ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เกมแค้นไฟเสน่หา

    ลำดับตอนที่ #72 : ตอนที่ 52

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.71K
      9
      2 ต.ค. 57

    อเล็กถูกพาตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันทีที่รถมาจอดอยู่ข้างหน้าโรงพยาบาล แก้วมณีเองก็ได้แต่วิ่งตามเตียงของเขาไปโดยที่ไม่มีคำพูดใดๆ จะมีก็เพียงแต่หยดน้ำตาเท่านั้นที่ไหลลงมาอาบแก้มของเธอไม่หยุด มือของเธอกุมมือของเขาไม่ห่างจนกระทั้งเตียงของเขาถูกเข็นหายเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ร่างบางทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรงเธอไม่ต้องการให้เรื่องราวมันเป็นแบบนี้ ทำไมเขาต้องเข้ามารับกระสุนแทนเธอด้วย ทั้งๆที่เธอนั้นทำลายเขากับครอบครัวเขาเอาไว้มากมาย ถึงเธอจะรู้ทั้งรู้ว่าไม่ควรจะเอาความแค้นทั้งหมดไปลงกับเขาเพราะเขาเองก็ไม่ใช่ตัวการที่ทำให้ชายของเธอต้องจากไป แต่เพราะความแค้นและเธอเพียงต้องการใช้เขาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นลดาวรรณเท่านั้นจึงทำให้เธอทำร้ายเขามากมายแบบนี้.....

    “แก้ว.... แก้วเป็นอะไรรึเปล่า”

    ทรงเกียรติวิ่งเข้ามาหาแก้วมณีที่ทรุดตัวนั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เขาตั้งใจว่าจะไปหาเธอที่บริษัทวรโชติธนันแต่เพราะเขาเองจ้องจัดการกับคนดื้อบ้างคนจึงทำให้เขามาช้า และเมื่อบอดี้การ์ดของเธอโทรมาหาเขาและเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ฟังเขาก็รีบกุลีกุจออกมาจากคอนโดของตัวเองและมาที่โรงพยาบาลทันทีเพราะความเป็นห่วงเพื่อนสนิทสาว...

    “ทรง....ฮือๆ....ทรงเขา...เขาถูกยิง...เขาเข้ามารับกระสุนแทนฉัน... เขาทำแบบนี้ทำไมทรง เขาทำแบบนี้ทำไม ฮือๆ”

    ทรงเกียรติมองสภาพของแก้วมณีแล้วก็เจ็บปวดหัวใจยิ่งนักเธอคงรักคนที่นอนเป็นตายเท่ากันอยู่ในห้องนั้นมากเลยมีสภาพแบบนี้ หากแต่หัวใจของเธอนั้นยังไม่ยอมรับตัวมันเองเท่านั้น...... ยิ่งเห็นเธอรักผู้ชายคนนั้นมากเท่าไรทั้งๆที่ผู้ชายคนนั้นเคยทำผิดพลาดมามากแค่ไหนมันก็ยิ่งตอกย้ำให้เขานั้นมั่นใจว่ารักที่เธอให้กับผู้ชายคนนั้นจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง เพราะมันคือรักแท้ที่เขานั้นไม่อาจจะเข้าไปแทรกกลางได้ .....

    ทรงเกียรติดึงตัวของเพื่อนสนิทที่เขาคิดได้แล้วว่ามันคงจะเป็นแบบนี้ตลอดไปเอาไว้แนบอก... มือของเขาลูบไปมาเพื่อบรรเทาแรงสะอื้นไห้ของเธอให้เบาลง ก่อนจะกดจูบลงที่ศีรษะของเธอด้วยหัวใจที่ปวดร้าวไม่แพ้กัน

    “ไม่เป็นไรนะ... ไม่เป็นไร”

    เวลาผ่านไปจากหนึ่งชั่วโมงเป็นสองชั่วโมงและต่อไปเรื่อยๆนานนับหลายชั่วโมงหมอถึงได้ออกมาจากห้องผ่าตัด.... หมอวัยกลางคนมีสีหน้าหนักใจไม่น้อยเมื่อต้องออกมาอธิบายอาการของคนที่นอนอยู่ข้างในให้ญาติที่รออยู่ข้างนอกฟัง และยิ่งแก้วมณีเห็นสีหน้าที่ไม่สู้ดีของหมอแบบนี้เธอก็ยิ่งใจหาย จนต้องถลาตัวเข้าไปเขย่าตัวหมออย่างแรงด้วยร้อนใจ

    “หมอคะเขาไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ... สามีของฉันเขาไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะหมอ”

    “แก้วใจเย็นๆสิ อย่าทำแบบนี้คุณหมอเขาจะลำบากใจรู้ไหม”

    ทรงเกียรติเข้ามาห้ามปรามเพื่อนรักเอาไว้ เมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทของตนเริ่มจะคุมตัวเองไม่อยู่

    “ปล่อยนะทรง...ปล่อยสิก็ฉันอยากจะรู้ว่าพี่อเล็กเป็นอย่างไรบ้าง.... หมอคะพูดสิคะว่าสามีของฉันไม่เป็นอะไรใช่ไหม ใช่ไหมคะ”

    หมอถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจก่อนจะบอกอาการให้คนที่รอค่อยได้รับรู้

    “ตอนนี้คนไข้ยังไม่พ้นขีดอันตราย ความดันของเขายังไม่คงที่เพราะเสียเลือดมาก และกระสุนก็โดนจุดสำคัญหมออยากให้ญาติทำใจเอาไว้บ้างนะครับ แต่....”

