ปาฏิหาริย์รักแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #50 : ตอนที่ 25.2 ใครจะทน

ทินภัทรขับรถตามหมอนิชคุณมาจนถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซาตานหนุ่มมองหน้าร้านที่ตัวเองมาจอดก่อนที่ความทรงจำบ้างอย่างของเขานั้นจะฉายย้อนกลับมาอีกครั้ง เพราะร้านนี้คือร้านเดียวกันกับร้านที่เขาเคยตั้งใจพาพลอยสวยมาดินเนอร์แต่สุดทานการมาดินเนอร์นั้นก็ต้องจบลงด้วยการทะเลาะกันและคราบน้ำตาของผู้หญิงที่เขารัก ทั้งหมดนั้นก็เป็นเพราะความโง่งี่เง่าของเขาที่ไม่ยอมรับหัวใจตัวเอง และหลงผิดคิดว่าไม่ได้รักเธอถึงได้ทำเรื่องที่เลวร้ายพวกนั้นลงไป เขาก้มมองมือของตัวเองมือที่เคยใช้ทำร้ายดวงใจของเขา

“พี่....พี่ขอโทษ....”

คำพูดขอโทษที่แผ่วเบาหลุดออกมาจากปากของซาตานหนุ่ม มันเบาเหมือนกับว่าคนพูดนั้นกำลังจะขาดใจ แต่แล้วทินภัทรก็จมอยู่กับความทุกข์อยู่ได้ไม่นานเขาสลัดความทรงจำที่เลวร้ายนั้นทิ้งไปทันทีเมื่อได้สติ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เขานั้นจะมานั่งทุกข์ทรมานอยู่กับความเลวของตัวเองเมื่อครั้งก่อน เพราะเมียรักกำลังถูกศัตรูหัวใจลากมาดินเนอร์ และมีอะไรบ้างอย่างที่บอกให้เขานั้นรู้สึกว่านี่ต้องไม่ใช่การพามาดินเนอร์ธรรมดาแน่ หมอนิชคุณจะต้องมีแผนอะไรอยู่ซึ่งเขาจะต้องรู้ให้ได้ พอคิดได้แบบนี้เขาก็รีบเลี้ยวรถเข้าไปจอดอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเดินหลบเข้าทางหลังร้านก่อนจะไปนั่งใกล้ๆกับโต๊ะของหมอนิชคุณและพลอยสวยโดยไม่ให้สองคนนั้นรู้ตัว เพื่อที่จะได้จับตาดูและจะได้รู้ว่าทั้งสองนั้นพูดคุยกันเรื่องอะไร

“พี่คุณมีอะไรรึเปล่าคะถึงได้มาหาพลอยที่ออฟฟิตแบบนี้...”

พลอยสวยเปิดประเด็นถามก่อนเมื่อเห็นว่าหมอหนุ่มเงียบไม่พูดจาอะไรตั้งแต่มาถึงที่ร้านอาหาร เขาไปหาเธอที่ออฟฟิตด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักถึงแม้เขาจะบอกว่าสามารถรอเธอได้จนกว่าเธอจะเลิกงานแต่เธอก็ปล่อยให้เขารอเธอแบบนั้นไม่ได้ เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่หมอนิชคุณทำอยู่นั้นมันผิดวิสัยปกติของเขา เธอจึงขออนุญาตรุ่นพี่ที่ออฟฟิตกลับก่อนเวลางานสองชั่วโมงเพื่อออกมากับหมอนิชคุณ เมื่อขึ้นรถมาเขากับนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไรซึ่งเธอก็ไม่ได้คาดคั้นอะไรเขาแต่พอเห็นหมอหนุ่มดูจะเงียบนานเกินไปเธอจึงทนไม่ไหวและต้องเป็นฝ่ายเอ่ยถามเขาออกมาก่อนด้วยความเป็นห่วง

“คือ... พี่มีเรื่องสำคัญจะต้องคุยกับพลอยหน่ะครับ มันสำคัญมากจนพี่ไม่สามารถทนรอให้พลอยเลิกงานเลยไปหาพลอยที่ออฟฟิตแบบนั้น พี่ขอโทษนะครับพี่ไม่ได้อยากทำให้พลอยเสียงาน พี่รู้ดีว่าพลอยพึ่งจะเริ่มต้นทำงานที่นั้นการออกมาก่อนเวลาเลิกงานแบบนี้มันเป็นสิ่งที่ไม่ดี พี่ขอโทษนะพลอย...”

