ปาฏิหาริย์รักแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #28 : ตอนที่ 16.1 ใกล้จากลา

ทินภัทรมองพลอยสวยด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ไม่ใช่เธอคนเดียวเท่านั้นที่ต้องเจ็บปวดและทรมานกับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอในครั้งนี้เขาเองก็เหมือนกัน และเขาก็รู้ดีว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นทุกวันนี้มันเป็นเพราะเขา หากเขาไม่เห็นแกตัวอยากได้เธอมาสนองความต้องการของตัวเองและปล่อยเธอไปตั้งแต่วันที่เธอหนีหายไป เขาและเธอก็คงจะไม่ต้องมาเจอกับสถานการณ์ที่น่าอึดอัดเช่นนี้.... ทุกอย่างมันผิดทีเขาเองที่ไม่อาจจะเสียเธอไปได้ ผิดที่ไม่กล้าที่จะยอมรับหัวใจของตัวเอง....

“ฉันขอโทษ.... ฉันไม่ได้ตั้งใจ....”

ซาตานร้านเอ่ยคำขอโทษออกมาจากใจ เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเธอนอกจากคำว่าเสียใจเท่านั้น และคำๆนี้ก็ทำให้หน้าของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ายิ่งไหลพลั่งพลูออกมาอีก เธอมองเขาด้วยแววตาที่ปวดร้าว ซึ่งนั้นก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บไม่น้อยที่เห็นเธอเป็นแบบนี้ มือหนาเอื้อมไปคว้าตัวของเธอเข้ามากอดแนบอกไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากปากของเขาอีก เขาได้แต่กอดเธอเอาไว้และแน่นขึ้นเมื่อร่างบางเริ่มสั่นไหวหนักขึ้น

“ฮือๆ....รู้ไมถึงพลอยรู้ว่าพี่ทิมจะไม่มีวันรักพลอยได้เหมือนอย่างที่พี่ทิมรักคุณแก้ว แต่พลอยก็ยังหวัง หวังว่าสักวันพี่จะหันมาสนใจผู้หญิงไร้ค่าคนนี้บ้าน พลอยรักพี่ทิมนะคะถึงพี่ทิมจะเห็นพลอยเป็นแค่นางบำเรอหรืออะไรก็ตามแต่พลอยก็รักพี่ทิม ฮือๆ.... พลอยรักพี่.....”

พลอยสวยพูดด้วยน้ำเสียงปนสะอื้นเมื่อได้รับสัมผัสที่อบอุ่นจากคนที่เธอรัก ถึงต้องอยู่อย่างไร้ศักดิ์ศรี หรือไร้ค่าในสายตาของเขา เธอก็ยอมเพราะเธอรักเขาและมันคงจะเป็นอย่างนั้นตลอดไปจนกว่าลมหายใจของเธอจะหมดลง

“พี่...พี่ขอโทษพลอยพี่ขอโทษ....หยุดร้องนะคนดีพี่ขอโทษ...”

ทั้งสองได้แต่ก่อนกันอยู่อย่างนั้นบนเตียงและไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก เมื่อต่างคนต่างก็เจ็บปวดกับสิ่งที่เป็นอยู่

..............................................................................................................................

เช้าวันใหม่มาเยือนหากแต่ความรู้สึกของซาตานหนุ่มยังคงสับสนเช่นเดิม เขาตื่นนอนตั้งแต่เช้าเพราะอาการคลื่นไส้อาเจียนที่กลับมาอีกครั้งและเมื่ออาเจียนออกมาจนหมดไม่มีอะไรจะเหลือเขาจึงได้พยุงตัวเองออกมานั่งลงบนเตียงข้างๆกับคนตัวเล็กที่ยังคงหลับสนิทอยู่ มือหนาลูบไล้ตามใบหน้าหวานของเธอ เธอคงจะไม่ได้พักผ่อนอย่างเพียงพอมาหลายวันถึงได้หลับสนิทแบบนี้ ทั้งๆที่เขานั้นอาเจียนออกจะเสียงดังขนาดนั้นแต่เธอก็ยังคงหลับได้อย่างสบายใจโดยไม่สนใจเขาเลย ใบหน้าหวานของเธอดูอิดโรยและเต็มไปด้วยความหมองเศร้าทั้งๆที่ยังหลับอยู่....

“พลอย...ฉันควรจะทำอย่างไรกับเธอดี บอกที่สิว่าควรจะทำอย่างไร...”

ทินภัทรพึมพำกับร่างเล็กที่ยังคนหลับอยู่ก่อนจะเดินออกจากห้องไปเงียบๆ หัวใจของเขาเจ็บแปลบที่เห็นเธอป่วยเพราะเขา แต่จะให้เขาทำอย่างไรเมื่อสมองของเขามันคิดว่ายังรักแก้วมณีอยู่และการที่เขาปันใจไปรักคนอื่นที่ไม่ใช่แก้วมณีนั้นคือการทรยศต่อหญิงสาว เขาจะทำอย่างไรเมื่อสมองไม่ยอมรับความจริงในหัวใจสักที

สองสามวันที่ผ่านมานี้ทินภัทรและพลอนสวยนั้นมีปฏิสัมพันธ์ต่อกันดีขึ้นกว่าหลายๆวันที่ผ่านมามาก ซาตานหนุ่มนั้นพยายามดูแลเอาใจใส่หญิงสาวมากขึ้นกว่าเก่า เพราะเขาไม่อยากเห็นเธอตรอมใจแต่ก็ยังไม่ยอมนอนร่วมห้องกับเธอ เขาแค่จะอยู่กับเธอแค่ช่วงกลางวันเท่านั้นแต่พอตกกลางคือก็จะแยกตัวออกไปนอนที่ห้องต้องห้ามภายในบ้านตามเดิม ซึ่งนั้นก็ทำให้พลอยสวยรู้สึกน้อยใจไม่น้อย แต่จะทำอย่างไรไรได้เมื่อเธอมาทีหลังคนที่เขานั้นรัก และหากเธอโวยวายอะไรไปก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไรต่อตัวเธอและลูกน้อยในท้อง เพราะสิ่งที่เธอนั้นจะได้กลับมาก็คงจะมีเพียงแต่ท่าทีเย็นชาและคำด่าที่เป็นเหมือนมีดแหลมคมทิ่มแทงหัวใจของเธอ เพราะฉะนั้นการอยู่เงียบๆใกล้ๆกับเขาและไม่เรียกร้องอะไรคงเป็นวิธีที่ดีที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้ อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ทิ้งให้เธอนั้นอยู่อย่างเดียวดายเหมือนอย่างเช่นหลายวันที่ผ่านมา

“วันนี้พี่ทิมจะไปไหนหรอคะ...”

พลอยสวยคิดอยู่นานก่อนที่เอ่ยถามซาตานหนุ่มที่แต่งตัวดูดีกว่าทุกวันแต่มีสีหน้าเหมือนคนกำลังแบกโลกไว้ทั้งใบ...

“พี่ทิมคะ.... พี่ทิม....”

