เพลิงแค้นจอมมาร

ลำดับตอนที่ #9 : หนี

ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงฟื้นขึ้นมาด้วยความอ่อนล้าสิ่งที่เธอเห็นสิ่งแรกก็คือจอมมารหนุ่มที่เมื่อวานทำร้ายเธอตอนนี้เขากลับมานอนฟุปอยู่ที่ข้างเตียง มือหนากุมมือบางของเธอเอาไว้แน่น ยูกิเกิดความรู้สึกรังเกียจสัมผัสนั้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเธอดึงมือออกจากการเกาะกุมโดยไม่ใยดีใดๆทั้งสิ่งต่อจากนี้เธอจะไม่ยอมตกเป็นจำเลยของเขาอีกต่อไปแล้ว ทุกอย่างมันควรจะจบสิ้นสักทีนับตั้งแต่วินาทีที่เขาผลักเธอล้มลงไป

แดเนียลเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรเคลื่อนไหวเขาจึงเงยหน้าขึ้นมองทันที สีหน้าของจอมมารหนุ่มเต็มไปด้วยความดีใจเพราะคนที่เขาเฝ้ารอตอนนี้ฟื้นขึ้นมาแล้ว

“เป็นไงบ้างครับยูกิเจ็บตรงไหนรึเปล่าเดี๋ยวพี่ไปตามหมอมานะ”

“......”

จอมมารหนุ่มรู้สึกใจหล่นไปถึงตาตุ้มเพราะสายตาที่ว่างเปล่าของยูกิที่มองมายังเขามันเหมือนจะบอกได้อย่างชัดเจนว่าหลังจากนี้ต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปแน่ๆ ใช่มันต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลงเพราะต่อจากนี้ไปเขาจะดูแลเธอและจะแต่งงานกับเธอให้เร็วที่สุดถึงการแต่งงานครั้งนี้จะมีอุปสรรคมากมายเพียงใดก็ตาม

เมื่อแพทย์เจ้าของไข้กลับออกไปแดเนียลก็เข้ามากุมมือของยูกิเอาไว้อีกครั้งแต่หญิงสาวไม่มีการโต้ตอบอะไรทั้งสิ้น เธอไม่แม้แต่มองหน้าเขาไม่แม้แต่จะสนใจ แต่มันก็สมควรแล้วที่เธอจะทำแบบนั้นกับเขาเพราะสิ่งที่เขาและเธอสูญเสียไปนั้นมันยิ่งใหญ่เหลือเกิน

“ยูกิพักผ่อนนะเดี๋ยวพี่ออกไปบริษัทก่อนพอดีมีงานด่วนเข้ามาเดี่ยวพี่จะให้ป้าแอนกับเรย์เข้ามาอยู่เป็นเพื่อนนะที่รัก แล้วพอพี่กลับมาเราค่อยมาคุยกันเรื่องแต่งงานของเรานะครับ พักผ่อนนะครับคนดี”

“......”

ยูกิไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาแดเนียลก็ได้แต่ถอนหายใจยังไงเขาก็จะไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่ๆถึงแม้ว่าจะต้องอยู่ด้วยกันแบบอึกอัดแบบนี้เขาก็จะทำ เพราะเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอให้กลับไปหาใครคนอื่นที่ไม่ใช่เขาเป็นอันขาด

ไม่นานหลังจากที่แดเนียลออกไปป้าแอนก็เข้ามาที่ห้องพักหรูของยูกิหญิงแกเห็นยูกิที่นอนอยู่บนเตียงก็อดสงสารไม่ได้น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม

“โธ่หนูยูกิ....”

“ป้าแอน...”

“ไม่เป็นอะไรใช่ไหมค่ะป้าต้องขอโทษจริงๆที่ช่วยอะไรหนูยูกิไม่ได้จนทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะป้า มันไม่ใช่ความผิดของป้า....”

