ปาฏิหาริย์รักแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #33 : ตอนที่ 18.1 สายเกินไป

ทินภัทรเดินทางมาถึงเชียงใหม่ในช่วงหัวค่ำของคืนนั้นก่อนที่จะแวะเข้าพักที่โรงแรมหรูภายในตัวเมืองเนื่องจากเหนื่อยล้าจากการเดินทางจากกรุงเทพมาที่นี่โดยการขับรถมาคนเดียว

การมาเชียงใหม่ในครั้งนี้เป็นการมาช่วยเพื่อนสนิทสาวเพียงคนเดียวของเขาอย่างแก้วมณีเป็นครั้งสุดท้ายและเป็นการมาปลดปล่อยตัวเขาเองอีกด้วย เพราะเมื่อเธอมีความสุขและสมหวังกับคนที่เธอรักแล้วเขาก็คงหมดห่วงและไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว เธอจะมีคนดูแลเธอและรักเธออยู่เคียงข้างเธอตลอดเวลา ส่วนเขาก็จะได้กลับไปหาหัวใจตัวเองที่เขานั้นพึ่งรู้ว่าเธอนั้นคือที่หนึ่งในหัวใจของเขาและเป็นคนที่เขานั้นรักมาเพียงไร

ทินภัทรเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนกางเกงขายาสีเทากับเสื้อกล้ามสีดำเขารูป มือข้างหนึ่งของเขาก็ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมที่เปียกมาดๆของตัวเองให้แห้งไปด้วยส่วนอีกมือก็กำลังจะกดโทรศัพท์หาใครบ้างคนแต่แล้วเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามันดึกมากแล้วและเธอก็คงจะหลับไปแล้วเขาจึงหยุดความคิดนั้นเอาไว้ และเดินมาหย่อนกายลงนั่งบนเตียงพลางเปิดรูปของเธอที่เขานั้นแอบถ่ายเอาไว้มากมายในมือดูด้วยความคิดถึง

“รอพี่ก่อนนะครับคนดี พี่เสร็จธุระที่นี่เมื่อไรแล้วพี่จะรีบกลับไปหา.... และพี่จะบอกความจริงในหัวใจของพี่ทั้งหมดให้พลอยได้รู้ พี่รักพลอยนะครับ...ที่รักของพี่ ฝันดีนะครับ....”

เขาเอ่ยบอกกับเธอของเธอในมือถือเบาๆ ด้วยร้อยยิ้ม ต่อจากนี้เขาจะไม่หนี้หัวใจของตัวเองอีกแล้ว เขาจะรักและดูแลเธอที่เป็นหัวใจของเขาด้วยชีวิตและหัวใจของเขา ทั้งเธอและเขาจะมีครอบครัวที่มีความสุขด้วยกัน แค่จิตนาการถึงภาพเขาและเธอกับเด็กตัวเล็กกำลังนั่งอยู่ด้วยกันหัวเราะยอกล้อกันแค่นี้เขาก็มีความสุขแล้ว จนอยากให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางเร็วๆเพื่อที่จะได้กลับไปหาคนที่ตัวเองรักสักที โดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้คนที่เขานั้นเฝ้าฝันถึงอยู่นั้นได้จากเขาไปไกลแสนไกลแล้ว....

..............................................................................................................................

“ลาก่อนคะพี่ทิม หวังว่าเราจะไม่เจอกันอีกนะคะ....”

“ไม่พลอย! นั้นพลอยกับลูกกำลังจะไปไหนหน่ะ อย่านะอย่าไปพี่ไม่ให้ไปอย่าไปนะ กลับมาก่อนพลอย พลอย! พลอย!”

“พลอย!!!!”