พลอยสวยเอื้อมมือไปเขย่าตัวทินภัทรเบาๆเมื่อเขาใจลอยจนไม่ได้ยินคำถามของเธอที่ถามไป

“มีอะไร...”

“พี่ทิมไม่สบายหรือเปล่าคะ... แล้ววันนี้จะไปไหนหรอคะดูพี่เครียดนะคะ”

“เปล่าพี่ไม่ได้เป็นอะไร พลอยทานข้าวเถอะแล้วนี่มียาหลังอาหารรึเปล่า....”

“พี่ยังไม่ตอบพลอยเลยนะคะว่าพี่จะไปไหน....ทำไมคะบอกไม่ได้เพราะว่ามันสำคัญมากขนาดนั้นเลยหรอคะ”

เมื่อเห็นว่าซาตานหนุ่มไม่ยอมตอบคำถามของตัวเองและเลี่ยงไปเรื่องอื่น ความอดทนของว่าที่คุณแม่อย่างเธอก็หมดลง ไม่ใช่ไม่รู้ว่าเขานั้นจะออกไปไหนเธอรู้ดีว่าเขานั้นกำลังจะออกไปเจอกับใครเพราะบังเอิญมาได้ยินเขากับแก้วมณีคุยโทรศัพท์กันเมื่อวันก่อน แต่เพราะว่าเข้ามาได้ยินในช่วงท้ายของการสนทนาแล้วเธอจึงจับใจความได้ว่าวันนี้ตอนเช้าเขามีนัดกับแก้วมณีที่บริษัทของหญิงสาวเท่านั้น เมื่อเห็นเขาลงมาทานอาหารในตอนเช้าเลยอดที่จะถามไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะฮอร์โมนที่กำลังเปลี่ยนแปลงของเธอจึงทำให้เธอห่วงเขาเป็นพิเศษพอได้ยินว่าเขากำลังจะออกไปหาใครก็เกิดความไม่พอใจและหึงหวงขึ้นมาทันที เธอไม่อยากให้เขาไปพบเจอผู้หญิงคนนั้นไม่ต้องแบ่งเขาให้กับใครทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีสิทธิทำแบบนั้นเลยก็ตาม

“นี่พลอยกำลังหาเรื่องพี่อยู่ใช่ไหม....”

“พลอยไม่ได้หาเรื่องคะพลอนแค่ถามพี่ทิมดีๆว่าพี่จะไปไหน ถ้ามันไม่สำคัญมากมายอะไรและเป็นแค่เรื่องงานพี่ก็ควรที่จะบอกพลอยได้สิคะ แต่นี่พี่กับเลี่ยงที่จะไม่ตอบมัน.... พี่ทิมจะไปไหนคะ พี่ทิมจะไปไหนบอกมานะว่าจะไปไหน บอกมา! บอกมาซิ บอกมา! จะไปหายังแก้วมณีนั้นอีกแล้วใช่ไหมคะ ใช่ไหมพี่ถึงบอกพลอยไม่ได้ ทำไมคะพลอยไม่ดีตรงไหนทำไมพี่ถึงไม่รักพลอยทำไมคะทำไม... ฮือๆ”

“พลอยนี่เธอเป็นบ้าอีกแล้วใช่ไหม...  รู้ไหมยิ่งเธอเป็นแบบนี้ฉันก็ยิ่งที่จะรำคาญเธอควรจะอยู่ในที่ของเธอไม่ควรจะออกมายุ่งเกี่ยวกับแก้วเขา เพราะเธอไม่มีสิทธิอะไรเลยที่จะไปสู้กับแก้วเขาได้ ไม่มี!!! และถ้ายังทำตัวพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้อีกละก็ฉันจะไม่สนใจเธออีกคราวนี้เธออยากจะไปไหนก็เชิญตามสบายฉันจะไม่ดึงรั้งอะไรเธอเอาไว้อีกแล้ว....”

“ใช่สิ พี่ทิมคงเบื่อพลอยแล้วใช่ไหมคะถึงได้พูดแบบนี้ ทำไมพี่ทำแบบนี้กับพลอยได้คะ ทีเมื่อก่อนตอนที่พลอยยังไม่รักพี่ทำไมพี่ไม่ปล่อยพลอยไป แต่พอมาตอนนี้ตอนที่พลอยรักพี่หมดหัวใจแล้วพี่กลับจะมาผลักไสพลอยไป.... พี่มันใจร้าย ใจร้ายที่สุด คนเลว!!!!”

“ฉันไม่เคยของให้เธอมารักคนอย่างเพราะฉะนั้นฉันไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไรในตัวเธอหรือความรู้สึกของเธอทั้งนั้น ถ้ายังอยากอยู่ใกล้ๆก็อย่ามายุ่งเรื่องแก้วอีกเข้าใจไม”

ทินภัทรลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารไปอย่างหัวเสียอยู่ดีๆก็โดนยัยเด็กดื้อหาเรื่องแต่เช้าวันนี้คงเป็นวันโลกแตกของเขาแน่ๆ ใช่คงเป็นวันโลกแตกจริงๆเพราะมันจะเป็นวันที่แก้วมณีจะประกาศชัยชนะของเธอเหนือศรัทตรูและจะใช้เขาเป็นอาวุธทิ่มแทงใครอีกคนให้เจ็บปวดด้วยการประกาศแต่งงานกับเขาออกสื่ออีกด้วย ซึ่งนั้นก็คงมีผลกระทบกับใครอีกคนที่อยู่ข้างกายของเขาเช่นกัน...

“แตะต้องอะไรกันไม่ได้เลยใช่ไหม คงรักกันมากซินะถึงได้พูดถึงได้ว่าไม่ได้... ฮือๆ”

พลอยสวยทำได้แค่เพียงตะโกนตามหลังของซาตานหนุ่มไปเท่านั้นร่างบางร้องไห้ออกมาโดนไม่อายสายตาของคนรับใช้และบอดี้การ์ดที่อยู่ภายในบ้านที่มองมาทางเธอด้วยความสงสาร และเพียงไม่นานหลังจากที่ซาตานหนุ่มออกจากบ้านไปร่างบางที่ทนต่อความเสียใจไม่ไหวก็ซวนเซล้มลงไปกับพื้นและหมดสติไป...

“คุณพลอย!!! คุณพลอยคะ ป้าๆช่วยด้วยคุณพลอยเป็นลม....”

“ต๊ายแล้ว!!! รีบพาไปโรงพยาบาลเถอะ ข้าว่าคราวนี้หน้าจะหนักเราคงดูแลกันเองไม่ไหว เล่นร้องไห้จะเป็นลมพับไปแบบนี้ ไปๆ สั่งให้คนเอารถออก...”

