เกมแค้นไฟเสน่หา

ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่ 20

“แก้ว.....”

“เธอมาที่นี่ทำไม”

แก้วมณีถามอย่างเย็นชาเมื่อรู้ว่าใครเข้ามาในห้องของเธอในตอนนี้ คุณรจนาไม่สนกับท่าทีเย็นชานั้นของเธอเพราะเธอนั้นได้รับท่าทีแบบนี้มาจนชินแล้ว แต่ตอนนี้สิ่งที่เธอสนใจและเป็นห่วงนั้นก็คือแก้วมณี เธอเดินเข้าไปหาแก้วมณีใกล้ๆ ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆกับรถเข็นของเธอ

“แก้วเป็นอะไรรึเปล่า.... พอฉันรู้ข่าวก็รีบมาหาเธอเลย ช่วงนี้เธอไม่ค่อยกลับบ้านเราเลยนะแก้ว... คือฉัน...”

“บ้านหรอ.... ใช่บ้านแม่ฉัน.... ฉันต้องกลับไปที่นั้นแน่ๆอยู่แล้วเพียงแต่ไม่ใช่ตอนนี้....”

แก้วมณีพูดออกมาอย่างเลื่อนลอยก่อนจะได้สติและกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง

“เธอมาที่นี้ทำไม ถ้ามาเพราะของลดาวรรณละก็เธอไม่ต้องมายุ่งฉันจัดการเองได้ แล้วก็จะจัดการให้ดีที่สุดด้วย”

“เธอพูดเหมือนกับว่าเธอต้องการให้ยัยนั้นอยู่ที่อย่างนั้นแหละแก้ว ที่ยัยคุณขจีพูดมันจริงใช่ไหมที่เธอขอให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่นี่”

“ใช่! แล้วทำไม”

“เธอจะบ้าไปแล้วหรือแก้ว เธอไม่รู้สึกอะไรเลยหรือยังไงที่สามีมีผู้หญิงคนอื่นแถมเธอยังแบกท้องมาประจานถึงบ้านแบบนี้ แล้วนี่นายอเล็กเขาไม่ทำอะไรบ้างเลยเหรอถึงให้คู่ขาตัวเองมาทำงามหน้าในบ้าน แก้ว... เรากลับบ้านเรากันเถอะนะแก้วอย่าอยู่ที่นี่เลยนะแก้วนะ ฉันมาที่นี่ก็เพื่อมารับเธอกลับบ้าน กลับไปอยู่เราเถอะนะแก้ว เลิกยุ่งกับพวกนี้ซะ อยู่ที่นี่ต่อไปพวกนี้ก็รั้งแต่จะชุดเธอให้ลงต่ำ เธอมีพร้อมทุกอย่างทั้งฐานะหน้าตาในสังคมและอำนาจ เธอยังมีโอกาสเจอคนที่ดีกว่านายอเล็กนี่นะแก้ว ฉันขอร้องอย่าอยู่ที่นี้ให้เกียรติของเธอต้องเสื่อมเสียเพราะพวกหลอกลวงและชั่วร้ายพวกนี้เลย”

“หึ....เธอพูดเหมือนกับว่าเธอเป็นห่วงฉันซะเต็มประดาเลยนะ มันไม่ใช่เรื่องของเธอ ฉันขอบอกเธอเอาไว้ก่อนเลยนะอย่ามายุ่งกับเรื่องนี้ หากเธอไม่อยากมีปัญหากับฉันไปมากกว่า”

“แก้ว.... ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆนะ ฉันมีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่เป็นครอบครัว เธอเป็นลูกของฉันนะแก้วถ้าไม่ให้ฉันห่วงเธอแล้วจะให้ฉันไปห่วงใครที่ไหน”

“อย่างมาแอ๊บบทเป็นแม่เลี้ยงผู้แสนดีไปหน่อยเลยคุณรจนา แม่งั้นหรอ... แม่ของฉันเขาตายไปนานแล้ว...เขาตายเพราะความมารยามักมากของเธอฉันยังจำวันที่ท่านเสียได้ไม่เคยลืมเหมือนกับที่ไม่เคยลืมว่าใครกันที่เป็นต้นเหตุทำร้ายครอบครัวของฉันจนย่อยยับ... ในเมื่อในตอนนี้เฮก็อยู่สุขสบายดีมีเงินมีทองกินไปทั้งชาติ ฉันว่าเธอไม่ต้องมาตีหน้าซื่อเป็นคนดีทำดีกับฉันอีกแล้วก็ได้นะ เพราะฉันเอือมระอาเต็มทน.... กลับไปได้แล้วและอย่ามายุ่งกับเรื่องของฉันอีก อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”

