ปาฏิหาริย์รักแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 ลองดี

พอทินภัทรนั่งทานอาหารเช้ากับแก้วมณีเสร็จเขาก็กลับมาที่ตัวรีสอร์ทอีกครั้งเพื่อดูงานที่คลั่งค้างอยู่ เพราะอีกไม่กี้วันนี้รีสอร์ทแห่งใหม่ของเขาแห่งนี้ก็จะเปิดตัวอย่างเป็นทางการแล้ว

“เป็นไงบ้างชัยทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม แล้วส่วนที่เราเตรียมเอาไว้จัดงานล่ะโอเครึยัง เมื่อวานพายุเข้ามีอะไรเสียหายบ้างรึเปล่า”

“เรียบร้อยครับบอส... เอ่อ...แล้วบอสเป็นยังไงบ้างครับเมื่อวานนี้ผมได้ยินว่าบอสขอยากับเสื้อผ้ากับแม่บ้านตอนกลางคืนบอสป่วยหรือครับ... เมื่อวานผมต้องขอโทษนะครับที่ไม่ได้ไปส่งบอสที่ห้องพักเพราะต้องไปดูส่วนที่พายุเข้ามาถล่มจริงๆ แล้วเด็กผู้หญิงที่ผมให้พาบอสไปส่งเขาดูแลบอสดีรึเปล่าครับ.... เช้านี้ผมยังไม่เห็นเธอเลยกะว่าจะถามเธอสักหน่อยว่าบอสเป็น
อย่างไรบ้าง...”

ชัยวัฒถามเจ้านายหนุ่มอย่างเป็นห่วง เพราะเมื่อวานเขาต้องรีบไปดูแลรีสอร์ทในส่วนที่ถูกพายุพัดเข้าใส่จึงต้องฝากเจ้านายที่ที่เมาไม่ได้สติเอาไว้กับพนักงานสาวที่ทำงานอยู่แถวนั้นพอดีดูแลแทน และกว่าที่เขานั้นจะดูแลความเรียบร้อยเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบเช้า ประกอบกับเขารู้ว่าเจ้านายของเขานั้นเดินกลับเข้าบ้านพักไปแล้วเมื่อเช้านี้มันก็ทำให้เขาโล่งใจและไม่ได้สนใจอะไรอีก และหันกลับมาดูแลงานที่ได้รับมอบหมายแทน

ทินภัทรสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีเมื่อลูกน้องคนสนิทถามคำถามปักตรงเขากลางเป้า ใช่!ตั้งแต่เช้าหลังจากที่เขาออกมาจากห้องและปล่อยให้หญิงสาวที่เขานั้นพึ่งประกาศกร้าวกับเธอว่าจะให้เธอเป็นเพียงแค่ของเล่นแก้เหงาจนกว่าจะเบื่อเขาก็ไม่ได้ไปดูเธอเลย เพราะมั่วแต่คุยกับแก้วมณีที่บ้านพัก.... ทุกครั้งเวลาเขาอยู่กับเพื่อนสนิทอย่างเธอเขาก็มักจะลืมทุกอย่างจนหมดสิ้น และครั้งนี้ก็เช่นกัน ทินภัทรไม่ตอบอะไรชัยวัฒแต่ขายาวๆกับก้าวเดินไปยังห้องพักที่ใช่กักตัวหญิงสาวเอาไว้ทันที

“บอสจะไปไหนครับ... บอส เป็นอะไรของเขานะรีบร้อนอะไรแบบนั้น ไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ”

ชัยวัฒได้แต่บ่นกับท่าทีหุนหันของทินภัทรที่ดูจะรีบร้อนจนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาไม่ค่อยเห็นท่าทีแบบนี้ของเจ้านายหนุ่มเท่าไรเพราะปกติทินภัทรจะเป็นคนนิ่งๆเงียบๆออกจะดูน่ากลัวซะด้วยซ้ำไป จนลูกน้องทั้งหมดของมาเฟียหนุ่มเกรงกลัวกันไปทั่วเพราะแค่เขาปรายตามองก็ทำให้ใครหลายคนหนาวสะท้านแล้ว