“จ๊ะๆ ได้จ๊ะ เอารถออกเร็วฉันจะพาคุณพลอยเธอไปโรงพยาบาลเร็วเข้า”

“โธ่คุณพลอย.... น่าสงสารจริงๆเวณกรรมอะไรนะถึงได้ต้องมาพบเจอเรื่องแบบนี้”

แม่ป้าสาวแก่เอ่ยขึ้นด้วยความสงสาร คนตัวเล็กคงจะเสียใจไม่น้อยกับทุกการกระทำของเจ้านายหนุ่มของเธอถึงได้ตรอมใจจนล้มป่วยแบบนี้ แต่จะใครจะช่วยเธอได้ในเมื่อเรื่องนี้เป็นเรื่องของหัวใจที่ใครก็ไม่อาจจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวเพราะเป็นเรื่องของคนเพียงสองคนเท่านั้น

...........................................................................................................................

เป็นเพราะเสียเวลาทะเลาะกับพลอยสวยอยู่ที่บ้านอยู่นานทำให้ทินภัทรนั้นมาช้ากว่าเวลาที่นัดกันเอาไว้กับแก้วมณีมาก และเขาก็ต้องตกใจกับเมื่อบอดี้การ์ดของเธอรายงานกับเขาว่าเกิดเหตุวุ่นวายขึ้นเมื่อลดาวรรณคู่กรณีของแก้วมณีเกิดคลุ้มคลั่งชักปืนขึ้นมาจะยิงเธอแต่กลับพลาดไปโดนอเล็กสามีของเธอเข้าและตอนนี้หญิงสาวกำลังอยู่ที่โรงพยาบาล จึงทำให้ทินภัทรเปลี่ยนเป้าหมายตรงไปยังโรงพยาบาลที่เพื่อนสนิทสาวอยู่ทันทีด้วยความเป็นห่วง...

“แก้ว.... แก้วเป็นอะไรรึเปล่า”

ทินภัทรวิ่งเข้ามาหาแก้วมณีที่ทรุดตัวนั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความเป็นห่วง

“ทิน....ฮือๆ....ทินเขา...เขาถูกยิง...เขาเข้ามารับกระสุนแทนฉัน... เขาทำแบบนี้ทำไมทรง เขาทำแบบนี้ทำไม ฮือๆ”

ทินภัทรมองสภาพของแก้วมณีแล้วก็เจ็บปวดหัวใจยิ่งนักเธอคงรักคนที่นอนเป็นตายเท่ากันอยู่ในห้องนั้นมากเลยมีสภาพแบบนี้ หากแต่หัวใจของเธอนั้นยังไม่ยอมรับตัวมันเองเท่านั้น...... ยิ่งเห็นเธอรักผู้ชายคนนั้นมากเท่าไรทั้งๆที่ผู้ชายคนนั้นเคยทำผิดพลาดมามากแค่ไหนมันก็ยิ่งตอกย้ำให้เขานั้นมั่นใจว่ารักที่เธอให้กับผู้ชายคนนั้นจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง เพราะมันคือรักแท้ที่เขานั้นไม่อาจจะเข้าไปแทรกกลางได้ .....

ซาตานหนุ่มไม่พูดจาอะไรเขาดึงตัวของเธอที่เขาคิดได้แล้วว่ามันคงจะเป็นแบบนี้ตลอดไปเอาไว้แนบอก... มือของเขาลูบไปมาเพื่อบรรเทาแรงสะอื้นไห้ของเธอให้เบาลง ก่อนจะกดจูบลงที่ศีรษะของเธอด้วยหัวใจที่ปวดร้าวไม่แพ้กัน

“ไม่เป็นไรนะ... ไม่เป็นไร”

เวลาผ่านไปจากหนึ่งชั่วโมงเป็นสองชั่วโมงและต่อไปเรื่อยๆนานนับหลายชั่วโมงหมอถึงได้ออกมาจากห้องผ่าตัด.... หมอวัยกลางคนมีสีหน้าหนักใจไม่น้อยเมื่อต้องออกมาอธิบายอาการของคนที่นอนอยู่ข้างในให้ญาติที่รออยู่ข้างนอกฟัง และยิ่งแก้วมณีเห็นสีหน้าที่ไม่สู้ดีของหมอแบบนี้เธอก็ยิ่งใจหาย จนต้องถลาตัวเข้าไปเขย่าตัวหมออย่างแรงด้วยร้อนใจ

“หมอคะเขาไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ... สามีของฉันเขาไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะหมอ”

“แก้วใจเย็นๆสิ อย่าทำแบบนี้คุณหมอเขาจะลำบากใจรู้ไหม”

ทินภัทรเข้ามาห้ามปรามเพื่อนรักเอาไว้ เมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทของตนเริ่มจะคุมตัวเองไม่อยู่

“ปล่อยนะทิน...ปล่อยสิก็ฉันอยากจะรู้ว่าพี่อเล็กเป็นอย่างไรบ้าง.... หมอคะพูดสิคะว่าสามีของฉันไม่เป็นอะไรใช่ไหม ใช่ไหมคะ”

หมอถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจก่อนจะบอกอาการให้คนที่รอค่อยได้รับรู้

“ตอนนี้คนไข้ยังไม่พ้นขีดอันตราย ความดันของเขายังไม่คงที่เพราะเสียเลือดมาก และกระสุนก็โดนจุดสำคัญหมออยากให้ญาติทำใจเอาไว้บ้างนะครับ แต่....”

“ทำใจ... หมายความว่ายังไงกันทำใจ เป็นหมอภาษาอะไรถึงมาพูดแบบนี้... ทำใจอย่างนั้นหรอไม่ได้ฉันไม่ทำใจอะไรทั้งนั้น คุณเป็นหมอมีหน้าที่รักษาคนไม่ใช่มาบอกให้ใครต่อใครทำใจ โรงพยาบาลนี้เป็นของครอบครัวฉันหมอก็หน้าจะรู้ดีฉันจะสั่งย้ายหมอหรือไล่ออกตอนนี้เลยก็ได้.... เพราะฉะนั้นอย่ามาบอกให้ฉันทำใจ หมอต้องกลับเข้าไปแล้วช่วยเขาให้ได้ เข้าใจไหมหมอ!”

“ใจเย็นๆสิแก้วหมอเขาทำหน้าที่ของเขาดีที่สุดอยู่แล้วนะ เรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก”

“นายจะมาเข้าใจอะไรกันทิน นายไม่เคยต้องสูญเสียคนที่....”

แก้วมณีหยุดไปเมื่อจะเผลอพูดความจริงที่ซ้อนอยู่ภายในใจออกไป ก่อนจะดึงความคิดของตัวเองกลับมาอีกครั้ง

“นายไม่เข้าใจหรอกทิน นายไม่มีวันเข้าใจ....”

เขามองหน้าแก้วมณีอย่างเสียใจ ทำไมเขาจะไม่เข้าใจเธอในเมื่อเขาอยู่กับเธอมาตลอดฝ่าฟันทุกอย่างมากับเธอแม้ยามที่เธอนั้นเจ็บปวดที่สุด เขาไม่ใช่เหรอที่อยู่เคียงข้างเธอ.... หรือที่ผ่านมาเขาเองมันไม่มีค่าอะไรกับเธอเลย

“ใช่ฉันมันไม่เขาใจอะไรเลย ฉันมันไม่เคยเข้าใจเธอ ไม่เคยรับรู้ว่าเธอเจ็บปวดมากแค่ไหนไม่เคยรู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร เพราะฉันมันก็เป็นแค่ไอโง่คนหนึ่งที่มันยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอโดยไม่สนอะไรทั้งนั้นว่ามันจะถูกหรือผิด เป็นเพียงไอโง่ที่ยังคงเฝ้ารอเธอทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทางที่ฉันจะได้ความรักจากเธอ เธอพูดถูกแล้วล่ะฉันมันไม่เข้าใจอะไรเลย.....”