คุณรจนามองแก้วมณีด้วยสายตาที่เสียใจทุกครั้งที่แก้วมณีพูดถึงเรื่องของเธอในอดีตเธอจะรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้ง เพราะเธอรู้ว่าเธอนั้นเคยทำผิดมากก่อน แต่เธอก็ต้องการให้แก้วมณีสนใจเธอบ้างสักครั้งก็ยังดี ไม่ใช่เย็นชาและก้าวร้าวตั้งตัวเป็นอริกับเธอแบบนี้

“นี่เธอรักมันมากถึงขนาดกับยอมทนอยู่กับเรื่องน่าอายแบบนี้เลยหรอแก้ว.... ฉันไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆปกติเธอไม่ได้เป็นคนยอมอะไรง่ายแบบนี้ไม่ใช่หรอ แล้วทำไมเธอถึงยอมแบบนี้ ทั้งๆที่เรื่องนี้ไม่ว่าใครก็รับไม่ได้ทั้งนั้น”

“ใช่ไม่มีใครรับได้ เหมือนที่แม่ฉันรับไม่ได้ที่เธอทำแบบนั้นกับคุณพ่อฉัน กลับไปซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอตอนนี้ ออกไป!!!”

“เธอจะไม่มีวันให้อภัยฉันเลยใช่ไหมแก้ว.... สักวันถ้าเธอรู้ความจริงทุกอย่างที่เกิดขึ้นฉันหวังว่าวันนั้นเธอจะยอมให้อภัยผู้หญิงเลวๆอย่างฉันคนนี้...ดูแลตัวเองด้วยนะแก้ว... ฉันกลับล่ะ”

แก้วมณีมองตามคุณรจนาที่เดินหน้าเศร้าออกไปเธอสงสัยกับคำพูดที่เธอทิ้งทายเอาไว้ ความจริงอะไรกัน ถ้าเธอรู้แล้วเธอจะให้อภัยผู้หญิงที่ล้างผลาญครอบครัวเฮคนนี้ได้หรือ ไม่มีทางซะหรอเธอไม่มีวันให้อภัยผู้หญิงคนนี้แน่ๆ แต่ที่ไม่ทำอะไรเธอก็เป็นเพราะว่าเห็นแก่ที่รจนาดูแลเธอมาตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็กเท่านั้นเอง

เมื่อเดินออกมาจากห้องของแก้วมณีคุณรจนาก็มาเจอกับลดาวรรณ เธอไม่เคยเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้มาก่อนแต่ทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้อย่างประหลาดเหมือนเธอนั้นเคยเห็นผู้หยิงคนนี้ที่ไหนมาก่อน แต่ก็ต้องละความสงสัยนั้นทิ้งไปเมื่อคิดถึงมาได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่เข้ามาเหยียบย้ำชีวิตครอบครัวลูกเลี้ยงของเธอ คุณรจนาส่งสายตาเหยียดหยามมองลดาวรรณตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้ลดาวรรณยืนงงอยู่ตรงนั้นว่าเธอเป็นใคร

“ยัยป้านี่ใครกัน มองฉันอยู่ได้เสียมารยา”

เมื่อขึ้นมาบนรถคุณรจนาก็กดโทรศัพท์หาเลขาคนสนิทของเธอทันที

“คุณภานุฉันมีเรื่องอยากให้คุณสืบอะไรให้ฉันหน่อย... สืบประวัติของผู้หญิงที่ชื่อลดาวรรณให้ฉันทีรายละเอียดเบื้องต้นของผู้หญิงคนนี้ฉันจะส่งให้คุณอีกทีหนึ่งทางเมลล์ ฉันต้องการรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้โดยละเอียด ร่วมทั้งฉันอยากรู้ทุกความเคลื่อนไหวของสองแม่ลูกตระกูลวรโชติธนันด้วย...”

