ปาฏิหาริย์รักแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #32 : ตอนที่ 17.2 ความเจ็บปวดของการจากลา (มากระชากอารมณ์กันสักหน่อย)

ถึงทินภัทรจะออกจากห้องไปนานแล้วแต่ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงก็ยังคงนอนนิ่งไม่ขยับไปไหน เธอลืมตาขึ้นมาพร้อมทั้งน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตาคู่สวยและไหลลงมาอาบแก้มของเธอ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังเลือกผู้หญิงคนนั้นและทิ้งเธอเอาไว้เบื้อหลัง เธอคงไม่มีความหมายกับเขาเลยสินะเขาถึงได้ไม่เคยคิดที่จะสนใจเธอ ใช่ก็เธอมันเป็นแค่นางบำเรอตัวแทนที่เขาเอามาเพื่อเป็นตัวแทนของใครบ้างคนที่เขารักเท่านั้น และไม่มีวันที่เธอนั้นจะกลายไปเป็นอย่างอื่นไปได้...

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอก็แค่ฝันลมๆแล้งๆไปเองเท่านั้น ฝันว่าเขานั้นจะเห็นคุณค่าของความรักที่เธอมอบให้เขาในสักวันและหันมารักเธอตอบบ้าง แต่มันก็เป็นได้แค่เพียงความฝันเท่านั้นฝันที่ไม่มีทางเป็นความจริงเพราะเธอไม่เคยเป็นที่ต้องการของเขา ทุกวันนี้หากไม่มีลูกที่อยู่ในท้องบ้างทีเขาอาจจะเขี่ยเธอทิ้งอย่างที่เคยพูดเอาไว้แล้วก็เป็นได้

ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งเจ็บเมื่อรู้ว่าเขานั้นไม่มีวันรักเธอหัวใจของเขานั้นเป็นของคนอื่น ทั้งที่รู้แบบนี้แต่เธอก็ห้ามใจไม่ให้รักเขาไม่ได้ เมื่อเธอมอบหัวใจทั้งหมดของตัวเองให้กับเขาไปแล้ว.... ยิ่งเธอคิดจิตนาการถึงเวลาที่เขาอยู่เคียงข้างกับผู้หญิงที่เขารัก หัวเราะพูดคุยหยอกล้อกันอย่างมีความสุข เขเรียกเธอคนนั้นว่าเจ้าหญิงทุกคำด้วยความรัก และดูแลเธอดีมากแค่ไหน เพียงแค่นี้เธอก็แทบจะหมดแรงที่จะหายใจ เธอพยายามที่จะตัดใจจากเขาพยายามที่จะเกลียดเขาเหมือนอย่างเช่นตอนแรกที่เจอแต่ก็ไม่เคยทำได้สักที ยิ่งพยายามก็ยิ่งเจ็บปวด ยิ่งวิ่งหนีก็ยิ่งอ่อนล้า เธอไม่สามารถหยุดรักเขาได้ วิธีเดียวที่เธอจะสามารถหนีเขาได้ก็คงจะมีแต่วิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้น....

พลอยสวยค่อยๆลุกขึ้นจากที่นอน เธอมองไปรอบๆห้องเหมือนต้องการที่จะจดจำทุกอย่างที่เดียวกับคนใจร้ายเอาไว้ให้มากที่สุด นี่เป็นห้องของเขาห้องนอนของผู้ชายที่เธอรักหมดหัวใจ ผู้ชายที่ไม่มีวันรักเธอ รูปของเขาที่ถูกตั้งอยู่ที่โต๊ะตัวเล็กๆข้างๆกับหัวเตียงเป็นรูปที่เธอจ้องมองมันเสมอยามที่เขานั้นทิ้งให้เธออยู่ตามลำพัง เธอเอื้อมมือไปคว้ามันเอาไว้แนบอกกอดมันเอาไว้เหมือนกับที่เธอต้องการกอดเขา เธอเดินไปยังห้องแต่งตัวของเขาลูบไล้เสื้อผ้าที่เขาเคยสวมใส่ เดินเรื่อยไปจนถึงห้องน้ำ ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งที่ขอบอ่างอาบน้ำเธอเปิดน้ำใส่อ่างอย่างใจเย็น ไม่มีอะไรที่เธอจะต้องรีบร้อนอีกแล้วความเจ็บปวดของเธอกำลังจะจบลงแล้วในอีกไม่ช้านี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“คุณพลอยคะ คุณพลอย ตื่นรึยังคะหนูเข้าไปนะคะ”