“มันเป็นความผิดของป้าสิค่ะ เพราะป้าสอนนายน้อยมาไม่ดีเขาถึงได้เป็นคนแบบนี้”

“ไม่หรอกค่ะ ที่เขาทำกับหนูแบบนี้ก็เพราะว่าเขาคงจะรักคู่หมั่นของเขามากและเขาก็เกียจหนู”

“ไม่หรอกค่ะ แต่ก่อนอาจจะใช่แต่ตอนนี้...”

“ป้าค่ะ ป้ารักหนูไหมค่ะตั้งแต่หนูมาอยู่ที่นี่”

แอนนายิ้มอย่างเอ็นดูเธอไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่าเธอทั้งรักและเอ็นดูผู้หญิงคนนี้ไม่ต่างจากลูกหลานจริงๆเพราะอะไรก็ไม่รู้เธอกลับรู้สึกถูกชะตากับเธอเหลือเกิน

“จ๊ะ”

“ถ้างั้นป้าจะช่วยหนูได้ไหมค่ะถ้าหนูจะเล่าอะไรสักอย่างให้ป้าได้ฟัง”

“ได้สิจ๊ะถ้ามีอะไรที่ป้าสามารถช่วยหนูได้ป้าพร้อมเสมอจ๊ะ”

“ป้าสัญญาแล้วนะค่ะ”

แอนนาพยักหน้ารับอีกครั้งเป็นการยืนยันว่าเธอนั้นจะทำตามที่ยูกิขอจริงๆ

“หนูไม่ได้แท้งค่ะ.....และตอนนี้หนูก็ต้องการหนีออกไปจากที่นี่และต้องการจะถามป้าแอนว่าจะไปกับหนูด้วยรึเปล่าค่ะ หนูอยากให้ป้าไปด้วยกันกับหนูเพราะหนูเองคงอยู่ไม่ได้แน่ๆหากไม่มีป้าค่อยช่วยดูแล”

“พระเจ้า.... แต่ทำไมคุณหมอถึงบอกว่า....”

“ตอนที่อยู่ในห้องฉุกเฉินหนูได้สติขึ้นมาแล้วค่ะครั้งหนึ่งและคุณหมอที่เป็นเจ้าของไข้ของหนูก็ดันเป็นรุ่นพี่สมัยที่ยูกิเรียนอยู่โรงเรียนนานาชาติที่ญี่ปุ่นไม่นึกเลยว่าโลกจะกลมแบบนี้ หนูเลยขอให้เขาช่วยโกหกไปแบบนั้น เพราะถ้าเกิดนายน้อยของป้ารู้ว่าลูกไม่ได้เป็นอะไรบ้างทีเขาอาจจะทำอันตรายลูกอีกก้ได้หรือไมบ้างทีเขาก็อาจจะแย้งลูกไปจากหนู ป้าแอนค่ะป้าแอนเข้าใจหนูใช่ไหมค่ะ”

“แต่หนูยูกิกำลังจะมีลูกกับนายน้อย.... ป้าคิดว่าต่อจากนี้ไปนายน้อยคงไม่ทำร้ายอะไรหนูยูกิอีกแล้วหล่ะค่ะ นายน้อยบอกป้าว่าเธอรักหนูยูกิและต้องการจะเริ่มต้นใหม่กับหนู ป้าว่าเรื่องนี้หนูควรจะ”

“ไม่ค่ะหนูตัดสินใจดีแล้วระหว่างเราสองคนมันไม่ได้เกิดขึ้นจากความรักแต่มันเป็นความแค้นที่เขานั้นสร้างขึ้นมาเองโดยไม่คิดจะหาเหตุผลอะไรกับใคร.... ผู้ชายที่ไร้เหตุผลและเจ้าอารมณ์แบบนั้นไม่มีทางที่จะมาเป็นพ่อของใครได้หรอกค่ะ ผู้หญิงที่เขารักคือคู่หมั่นของเขาต่างหากที่เขาบอกป้าไปแบบนั้นก็เพื่อที่จะได้มีโอกาสมาทำร้ายและทรมานหนูได้อีกไงค่ะ..... ถ้าป้าไม่ช่วยหนูก็ไม่เป็นอะไรค่ะหนูเข้าใจเพราะป้าเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็กๆยังไงป้าก็ต้องเลือกเขาไม่ใช่หนูที่รู้จักกันได้แค่เดือนกว่าๆอยู่แล้ว เพราะยังไงวันนี้หนูก็จะหนีไปจากเขาให้ได้”

