เกมแค้นไฟเสน่หา

ลำดับตอนที่ #39 : ตอนที่ 36

ไม่นานร่างสูงใหญ่ก็อาบน้ำและแต่งตัวเสร็จ ก่อนจะก้าวลงมายังชั้นล่างของบ้านพัก เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินตรงไปหาแก้วมณีที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว

“วันนี้อาหารน่าทานจังครับนม.... ข้าวต้มกุ้ยกับหมูแดงและถั่วลิสงคั่วของโปรดผมเลย”

 ทรงเกียรติเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุดเพื่อไม่ให้ผู้หญิงที่นั่งรอเขาอยู่ที่โต๊ะอาหารรู้ถึงความรู้สึกในใจของเขาตอนนี้ได้ เขาไม่อยากทำให้เธออึดอัดใจเพราะความรักที่เขานั้นมีให้ เขาไม่ต้องการให้เธอรู้สึกผิดที่เลือกจะเป็นเพื่อนรักกับเขาไม่ใช่คนรัก สำหรับตัวเขานั้นแค่เห็นเธอมีความสุขและมีรอยยิ้มเขาก็พอใจแล้วเพราะเธอคือผู้หญิงคนเดียวที่เขานั้นรักและมันจะเป็นเช่นนี้ตลอดไปไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

“ทานข้าวกันเถอะเจ้าหญิง ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว มาทานกันกำลังร้อนๆเลย”

แก้วมณีมองแวบเดียวเธอก็รู้ว่าทรงเกียรติกำลังพยายามที่จะทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพื่อให้เธอสบายใจ เพื่อของเธอคนนี้มีนิสัยแบบนี้ตั้งแต่เล็กจนโต ทั้งเธอและเขานิสัยคล้ายกันมากจนแทบเหลือเชื่อ ทั้งอารมณ์ที่เย็นชาและขึ้นๆลงๆแบบที่คนรอบข้างตั้งตัวไม่ติด และนิสัยไม่ยอมให้ขาวีนก็เหมือนกันถอดแบบกันมา เพราะฉะนั้นเธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเขานั้นคิดอะไร และในเมื่อเขาพยายามทำให้เธอสบายใจถึงขนาดนี้เธอก็จะไม่ทำให้เขาลำบากใจ

“อืม...ทานข้าวกันเถอะ”

แก้วมณีตัดหมูแดงที่อยู่บนโต๊ะใส่ชามข้าวให้กับทรงเกียรติเธอยิ้มให้เขาอย่างที่เคยยิ้มให้เมื่อครั้งที่ทั้งสองคนยังเป็นเด็กกันอยู่ รอยยิ้มที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสา ทรงเกียรติมองรอยยิ้มนั้นอย่างหลงใหล และส่งยิ้มกับไปให้เธอเช่นกัน

“ทานเยอะๆนะนายชอบไม่ใช่หรอ...”

“เมื่อไรนะที่รอยยิ้มแบบนี้ของเธอจะกลับมาสักที นี่เป็นยิ้มแรกตั้งแต่ที่เกิดเรื่องกับพี่กร ยิ้มแบบที่ไม่มีความทุกข์ของเธอ....”

“ถ้าผู้หญิงคนนั้นได้รับกรรมที่มันทำกับพี่กรเมื่อไร เมื่อนั้นแหละฉันถึงจะยิ้มได้....”

“แก้วพอแค่นี้ไม่ได้หรอ.... อีกไม่นานฉันเชื่อว่าเราก็จะได้หุ้นของวรโชติธนันและเธอก็จะเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของที่นั้น พอถึงตอนนั้นแล้วเธอจะทำยังไงต่อไป เรื่องราวมันชักจะยืดเยื้อมากแล้วนะแก้ว หรือที่เธอไม่ลงมือทำอะไรสักทีเป็นเพราะว่าเธอรักนายอเล็กนั้นเข้าให้แล้ว”