“ครับคุณหญิง”

คุณรจนาวางสายจากคนสนิทของเธอไปก็เอาแต่คุ่นคิดถึงหน้าตาของผู้หญิงที่เธอเห็นเมื่อสักครู่ด้วยความสงสัย เธอต้องเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อนแน่ๆ แต่ติดอยู่ตรงที่ว่าเธอนึกไม่ออกมาที่ไหนอย่างไรก็เท่านั้น แต่อีกไม่นานเธอจะได้รู้แน่ๆว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร กล้าดียังไงมาทำร้ายลูกเลี้ยงของเธอ

“ออกรถได้...”

“ครับคุณหญิง”

..............................................................................................................................

ที่ผับอเล็กมานั่งดื่มคนเดียวด้วยอารมณ์ที่สับสน เขาไม่รู้จะจัดการปัญหาที่มีอยู่อย่างไร ปัญหาแรก็เรื่องของลดาวรรณที่เขานั้นยังพิสูจน์ไม่ได้ว่าเธอนั้นไม่ได้ท้องกับเขา ปัญหาที่สองก็คือปัญหาที่ทรงเกียรติก้าวเข้ามาในชีวิตครอบครัวของเขาแล้วดูท่าทางว่าจะไม่ได้เข้ามาแบบมิตรธรรมดาทั่วไปเพราะดูจากท่าทางและคำพูดโดยอาศัยจากประสบการณ์เพลย์บอยเก่า
อย่างเขาผสมกับสัญชาตญาณของผู้ชายด้วยกันเขานั้นก็ดูออกว่าทรงเกียรตินั้นรู้สึกอย่างไรกับเมียของเขา เขานั้นไม่ได้คิดไปเองและรู้ว่าทรงเกียรตินั้นเป็นศัตรูหัวใจที่น่ากลัวมากคนหนึ่งเลยทีเดียว แต่มีหรือที่คนอย่างอเล็กจะปล่อยให้ผู้ชายหน้าไหนมาแย้งเมียของตัวเองไป เขามีมียเพียงคนเดียวและเขาก็รักของเขา อย่างหวังว่าจะได้เข้ามาเป็นมือที่สามชุบมือเปิบคว้าเมียของเขาไปง่ายๆ เพราะหากคิดจะแย้งหัวใจของเขาไปงานนี้ต้องได้มีคนตายกันไปข้างหนึ่ง

อเล็กนั่งกลุ่มด้วยความเครียดก่อนที่จะกระดกน้ำสีน้ำตาลอ่อนที่อยู่ตรงหน้าจนหมดแก้วก่อนจะรินใหม่จนเต็ม

“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมคะ”

เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นทำให้อเล็กเงยหน้ามองก่อนที่เขาจะไม่สนใจและนั่งดื่มต่อ หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงรีบเอ่ยอนุญาตและคงไปจบกับเธอบนเตียงที่โรงแรมไหนสักแห่งแต่ตอนนี้เขานั้นมีสิ่งที่สำคัญที่สุดรอเขาที่บ้านอยู่แล้ว เรื่องแบบนี้จึงไม่ทำให้เขานั้นหันมาสนใจได้เลย เขาไม่รู้ว่าทำไมเดี่ยวนี้เขาแทบจะไม่มีความรู้สึกกับผู้หญิงคนไหนเลย แม้ผู้หญิงคนนั้นจะสวยเซ็กซี่หรือร้อนแรงมากแค่ไหนก็ตามเขานั้นก็ไม่เคยชายตามอง นี่แหละมันที่เขาเรียกว่าเมื่อเราได้เจอกับรักแท้เราจะไม่เหลือสายตาหรือความรู้สึกเอาไว้มองใครอีก....

หญิงสาวคนนั้นไม่สนใจท่าทีเชยชาของเขาเธอลงมานั่งข้างๆเขาจนแทบจะชิดติดก่อนเอ่ยคำหวานต่อ

“มาคนเดียวหรือคะ.... ฉันชื่อเชอรี่นะคะแล้วคุณชื่อ....”

