ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : #RISK | 11 [HOT*]
RISK -11- | Don't say anything.
[Taeyeon's Part]
"อะไรกันคิมเเทยอน เพื่อกุชชี่ใบละเเสนห้าไง ผมสัญญาว่าจะให้เเต่คุณต้องทำงานหนักหน่อยก็เเค่นั้น"
"เเต่ว่ามาทำถึงที่คอนโดท่านหลายวันติดกันเเล้วนะคะ ฉันอยากโทรหาเพื่อน ขอโทรหาเพื่อนหน่อยได้มั้ยท่านประธานขา"
บทสนทนาที่เหมือนจะหยอกล้อกันเล่นของฉันกับท่านประธานเเบคฮยอนดังโต้ตอบกันข้างห้อง เป็นอย่างงี้มาหลายวันเเล้วนะจนฉันรู้สึกว่าเป็นเพื่อนกับเเบคฮยอนไปแล้วอ่ะคิดดู
"ผมบอกว่าเพื่อนคุณสบายดีไม่ต้องห่วงหรอกหน่า เลิกงอแง"
"นี่คุณเเบค แทเปล่างอแงนะ ก็คุณเเบคเล่นไม่ให้เเททำไรนอกจากเช็คเมลล์กับกินของอร่อยๆแทน้ำหนักขึ้นเเล้วเนี่ยะ"
"ผมชอบเวลาคุณไม่ล้อเลียนผมว่าท่านประธานมากกว่านะ เเบบนี้มันน่ารักดี"
"ก็คุณเเบคเป็นซะอย่างงี้อย่าเปลี่ยนเรื่องนะคะ เเทขอโทรหาเพื่อนได้มั้ยอ่ะนิดนึง" ฉันตะโกนถามเขาไปแล้วเงียบรอฟังคำตอบ ไม่ต้องห่วงหรอกตะโกนไปก็ไม่มีใครได้ยินเพราะคอนโดชั้นบนสุดของที่นี้เป็นของเขาทั้งชั้นนับลงไปอีกห้าชั้น นั้นเเหละของเขาทั้งหมด
"...อ้อนผมก่อน"
"คุณเเบค แทไม่เล่นเเล้วเนี่ยะเเทห่วงเพื่อน ทำไมต้องกันเเทออกจากเพื่อนอ่ะ"
"ผมเปล่ากันคุณออกจากเพื่อน แต่ผมไม่อยากให้คุณติดรากแหไปอีกคนว่าพาเพื่อนคุณหนี เลยให้คุณเงียบๆไว้ก่อนช่วงนี้"
"แต่ยึดมือถือเลยนะ เเทกลับบ้านเที่ยงคืนทุกวัน เเม่คิดว่าเเทไปกกอยู่กับผู้ชาย"
"ก็กกอยู่กับผมนี่ไง"
"โธ่คุณแบคมันไม่เหมือนกันไงเล่า"
"แทยอนอย่างอเเง"
"ก็เเทเปล่างอแง....งั้นเเทขอส่งข้อความหาเเทนได้มั้ย"
".......ก็ได้" กว่าเเบคฮยอนจะตอบเขาก็คิดนานอยู่นะ
พอเขาอนุญาติฉันก็รีบวิ่งอ้อมไปเอามือถือจากเขาเเละยืนกดส่งข้อความหาซันนี่เเล้วนื่นมือถือคืนให้ มันไม่ใช่การกักขังหน่วงเหนี่ยวนะ เเต่เพราะเราตกลงกันไว้ละต่างหาก ฉันได้เงินเดือนเกือบสามเเสนเเหนะ เเถมได้ค่าเหนื่อยเป็นกระเป๋าแบรนด์เเนมราคาไม่จำกัดเท่าที่อยากได้ เเค่เเลกกับการมาทำงานที่คอนโดกับเขาเเละกลับบ้านเที่ยงคืนทุกวัน ระหว่างนั้นฉันก็เเค่อย่าใช้มือถือ ถ้ามีใครติดต่อมาเขาจะบอกเเละให้ฉันติดต่อกลับ ยกเว้นกับซันนี่ ฉันเองก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าทำไมต้องยกเว้นกับซันนี่ด้วย เเล้วฉันไม่ได้ลืมเพื่อนนะเเต่เพราะเเบคฮยอนเอาข่าวของซันนี่มาบอกตลอดเลยอุ่นใจว่าเธอปลอดภัยดี เเล้วที่กล้ามาทำเปอร์เซ็นต์หลักอยู่ที่ค่าตอบเเทน ส่วนรองลงมาก็เพราะว่าเขาไม่ทำอะไรฉันเลยหน่ะสิ เเถมเเยกห้องกันอยู่ด้วนเเล้วฉันก็ใช้ชีวิตอย่างกับคุณหนูเลนหล่ะขอบอก
