คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : chapter 20 : เกรเซอร์ขอผมแต่งงาน
CHAPTER 20
เรเอร์อผมแ่าน
หิสาวพลิัวในอ้อมออายหนุ่ม เาระับอเธอให้แน่นึ้น ไอบาๆที่แผ่ออมาาัวทัูู้่ทำให้รู้ไ้ว่าพวเาเป็นาวสวรร์ มือเรียวอายหนุ่มลูบไล้ไปบนเรือนผมเรียบสลวย ลิ่นหอมาผมอเธอเป็นลิ่นสื่นเหมือนเเ้าที่สใสในบ้านพัายทะเลแริบเบียน หิสาวเยใบหน้าที่สวยราวับไ้รับารปั้นแ่มาาสวรร์ึ้น้อนามอหน้าายหนุ่มที่ามไม่แพ้ัน เา้มลุมพิศเธออย่าแผ่วเบา ทั้สอแทบไม่อยาาันไปไหน ่าอยู่ในห่วแห่รันยาที่ะถอนัวึ้น
“้าไม่ิว่าเราะมารัันไ้" เทพีพูึ้นเธอถูนิ้ววนไปวนมารหน้าออเทพเ้าหนุ่ม เาหัวเราะ่อนะลี่ยิ้ม
“บาที้าอาะไม่ทันไ้สัเว่าเ้าสวยามเพียไร" เานิ่วหน้า "นอานั้น...”
“นอานั้นอะไร" เธอเบิาโถามอย่าสสัย
“...้าไม่บอ" เทพเ้าหัวเราะ
“บอ้ามานะโฟรเน!"
โฟรเนยิ้มยั่ว่อนะูบเธอ …
โฟรเนลืมาึ้นหลัาที่มีเหุาร์บาอย่าผุึ้นมาในหัว ผมพยายามสะบัหัวไล่มันอย่าบ้าลั่ ็ในหัวมันมีแ่เรื่ออีโริแบบนั้น... น่าลัวะาย
“ำอะไรไ้ั้นเหรอ" เทพีรหน้าผมถาม เธอมอผม้วยสายาที่เหมือนว่าผมเป็นแมวัวหน่อยที่นมาๆ นเ้าอเอามาทิ้ไว้
โฟรเนเอียอ "มัน็ไม่เิว่าะำไ้หรอนะ มันแ่เหมือนมีอะไรบาอย่าผุึ้นมาในหัว"
“ำไม่ไ้ริๆ เหรอ" อวาถาม เธอมีน้ำาลอ "ทุๆรั้ที่ัน้อทำเป็นเลียเ้า ทำเป็นเหมือนเราไม่เยรััน เพราะเ้าำอะไรไม่ไ้เลย"
“ะ ็ ันำไม่ไ้อะ"
เธอปาน้ำาเปะปะ ผมเห็นระสุนาไรเฟิลอฮันเอร์ระทบเ้าับโล่น้ำรอบๆ ัวเธออย่าสิ้นหวั
อวาสะอื้น "รี๊" เธอรีร้อเหมือนมีนเอาน้ำร้อนมาสา
ผมสะุ้ ยัยอวาที่ไร้วามรู้สึอนนี้ลายเป็นยัยบ้าไปแล้ว นี่มันเิอะไรึ้นเนี้ย เรเอร์ประเมิสถานะาร์ให้ันหน่อย
“ผมอไม่ยุ่ีว่านะรับเ้านาย ผมมัน็แ่ปีศารับใ้" เ้าปีศาอบเสียเย็น
เทพีแห่น้ำพุ่เ้ามาโยที่ผมไม่ทันั้ัว เธอว้าแนอผมไว้เล็บอเธอยาวและมนิเ้าไปในเนื้ออผม ทำให้เลืออผมึมออมา อวามอเลือที่ึมออมาไม่พร้อมหายใอย่าหนัหน่ว
“เธอเป็นอะไรไปอวา" ผมเสียสั่นอนนี้เธออยู่ระหว่าำว่าน่าลัวมาับำว่าน่าลัวมาๆ ผมเลือไม่ถู ม่านาอเธอำลั่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแและผิวอเธอ็่อยๆ ีล หมอลนเหลือไอเทพอยู่น้อยมาๆ
“อวาเธอำลัเปลี่ยน เธอ้อใเย็นๆ นะ ไม่อย่านั้นเธออาะเปลี่ยนเป็นปีศา เธอ้อหาที่ยึเหนี่ยว ลอิถึสิ่ที่เธอรัสิ" ผมพยายามปลอบ อะเอ่อ ผมลัว
“รี๊ ันไม่มีสิ่ที่รัอะไรนั้น แพลามันไปาันไอ้มหาเทพ!!!!" อวาเื้อมือึ้น ผมยแนั้รับารฟาอเธอ
“เรเอร์ัารเธอ!” ผมะโนลั่น
แสสีเินพวยพุ่ออมาาาอผม ปีศาหนุ่มทะยานออมา เาว้าแนอเธอ ส่วนผมล้มล้นระแทพื้นที่เ็มไป้วยหิมะเสียั่พลั่
ผมเห็นเรเอร์สะบัแนอเธอออ มืออเามีรอยไหม้ ร่าายออวาำลัเปลี่ยนไปเป็นปีศา ึ่เป็น่วเวลาที่เธอะแ็แร่ที่สุ บ้าพลัที่สุ และร้ายาที่สุ เธอสะบัผมไปให้พ้นาสายา แล้วผม็ไ้ยินเสียเฮลิอปเอร์อยู่เหนือศีรษะึ้นไป ฮันเอร์ำลัพูใส่ลำโพระายเสียอยู่บนนั้นเหมือนเวลาำลัเราปล่อยัวประัน
“โฟร อวาำลัเปลี่ยนเป็นปีศา มันเป็น่วที่เธอำลัะะ...”