“ทิน.... ฉันขอโทษ ฉันแค่กำลัง...”

“เป็นห่วงเขา... แก้วเธอยอมรับหัวใจของตัวเองสักทีเถอะว่าเขาหน่ะมีความสำคัญกับเธอมากแค่ไหน ยอมรับสักทีว่าเธอรักเขา อย่างน้อยเธอก็จะได้มีความสุขสักที อย่าวิ่งหนีใจตัวเองอีกเลยนะแก้ว”

“ไม่ฉันไม่ได้รักเขา.... ฉันจะรักเขาได้ยังไงในเมื่อเขามีส่วนทำให้พี่ชายฉันตาย ฉันจะรักเขาได้ยังไง...”

“ใช่ที่เขาก็มีส่วนทำให้พี่กรตาย... แต่ที่ผ่านมามันยังไม่มากพออีกหรอแก้วกับการแก้แค้น เธอจะทำแบบนี้ไปอีกนานเท่าไรกัน ฉันถามเธอหน่อยเถอะเธอมีความสุขไหมแก้วกับสิ่งที่เธอทำมันมาทั้งหมด..... อย่า...อย่าบอกฉันว่าเธอมีความสุขเมื่อดวงตาของเธอมันบ่งบอกว่าไม่ เราเป็นเพื่อนรักกันมานานแค่ไหนแล้วแก้วแค่มองตาเราก็รู้ใจกัน อย่าปฏิเสธมันอีกเลยเจ้าหญิงของฉัน....”

ทินภัทรพูดออกมาทั้งน้ำตาเขาไม่ใช่คนดีมากมายอะไรที่จะมาเสียสละเพื่อใคร แต่สำหรับเธอผู้หญิงที่เขารักเขายอมเสมอเพื่อให้เธอมีความสุขถึงแม้ว่าเขานั้นจะต้องเจ็บปวดและทรมานมากแค่ไหนก็ตาม

“ไม่จริงฉันไม่ได้รักเขา... ไม่จริง”

แก้วมณีพูดพึมพำออกมาก่อนที่สติของเธอจะดับวูบลงไป ทำให้ทินภัทรต้องรีบเข้ามาประคองเอาไว้ด้วยความตกใจ

“แก้ว... แก้ว...”

..............................................................................................................................

หลังจากที่แก้วมณีหมดสติไปเธอก็ถูกนำตัวเข้ามารักษาในห้องพักพิเศษ โดยมีเขานั้นอยู่ข้างไม่ไปไหน ทินภัทรมองหญิงสาวที่สมองของเขาเชื่อว่ารักด้วยความเจ็บปวด เรื่องราวของเขาไม่มีวันเป็นไปได้และเขาควรที่จะปล่อยเธอไปสักที และยิ่งหมอบอกกับเขาว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ด้วยแล้วเขายิ่งเจ็บปวด เธอเป็นของคนอื่นอย่างเต็มตัวแล้วเธอไม่มีวันเป็นของเขาและเขาก็ไม่เลวพอที่จะทำลายครอบครัวของใคร อีกอย่างเพื่อนสนิทของเขาคนนี้รักพ่อของเด็กมากแม้เธอจะไม่พูดออกมาเขาก็รู้ดีว่าเธอนั้นรู้สึกอย่างไร และนั้นมันจึงทำให้เป้าหมายของเขานั้นเปลี่ยนไป นั้นคือการทำทุกอย่างเพื่อให้เธอนั้นมีความสุขไม่ใช่การครอบครองและนี่แหละคือสิ่งที่เขานั้นพอจะทำให้เธอได้.... และไม่นานหลังจากที่แก้วมณีฟื้นแม่เลี้ยงของเธอก็เข้าจึงทำให้เขาต้องออกไปรอข้างนอกห้องเพื่อความเป็นส่วนตัวของทั้งคู่.... และเมื่อคุณรจนาแม่เลี้ยงของเพื่อนสนิทสาวออกไปเขาจึงกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง เขาจ้องมองคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความเป็นห่วงเพราะเมื่อสักครู่เขาได้แอบฟังบทสนทนาของเธอและแม่เลี้ยงที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากัน จึงทำให้เขารู้ความจริงของเรื่องราวที่เป็นเหมือนดั่งปมในหัวใจของเพื่อนสนิทสาวทั้งหมด และนั้นก็ช่างตรงกันข้ามกับความคิดของแก้วมณีนัก....

“อย่าคิดมากเลยนะเจ้าหญิงเรื่องมันเป็นอดีตไปแล้ว.... ปล่อยวางเถอะนะ”

“นายคงได้ยินเรื่องทั้งหมดแล้วสินะ”

“อืม”

“นายว่าผู้หญิงคนนั้นพูดความจริงรึเปล่า... ที่เขาบอกว่ารักฉัน”

เขาถอนหายใจก่อนจะจ้องตาของแก้วมณีอย่างจริงจัง

“หากเธอใช้หัวใจมองโดยไม่เอาอคติขึ้นมาบดบังความจริงฉันว่าเธอหน้าจะมองเห็นความจริงไม่ยากนักโดยไม่ต้องมาถามคนนอกอย่างฉัน... ทั้งคุณรจนาและเขาคนนั้นก็ไม่ต่างกันหรอก ทั้งสองคนร่วนแล้วแต่เป็นคนที่เคยทำผิดพลาดในอดีต ต่างกันที่สองคนมีเหตุผลของการกระทำที่ต่างกัน คนหนึ่งรู้ว่ามันผิดแต่ทำเพราะรัก อีกคนหนึ่งไม่รู้ว่าผลที่จะตามมามันจะร้ายแรงเลยทำลงไปเพราะความไม่รู้ ฉันรู้ว่าทั้งสองคนนี้ทำให้เธอเจ็บปวดมากแค่ไหนเจ้าหญิง รู้ว่าเธอต้องทรมานกับมันมานาน แต่หากเธอจะปล่อยความเจ็บปวดความแค้นและความทรงจำที่เลวร้ายนั้นไปแล้วลองเริ่มต้นใหม่โดยใช้หัวใจของเธอ ฉันว่าเธอจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุดเลยล่ะแก้ว”

“นายพูดแบบนี้แสดงว่านายเชื่อว่าทั้งสองคนนั้นรักฉันจริงๆ”

“ฉันไม่ได้เชื่อคำพูดเพียงลมปากของใคร แต่ฉันเชื่อในสิ่งที่ฉันสัมผัสมันได้ ฉันเชื่อว่านายอเล็กรักเธอมากไม่น้อยไปกว่าที่ฉันรักเธอเลยเจ้าหญิง และมันก็ทำให้ฉันยิ่งเจ็บที่ได้รู้....เธอทั้งสองคนรักกันและคงจะรักกันมากจนไม่เหลือที่ว่างไว้ให้ส่วนเกินอย่างฉัน....”

