เกมแค้นไฟเสน่หา

ลำดับตอนที่ #23 : ตอนที่ 22

ยามเช้าใกล้สว่างคนบ้างคนตื่นจากการหลับใหล ปากหยักยิ้มน้อยๆเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเขาช่างมีความสุขมากมายเหลือเกินที่ได้อยู่กับผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ พลางนึกเสียดายเวลาที่ผ่านไปของตัวเองว่าเขานั้นทำไมไม่รู้จักเอให้เร็วกว่านี้ เพราะถ้าหากเป็นอย่างนั้นบ้างทีเขาอาจจะไม่ได้ทำเรื่องผิดพลาดเหมือนอย่างทุกวันนี้ก็เป็นได้ แต่อดีตก็เป็นเรื่องที่เขานั้นไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้วสิ่งที่สำคัญตอนนี้ก็คือเขาจะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อชดเชยเวลาที่เขานั้นสูญเสียไปอย่างเปล่าประโยชน์ และทำทุกวันต่อจากนี้เพื่อเธอคนเดียวเท่านั้น เมื่อคิดเรื่องราวต่างๆได้สักพักมือหนาก็ควานหาร่างนุ่มที่ตัวเองนั้นนอนกอดก่ายด้วยทั้งคืน แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า เขาลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อไม่พบสิ่งที่ตัวเขานั้นต้องการ

“หายไปไหนของเขากันนะแต่เช้า.....”

พอเหลือบมองเวลาเห็นว่านี่พึ่งจะเพียงแค่ตีห้าเท่านั้น แต่ทำไมเมียของเขานั้นกลับไปอยู่ในห้องซะแล้ว ทั้งๆที่ทุกวันเธอนั้นจะตื่นประมาณหกโมงเช้า แต่วันนี้เธอกลับหายไปจากเตียงเร็วกว่าทุกวัน ทำให้อเล็กรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก เขาลุกขึ้นจากที่นอนด้วยร่างกายเปล่าเปลือยเผยให้เห็นถึงกายเนื้อตามร่างกายเป็นมัดๆที่บ่งบอกได้ว่าเขานั้นเป็นคนดูแลรูปร่างดีมากขนาดไหน ร่างสูงก้าวเดินไปยังห้องแต่งตัวที่อยู่ภายในห้องก่อนจะหยิบกางเกงนอนสีดำสนิทกับเสื้อก้ามสีเทาขึ้นมาสวมแบบลวกก่อนจะเดินออกไปจากห้องเมื่อสำรวจดูแล้วว่าเมียรักไม่ได้อยู่ในห้อง

เขาเดินหาเธอไปทั่วแต่ก็ไม่พบ หัวใจของเขาเริ่มสั่นไหวเพราะความเป็นห่วง คิดไปต่างๆนานาว่าเธอนั้นหายไปไหน ทั้งที่สามารถเคลื่อนที่ได้โดยรถเข็นเท่านั้น แถมตอนนี้ในบ้านของเขายังมีนางอักษรพิษอย่างลดาวรรณเข้ามาอยู่ในบ้านอีกด้วยจึงทำให้เขานั้นยิ่งเป็นห่วงเธอเป็นสองเท่าเพราะรู้ดีว่าคนอย่างลดาวรรณนั้นร้ายกาจมากแค่ไหน แต่แล้วเขาก็กลับโล่งใจเมื่อเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องครัว เขามองภาพเมียรักของเขากำลังตั้งหน้าตั้งตาทำกับข้าวอยู่ในครัวด้วยความหลงใหล ถึงเธอจะพึ่งหัดทำกับข้าวได้ไม่นานตั้งแต่แต่งงานกับเขามาแต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าอาหารฝีมือเธอนั้นอร่อยถูกปากเขาทุกอย่าง ยิ่งคิดก็ยิ่งชื่นชมในตัวเธอที่เก่งทั้งงานบ้านและงานนอกบ้าน เขาช่างได้เมียที่ดีเหลือเกิน ร่างหนาเดินเข้ามาในครัวเงียบก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาหันผักอยู่

“อุ้ย!!!”

