ปาฏิหาริย์รักแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #27 : ตอนที่ 15.1.2.2 เข้าใจผิด

เสียงเรียกของสาวใช้ที่อยู่นอกห้องทำให้พลอยสวยรีบวิ่งมาเปิดประตู และเมื่อเห็นทินภัทรอยู่ในสภาพเป็นลมหมดสติเธอก็รีบเข้าไปพยุงตัวเขาแทนสาวใช้ทันทีด้วยความเป็นห่วง โดยไม่คิดถึงตัวเองเลยแม้แต่น้อยเลยว่าร่างเล็กๆและเบาะบางของเธอที่อ่อนแรงจะรับน้ำหนักตัวของเขาไหวหรือไม่

“ว๊าย! คุณพลอยคะไม่ต้องคะเดี๋ยวหนูพยุงเองคะคุณพลอยยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่นะคะ”

“นี่มันอะไรกันทำไมเขาถึงได้เป็นแบบนี้”

พลอยสวยไม่สนใจว่าสาวใช้นั้นจะว่าอย่างไรเธอค่อยๆพยุงเขาไปที่เตียงนอนด้วยตัวของเธอเอง เธอค่อยๆปลดเข็มขัดของเขาและคลายเน็คไทออกเพื่อให้เขารู้สึกสบายตัวขึ้น ก่อนจะจับนวดตามเนื้อตามตัวของเขา

“ไม่ทราบเหมือนกันคะคุณพลอย หนูเห็นคุณทินเธอเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนเช้าแล้วคะ เมื่อเช้าพอได้กลิ่นข้าวต้มที่หนูเอามาให้คุณพลอยทานก็รีบวิ่งไปอ้วกในห้องน้ำตั้งนานแหนะคะพอกลับมาก็มาว่าหนูว่าเอาอะไรไปให้คุณพลอยทานเหม็นมากเลย”

“จริงเรอะ.... ทำไมไม่เห็นแกเล่าให้ฉันฟังบ้างเลยว่าคุณทินบอกว่าข้าวต้มของฉันเหม็น”

คุณป้าแม่บ้านถามสาวใช้อย่างสงสัย เพราะเธอมั่นใจว่าอาหารที่เธอทำนั้นไม่ได้บูดหรือเสีย แล้วมันจะมีกลิ่นเหม็นได้อย่างไร ยิ่งเป็นข้าวต้มที่เธอทำเมื่อเช้าแล้วด้วยนั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้เพราะนั้นทั้งชิมและทานมากแล้วไม่ต่างจากสาวน้อยที่นั่งบีบนวดนายหนุ่มอยู่บนเตียง

“ฉันจะกล้าบอกป้าได้ยังไงกันล่ะว่าคุณทินเขาบอกว่าข้าวต้มที่ป้าทำหน่ะมันเหม็น เดี๋ยวป้าก็โวยวายแล้วก็เสียใจตายเลย ยิ่งแก่ยิ่งขี้ใจน้อยอยู่ด้วย”

“ไอนี่แกหาว่าฉันแกอย่างนั้นหรอ... แก... มันก็แปลกนะเพราะฉันมั่นใจว่าข้าวต้มของฉันหน่ะไม่มีทางเสียหรือเหม็นขนาดคุณพลอยกับแกแล้วก็ฉันยังทานแล้วเลย แล้วไออาการอ้วกจนเป็นลมพับไปแบบนี้อีก เอ๋!แต่ไออาการแบบนี้เนี้ยคุณทินก็เคยเป็นแบบนี้แล้วไม่ใช่เหรอ ตอนแรกฉันนึกว่าอาการนั้นมันจะหายไปแล้วซะอีกแต่นี่กลับมาเป็นอีก หรือว่า.....จะแพ้ท้อง”

แม่บ้านสาวแก่เดาเรื่องอย่างคนอาบน้ำร้อนมาก่อน ก็อาการที่นายหนุ่มเป็นอยู่ตอนนี้มันไม่ต่างอะไรกับอาการแพ้ท้องของผู้หญิงกำลังมีครรภ์เลย

