นิทานประจำวัน

เครื่องปรุงแต่งรสชาติของชีวิต

วันหนึ่งในฤดูหนาวจัด   ขณะที่พระราชานั่งเลื่อนข้ามแม่น้ำ   พระองค์ก็เหลือบไปเห็นชายคนหนึ่ง
กำลังฟอกหนังสัตว์อยู่ในน้ำที่เย็นเป็นน้ำแข็ง   จึงบัญชาให้คนขับเลื่อนหยุดแล้วพระราชาก็เดินไป
หาคนฟอกหนัง

"ทำไมห้าจึงปลดเปลื้องเจ็ดไม่ได้"   พระราชาถาม

ทั้งๆที่งงกับคำถามของพระราชา   แต่คนฟอกหนังก็ใช้ปัญญาคิดอย่างรวดเร็ว"เพราะสามสิบสองจะไม่รอพะยะค่ะ"   เขาตอบ

ถึงทีที่พระราชาจะงงบ้าง   พระองค์คิดความหมายของคำพูดคนฟอกหนังไม่ออก   ดังนั้นพระองค์จึงสั่งให้เขาไปที่พระราชวังในวันรุ่งขึ้น

"เจ้ารู้ความหมายของสิ่งที่ข้าพูดกับเจ้าเมื่อวานนี้หรือเปล่า"   พระราชาตรัสถาม

"ทราบพะยะค่ะห้าหมายถึงจำนวนเดือนที่อากาศอบอุ่น และเจ็ดคือช่วงอากาศหนาว"   เขาตอบ

"และสามสิบสองข้าพระองค์หมายถึงฟันของคน   ทั้งหมดนี้เป็นจำนวนที่บอกถึงความจริงที่ว่า
เดือนที่อากาศอบอุ่นห้าเดือนไม่อาจจะทำมาหากินให้พอกับฟันสามสิบสองซี่ได้   และด้วยเหตุนี้
ข้าพระองค์จึงต้องทำงานในช่วงเจ็ดเดือนที่เป็นฤดูหนาวด้วย"

พระราชาพอพระทัยกับคำตอบและความช่างคิดของคนฟอกหนังมากถึงกับพระราชทานเหรียญทอง
ให้เขาสามสิบเหรียญ   แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่งว่า   คนฟอกหนังใช้เหรียญทั้งสามสิบเหรียญไม่ได้ จนกว่า
จะเข้าเฝ้าพระราชาจนครบ 10 ครั้ง

เวลาผ่านไปคนฟอกหนังรู้สึกอยากจะดื่มเหล้ามาก   แต่เขาไม่มีเงินเลยนอกจากเหรียญทองของพระราชา   เขาจึงเริ่มใช้ความคิดว่ามีวิธีอย่างไรที่จะใช้เหรียญเหล่านั้น   โดยไม่ทำให้พระราชาพิโรธ   ในที่สุดเขาก็คิดได้   และใช้เหรียญทองจนหมด

มีคนรู้เรื่องนี้และนำเรื่องไปทูลพระราชา   เขาจึงถูกเรียกไปยังพระราชวังอีกครั้ง

"ทำไมเจ้าจึงไม่ทำตามที่ตกลงกันไว้"   พระราชาซึ่งกำลังพิโรธตรัสถาม

พระราชาทรงพระสรวล   จริงทีเดียวที่คนฟอกหนังได้ทำตามที่เขาได้ตกลงไว้

"ไปตามทางของเจ้าเถิด"   พระราชาตรัส

"ข้าจะไม่ลงโทษเจ้า   เพราะความมีปัญญาของคนเป็นเครื่องปรุงแต่งรสชาติของชีวิต"