ร่างบางสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ดีๆก็มีใครบ้างคนเข้ามาขโมยจูบ เพราะเธอนั้นกำลังใจลอยไปคิดถึงใครบ้างคนที่เธอนั้นรักสุดหัวใจ ทำให้มีดที่อยู่ในมือบาดเข้าที่นิ้วเรียวจนเป็นแผล

“น้องแก้ว! พี่ขอโทษนะครับไม่หน้าเล่นอะไรแบบนี้เลย เจ็บไหมครับไหนพี่ขอดูแผลหน่อยนะครับ....”

“ไม่เป็นไรคะแก้วผิดเองที่ใจลอยจนไม่รู้ว่ามีใครเดินเข้ามา....”

“มาล้างแผลก่อนนะครับ”

อเล็กเข็นรถของเมียรักมาที่อ่างล้างมือในครัวก่อนจะล้างแผลให้เธอ และเดินไปหยิบเท็ชชูขึ้นมาเช็ดก่อนจะให้เธอกดแผลเอาไว้เพื่อเขาจะได้เดินไปหยิบกล่องปฐมพยายามในตู่ยาที่อยู่ไม่ไกลนัก

“มาครับพี่ทำแผลให้นะ.... ดูสิแก้วต้องมาเจ็บตัวเพราะแก้วเลย พี่ขอโทษนะครับ”

แก้วมณีแอบมองท่าทีที่อ่อนโยนของเขาเงียบๆ เขาทำแผลให้เธออย่างนิ่มนวลที่สุด พอติดพลาสเตอร์ยาเสร็จเขาก็เป่าลงที่นิ้วของเธอเบาๆ

“เพี้ยง! หายแล้วนะครับคนดี”

อเล็กเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้กับเธอ ทำเอาแก้วมณีถึงกับอึ่งไปเมื่อเห็นรอยยิ้มที่ทรงเสน่ห์นั้น

“แก้วเป็นอะไรรึเปล่าครับ”

อเล็กเอ่ยทักเมียรักเมื่อเห็นว่าเธอนั้นนิ่งไป ทำให้คนที่ติดอยู่ในภวังค์ฟื้นคืนสติกลับมา

“เปล่าคะ....”

“วันนี้เป็นอะไรครับดูแก้วเหม่อๆนะครับ แถมยังตื่นแต่เช้ามาทำกับข้าวตั้งมากมายอีก”

“แก้วจะทำกับข้าวใส่บาตรหน่ะคะ เลยตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารเดี๋ยวจะไม่ทันพระท่านมา”

“ตักบาตร.... วันนี้วันอะไรหรอครับแก้วส่วนใหญ่พี่เห็นแก้วจะตักแต่อาหารแห้งกับนมแต่วันนี้กลับมาลงมือทำอาหารด้วยตัวเอง”

แก้วมณียิ้มหยั่นออกมาเขาคงไม่รู้สินะว่าวันนี้เป็นวันอะไร

“วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของพี่กรพี่ชายแก้วคะ แก้วเลยตื่นขึ้นมาทำอาหารให้พี่กร.. พี่กรคงดีใจมากที่จะได้กินกับข้าวฝีมือน้องสาวเป็นครั้งแรก เพราะทุกปีแก้วก็จะได้แต่ทำสังฆทานเท่านั้น..... เสียดายที่การชิมฝีมือของแก้วครั้งนี้มันจะไม่ได้เป็นการชิมด้วยตัวพี่กรเอง แก้วฝันมาตลอดตั้งแต่ตอนที่แก้วเป็นเด็กเราสองพี่น้องสัญญากันว่าวันหนึ่งเราจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แก้วจะช่วยพี่กรทำงานบ้าน ทำกับกับข้าวให้พี่กิน ถึงการที่เราอยู่ด้วยจะไม่ทำให้แก้วมีเงินทองมากมายเหมือนอย่างทุกวันนี้ แต่นั้นก็เป็นชีวิตที่แก้วใฝ่ฝัน มีไร่มีสวนเป็นของตัวเอง อยู่อย่างสงบสุขไม่ต้องวุ่นวายกับใคร....... แต่ชีวิตแบบนั้นคงไม่มีอีกแล้ว...มันไม่มีอีกแล้ว....”