    “ทำใจ... หมายความว่ายังไงกันทำใจ เป็นหมอภาษาอะไรถึงมาพูดแบบนี้... ทำใจอย่างนั้นหรอไม่ได้ฉันไม่ทำใจอะไรทั้งนั้น คุณเป็นหมอมีหน้าที่รักษาคนไม่ใช่มาบอกให้ใครต่อใครทำใจ โรงพยาบาลนี้เป็นของครอบครัวฉันหมอก็หน้าจะรู้ดีฉันจะสั่งย้ายหมอหรือไล่ออกตอนนี้เลยก็ได้.... เพราะฉะนั้นอย่ามาบอกให้ฉันทำใจ หมอต้องกลับเข้าไปแล้วช่วยเขาให้ได้ เข้าใจไหมหมอ!

    “ใจเย็นๆสิแก้วหมอเขาทำหน้าที่ของเขาดีที่สุดอยู่แล้วนะ เรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก”

    “นายจะมาเข้าใจอะไรกันทรง นายไม่เคยต้องสูญเสียคนที่....”

    แก้วมณีหยุดไปเมื่อจะเผลอพูดความจริงที่ซ้อนอยู่ภายในใจออกไป ก่อนจะดึงความคิดของตัวเองกลับมาอีกครั้ง

    “นายไม่เข้าใจหรอกทรง นายไม่มีวันเข้าใจ....”

    ทรงเกียรติมองหน้าแก้วมณีอย่างเสียใจ ทำไมเขาจะไม่เข้าใจเธอในเมื่อเขาอยู่กับเธอมาตลอดฝ่าฟันทุกอย่างมากับเธอแม้ยามที่เธอนั้นเจ็บปวดที่สุด เขาไม่ใช่เหรอที่อยู่เคียงข้างเธอ.... หรือที่ผ่านมาเขาเองมันไม่มีค่าอะไรกับเธอเลย

    “ใช่ฉันมันไม่เขาใจอะไรเลย ฉันมันไม่เคยเข้าใจเธอ ไม่เคยรับรู้ว่าเธอเจ็บปวดมากแค่ไหนไม่เคยรู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร เพราะฉันมันก็เป็นแค่ไอโง่คนหนึ่งที่มันยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอโดยไม่สนอะไรทั้งนั้นว่ามันจะถูกหรือผิด เป็นเพียงไอโง่ที่ยังคงเฝ้ารอเธอทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทางที่ฉันจะได้ความรักจากเธอ เธอพูดถูกแล้วล่ะฉันมันไม่เข้าใจอะไรเลย.....”

    “ทรง.... ฉันขอโทษ ฉันแค่กำลัง...”

    “เป็นห่วงเขา... แก้วเธอยอมรับหัวใจของตัวเองสักทีเถอะว่าเขาหน่ะมีความสำคัญกับเธอมากแค่ไหน ยอมรับสักทีว่าเธอรักเขา อย่างน้อยเธอก็จะได้มีความสุขสักที อย่าวิ่งหนีใจตัวเองอีกเลยนะแก้ว”

    “ไม่ฉันไม่ได้รักเขา.... ฉันจะรักเขาได้ยังไงในเมื่อเขามีส่วนทำให้พี่ชายฉันตาย ฉันจะรักเขาได้ยังไง...”

    “ใช่ที่เขาก็มีส่วนทำให้พี่กรตาย... แต่ที่ผ่านมามันยังไม่มากพออีกหรอแก้วกับการแก้แค้น เธอจะทำแบบนี้ไปอีกนานเท่าไรกัน ฉันถามเธอหน่อยเถอะเธอมีความสุขไหมแก้วกับสิ่งที่เธอทำมันมาทั้งหมด..... อย่า...อย่าบอกฉันว่าเธอมีความสุขเมื่อดวงตาของเธอมันบ่งบอกว่าไม่ เราเป็นเพื่อนรักกันมานานแค่ไหนแล้วแก้วแค่มองตาเราก็รู้ใจกัน อย่าปฏิเสธมันอีกเลยเจ้าหญิงของฉัน....”

    ทรงเกียรติพูดออกมาทั้งน้ำตาเขาไม่ใช่คนดีมากมายอะไรที่จะมาเสียสละเพื่อใคร แต่สำหรับเธอผู้หญิงที่เขารักเขายอมเสมอเพื่อให้เธอมีความสุขถึงแม้ว่าเขานั้นจะต้องเจ็บปวดและทรมานมากแค่ไหนก็ตาม

    “ไม่จริงฉันไม่ได้รักเขา... ไม่จริง”

    แก้วมณีพูดพึมพำออกมาก่อนที่สติของเธอจะดับวูบลงไป ทำให้ทรงเกียรติต้องรีบเข้ามาประคองเอาไว้ด้วยความตกใจ

    “แก้ว... แก้ว...”
    ..........................................................................................................................................................................
               ขอโทษน้าตัวเองที่เขาหายไปเมื่อวาน ป๊ากับม๊าเขามาจากต่างจังหวัดจร้าก็เลยไม่ได้เข้ามาอัพ ขอโทษด้วยนะคร้า 
                ปล.เรื่อง "เกมแค้นไฟเสน่หา" กับ "ปฏิหาริย์รักแห่งการเวลา" เป็นเรื่องที่มีความเชื่องโยงกันอยู่คะเพราะพระรองจากเรื่องเกมแค้นอย่างทรงเกียรติได้ก้าวข้ามมาเป็นพระเอกเต็มตัวในเรื่องปฏิหาริย์ แต่ได้เปลี่ยนชื่อตัวละครใหม่ จาก ทรงเกียรติ เป็น ทินภัทร ชื่อในเรื่องเกมแค้นหนูเนสยังคงใช้ทรงเกียรติไปก่อนเพราะไม่อยากให้เพื่อนสับสนกันนะคะ โอเคคร้าฝากติดตามผลงานตัวน้าคร้าตัวเอง รักพวกตัวเองคราบ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×