“อะไรกันป้าแพ้ทงแพ้ท้องอะไรกันคุณทินเป็นผู้ชายนะป้าจะแพ้ท้องได้ยังไงกัน”

“เอ็งไม่เคยได้ยินหรอว่ะ แพ้ท้องแทนเมียไง ผู้ชายคนไหนที่รักเมียมากๆแล้วเมียเกิดท้องขึ้นมาเขาก็มักจะเป็นแบบนี้ คนโบราณเขาบอกเอาไว้”

“อ่อเป็นแบบนี้นี่เอง ก็ฉันไม่ได้เป็นคนโบราณแบบป้าหนิถึงจะได้รู้”

“ไอนี่กวนโดนตีนซะแล้วนะ...”

“ขอโทษๆป้า แหมแค่ล้อเล่นหน้าป้า แต่ถ้าคุณทินพ้ท้องแทนเมียก็แสดงว่า....คุณพลอย...”

สายตาของทั้งคนรับใช้ทั้งสองมองไปยังสาวน้อยที่นั่งเคียงข้างนายหนุ่มอยู่บนเตียงเป็นสายตาเดียวกัน ทำเอาคนถูกมองทำตัวไม่ถูกเพราะสิ่งที่คนรับใช้ทั้งสองนั้นสงสัยนั้นเป็นเรื่องจริง

“คุณพลอยท้องใช่ไหมคะ....”

“เอาเรื่องอะไรมาพูดกันคะพลอยไม่ได้ท้องอะไรทั้งนั้น อย่าสงสัยอะไรไร้สาระเลยคะไม่งั้นพลอยจะไม่พูดกับใครอีกเลยจริงๆด้วยนะคะ”

“คะๆ ไม้ได้ท้องก็ไม่ได้ท้อง”

“ทุกคนไปทำงานต่อเถอะคะเดี๋ยวแก้วดูแลเขาเอง”

“คะไปกันเถอะเดี๋ยวแกกับข้าต้องรีบไปเตรียมอาหารเย็นกันอีก.... ไม่สบายกันทั้งคู่แบบนี้งั้นเอาเป็นอาหารอ่อนๆละกันนะคะดีไหม”

“ก็ได้คะฝากด้วยนะคะ”

“คะไปเร็วคุณพลอยเธอจะได้ดูแลคุณทินเธอ...”

“จ๊ะป้า... มีอะไรก็เรียกพวกเราได้ตลอดเวลาเลยนะคะคุณพลอย....”

สองสาวใช้ต่างพากันออกไปจากห้องทิ้งให้สาวน้อยอยู่ดูแลนายหนุ่มตามลำพังโดยที่ไม่มีพวกเธอเป็นก้างขวางคอ

“นี่ป้า... ป้าว่าคุณพลอยเธอท้องรึเปล่าป้า”

“ไอนี่ก็คุณพลอยเธอบอกว่าไม่ไงจะมาสงสัยอะไรนักหนา”

“เอาจริงๆนะป้าในฐานนะที่ป้าอาบน้ำร้อนมาก่อนป้าว่าคุณพลอยเธอท้องรึเปล่า แต่ถ้าท้องจริงๆทำไมท้องถึงยังไม่โตขึ้นเลยล่ะป้า”

“ก็ท้องสาวไงแกมันไม่โตมากจนเห็นชัดเหมือนท้องสองท้องสามหรอ.... เอ๋ไอนี่แกจะหลอกถามฉันรึยังไงกันไม่มีทางซะหรอก ไปๆไปทำงานสอดรู้เรื่องนายมากๆเดี๋ยวก็ได้ตกงานแบบไม่รู้ตัวหรอก...”

“โอ้ยก็ป้ามาพูดให้ต่อมสงสัยฉันทำงานทำไมล่ะ เนี่ยไม่มีสมาธิทำงานเลย”

“ฉันก็เห็นแกก็ไม่มีสมาธิทำงานตลอดเวลานั้นแหละ ไปทำงานอย่าสอดรู้สอดเห็นให้มาก นายบอกอะไรก็อย่างนั้นอย่ามีคำถามอย่าสงสัยมันไม่ใช่เรื่องที่บ่าวอย่างเราควรเข้าไปสอด”

“ป้านี่บ่นเป็นไฟเลยนะ.... หึฉันไปทำงานต่อดีกว่าก่อนที่จะไหม้เพราะไฟที่ป้าพ่น”

“แก!...”

