คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 9.2 หวั่นไหว
“หมอคะฉันเป็นอะไรหรือคะ...”
พลอยสวยถามด้วยน้ำเสียงอิดโรยเธอรู้สึกมืนหัวจนแทบจะลืมตาไม่ได้ แต่ก็พยายามกลั่นใจทนเพื่อถามสาเหตุของอาการป่วยเพราะในใจลึกๆของเธอนั้นมีลางสังหรณ์บ้างอย่างเกิดขึ้น และก็ได้แต่เฝ้าภาวนาอยู่ในใจว่าให้มันเพียงแค่ลางสังหรณ์ที่เธอคิดไปเองเท่านั้น....
“ยินดีด้วยนะครับคุณกำลังตั้งครรภ์ครับ ส่วนเรื่องที่ว่ากี่เดือนแล้วนั้นผมแนะนำให้ไปตรวจให้แน่ใจที่โรงพยาบาลอีกครั้งหนึ่งนะครับ ตอนนี้คุณแม่ต้องดูแลตัวเองให้มากๆนะครับเพราะเป็นช่วงที่อยู่ในสภาพวะเสี่ยงต่อการแท้งบุตรได้ง่าย เอ่ออันนี้เป็นท้องแรกของคุณด้วยรึเปล่าครับ”
หมอหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงยินดีแต่คนที่นอนอยู่บนเตียงกลับนิ่งอึ่งเหมือนกับช๊อคในสิ่งที่คุณบอก น้ำตาของเธอไหลออกมาอาบแก้ม คุณหมอหนุ่มเห็นแบบนั้นก็รู้สึกได้ทันทีว่าข่าวดีที่เขาบอกกับเธอไปนั้นอาจจะไม่ใช่ข่าวดีที่หญิงสาวตั้งใจจะมี.... มือหยาบกร้านของหมอหนุ่มเอื้อมไปแตะที่หลังของคนไข้สาวเพื่อเรียกสติของเธอให้กลับมา
“คุณครับ... มีเรื่องอะไรรึเปล่า”
“คุณหมอ.... ฉันไม่ได้ท้องใช่ไหมคะ เมื่อกี้คุณหมอแกล้งฉันเล่นใช่ไหม ฉันไม่ได้ท้องใช่ไหม ฮือๆ”
พลอยสวยเขย่ามือหมอหนุ่มแรงๆเธอจะมีลูกกับผู้ชายที่ร้ายกาจดุจซาตานร้ายอย่างทินภัทร ไม่ได้ อนาคตที่เธออุสาสู้ฝ่าฟันด้วยตัวเองมาตลอดกำลังอยู่ใกล้แค่เอื้อมเธอกำลังจะเรียนจบและมีอนาคตที่สดใส แต่เขากับมายัดเยียดรอยราคีและจ้องจำเธอเอาไว้จนเธอต้องสูญเสียทุกอย่าง... ไม่มีทางเธอไม่มีวันอุ้มท้องลูกของซาตานร้ายอย่างเขา
“ใจเย็นๆนะครับคุณ ค่อยๆคิดในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วและเด็กในท้องก็ไม่มีความผิดผมคิดว่าคุณควรจะตั้งสติรับมือกับมันนะครับ”
“ฉันไม่ได้เป็นเมียเขา ผู้ชายคนนั้นจับฉันมาที่นี่เขาทำร้ายกักขังฉันเอาไว้ไม่ให้ออกไปไหน คุณหมอต้องช่วยฉันนะคะ”
หมอหนุ่มอึ่งไปทันที ในตอนแรกเขาถูกเรียกตัวให้มาตรวจอาการของคนไข้แทนลุงของเขาที่เป็นหมอใหญ่ประจำเกาะที่นี่ เขาไม่รู้เรื่องอะไรของเจ้าของที่นี่เลยเพราะมาอยู่แทนลุงตัวเองได้แค่วันสองวันเท่านั้น พอได้มารู้เรื่องทันทีก็ดันเป็นเรื่องที่ไม่ควรรู้ซะอย่างนั้น แบบนี้เขาจะทำอย่างไรดีล่ะ ลุงเขาบอกว่าเจ้าของเกาะนี้เป็นผู้มีอิทธิพลระดับมาเฟียซะด้วยหากทำขัดใจคงไม่มีเงาหัวแน่ๆ แต่หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าก็หน้าสงสารเหลือเกิน แล้วเขาจะทำอย่างไรดี
