ปาฏิหาริย์รักแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #53 : ตอนที่ 28 โอกาสที่มาถึง

ซาตานหนุ่มเอ่ยสุนทรพจน์ด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวเมื่อเห็นคนสนิทหนุ่มยืนคุยกับเมียรักด้วยท่าทีสนิทสนม ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าชัยวัฒนั้นตีสนิทกับพลอยสวยก็เพื่อช่วยเหลือเรื่องเขากับเธอ แต่พอได้เห็นกับตาในวันนี้เขากับไม่พอใจสักเท่าไร เพราะในอีกกาลเวลาหนึ่งลูกน้องของเขาคนนี้เคยหลงรักเมียตัวน้อยของเขาอย่างหมดใจ และตอนนี้เมื่ออ่านจากสายตาของชัยวัฒแล้วเขาก็กลัวเหลือเกินว่ามันจะเกิดขึ้นอีก ถึงแม้จะรู้ดีว่าชัยวัฒนั้นไม่มีวันที่จะแย้งเธอไปจากเขาแต่ก็ยังไม่พอใจอยู่ที่เห็นชายอื่นมาชื่นชอบในเมียของเขา ก็คนมันรักมันหวงจนหมดใจจะให้ทำอย่างไรได้ เพราะฉะนั้นพอเขากล่าวเปิดงานจบจึงรีบเดินลงจากเวทีและพุ่งตรงมาที่ทั้งสองทันทีโดยไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น รู้เพียงอย่างเดียวเขาจะไม่ยอมปล่อยให้สองคนนั้นยื่นหยอกล้อต่อกระซิบกันอีกต่อไป

“บอสครับนี่พลอยสวยสถาปนิกมือดีของ บริษัท TY Group ของเราครับ หึแต่ผมคงไม่ต้องแนะนำอะไรมากหรอกใช่ไหมครับเพราะว่าบอสคงจะรู้จักพลอยมาบ้างแล้ว”

“ใช่เรารู้จักกันแล้ว.... พี่ดีใจนะที่น้องพลอยมาทำงานที่บริษัทนี้”

“ถ้าฉันรู้ว่าเป็นบริษัทของคุณฉันก็คงจะไม่ตกปากรับคำมาทำงานที่นี่หรอก..”

พลอยสวยตอบซาตานหนุ่มออกไปตรงๆ หากเธอรู้ว่าเขาเป็นเจ้าของบริษัทนี้ตั้งแต่แรกเธอก็คงจะไม่รับปากมาทำงานตามที่ชัยวัฒนั้นเอ่ยชวน ในเมื่อเธอทำทุกวอถีทางเพื่อผลักเขาออกไปให้ไกลอยู่แล้วตลอดเวลา หลงดีใจอยู่ตั้งนานที่เขาหายหน้าหายตาไปไม่มาตามตื้อให้เธอรำคาญใจที่ไหนได้เขากลับกลายมาเป็นเจ้านายของเธออีกครั้งจนได้

“จะลาออกตอนนี้คงไม่ทันแล้วล่ะครับพลอยเพราะเจ้านายพี่เขาคงไม่อนุมัติแน่ๆจริงไหมครับบอส”

คำแทนตัวของชัยวัฒทำให้ทินภัทรกำมือเข้าหากันแน่นมันชักจะมากเกินไปแล้วที่มาเรียกแทนตัวสนิทสนมเกินหน้าเกินตาแบบนี้กับเมียของเขา

“พลอยขอตัวก่อนนะคะพี่ชัย เพื่อนๆรุ่นพี่กับเจ้านายพลอยมองมาทางพวกเรากันใหญ่แล้วมันคงไม่ดีนักที่พนักงานตัวเล็กๆอย่างพลอยจะมายืนคุยกับเจ้าของบริษัทแบบนี้นานๆ”