“ขอโทษนะครับผมแค่ต้องการมานั่งดื่มคนเดียวเท่านั้น ผมมีครอบครัวและภรรยาแล้วเชิญคุณไปหาคนอื่นที่เขาไม่มีพันธะดีกว่านะครับ”

“มีเมียแล้วแต่ก็สนุกกันได้นิคะเชอรี่ไม่ถือ แค่สนุกๆกันก็พอนี่คงมีปัญหากับเมียที่บ้านล่ะสิท่าถึงได้มานั่งดื่นคนเดียวแบบนี้... บ้างทีเชอรี่อาจจะทำให้คุณผ่อนคลายได้บ้างก็ได้นะคะ”

“ผมรักภรรยาของผมมากและคงไม่ดีหากผมนอกใจเธอทั้งๆที่เธอนอนรอผมที่บ้านอยู่แบบนี้ ผมคิดว่าผมได้ปฏิเสธคุณไปดีๆแล้วนะอย่าให้ผมต้องพูดอะไรที่ทำให้คุณต้องไม่พอใจเลย”

“ชิ! เป็นพวกกลัวเมียก็ไม่บอก เชิญนั่งเป็นพ่อพระต่อไปคนเดียวเถอะย่ะฉันไปหาคนอื่นก็ได้ เห็นหน้าตาดีๆไม่นึกว่าจะเป็นพวกกลัวเมีย ถ้ารักเมียมากก็กลับบ้านไปหาเมียนู้นไป... เสียเวลา”

อเล็กไม่ได้ถือสาอะไรหญิงที่เข้ามาหาเขา เพราะสถานที่อโคจรแบบนี้นั้นเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่จะต้องมีคนประเภทนี้ และแต่ก่อนเขานั้นก็เคยเป็นคนพวกนี้มาก่อนจึงไม่คิดจะถือสาอะไร แต่คำพูดของเธอคนเมื่อกี้ก็ทำให้เขานั้นคิดอะไรขึ้นมาได้บ้างอย่าง

ใช่ เขามานั่งทำบ้าอะไรอยู่ที่นี้ ป่านนี้เมียรักของเขาคงนั่งรอเขาอยู่ที่บ้านแย่แล้ว เขาจำได้ว่าเธอมักจะรอเขาเสมอเวลาเขาออกไปเที่ยวตระเวนราตรีอยู่ข้างนอกไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหนเธอก็จะอยู่รอเขา เขามันงี่เง่ามานั่งทำอะไรอยู่ที่นี้จนดึกดื่นแบบนี้ โดยไม่เป็นห่วงเธอเลย ยิ่งตอนนี้ที่บ้านของเขานั้นมีลดาวรรณอยู่ด้วยแล้วเขายิ่งไม่ควรทำแบบนี้ควรจะอยู่เคียงข้างเธอค่อยปกป้องเธอมากกว่า

พอคิดได้อเล็กก็รีบหยิบเงินในกระเป๋าขึ้นมาว่างลงที่โต๊ะก่อนที่จะกลับบ้านทันที

............................................................................................................................

ที่บ้านวรโชติธนันลดาวรรณที่สวมชุดนอนเรียบร้อยแล้วลงมารอเล็กอยู่ข้างล่างเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มนั้นออกไปข้างนอก แต่เมื่อเห็นว่าดึกมากแล้วและคิดว่าอเล็กคงจะเป็นแบบเดิมเมื่อครั้งก่อนๆเมื่อตอนที่ยังไปมาหาสู่เธอ เธอก็เลิกสนใจที่จะรอเขาเพราะคิดว่าเขานั้นคงจะกลับมาไม่ใกล้สว่างก็เช้านั้นแหละ

“ไม่ลงไม่รอมันแล้วดึกจะตายอยู่แล้ว ไปนอนเอาแรงดีกว่า”

“ดีคะ..คนท้องไม่ควรนอนดึกนะคะ แก้วคิดว่าคุณดาควรจะทานนมอุ่นๆสักแก้วก่อนนอนด้วยนะคะเพราะมันมีประโยชน์มากสำหรับเด็ก”

ลดาวรรณหันมามองแก้วมณีที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องรับแขกอยู่ก่อนที่เธอจะเดินลงมาแล้ว ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างดูถูก

“ขอบคุณนะคะคุณแก้วที่เป็นห่วงฉันกับลูกในท้อง... แต่ฉันว่าคุณควรจะห่วงตัวเองก่อนดีกว่านะคะเพราะทั้ง...เดินไม่ได้ทั้งมานั่งหลังขดหลังแข็งรออเล็กเขาอยู่แบบนี้อีก คุณคงไม่รู้สินะคะว่าอเล็กหน่ะเวลาเขาออกไปแบบนี้กว่าจะกลับก็โน่นแหละคะเช้า ขืนมานั่งรอแบบนี้มีหวังหน้าโทรมตายเลยฉันไม่เอาด้วยหรอคะไปนอนดีกว่า จะได้มีแรงมาดูแลอเล็กเขาแต่เช้า”