ทินภัทรพูดออกมาด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย เธอคือรักแรกของเขารักที่เขารู้แล้วว่าไม่มีทางจะได้มันมาครอบครองไม่ว่าจะเนินนานมากแค่ไหนก็ตาม เพราะหัวใจดวงนั้นมีเจ้าของอยู่แล้วนั้นเอง

“เขาไม่ได้รักฉันหรอก... เขาก็แค่หลงเท่านั้น”

แก้วมณีพยายามพูดหลอกตัวเอง เธอไม่อยากยอมรับความจริงเรื่องที่เธอและเขานั้นรักกัน เธอไม่อยากยอมรับว่าเธอกำลังรักคนที่มีส่วนทำให้พี่ชายของเธอต้องตาย

“ฉันไม่สามารถอยู่กับเขาได้หรอกทิน เรื่องระหว่างเขาและฉันไม่มีทางเป็นไปได้”

“มันเป็นไปได้สิแก้ว... ฉันเชื่อว่าพี่กรที่อยู่บนสวรรค์ก็คงอยากจะเห็นเธอมีความสุขมากกว่าจมปลักอยู่กับความทุกข์และความแค้นแบบนี้นะแก้ว”

“ทิน...”

“พักผ่อนเถอะนะเจ้าหญิง เดี๋ยวฉันจะไปดูหมอนั้นหน่อยว่าอาการเป็นยังไงบ้าง เห็นหมอบอกว่าอาการเขาดีขึ้นอย่างปฏิหาริย์สงสัยเห็นเมียเป็นลมล้มพับไปเลยฮึตสู้... นอนนะคนดี”

เขาพูดมันออกมาด้วยท่าทีติดตลกเล็กน้อยเพื่อให้คนที่นอนป่วยอยู่นั้นเป็นกังวล เมื่อเขาบอกกับเธอว่าจะไปดูอาการของสามีของเพื่อนสนิทสาวให้แทนเธอ แก้วมณีก็ทำท่าเหมือนจะตามเขาไปด้วย แต่จะยอมให้เธอทำแบบนั้นได้อย่างไรเมื่อเธอนั้นยังไม่แข็งแรงอยู่แบบนี้ เขาจึงผลักตัวของเธอกลับลงไปนอนเบาๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

“ไม่ต้องตามไปหรอเดี๋ยวฉันไปดูให้เอง นอนพักเถอะ”

“แต่....”

“เป็นห่วงหรอ.... หึหึ เธอไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะแก้วพักเถอะเดี๋ยวเป็นลมไปอีก เชื่อฉันสิทุกอย่างมันผ่านพ้นไปแล้ว ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้ว”

ทินภัทรลูบศีรษะของเธออย่างเอ็นดูก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยหัวใจที่แหลกสลาย

“บอสไม่เป็นไรนะครับ...”

ชัยวัฒถามเจ้านายตัวเองที่ดูท่าทางไม่ดีเมื่อเขาออกมาจากห้องพักของหญิงสาวที่เจ้านายหนุ่มนั้นหลงรักตลอดมา... แต่เดี๋ยวนี้เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าหัวใจของเจ้านายเขานั้นจะเป็นของคนในห้อง แต่ที่เจ้านายของเขายังคงเป็นเช่นนี้อาจจะเป็นเพราะไม่ยอมรับหัวใจตัวเองเช่นคนที่อยู่ในห้องนั้นเหมือนกัน

“ฉันไม่เป็นอะไร.... เป็นไงหมอบอกว่านายอเล็กพ้นขีดอันตรายได้แล้วใช่ไหม..”

“ครับ...หน้าแปลกมากครับบอสทั้งๆที่อาการสาหัสแท้ๆ”

“เพราะรักสินะนายนั้นถึงได้สู้สุดใจฝืนความตายแบบนี้... เขาคงรักแก้วมาก บ้างทีอาจจะมากกว่าที่ฉันรักแก้วก็ได้แกว่าไหมชัย”

“บอสครับแม่บ้านที่บ้านโทรมาบอกว่าพลอยเธอไม่สบายเป็นลมไปครับครับตอนนี้......”

เมื่อเช้าเขานั้นยังทะเลาะกับเธออยู่เลย ยัยเด็กดื้อของเขายังแผลงฤทธิ์แผลงเดชใส่เขาได้อย่างสุดเหวี่ยงแล้วนี้อะไรกันเขาออกมาจากบ้านได้ไม่นานก็มีแม่บ้านโทรมาบอกกับชัยวัฒว่าเธอนั้นป่วย แบบนี้คงจะเรียกร้องความสนใจจากเขาอีกสินะ พอรู้ว่าเขานั้นจะออกมาหาใครก็เอาใหญ่ ซาตานหนุ่มคิดอย่างหงุดหงิด

“บ้า...บ้าที่สุด ยัยนั้นยั่วฉันแกล้งฉันใช่ไหมพอรู้ว่าฉันออกมาหาแก้วก็เลยก่อเรื่องแบบนี้... ได้..ถ้ายัยนั้นอยากตายมากนักก็ไม่ต้องไปยุ่งปล่อยให้ไม่สบายอยู่แบบนั้นแหละ ห้ามใครไปสนใจอีก ปล่อยให้อยู่คนเดียวไป เรียกร้องความสนใจเห็นว่าฉันเอาใจเข้าหน่อยก็ทำเป็นเหลิง....หึ”

ทินภัทรพูดด้วยความโมโห เพราะหมู่นี้นางบำเรอตัวแทนสาวของเขามักจะเอาแต่ใจตัวเองอยู่เสมอและเหวี่ยงวีนทุกครั้งที่ได้ยินว่าเขาออกมาหาแก้วมณีหรือคุยกับเธอผ่านทางโทรศัพท์ จนบ้างทีเขาก็รู้สึกว่ามันมากเกินไป เธอไม่มีสิทธิมาไม่พอใจในเรื่องเขากับแก้วมณีเพราะแก้วมณีเป็นคนที่มีความสำคัญกับเขามากที่สุด ส่วนเธอมันก็เป็นได้แค่ที่ระบายอารมณ์ไคล้และตัวแทนของคนที่เขารักเท่านั้น

“แต่บอสครับผมว่า...”

“ถ้าแกเป็นห่วงมากนักก็ไปดูแลเองซะสิ แต่ฉันจะอยู่ดูแลแก้วที่นี่ โอ๋กันเข้าไปทั้งแกทั้งคนอื่นๆยัยนั้นถึงได้กล้าทำถึงขนาดนี้!”

