คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : ตอนที่ 33.2 ไม่มีวันปล่อยเธอ
“บอสเป็นอะไรรึเปล่าครับไหนบอกว่าวันนี้จะรับน้องพลอยไปทานข้าวแล้วทำไมถึงได้กลับมาเร็วนักล่ะครับ”
ทินภัทรไม่ตอบอะไรเขาเดินเลยผ่านคนสนิทหนุ่มที่นั่งทำงานอยู่ที่ห้องรับแขกไปอย่างคนไร้วิญญาณ ตอนนี้สมองของเขามันไม่สั่งการอะไรอีกต่อไปแล้ว ไม่อีกแล้ว
“เดี๋ยวครับบอส... นี่บอสเป็นอะไร ใครทำอะไรบอสครับ บอส!”
“ปล่อยฉัน!!! อย่ามาจับตัวฉัน..... พลอย... พลอยเขาบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับเขา เขาไม่มีวันรักฉันได้ เขาไม่สามารถทำร้ายไอหมอหน้าจืดนั้นได้!!!! ไม่จริง..... ไม่จริง... มันมันจริง!!! พลอยต้องรักฉันสิฉันเป็นคนเธอรักมาตลอดไม่หรอ ฉันเป็นคนที่รัก.... พลอยต้องรักฉันไม่ใช่มัน!!!”
ทินภัทรสติแตกทำลายข้าวของที่อยู่รอบตัวไปทั่ว ก่อนที่จะล้มตัวลงนั่งกับพื้นอย่างคนหมดแรง ปากก็เอาแต่พึมพำอะไรบ้างอย่างอย่างเลื่อนลอย
“พลอยต้องรักฉัน รักฉันคนเดียวเท่านั้น ฉันเสียเธอไปไม่ได้ ไม่ได้อีกแล้ว ไม่ได้... ฮือ... ฮือ...”
ทินภัทรย่อตัวลงนั่งข้างๆกับเจ้านายหนุ่ม เขาไม่รู้ว่าช่วยเจ้านายของเขาอย่างไรเมื่อเรื่องของความรักนั้นไม่สามารถบังคับกันได้ รักไม่สามารถถูกขีดเส้นได้ด้วยมือของใครทั้งนั้น
“ผมเชื่อนะครับว่าน้องพลอยเขารักบอส.... เพียงแต่หมอคุณคือคนที่น้องพลอยเธอเลือกให้เข้ามาในชีวิตของเธอ มันคงอยากหากเธอจะทำร้ายเขาด้วยการทิ้งเขาแล้วมาหาบอส...”
“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง ให้ฉันปล่อยเธอไปเพราะเธอทิ้งไอหมอนั้นที่เธอลากเอามาเป็นไม้กันหมากับฉันไม่ได้งั้นหรอ แกจะฉันมองเมียฉันไปเป็นของคนอื่นอย่างนั้นหรอ..... แกไม่เข้าใจหรอกชัย แกไม่เข้าใจ... ว่าพลอยมีความหมายกับฉันมากมายแค่ไหน ฉันยอมแลกทุกอย่าง ทุกอย่าง!!!!! เพื่อให้ได้อยู่กับเขารักเขาตลอดไป พลอยคือหัวใจวิญญาณและลมหายใจของฉัน....”
“ใช่! ผมอาจจะไม่เข้าใจ แต่เราไม่สามารถไปบังคับใจของใครให้มาอยู่กับได้หรอกนะครับ ยิ่งฝืนทุกอย่างก็จะยิ่งแย่ผมไม่อยากเห็นบอสต้องทำผิดมากไปกว่านี้อีกแล้ว ปล่อยเธอไปเถอะครับทุกอย่างมันอาจจะสายไปแล้ว และการที่บอสย้อนเวลากลับมาอาจจะไม่ใช่เพื่อได้มาอยู่กับเธอแต่เพื่อมาขอโทษและปล่อยเธอให้เป็นอิสระจากบอสต่างหากนะครับ”
ทินภัทรมองหน้าชัยวัฒทั้งน้ำตา ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็แล้วแต่ที่เขานั้นได้ย้อนเวลากลับมาหาเธอ เขาก็จะไม่มีวันยอมเสียเธอไปอีก อย่ามาพูดให้เขาตัดใจเพราะเขาจะไม่มีวันทำอย่างนั้น
“แกฟังฉันนะไอชัย.... ไม่มีวันที่ฉันจะปล่อยพลอยไป ไม่มี!!!”