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาหลายสิบคู่ที่มองมายังตัวเอง ทั้งผู้บริหารและเพื่อนร่วมงานต่างมองมาด้วยความสงสัยว่าเธอไปรู้จักมหาเศรษฐีหนุ่มที่มีตำแหน่งเป็นถึงเจ้าของบริษัทนี้ได้อย่างไร และดูท่าว่างานนี้เธอจะตกเป็นข่าวเม้าท์ไปอีกนาน ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธผู้ชายคนนี้หาเรื่องมาให้เธอหงุดหงิดอีกแล้วให้ตายสิ เธอจึงขอเลี่ยงออกมาจากจุดที่เป็นเป้าสายตานี้จะดีกว่าเพราะมันคงไม่เหมาะหากเธอจะยืนอยู่แบบนี้ต่อไป

“ครับพี่เข้าใจเชิญครับ”

ชัวัฒเข้าใจความรู้สึกของหญิงสาวดีว่าเธอนั้นคงอึกอัดไม่น้อยที่ต้องมาตกเป็นเป้าสายตาแบบนี้จึงไม่ขัดข้องหากเธอจะขอแยกตัวไปทางอื่น แต่ใครบ้างคนล่ะสิที่ดูเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรเสียเลยและพยายามจะดึงรั้งเธอเอาไว้

“พี่ไม่เห็นว่ามันจะดูไม่เหมาะตรงไหนเลยน้องพลอยก็คนเรารู้จักกันมาก่อนพบกันยืนคุยกันก็เป็นเรื่องธรรมดา อีกอย่างพี่พึ่งลงมาจากเวทีนะครับเรายังไม่ทันได้คุยอะไรกันเลย...”

“ฉันคิดว่าเราไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องคุยกันนะคะ เพราะฉะนั้นฉันขอตัวก่อนคะ”

พูดจบเธอก็เดินหันหลังจากไปทันทีโดยไม่ฟังคำทักทวงของคนข้างหลังเลยแม้แต่น้อย

“เดี๋ยวน้อยเดี๋ยว...”

“อย่าทำแบบนี้สิครับบอส บอสทำแบบนี้จะยิ่งทำให้เธออึดอัดนะครับ”

“ก็แกเองไม่ใช่หรอที่ให้ฉันเปิดตัวแล้วเริ่มรุกเข้าหาแล้วนี่อะไรพอฉันจะเข้าหาเมียฉันแกกลับห้าม อ่อแล้วก็มีอีกเรื่องหนึ่งแกชักจะดูสนิทกับเมียฉันเกินหน้าเกินตามากไปแล้วนะไอชัย มาเรียกแทนตัวเองว่าพี่ มันหน้านัก!”

“บอสไม่ควรเรียกพลอยว่าเมียในที่แบบนี้นะครับมันจะยิ่งทำให้เธอเสียหาย ดูสิครับคนมองกันใหญ่แล้ว.... เฮ้อ.... ก็ใช่ครับที่ผมบอกให้บอสเปิดตัวและเริ่มรุกเข้าหาแต่มันก็ต้องค่อยเป็นค่อยไปสิครับไม่ใช่ดิบๆเถื่อนๆแบบนี้ ก็เป็นซะอย่างนี้แหละครับเธอถึงได้เอาแต่วิ่งหนีบอส”

“สั่งสอนฉันได้ตลอดเลยนะครับคุณชัยวัฒ... ก็คนมันหวง ก็คนมันหึง ก็คนมันรัก แล้วแกจะให้ฉันทำยังไงหรอครับ”

“ใจเย็นๆสิครับ ตอนนี้ต้องใจเย็นๆ แล้วก็รู้แล้วด้วยว่าทำไมพลอยถึงไม่ชอบขี้หน้าบอส”

“แกรู้ได้ยังไง น้องพลอยบอกแกหรอ”

“ครับ... เอาไว้เราค่อยกลับไปคุยกันที่บ้าน แต่ตอนนี้บอสต้องทำหน้าที่ของตัวเองก่อนนั้นก็คือสนุกกับงานเลี้ยงและพูดคุยกับคนทั่วไปเข้าใจไหมครับ”

“เอ่อครับคุณลูกน้อง”

“ดีมากครับคุณบอส”

ชัยวัฒพูดด้วยท่าทีกวนประสาทกลับไปเช่นกันทำให้ทินภัทราแทบอยากจะคลั่งแต่ก็ทำไม่ได้และต้องเดินหนีไปคุยกับบรรดาหุ้นส่วนและผู้บริหาร แต่สายตาของเขาก็ยังไม่วายมองหาเมียรักอยู่ตลอดเวลา ก็เธอคือหัวใจของเขาหนิจะทำอย่างไรได้

..................................................................................................................................