“บอสครับพลอยเธอไม่สบายจริงๆนะครับ ผมว่าเธอไม่ได้แกล้งหรือเรียกร้องความสนใจอย่างที่บอสว่า.... ตอนนี้บอสเองก็ไม่ต่างอะไรกับคุณแก้วนักหรอกครับที่ไม่ยอมรับใจตัวเอง ระวังเถอะครับหากวันหนึ่งเธอไม่อยู่ให้บอสค่อยทำร้ายจิตใจแล้วเจ้าบอสจะรู้สึก”

“ชัย! นี่แกสั่งสอนฉันงั้นหรอ.... ฉันรู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับใครผู้หญิงคนเดียวที่ฉันรักก็คือแก้ว มีเพียงแก้วเท่านั้นที่มีความสำคัญกับฉัน แต่กับคนอื่นมันก็แค่ของเล่นหรือตัวแทนเท่านั้น ถึงขาดยัยเด็กนั้นฉันก็ไม่ตายหรอก เพราะไม่ได้รักยัยเด็กนั้นเลยสักนิด และจะไม่มีวันรักด้วยจำเอาไว้!”

ชัยวัฒมองเจ้านายตัวเองที่เดินหนีไปอย่างหนักใจ เขาช่างดื้อรั้นและขี้ขลาดที่จะยอมรับความจริงในใจของตัวเอง ว่าตอนนี้หัวใจของเขานั้นได้เปลี่ยนเจ้าของไปจากเดิมแล้ว

“เฮ้อ.... บอสนะบอสจะโกหกตัวเองได้อีกนานเท่าไรกันนะ....”

ชัยวัฒหันหลังเดินไปอีกทางแต่ก็ต้องชะงักเมื่อพบกับคนที่เขาไม่คิดว่าจะมาอยู่ที่นี่

“พลอย.....”

พลอยใสที่นั่งอยู่บนเก้าอีกวิวแชร์ของโรงพยาบาลโดยมีสาวใช้เข็นรถให้อยู่ เธอนั่งน้ำตาอาบแก้มกำมือแน่นสายตาของเธอเต็มไปด้วยความปวดร้าว ทำเอาชัยวัฒรู้ทันทีว่าเธอคงจะได้ยินทุกถอยคำที่แสนร้ายกาจของเจ้านายของเขาเข้าแล้ว...

“แย่แน่บอสคราวนี้....”

เขาเอ่ยกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล....

“พลอย....เธอคงจะ...”

“คะฉันได้ยินทุกอย่าง... ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะฉันไม่อะไรเพราะฉันคงไปไม่ได้มากกว่านี้อีกแล้ว...”

“ฉันขอโทษ...”

“คุณไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ต้องขอโทษฉันหรอกคะ ฉันเองต่างหากที่เลือกทางที่เจ็บปวดนี้เอง ไม่ต้องขอโทษฉันอีกแล้วนะคะ”

พลอยสวยส่งยิ้มให้กับเลขาหนุ่มซึ่งมันดูเป็นยิ้มที่หน้าเป็นห่วงเหลือเกินในสายตาของเขา ทุกคนล้วนแล้วแต่มีความอดทนด้วยกันทั้งนั้นและดูเหมือนว่าผู้หญิงตรงหน้าของเขานั้นจะเหนื่อยล้ามากเกินกว่าที่จะต่อสู้กับอะไรเต็มทนแล้ว....

“พลอย...ฉันยังยืนยันคำเดิมเสมอนะหากว่าเธอมีเรื่องอะไรเธอสามารถคุยกับฉันได้ทุกอย่างหากเธอไม่รังเกียจละก็.. และถ้าหากเธออยากได้ความช่วยฉันอยากให้เธอนึกถึงฉันเป็นคนแรก ฉันสัญญาว่าฉันจะช่วยเธอทุกอย่าง....”

“ขอบคุณนะคะแต่เรื่องที่ฉันต้องการคุณคงจะช่วยอะไรฉันไม่ได้หรอก....”

จริงอย่างที่เธอพูดเขาคงจะช่วยอะไรเธอไม่จริงๆในเมื่อสิ่งที่เธอต้องการมันคือความรักจากเจ้านายซาตานของเขา ซึ่งความเป็นสิ่งที่ไม่มีใครสามารถบังคับได้ แต่เขาเองยังเชื่อมั่นเสมอว่าดูความรู้สึกของเจ้านายหนุ่มไม่ผิด เขารักเธอไม่ต่างจากที่เธอรักเขาเพียงแต่ตอนนี้เขายังคงสับสนอยู่เท่านั้น...

..............................................................................................................................

ทินภัทรเดินเข้าไปถามอาการของอเล็กสามีของเพื่อนกับหมอเจ้าของไข้ตามที่บอกกับแก้วมณีเอาไว้ อเล็กอาการพ้นขีดอันตรายแล้วและกำลังจะถูกย้ายไปที่ห้องพักฟื้นและดูเหมือนว่าอาการจะดีขึ้นตามลำดับทำให้ทินภัทรสบายใจลงไปบ้าง ซาตานหนุ่มตั้งใจจะเอาข่าวนี้กลับไปบอกแก้วมณีแต่แล้วเสียงของใครบ้างคนก็ดึงรั้งเขาเอาไว้ก่อน....

“ทิน...”

เสียงของหญิงมีอายุเรียกเพื่อนสนิทของลูกเลี้ยงสาวเอาไว้เมื่อเห็นเขาเข้ามาเยี่ยมคนถูกยิงที่ห้องพักฟื้น....

“ครับคุณรจนา...”

“ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอหน่อยขอเวลาฉันสักครู่ได้ไหม...”

“ได้สิครับไม่มีปัญหา... คุณรจนามีอะไรกับผมหรือครับ”

“ในฐานะที่เธอเป็นเพื่อนสนิทของแก้วและเป็นคนที่แก้วไว้ใจฉันอยากให้เธอช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม... หากว่าเธอรักแก้วจริงๆละก็ฉันอยากให้เธอช่วยฉันหน่อยเพื่อแก้วและเพื่อเด็กที่จะเกิดมา”

เขาได้แต่นิ่งเงียบไปเพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณรจนาต้องการจะให้ช่วยนั้นคือเรื่องอะไรกันแน่ แต่ถ้าทำเพื่อให้หญิงสาวมีความสุขแล้วนั้น เขาจะยอมทำทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้อะไรทั้งนั้น....

“ครับ... แต่คุณจะให้ผมช่วยอะไรล่ะ”

ที่ร้านกาแฟเล็กภายในโรงพยาบาลทั้งคุณรจนาและทินภัทรกำลังนั่งเผชิญหน้ากันตาลำพังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ผมคิดว่าคุณพูดธุระของคุณมาดีกว่าเพราะผมไม่มีเวลาว่างมากนัก...”

เขาถามออกมาด้วยความสงสัยเมื่อเห็นคนที่บอกับเขาว่ามีเรื่องต้องการจะให้ช่วยนั่งจิบกาแฟนิ่งไม่พูดเรื่องที่ว่าสำคัญสักที

“ซีดเค้กคะ...”

สาวเสิร์ฟของร้านวางเค้กชิ้นอร่อยลงตรงหน้าของคนที่สั่งมาแต่กลับทำให้อีกคนนั้นต้องเบือนหน้าหนีเพราะไม่อาจจะทนกลิ่นของเค้กที่อยู่ตรงหน้าได้ ท่าทีพะอืดพะอมของทินภัทรทำให้หญิงผู้ผ่านโลกมามากอย่างคุณรจนาถึงกับสงสัยจนต้องเอ่ยปากถาม เพราะความกังวลบ้างอย่าง

“เป็นอะไรไปทินไม่สบายหรอ...”