...................................................................................................................................
“คุณน้องน้องพลอยเป็นอะไรรึเปล่าคะ ทำไมหมู่นี่คุณน้องพลอยดูไม่สดชื่นเลยล่ะคะ”
“ใช่น้องพลอยเป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ บอกพวกพี่ได้นะอย่าเก็บเอาไว้คนเดียวเลยนะเดี๋ยวก็แย่หรอก”
“พลอยไม่เป็นอะไรคะ ขอบคุณนะคะที่พี่จิ๊บกับพี่นิดเป็นห่วง แต่พลอยไม่เป็นอะไรจริงๆคะ”
“แน่นะพลอย มีอะไรก็บอกพี่ได้นะถ้าไม่อยากให้นิดมันรู้ก็มาสะกิดๆพี่ได้”
“อ่าวคุณพี่จิ๊บพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ”
“ก็เธอนะมันพวกสติไม่ค่อยดีไงล่ะ ใครเขาอยากจะปรึกษากับคนบ้าบ้างล่ะ”
“คุณพี่จิ๊บ!!!”
“แล้วนี่น้องพลอยจะกลับบ้านกี้โมงจ๊ะ คนอื่นเขาปิดคอมเก็บข้าวเก็บของกันหมดแล้วนะ วันนี้ไม่กลับเร็วหรอกเหรอ”
“ไม่ล่ะคะพลอยมีงานต้องเคลียร์พวกพี่กลับไปกันก่อนเลยคะ ไม่ต้องรอพลอย”
“เอ่องั้นพวกพี่กลับก่อนนะ แล้วอย่าให้ดึกมากล่ะพลอยมันอันตราย”
“คะ”
“นี่คุณพี่จิ๊บคะ ผีบ้างานเข้าสิงคุณน้องพลอยอีกแล้วหรอคะคุณพี่จิ๊บ ถึงได้กลับมาโหมงานเอาแบบนี้”
“นี่หล่อนไม่ยุ่งเรื่องชาวบ้านเขาสักวันจะได้ไหม”
“ว่าแต่หนูนิดคุณพี่เองก็เป็นไม่ใช่หรอคะ มีอะไรมาเล่าให้พี่ฟังได้นะ หุหุ”
“นางนิด!!!”
“ไปดีกว่า ป้าแก่ตกมันแล้ว....”
เมื่อในออฟฟิตเหลือเพียงแค่พลอยสวยอยู่เพียงลำพัง หัวใจที่อ่อนล้าของเธอก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปมือบางวางปากกาที่อยู่ในมือลงอย่างอ่อนแรง นี่ก็สามวันแล้วนับตั้งแต่ที่เธอบอกปฏิเสธทินภัทรไป และนับตั้งแต่วันนั้นเขาก็หายหน้าหายตาจากเธอไป ไม่โทรมา ไม่มาหา ไม่มีแม้กระทั่งข้อความ ในใจเธอพลางคิดว่าเขาคงจะตัดใจจากเธอแล้วจริงๆ ต่อไปนี้เขาคงจะไม่มายุ่งกับเธออีกแล้วสินะ และเธอก็ความจะดีใจซิที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ แต่ทำไม...ทำไมใจของเธอถึงได้เจ็บปวดแบบนี้ ทำไมใจของเธอถึงได้เรียกร้องหาแต่เขาเพราะอะไรกัน มันทรมานเหลือเกิน..... อยู่น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ว่าเพราะอะไร เพียงแค่คิดว่าต่อจากนี้ไปเธอจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง....
“เธอเป็นบ้าอะไรไปพลอย เธอไล่เองเขาไปเองนะ และมันก็ถูกต้องแล้วเธอมีพี่คุณอยู่แล้ว เธอไม่ควรอย่างนี้พลอย เธอไม่ควรรักผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่แฟนเธอ ไม่ควร....”