“เอ่อ.... ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากช่วยนะครับ คือผมมาเป็นหมอที่นี่แทนลุงของผมที่เป็นหมอประจำเกาะแค่ไม่กี่วันเท่านั้น ผมไม่ใช่คนที่นี่แทบจะไม่รู้จักใครเลยด้วยซ้ำ อีกอย่างคนของคุณทินภัทรก็อยู่เต็มเกาะ เขาเป็นที่รักของคนที่นี่ผมทำอะไรไม่ได้หรอกครับ ขอโทษด้วยจริงๆ”
พลอยสวยค่อยๆปล่อยมือจากหมอหนุ่ม สายตาของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวังเธอคงจะขอร้องหมอคนนี้มากเกินไป มันเป็นจริงอย่างที่หมอพูดทินภัทรเป็นที่นับหน้าถือตาและรักใคร่ของคนที่นี่ อีกอย่างเขาก็เป็นผู้มีอิทธิพลระดับมาเฟีย หากใครแกว่งเท้าหาเสี้ยนเข้ามาก้าวก่ายเรื่องของเขา ซาตานหนุ่มอย่างทินภัทรก็คงจะไม่ปล่อยเอาไว้แน่ๆ เรื่องนี้เป็นโชคร้ายของเธอเพียงคนเดียวเธอไม่ควรทำให้คนอื่นเดือดร้อนกับเธอไปด้วย ซึ่งเพราะเหตุผลนี้จึงทำให้เธอไม่โกรธหมอที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงเธอเลยแม้แต่น้อย
“ฉันเข้าใจแล้วล่ะคะคุณหมอ ฉันคงจะขอคุณหมอมากเกินไปจริงๆ....”
“ผมขอโทษนะครับที่ช่วยอะไรคุณไม่ได้”
“ไม่เป็นไรหรอกคะมันคงเป็นโชคร้ายของฉันเองที่ต้องมาพบเจออะไรแบบนี้.... แต่ฉันมีเรื่องขอร้องคุณหมอสักเรื่องได้ไหมคะ ฉันเชื่อว่าเรื่องนี้คุณหมอจะสามารถช่วยฉันได้โดยที่ไม่เดือดร้อนแน่ๆคะ”
“เรื่องอะไรหรือครับ”
..............................................................................................................................
“เป็นยังไงบ้างหมอ พลอยป่วยเป็นอะไร”
ทินภัทรเอ่ยถามเมื่อเห็นหมอเดินออกมาจากห้อง และเมื่ออีกฝ่ายนิ่งเงียบเขาก็ยิ่งร้อนใจกลัวคนที่อยู่ในห้องจะเป็นอะไรหนักหรือเป็นโรคที่รักษาไม่ได้
“นี่หมออ่ำอึ่งอยู่ได้ ตกลงพลอยสวยเป็นอะไร”
“รคกระเพาะหน่ะครับเลยทำให้มีอาการเวียนศีรษะและหน้ามืดแล้วก็อาเจียน หมอให้ยาเอาไว้แล้วอีกทานสักพักคงดีขึ้น”
“โรคกระเพาะ.... นี่ยัยเด็กดื้อนั้นไม่กินข้าวปลาเลยรึยังไงถึงได้เป็นโรคกระเพาะนมจันดูแลเธอดีรึเปล่า”
“นมจันดูแลพลอยเธอดีครับบอส แต่ที่เธอไม่ทานอะไรก็เป็นเพราะตรอมใจกับสิ่งที่บอสทำต่างหาก”
“ไอชัย! ดูเหมือนแกอยากจะตายจริงๆใช่ไหมถึงได้พูดแบบนี้ เดี๋ยวก็.....”
“บอส...เป็นอะไรไหมครับไปนั่งที่โซฟาก่อนเถอะครับหน้าซีดขนาดนี้ เห็นไหมครับคิดจะทำร้ายคนอื่นพระเจ้าเลยลงโทษกันเห็นๆเลย”
ชัยวัฒพยุงเจ้านายที่ทำท่าเหมือนจะเป็นลมมานั่งที่เก้าอี้ก่อนพูดเหน็บเจ้านายตัวเองอีกครั้งเมื่อเห็นว่ากำลังเป็นต่อเพราะเจ้านายหนุ่มในตอนนี้คงไม่มีแรงมาสู้รบกับเขาแน่ๆ คงได้แค่มองส่งสายตาอาฆาตมาที่เขาเท่านั้นแบบนี้สิเขาถึงเรียกว่าได้ทีขี่แพะไล่.....