ร่างสูงมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องก่อนจะเปิดประตูเข้าไป แต่แล้วความรู้สึกของเขาก็เปลี่ยนไป เขาค้นหาคนที่ตัวเองกักขังเอาไว้อย่างเอาเป็นเอาตายไปทั่วห้อง ทั้งห้องนั่งเล่นข้างนอก ห้องนอน ห้องน้ำ แต่ก็ไม่พบเธอมือหนากำแน่นก่อนจะกระแทกหมัดใส่กับกำแพงอย่างแรงจนเลือดไหลซิบที่นิ้วมือแต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่รู้สึกอะไรเลย เพราะหัวใจของเขาตอนนี้มันมีแต่ความโกรธ ผู้หญิงคนนั้นคิดว่าเขาพูดเล่นหรืออย่างไรกัน กล้าดีอย่างไรถึงมาหนีเขาไปแบบนี้ทั้งๆที่เขานั้นประกาศอย่างชัดเจนแล้วว่าเธอไม่มีทานหนีเขาไปไหนได้ทั้งนั้น ถึงแม้เขานั้นจะไม่ต้องการเธอแล้วก็ตามที

“บ้า! บ้าที่สุด.... โธ่เว้ย!!!! เธอกล้ามากนะสาวน้อยที่บังอาจมาลองดีกับฉันแบบนี้..”

“บอสครับ...เอ่อเป็รอะไรรึเปล่าครับทำไมห้องเป็นแบบนี้”

ชัยวัฒที่เดินตามเจ้านายหนุ่มมาทีหลังถึงกับหน้าเหว่อเมื่อเห็นข้าวของในห้องกระจัดกระจายไปทั่วแบบนี้ แทบหน้าตาของเจ้านายเขาตอนนี้ก็ยังถือได้ว่าน่ากลัวสุดๆอีกด้วย ทำเอาหัวใจของลูกน้องอย่างเขาหนาวๆร้อนๆเลยทีเดียวกลัวว่าจะถูกสะเก็ดระเบิดที่ไม่รู้มาจากไหนไปด้วย

“ตามหาเธอ....”

ทินภัทรกัดฟันพูดออกมาเบาๆด้วยความโกรธ... ในใจของเขาตอนนี้มีเพียงเรื่องเดียวที่เขานั้นต้องการนั้นก็คือลากตัวยัยสาวหน้าตาใสซื้อคนนั้นกลับมาลงโทษให้ได้ โทษฐานที่หล่อยกล้ามาล่อดีขัดขืนคำสั่งของเขา...

“อะไรนะครับบอส...หาใครครับ”

“โธ่เว้ย! ก็จะใครอีกล่ะก็เด็กนั้นหน่ะสิ ยัยนั้นกล้ามากที่ขัดคำสั่งฉันแล้วหนี้ไปแบบนี้ ตามตัวเธอกลับมาให้ได้เข้าใจไหม”

ทินภัทรหันมาตวาดคนสนิทอย่างขัดใจ ตอนนี้เขาโกรธจนแทบไฟลุกแต่ยังต้องมานั่งอธิบายนู้นนี่ให้ใครฟังอีก มันหน้าหงุดหงิดจริงๆ

“นายหมายถึงเด็กสาวเมื่อวานที่ผมเรียกเธอให้มาช่วยพาเจ้านายมาพักที่นี่อย่างนั้นหรือครับ....”