...................................................................................................................................

พลอยสวยนั่งจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มที่หลับใหลอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เธอทั้งรักและชังเขาในเวลาเดียวกัน เธอไม่รู้ว่าหัวใจของเธอเผลอไปรักเขาตั้งแต่เมื่อไร ไม่รู้ว่ามันตกไปเป็นของคนใจร้ายได้อย่างไรเมื่อรู้ตัวอีกทีเธอก็ไม่สามารถทวงมันกลับคืนมาได้อีกแล้ว.... และเธอก็ชังเขาที่เขานั้นเป็นคนทำลายความบริสุทธิ์ความหวังและความฝันของเธอ อนาคตที่เธอวาดหวังไว้นั้นพังทลายลงไม่เหลือเพราะความต้องการของซาตานร้ายตนนี้ เธอสูญสิ้นซึ่งศักดิ์ศรีบอกรักเขาก่อนทั้งๆมี่รู้ว่าจะต้องโดนปฏิเสธ อยู่กับเขาอย่างมีความหวังว่าสักวันเธอจะได้ไปยืนอยู่ในหัวใจของเขาแทนที่ของใครอีกคน... แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าหัวใจของเธอจะบอบซ้ำและอ่อนล้าเหลือเกินที่จะอดทนเฝ้ารอให้เขาหันมา ทุกลมหายใจที่เข้าออกมันเริ่มแผ่วเบาลงเรื่อยๆเมื่อต้องเจ็บปวดจากการกระทำที่หมางเมินและเย็นชาของเขา.... หากไม่มีลูกน้อยที่อยู่ในท้องตอนนี้เธอก็คงคิดที่จะทำอะไรโง่ๆไปแล้ว ทุกวันนี้เธอเฝ้าบอกกับตัวเองและลูกในท้องว่าอีกไม่นานพ่อคงจะหันมาสนใจและรักแม่กับหนู แต่นั้นก็เป็นเพียงแค่คำพูดที่เอาไว้ปลอบตัวเองเท่านั้นมันไม่ได้ทำให้ความหวังที่ดูเลื่อนลางของเธอเด่นชัดขึ้นเลยแม้แต่น้อย.... พลอยสวยได้แต่ภวนาต่อพระเจ้าเท่านั้นว่าให้มีสักวันที่ซาตานร้ายตนนี้หันมาสนใจและรักเธอจากใจจริง ซึ่งเธอไม่รู้ว่ามันจะมีวันนั้นหรือไม่ หรือมันจะไม่มีวันเป็นไปได้เลยตราบชั่วลมหายใจของเธอ

พลอยสวยปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มออกจนหมด เธอนี่มันช่างน่าเวทนาเหลือเกินนางบำเรอตัวแทนอย่างเธอหรือจะมีค่าพอให้ผู้ชายที่เพียบพร้อมทุกอย่างอย่างเขาหันมามอง.... ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวดเธอจึงสะบัดเอาความคิดฟุ้งซ่านทั้งหมดในหัวทิ้งไปและลุกขึ้นไปเอาอ่างใบเล็กๆพร้อมผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าและเนื้อตัวให้กับเขา ถึงแม้เขาจะไม่มีวันรักและสนใจเธอ เธอก็จะขอดูแลเขาให้ดีที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ เพราะเธอไม่มีอะไรจะให้เขานอกจากหัวใจของเธอเท่านั้น แม้มันจะไม่มีความหมายในสายตาของเขามากเพียงใดแต่เธอก็จะขอทำต่อจนกว่าหัวใจของเธอนั้นจะหยุดเต้น....