"เอ่อคุณแบคเเทขอถามหน่อยดิ....ทำไมต้องไม่ให้เเทติดต่อกับซันนี่เอาตรงๆแบบไม่ใช่ว่ากลัวเเทติดรากแหเรื่องพาซันนี่หนีหรอกเพราะเเทสารภาพกับคุณเเล้วว่าเเทก็ร่วมมือกับซันนี่"
"เพราะน้องชายผมไม่ได้เหมือนคนอื่นไง....ผมไม่อยากให้คุณโดนหมายหัวหรือโดนมองว่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง"
"เเต่ยัยนั่นเพื่อนเเทอ่ะ เพื่อนรักด้วยนะ"
"ผมรู้ เเต่เซฮุนเขาไม่ใช่คนที่ใจเย็นเหมือนบุคลิกหรอก เชื่อผมเถอะว่าตอนนี้เพื่อนของคุณอีกคนที่พาซันนี่หนีโดนหมายหัวไว้เเล้ว ถึงจะมีอิทธิพลพอตัวเเต่ถ้าเขายุ่งกับซันนี่อีก..." เเบคฮยอนยกไวน์แดงราคาเเพงขึ้นมาจิบแล้วพูดต่อ "เขาโดนน้องผมบี้จนเละเเน่"
"เเทไม่เข้าใจอยู่ดี..ทำไมน้องคุณต้องหวงเพื่อนเเทขนาดนั้น ทำไมต้องทำเหมือนซันนี่เป็นสมบัติที่ใครก็ห้ามเเตะ ทั้งๆที่เขาซื้อเพื่อนเเทมาเเลกกับหนี้"
"เรื่องนั้น...ผมก็ไม่เเน่ใจหรอก เเต่ถ้าผมเเน่ใจเเล้ว จะบอกคุณคนเเรกนะว่าเพราะอะไร"
"เหมือนเเทสำคัญ"
"ก็คุณสำคัญ"
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
อยู่ๆ เเบคฮยอนก็พูดเเล้วมองหน้าฉัน เห้ยเเบบนี้มันตกใจนะ ฉันกำลังยืนค้ำหัวเขาที่เป็นประธานอยู่เเล้วพล่ามๆถามเรื่องที่อยากรู้จู่ๆเขาก็บอกว่าสำคัญเเล้วเงยหน้ามามองกันตรงๆงี้ ใจกระตุกเลย...
"....." ฉันพูดไม่ออกอ่ะ
"ถ้าไม่สำคัญจะให้มายืนพล่ามตรงนี้มั้ยคุณเลขา...ผมก็ห่วงคุณนะ"
"อะ เอ่อ" นี้หน้าฉันกำลังร้อน ร้อนมากขอบอก
"ทำไม...หน้าเเดงเเบบนี้เขินผมเหรอ" พูดเเล้วยังมายิ้ม บอกเลยหลายวันมานี้ใจเเทบางนะคะท่านประธานอย่ามาเล่นงี้เเทเป็นโรคเเพ้ผู้ชายใส่ใจค่ะ ฮ่อลลล
"ปะ เปล่า ค่ะ เเทร้อน"
"ดีเเล้ว...ผมก็ห่วงลูกจ้างทุกคนนั้นแหละ กลับไปทำงานของคุณได้ละ"
...เเป่ววว อ่ะว่าละว่าฉันมโนไปเอง
"ค่า" ฉันขานเเล้วเดินคอตกกลับไปที่ห้องทำงานตัวเองต่อ แหมคิดว่าคิดอะไรกับเราซะอีกเห้อ -3- เเล้วเราคิดอะไรถึงต้องมาคิดว่าเขาต้องคิดอะไรกับเรา บ้าไปแล้วยัยเเท!