ทินภัทรตกตะโกนสุดเสียงก่อนที่จะตกใจตื่นขึ้นมา ตัวของเขาทั้งตัวสั่นเทิ้มไปหมดเหงื่อไหลท่วมกาย ภาพของพลอยสวยกับเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่จูงมือกันอยู่และค่อยๆเดินจากเขาไปมันช่างเหมือนจริงเหลือเกิน สายตาที่ว่างเปล่านั้นและคำบอกลาที่เย็นชามันเหมือนจริงมากจนหัวใจของเขาเต้นแรงเมื่อเห็นเธอเดินจากไปแม้กระทั้งตื่นจากฝันแล้วหัวใจของเขาก็ยังไม่หยุดสั่นมันช่างหน้ากลัวเหลือเกินในความรู้สึกของเขา.... แต่เมื่อเหลือบไปมองนาฬิกาก็ต้องตกใจเมื่อเขานั้นเลยเวลานัดที่ให้ไว้กับคุณรจนามานานแล้ว ร่างสูงรีบลุกขึ้นจากที่นอนทันทีทั้งๆที่ใจนั้นยังเบาหวิวอย่างบอกไม่ถูกแต่ก็ปล่อยความรู้สึกนั้นไปเมื่อตอนนี้เขาต้องไปจัดการเรื่องที่ตั้งใจเอาไว้ให้เสร็จก่อน....

ไม่นานเขาก็พาตัวเองที่มาถึงที่บ้านพักที่เขานัดคุณรจนาและแก้วมณีเอาไว้ สีหน้าของเขานั้นไม่สู้ดีนักเพราะความกังวลในใจจากฝันร้ายยังคงมีอยู่ ภาพที่ในฝันตามหลอกหลอนเขาตลอดเวลาที่เขาหลับตา ทินภัทรได้แต่ก้าวลงจากรถและถอนหายใจออกมาหวังว่าจะช่วยบรรเทาอาการที่เป็นอยู่ในตอนนี้ให้เบาบางลงได้บางแต่ก็ไม่เลยมันกับหนักอึ่งมากขึ้นกว่าเดินจนเขาเริ่มหงุดหงิดตัวเอง ที่เอาแต่กังวลกับฝันร้าย

“บ้าจริง! เป็นอะไรว่ะไอทินมันก็แค่ความฝันทำไมแกต้องเก็บเอามาคิดด้วยว่ะ จบเรื่องแก้วเมื่อไรแกก็จะได้กลับไปหาลูกเมียแกแล้วมีสติหน่อยสิว่ะ... เฮ้อ.... เอาว่ะ!!”

..............................................................................................................................

“อ่าวทิน.... มาพอดีเลยมาทานอาหารเช้ากับฉันสิพึ่งเริ่มทานเลย มานั่งใกล้ๆฉันตรงนี้มา”

“สวัสดีครับคุณป้าสวัสดีครับคุณเมฆ”

“อ่าวนี่รู้จักกันด้วยเหรอ”

“อืมรู้จัก”

ทินภัทรตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้าเพราะความกังวลใจเรื่องฝันร้ายที่ยังคงมีอยู่ แต่เขาก็ยังเลือกที่จะทิ้งมันเอาไว้ข้างหลังและมาช่วยเพื่อนสนิทสาวที่นี่

“เป็นอะไรรึเปล่าทินขับรถมาเหนื่อยมากหรอ... หรือว่าเราจะไปพักก่อนเดี๋ยวป้าเก็บอาหารเช้าเอาไว้ให้ ขับรถมาจากกรุงเทพคนเดียวแบบนี้คงเหนือแย่”

คุณรจนาพูดด้วยความเป็นห่วงเช่นกันเมื่อเห็นว่าเขานั้นสีหน้าไม่ค่อยจะสู้ดีนักเท่าไร แต่เขากับส่ายหน้าน้อยๆและยิ้มปฏิเสธคุณรจนาเพราะไม่อยากรบกวนเธอให้ต้องเป็นธุระเดือดร้อน เขามาช่วยไม่ได้มาสร้างปัญหาเพิ่มจึงไม่อยากยุ่งวุ่นวายมากนัก

