ปาฏิหาริย์รักแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 8 สับสนทั้งคู่

ตั้งแต่วางสายจากแก้วมณีไปทินภัทรก็แทบไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรความเจ็บปวดที่เป็นได้แค่เพียงเพื่อนสนิทที่ไม่มีวันจะเปลี่ยนแปลงไปเป็นอย่างอื่นได้มันทำให้เขาเจ็บจุกไปทั่วหัวใจ ตั้งแต่เด็กๆเขาก็มีเพียงเธอเท่านั้น เขาและเธอมีแค่กันและกันเท่านั้นเพราะต่างก็เป็นคนเงียบๆไม่ค่อยคุยอะไรกับใครมีนิสัยเอาแต่ใจตัวเองและอารมณ์ร้าย ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขเขากับเธอก็ไม่เคยทิ้งกันจะมีก็แต่ตอนที่เขาไปเรียนต่อที่อเมริกาเท่านั้นที่ต้องห่างกันแต่ก็ยังติดต่อกันทางสไกป์หรือทางโทรศัพท์อยู่เสมอ และเมื่อกลับมาจากอเมริกาเขาก็มาดูแลเธออีกครั้งค่อยอยู่ข้างๆให้กำลังใจเธอตั้งแต่ที่พีชายของเธอฆ่าตัวตายจากไป ในสมองของเขาไม่เคยคิดว่าตัวเขานั้นจะรักใครได้นอกจากผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่เป็นรักแรกของเขาผู้หญิงที่เขายอมทำทุกอย่างเพื่อเธอ เพราะฉะนั้นตอนที่เธอมาขอให้เขาช่วยร่วมมือกับเธอแก้แค้นคนที่ทำให้พี่ชายของเธอต้องตายเขาจึงไม่คิดถึงเรื่องถูกผิดและรับปากจะช่วยเธอทันที อะไรที่ทำให้เธอมีความสุขและคลายความเศร้าในใจของเธอได้เขาพร้อมที่จะทำทั้งนั้น แต่เมื่อแผนการดำเนินการไปเรื่อยๆเขาก็เริ่มรู้สึกได้ว่าเขานั้นกำลังเสียเธอไป เขากับเธอนิสัยเหมือนกันและคบกันมานานเรื่องแค่นี้แค่มองตาของแก้วมณีเขาก็รู้แล้วว่าเธอรักหลงรักสามีของเธอเองเข้าให้แล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะปฏิเสธมากแค่ไหนว่าเธอไม่มีวันที่จะรักคนที่มีส่วนทำให้พี่ชายของเธอต้องตายได้ก็ตาม แต่นั้นก็เป็นเพียงการโกหกตัวเองของเธอเท่านั้น....

ทินภัทรนั่งดื่มเหล้าจนเมาแต่ก็พยายามพยุงตัวเองกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง มือหนาไขกุญแจที่คล้องอยู่และไม่ลืมที่จะล็อคกุญแจที่ประตูห้องเหมือนเดิม เขามองไปยังร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงก่อนจะค่อยๆเดินโซซัดโซเซเข้าไปหาเธอ ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงข้างๆร่างบางที่ตอนนี้แทบจะไม่กล้าขยับตัวเพราะกลัวว่าคนที่พึ่งเข้ามาจะรู้ว่าเธอนั้นยังตื่นอยู่และหาเรื่องรังแกเธอเหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา ซาตานหนุ่มชะโงกหน้ามองหญิงสาวเพียงเล็กน้อยมือหน้าลูบไล้ใบหน้าเรียวสวยของเธออย่างเบามือเพราะกลัวว่าเธอจะตื่น ความรู้สึกของเขาตอนนี้มันสับสนไปหมดคำพูดของชัยวัฒเมื่อตอนหัวค่ำดังก้องเข้ามาในหัวของเขาอีกครั้งหากคนตรงหน้าเขาตอนนี้หายไปจริงๆเขาจะรู้สึกอย่างไร เขาจะอยู่ได้ไหมหากไม่มีเธอคนนี้.... ทั้งๆที่เขาพึ่งจะรู้จักกับเธอมาได้ไม่นานแต่ทำไมผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ถึงได้มีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเขามากขนาดนี้ คำถามมากมายผุดขึ้นมาวนเวียนอยู่ในหัวของเขาเต็มไปหมดจนคนเมาเริ่มปวดหัวเพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองรู้สึกอยู่ตอนนี้มันคืออะไรกันแน่ๆ มันจะเป็นไปได้หรือที่เขาจะหลงรักผู้หญิงคนนี้เข้าให้แล้ว แต่มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้เพราะเขาจะรักผู้หญิงคนอื่นได้อย่างไรในเมื่อหัวใจของเขานั้นให้แก้วมณีไปแล้ว... ซาตานหนุ่มพยายามสะบัดศีรษะไล่เหล่านั้นออกไปหัวใจของเขาเป็นของแก้วมณีไม่มีวันที่มันจะเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นได้เขาก็แค่หลงรสสวาทของผู้หญิงคนนี้เท่านั้นไม่มีทางที่มันจะเป็นความรัก เมื่อเรียกสติตัวเองกลับมาได้เขารีบดึงมือออกจากเธอทันทีก่อนที่จะลูบหน้าตัวเองด้วยความเหนื่อยอ่อน