“เอ่อผมแค่เหม็นกลิ่นเค้กหน่ะครับ... อุ๊บ...”

ไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากปากของเขาอีกแล้วเพราะบางอย่างมันจุกขึ้นมาแน่นถึงลำคอ ซาตานร้ายอย่างเขาจึงต้องรีบวิ่งกรูเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน คุณรจนาก็มองตามมือไม่เริ่มสั่นคิดกลัวไปไกล เพราะอาการที่เขาเป็นอยู่ในตอนนี้นั้นมันไม่ต่างอะไรกับอาการของผู้หญิงที่กำลังแพ้ท้อง และผู้หญิงที่อยู่ใกล้ตัวทินภัทรตลอดเวลาที่เธอเห็นนั้นก็คือลูกเลี้ยงสาวของเธอนั้นเอง....

“ไม่นะ.... อย่าเป็นแบบนี้เลยได้โปรด”

หญิงแกเอ่ยอ้อนวอนต่อโชคชะตา เธอไม่อยากให้เรื่องราวมันบานปลายไปมากกว่านี้อีกแล้ว เพราะแค่นี้ก็วุ่นวายจนไม่รู้จะหาทางออกไดอย่างไรแล้ว

“เป็นอะไรมากรึเปล่าทิน... แล้วนี่เธอไม่สบายแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว ไม่หาหมอมารึยัง”

คุณรจนารั่วคำถามไม่หยุดเพราะกลัวในสิ่งที่ตัวเองคิดเอาไว้จะเป็นจริง ทินภัทรที่พึ่งกลับมาจากห้องนำก็ได้แต่นั่งหน้าซีดอยู่แบบนั้นก่อนที่จะตอบคำถามออกไปด้วยท่าที่อ่อนเพลีย

“ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับคงแค่พักผ่อนน้อยเท่านั้น.... คุณรจนาไม่ต้องกังวลหรอกครับมาเข้าเรื่องเลยดีกว่าว่าคุณมีอะไรจะให้ผมช่วย”

“เธอไม่เคยมีอะไรกับแก้วใช่ไหม...”

คุณรจนาโผงออกมากลางปล่องเพราะความกังวลคับอกจนไม่อาจจะทำท่าทีอ้อมค้อมได้อีกต่อไป ซึ่งคำถามของคุณรจนาก็ทำให้คนฟังถึงกับมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป เขานั่งตัวตรงมากขึ้นมองหน้าคนถามอย่างเอาเรื่องเพราะถือว่าเป็นคำถามที่หยาบคายมากสำหรับเขา และตอนนี้เขาก็เริ่มจะไม่ชอบใจอย่างมาก

“คุณถามแบบนี้เพราะคิดว่าผมเป็นพ่อของลูกแก้วอย่างนั้นหรอครับ.... หึหึ ขอโทษนะครับคุณรจนาความจริงแล้วผมเองไม่ได้มีอคติอะไรกับคุณเลยแม้แต่น้อยตั้งแต่สมัยเด็กๆที่รู้จักแก้วตอนเด็ก แต่ตอนนี้ผมว่าผมเริ่มจะมีแล้ว ผมรักแก้วด้วยความจริงใจมาโดยตลอด ผมไม่เคยคิดที่จะล่วงเกินเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว หากคุณคิดว่าพ่อของเด็กในท้องแก้วคือผม ผมคิดว่าคุณควรจะคิดซะใหม่เพราะการที่คุณคิดแบบนี้มันเป็นการดูถูกผมและแก้ว เหมือนกับว่าคุณคิดว่าพวกเราคบชู้กันแบบนั้น ผมไม่ใช่คนดีเด่อะไรแต่ก็ไม่เลวถึงขนาดกับไปนอนกับเมียของคนอื่นหรอกนะครับ เธอยังมีทะเบียนสมรสมีสามีอยู่ข้างๆ ผมไม่กล้าพอหรอครับที่จะไปผิดผัวผิดเมียคนอื่น... ถึงจะมีเหตุผลเพราะคำว่า “รัก” แต่ผมมีสติรู้ผิดชอบชั่วดีพอครับ....”

ทินภัทรตั้งใจที่จะพูดกระทบคนตรงหน้า ตอนนี้เขารู้สึกหงุดหงิดเอามากๆปกติเขาเป็นคนควบคุมอารมณ์ตัวเองได้แต่ทำไมเดี๋ยวนี้อารมณ์ของเขามันเคลื่อนไหวไปมาดุจพายุจนเขาเองก็รู้สึกแปลใจตัวเอง แต่นั้นก็ไม่สำคัญเท่ากับเรื่องที่คนตรงหน้าของเขากำลังคิด นี่เธอคิดว่าเขาเป็นชู้อย่างนั้นหรอ ดูถูกกันไปหน่อยไหม

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้เธอคิดเข้าใจผิดแบบนั้นนะทิน... แต่เพราะผู้หญิงคนเดียวที่ฉันพอจะรู้ว่าอยู่เคียงข้างเธอตลอดเวลาก็มีเพียงแต่ลูกสาวฉันเท่านั้นและลูกสาวฉันก็กำลังท้องฉันเลยสงสัยเธอก็เท่านั้น”

“เพราะแก้วไปไหนมาไหนกับผมเลยทำให้คุณคิดว่าเราทำเรื่องผิดศิลธรรมแบบนั้นหรอ.. ผมไม่คิดนะว่าผู้ใหญ่อย่างคุณจะมีความคิดอะไรที่ตื้นๆแบบนี้เลยนะครับ ทำไมคุณถึงคิดว่าเป็นผมทั้งๆที่สามีแก้วเขาก็อยู่เป็นตัวเป็นตนอยู่แบบนั้น”

“เพราะอาการของเธอเหมือนกับคนแพ้ท้องแทนเมียหน่ะสิฉันเลยคิดไปไกล ฉันกลัวว่าแก้วจะประชดอเล็กโดยการไปมีสัมพันธ์กับคนอื่นก็เท่านั้น แต่ถ้าหากเธอยืนยันแบบนี้ฉันก็โล่งใจ ขอโทษด้วยนะที่คิดอะไรถามอะไรที่ไม่เหมาะสมกับเธอ”

ทินภัทรอึ่งไปทันทีเมื่อได้ยินคุณรจนาพูด อาการของเขาเหมือนกับคนแพ้ท้องแทนเมียอย่างนั้นหรือ..... แล้วถ้าเขาจะทำใครท้องได้สักคนก็คงจะมีเพียงคนเดียวเท่านั้น นั้นก็คือคนที่เขาพึ่งจะด่าว่าเธอไปว่าเธอนั้นเรียกร้องความสนใจและทำตัวน่ารำคาญ.... แค่คิดหัวใจของเขาก็กระตุกวูบหากเป็นอย่างนั้นจริงๆเขาควรจะรู้สึกดีใจหรือไม่ แค่คิดเขาก็รู้สึกชาวาบไปทั้งตัวแล้ว....