เมื่อพลอยสวยเดินกลับมาหาเพื่อนๆรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลเธอก็ดูจะเป็นประเด็นในการสนทนาทันที

“นี่คุณน้องไปรู้จักกับคุณทินภัทรตั้งแต่เมื่อไรคะเนี่ย กับคุณชัยวัฒก็ด้วย เล่ามาให้หมดเลยนะคะคุณพี่อยากรู้”

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกคะพี่นิด พอดีพลอยเคยไปทำงานพิเศษชั่วปิดเทอมที่รีสอร์ทของคุณทินภัทรเขา และเราก็เคยรู้จักกันเขาก็เลยเข้ามาทักทายในฐานะคนเคยลูกจ้างเก่าที่มาเป็นลูกจ้างใหม่ในอีกบริษัทหนึ่งของเขาก็เท่านั้น ส่วนพี่ชัยพลอยก็รู้จักกับเขาเมื่อตอนอยู่ที่มหาลัยพี่ชัยเขาเป็นเพื่อนกับอาจารย์ที่ปรึกษาของพลอยหน่ะคะ แล้วก็เป็นเพราะพี่ชัยเนี่ยแหละคะพลอยถึงได้เข้ามาทำงานที่นี่เพราะพี่ชัยชวนมาหน่ะคะ”

พลอยสวยตอบอย่างเปิดเผยตามความจริงทุกอย่าง จะยกเว้นไว้ก็แต่เรื่องที่ซาตานหนุ่มคอยมาวนเวียนตามตื้อเธอก็เท่านั้นที่เธอไม่ได้เล่าให้ฟัน เพราะคิดว่าคงไม่ดีเท่าไรนักหากเล่าเรื่องนี้ไป เธออาจจะถูกมองไม่ดีและมีปัญหาตามก็ก็เป็นได้ เธอต้องการชีวิตที่สงบไม่ได้ต้องการชีวิตที่ตกเป็นเป้าสายตาของใครตลอดเวลาหรือเป็นขี้ปากให้ชาวบ้านนิทา เพราะฉะนั้นไม่มีประโยชน์ที่เธอจะเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง

“แค่นั้นจริงๆหรอคะคุณน้องพลอยแต่พี่ว่ามันไม่ใช่นะ ดูสายตาที่คุณทินภัทรมองคนน้องสิคะยังกับจะกลืนกินอะไรอย่างนั้นแหละ ไหนพอลงจากเวทีก็ดิ่งตรงมาหาคุณน้องโดยไม่สนใจใครเลยอีกแบบนี้คุณพี่ว่ามันต้องมีอะไรมากกว่าลูกจ้างเก่าลูกจ้างใหม่นะคะ พอคุณพี่มาเถอะคะว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นใช่ไหมรับรองคะว่าคุณพี่ไม่บอกใครแน่ๆ”

“เอ่อ... ไม่มีอะไรจริงๆคะพี่นิด”

พลอยสวยทำท่ากระอักกระอ่วนเธอไม่ชอบเลยจริงๆเวลาที่มีคนมาคาดคันแบบนี้มันหน้ารำคาญชะมัดแต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อคนนั้นเป็นเพื่อนรวมงานในกลุ่มเดียวกัน หากว่ากล่าวออกไปอาจจะทำให้มิตรภาพในที่ทำงานสั่นคลอนได้ จึงทำได้เพียงแค่นิ่งเงียบไปเท่านั้น