“ไม่เป็นไรครับผมโอเค.... ทานอาหารเช้ากันเถอะครับ”

“ทินนายไม่เป็นอะไรแน่นะสีหน้านายดูไม่ดีเลย มีอะไรรึเปล่า”

แก้วมณีเอ่ยถามก่อนจะเอื้อมมือสัมผัสที่หน้าผากของเขาโดยไม่สนใจตาสายที่แทบจะลุกเป็นไฟของคนที่นั่งอยู่ข้างๆเธอเลย เพราะเธอต้องการให้สามีจอมเจ้าเล่ห์ของเธอที่ปลอมตัวเป็นคนอื่นเกิดอารมณ์หึงห่วง และมันก็ได้ผลเธอยั่วเขาสำเร็จแก้วมณียกยิ้มน้อยก่อนที่จะเดินแผนเอาคืนและตะลบหลังขั้นต่อไปทันที

“นายควรจะดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้นะทิน เพราะถ้าเกิดนายเป็นอะไรขึ้นมาละก็ฉันคงอยู่ไม่ได้...”

“แก้ว...”

แก้วมณีพูดด้วยสีหน้าจริงจังและเป็นห่วงเธอรู้สึกเป็นห่วงเขาจริง หากแต่พูดให้หวานหยดมากกว่าเดิมเพื่อเติมเชื้อไฟที่กำลังโหมสามีหนุ่มให้ลุกโชนขึ้นมากกว่าเก่าก็เท่านั้น

“ถ้านายยังรักฉันอย่างที่นายบอกอย่าทำแบบนี้อีกนะดูแลตัวเองหน่อย... แล้วก็อีกอย่างยังจำเรื่องที่เราเคยคุยกันไว้ก่อนหน้านี้ได้ไหม เรื่องที่เราจะแต่งงาน.... ฉันพร้อมแล้วนะ”

“แต่งงาน!!!!”

“ไม่มีทางจะเป็นไปได้ยังไงกัน ก็เมื่อกี้คุณยังบอกผมอยู่เลยหนิว่าไม่คิดจะเอาใครมาแทนที่สามีของคุณ”

“ใช่ฉันบอกคุณแบบนั้น.... แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้วถึงฉันจะรักเขามากแค่ไหนแต่ฉันกับลูกก็จำเป็นต้องมีคนดูแล และผู้ชายเพียงคนเดียวในตอนนี้ที่ฉันรักรองลงมาจากสามีของฉันนั้นก็คือทินภัทรเพราะเราเป็นเพื่อนสนิทกันมานานต่างจากคนที่ฉันพึ่งจะรู้จักอย่างคุณ คนที่ฉันไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอะไรเลย ไม่ทราบว่าคุณเมฆมีปัญหาอะไรอย่างนั้นหรือคะ”

“มีสิ! ไม่นะผมไม่ยอมให้คุณแต่งงานกับเขา ทำแบบนี้ได้ยังไงในเมื่อแก้วเป็น...”

“พอๆ คุณเมฆคะเชิญทางนี้คะป้าขอคุยด้วยหน่อย”

“แต่...”

“เชิญคะ”

อเล็กสามีหนุ่มของแก้วมณีที่อยู่ในคราบของนายเมฆหลานเจ้าของไร่องุ่นและบ้านพักหลังนี้ถึงกับทนไม่ไหวเมื่อได้ยินสิ่งที่เมียรักพูดออกมาว่าจะแต่งงานกับคนอื่นถึงกับตบโต๊ะดังลั่นก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างเอาเรื่องคนตัวเล็กที่กล้าพูดว่าจะแต่งงานกับชายอื่น... แต่แล้วอเล็กก็ถูกคุณรจนาชุกกระชากให้ออกไปจากตรงนั้นเสียก่อนเพราะเกรงว่าแผนที่วางเอาไว้นั้นจะหลุดออกมาก่อนเวลาที่เหมาะสม จึงทำให้ที่โต๊ะอาหารตอนนี้เหลือเพียงแค่แก้วมณีและทินภัทรเท่านั้น