“ันรู้แล้วๆ" ผมอบ
“อะไรว่ายัไนะโฟร ันไม่ไ้ยินเลย" ฮันเอร์พู "นายอยาไ้อะไรนะ"
“ันรู้แล้ว ันบอันรู้แล้ว" ผมอบอย่าเหลืออ
“ห้ะ นายะสู้แล้วเหรอ" เาทำถ้าเสียเหมือนเวลาเล่นใบ้ำ
เฮ้อออออออออ อะไรอมัน
“นายำลัะินถ้วยฟู?"
“เลิไร้สาระไ้แล้ว" อวาสะบัพลัไปทาเฮลิอปเอร์
สายน้ำพุ่เ้าใส่เรื่อยน์บนฟ้า นมัน่อยๆ ล่วล ผมเห็นฮันเอร์ับนับินระโลมาาเรื่อพร้อมับลมูีพ ฮันเอร์เล่ปืนบาู้ามาทาอวา เายิออมาหนึ่นั และไม่ว่าะเป็นโีหรือโร้ายอผม แราบาู้าอัระแทับพื้นน้ำแ็ใ้เท้าเทพีผู้ำลัะลายร่าส่ผลให้โล่บาเรียระุไปั่ววินาที แ่ร่าอผม็ระเนออไปเืบร้อยเมร
ผมลอยออไปอย่าไม่รู้ทิศทา แ่โยัีที่มีนมาอุ้มผมเอาไว้ ผมึนั่อยู่ในอ้อมแนอนๆ นั้นเหมือนเ็แบเบาะ เมื่อเศษหิมะาล ผมึไ้รู้ว่าเาือเรเอร์ เามอหน้าผมิ้วทั้สอมวเ้า้วยัน เรเอร์่อยๆ วาผมลหลั้อนน้ำแ็นาให่สีาวโพลนทีู่ลายับวัวสีาวัวให่ านั้นเา็ุเ่าลรหน้าผม
“นะนายทำอะไรเรเอร์" ผมถามอย่าๆ หรือเาะอผมแ่าน ไม่นะผมยัไม่พร้อมเราน่าะูใันไปอีหน่อย
“เ้านายโปรอภัยให้้า้วย" เรเอร์เยหน้าึ้น "นที่เป็นนรัอเทพีอวาในอนนั้นือ้าเอ"
ผมอยู่ในระหว่าอาารอึ้ อย่าแรเลย็ือเาเอาร่าผมไปใ้ทำอะไรมาบ้า อย่าแรเลย็ือ แ่แ็เาะฮาวาย อย่าที่สอ็ือไปแอบรัับอวามา เอาละแล้วะมีเรื่ออะไรโพล่ออมาอีไหมเนี้ย
“นี่ทั้หมแล้วใ่ไหม มีอะไรที่นายยัไม่ไ้บออีไหม นอาเรื่อนี้" ผมหยุหายใเ้า "นายอาะเยเอาร่าันไปปล้นธนาารมา?”
เาส่ายหน้า
ผมิ "เอ่อ.... ั้นเยเอาไปเผาโรานใรมารึเปล่า?”
เรเอร์ส่ายหน้า
“่า่มืนล่ะ"
“พวเาน่าะยอมท่านโยไม่้อใ้ำลั" เรเอร์นิ่วหน้า
ผมหัวเราะในลำอ "โอเเอาล่ะ นายแน่ในะว่าบอันรบทุเรื่อแล้ว ไม่้อมาเอร์ไพร์แล้วนะ ันว่านี่มันน่าประทับใสุๆ แล้ว"
“ท่านไม่โรธ้าหรือ" เา่อยๆ ลุึ้น
ผมับบ่าอเรเอร์ "นายไ้พิสูน์ัวเอับันแล้ว ว่านายไว้ใไ้ ไม่รู้สิ นาย็ทำหน้าที่อนายไ้ีอะนะ อย่วยัน อยเป็นอาวุธให้ัน นายเป็นเพื่อนอันเรเอร์"
“เ้านาย...”