เสียงของสาวใช้ดังเข้ามาทำให้เธอวางรูปของซานหนุ่มลงที่ข้างๆอ่างอาบน้ำก่อนก้าวออกมาจากห้องน้ำไปหาสาวใช้ที่เดินเข้ามาในห้องแล้วตอนนี้

“คุณพลอยเป็นอะไรรึเปล่าคะ...หนูเรียกตั้งนานก็ไม่ตอบ”

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกแค่เหนื่อยๆ”

“ไม่สบายรึเปล่าคะ ไปหาหมอไหมคะเดี๋ยวหนูให้คนเตรียมรถ..”

“ไม่ต้องหรอก คงแค่อาการแพ้ท้องธรรมดาๆนะ ได้นอนพักก็คงหาย”

“แน่นะคะ... คะไม่เป็นอะไรก็ไม่เป็นอะไร งั้นวันนี้จะให้หนูยกอาหารขึ้นมาให้ทานข้างบนดีไหมคะคุณพลอยจะได้ไม่ต้องลงไปข้างล่างทานยาเสร็จจะได้ทานยาแล้วก็พักผ่อน”

“อืม”

“งั้นรอหนูแปบหนึ่งนะคะเดี๋ยวหนูมาคะ”

สาวใช่รีบกุลีกุจอไปจัดเตรียมอาหารขึ้นมาให้กับหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง ทุกคนในบ้านล้วนแล้วแต่สงสารและเอ็นดูเธอกันทั้งนั้น เมื่อเห็นว่าเธอเศร้าหมองลงทุกวันก็ยิ่งเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะล้มป่วยหนักเพราะตรอมใจจึงพากันประคบประงมซึ่งพลอยสวยก็รับรู้และสัมผัสได้ถึงความห่วงใยจากทุกคนดีและซึ่งใจไม่น้อยเช่นกัน...

“มาแล้วคะข้าวต้มหมูสับร้อนๆ ทานเลยนะคะคุณป้าแม่บ้านทำสุดฝีมือเพื่อคุณพลอยเลยนะคะ รับรองคะว่าอร่อยแม่ช้อยยังเรียกพี่แน่ๆ”

พลอยสวยมองหน้าสาวใช้ที่เชียร์ให้เธอทานอาหารตรงหน้าอย่างยิ้มๆ ก่อนจะตัดอาหารเข้าป้าทีละคำทีละคำจนหมดถ้วยซึ่งมันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เพราะตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ก็ไม่มีวันไหนที่เธอจะทานข้าวหมดเลยสักมื้อ และยิ่งมาหลังๆมานี้เธอยิ่งกินเหมือนแมวดมเข้าไปทุกวันบ้างวันก็แทบจะไม่แตะต้องอาหารเลย เพราะฉะนั้นสิ่งที่เธอทำในตอนนี้จึงเป็นเรื่องที่แปลกมาสำหรับคนที่นั่งเฝ้านั่งลุ้นให้เธอทานข้าว

“โอ้โหวันนี้คุณพลอยทานหมดถ้วยเลยหรือคะเนี่ย คุณป้าแม่บ้านรู้ต้องดีใจมากแน่ๆเลยคะที่คุณพลอยทานข้าวต้มฝีมือแกจนหมด... เป็นแบบนี้ได้ทุกวันก็คงจะดีสินะคะคุณหนูน้อยกับคุณพลอยจะได้แข็งแรง พวกเราทุกคนหน่ะเป็นห่วงคุณพลอยมากนะคะ เห็นคุณเอาแต่เหม่อไม่ยอมทานไม่ยอมทำอะไรพวกเราก็ยิ่งเป็นห่วงกลัวจะล้มป่วยเอา”