“นี่มันอะไรกันแก้วฉันไม่เข้าใจตอนนั้นที่ฉันบอกว่าจะแต่งงานกับเธอก็เพราะมันเป็นแผนแก้แค้นของเธอกับอเล็กไม่ใช่หรอ แล้วตอนนี้มันคืออะไรกันฉันงงไปหมด”

“ทำไมนายไม่อยากแต่งงานกับฉันแล้วหรอทินไหนบอกว่ารักฉันไง”

แก้วมณีตอบพลางกินอาหารเช้าของเธอไปด้วยแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว นี่แหละนางมารร้ายแก้วมณีกลับมาแล้ว ใครจะเป็นอย่างไรเธอไม่สนเธอพอใจจะเอาคืนมีอะไรรึเปล่าล่ะ

ตื้ด....ตื้ด.... ตื้ด....

มือถือเครื่องหรูของทรงเกียรติสั่นขึ้นปรากฏเบอร์ของคนที่ทำให้หัวใจของเขานั้นสั่นไหวและไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาลังเลที่จะรับสายของเธอต่อหน้าแก้วมณีจึงกดตัดสายทิ้งไปทั้งที่ไม่อยากทำแบบนี้เลยเพราะปัญหาที่มีกันอยู่ก็หนักหนามากพอแล้ว แต่ตอนนี้เขาต้องขอเลือกคนตรงหน้าก่อนเพราะเธอก็กำลังจะสร้างปัญหาให้เขาเช่นกัน

“ไม่รับเหรอ....”

“อย่าพึ่งเปลี่ยนเรื่องเจ้าหญิงมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน...”

ตื้ด...ตื้ด....ตื้ด...

มือถือของทินภัทรสั่นขึ้นอีกครั้งทำให้ซาตานหนุ่มกดปิดเครื่องไปโดยที่ไม่ได้มองหน้า เขารีบเอามือถือเก็บใส่กระเป๋ากางเกงก่อนที่จะหัวกลับมาคุยกับแก้วมณีต่อ

“ตกลงนายรักฉันรึเปล่า”

“รักสิฉันรักเธอเจ้าหญิงของฉัน และก็รักมาตลอดเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ฉันคิดว่าชาติจะรักด้วยซ้ำ.... แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว... อย่างที่เธอบอกฉันเมื่อวันก่อนฉันโกหกหัวใจตัวเอง แต่ก่อนเธออาจจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่หัวใจของฉันรู้สึกรักและคิดว่ามันจะเป็นแบบนั้นตลอดไป แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว.... ฉันขอโทษนะแก้วสองวันที่ผ่านมาฉันกลับไปคิดซะจนหัวแทบระเบิดกับคำพูดของเธอว่าความจริงแล้วฉันรู้สึกอย่างไร และฉันก็ได้คำตอบแล้วว่าฉันรู้สึกอย่างไร ฉันรักผู้หญิงคนนั้นแก้วรักมากและอาจจะมากกว่าตอนที่ฉันคิดว่ารักเธอด้วยซ้ำ.... ฉันขอโทษ”