เธอพยายามทำงานหนักเพื่อให้ลืมเรื่องราวของทินภัทรที่ยังวนเวียนเข้ามาอยู่ในสมอง จนลืมมองนาฬิกาว่าเวลานั้นมันได้ล่วงเลยมามากพอสมควรแล้ว จนกระทั้งยามของตึกเดินขึ้นมาเตือนพลอยสวยถึงได้รู้ว่าเธออยู่ที่ออฟฟิตจนดึกมากแล้ว
“คุณพลอยยังไม่กลับอีกหรือครับ นี่มันตั้งสี่ทุ่มแล้วนะครับคุณพลอย”
“สี่ทุ่ม! แย่แล้วพลอยทำงานเพลินจนลืมดูนาฬิกาไปเลยคะนี่ถ้าลุงไม่ขึ้นมาเตือนพลอยก็คงจะอยู่จนเช้าแน่ๆ ขอบคุณคุณลุงมากนะคะ”
“ครับ รีบกลับเถอะครับคุณพลอยค่ำมืดๆมันอันตรายด้วยนะครับนี่ต้องเดินตั้งไกลกว่าจะถึงหน้าปากซอย เอางี้เดี๋ยวลุงไปส่งไหมจะได้ปลอดภัย”
“ไม่เป็นไรคะคุณลุงพลอยเดินออกไปเองได้ เดี๋ยวคุณจะมีปัญหาหากเกิดเรื่องที่นี่ตอนที่คุณลุงออกไปส่งพลอย ขอบคุณมากนะคะ”
“ครับ งั้นเดินดีๆนะครับคุณพลอย”
“คะคุณลุง”
พลอยสวยเดินถือของออกมาจากออฟฟิตแล้วก็ต้องถอนหายใจเพราะพอมองไปตรงทางข้างหน้าแล้วช่างมืดเหลือเกิน ถึงเธอจะเคยทำงานอยู่ที่ออฟฟิตจนดึกมาแล้วหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยปล่อยให้ดึกขนาดนี้มาก่อน ยิ่งช่วงนี้ไฟทางในซอยออฟฟิตเธอเสียมันก็ยิ่งทำให้ทางในซอยนั้นยิ่งมืดเข้าไปอีก แต่เธอจะทำอย่างไรได้ก็นั่งทำงานจนเพลินเองจึงได้แต่จำใจเดินไปเท่านั้น พลางคิดว่าเธอคงไม่โชคร้ายหรอก อดทนเดินหน่อยก็ถนนใหญ่แล้ว ระหว่างทางที่เดินอยู่นั้นอยู่ดีก็มีผู้ชายแปลหน้าท่าทางไม่หน้าไว้ใจคนหนึ่งออกมาจากข้างทาง พลอยสวยตกใจไม่น้อยเพราะท่าทีของผู้ชายคนนี้ไม่น่าไว้วางใจเอาซะเลย
“จะไปไหนจ๊ะน้องสาว มาเดินคนเดียวดึกดื่นๆแบบนี้ไม่กลัวหรือจ๊ะ เดี๋ยวพี่ไปส่งน้องที่บ้านเอาไหมจ๊ะคนสวย”
“มะ...ไม่ ถอยออกไปนะ ไม่งั้นฉันจะร้องจริงๆด้วย”
“นี่สวยแล้วเล่นตัวด้วยหรอ แบบนี้พี่ชอบ มานี่!!!”
“ว้าย!!! ช่วยด้วยคะช่วยด้วย”
“ร้องให้ตายก็ไม่มีใครช่วยแกหรอ ฮึฮึ ขาวๆสวยๆแบบนี้มาเป็นเมียพี่เถอะน้อง...”
พลอยสวยพยายามร้องขอความช่วยเหลือและดิ้นรนสุดชีวิต นี่เธอจะต้องมาเจอเรื่องร้ายๆอย่างนี้จริงๆเหรอไม่นะ เธอยอมตายซะดีกว่าให้มันย่ำยี แต่แล้วอยู่ดีก็มีแสงไฟสว่างจ้าส่องมาทางเธอและไอโจรร้าย ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ของใครบ้างคนจะก้าวลงมาจากรถ
“หยุดนะเว้ย นั้นแกจะทำอะไร!!!”