“ฉันไม่มีทางรักเธอพลอย.... มันความหลงเท่านั้น...”

ร่างสูงก้าวลุกขึ้นจากเตียงแต่เพราะเหลือบไปเห็นอะไรบ้างอย่างเข้า และเขาก็ได้ทำสิ่งที่คนตัวเล็กไม่คาดคิดมือหนาดึงผ้าห่มที่กองยุ่งเหยิงอยู่ปลายเตียงขึ้นมาห่มคลุมร่างบางเอาไว้ก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาตัวยาวภายในห้องแทน ต่างจากทุกวันที่เขามักจะรังแกเธอและเมื่อเกมรักจบเขาก็จะออกไปโดยไม่สนใจคนตัวเล็กที่นอนร้องสะอื้นอยู่บนเตียงเลยด้วยซ้ำ เพียงไม่นานที่ซาตานหนุ่มอย่างทินภัทรล้มตัวลงนอนที่โซฟาเขาก็หลับสนิท พลอยสวยที่พอได้ยินเสียงหายใจของเขาดังอย่างสม่ำเสมอก็แน่ใจแล้วว่าจอมมารหนุ่มได้หลับไปแล้ว ร่างบางจึงค่อยๆก้าวเท้าลงมาจากเตียงหมายจะเข้าไปแอบหยิบเอากุญแจห้องที่เขานั้นมักจะพกติดตัวเอาไว้เสมอเพื่อจะได้หลบหนีออกไป แต่แล้วเมื่อพลอยสวยเข้ามาใกล้ๆกับซาตานหนุ่มเธอต้องสบถกับตัวเองเบาๆเพราะกลัวคนที่หลับอยู่จะตื่น เมื่อกุญแจห้องที่เขาใช้ล็อคเพื่อขังเธอเอาไว้ดันห้อยอยู่ที่คอซาตานหนุ่มไม่ต่างจากจี้สร้อยคอ... แล้วแบบนี้เธอจะเอามันมาได้อย่างไรหากดึงออกมาจากคอเขามีหวังได้ทำให้เขาตื่นแน่ๆ นี่มันอะไรกันทำไมเธอถึงได้โชคร้ายแบบนี้ทั้งๆที่มีโอกาสหนีแล้วแท้ๆแต่ก็ทำอะไรไม่ได้... เมื่อเห็นว่าไม่มีหนทางที่จะนำกุญแจออกมาจากคอของทินภัทรได้พลอยสวยจึงหันตัวกลับไปยังเตียงนอนตามเดิมแต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาให้ออกห่างจากซาตานหนุ่มก็ละเมออกมาเบาๆจนคนที่ตั้งท่าจะเดินหนีต้องหันกลับมาดู

“แก้ว..... ทำไมไม่เป็นฉันทำไมเธอไม่รักฉัน..... ทำไม ฮือๆๆๆ”