“ไม่เป็นไรหรอกทิน... ความจริงฉันหน่ะรู้มานานแล้วล่ะว่าความรักที่นายให้กับฉันหน่ะมันไม่ใช่ความรักแบบชู้สาวแต่มันเป็นความรักแบบเพื่อนที่สนิทกันมากและอาจจะเป็นเพราะว่าฉันเป็นผู้หญิงในชีวิตนายเพียงคนเดียวมาตลอดเราผ่านร้อนผ่านหนาวทุกข์สุขมาด้วยกันมากมันก็เลยทำให้นายคิดว่านายรักฉันมากกว่าคำว่าเพื่อนก็เท่านั้น และนี่คือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงไม่เคยที่จะยอมรับรักนาย เพราะฉันต้องการให้นายรู้ใจตัวเองสักทีว่าความรักที่นายมีให้กับฉันนั้นมันคือความรักแบบไหนกันแน่ ฉันคิดนะว่านายจะรู้เมื่อตอนที่นายเจอใครสักคนที่เป็นตัวจริงของนายแล้วแต่มันก็ดูเป็นไปได้ยากเหลือเกินเมื่อนายยึดติดแต่กับความรู้สึกฝังหัวนี่จนไม่ยอมเปิดใจรับใครเข้ามาและก็เอาแต่มาเฝ้ารอค่อยรักจากฉัน... แต่วันนี้นายได้ค้นเจอหัวใจตัวเองแล้วทิน นายไม่จำเป็นต้องขอโทษฉันเลยสักนิดฉันต่างหากที่ต้องขอโทษนายเพราะฉันทำให้นายมีปัญหากับเธอ...”

“เธอรู้...”

“ไม่มีอะไรที่ฉันไม่รู้หรอก ก็เขาเล่นโทรมาหานายตั้งสองสามรอบแบบนี้แล้วทุกครั้งนายก็อยู่กับฉัน และนายก็ดูจะเครียดออกนอกหน้าแบบนี้จะไม่ให้มีปัญหาได้ยังไง สงสัยพอจบเรื่องทุกอย่างฉันคงจะต้องไปขอโทษเขาด้วยตัวเองเหมือนกันที่ยืมตัวพ่อของลูกเขามาบ่อยๆแบบนี้ หึหึ”

“อ่าวแล้วในเมื่อเธอรู้แล้วทำไมยังบอกกับทุกคนว่าจะแต่งงานกับฉันล่ะ”

“อย่ามาทำหน้าซื่อเพื่อนทรยศ.... ฉันรู้แผนการที่นายกับคุณรจนาแล้วก็พี่อเล็กหลอกฉันหมดแล้ว พวกนายรวมหัวกันหลอกฉันได้ยังไงทั้งๆที่เห็นฉันเสียใจจนแทบบ้าอยู่แบบนั้น แล้วฉันก็กำลังท้องอยู่ด้วยนะถ้าเกิดฉันเครียดจนลูกหลุดออกมาจะทำยังไงเล่นอะไรกันไม่เข้าท่า”

“ขอโทษนะเจ้าหญิงแต่ที่ทุกคนทำแบบนี้ก็เพราะว่าหวังดีกับเธอนะ คุณป้าหน่ะเขาต้องการให้เธอรู้สึกผิดจริงๆกับสิ่งที่เธอได้ทำลงไปว่ามันเกินกว่าเหตุ งานนี้ฉันก็มีความผิดด้วยเหมือนกันก็เลยต้องร่วมมือกับคุณป้าด้วยโดยขัดท่านไม่ได้ โทษฐานที่ฉันไปล้างผลาญบ้านคุณอเล็กเขาซะเกือบทำแม่เขาเป็นบ้า ก็เลยต้องยอมจำนนแต่โดยดี”

“อ่อแสดงว่าเรื่องนี้ฉันผิดคนเดียวเลยสินะ....ใช่ไหม!”

แก้วมณีพูดอย่างกระฟัดกระเฟียดแต่จริงแล้วเธอก็รู้ดีว่าเรื่องทุกอย่างนั้นเกิดขึ้นเพราะความเจ้าคิดเจ้าแค้นและเอาแต่ใจของเธอ และเธอก็เป็นคนผิดเอง แต่ก็อดจะงอนไม่ได้ตามประสาของคนเอาแต่ใจ...