“ฝากไว้ก่อนเถอะไอชัย...”
“อย่านานนะครับเดี๋ยวผมจะลืมเอา ฮาฮา โอเคครับบอสผมไม่แกล้งแล้ว เอ่อคุณหมอครับยังไงช่วยรบกวนตรวจบอสผมด้วยอีกคนนะครับ ไม่รู้เป็นอะไรหน้าซีดอาเจียนมาตั้งแต่เช้าแล้ว ใช่ไหมครับบอส”
“อืม... มึนๆหัวด้วย แต่สงสัยว่าฉันคงจะเมาค้างรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ไหนๆก็มาแล้วก็ตรวจเถอะ เดี๋ยวไอคนสนิทฉันมันจะมาบ่นทีหลังน่ารำคาญ”
“ครับ... งั้นผมขออนุญาตตรวจนะครับ”
“ไม่ต้องขออนุญาตหรอกก็ผมบอกให้หมอตรวจเองแล้วหนิ... แล้วนี่หมอนพลุงของหมอไปอังกฤษกี่วันล่ะ”
“อาทิตย์หนึ่งครับ”
“อืมแล้วหมอคิดจะมาเป็นหมอประจำที่เกาะนี้ด้วยรึเปล่า ที่นี่จะได้มีหมอหลายๆคนเอาไว้ช่วยเหลือชาวบ้านกับพนักงานที่รีสอร์ท หมอนพก็อายุมากแล้วถ้าได้หมอหนุ่มๆอย่างหมอมาผมจะดีใจมากเลย”
“เอ่อผมมีคลินิกอยู่ที่กรุงเทพแล้วหน่ะครับคงไม่สะดวก”
“หรอหน้าเสียดายนะ”
หมอหนุ่มรีบตรวจให้เสร็จเพราะไม่สบายใจนักที่ต้องอยู่ใกล้ๆกับซาตานอย่างทินภัทร แต่แล้วเขาก็สรุปออกมาในใจได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้านั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก นอกไปกว่าแพ้ท้องแทยเมียอย่างคนโบราณเขาเปรียบเปรยเท่านั้น คุณหมอหนุ่มมองหน้าซาตานร้ายก่อนจะยิ้มออกมา นี่คงรักผู้หญิงอีกคนที่อยู่ในห้องมากเลยสินะถึงได้เป็นแบบนี้ ถ้าไม่ติดว่าเขาสัญญากัญพลอยสวยเอาไว้ว่าจะไม่บอกเรื่องที่เธอตั้งครรภ์ให้ใครรู้ตอนนี้เขาก็คงจะเอ่ยแซวคนตรงหน้าไปแล้ว แต่เพราะคำสัญญาจึงทำให้เขานั้นต้องนิ่งเงียบไป...
“ตกลงผมเป็นอะไรเหรอหมอ ทำไมถึงได้หน้ามืดอาเจียนแบบนี้ จะว่าดื่มหนักก็ไม่หน้าจะใช่เพราะผมคอแข็งมากเลยรู้ไหม ดื่มเหล้าติดต่อกันหลายวันแบบนี้หน่ะจิ๊บๆ”
หมอหนุ่มไม่รู้จะวินิจฉัยเป็นอะไรดีเพราะเมื่อเขาก็อ้างว่าพลอยสวยเป็นโรคกระเพาะไปแล้วถ้าบอกว่าเป็นเหมือนกันก็คงจะแปลก แล้วแบบนี้เขาจะทำอย่างไรเมื่อซาตานหนุ่มนั่งจ้องหน้ารอฟังคำตอบจากเขาอยู่
“ช่วงนี้คุณดื่มบ่อยแค่ไหนครับ”
“บอสผมเขาดื่มทุกวันนั้นแหละครับช่วงนี้ไม่มีวันไหนที่ปล่อยว่างเว้นเลย”
“ไอชัย!”
“ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็ทราบสาเหตุแล้วล่ะครับจากที่ผมตรวจร่างกายคุณไม่มีอะไรผิดปกติอาจจะเป็นเพราะแค่พักผ่อนน้อยและดื่มจัดในช่วงนี้เท่านั้น หมออยากให้คุณพักผ่อนเยอะๆทานอาหารให้มีประโยชน์มากๆนะครับ รวมทั้งพยายามลดเรื่องดื่มลงบ้างก็จะดี”
“ตกลงผมไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“ครับแค่พักผ่อนน้อย”
“อืมขอบใจมากหมอผมไม่มีอะไรแล้วล่ะ เดี๋ยวจะให้คนไปส่งที่บ้านพักนะ ไอชัยแกช่วยจัดการดูแลคุณหมอ เอ่อ... หมอชื่ออะไรนะตั้งแต่มาผมยังไม่ได้ถามชื่อหมอเลย”
“ผมชื่อคุณครับ ชื่อจริงชื่อนิชคุณ”
“นิชคุณวง 2PM รึเปล่าหมอ ฮาฮา ผมล้อเล่นหน่ะไม่มีอะไร ไปไอชัยจัดการส่งคุณหมอนักร้องของเราให้ถึงบ้านพักอย่างปลอดภัยด้วย และขอบคุณนะครับที่มาตรวจพลอยกับผมที่นี่”
“ไม่เป็นไรครับ....คือช่วยนี้ผมอยากให้คุณดูแลเธอดีๆหน่อยนะครับ ให้เธอพักผ่อนเยอะๆรวมทั้งทานยาที่ผมให้เอาไว้ด้วย อย่าทำให้เธอเครียดก็จะยิ่งดีมากเลยนะครับ เพราะความเครียดอาจจะส่งผมต่ออาการของเธอได้”
คำพูดของหมอหนุ่มที่ย้ำแล้วย้ำอีกให้เขาดูแลผู้หญิงในห้องดีๆมันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ถึงจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้พูดในฐานะหมอก็ตาม แต่เขาก็เป็นผู้ชายมันจะมากไปแล้วที่มาทำตัวเป็นห่วงผู้หญิงของเขาออกนอกหน้าแบบนี้
“ดูหมอจะเป็นห่วงเธอจังเลยนะครับ... แต่ก็ขอบคุณนะครับที่ช่วยมาตรวจดูอาการผู้หญิง..ของ..ผม ขอบคุณนะครับสำหรับคำแนะนำ ถ้าไม่มีอะไรแล้วเชิญครับ”
ทินภัทรพูดเน้นหนักคำว่า “ผู้หญิงของผม” เพื่อประกาศให้หมอหนุ่มได้รู้ว่าเธอเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้นและห้ามเข้ามายุ่ง เขาคิดพาลไปทั่วโดยไม่มีเหตุผล ยกเอาความรู้สึกหึงหวงของตัวเองขึ้นมาเป็นอารมณ์ซึ่งเขาไม่รู้เลยว่ายิ่งเขามีทีท่าแบบนี้เท่าไรมันก็ยิ่งทำให้คนอื่นรู้ว่าเขานั้นคิดอย่างไรกับพลอยสวย
หมอหนุ่มที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วยได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเอ่ยลาเจ้าของบ้าน เขายังคงหันหลังไปมองที่ประตูห้องของพลอยสวยด้วยความเป็นห่วงและรู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยอะไรเธอไปได้มากกว่านี้ ซึ่งท่าทางอาลัยอาวรณ์ของเขาก็แตะเข้ากลางอกของใครอีกคนเต็มเปา จนเขาสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นที่ส่งมาถึงตัวผ่านทางสายตาของซาตานหนุ่มที่ยืมมองเขาอยู่ไม่ไปไหน