น้ำตาของซาตานหนุ่มไหลลงมาอาบแก้มทั้งๆที่เขายังหลับตาอยู่ นี่เขาคงจะรักผู้หญิงที่ชื่อแก้วมณีอะไรนั้นมากเลยสินะถึงได้เก็บเอามาละเมอแบบนี้ เธอก็พอรู้เรื่องนี้มาบ้างเรื่องที่เขานั้นแอบรักเพื่อนสนิทของตัวเองที่ตอนนี้แต่งงานไปแล้ว.... แต่ถ้าหากเขารักผู้หญิงคนนั้นมากมายขนาดนี้ทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยเธอไปสักทีแค่เพียงต้องการคนมาเป็นตัวแทนระบายความใคร่คนระดับอย่างเขาจะหาผู้หญิงจากไหนมาทำหน้าที่นี้ก็ได้ หากเขาต้องการผู้หญิงบริสุทธิ์เขาก็สามารถหาได้ไม่ยากเลยเพื่อมาสนองตัณหาที่ไม่รู้จบของคนอย่างเขา ทำไมถึงต้องเป็นเธอ ทำไมเขาต้องมาทำร้ายเธอแบบนี้....

“ทำไมคุณต้องมาทำร้ายฉันแบบนี้ด้วย ในเมื่อมีผู้หญิงอีกตั้งมากมายที่พร้อมจะมาทำหน้าที่ตัวแทนของคนที่คุณแอบรัก.... ฉันไปทำอะไรให้คุณเจ็บแค้นหรอคุณถึงไม่ยอมปล่อยฉันไปสักที....”

พลอยสวยถามคนที่นอนละเมอไม่รู้เรื่องด้วยความน้อยใจ เขาย้ำกับเธอทุกเช้าค่ำว่าเธอนั้นเป็นได้แค่เพียงตัวแทนของใครอีกคนและไม่มีทางที่เขาจะรักเธอ ซึ่งประโยคเหล่านั้นของเขามันทำร้ายจิตใจของเธอมากมายนัก ไม่ใช่ว่าเธอรักเขาถึงได้แคร์คำพูดที่ซาตานหนุ่มเอ่ยออกมา แต่เพราะคำพูดของเขามันทำให้เธอรู้สึกไร้ค่าและไร้ศักดิ์ศรี เขาทำให้เธอเป็นสองสิ่งที่เธอไม่ต้องการจะเป็นเพราะก่อนที่พ่อแม่ของเธอจะตายจากไปท่านได้พร่ำสอนเรื่องนี้กับเธอมาตลอดว่าถึงแม้เธอจะเป็นแค่เพียงลูกคนสวนที่ไร้การศึกษาพ่อแม่จบแค่เพียง ป.3 เท่านั้น แต่พวกท่านก็ไม่เคยสอนให้ไปขอใครกินหรือพยายามถีบตัวเองให้เทยอทยานอยากได้อยากมีเกินตัวจนขายศักดิ์ของของความเป็นคน คำสอนของพวกท่านทำให้เธอมักหางานพิเศษทำเสริมเสมอไม่ว่าจะเป็นตอนที่เรียนอยู่หรือปิดเทอมงานจะหนักหรือจะเบาเธอก็ไม่เคยเกี่ยง ถึงแม้มรดกที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้จะเป็นสวนผลไม้ที่สามารถสร้างรายได้ให้พออยู่พอกินได้เธอก็ไม่เคยนิ่งนอนใจเก็บกินเงินในส่วนนั้นอย่างสุรุ่ยสุร่าย เธอพยายามตั้งใจเรียนให้สูงที่สุดเท่าที่เธอจะสามารถทำได้ ตั้งใจจะมีอนาคตที่ดีอย่างที่พ่อกับแม่ของเธอหวังให้เธอเป็นและนี่คือสิ่งที่เธอภูมิใจในตัวเองมาโดยตลอดว่าเธอก็สามารถดูแลตัวเองได้โดยอย่างสุจริตและไม่ได้คดโกงใคร หาเลี้ยงส่งเสียตัวเองเรียนจนตอนนี้เธอใกล้เรียนจบแล้วจะเหลือก็แค่เทอมสุดท้ายนี้เท่านั้น แต่เมื่อชีวิตของเธอต้องมาพลิกผันไปเพียงเพราะการตัดสินใจมาทำงานเป็นพนักงานชั่วคราวในรีสอร์ทส่วนตัวของซาตานร้ายในช่วงปิดเทอมมันทำให้ชีวิตของเธอพังทลายลงไปกับตา เขาเข้ามาทำลายทุกอย่างที่เธอมี ทำกับเธอเหมือนเป็นแค่สิ่งของชิ้นหนึ่งของเขาย้ำยีเธอไม่เหลือแม่กระทั้งศักดิ์ศรีหรือสิ่งที่เธอภูมิใจ เขาคือฝันร้ายของเธอฝันร้ายที่เธอไม่รู้ว่ามันจะจบสิ้นลงเมื่อไร....