“พี่คุณไม่ต้องขอโทษพลอยหรอกคะ....”

มือบางเอื้อมไปกุมมือของหมอหนุ่มที่อยู่ตรงกันข้างเอาไว้ด้วยความเป็นห่วงจากใจจริงของเธอ ถึงตอนแรกเธอจะยอมรับคำขอคบหาดูใจของหมอหนุ่มเพียงเพราะต้องการกันผู้ชายที่ไม่น่าไว้วางใจอย่างทินภัทรออกไปให้ห่างก็ตาม แต่เมื่อลองคบกับหมอหนุ่มไปนานๆเข้าหัวใจของเธอก็เริ่มอ่อนยวบลงเรื่อยๆ เพราะหมอนิชคุณดีกับเธอมากค่อยดูแลเอาใจใส่เธอทุกอย่าง และมักจะให้คำปรึกษาที่ดีกับเธอเสมอเวลาที่เธอต้องการความช่วยเหลือ เขาทำให้เด็กกำพร้าอย่างเธอรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาดเมื่อได้อยู่ใกล้ จนตอนนี้เธอเริ่มไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองแล้วว่ามันเป็นเพียงแค่การคบเพื่อกันทาหรือเป็นความรักที่เธอนั้นตามหามานาน....

“พลอยเป็นห่วงพี่คุณนะคะ ตลอดเวลาที่เรารู้จักกันถึงแม้มันจะยังไม่นานเป็นปีแต่พี่คุณก็อยู่เคียงข้างกับพลอยตลอดเวลาที่พลอยรู้สึกแย่และต้องการกำลังใจ เพราะฉะนั้นพี่คุณไม่ต้องขอโทษพลอยหรอกนะคะ..... เอาล่ะพี่คุณจะบอกพลอยได้รึยังคะว่าพี่คุณเป็นอะไรทำไมทำหน้าเหมือนกับแบกโลกไว้ทั้งใบแบบนั้น”

ท่าทางเป็นห่วงเป็นใยของพลอยสวยทำให้ทินภัทรนั้นแทบคลั่ง คนที่เธอจะทำแบบนั้นได้มีเพียงเขาเท่านั้นแล้วไอหมอหน้าปลาน้ำจืดนั้นมันกล้าดียังไงถึงได้มาอ้อนเมียเขาแบบนี้ ทั้งๆที่อยากจะลุกไปกระชากตัวเมียรักออกมามากแค่ไหนแต่เขาก็ต้องพยายามข่มใจเอาไว้และพยายามนึกถึงคำพูดของชัยวัฒที่ว่า ตอนนี้ทุกอย่างมันมันเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด เธอไม่มีความทรงจำอะไรที่เกี่ยวกับเขาเลยเพราะสำหรับเธอเขาเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าโรคจิตชอบตามตื้อเท่านั้น ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้นเลย เพราะฉะนั้นเขาไม่มีสิทธิอะไรที่จะไปแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเธอทั้งนั้น เขาจึงได้แค่นั่งข่มอารมณ์ดูทั้งสองคนอยู่ห่างๆเท่านั้น เพราะไม่อยากให้คะแนนของตัวเองที่มีต่อพลอยสวยลดน้อยลงไปกว่านี้อีก

“พลอย.....เราแต่งงานกันเถอะ...”