“ก็เอ่อสิว่ะอะไรของแกเนี่ยจะมาเข้าใจอะไรยากเอาตอนนี้ห๊ะ.... แกคิดว่าฉันจะหมายถึงใครได้อีกถ้าไม่ใช่ยัยเด็กนั้น”

ชัยวัฒถึงบางอ่อเมื่อเจ้านายเฉลยออกมาตรงๆ ก่อนที่จะกวาดสายตามองไปยังเตียงนอนที่ยับยุ่ง แต่สายตาก็ไปแตะเข้ากับร่องรอยอะไรบ้างอย่างบนเตียง รอยสีแดงจางๆที่ทำให้เขาสามารถปะติดปะต่อเรื่องได้ในทันที พระเจ้านี่เขาทำอะไรลงไป...แล้วสาวน้อยคนนั้นจะเป็นอย่างไรบ้างเมื่อเจอเรื่องราวที่โหดร้ายแบบนี้เข้า ชัยวัฒถึงกับพูดอะไรไม่ออกได้แต่ยืนมึนอยู่แบบนั้น

“นี่บอสทำอะไรเธอครับ.... อย่าบอกนะครับว่าเมื่อวานนี้บอสกับเธอ....”

ทินภัทรมองหน้าลูกน้องคนสนิทอีกครั้งใช่เขาทำเรื่องผิดพลาดไปแล้วแต่จะให้เขาทำอย่างไรในเมื่อเขาห้ามใจตัวเองไม่ได้และตอนนั้นเขาก็เมาไม่ได้สติ... แต่ครั้งเมื่อตอนเช้านั้นเป็นเรื่องยกเว้นเขาไม่มีข้อแก้ตัวจริงๆก็เด็กมันยั่วและหน้ากินขนาดนั้นใครจะห้ามใจเอาไว้ได้ ทินภัทรตอบตัวเองอยู่ในใจ เขารู้ว่าเขาผิดแต่จะให้ทำอย่างไรได้เมื่อเขาติดรสสวาทจากสาวน้อยหน้าใสเข้าให้แล้ว

“เออฉันข่มขืนเธอ...แต่..แต่ฉันเมาไม่ได้สติฉันไม่ได้ตั้งใจ... แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง”

“ถ้าอย่างนั้นให้ผมจัดการเองดีกว่าครับบอส เดี่ยวผมจะส่งเช็คหรือเงินสดไปให้เธอเป็นค่าทำขวัญเธอจะได้ไม่มาเรียกร้องอะไรกับบอสทีหลัง...”

“เอ๋แกนี่มันยังไงห๊ะไอชัย... พูดไม่รู้เรื่องหรือยังไงฉันบอกให้ไปตามตัวยัยนั้นกลับมา ไม่ใช่ให้ไปทำอย่างอื่นเข้าไหม..”

“มันเป็นเรื่องที่บอสไม่ได้ตั้งใจ และบอสเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับเธอผมคิดว่าเราควรจะปล่อยเธอไปนะครับบอส ถ้าหากบอสกลัวว่าเธอจะเรียกร้องอะไรเลยจะตามเธอกลับมาล่ะก็อันนั้นผมแน่ใจครับว่าเราจะสามารถคุยกับเธอได้ ในเมื่อเธอหนีไปแบบนี้แล้วก็แสดงว่าเธอไม่ต้องการอยู่ที่นี่ผมคิดว่บอสอย่า.....”

“ไอชัย! ถ้าแกไม่อยากถูกฉันกระทืบเละอยู่ตรงนี้ละก็เลิกทำตัวรู้มากสักที...ฉันเคลียรกับยัยนั้นแล้วเมื่อเช้าก่อนจะกลับเข้าบ้าน....แต่ยัยนั้นก็ยังบังอาจมาลองดีกับฉันแล้วก็หนีไปแบบนี้...ฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาหักหน้าฉันและไม่มีอะไรที่ฉันอยากได้แล้วไม่ได้... ไปตามตัวยัยเด็กหัวรั้นนั้นกลับให้เร็วที่สุด ฉันจะส่งประวัติของเธอให้แกในเมล์ ฉันให้เวลาแกแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้นชัย ตามเธอกลับมาให้ได้ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม...”

ชัยวัฒไม่มีทางเลือกนอกจากรับคำสั่งที่เจ้านายหนุ่มสั่ง ทั้งๆที่มีคำถามมากมายที่เขานั้นอยากจะถามแต่ก็ไม่กล้า จึงได้แต่ก้มหน้าก้มตารับคำสั่งนั้นมาเท่านั้น

“ครับบอส..”