“ยัยเด็กดื้อ.... อย่าทิ้งฉันไปนะอย่าทิ้งฉัน... เธออยากได้อะไรฉันจะให้เธอทุกอย่าง.... อย่าทิ้งฉัน... ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว.... อยู่เป็นเพื่อนฉันเถอะนะ......”

พลอยสวยงงกับประโยคที่เขาเผลอละเมอออกมาต่อหน้าเธอ.... “ยัยเด็กดื้อ” นี่เขาหมายถึงใคร ใครกันที่เขาต้องการให้อยู่ ในใจพลางคิดว่าไม่ใช่เธอเพราะเธอคงจะไม่มีความหมายอะไรกับเขามาพอที่จะทำให้เขานั้นเก็บไปละเมอถึง เขาคงจะพูดถึงคนอื่นที่ไม่ใช่เธอแน่ๆ แต่แล้วคำพูดต่อมาของเขาก็ทำให้เธอแปลกใจอีกครั้งเมื่อชื่อที่เขาเอ่ยออกมาคือชื่อของ....

“พลอยสวย..... อย่าทิ้งฉันเลยนะ.....”

ชื่อเธอ..... นี่เขาละเมออ้อนวอนให้เธออยู่กับเขาอย่างนั้นหรอ ทำไมกันทำไมเขาถึงได้ละเมอแบบนี้ เธอไม่มีค่าสำหรับเขาไม่ใช่หรอแล้วทำไมเขาถึงได้ต้องการให้เธออยู่ด้วย พลอยสวยไม่อยากหลงไปกับท่าทีของซาตานร้ายที่หลับใหลอยู่เธอสะบัดความสงสัยที่อาจจะทำให้หัวใจของเธอสั่นไหวออกไป เขาเป็นคนที่ทำร้ายเธอทำลายทุกอย่างที่เธอมีเพราะฉะนั้นเธอไม่ควรที่จะสงสารหรือหลงกลเขา เพราะเขาอาจจะแค่แกล้งพูดออกมาเพื่อให้เธอยอมโอนอ่อนผ่อนตามตอบรับข้อเสนอของเขา พลอยสวยหันหลังตั้งใจจะเดินกลับไปที่เตียงอีกครั้งแต่แล้วก็ต้องหยุดเดินอีกเมื่อร่างนาบที่นอนอยู่บนโซฟากลับพลิกตัวหล่นลงมาจากโซฟาตัวใหญ่ลงมานอนกองอยู่ที่พื้นโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ เธอยืนดูอยู่สักพักจนมั่นใจว่าเขานั้นไม่ได้แกล้งละเมอหรือแกล้งหลับจึงเข้าไปหาเขาที่นอนนิ่งอยู่ที่พื้น มือบางเขย่าร่างหนาอยู่หลายครั้งแต่ซาตานหนุ่มก็ไม่ยอมตื่นมีแค่เพียงส่งเสียงครางงึมงำออกมาตัวความรำคาญแบบคนกำลังหลับสบายแต่มีคนกวนเท่านั้น

“คุณทินภัทร.... คุณภัทร... ได้ไม่ตื่นใช่ไหมงั้นก็นอนที่พื้นไปนั้นแหละตื่นขึ้นมาจะได้หลังขดหลังแข็งเจ็บไปทั้งตัว หึ!.... นี่คุณทินภัทรคุณจะไม่ยอมตื่นจริงๆใช่ไหมฉันพูดจริงนะฉันจะปล่อยให้คุณนอนตรงนี้จริงๆด้วยถ้าคุณยังทำตัวแบบนี้ คุณทินภัทร!!!”