“เราทุกคนล้วนเป็นคนผิดกันทั้งนั้นแหละเจ้าหญิง เรื่องนี้ไม่มีใครถูกหรอก คุณป้าแค่อยากให้เธอได้รับบทเรียนว่าความแค้นมันไม่ได้ทำให้ใครมีความสุขมีแต่จะเผาผลาญทุกคนที่เข้ามาให้มอดไหม้ไปพร้อมกับมัน คุณป้าและทุกคนไม่ได้ต้องการจะแกล้งให้เธอเจ็บเลยนะเจ้าหญิง ฉันไม่ได้เข้าข้างใครแต่เพราะฉันรักเธอและอยากเห็นเธอมีความสุขฉันเลยร่วมมือกับพวกเขาหลอกเธอ เพื่อนสนิทกันก็ย่อมต้องการสิ่งที่ดีที่สุดให้กันไม่ใช่เหรอ และฉันรับรองได้ว่าผู้ชายคนนี้รักเธอมากมายจริงๆเขาคือสิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับเธอนะ....”

“ทิน....”

แก้วมณีโผเข้ากอดเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอคงไม่มีใครอีกแล้วที่จะเข้าใจเธอได้ดีเท่าคนๆนี้ เขาช่างแสนดีและหวังดีกับเธอเสมอมาและเขาก็สมควรที่จะได้รับความสุขเหมือนดั่งเธอเช่นกัน แต่แล้ว....

“เฮ้ย! ทำอะไรหน่ะ....”

อเล็กสามีของแก้วมณีที่พึ่งเดินกลับเข้ามาเห็นภาพของทั้งสองคนกอดกันก็เกิดอารมณ์หึงหวงขึ้นทั้งที เขาไม่ถามอะไรอีกแล้วทั้งนั้นเดินตรงเข้าใส่คู่กรณีอย่างทินภัทรทันทีก่อนจะชัดหมัดใส่จนซาตานหนุ่มล้มลงไปกองกับพื้น

“ทำอะไรของแกวะ ไหนบอกจะไม่ยุ่งกับเมียฉันแล้วไง แล้วนี่มันอะไร!!! ทำตัวเป็นคนดีบอกว่าจะไม่แย้งเมียชาวบ้านสุดท้ายก็มาแว้งกัดลับหลัง จำเอาไว้เลยนะถึงแม้ว่าฉันตายไปแล้วแกก็ไม่มีสิทธิมาแตะต้องลูกเมียฉัน ไม่มีปัญญาทำเองรึยังไงถึงได้คิดจะแย้งคนอื่นแบบนี้”

“หึหึ...”

“หัวเราะอะไรของแกวะ”

“ทินเขากำลังหัวเราะคนขี้หึงไม่เข้าท่าอยู่หน่ะสิ..... เราก็แค่กอดกันเท่านั้นระหว่างแก้วกับทินมันเป็นไปไม่ได้หรอกคะพี่อเล็ก เราเป็นได้แค่เพื่อนสนิทกันเท่านั้น พี่คงไม่ว่าหรอกใช่ไหมคะที่เพื่อนสนิทกอดกันเป็นให้กำลังใจกัน อีกอย่างถึงแก้วจะอยากประชดพี่อเล็กมากแค่ไหนด้วยการแต่งงานกับทินมันก็คงจะเป็นไปไม่ได้แล้วเพราะทินเขาหน่ะมีครอบครัวแล้ว ขืนแก้วไปทำแบบนั้นต้องโดนลูกโดนเมียทรงเขาสาปแช่งไปจนตายแน่ๆ แค่แก้วยืมตัวทินเขามาบ่อยๆเนี่ยก็เกรงใจเมียเขามากอยู่แล้วแก้วไม่กล้าขอให้ทินเขาทำอะไรให้แก้วมากกว่านี้แล้วล่ะคะ”

“มีครอบครัว..... แต่ว่าพี่.... แต่.... นี่แก้วรู้เรื่องทั้งหมดแล้วจริงๆหรอ แสดงว่าเมื่อกี้ที่แก้วบอกว่าจะแต่งงานกับไอทินเนี่ยคือแกล้งพี่ใช่ไหม....”

“ก็พี่กับทุกคนอยากจะแกล้งแก้วก่อนทำไมกันล่ะคะ”

“แก้ว....คือพี่ พี่ขอโทษนะที่รักคือ....”