แก้วมณีพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ถึงพี่ชายเธอจะจากไปนานแล้วแต่ภาพของพี่ชายเธอที่นั่งจมกองเลือดในวันนั้นก็ไม่เคยจางหายไป เหมือนกับว่ากลิ่นคาวเลือดยังคงติดอยู่ที่ปลายจมูกของเธออยู่ทุกครั้งที่เธอคิดถึงเหตุการณ์วันนั้น เหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงชีวิตเธอทั้งชีวิต เหตุการณ์ที่เป็นฉนวนจุดเกมแค้นครั้งนี้ขึ้นมา หากแต่คงที่รับเคราะห์หนักที่สุดตอนนี้ไม่ใช่ต้นเหตุของเรื่องแต่ก็มีศักดิ์ได้ว่าเป็นผู้สมรู้รวมคิดถึงแม้ว่าจะไม่ได้เจตนาก็ตาม แต่อีกไม่นานหรอกเธอจะจัดการกับตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ให้กระอักเลือดในเมื่อเจ้าตัวดันรนหาที่มาอยู่ใกล้ๆรอให้เธอเชือดแบบนี้

อเล็กรู้สึกสงสารแก้วมณีเหลือเกิน จากน้ำเสียงและแววตาที่เธอแสดงออกมาบ่งบอกได้ชัดเจนว่าพี่ชายของเธอนั้นมีค่ากับเธอมากแค่ไหน และการต้องสูญเสียคนที่เธอรักและเป็นเหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างของเธอไปนั้นคงเป็นเรื่องที่โหดร้ายมากจนสภาพจิตใจของเธอนั้นไม่อาจจะทนรับได้จนทำให้เธอช็อคและเดินไม่ได้จนถึงทุกวันนี้

“พี่อเล็กไม่ต้องห่วงนะคะแก้วไม่เป็นอะไรคะ... แก้วขอตัวทำกับข้าวต่อนะคะเดี๋ยวจะไม่ทันพระท่านมา”

“แก้ว..... มางั้นพี่ช่วยทำนะถือซะว่าพี่เขยจะได้ลองชิมฝีมือน้องเขยคนนี้ด้วยอีกคนไง”

อเล็กยิ้มให้เธอเหมือนต้องการจะส่งกำลังใจให้ก่อนจะช่วยเธอหยิบจับนู้นนี่อย่างคล้องแคล้ว จนแก้วมณีแทบจะไม่ได้หยิบจับอะไรเลย เพราะไม่ว่าเธอจะทำอะไรเขาก็จะเข้ามาแย้งไปทำเองซะทุกอย่างไป ทำให้ไม่นานกับข้าวสองสามอย่างที่เธอนั้นตั้งใจทำก็เสร็จจนได้

“เราไปอาบน้ำกันก่อนเถอะนะครับ อาบเสร็จพระท่านคงมาพอดี เนื้อตัวเหนียวแบบนี้ทำอะไรคงรำคาญแย่ ไปครับเดี๋ยวพี่เข็นรถให้เองนะครับ”

“ขอบคุณคะ”

“พี่ต่างหากล่ะครับที่ต้องขอบคุณแก้วที่มาแต่งงานกับพี่ และดูแลพี่กับคุณตาแล้วก็คุณแม่เสมอมา แค่พี่ทำให้แก้วแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ..... พี่รักแก้วมากนะครับ”

“ไม่เบื่อเหรอคะพูดแบบนี้ทุกวัน”

“พูดคำว่ารักหรือครับ ไม่เบื่อหรอครับเพราะพี่พูดออกมาจากหัวใจของพี่จริงๆ และคำๆนี้พี่ก็ไม่เคยพูดกับใครนอกจากแก้วคนเดียวเท่านั้นนะครับ”

“มันจะจริงหรอ....”

แก้วมณีพูดขึ้นเบาๆ เธอไม่เชื่อว่าเขานั้นจะไม่เคยเอ่ยคำว่ารักกับผู้หญิงรายทางของเขคนไหน ผู้ชายนิสัยเจ้าชู้มั่วไม่เลือกแบบเขามีหรือจะไม่ใช้คำหวานหลอกล่อผู้หญิง ไม่มีทางซะหรอก ต่อให้อมพระทั้งโบสถ์มาพูดเธอก็ไม่เชื่อ นี่ก็คงเป็นอีกแผนที่เขาใช้มาหลอกล่อให้เธอนั้นตายใจสิท่า

คำพูดของเมียรักเพียงแผ่วเบาทำให้อเล็กไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมาลอยๆนั้น เข้าได้แต่เดินเข็นรถของเธออย่างอารมณ์ดีเข้าห้องไป