พลอยสวยเรียกเขาอย่างขัดใจเธอคิดอยู่นานว่าจะทำอย่างไรดีจะปล่อยให้เขานอนกองอยู่บนพื้นแบบนี้ก็กลัวซาตานหนุ่มตื่นขึ้นมาแล้วไม่สบายเพราะต้องนอนบนพื้นห้องแข็งๆ ถึงแม้จะมีพรมปูอยู่แต่ก็มันก็ยังแข็งอยู่ดี แต่จะให้เธอทำอย่างไรเมื่อคนตัวโตไม่ยอมตื่นสักทีแบบนี้ ทั้งเขย่าทั้งตะวาทก็ไม่ยอมขยับช่างเป็นคนที่หลับสนิทดีจริงๆ นี่ถ้าโจรขึ้นบ้านก็คงจะไม่รู้เรื่องสินะ.... ใช่! เขาเป็นคนหลับสนิทนี่นาขนาดเธอเขย่าตัวเขาขนาดนี้เขาก็ยังไม่ตื่นนี่ถ้าหากเธอเอากุญแจที่ห้อยอยู่ในสร้อยคอออกมาเขาก็คงจะไม่รู้เรื่องแน่ๆ เมื่อคิดถึงข้อนี้ได้แผนการหนีของเธอก็กลับมาอีกครั้ง เธอค่อยพยายามยกหัวเขาขึ้นเพื่อถอดสร้อยที่เขาคล้องคออยู่ออกมาและเมื่อเอากุญแจออกมาสำเร็จ เธอก็ยิ้มอย่างดีใจในที่สุดเธอก็มีหนทางหนี้ไปจากเขาสักที เธอรีบกุลีกุจอไปที่หน้าประตูแต่พอจะไขกุญแจเพื่อปลดล็อคโซ่ที่คล้องประตูอยู่มือของเธอก็หยุดนิ่ง พลอยสวยหันไปมองซาตานหนุ่มที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นและมีน้ำตาไหลออกมาเปื้อนแก้วสากแล้ก็รู้สึกแปลกๆ เธอถูกเขากักตัวเอาไว้สองอาทิตย์กว่าๆไม่และไม่เคยมีวันไหนเลยที่เธอจะไม่ถูกเขารังแกให้เจ็บซ้ำน้ำใจ แต่ทำไมเมื่อมีโอกาสหนีแบบนี้เธอกลับรู้สึกอาลัยอาวรณ์คนใจร้ายคนนี้ขึ้นมาได้ หรืออาจจะเป็นเพราะคำพูดขอร้องที่เขาละเมอออกมาเมื่อกี้ที่ทำให้เธอสับสนแบบนี้กันนะ.... แล้วเธอก็ตัดสินใจล็อคกุญแจกลับไปที่โซ่ตามเดินก่อนจะเดินกลับมาหาเขาที่นอนอยู่บนพื้นห้อง ร่างบางพยายามใช้แรงที่มีทั้งหมดพยุงตัวซาตานหนุ่มขึ้นจากพื้นด้วยความทุลักทุเลมายังเตียงนอนก่อนที่เธอจะเหวี่ยงเขาลงไปจัดการจัดท่าทางการนอนของเขาจนเรียบร้อยก็เข้าไปยังห้องน้ำเอาผ้าขนหนูมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ก่อนที่จะห่มผ้าให้เขาไม่ต่างจากที่เขาทำให้เธอเมื่อครู่นี้แล้วเธอก็อ้อมมาหยิบหม้อของอีกใบบนเตียงก่อนจะกลับไปนอนที่โซฟาแทนซาตานหนุ่มเมื่อครู่ เธอนอนหันหน้ามาทางเตียงนอนที่มีซาตานหนุ่มนอนอยู่ก่อนจะค่อยปิดเปลือกตาลงด้วยความเหนื่อยล้า...

“ทำไมฉันต้องช่วยคนใจร้ายอย่างคุณด้วยนะ.....คุณทินภัทร”

พลอยสวยหลับไปด้วยความรู้สึกที่สับสนไม่ต่างจากคนที่นอนอยู่บนเตียงทำไมเธอถึงไม่ย้อนกลับมาดูแลเขาทั้งๆที่มีหนทางหนีแท้ๆ ทำไมเธอถึงไม่ไปจากเขาทำไมกัน.....