ผมอเา เอื้อมมือไปบบ่าออาวุธปีศาอผม นี่มันเรียว่าีที่สุแล้ว ผมมีเพื่อน มีนที่ะยืนเีย้าผม มันมาเินว่าที่เทพอาภัพรัแบบผมวระไ้เสียอี
“เอาละ มาสู้้วยันเถอะเรเอร์"
“มาสู้ไป้วยันอรับเ้านาย"
เราลับเ้าสู่าร่อสู้ แม้ว่าทาน้ำแ็ะทำานไ้อย่าไม่มีประสิทธิภาพ เป็นเพราะเหุาร์รัรั้เ่า เราสอนลันว่าะไม่บออวา เรื่อที่แท้รินรัอเธอือเรเอร์ในร่าอผม มันไม่มี่าอะไรในเมื่ออวาลายเป็นปีศาไปแล้ว เรเอร์เอ็มีพันธะผูพันอยู่ับผม เพราะะนั้น เราะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรเหมือนเิม
พวเราทั้ฟันทั้สับ แ่อีเทพีแห่น้ำผู้ราเรี้ยว ็สามารถป้อันโ่เอาไว้ไ้ แถมยัฟาอาวุธใส่ผมไม่ยั้
อันที่ริผม็เห็นใเธอนะ ถ้าลอเหุาร์แบบนี้เิึ้นับผมบ้า ผมไม่รู้ะทำยัไ แ่็นั้นแหละฮะ เธอมีสิทธิที่ะเลือทาเินอเธอเอ แ่เธอลับยึิับวามเรียสแ้นมาเินไป
“นี่อวา บาทีถ้าเธอลอั้สิูีๆ" ผมพยายามวนเธอุย "เราอาเริ่ม้นันใหม่ไ้นะ"
ท่านอย่าให้วามหวัับเธอเลยเ้านาย เพียเท่านี้เธอ็เ็บเินไปแล้ว
“นายน่ะ อย่ามาทำัวเป็นพระเอเลย เพราะนี่มันเป็นเรื่ออัน พระเอือันนเียว" ผมหมุนัวเ้าไปในเร็หิมะ ่อนะโพล่ออมาาเร็ที่อยู่้านหลัเธอ อวาสบัโ่เพื่อฟาผม...
ผมรู้ัวอีที็อนที่ไ้ยินเสียปืนไรเฟิลAKMS ที่ยิโนโ่ที่เื่อมับหาสมอใ้น้ำ เิเสียัริ๊ านั้นโ่็ารึ่ ทันทีที่โล่น้ำหายไป ผมพุ่เ้าหาัวอวาพร้อมๆ ับฮันเอร์ที่รีบวิ่ออมาาหลั้อนน้ำแ็้อนให่อย่าทุลัทุเล
ทาหาาผมเห็นาลลี่ำลัึ่วิ่ึ่เินเ้ามา เธอโนพันทั้ัว้วยผ้าพันแพล เธอว้าหอเ้ามาที่อวาาระยะ 200 หลา ปลายหอถูปลุม้วยไฟสีน้ำเินที่ำลัลุแม้ะอยู่ท่ามลาหิมะ ฮันเอร์นัุ่เ่าล่อนะลั่นไส่ระสุนออมาาไรเฟิล ผมเื้อทาน้ำแ็บีบอัพลัทั้หมลไปที่เรเอร์ ทุๆ ารโมีเิึ้นพร้อมัน เสียันิที่ว่าอาะทำให้แ้วหูแ ราวับเสียระเบิในารระเบิที่เพิล์ล ฮาเบิล
ผมลุึ้นมาาอหิมะ รอบัวผมมีร่าอทหารฝ่ายเรานอนอยู่เลื่อนรา ผมมอหาอวา แ่ไร้วี่แวว...