“นี่ยัยคุณน้องนิดคะน้องพลอยเขาก็บอกแล้วไงคะว่าไม่มีอะไรมากไปกว่าคนที่เคยรู้จักกันเขาเข้ามาทักทายก็เท่านั้น น้องพลอยเขามีแฟนแล้วนะเธอจำไม่ได้รึยังไงยัยคุณน้องนิด อย่าไปเซ้าซี่น้องเขามากได้ไหมเสียมารยาทจริงๆเลยเธอ อยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านเขาไปทั่วเลยนะ พี่ว่าคุณน้องนิดเอาเวลาไปสนเรื่องตัวเองหน่อยดีไหมคะอายุเข้าเลขสามแล้วยังหาสามีมิได้เลย แบบนี้คงได้มาเข้าร่วมสามาคมคานทองคำกับคุณพี่แน่ๆคะคุณน้อง ฮาฮาฮา”

“อ๊า!!! ไม่เอานะคะคุณพี่จิ๊บคุณน้องนิดไม่เอาด้วยหรอกสมาคมคานทองคำของคุณพี่หน่ะ.. ยังไม่ไม่เกินสามสิบห้าคุฯน้องก็จะต้องได้แต่ง ว่าแล้วก็ไปจีบคุณธวัชแผนกกราฟฟิกดีกว่า อิอิ ไปก่อนนะคะทุกคน”

“ไม่ไหวเลยยัยนี้อารมณ์หล่อน...”

“ขอบคุณนะคะพี่จิ๊บที่ช่วยพลอย”

“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ นิดเขาก็เป็นคนอย่างนี้อย่าไปถือสาอะไรเลยนะรายนี้ชอบละลายละล้วงเรื่องคนอื่นเสมอแต่จริงๆแล้วเขาไม่มีอะไรหรอก”

“คะ”

“ดีจ๊ะ อย่าคิดมากมาสนุกกับงานเลี้ยงกันดีกว่าเนาะ ไปทางนู้นกันมียำทะเลปลาหมึกตัวโตๆด้วยนะจ๊ะ ไปๆ”

“คะ”

...................................................................................................................................

เช้าวันรุ่งขึ้นพลอยสวยที่กำลังหอบกระเป๋าเอกสารพะลุงพะลังเต็มสองอยู่ที่ป้ายรถเมล์แถวหอพักของเธอก็ต้องตกใจเมื่อรถ Audi TT Coupe 2.0 ตรงหน้าเธอและคนที่ก้าวลงมาจากรถนั้นก็คือทินภัทรผู้ชายที่เธอเบื่อขี้หน้าและไม่อยากเจอเขามากที่สุด

“น้องพลอยขึ้นรถสิครับเดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“ไม่ฉันจะไปของฉันเอง ขอบคุณนะคะที่มีน้ำใจแต่ฉันคงไม่ขอรับน้ำใจของคุณจะดีกว่า”

“น้องพลอยไม่เอาหน้า นี่มันก็สายมากแล้วนะอีกอย่างน้องพลอยก็ถือของตั้งเยอะแยะนั่งรถเมล์ไปคงไม่สะดวกหรอให้พี่ไปส่งนะครับ”

“นี่คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่ แค่สร้างปัญหาให้ฉันเป็นขี้ปากคนในออฟฟิตเมื่อวานยังไม่พออีกหรือไง ถึงยังมาตามราวีหาเรื่องเป็นข่าวให้ฉันอีกเช้านี้”

“พี่ขอโทษ... พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นพี่แค่อยากคุยกับน้องพลอยก็เท่านั้น...”

ทินภัทรหน้าเสียไปจนคนกำลังอารมณ์เสียนึกสงสาร ความจริงเขาก็คงจะไม่มีเจตนาทำให้เธอต้องตกเป็นเป้าสายตาใครอย่างนั้น และเธอก็ไม่ควรพาลใส่เขาแบบนี้ หัวใจที่แข็งกร้าวและต้องการจะผลักไสเขาออกอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าเศร้าของชายหนุ่มตรงหน้า