“ถ้านายไม่อยากทำให้ฉันอารมณ์เสียตั้งแต่ตอนเช้าอย่าพูดแบบนี้อีก.... ฉันไม่มีวันไปหลงรักผู้ชายมักมายเห็นแก่ตัวแบบนั้น ที่ฉันทำทุกอย่างก็เพราะพี่กร ผู้ชายคนนั้นไม่ได้มีความหมายอะไรเลยสำหรับฉัน เขาก็แค่เป็นอีกหนึ่งเป้าหมายที่ฉันต้องแก้แค้นเท่านั้น... พอฉันได้อย่างที่ต้องการก็หมดประโยชน์ เกมโอเวอร์จบกันไป”

“เธอจะจบได้จริงหรอเจ้าหญิง....”

แก้วมณีวางช้อนที่อยู่ในมือลงทันทีก่อนจะมองหน้าทรงเกียรตินิ่ง

“จบกับผู้ชายแบบนั้นมันง่ายนิดเดียว.... นายได้หุ้นมาเมื่อไรฉันจะจบให้ดู”

พอพูดจบแก้วมณีก็ลุกเดินจากโต๊ะไปอย่างอารมณ์เสีย เธอไม่ชอบที่ทรงเกียรติพูดแบบนี้ พูดเหมือนกับว่าทุกวันนี้ที่เธอไม่ลงมือทำอะไรสักทีเป็นเพราะเธอหลงรักอเล็กเข้าแล้ว คนอย่างเธอนี่เหรอจะหลงรักใคร ไม่มีทางซะหรอก ความรักที่ใครๆพูดถึงมันไม่เคยมีความหมายอะไรกับเธอสิ่งเดียวที่เธอต้องการนั้นคือการแก้แค้นเท่านั้น

.........................................................................................................................

อเล็กที่หันมาโหมงานอย่างหนักเพื่อบรรเทาอาการคิดถึงเมียวันๆก็แทบจะไม่ได้ไปไหนที่ไกลไปกว่าบริษัทและคอนโดของเขาเท่านั้น นี่ก็สองสามวันแล้วที่เขาไม่สามารถติดต่อเมียรักของเขาได้เลย โทรไปเธอก็ปิดเครื่องถามเลขาของเธอว่าเธอไปประชุมที่ไหนเลขาของเธอก็บอกว่ามันเป็นตารางงานลับไม่สามารถบอกกับเขาได้ ลองไล่เรียงถามลุงสนที่อยู่ที่บ้านของหญิงสาวก็บอกว่าไม่รู้ไม่เห็นอะไร เธอหายไปจากชีวิตเขาแบบไร้ร่องรอยตลอดหลายวันที่ผ่านมาทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าชีวิตที่ไม่มีเธอนั้นมันช่างทรมานมากแค่ไหน ถ้าไม่มีงานเขาคงจะบ้าตายแน่ๆ หัวใจของเขานั้นอ่อนล้าเหลือเกินหากแต่สมองและร่างกายยังคงต้องทำงานต่อไป และความกลัวเจ้ากรรมก็รุกเร้าเข้ามาตลอดเวลากลัวไปซะทุกเรื่องว่าเธอนั้นจะไม่กลับมาอยู่กับเขากลัวว่าเธอนั้นจะมีคนอื่น แค่คิดเขาก็แทบไม่มีแรงหายใจ.... ชีวิตเขานั้นขาดเธอไม่ได้จริงๆ

ระหว่งที่อเล็กนั้นกำลังจะออกไปทานข้าวเที่ยงเหมือนอย่างเช่นทุกวันนั้นก็ก็สังเกตเห็นพนักงานสาวๆในบริษัทรวมตัวจับกลุ่มกันเม้าท์อย่างออกรสออกชาติ เขาคงจะไม่สนใจว่ามันจะเป็นเรื่องอะไรหากข่าวนั้นไม่มีชื่อคนที่เขานั้นหวั่นใจ