..............................................................................................................................

เสียงดังเอ๋อะโวยวายดังก้องอยู่ภายในห้องรับแขกของบ้านพักหลังใหญ่ เมื่อทินภัทรได้เห็นข่าวของตัวเองกับเพื่อนสนิทสาวโชว์หลาอยู่ตามหน้าหนังสือพิมพ์ถึงแม้จะเห็นหน้าของผู้หญิงที่ยืนอยู่เคียงข้างกับเขาไม่ชัดหรือถือได้ว่าแทบจะไม่เห็นเลยนั้น มันก็ทำให้เขาไม่พอใจเอามากๆ เพราะการที่แก้วมณีมาอยู่ที่รีสอร์ทบนเกาะส่วนตัวของเขานั้นเป็นความลับ ซึ่งเขาไม่ต้องการให้ใครได้รู้ เพราะถ้าหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปความจริงที่เขาและเธอเก็บเอาไว้ว่าแก้วมณีสามารถเดินได้มานานแล้วหลังจากที่เกิดโศกนาฏกรรมก็จะแตกออกมา และนั้นเป็นสิ่งที่เขาจะไม่มีวันให้เกิดขึ้นก่อนถึงเวลาที่สมควรแน่ๆ เขาชวนแก้วมณีมาที่รีสอร์ทของเขาก็เพราะว่าต้องการให้เธอมาเห็นรีสอร์ทแห่งนี้รีสอร์ทที่เขานั้นตั้งใจสร้างเพื่อเธอ เขาอยากให้เธอรู้ว่าเขานั้นรักเธอมากแค่ไหนทั้งๆที่ความเป็นจริงเขานั้นรู้อยู่แล้วว่าเธอรู้ดี หากแต่พอบอกความในใจกับเธอไปอีกครั้งเขากลับได้รับคำตอบเดิมๆกลับมาจากเธอ นั้นคือเธอไม่ได้คิดกับเขาไปไกลมากกว่าความเป็นเพื่อนและมันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป ความรู้สึกผิดหวังในครั้งนี้มันทำร้ายจิตใจของเขาอย่างหนักเมื่อเขานั้นไม่อาจจะโกหกตัวเองได้อีกต่อไปเพื่อรู้ความจริงของหัวใจผ่านทางสายตาของเธอ เขารู้ดีดีว่าตอนนี้เธอไม่เหมือนกับเมื่อก่อนที่หัวใจของเธอนั้นยังว่างเปล่าไม่มีใคร เพราะตอนนี้มันมีใครบางคนเข้ามาอยู่ข้างในนั้นแล้ว ความหวังที่เฝ้าโกหกตัวเองมาตลอดว่าสักวันเขานั้นจะเอาชนะใจของเธอได้และจะได้แปรเปลี่ยนจากคำว่าเพื่อนมาเป็นคนข้างหัวใจกลับหายมลายไปจนหมดสิ้น เมื่อเธอไม่เหลือที่ในหัวใจเอาไว้ให้รักใครได้อีก และนี้ก็เป็นความจริงที่เจ็บปวดสำหรับเขามากเหลือเกิน จนทำให้เขานั้นดื่มหนักจนขาดสติและทำเรื่องที่ผิดพลาดไปเมื่อวานนี้ เรื่องที่เขานั้นไม่มีวันลืมว่ามันหอมหวานและเย้ายวนใจมากแค่ไหน.....

“นี่มันข่าวบ้าอะไรกัน..... ทำไมปล่อยปะละเลยจนทำให้ไอบ้าที่ไหนก็ไม่รู้มาแอบถ่ายรูปฉันได้ ทำงานกันภาษาอะไร ห๊า!!!!!”