“ไอหมอนี่จะมองให้ทะละประตูเข้าไปในห้องเลยไหม นี่มันผู้หญิงของฉันเว้ยใครก็ไม่มีสิทธิ.... ยัยเด็กดื้อนี่ก็เหมือนกันเสน่ห์แรงนักนะ ไม่ว่าใครๆก็ต่างพากันหลงไปหมด แต่ขอโทษทีเธอเป็นของฉันเท่านั้นพลอยสวย”
ทินภัทรพูดขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไร ก่อนจะเดินปึ้งปังกลับเข้าไปในห้อง
“เสน่ห์แรงจริงนะป่วยขนาดนี้ก็ยังหวานเสน่ห์ให้ไอหมอหน้าเต้าหู้มันหลงซะจนอาลัยอาวรได้”
ทินภัทราพูดพลางเดินลงมาล้มตัวลงนอนที่เตียงเดียวกันกับคนตัวเล็ก ก่อนจะพลิกตัวนอนตะแครงข้างและห้าวแขนข้างหนึ่งเอาไว้เพื่อคุยกับเธอต่อ
“ฉันไม่ได้หว่านเสน่ห์พี่คุณ และพี่คุณก็ไม่ได้คิดอะไรกับฉันอย่างนั้นด้วย คงแต่คุณเท่านั้นที่มีความคิดต่ำๆและอกุศลแบบนี้”
“พี่คุณ.... นี่อ่ะนะที่บอกว่าไม่คิดอะไรมันเข้ามาตรวจเธอแค่ไม่กี่นาทีแต่เธอกลับเรียกมันว่าพี่คุณที่กับฉันที่นอนกับเธอมาเป็นสิบๆรอบกับเรียกว่าคุณอย่างโน้นคุณอย่างนี้ แล้วแบบนี้ไม่ให้ฉันคิดได้ยังไงว่าเธอหน่ะหว่านเสน่ห์มัน”
ทินภัทรไม่ชอบใจมากเมื่อได้ยินพลอยสวยเอ่ยเรียกหมอหนุ่มด้วยความสนิทสนมแบบนี้ ทั้งๆที่เขาใกล้ชิดเธอมากกว่าผู้ชายคนไหนแท้ๆ แต่ไม่เคยมีสักครั้งเลยที่เธอจะเรียกเขาดีๆหรือคุยกันดีๆ
“ฉันไม่หว่านเสน่ห์ อย่ามาพูดจาไร้สาระอีกและฉันก็จะพูดดีเฉพาะกับคนที่ดีกับฉันเท่านั้นซึ่งนั้นก็ไม่ใช่คุณ”
“ได้เธอจะเอาอย่างนี้ใช่ไหมพลอย.... ใช่ไหม ฉันจัดให้”
ทินภัทรเปลี่ยนมานอนคร่อมเธอเอาไว้สายตาของเขาเป็นไปด้วยความเสน่หาทำเอาคนที่อยู่ใต้ร่างถึงกับหนาวๆร้อนๆกับสายตาของเขาแต่ก็ยังใจดีสู้เสื้อจ้องเขาตอบแบบไม่เกรงกลัว
“เอาเลยสิ คนอย่างคุณมันก็ดีแต่รังฉันบังคับขู่เข็นฉัน... เอาเลยอยากจะทำอะไรก็เชิญทำเลยสอ!!”
เธอพูดทั้งน้ำตารู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างบอกไม่ถูกผู้ชายคนนี้ก็เห็นค่าเธอเป็นแค่เพียงที่ระบายอารมณ์เท่านั้น ไม่ได้มีความหมายอะไรกับเขาไปมากกว่านี้เลย นี่ถ้าเขารู้ว่าเธอท้องก็คงจะรู้สึกกับลูกเธอเช่นเดียวกันเพราะเธอเป็นแค่เพียงตัวแทนและข้อผิดพลาดในชีวิตของเขาเท่านั้น
ทินภัทรรู้สึกเจ็บจุกไม่แพ้กับคนใต้ร่างหนาของเขา ทำไมกันเขาถึงได้รู้สึกแบบนี้แค่เพียงได้เห็นน้ำตาของเธอเขาก็ปวดร้าวไปทั้งหัวใจ แค่รู้ว่าเธอไม่สนใจมันก็แทบจะทนไม่ได้ อยากจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้อยู่ในสายตาเธอ....เพราะอะไรเขาถึงได้รู้สึกแบบนี้ ทำไม...