“ทิน....ทิน เธอเป็นอะไรรึเปล่า”

“ปะ..เปล่าครับ.... ผมไม่เป็นอะไรเชิญคุณบอกเรื่องที่คุณต้องการให้ผมช่วยมาเถอะผมมีธุระต้องไปทำอีก”

“ฉันว่าเธอควรจะไปหาหมอนะเพื่อเป็นอะไรมากไปกว่านี้..... อืมเข้าเรื่องเลยนะฉันต้องการให้เธอช่วยกันหลอกแก้วว่าอเล็กนั้นได้จากเราไปแล้ว”

“อะไรนะ! คุณจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรตอนนี้คุณก็เห็นหนิว่าแก้วร่างกายอ่อนแอมากแค่ไหน หากเราไปบอกเธอแบบนั้นอาการเธอเกิดแย่ขึ้นมาอีกจะทำยังไง คุณรับผิดชอบไหวหรอทั้งชีวิตของแก้วและเด็กในท้อง... ผมไม่เอาด้วย ไม่ไร้สาระและเสี่ยงเกินไปผมไม่เห็นประโยชน์ว่ามันจะได้อะไรขึ้นมา”

“เธอก็รู้ว่าลูกสาวของเขาเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นและเอาแต่ใจตัวเองมากแค่ไหน ความจริงทุกอย่างมันก็เป็นความผิดของฉันเองที่ตามใจเขามาตั้งแต่เด็กๆ ฉันคิดเพียงแต่ว่าการตามใจเขาจะทำให้เขานั้นหันมารักฉันบ้างแต่มันกลับไม่เลย ฉันทำร้ายเขา.... และตอนนี้ฉันอยากขอร้องเธอดัดนิสัยเขาก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป แก้วหน่ะไม่มีวันยอมรับออกมาแน่ๆว่ารักอเล็กเขาจริงๆ ได้โปรดเถอะทินหากเธอรักแก้วเขาจริงๆช่วยฉันเถอะนะ”

“แล้วถ้าเกิดมันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดเอาไว้ล่ะ... คุณจะทำยังไง”

“ฉันเชื่อว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย...”

“ได้..ผมจะช่วยคุณ”

..............................................................................................................................

พอคุณกับคุณรจนาเสร็จเรียบร้อนทินภัทรก็กดโทรศัพท์หาคนสนิททันที ตอนนี้มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นที่เขานั้นอยากจะรู้ และจะรู้ให้ได้ ว่าจริงๆแล้วพลอยสวยนั้นป่วยเป็นอะไรกันแน่...

“ชัยตอนนี้แกอยู่ที่ไหน...”

“บอสมีอะไรหรือครับ”

“ฉันอยากให้แกไปสืบมาว่าพลอยป่วยเป็นอะไร และฉันขอความจริงเท่านั้นหาหมอที่ไว้ใจได้ตรวจเธอ เพราะขืนแต่ฟังจากปากยัยเด็กดื้อนั้นก็คงไม่มีวันที่จะได้ความจริง...”

“บอสสนด้วยหรือครับว่าพลอยจะเป็นอะไร ผมเห็นตอนนี้สิ่งที่บอสสนก็มีแค่เพียงเรื่องของคุณแก้วเท่านั้น”

“ไอชัยแกอย่ามากวนประสาทฉันตอนนี้ได้ไหม ฉันไม่มีอารมณ์เล่นด้วย”

“ผมก็ไม่ได้ถามเล่นๆเหมือนกันครับ... แต่เอาเป็นว่าผมจะจัดการให้ครับเพราะผมก็เป็นห่วงเธอเหมือนกัน งั้นแค่นี้ก่อนนะครับพลอยพลอยออกมาจากห้องตรวจพอดีเดี๋ยวผมจะเข้าไปถามหมอที่ตรวจเธอให้ครับ”

“อะไรนะนี่แกอยู่กับพลอยอย่างนั้นหรอ แล้วหมออะไร... นี่ๆพลอยอยู่โรงพยาบาล... แล้วทำไมแกไม่รายงานฉัน”

“ก็ผมคิดว่ามันไม่สำคัญอะไรกับบอสก็เลยไม่ได้เรียนให้ทราบหน่ะครับ แค่นี้ก่อนนะครับ”

“เดี๋ยวๆ ไอชัย!ไอชัย ฮัลโหล พลอยอยู่โรงพยาบาลอะไร ฮัลโหล เว้ยไอนี่...”

ทินภัทรโกรธจนแทบอยากจะขว้างมือถือเครื่องหรูทิ้งแต่ก็ห้ามตัวเองเอาไว้ หมู่นี่คนสนิทของเขาชักจะเอาใหญ่ขึ้นทุกวัน พูดจาไม่รู้จักนายไม่รู้จักลูกน้องป้องปีกปกป้องเมียเขาซะออกหน้าออกตา แต่ไม่ว่าชัยวัฒจะคิดยังไงกับพลอยสวยมันก็ไม่มีวันเป็นจริงไปได้เพราะเขาจะไม่ยอมให้ไอผู้ชายหน้าไหนมาแย้งเธอไปจากเขาทั้งนั้น และยิ่งเป็นคนสนิทของเขาด้วยแล้วหมดสิทธิ มิตรภาพเจ้านายลูกน้องได้หมดกันไปแน่หากชัยวัฒคิดล้ำเส้นเขาเมื่อไรละก็.... ทินภัทรกำมือแน่เมื่อนึกถึงสายตาที่ชัยวัฒมองพลอยสวยวันก่อน สายตาที่เขาอ่านได้ทันทีว่าความหมายของมันคืออะไร... และนั้นมันยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาทุกครั้งเวลาเห็นชัยวัฒอยู่ใกล้เมียของเขา....

“แกอย่าหวังเลยชัยว่าจะมาเมียฉัน ของๆฉัน ฉันไม่มีวันยกให้ใครเป็นอันขาด...บ้าเอ้ย!!!”

..............................................................................................................................
       สวัสดีคร้าทุกคนหายไปหลายวันเลยขอโทษน้าคร้า หนูเนสไม่ไหวจริงๆคร้าไซนัทอักเสบและเป็นหวัดพร้อมๆกัน มานช่างทรมานมาก วันนี้อาการดีขึ้นหน่อยแต่ยังปวดไซนัทไม่หาย นั่งแต่งนิยายไปเอาถุงน้ำร้อนปะคบหน้าไป บอกับตัวเองว่าหายไปหลายวันแล้วน้า อย่าทำแบบนี้ และแล้วก็ได้มาโพสจนได้ ฝากเพื่อนช่วยกันติดตามด้วยน้าคร้า ใครแล้วน้าใกล้ถึงจุดคลายแม็กของเรื่องแววววววว โปรดติดตามเป็นกำลังใจกันด้วยน้าคร้า ตอนนี้หนูเนสคงต้องขอไปนอนก่อน รักทุกคนน้า.....