ทินภัทรกระแทกนิตยสารลงกับโต๊ะอย่างรุนแรง นี่ระบบรักษาความปลอดภัยของเขาหละหลวมถึงขนาดนี้เลยหรือนี่ ถ้าไอช่างภาพที่แอบถ่ายเขากับแก้วมณีเป็นมือปืนไรเฟิลขึ้นมาป่านนี้เขาไม่ตายไปแล้วหรือไงกัน

“ไปควานหาไอคนที่มันแอบถ่ายรูปฉันคนนี้มา ลากคอมันมาหาฉันให้ได้.... และถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกล่ะก็พวกแกเตรียมตัวตายกันได้เลย ไป! ไปจัดการซะฉันให้เวลาพวกแกแค่ 24 ชั่วโมงเท่านั้น ถ้าพวกแกหาไม่เจอ ฉันจะยิงพวกแกรายตัว ไปได้แล้ว”

“ครับบอส....”

เหล่าลูกน้องของทินภัทรต่างพากันรับคำสั่งก่อนจะวิ่งกรูกันออกไปเพื่อทำตามคำสั่งที่เป็นเหมือนประกาศิตจากสวรรค์ของเจ้านาย เพราะความเด็ดขาดของทินภัทรตลอดเวลาที่ผ่านมาจึงทำให้ทุกคนรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดหรือสั่งออกมานั้นไม่ใช่คำขู่แต่มันคือเรื่องจริง เพราะฉะนั้นจึงไม่มีใครกล้าที่จะขัดคำสั่งของเขาเยสักคน

“โหดมากๆแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่มีผู้หญิงมาชอบหรอก”

แก้วมณีที่นั่งอยู่ข้างทรงเกียรติมาตลอดเอ่ยขึ้นเงียบๆก่อนจะว่างนิตยสารเล่มเดียวกับที่มาเฟียหนุ่มเขวี้ยงลงที่โต๊ะ

“ฉันไม่คิดจะให้ใครมาชอบฉันอยู่แล้วเธอก็รู้.... พวกนั้นมันทำงานพลาดปล่อยให้คนมาแอบถ่ายรูปของเธอและฉันได้ยังไงทั้งๆที่ที่นี่เป็นเกาะส่วนตัวของฉันแท้ๆ นี่ดีนะที่มันแค่แอบถ่ายรูปไม่ใช่มาแอบสุ่มยิงไม่งั้นป่านนี้เราคงตายไปแล้ว”

“อย่าหงุดหงิดไปเลยฉันเข้าใจนายดี อีกอย่างรูปพวกนี้ก็ไม่ได้ชัดอะไรมองไม่รู้ว่าฉันเป็นใครด้วยซ้ำนายจะหงุดหงิดไปทำไหม... ใจเย็นๆหน้า...”

“เรื่องที่เธอเดินได้มันเป็นลับและมันต้องลับแบบนี้ต่อไปจนกว่าจะถึงเวลาที่เธอต้องการ ถ้าเกิดมันรั่วไหลออกไปเพราะว่าคนของฉันเลินเล่อ ฉันคงจะไม่พอใจมากๆ คนอย่างฉันไม่เคยมีคำว่าผิดพลาด...”

“คนเราต่างต้องเคยทำเรื่องผิดพลาดกันทั้งนั้นทรง... ไม่มีใครจะดีไปหมดทุกอย่างโดยไม่เคยทำผิดหรอก... ถ้าเรื่องที่ฉันเดินได้รั่วออกไปฉันก็จะไม่โทษนายเพราะเป็นฉันเองต่างหากที่ไม่ระวังตัว....”

ตืด....ตืด....

แก้วมณีมองมือถือของตัวเองที่สั่นอยู่บนโต๊ะ วันนี้เป็นวันแรกที่เธอเปิดเครื่องและสายที่เข้ามาเป็นสายแรกในวันนี้ก็คือ....

“คะ...”