แก้วมณีไม่โต้ตอบอะไรเธอยิ้มตอบให้ลดาวรรณอย่างเป็นมิตร ทำให้ลดาวรรณนั้นยิ่งหมั่นไส้เธอเข้าไปอีก เพราะขนาดเธอเหน็บแนมขนาดนี้ผู้หญิงคนนี้ยังยิ้มให้เธอได้อย่างไม่สะทกสะท้าน

“บ้าไปแล้วหรอฉันพูดขนาดนี้ยังยิ้มอีก.... พิการขาอย่างเดียวไม่พอสมองยังพิการหรือยังไง ค่อยดูเถอะฉันจะแย้งอเล็กเขากลับคืนมาจากเธอให้ได้ อเล็กเขาก็แค่สนใจเงินทองของเธอเท่านั้นเขาไม่ได้รักเธอหรอกยัยง่อย”

ลดาวรรณเหลืออดจนแสดงท่าทีออกมาอย่างไม่เกรงใจอีกต่อไป ถึงแม้ว่าแก้วมณีจะเป็นคนขอร้องคุณขจีกับอเล็กให้เธออยู่ที่นี่ก็ตาม

“ฉันทราบดีคะว่าฉันหน่ะมีค่ากับพี่อเล็กมากแค่ไหน และควรจะทำอะไรขอบคุณนะคะที่คุณเอ่ยบอกกับฉันตรงๆโดยไม่ปกปิดแบบนี้”

แก้วมณีพูดด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลมากที่สุด และด้วยท่าทางที่เป็นมิตรทำเอาลดาวรรณแทบกรี๊ดเพราะขนาดด่าและว่าขนาดนี้แล้วเธอยังคงนิ่งเป็นแม่พระอยู่ได้

“เชิญทำตัวเป็นแม่พระต่อไปเถอะย่ะ เพราะอีกไม่นานอเล็กเขาก็ต้องกลับมาหาฉันส่วนเธอก็จะเป็นได้แค่เมียตีทะเบียนที่กำลังจะเป็นอดีต มันต้องสวยแซบเว่ออย่างฉันอเล็กเขาถึงชอบไม่ใช่จืดชืดแสนดีแม่ชีเรียกแม่เหมือนเธอ....”

ลดาวรรณเดินกระฟัดกระเฟียดขึ้นห้องไปปล่อยให้แก้วมณีนั้นยังนั่งรออเล็กอยู่ข้างล่าง แก้วมณีได้แต่ยิ้มตามหลังลดาวรรณไป

“แม่ชีอย่างฉันนี่แหละจะส่งเธอไปลงนรกเอง.... อีกไม่นานนะคะพี่กรแก้วจะแก้แค้นพวกมันให้สาสมกับที่พวกมันได้ทำกับพี่กรเอาไว้ พี่กรจะได้สงบสุขสักที......"

.............................................................................................................................................................
            เหงาจังเลยพวกเพื่อนหายไปไหนกานหมดน้า หรือว่าไม่มีใครรักหนูเนสแย้วอ่าTOT เขายังรอพวกตัวเองอยู่น้า ทุกคอมเม้นท์ของพวกตัวเองทำให้เขามีกำลังใจอัพและแต่งนิยายต่อไปน้า ร่วมถึงทำทุกอย่างด้วย อย่าทิ้งเขาไปน้า เขาคิดถึงพวกตัวเองอ่า ถือว่าสงสารเขาเถอะน้า..... 
           หรือว่าช่วงนี้เพื่อนใกล้จะเปิดเทอมและรับน้องเลยหายหน้าหายตากันไป ถ้าเป็นแบบนั้นก็สู้ๆนะคะ ชีวิตของนักศึกษาเป็นชีวิตที่มีเรื่องราวมากมายให้เราได้เก็บเกี่ยวนะ สู้ๆกันคะทุกคน
            เข้ามาคุยกับเขาบ้างน้าเขาเหงา มาชวนเขาคุยหน่อยน้า เนสน้อยเหงอ่า รักทุกคนน้าคร้าฝันดีคร้าทุกคน