คำพูดของหมอนิชคุณทำเอาคนตรงหน้าอึ่งไป ถึงเธอจะมีความรู้สึกดีๆกับเขาแต่นี้มันออกจะดูเร็วเกินไปสำหรับเธอและเขาที่จะคิดเรื่องแต่งงานหรือใช้ชีวิตร่วมกันในตอนนี้ อีกอย่างชีวิตของเฮก็พึ่งจะเริ่มต้น เธอพึ่งจะทำงานและก้าวเข้าสู้วงการสถาปนิกที่เธอใฝ่ฝัน แลเธอก็อยากจะทุ่มเทให้กับมันก่อน เพราะฉะนั้นเรื่องแต่งงานจึงไม่อยู่ในความคิดของเธอเลยในช่วงนี้

“พี่คุณกำลังอำพลอยรึเปล่าคะ แบบนี้พลอยไม่ตลกนะคะพี่คุณ”

“พี่ไม่ได้อำครับพี่พูดจริง.... พี่รักพลอยนะครับรักตั้งแต่แรกเห็น และนานวันมันก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนพี่ไม่สามารถอยู่ได้หากไม่มีพลอย... ตอนนี้พี่กำลังจะได้ทุนไปทำวิจัยที่อเมริกาครับมันเป็นทุนที่พี่เฝ้ารอมาตลอด และงานวิจัยชิ้นนี้คงต้องใช้เวลาหลายปีกว่าที่พี่จะทำเสร็จ พี่ไม่อยากให้เราห่างกันนานๆ พี่กลัวว่าพลอยจะเปลี่ยนไปและทิ้งพี่ เพราะฉะนั้นพลอยแต่งงานและย้ายไปอยู่กับพี่ที่อเมริกาเถอะนะครับ”

“พี่คุณ.... คือ...”

“รู้ว่ามันอาจจะเร็วเกินไป เพราะเราพึ่งจะคบกันจริงจังได้เพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น แต่สาบานด้วยชีวิตเลยครับว่าผู้ชายคนนี้จะรักเพียงพลอยคนเดียวตลอดไปและจะดูแลพลอยให้ดีที่สุด จะไม่ทำให้พลอยผิดหวังหรือเสียใจเพราะพี่เป็นอันขาด เชื่อพี่นะครับพลอย”

หมอหนุ่มขอร้องจนแทบจะเป็นอ้อนวอนเขาคิดหนักมาตลอดหลายวันที่ผ่านมาตั้งแต่ที่ได้รับการติดต่ออนุมัติเรื่องทุนวิจัยที่เขานั้นขอจากทางโรงพยาบาลไป ตอนแรกเขาคิดว่าวิจัยของเขานั้นจะกลายเป็นหมันไปแล้วเพราะมันใช้ทุนมากและระยะเวลาในการทำวิจัยค่อนข้างนานกินเวลาเป็นปีหรือสองสามปี จึงเป็นไปได้ยากทีเขานั้นจะได้รับทุนนี้ แต่กลับผิดคาดเพราะเมื่อไม่กี่วันก่อนทางโรงพยาบาลก็แจ้งเขาว่าเรื่องทุนงานวิจัยที่เขาขอไว้นั้นอนุมัติแล้วและต้องการให้เขายื่นยันด่วนภายในสิ้นเดือนนี้ ในตอนแรกเขาดีใจมากที่ในที่สุดสิ่งที่เขารอค่อยมานานก็มาถึงแต่พอหลังจากนั้นไม่นานความดีใจนั้นก็โดนทดแทนด้วยความกังวลเมื่อเขาคิดถึงเรื่องของตัวเองกับพลอยสวยที่พึ่งเริ่มต้นคบกันอย่างจริงจังเพียงไม่นาน เพราะจากประสบการณ์ของเพื่อนร่วมงานหลายคนที่เขารู้จักหากใครต้องอยู่ไกลแฟนหรือนานๆครั้งได้เจอกันเพียงไม่นานคนนั้นก็จะต้องเลิกรากับแฟนแทบทุกราย ถ้าไม่ใช่เพราะฝ่ายชายมีคนใหม่ก็ฝ่ายหญิงที่มีคนใหม่ ก็อย่างที่ใครว่าระยะเวลาทำให้คนเปลี่ยนได้เสมอ ซึ่งเขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นกับเขาและพลอยสวยแน่นอน เขาจึงเลือกที่จะขอเธอแต่งงานเพื่อจะได้พาเธอไปอยู่ที่อเมริกากับเขาด้วยในระหว่างที่เขาทำวิจัยอยู่ที่นั้น เขากับเธอจะได้ไม่ห่างกันจนต้องเลิกรากันไป

“แต่งงานกับพี่นะครับ....”