มือเรียวหยิบโทรศัพท์มือถือที่หมอหนุ่มพึ่งแอบขึ้นมาให้ขึ้นมาก่อนจะกดโทรออกไปหาเลขาของตัวเองที่ขาดการติดต่อกันเป็นเดือน

“โทชิ... นี่ฉันเองนะ”

“คุณหนูหายไปไหนมาครับรู้ไหมว่านายท่านเป็นห่วงมากแค่ไหน ดีนะครับที่ผมบอกท่านไปว่าคุณหนูขอเวลาไปเที่ยวเป็นการส่วนตัวสักระยะก่อนแต่งงานไม่งั้นสงสัยได้เป็นเรื่องใหญ่แน่นๆครับ”

“นายไม่ต้องถามอะไรมาเตรียมรถมาให้ฉันที่โรงพยาบาล..... มาจอดที่ลานจอดรถชั้น5 ฉันจะรอนายอยู่ที่นั้นฉันให้เวลานาย20นาที แล้วไม่ต้องพาคนของเรามาให้เป็นจุดสังเกตนายมาคนเดียวก็พอเข้าใจไหม”

“โรงพยาบาลคุณหนูเป็นอะไรครับทำไมถึงอยู่ที่โรงพยาบาล....”

“ทำตามที่ฉันบอกฉันจะจับเวลาตั้งแต่ว่างสายรีบๆมา”

ยูกิกดตัดสายไปแอนนาที่ได้ยินทุกอย่างก็ถึงกับลำบากใจใช่เธอรู้สึกผูกพันกับนายหนุ่มมากเพราะเธอเลี้ยงเขาตั้งแต่เล็กแต่น้อยแต่เธอก็เป็นห่วงหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ามากเช่นกัน ไหนๆเธอก็ตัดสินใจแล้วว่าจะช่วยและการที่เธอตามหญิงสาวไปนั้นก็ถือว่าเธอไปเลี้ยงนายน้อยที่กำลังจะเกิดมาด้วยละกัน อย่างน้อยในอนาคตถ้าหากว่าทั้งสองได้เจอกันเธอจะได้บอกได้ว่าทั้งสองคนนั้นเป็นพ่อลูกกันหากว่าหญิงสาวใจเด็ดคนนี้ยอมให้อภัยนายหนุ่มของเธอละก็

ยูกิที่กำลังเดินไปที่ประตูห้องต้องหยุดเท้าเอาไว้เมื่อ...

“ป้าจะไปกับหนูจ๊ะ ถ้าหนูไม่รังเกียจที่จะมีคนแก่ๆคนนี้ค่อยตามไปนู้นมานี่ด้วยละก็”

ยูกิหันหลังกลับมากอดแอนนาเอาไว้อย่างดีใจ เพราะตั้งแม่ของเธอเสียไปเธอไม่เคยรู้สึกอบอุ่นแบบนี้กับใครมาก่อนเพราะฉนั้นการที่หญิงแก่ตอบรับเธอจึงทำให้เธอดีใจมาก

“ขอบคุณค่ะป้าแอน....”