“แก้วจะถือว่าพี่ไม่ได้เป็นสามีของแก้วแล้วเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน...”

“พี่ขอโทษที่รักที่เล่นอะไรบ้าๆแบบนี้ ได้โปรดยกโทษให้พี่ด้วยนะ ยกโทษให้พี่กับเรื่องที่ผ่านมา ได้โปรดนะครับ”

“ไม่...เพราะว่าคุณไม่ใช่สามีของฉัน สามีของฉันเขาไม่ได้ผิวคลำ หน้าไทยจ๋าแบบนี้...... ไปล้างหน้าล้างตาถอดรูปเงาะออกแล้วกลับมาเป็นแบบเดิมซะไม่งั้นแก้วจะหาสามีใหม่จริงๆด้วยเข้าใจไหม”

“โอ้แก้ว.... ที่รักได้จ๊ะได้เดี๋ยวพี่ไปจัดการเดี๋ยวนี้แหละจ๊ะ รอแปบนึงนะจ๊ะทูนหัวแปบเดี๋ยวจ๊ะเดี๋ยวพี่มา”

หลังจากที่อเล็กกลับมาจากการไปล้างหน้าล้างตาถอดเมคอัพออกทั้งหมดเขาก็กลับมานั่งง้อเมียคนสวยเอาแต่ใจต่อ เรื่องราวทุกอย่างระหว่างอเล็กและแก้วมณีดูจะคลี่คล้ายไปได้ด้วยดี เพราะทั้งสองก็ต่างรักกัน จึงทำให้ง้อกันไม่ยากนัก

ทรงเกียรติมองภาพแห่งความสุขของเพื่อนสนิทสาวแล้วยิ้มออกมาน้อยๆ ในที่สุดเพื่อนของเขาก็ได้พบเจอกับความสุขสักที และเขาเองก็คงจะหมดหน้าที่แล้ว จึงเอ่ยขอตัวทันทีเพราะหัวใจของเขาในตอนนี้นั้นมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกต่อไปแล้ว

“ฉันขอตัวก่อนนะเจ้าหญิง...”

“อะไรกันทินทำไมถึงรีบกลับล่ะนายพึ่งมาถึงนะไม่อยู่ต่ออีกสักคืนหรอจะได้ทานข้าวฉลองที่ฉันกับพี่อเล็กคืนดีกันแล้วด้วยไง”

แก้วมณีตกใจเล็กน้อยเมื่อเพื่อนสนิทหนุ่มขอตัวกลับกะทันหันแบบนี้ แต่ก็ไม่อาจจะรั้งเขาไว้ได้เพราะรู้ว่าใจของเพื่อนนั้นไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว

“ไม่ล่ะ เมียฉันเขางอนๆฉันอยู่ต้องรีบกลับไปง้อเหมือนกัน เอาไว้วันหลังแล้วกันนะเจ้าหญิง ตอนนี้เธอไปสนใจสามีเธอเถอะอย่ามาเป็นห่วงฉันหน่อยเลย”

“สู้ๆนะทิน ฝากบอกเขาด้วยนะว่าฉันจะไปเยี่ยมขอโทษเขาที่ยืมตัวนายมาบ่อยๆ”

“อืม...ฉันไปนะ คุณอเล็ก.... ผมเชื่อว่าคุณจะดูแลแก้วได้ดีมากกว่าใครๆในโลกนี้แน่ๆ ฝากเพื่อนนิสัยเสียของผมด้วยนะครับ”

“ครับ... เอ่อผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ เอ่อ.... ชกคุณ....”