ความเย็นของผ้าขนหนูที่ลูบเช็ดตามร่างกายของทินภัทรทำให้ซาตานหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมา มือหนาคว้ามือบางเรียวเล็กที่กำลังลูบไล้เนื้อตัวของเขาเอาไว้ เขามองเธอเหมือนต้องการจะหาคำตอบบ้างอย่างให้กับตัวเอง ทำเอาคนถูกมองถึงกับต้องเปือนหน้าไปทางอื่นเพราะทนต่อสายตาที่หน้าอึดอัดนั้นไม่ได้

“ไม่สบายดีขึ้นรึยัง....”

เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไร้ซึ่งความรู้สึกอะไร ทั้งๆที่หัวใจนั้นเป็นห่วงเหลือแสนแต่ก็ต้องข่มเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้

“มันสำคัญด้วยหรือคะว่าฉันจะเป็นอะไร หายดีรึยังก็ในเมื่อคุณคิดว่าที่ฉันเป็นอยู่เพราะต้องการจะเรียกร้องความสนใจจากคุณเท่านั้น แล้วคุณจะมาถามเอาอะไรคะ”

“ฉันถามเธอดีๆนะพลอย.... ทำไมเป็นอะไรขึ้นมาอีกถึงได้เป็นแบบนี้ฉันนึกว่าเราจะอยู่ร่วมกันด้วยดีแล้วซะอีกแล้วทำไมเป็นแบบนี้ ทำไมเธอถึงได้กลับไปเป็นเด็กดื้อไร้เหตุผลชอบประชดประชันแบบนี้อีก ฉันเหนื่อยแล้วนะพลอย.... และบอกไว้ก่อนเลยว่าฉันหน่ะไม่เคยยอมใครเท่าเธอมาก่อนแต่นั้นก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะยอมอ่อนให้เธอทุกเรื่องนะ.... ฉันมีลิมิตของฉันและมันก็มีไม่มากด้วย”

“ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้อย่างงั้นหรือคะ.... หึหึ คุณเองรึเปล่าที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ตั้งแต่วันที่ฉันบอกว่ารักคุณ คุณก็เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม คุณหลบหน้าฉันเย็นชากับฉัน ฉันทำผิดอะไรอย่างนั้นหรือคะคุณทิน... ทำไมคุณถึงได้ทำแบบนี้กับฉัน ฉันก็แค่รักคุณเท่านั้นถึงจะรู้ดีว่าคุณไม่มีวันรักฉัน ฉันก็ยังรักคุณ ผิดด้วยหรือคะที่ฉันหวังให้คุณหันมามองฉันอย่างที่คุณมองคุณแก้วมณีบ้าง.... ฉันผิดด้วยหรอ”

น้ำตาของพลอยสวยไหลลงอาบแก้มนวล เธอพูดความในใจของเธอออกมาจนหมดและร้องไห้โดยไม่อายสายตาของอีกฝ่าย ในเมื่อเธอไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว คำพูดของเธอทำให้ทินภัทรถึงกับพูดไม่ออกใช่เธอผิดตรงไหนกันเธอก็แค่รักเขา และหวังให้เขารักเธอตอบเท่านั้น ไม่ต่างอะไรจากที่เขานั้นรักและทำทุกอย่างให้แก้วมณี... และเขารู้ดีว่าความเจ็บปวดจากการรักใครสักคนที่เขาไม่ได้รักเรานั้นมันเจ็บมากเพียงไร แต่ถึงแม้จะรู้สึกผิดกับคนตรงหน้ามากแค่ไหนเขาก็มิอาจจะปลอบใจเธอได้อย่างที่ต้องการเมื่อสมองมันสั่งให้ทำตรงกันข้ามกับสิ่งที่ใจปรารถนา

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

        สวัสดีคะทุกคนขอโทษนะคะที่หายหน้าไปสองสามวัน เป็นเพราะว่าช่วงนี้หนูเนสไม่สบายอีกแล้วหอบหืดและไข้หวัดตีกันยุ่งไปหมด ความจริงอยากจะอัพให้ได้มากกว่านี้แต่ก็ไม่ไหวจริงๆ ขอโทษเพื่อนด้วยน้าคร้า ตอนนี้หนูเนสต้องขอตัวไปนอนพักก่อนนะคะ รักทุกคนน้า จุ๊บๆ