“เรื่องของผัวเมียมึงไม่ต้องยุ่ง ไป๊!”
“เรื่องผัวเมียหรอ แต่ฉันรู้มันไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้คือแฟนฉัน”
ทินยภัทรไม่เสียเวลาพูดอะไรอีกเขาเข้าไปชัดหมัดใส่ไอโจรร้ายทันที ทั้งสองคนนัวเนียกันไปมา พลอยสวยได้แต่ยืนมองด้วยความเป็นห่วงพร้อมทั้งร้องขอความช่วยเหลือจากคนแถวนั้นไปด้วย เมื่อไอโจรเห็นว่าเริ่มมีชาวบ้านวิ่งมาดู มันก็กระชากตัวหนีไปในพงหญ้าทันที ทินภัทรที่ยังมีความโกรธอยู่ทำท่าจะวิ่งตามแต่ก็ถูกพลอยสวยชุกเอาไว้ก่อน เธอกอดแขนเขาแน่นก่อนจะขอร้องไม่ให้เขาตามไอโจรร้ายไป
“อย่าคะพี่ทิม อย่าตามมันไป อย่า... พลอยขอร้องล่ะคะ”
“ปล่อยพลอยพี่จะไปฆ่ามัน มันทำร้ายพลอย”
“พลอยไม่ได้เป็นอะไรเลยคะพี่ทิม ได้โปรดอย่าตามมันไปเลยนะคะ มันอันตราย”
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ ผมได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ”
ชาวบ้านที่อยู่แถวนั้นถามขึ้นเมื่อวิ่งเข้ามาใกล้ทั้งสองคนร้องถามด้วยความเป็นห่วง เพราะดูสภาพทินภัทรที่มีรอยฟกช้ำเต็มไปหมดแล้วก็อดตกใจกันไม่ได้
“ไม่มีอะไรครับแค่พวกโจรกระจอกก็เท่านั้น”
“อ่าวแล้วตอนนี้มันอยู่ไหนล่ะครับ”
“มันหนีไปแล้วครับ พอเห็นพวกคุณวิ่งมามันก็เลยวิ่งหนีไป”
“แล้วนี่คุณเป็นอะไรมากรึเปล่าครับให้เราเรียกรถพยาบาลไหม”
“ไม่เป็นไรครับ แค่ถูกชกสองสามหมัด แค่นี่สบายมากครับ”
“ครับ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกผมขอตัวนะครับ”
“ขอบคุณมากครับ”
“ขอบคุณคะ...”
เมื่อเหล่าชาวบ้านเดินจากไปทินภัทรก็หันกลับมาหาพลอยสวย เขาสำรวจตัวเธอด้วยความเป็นห่วงโดยที่ไม่สนใจตัวเองเลยแม้แต่น้อยว่าตัวเองนั้นบาดเจ็บอะไรมาบ้างจากการต่อสู้เมื่อกี้
“น้องพลอยเป็นอะไรรึเปล่าครับ มันทำอะไรน้องพลอยรึเปล่า”
“เปล่าคะมันไม่ได้ทำอะไรน้องพลอย.... แล้วพี่ทิมมาทำอะไรแถวนี้คะดึกป่านนี้แล้ว”
“คือ....ความจริงพี่มาค่อยแอบมองดูน้องพลอยตั้งแต่สายๆแล้วหน่ะครับ แต่เผลอไปแค่แปบเดี๋ยวไอโจรนั้นมันก็เข้ามาทำร้ายน้องพลอยแล้ว.... น้องพลอยคงไม่คิดว่าพี่เป็นพวกโรคจิตถ้ำมองใช่ไหมครับ”
“ไม่หรอกคะ อย่างน้อยไอโรคจิตคนนี้ก็ช่วยชีวิตน้องพลอยเอาไว้ ขอบคุณนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ.... งั้นพี่ขอไปส่งนะครับน้องพลอย”
“ถึงพี่ทิมจะไม่ขอน้องพลอยก็คงจะขอให้พี่ไปส่งพลอยอยู่แล้วล่ะคะ”
“ครับ...”
ความคิดเห็น