“ไม่เป็นไรครับเพราะถ้าผมเห็นเมียผมกอดกับผู้ชายคนอื่นอยู่แบบนี้ผมก็คงเข้าไปชกหน้ามันเหมือนกัน และไม่แน่อาจจะเผลอยิงมันทิ้งไปเลยก็ได้”

“จร้า.... พ่อมาเฟียใหญ่กลับไปง้อเมียเถอะจ๊ะ ไม่ต้องพูดมากหรอก”

แก้วมณีเอ่ยแซวเพื่อนอย่างติดตลก ซึ่งนั้นก็เรียกเสียงหัวเราะของทุกคนได้ไม่น้อยเพราะไม่บ่อยครั้งนักที่แก้วมณีจะมีท่าทียียวนเช่นนี้

“ขอรับเจ้าหญิง งั้นไปก่อนนะ สวัสดีครับ”

“เดินทางดีๆนะ ถึงบ้านก็อย่าลืมง้อเมียหนักๆล่ะ”

ไม่วายที่แก้วมณีจะเอ่ยแซวอีก ทินภัทรจึงยิ้มอย่างมีความสุขกลับขึ้นรถและขับออกไป ก่อนจะลวงมือถือขึ้นมาอีกเปิดเครื่อง และเมื่อมือถือเครื่องหรูมีสัญญาณมันก็ดังขึ้นอีกครั้งทันที แต่คราวนี้เป็นเบอร์ของชัยวัฒแทน เขาจึงรีบกดรับสายทันทีเมื่อรู้สึกว่ามันแปลกจนเกินปกติ...

“ว่าไงไอชัย...”

“บอสอยู่ไหน....รู้ไมว่าเกิดเรื่องกับพลอยแล้ว...”

เสียงของคนสนิทหนุ่มสั่นเครือจนทินภัทรชาวาบไปทั้งตัว ภาพฝันร้ายเมื่อคืนปรากฏขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะรวบรวมสติเอ่ยถามกลับไปด้วยเสียงที่สั่นพอๆกันกับคนสนิทหนุ่ม

“พลอยเป็นอะไร มีอะไรเกิดขึ้น”

“บอสมาถึงกรุงเทพก่อนเถอะครับแล้วค่อยคุยกัน...”

“เฮ้ย! เมียฉันเป็นอะไรทำไมแกบอกฉันตอนนี้ไม่ได้ว่ะไอชัย พลอยเป็นอะไรบอกมาเซ่!!!”

ชัยวัฒไม่พูดอะไรอีกเขาตัวสายทินภัทรทิ้งทันทีก่อนจะปิดเครื่อง และการที่ชัยวัฒทำแบบนี้ก็ยิ่งทำให้ทินภัทรแทบคลั่ง เพราะเมื่อกดโทรกลับก็ปรากฏว่าคนสนิทหนุ่มปิดเครื่องไปแล้วโทรเข้ามือถือของพลอยสวยก็ไม่มีใครรับ โทรเข้าบ้านตัวเองก็เป็นเหมือนกันนั้นก็คือไม่มีคนรับสาย ซาตานหนุ่มเริ่มมีรางสังหรณ์ไม่ดี หัวใจของเขาสั่นและชาอย่างบอกไม่ถูกตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาจะทำได้คือกลับกรุงเทพให้เร็วที่สุดเท่านั้น เขาจึงตัดสินใจขับรถไปที่สนามบินและจองตัวเที่ยวบินที่เร็วที่สุดในตอนนั้นกลับทันที....

“พลอย.... ไม่นะต้องไม่มีอะไร เราก็แค่คิดมาไปเองไอทิน พลอยของแกต้องไม่เป็นอะไร”

เขาบ่นพึมพำกับตัวเองตลอดเวลาที่นั่งอยู่บนเครื่องบิน มือหนาเสยผมจนเสียทรงเพราะความเครีบดเมื่อไม่รู้ว่าเรื่องที่รออยู่นั้นเป็นเรื่องอะไร จึงได้แค่หวังอ้อนวอนต่อพระเจ้าว่าอย่าให้มันเลวร้ายอย่างที่เขากลัวเลย เพราะเขาคงอยู่ไม่ได้หากเธอหนีจากเขาไป.....