“ขอโทษนะที่ฉันทำให้ทุกคนต้องมานั่งเป็นห่วงฉันอยู่แบบนี้ แต่ต่อไปนี้ฉันก็คงจะไม่ทำให้ทุกคนเป็นห่วงอีกแล้วล่ะ”

“แสดงว่าต่อจากนี้คุณพลอยจะเลิกซึมเศร้าแล้วหันมาทานอาหารอย่างเต็มที่เพื่อตัวเองแล้วก็เพื่อคุณหนูน้อยแล้วใช่ไหมคะ เฮ้อ... อย่าไปสนใจคุณทินเธอเลยคะคนปากอย่างใจอย่างแบบนั้น สักวันเถอะเดี๋ยวก็จะรู้สึกจริงๆนะคะ เชื่อหนูเถอะคะเราหันมาดูแลตัวเองมารักตัวเองบ้างดีกว่าอย่าไปสนใจคนใจร้ายแบบนั้นเลยคะ แฮะๆอย่าบอกคุณทินเธอนะคะว่าหนูพูดแบบนี้ไม่งั้นหนูโดนแกไล้ออกแน่ๆเลยคะ...อืมงั้นหนูเก็บจานไปเลยนะคะคุณพลอยจะได้ทานยาบำรุงแล้วก็พักผ่อน ไม่ทราบว่าตอนเย็นคุณพลอยอย่างจะทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าคะหนูจะได้เตรียมเอาไว้ให้”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ ฉันต้องการนอนพักมากกว่า อีกอย่างฉันก็ทานมื้อเช้าไปเยอะแล้วด้วย”

“จะดีหรือคะ....”

“ฉันอยากพัก ฉันเหนื่อยเหลือเกิน ขอเถอะนะให้ฉันได้พักสักที....”

พลอยสวยพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือน้อยๆ ทำเอาสาวใช้ใจอ่อนจนต้องยอมทำตามที่เธอขอเพราะไม่อยากจะบังคับเธอไปมากกว่านี้ กลัวว่าถ้ายิ่งบังคับเธออาจจะกลับไปเป็นซึมเศร้าอีกได้จึงไม่คิดจะฝืนเธอทั้งๆที่ก็เป็นห่วง

“ก็ได้คะ งั้นคุณพลอยพักผ่อนนะคะมีอะไรก็โทรเรียกโทรตามหนูได้ตลอดเวลาเลยนะคะ”

“อืม... ขอบใจนะ ขอบใจสำหรับทุกอย่าง ทุกคนในบ้านนี้ดีกับฉันจริงๆขอบคุณ..”

“ไม่เป็นไรหรอกคะ เห็นคุณพลอยมีความสุขพวกเราก็มีความสุข นอนนะคะจะได้พักผ่อนเยอะๆ”

“จ๊ะ”

เมื่อสาวใช่สาวออกจากห้องไปพลอยสวยก็ค่อยๆปาดน้ำตาทิ้ง สิ่งที่เธอคิดจะทำในตอนนี้คงทำให้ใครหลายๆคนเสียใจ หากแต่มันจะยุติความเจ็บปวดของเธอลง เธอจะไม่ต้องเจ็บปวดและทนทุกข์ทรมานอยู่กับคำว่าตัวแทนของใครอีก ไม่อีก...ไม่อีกแล้ว

เธอเดินกลับมายังห้องน้ำที่ตอนนี้มีน้ำไหลนองอยู่ทั่วเต็มพื้นห้อง เพราะน้ำไหลล้นออกมาจากอ่าง รูปของทินภัทรก็ถูกน้ำในอ่างสัดจนตกพื้นจนกรอบรูปแตกกระจาย เธอค่อยหยิบเศษแก้วที่ร่วงหล่นอยู่ใกล้ๆกรอบรูปนั้นขึ้นมาก่อนจะนอนเหยียดกายลงไปในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ที่ตอนนี้มีน้ำอยู่เต็ม เธอไม่มีแม้กระทั้งน้ำตาที่จะไหลออกมามือบางลูบไล้หน้าท้องที่นูนเด่นออกมาเพียงเล็กน้อยของด้วยเองด้วยความรัก ลูกคือสิ่งเดียวที่เธอเหลืออยู่และเธอจะไม่มีวันทิ้งลูกเอาไว้กับผู้ชายใจร้ายอย่างทินภัทร เธอจะเอาเขาไปด้วยอย่างนอนการเดินทางในครั้งนี้เธอก็จะได้ไม่ต้องเดียวดาบเพราะมีลูกน้อยอยู่เคียงข้าง

“แม่ขอโทษนะคะ... เราไปอยู่ด้วยกันนะลูก...”