“ฉันให้คุณไปส่งฉันก็ได้แต่แค่หน้าปากซอยออฟฟิตนะแล้วฉันจะเดินเข้าซอยไปเองไม่อยากให้ใครเขาเห็นเดี๋ยวจะเป็นประเด็นอีก”

“เอ่อน้องพลอยว่ายังไงนะครับ”

“ฉันบอกว่าให้คุณไปส่งฉันก็ได้ แต่แค่หน้าปากซอยออฟฟิตนะ ไม่ได้ยินหรือยังไงนี่ฉันสายมากแล้วนะจะไปส่งหรือไม่ไปเพราะรถเมล์ฉันกำลังมาพอดี”

“ไปครับไป เชิญขึ้นรถเลยครับเดี๋ยวพี่ไปส่ง”

คำตอบตกลงแบบไม่คาดคิดของเมียรักทำเอาซาตานหนุ่มถึงกับอยากจะกระโดดร้องด้วยความดีใจที่เมียของเขายอมเปิดโอกาสให้เขาได้ทำคะแนนบ้างแล้ว แต่เพราะนี้เป็นที่สาธารณและเป็นที่กลางแจ้งผู้คนพลุกพล่านถ้าหากทำอย่างที่คิดมีหวังคงได้มองว่าบ้าแน่ๆ เขาจึงต้องข่มอารมณ์นั้นเอาไว้ ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูให้กับพลอยสวยและอ้อมกลับมาที่นั่งคนขับของตัวเองก่อนจะขับออกไปด้วยความสุขที่ล้นอก

“จอดได้แล้วเดี๋ยวฉันเดินเข้าไปเอง”

“แต่นี่ยังไม่หน้าปากซอยเลยนะครับน้องพลอย อีกหน่อยเถอะครับของน้องพลอยตั้งเยอะเดินไกลขนาดนี้เหนื่อยแย่”

“ฉันก็ถือมาแบบนี้ทุกวันแค่นี้ไม่ตายหรอกหน้าจอดได้แล้ว”

“ก็ได้ครับ... แต่น้องพลอยจะว่าอะไรไหมหากพี่จะมารับน้องพลอยด้วยเย็นนี้ พี่จอดรออยู่ที่สวนใกล้ๆออฟฟิตนี้ก็ได้รับรองพี่จะไม่ทำให้ใครเห็นเข้าพี่สัญญา”

ทินภัทรยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เขาได้ดูแลเธอมากกว่านี้ ขอเพียงให้เธอเปิดโอกาสให้เขาก็เท่านั้น

“ขอโทษจริงๆนะคะคุณทินภัทรแต่คุณลืมไปรึเปล่าคะว่าฉันหน่ะมีแฟนแล้ว และคงไม่ดีเท่าไรหากคุณจะมาทำแบบนี้กับฉัน ฉันไม่อยากให้ใครมองว่าฉันนอกใจแฟนและจับคุณเพื่อความก้าวหน้าในอาชีพการงาน เราเป็นเจ้านายลูกน้องกันคะมันคงไม่ดีหากฉันจะไปไหนมาไหนกับคุณหากไม่จำเป็น”

เมื่อได้ยินคำว่าแฟนที่เมียรักเอ่ยออกมาความเจ็บปวดมันก็ถาโถมเข้าใส่หัวใจของเขาเข้าอย่างจัง ใช่ตอนนี้เธอกำลังคบหาอยู่กับไอหมอหน้าปลาน้ำจืดนั้น และเขาก็เป็นเพียงแค่คนนอกที่เธอให้เกียรติเป็นแค่คนรู้จักและเจ้านายก็เท่านั้นไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นเลยจริงๆ

“พี่จำได้ครับว่าน้องพลอยมีแฟนอยู่แล้ว.... แต่เราจะคบกันแบบฉันมิตรไม่ได้หรือครับ พี่รู้ว่าน้องพลอยไม่ค่อยชอบหน้าพี่เท่าไรนักแต่พี่...พี่ก็แค่อยากจะทำอะไรเพื่อน้องพลอยและดูแลน้องพลอยก็เท่านั้น ถึงแม้น้องพลอยจะมีคนรักอยู่แล้วแต่พี่ก็อยากจะลองดูสักครั้งอย่างน้อยแค่ความเป็นเพื่อนหรือพี่น้องก็ที่น้องพลอยจะมีให้พี่ก็ยังดี”