“ฉันล่ะหัวในสลายเลยอ่ะเห็นข่าวนี้.... ดูสิคุณทรงเกียรติมหาเศรษฐีหนุ่มชื่อดังควรหญิงสาวลึกลับสวีตลับๆแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันนะถึงได้โชคดีเว่อแบบนี้ ตอนแรกเราก็แอบหวังเพราะคุณทรงไม่เคยมีข่าวกับผู้หญิงที่ไหนเลย ฉันก็คิดว่าคงเป็นกงเป็นเกย์พอให้เราได้จิ้นฟินเวอร์กันบ้าง ที่ไหนได้แอบซุกแฟนเอาไว้นี่เอง”

วงเม้าท์ที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนามเป็นอักช๊อคเมื่อรองประธานหนุ่มเดินผ่าเข้ามากลางวงและกระชากนิตยสารที่อยู่ในมือพนักงานสาวคนหนึ่งไปดู

สายตาของเขามองภาพที่อยู่ในนิตสารไฮโซชื่อดังด้วยความสงสัย ภาพที่ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินจูงมือกับหญิงสาวร่างสูงระหงผิวพรรณขาวใสเมื่อยามต้องแดดทำให้หัวใจของเขานั้นสั่นไหวทั้งรูปร่างและผิวพรรณของผู้หญิงคนนั้นช่างเหมือนกับเมียรักของเขาเหลือเกิน แต่สิ่งที่แตกต่างจากเมียของเขานั้นก็คือ..... เธอเดินได้!

“ไม่ใช่แก้วเห้อ ไม่ใช่.... โล่งไปที...”

อดีตเพลย์บอยหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อคิดว่าผู้หญิงในรูปนั้นไม่ใช่เมียรักของเขา จะเป็นเธอไปได้อย่างไรกันในเมื่อเมียของเขานั้นเดินไม่ได้และต้องอาศัยวิวแชร์ตลอดเวลาไปไหนมาไหน

“อเล็ก!!!!!”

อเล็กหันไปมองตามเสียงแหลมที่ดังจากทางด้านหลังทันที ก่อนจะแสดงท่าทีเอื้อมระอาอย่างเห็นได้ชัดเขาส่งนิตยสารคืนให้กับพนักงาน และเดินเลี่ยงออกไป

“หยุดนะอเล็ก ดาบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้”

ลดาวรรณวิ่งตามชายหนุ่มที่กำลังเดินหนีเธอด้วยความโกรธ เขาทิ้งเธอให้อยู่ที่บ้านหลายวันมาแล้วเธอโทรมาเขาก็กดตัดสายทิ้งเธอแทบจะสติแตกเมื่อถูกเขาหมางเมินเช่นนี้

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันหน่ะเธอ ไม่ใช่เมียท่านรองสักหน่อยแต่ทำไหมมาวิ่งไล่ท่านแบบนี้ล่ะ”

“สงสัยเป็นคู่ขาเก่ามั้งเธอ เฮ้อ.... สงสารคุณนายท่านรองจริงๆมีสามีเจ้าชู้ก็แบบนี้แหละ”

พนักงานสาวเปลี่ยนเป้าหมายมาเม้าท์เรื่องเจ้านายทันทีที่เจ้านายของพวกเธอลับตาไป

“อเล็ก!!!”

ลดาวรรณคว้าแขนอเล็กเอาไว้ก่อนจะโถมตัวเขากอดชายหนุ่มจากทางด้านหลัง คนถูกกอดถึงกับต้องหยุดเดินเพราะถูกรั้งเอาไว้ สีหน้าของเขานั้นแสดงออกถึงความรังเกียจและเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด แต่หญิงสาวทีกอดเขาอยู่นั้นไม่ได้เห็นจึงไม่ได้รับรู้ว่าเขานั้นรำคาญและรังเกียจเธอมากแค่ไหน

“คุณมาที่นี่ทำไหม.... ผมเคยบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าคุณไม่สิทธิมาที่บริษัทหรือว่าที่บ้านผม แต่คุณก็แหกกฎมันซะทุกข้อ คุณทำให้เมียของผมเข้าใจผิด คุณทำให้เธอโกรธผม แล้วนี่ยังมาฉีกหน้าผมที่บริษัทอีก อย่าให้เหลืออดกับคุณนะดา แค่นี้ก็ถือว่าผมใจดีกับคุณมากแล้วกลับไปซะแล้วมาเหยียบที่นี่อีก...”