พลอยสวยกดเศษแก้วลงบนข้อมือของตัวเองช้าใต้สายน้ำภายในอ่าง เธอกดแรงซะจนเป็นแผลลึกเลือดของเธอไหลออกมาจากบาดแผลเป็นจำนวนมากและไม่นานมันก็เปลี่ยนให้น้ำภายในอ่างกลายเป็นสีแดงเข้มเพราะสีเลือด ร่างบ้างค่อยซีดลงช้าๆสติกำลังจะโบยบินหลุดลอยออกไปหากแต่เสี้ยวหนึ่งก่อนความตายจะมาเยือนภาพของทินภัทรก็ปรากฏขึ้นภายในความทรงจำอันลางเลื่อนของเธอ แม้ยามลมหายใจกำลังจะขาดหายเขาก็ยังไม่ลามือหายไปจากความทรงจำของเธอสักทีมันช่างหน้าขันยิ่งนักที่เธอยังรักเขามากมายอยู่ขนาดนี้

“ลาก่อนคะพี่ทิม.... หากพลอยว่าเราได้พบได้เจอกัน...ไม่ว่าจะในภพไหนก็ตาม... เมื่อถึงตอนนั้นขอให้พลอย...อย่าได้ไปหลงรักพี่อีกเลย..... เพราะพลอยคงไม่วันจะได้ครอบครองหัวใจพี่ทิม..... สู้ให้ไม่รักเลยดี...กว่า.....”

...................................................................................................................................
          หวาดดีคร้าาาาา หนูเนสหายไปหลายวันเลยมีครายคิดถึงเขาบ้างคร้าาาา ช่วงนี้งานที่ออฟฟิตเยอะมากมายบวกกับสังขาลที่ยังเดี้ยงไม่หายและไม่เจี้ยมทำให้อ่อนล้ามากมาย เลยไม่ได้อัพหลายวันเบย แต่ตอนนี้กำลังเข้าสู้ช่วงเนื้อเนื้อเรื่องแบบเต็มรูปแบบแย้วนะเออ และประจวบกับเป็นช่วงปิดเทอมของใครหลายคน อิอิ รับรองคร้าจาขยันมาป้อนความฟินบวกดราม่าให้บ่อยๆน้า ถือเป็นโบนัสรับปิดเทอมกันไปเลยจร้าาาาา
          เฮ้อ.... สารภาพนะค้าที่รักทุกคนอยากจะบอกว่าตอนนี้เป็นตอนที่หนูเนสเครียดสุดติ่งกระดิ่งชูก้ามากเลยคร้า เพราะพอไม่สบายบวกกับงานหลวงที่ล้นมือทำให้สมองสั่งงานช้ามากกว่าจะเสร็จได้แต่ละหน้าทำเอาเครียดกันเลยทีเดียว ปล.หลังจากอัพจบอาจจะมีการรีไท์แก้ไขบ้างอย่างน้า คิดๆเอาไว้แล้วคราบ เขาไม่ได้ทิ้งพวกตัวเองไปไหนน้า รักพวกตะเองที่สุด พรุ่งนี้เรามาสมน้ำหน้าเอ่ย! มาสงสารพี่ทิมกันนะคะ แต่เอ๋แล้วน้องพลอย Good bye ไปแว้วแบบนี้จะเป็นยังไงน้า คนที่พี่ทิมเจอจะเป็นน้องพลอยรึเปล่า หรือว่าน้องพลอยยังไม่ตาย หรือว่านี้เป็นแผนซ้อนแผน หรือว่าอะไร มาตามลุ้นกานน้าคร้าาาาาา ฝันดีคร้าทุกคนรักน้าตะเอง