“อย่าท้าฉันสาวน้อย.... ในเมื่อเรียกไอหมอหน้าเต้าหู้นั้นว่าพี่ได้เพราะฉะนั้นเธอก็ต้องเรียกฉันว่าพี่ได้ เพราะฉันหน่ะอายุมากกว่าเธอ ต่อไปนี้เธอต้องเรียกฉันว่า พี่ทิม.... รู้ไหมว่าชื่อนี้ของฉันน้อยคนนักนะจะได้เรียก และเธอก็ได้รับเกียรติให้เรียกแบบนั้น... หึหึ เธอเรียกฉันพี่ทิม ฉันเรียกเธอน้องพลอยเธอว่าดีไหม ฉันว่าน่ารักดี ไหนลองเรียกให้ฟังหน่อยสิ ถ้าฉันพอใจไม่แน่ฉันอาจจะไม่รังแกคนป่วยก็ได้”
“ไม่...ฉันไม่เรียก”
“ไม่เรียกงั้นหรอได้...”
พูดจบทินภัทรก็ก้มลงจูบเธอทันทีจูบของเขาทั้งเร้าร้อนและเรียกร้องเหมือนเปลวไฟที่หลอมคนที่อยู่ใต้ร่างให้ละลายกลายเป็นขี้ผึ้งรนไฟ ก่อนจะถอนจูบออกมาเพื่อต่อรองกับเธออีกครั้งทั้งๆที่ไม่อยากจะต่อลองอะไรแล้วก็ตาม
“เรียกรึยัง เพราะถ้าไม่เรียกอีกคราวนี้ฉันจะทำมากกว่าจูบ... หนึ่ง...สอง...สะ...”
“ได้ๆ...เรียกก็ได้ พี่ทิม... พอใจรึยัง”
“ไม่เห็นหวานหน้าฟังเลย ไหนลองเรียกหวานๆกว่านี้หน่อยสิไม่ใช่เรียกแบบแข็งๆแบบนี้ไม่น่ารักเลย”
“พี่ทิมคะ...”
พลอยสวยพูดอย่างประชดด้วยน้ำเสียงที่หวานหยดย้อยจนคนฟังหัวเราะร่วนกับความพยศของเธอ
“โอเคถึงมันไปหน่อยแต่ก็ดีฉันชอบ น้องพลอยของฉัน.... นอนกันเถอะฉันยังง่วงอยู่เลย.. หาวววว”
ทินภัทรล้มตัวลงมานอนข้างเธออีกครั้งแต่คราวนี้แขนแกร่งของเขากลับกอดเกี่ยวเอาคนที่อยู่ข้างๆเข้ามาแนบอกด้วยก่อนะหาวออกมาด้วยความเหนื่อยอ่อนและอยากจะหลับเต็มทน และถึงแม้ว่าหมอนข้างมีชีวิตของเขาจะดิ้นมากแค่ไหนเขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะคลายพันธนาการออกจากตัวเธอเลย แต่กับกอดเธอแน่นมากขึ้นไปอีก
“อืมมมม ไม่เอาหน่าน้องพลอยพี่เหนื่อยอยากนอนพัก น้องพลอยก็ควรจะนอนเหมือนกันนะไม่สบายอยู่ไม่ใช่หรอ”
ทินภัทรพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและอบอุ่นเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจากแต่ก่อนที่เขามักจะพูดกับเธอแบบยียวนหรือไม่ก็จะออกคำสั่งกับเธอเสมอ เรียกได้ว่าไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาและเธอนั้นจะคุยกันดีๆพอได้ยินแบบนี้แล้วก็ทำให้หัวใจดวงน้อยๆของเธอนั้นสั่นไหวไม่น้อย
“เราจะคุยกันดีๆบ้างได้ไหมน้องพลอย.... แบบที่ไม่ทะเลาะกัน เพราะถึงยังไงเธอก็ไม่มีทางหนีพี่ไปไหนได้อยู่แล้วยอมรับสักทีเถอะนะ พี่ให้เธอได้ทุกอย่างยกเว้นอิสรภาพให้เธอไปจากพี่เท่านั้น.....”
“คนใจร้าย....”
พลอยสวยพูดต่อว่าเขาเบาก่อนจะซุกหน้าลงกับอกแกร่งเมื่อรู้ว่าดิ้นรนไปก็ไม่มีประโยชน์ซาตานร้ายคนนี้ไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ๆ หรือนี่จะเป็นชะตากรรมของเธอที่จะเป็นได้แค่นางบำเรอตัวแทนของซาตานหนุ่มเท่านั้น....
ความคิดเห็น