“ไม่คะดาไม่กลับถ้าคุณกลับกับดาด้วย อเล็ก...คุณหายไปไหนคะ คุณไม่ได้กลับบ้านมาสองสามวันแล้วนะคะคุณทำกับดากับลูกแบบนี้ได้ยังไงกัน คุณรู้ไหมว่าดาเหงามากแค่ไหน... คนที่บ้านคุณทุกคนก็ค่อยแต่จะกระแนะกระแหนดารังแกดา ไม่มีใครรักดาสักคน กลับบ้านกับดานะคะดาคิดถึงคุณ....”

อเล็กสะบัดตัวออกจากลดาวรรณก่อนจะหันมามองเธอด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม ลดาวรรณแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าผู้ชายที่เธอนั้นคิดจะฝากอนาคตเอาไว้คนนี้จะมองเธอด้วยสายตาเช่นนี้ สายตาที่เขาไม่เคยใส่กับเธอมาก่อน สายตาที่บ่งบอกว่าเขานั้นรังเกียจเธอจนเกินจะปกปิดแบบนี้

“อเล็ก....”

“คุณทำตัวคุณเอง คนที่บ้านวรโชติธนันทุกคนไม่มีใครระรานใครก่อนหากคนคนนั้นไม่มาทำร้ายเรา ใครบ้างคนแถวนี้ควรจะส่องกระจกพิจารณาตัวเองบ้างได้แล้วว่าเป็นยังไง ทำไมคนอื่นเขาถึงได้ไม่ชอบ....”

อเล็กไม่สนใจลดาวรรณอีกชายหนุ่งรีบขึ้นรถคันหรูของตัวเองและขับออกไปทันที่ ส่วนทางด้านลดาวรรณก็ได้แต่วิ่งตามก่อนจะกรี๊ดออกมาสุดเสียงเมื่อรถคันหรูหายลับตาไป

“อเล็ก.... ไม่จริงคุณรักฉัน คุณรักฉัน”

...........................................................................................................................

“นี่มันข่าวบ้าอะไรกัน..... ทำไมปล่อยปะละเลยจนทำให้ไอบ้าที่ไหนก็ไม่รู้มาแอบถ่ายรูปฉันได้ ทำงานกันภาษาอะไร ห๊า!!!!!”

ทรงเกียรติกระแทกนิตยสารลงกับโต๊ะอย่างรุนแรง นี่ระบบรักษาความปลอดภัยของเขาหละหลวมถึงขนาดนี้เลยหรือนี่ ถ้าไอช่างภาพที่แอบถ่ายเขากับแก้วมณีเป็นมือปืนไรเฟิลขึ้นมาป่านนี้เขาไม่ตายไปแล้วหรือไงกัน

“ไปควานหาไอคนที่มันแอบถ่ายรูปฉันคนนี้มา ลากคอมันมาหาฉันให้ได้.... และถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกล่ะก็พวกแกเตรียมตัวตายกันได้เลย ไป! ไปจัดการซะฉันให้เวลาพวกแกแค่ 24 ชั่วโมงเท่านั้น ถ้าพวกแกหาไม่เจอ ฉันจะยิงพวกแกรายตัว ไปได้แล้ว”

“ครับบอส....”

เหล่าลูกน้องของทรงเกียรติต่างพากันรับคำสั่งก่อนจะวิ่งกรูกันออกไปเพื่อทำตามคำสั่งที่เป็นเหมือนประกาศิตจากสวรรค์ของเจ้านาย เพราะความเด็ดขาดของทรงเกียรติตลอดเวลาที่ผ่านมาจึงทำให้ทุกคนรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดหรือสั่งออกมานั้นไม่ใช่คำขู่แต่มันคือเรื่องจริงๆ เพราะฉะนั้นจึงไม่มีใครกล้าที่จะขัดคำสั่งของเขาเยสักคน

“โหดมากๆแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่มีผู้หญิงมาชอบหรอก”

แก้วมณีที่นั่งอยู่ข้างทรงเกียรติมาตลอดเอ่ยขึ้นเงียบๆก่อนจะว่างนิตยสารเล่มเดียวกับที่มาเฟียหนุ่มเขวี้ยงลงที่โต๊ะ

“ฉันไม่คิดจะให้ใครมาชอบฉันอยู่แล้วเธอก็รู้.... พวกนั้นมันทำงานพลาดปล่อยให้คนมาแอบถ่ายรูปของเธอและฉันได้ยังไงทั้งๆที่ที่นี่เป็นเกาะส่วนตัวของฉันแท้ๆ นี่ดีนะที่มันแค่แอบถ่ายรูปไม่ใช่มาแอบสุ่มยิงไม่งั้นป่านนี้เราคงตายไปแล้ว”

“อย่าหงุดหงิดไปเลยฉันเข้าใจนายดี อีกอย่างรูปพวกนี้ก็ไม่ได้ชัดอะไรมองไม่รู้ว่าฉันเป็นใครด้วยซ้ำนายจะหงุดหงิดไปทำไหม... ใจเย็นๆหน้า...”

“เรื่องที่เธอเดินได้มันเป็นลับและมันต้องลับแบบนี้ต่อไปจนกว่าจะถึงเวลาที่เธอต้องการ ถ้าเกิดมันลั่วไหลออกไปเพราะว่าคนของฉันเลินเล่อ ฉันคงจะไม่พอใจมากๆ คนอย่างฉันไม่เคยมีคำว่าผิดพลาด...”

“คนเราต่างต้องเคยทำเรื่องผิดพลาดกันทั้งนั้นทรง... ไม่มีใครจะดีไปหมดทุกอย่างโดยไม่เคยทำผิดหรอก... ถ้าเรื่องที่ฉันเดินได้รั่วออกไปฉันก็จะไม่โทษนายเพราะเป็นฉันเองต่างหากที่ไม่ระวังตัว....”

ตืด....ตืด....

แก้วมณีมองมือถือของตัวเองที่สั่นอยู่บนโต๊ะ วันนี้เป็นวันแรกที่เธอเปิดเครื่องและสายที่เข้ามาเป็นสายแรกในวันนี้ก็คือ....

“คะ...”

“แก้ว! แก้วอยู่ไหนครับรู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงแก้วมากแค่ไหน”

“แก้วก็เขียนบอกพี่เอาไว้แล้วไงคะว่าแก้วหน่ะจะมาประชุมที่ต่างจังหวัด พี่ไม่ได้อ่านโน๊ตหรอคะ”

แก้วมณีลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอกตัวบ้าน ทรงเกียรติได้แต่กำมือแน่นและมองตามเธอไปเท่านั้น ร่างสูงลุกขึ้นอย่างหัวเสีย ก่อนจะหันไปหาชัยวัฒที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“ได้ตัวผู้หญิงคนนั้นมารึยัง....”

“ครับบอส เธอกลับไปอยู่หอพักของเธอที่กรุงเทพครับบอส”

“ดี.... จับตาดูเธอเอาไว้”

“ครับบอสผมส่งคนของเราไปเฝ้าเธอเอาไว้แล้วครับรับรองไม่คลาดสายตาเราแน่นๆ”

มาเฟียหนุ่มสายตาเป็นประกาย ในสมองก็พลอยนึกไปถึงหญิงสาวอีกคนที่เขานั้นเคยได้ลิ้มรสความสาวของเธอ รสชาติของความหวานหอมที่เขาเองก็ไม่อาจจะลืมเลือน แต่เธอก็คงเป็นได้แค่ขอเล่นสำหรับเขาเท่านั้นเพราะหัวใจของเขานั้นไม่เหลือเอาไว้ให้ใครอีกนอกจากคนที่กำลังยืนอยู่ด้านนอกตัวบ้านตอนนี้