ไม่มีฮันเอร์ ไม่มีาลลี่ โรไฮเปอร์ในัวผมเริ่มทำาน ผมลอยไปลอยมาหาัวพวเาอย่าสับสน และแล้วผม็เห็น้ามปืนไรเฟิลับแบนที่โพล่ึ้นมาาใ้หิมะอใรนหนึ่ ึ่ผมิว่าน่าะเป็นฮันเอร์
"ฮึ๊บ" ผมออแรึหนึ่รั้และอีรั้ ฮันเอร์สำลัเอาหิมะำนวนหนึ่ออมาทามู ผมปล่อยให้เานั่สำลั่อไป ส่วนผม็ลอยไปหาร่าอื่นๆ พวทหารบานที่ไม่สลายไปหลัาแรระเบิ่อยๆ ลุึ้นไ้และ่วยพยุันบ้าแล้ว
เรเอร์พุ่ออไปาาอผม เาำลัพยายามึร่าร่าหนึ่ออมา ผมลอยไป่วยเา อวาถูแรระเบิอย่าหนั อนนี้ผมไม่ไ้ลิ่นไอปีศาาเธอแล้ว หวัว่าเธอะไม่เป็นอะไร
“เธอไม่ไ้เปลี่ยนไปเป็นปีศา ันว่าเรา่วยเธอไ้ทันนะ" ผมมอเรเอร์อุ้มเธอนอนลบนัอเา
เราสอน้อหน้าเธออยู่นานทีเียว นฮันเอร์ับแพทย์สนามวิ่เ้ามา แพทย์สนามาสมัยสรามโรรั้ที่สอนัุ่เ่าลเปิระเป๋าเรื่อมือ เา่อยๆ หยิบยาเทพออมา่อนะ่อยๆ เทมันใส่ปาเธอ
“แลลี่ไม่เป็นอะไรใ่ไหม" ผมถามฮันเอร์ "มีใรเอเธอรึยั"
“เธอไม่เป็นไร เธอำลัมา... ันว่าเราอาะเสียอวาไป ไม่รู้สิแรระเบินานั้น! พลัอพวเราสามนรวมันเียวนะ นายลอมอที่นี่สิ ันเาว่าที่ฮับบาร์ ราเียไม่แระเอียไปน่ะ เพราะว่ามีนายอยู่หรอนะโฟร" ฮันเอร์นิ่วหน้า
ผม้อมออวาที่ำลันอนหลับาอย่าไม่มีพิษมีภัย เธออาะสลายไปเมื่อไหร่็ไ้ ผมทำถูแล้วเหรอ ที่ไม่บอวามริับเธอ เราะปล่อยให้เธอสลายไปโยที่ยั้าาใอยู่แบบนี้เหรอ
“ท่านทำถู้อแล้ว" เรเอร์พูแ่สายาอเายัับ้อที่อวา
“เธอรันายนะ นายน่าะบอเธอ อย่าน้อยถ้าเธอสลายไป เธอ็ยัะไ้รู้ว่าทำไม ทำไมันถึำไม่ไ้" ผมผายมือไปที่เทพีที่นอนอยู่
“้าเป็นปีศา บแบบนี้น่ะีแล้ว" เรเอร์ยืนราน
บาทีผม็ไม่เ้าใว่าใรเป็นนแบ่เผ่าพันธุ์อพวเรา ใรเป็นนำหนว่าให้เรารัันไม่ไ้ ใรันที่เป็นนทำให้เรา้อมารันที่ไม่สมวระรั
ผมมออวาที่ำลัไ้รับารรัษาายาเทพ ร่าายอเธอเหมือนับภาพโฮโลแรมมันแทบะโปร่ใส หมน้ำใสๆ หยลบนหน้าผาอเทพี ผมมอหน้าอเรเอร์ที่เ็มไป้วยน้ำา มันยาที่ะทำใในารเสียนที่เรารัไป ไม่รู้สิ... ผมอาะไม่เ้าใวามรู้สึอเรเอร์มานั แ่รู้อะไรไหม... ผมว่ามันล้ายๆ ับารที่เรารัใรสันแทบเป็นแทบายแ่ไม่สามารถบอนนนั้นไ้
"มีสัาเรียัวพวเราลับไป" ฮันเอร์พูึ้น
“าใร?” ผมิถึพี่ายที่นอนไม่ไ้สิ
“าฮิลิออส่าวีืออนนี้เาฟื้นแล้ว ส่วน่าวร้ายลูิเพอร์ส่สารท้ารบมาเรียบร้อย อนนี้เรา้อารเทพและทหารทุนที่ยัมีแรรบไ้" ฮันเอร์มวิ้ว
“ส่สัาเรียทุนลับไปที่พาราไท์เี๋ยวนี้หยุารสู้รบทั้หม เราไม่พร้อมที่ะสูเสียอะไรหรือใรอี" ผมมออวาบนพื้น
เทพีาไปแล้ว... ร่าอเธอไร้แรีวิีวา ใบหน้าที่สวยามูสบนิ่อย่าน่าประหลา เรเอร์้อนร่าอเธอึ้นมาแนบับอพลาพร่ำระิบ้าหูอเธอ้วยภาษาโบรา ผมยิพลัึ้นไปบนทอฟ้า พลุสีน้ำเินรูปแัวออเป็นรูปม้าเพาัสัวให่มันือสัาเรียทหารอผมให้ลับไปที่อและผมหวัอย่ายิ่ว่าทุนะลับมารบ
ความคิดเห็น