“แก้ว! แก้วอยู่ไหนครับรู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงแก้วมากแค่ไหน”

“แก้วก็เขียนบอกพี่เอาไว้แล้วไงคะว่าแก้วหน่ะจะมาประชุมที่ต่างจังหวัด พี่ไม่ได้อ่านโน๊ตหรอคะ”

แก้วมณีลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอกตัวบ้าน ทินภัทรได้แต่กำมือแน่นและมองตามเธอไปเท่านั้น ร่างสูงลุกขึ้นอย่างหัวเสีย ก่อนจะหันไปหาชัยวัฒที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“ได้ตัวผู้หญิงคนนั้นมารึยัง....”

“ครับบอส เธอกลับไปอยู่หอพักของเธอที่กรุงเทพครับบอส”

“ดี.... จับตาดูเธอเอาไว้”

“ครับบอสผมส่งคนของเราไปเฝ้าเธอเอาไว้แล้วครับรับรองไม่คลาดสายตาเราแน่นๆ”

มาเฟียหนุ่มสายตาเป็นประกาย ในสมองก็พลอยนึกไปถึงหญิงสาวอีกคนที่เขานั้นเคยได้ลิ้มรสความสาวของเธอ รสชาติของความหวานหอมที่เขาเองก็ไม่อาจจะลืมเลือน แต่เธอก็คงเป็นได้แค่ขอเล่นสำหรับเขาเท่านั้นเพราะหัวใจของเขานั้นไม่เหลือเอาไว้ให้ใครอีกนอกจากคนที่กำลังยืนอยู่ด้านนอกตัวบ้านตอนนี้

“ดี... ให้คนของเราจับตาดูเธอไว้อย่าให้หนีไปไหนได้อีก ถ้ายัยนั้นหายไปไหนละก็พวกแกทั้งหมดต้องรับผิดชอบเข้าใจรึเปล่า”

“ครับ...”

แก้วมณีที่พึ่งคุยโทรศัพท์กับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของเธอเสร็จก็เดินหน้าเครียดเข้ามาในบ้าน เธอจำเป็นต้องกลับไปหาเขาซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม แต่ใจของเธอมันสั่งให้ทำแบบนี้....

“เขาโทรมาตามใช่ไหม”

ทินภัทรเอ่ยขึ้นก่อนที่เพื่อสนิทสาวจะเอ่ยปาก ทั้งเขาและเธอรู้ใจกันเป็นอย่างดีไม่จำเป็นต้องพูดแค่เพียงมองตากันเขาก็รู้ว่าเธอต้องการอะไร และนั้นเป็นสิ่งที่เขาคิดว่ามันไม่ดีเอาซะเลยที่รู้ใจเธอไปทุกอย่างแบบนี้ เพราะเรื่องจริงบางเรื่องมันทำให้เขานั้นเจ็บปวดเหลือเกิน

“อืมใช่... แต่ที่ฉันกลับไม่ใช่เพราะเขาแต่มันใกล้ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องกลับไปจัดการทุกอย่างต่างหาก เกมแค้นกำลังเข้มข้น... ว่าแต่นายเถอะอย่าลืมเรื่องที่ฉันให้จัดการล่ะ ฉันต้องการหุ้นนั้นให้เร็วที่สุด... ดูเหมือนว่านายจะใช้เวลาล้อเหยื่อนานไปแล้วนะคราวนี้”

“ไม่นานเกินรอหรอก.... เธอไม่ต้องห่วง แล้วนี่จะกลับเลย?”

“ใช่... ฉันโทรสั่งให้คนเตรียมเครื่องบินเอาไว้แล้ว ขอโทษด้วยนะที่อยู่ไม่ถึงวันงานเปิดตัวที่นี่”

“ไม่เป็นอะไรหรอกแค่เธอมาตามที่ฉันขอฉันก็ดีใจแล้ว ฉันแค่อยากให้เธอเห็นว่าที่นี่มันสวยงามมากแค่ไหน และเธอก็ได้มาเห็นมันแล้ว.... กลับไปหาคนของเธอเถอะก่อนที่เขาจะคลั่งไปมากกว่านี้”

แก้วมณีมองทินภัทรอย่างขัดใจ เขาชอบพูดเหน็บแนมเธอเสมอถึงเรื่องระหว่างเธอกับ
อเล็กสามีที่เธอได้มาเพราะความแค้น แต่ก็ไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขามากเพราะก็มีแต่จะทะเลาะกันเปล่าๆ เธอจึงเดินเข้ามากอดเขาเอาไว้ก่อนที่จะบอกลา...

“นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยนะทิน.... ดูแลตัวเองด้วยนะแล้วฉันจะโทรมา”

เมื่อพูดจบแก้วมณีก็ผลักตัวออกไปทินภัทรทำได้แค่มองตามเธอไปเท่านั้นในเมื่อเขาไม่สิทธิรั้งเธอเอาไว้ และคำว่า “เพื่อน” ที่เธอพูดย้ำกับเขาทุกครั้งมันก็ช่างเหมือนมีดแหลมคมที่ทิ่มแทงหัวใจของเขาจนเป็นแผลลึก ไม่รู้ว่าเขาจะทนฟังคำๆนี้ไปได้อีกนานเท่าไร เพราะตอนนี้หัวใจของเขานั้นแทบจะไม่เหลือที่เอาไว้ให้เป็นแผลได้อีกแล้ว...

“เตรียมเครื่องบินให้ฉัน ฉันจะไปกรุงเทพวันนี้.. แล้วฝากดูงานที่นี่ด้วยฉันต้องการให้ทุกอย่างเรียบร้อยก่อนวันเปิดตัว”

“ครับบอส”

ในเมื่อแก้วมณีก็กลับไปแล้วเขาเองได้เวลาไปจัดการกับคนอวดดีที่กล้าหนีเขาไปบ้าง เขาจะไปลากเธอกลับมาด้วยตัวเอง อยากจะรู้นักว่าถ้ายัยเด็กนั้นเห็นหน้าเขาจะเป็นอย่างไรกัน ค่อยดูเจอตัวเมื่อไรเขาจะลงโทษเธอให้สาสมกับที่กล้ามาลองดีกับเขา เธอรู้จักเขาน้อยเกินไปแล้วสาวน้อยคนอย่างเขาไม่เคยมีใครกล้าขัดแต่ในเมื่อเธอท้าทายเขาแบบนี้เขาก็จะจัดให้ เขาจะทำให้เธอเข็ดจนไม่กล้าคิดจะหนีอีกเลยค่อยดู....
...........................................................................................................................................................
      ขอโทษคร้าที่หายไปเมื่อวานแฮะๆ หนูเนสมักจะน๊อคแบบนี้ทุกทีวันศุกร์ แบบว่าต้องนั่งรถจากในเมืองมารังสิตออกจากออฟฟิตมาก็ห้าโมงครึ่งแว้วกว่าจะถึงรังสิตก็สองทุ่ม โอ้แม่เจ้ามหากาฬรถติดมากกกกก สูบพลังเนสน้อยไปหมดเบยยยย พอหัวถึงหมอนก็เลยสลบคาที่ ตื่นมาอีกทีพระเจ้าตีสี่ เอ่อคิดในใจจะถูกโกรธไหมน้อ.... อย่าโกรธเขาเลยน้าตะเองเขารักพวกตัวเองน้าจุ๊บๆ
        และเนื่องด้วยช่วงนี้หนูเนสพยายามที่จะปรับเปลี่ยนการเขียนของตัวเองบ้างทีก็อาจจะอัพช้าไปบ้างนะคะ อย่างงอนกานน้า เพราะเขาตั้งใจให้ทุกอย่างออกมาคุณภาพจริงๆ เลยอาจจะช้าไปนิด แต่หนูเนสคนนี้รับรองได้ว่าถึงช้าแต่ไม่ทิ้งกันไปไหนแน่จร้า อย่าทิ้งเขาน้า (อ้อนๆๆๆๆ ทำตาแป๋ว) รักทุกคนที่สุด ฝันดีน้าคร้าทุกคน จุ๊บๆๆๆๆๆ