[End Taeyeon's Part]
---------------BE MINE-------------
[Sunny's Part]
ฉันยืนมองคนที่เข้าประตูห้องมา เขารีบกลับมาจริงๆด้วยเเฮะ สนุกจังนี่เขากลัวฉันหนีขนาดนั้นเลยเหรอ สีหน้าเรียบเฉยที่มองมาไม่บ่งบอกอารมณ์อะไรทั้งนั้น มองตรงๆแบบนี้ท่านประธานก็หล่อมากนะ หล่อเกินไปด้วย เเต่ฉันเกลียดเขามากกว่าจะหลงเขาเหมือนผู้หญิงคนอื่น
"คุณมาช้านะ"
"...คิดจะหนีอีกแล้วเหรอ"
"ใช่...ถ้าคุณไม่อยู่ติดบ้านเเบบนี้อีกฉันจะหนีนะ"
ฉันกอดอกมองเซฮุนอย่างผู้เหนือกว่า เอาสิถึงยังไงเขาก็ไม่ไปลงกับพ่อเเม่ฉันอยู่เเล้วหล่ะนะเพราะพวกเขาไม่รู้เรื่อง จะเอามาขู่ฉันก็ไม่ได้ผลหรอก เซฮุนยืนมองฉันด้วยเเววตาที่ไม่สามารถคาดเดาได้ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ยิ่งจ้องฉันเเบบนี้มันน่ายิ่งน่าสนุก....ถ้าเขาจะมองว่าฉันจะใสซื่อเเสนดีตลอดไปเขาคิดผิด...ฉันดีได้ ฉันก็ร้ายเป็น เเล้วถ้าฉันร้าย เขาจะคาดไม่ถึงเลยหล่ะ
"....ทำแบบนี้ต้องการอะไร"
เเล้วเขาก็ถามออกมาจนได้...ต้องการอะไรงั้นเหรอ เอาชนะเขาไง ซื้อฉันมาก็อย่าได้คิดว่าจะทำอะไรกับฉันก็ได้ง่ายๆหล่ะ เขาทำฉันเจ็บเข้าเนื้อขนาดนี้เเล้วเขาจะไม่เจ็บเลยมันเป็นไปไม่ได้
"ต้องการให้คุณอยู่กับฉันไง"
"......" เขาเงียบ...ทำไมจะไม่อยู่เหรอ
"คุณไม่อยากให้ฉันหนีก็ดูฉันไว้สิ ไม่ใช่ให้ลูกน้องคอยเฝ้าเเล้วตัวเองไปเสวยสุขกับผู้หญิงอื่น" ฉันต้องพูดสิ่งที่น่าอายนั่นสินะ..."คุณได้ฉันเเล้วนะ ควรรับผิดชอบให้มันมากกว่านี้" เขานิ่ง นิ่งมากเมื่อฉันพูด จะทำเหมือนฉันเป็นนางบำเรอที่มานอนด้วยเมื่อไหร่ก็ได้มันไม่ใช่หรอกนะโอ เซฮุน
"ไม่ได้เหรอ" ฉันเดินเข้าไปหาเขาที่เอาเเต่ยืนนิ่ง มือฉันกำชายเสื้อสูทของเขาไว้เเล้วเงยหน้ามองเขา ฉันส่งสายตาที่อ้อนวอนที่สุดให้เซฮุน เเละกระตุกชายเสื้อนั่นเบาๆ
"....ซันนี่" เขาเรียกชื่อฉันเสียงเเผ่ว...นั่นแหละอ่อนโยนกับฉันเเบบนั้นแหละเซฮุน
"อย่าเเต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นนะ"
"..............." เงียบอีกเเล้ว
"บอกสิเซฮุน ว่าคุณจะไม่เเต่งกับเขา" ฉันขยับเข้าไปใกล้เซฮุนอีก มือที่กำชายเสื้อสูทเปลี่ยนมาปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตของเขาเเทน เขาไม่ขัดฉันเลยเอาเเต่มองการกระทำน่าอายของฉัน ฉันปลดกระดุมออกทีละเม็ดเเล้วแทรกมือผ่านกลีบเสื้อเชิ๊ตเข้าไปแตะกล้ามเนื้อกำยำที่อกของเขา
"อย่าเเต่งนะ คุณเป็นของฉัน"
"....อืมไม่เเต่ง" พูดจบฉันก็โดนช้อนตัวขึ้นไปอยู่ในอ้อมเเขนของเซฮุน "....ทำไมต้องยั่วกันขนาดนี้" เรียวปากของเซฮุนลงสัมผัสกับริมฝีปากของฉัน
"เดี๋ยว...คุณจะไม่เเต่งงานจริงๆใช่มั้ย?"