“ผมก็จะไปกับคุณยูกิด้วยครับ”

เรย์ที่แอบฟังอยู่หน้าห้องตั้งนานพูดออกมาอย่างมั่นใจ เพราะตั้งแต่เขาได้รับหน้าที่ดูแลเชลยสาวของเจ้านายตั้งแต่วันแรกที่เธอถูกกักขังเขาก็รู้สึกดีกับเธอมาตลอดเรียกได้ว่าเป็นรักแรกพบแม้เธอจะสูงเกินเอื้อมก็ตาม เพียงแค่ให้เขาได้ค่อยติดตามและปกป้องเธอเขาก็ยอม ยอมที่จะเป็นได้แค่คนเฝ้ามองเท่านั้น

ยูกิหันมาพยักหน้ายิ้มรับน้ำใจที่ทุกคนมีให้กับเธอ

“ตอนนี้นายสั่งให้คนค่อยเฝ้าคุณยูกิอยู่ห่างๆ ผมว่าถ้าเราสามคนออกไปแบบนี้มีหวังว่าคงได้ถูกจับได้แน่ๆ เพราะฉะนั้นผมมีแผนครับ ผมจะไปเบี่ยงเบนความสนใจของการ์ดที่อยู่ทางนู้นก่อนแล้วพอได้จังหวะทั้งคุณยูกิแล้วก็คุณป้าแอนก็แอบออกไปทางบันไดหนีไฟนะครับตรงนั้นไม่มีการ์ดค่อยเฝ้าอยู่แล้วอีกห้านาทีผมจะตามออกไป”

“ขอบใจมากนะเรย์”

“ไม่เป็นไรครับผมว่าเรารีบกันเถอะแล้วนี่คนของคุณยูกิจะมาเมื่อไรครับ”

“คงอีกสักสิบนาทีก็คงถึง”

“ครับงั้นเราไปกันเลย”

ไม่นานยูกิกับป้าแอนนาก็ออกมาที่ลานจอดรถจนได้โดยมีโทชิค่อยอยู่ก่อนแล้ว เขาตกใจไม่น้อยที่คุณหนูของโอคาดะออกมาพบเขาด้วยสภาพชุดคนไข้โดยมีหญิงแก่คนหนึ่งช่วยพยุงตัวเธอมา

“นี่คุณหนูเป็นอะไรครับทำไมเป็นแบบนี้”

“เอาไว้ฉันจะเล่าให้นายฟังทีหลัง ขึ้นรถ”

“ครับ...”

“เดี๋ยวอย่าพึ่งไปเรายังขาดอีกคนหนึ่งอยู่”

ไม่นานเรย์ก็วิ่งตามมาจากนั้นรถหรูติดฟิล์มสีดำจึงได้แล่นออกไปจากโรงพยาบาลอย่างรวดเร็วสวนกับรถยุโรปคันหรูของแดเนียลออกไปโดยที่จอมมารหนุ่มไม่รู้เลยว่าเมียของตัวเองได้หลบหนีไปแล้ว

ยูกิที่จดจำรถของแดเนียลได้หันหลังกลับไปมองรถคันนั้นด้วยแววตาเศร้าก่อนคิดในใจว่า

“ลาก่อนจอมารร้ายฉันจะเราคงไม่มีวันได้เจอกันอีก....”

 ....................................................................................................................................................
           ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะค่ะเพื่อน หนูเนสรักทุกคนเลยน้า พอดีเมื่อวานหนูเนสไปทำธุระที่สุพรรณมาค่ะกว่าจะถึงกทม.ก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนเลยไม่ได้มาอัพตอนใหม่ให้เลย ขอโทษนะก๊าบ
            วานนี้หนูยูกิของเราหลบหนี้พ่อจอมมารออกไปได้แล้วหล่ะสิแล้วอย่างนี้จอมมารของเราจะทำอย่างไรต่อไปเมื่อคนที่ตัวเองมั่นใจแล้วว่ารักหนีไปพร้อมกับลูกน้อยที่เขาคิดว่าเสียไปแล้ว แล้วไหนจะเรื่องการตายของทิฟฟานี่อีกหล่ะกับงานแต่งงานของสาวเจ้าที่กำลังจะเกิดขึ้น เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไปโปรดติดตามด้วยน้าคร้า ^^