แก้วมณีที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์กับอเล็กอยู่ก็พยายามใจเย็นที่สุดเมื่อถูกชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีซักไซ้เหมือนกับเธอเป็นผู้ต้องหาของเขา

“พี่โทรไปหาแก้วแก้วก็ปิดเครื่องแถมพอพี่ไปถามกับเลขาของแก้วแล้วก็ลุงสนทุกคนก็บอกว่าไม่รู้บอกไม่ได้อีก พี่เป็นห่วงแก้วมากนะครับ แก้วเล่นหายตัวไปแบบนี้ แล้วตอนนี้แก้วอยู่ไหนครับทำงานเสร็จรึยัง แล้วจะกลับกรุงเทพเมื่อไร”

“พี่อเล็กคะแก้วก็บอกพี่แล้วว่าแก้วต้องการเวลาและต้องการจะพักผ่อน การที่แก้วปิดเครื่องก็แสดงว่าแก้วต้องการความเป็นส่วนตัว แก้วไม่คิดว่าการที่แก้วหายไปมันจะสำคัญอะไร เพราะบ้างทีพี่อาจจะดีใจก็ได้ที่แก้วหายไปแบบนี้”

“ทำไมแก้วพูดแบบนี้ล่ะครับ รู้ไหมพี่จะบ้าอยู่แล้วเพราะติดต่อแก้วไม่ได้ อย่าทำแบบนี้เลยนะครับแก้ว พี่รักแก้วนะอย่าทำกับพี่อย่างนี้เลย กลับกรุงเทพเถอะนะครับ อย่างน้อยให้พี่รู้ว่าเมียพี่อยู่ไหนก็ยังดี ถึงแม้แก้วจะสั่งห้ามไม่ให้พี่ไปหาพี่ก็จะยอมครับ แต่อย่าหายไปแบบนี้เลยนะครับ”

แก้วมณีถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ความจริงเธอตั้งใจจะกลับไปในอีกไม่กี่วันนี้ เธอมาอยู่ที่นี่ก็เพราะมาพักสมองและเตรียมตัวกับไปเปิดศึกใหญ่กับลดาวรรณ แต่ยังไม่ทันจะหายเหนื่อย เธอก็กลับถูกใครบ้างคนตามตัวซะแล้วและไม่รู้ทำไมพอได้ยินคำขอร้องของเขาให้เธอกลับไป ใจของเธอที่เข้มแข็งกลับอ่อนยวบลงเหมือนตอนนี้มันลอยกลับไปอยู่กับคนที่โทรมาแล้ว

“แก้วจะกลับพรุ่งนี้คะ.... พอใจรึยังคะ...”

“ขอบคุณครับแก้ว ขอบคุณ.... พี่รักแก้วนะครับที่รัก พี่จะรอแก้วนะครับไม่ว่ามันจะนานแค่ไหน รอจนกว่าแก้วจะกลับมาอยู่กับพี่อีกครั้ง”

“.........”
..........................................................................................................................................................................
            มารายงานตัวคร้าที่รักทุกคน รักและคิดถึงทุกคนจังเบยยยยย วันนี้เริ่มดุเดือดขึ้นแล้วน้า น้องแก้วกำลังจะกลับมา เธอจะกลับมาเปิดศึกอะไรกับยัยดานะ ต้องค่อยลุ้นกานน้าคร้า แต่สงสารพี่อเล็กจังเลยเนาะ เอาใจช่วยพี่เขาด้วยนะคะ รักทุกคนคร้าฝันดีคร้าาาาาา

ปล.ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่ให้กับหนูเนสน้าคร้า เพื่อนๆก็อย่าลืมดูแลรักษาสุขภาพกันด้วยน้าคร้าช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยมา น้องฝนมาตรงเวลาเสมอนั้นคือ เวลาออกจากบ้าน และเวลาเลิกงาน อย่าลืมพกร่มและทานอาหารอุ่นๆกันด้วยน้าคร้า แค่ได้เห็นเม้นเพื่อนๆ เท่านี้หนูเนสก็สู้ขาดใจเลยคร้า รักน้าจุ๊บๆ