ไม่หรอกเขาไม่ได้ต้องการแค่ความเป็นเพื่อนหรือพี่น้อง เขาต้องการเมียและลูกของเขาคืน เขาต้องการครอบครัว แต่ที่ต้องพูดไปแบบนั้นก็เพื่อทำให้เธอสบายใจก่อนก็เท่านั้น เพราะหากพูดความในใจออกไปมีหวังคะแนนของเขาได้กลับไปติดลบอีกเป็นแน่

“อย่ามาตีหน้าเศร้าแบบนั้นใส่ฉันได้ไหม คุณทำให้ฉันรู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้...”

“นะครับน้องพลอย พี่จะไม่ยุ่มย่ามหรือทำให้น้องพลอยลำบากใจหรือมีปัญหากับคนของน้องพลอยแน่นอนพี่สัญญา”

พลอยสวยมองหน้าทินภัทรอีกครั้ง เธอยอมรับว่าไอสายตาน่าสงสารของเขามีผลกระทบกับหัวใจของเธอไม่น้อย ถึงแม้สมองจะสั่งให้ผลักไสเขาไปให้ไกลแต่ไอหัวใจนี่สิกลับทรยศตัวเองซะงั้น ถึงแม้ว่าเธอจะยังคงคิดถึงฝันร้ายที่มีเขาเป็นตัวเอกในนั้นอยู่ก็ตามที แต่การจะมาตัดสินคนจากความฝันมันก็คงจะดูงี่เง่าไปหน่อย เพราะฉะนั้นมันคงไม่ผิดหากเธอจะคบกับเขาเป็นเพื่อน แค่เพื่อนเท่านั้นนะเพราะตอนนี้เธอไม่อยู่ในสถานะที่จะเปิดใจคบกับใครได้อีกเมื่อเธอมีหมอนิชคุณอยู่แล้วทั้งคน และเธอก็คงจะไม่มีทางหักหลังผู้ชายที่แสนดีอย่างหมอนิชคุณแน่ๆ

“ก็ได้ แต่ขอบอกไว้ก่อนว่าฉันกับคุณเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นนะและจะไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ และก็คงจะไม่มีเพื่อนคนไหนที่เขามารับมาส่งกันทุกวัน เพราะฉะนั้นหากไม่จำเป็นก็ไม่ต้องมาหรอก ฉันมีมือมีเท้าไปไหนมาไหนเองได้ เข้าใจใช่ไหม”

“ครับโอเค พี่จะไม่มาบ่อยๆแต่วันนี้พี่ขอมารับได้ไหมนะ นะครับ”

“โอ้ยคุณนี่มันจริงๆเลย โอเคก็ได้ตามใจอยากมาก็มา ฉันไปทำงานก่อนนะเพราะนี่ฉันก็สามามากแล้ว เอ่อ.... ขอบคุณนะที่มาส่ง”

“ครับไม่เป็นไร ตั้งใจทำงานนะครับแล้วตอนเย็นพี่จะไปรอที่สวนแถวออฟิตนะ”

“รู้แล้วหน้าฉันไม่ได้เป็นปลาทองนะถึงได้ความจำสั้นจำอะไรที่คุณบอกไม่ได้”

“ครับๆ รีบไปเถอะสายแล้วนะน้องพลอย”

“ต๊าย!!! สายขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย ก็เพราะคุณนั้นแหละที่ชวนฉันคุย ต้องโดนดุแน่ๆเลย”

พลอยสวยก้มมองนาฬิกาก่อนที่จะวิ่งหน้าตั้งจากไปด้วยความรีบร้อน ปล่อยให้ซาตานหนุ่มมองตามด้วยสายตาหวานเยิ้มและยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียม

“ต่อไปนี้พี่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้หัวใจของน้องพลอยกลับมา น้องพลอยของพี่...”