"....จริงๆ" เขาฝังหน้าลงที่ซอกคอของฉัน ฉันรู้สึกถึงบางอย่างที่ชื่นๆเเละเย็นก่อนจะรู้สึกจี๊ดๆเมื่อโดนขบเนื้ออ่อนตรงนั้น ".....ถ้าคุณทำตัวน่ารักแบบนี้ไปตลอด ผมจะเชื่อฟังคุณทุกอย่าง" พอเขาพูดจบ คมเขี้ยวของเขาก็ฝังลงตรงซอกคอฉัน มันเจ็บเเละฉันรู้ว่าถ้ายอมให้ถลำลึกกว่านี้ฉันก็ต้องทนรับความเจ็บปวดพวกนี้อีก ฉันจำมันได้ดีว่าเซฮุนดิบเถื่อนเเค่ไหน.....
เซฮุนถอดเสื้อนอกกับเสื้อเชิ๊ตของตัวเองออก เเล้วเขาก็ปลดเข็มขัดกางเกงก่อนจะโถมลงมาช่วงชิงลมหายใจของฉันอีกครั้ง เวลานี้ฉันไม่รู้เลยว่าเสื้อผ้าของตัวเองหลุดหายไปตอนไหน เขาชำนาญจนบางทีฉันก็กลัว เวลาเขาจูบมันหนักหน่วง เวลาเขาเล้าโลมมันไม่ได้อ่อนโยนเเต่กลับรู้สึกอึดอัด เเละมันก็เจ็บราวกับโดนไฟช็อตไปทุกที่ที่เขาสัมผัส
".....อย่ากรี๊ดเหมือนวันนั้นนะ" เขากระซิบ..ไม่กรี๊ดหรอกถ้าเขาไม่ทำฉันเจ็บก่อน วันนั้นเขารุกล้ำฉันโดยไม่ทันได้ตั้งตัว มันฝังใจฉันนะเพราะครั้งเเรกมันกลับไม่น่าจดจำ
"อย่ารุนเเรงกับฉันเหมือนผู้หญิงคนอื่นของคุณ" ฉันเอามือเเตะเเก้มของเซฮุนเเละพูดเหมือนขอร้อง เเต่เขาไม่ได้ตอบรับอะไรทั้งนั้น หากเเต่จูบมือฉันเเล้วจับมันกดลงไปกับเตียงเหมือนเดิม...
...CUT จ้า...
**เม้นหวีดเยอะๆ ให้กำลังในไรท์เเล้วทิ้งเมลล์ไว้ได้เลยนะคะ**
“อ่ะ! ไม่มัดนะ”
เซฮุนคว้าเนคไทมาไว้ในมือแล้วรวบแขนเธอไว้เนื้อหัว
แต่ซันนี่ไม่ชอบ
ครั้งก่อนเขาก็มัดเธอมันทรมาณจนเธออยากร้องไห้ที่ไม่สามารถคว้าอะไรไว้ได้เมื่อถูกสัมผัสที่เร้าร้อนของเขา
“…ไม่ได้…เดี๋ยวเธอไม่ร้องอ้อนวอนขอให้ฉันหยุด” เซฮุนรวบแขนคนตัวเล็กและใช้เนคไทมัดไว้มันไม่แน่นมากแต่ไม่สามารถหลุดออกได้ง่ายๆ
“….ฉันชอบที่เธอร้องไห้
แล้วเรียกชื่อฉัน” เซฮุนก้มลงมากระซิบ
ซันนี่รู้อยู่ในใจว่าฉากต่อไปเธอจะต้องได้รับความทรมาณอย่างหนักหนาแน่ๆ
เซฮุนมองผลงานของตัวเองอย่างพอใจ
-----------------------------
ฉันลืมตาขึ้นมาเจอเเสงเเดดตอนเช้า...นี่ฉันหลับข้ามวันไปเลยเหรอ เมื่อวานตอนเย็นจำได้ว่ามีอะไรกับเซฮุน....ความรู้สึกตอนนี้เหมือนตายเเล้วฟื้นชัดๆ...เเล้วเขาไปไหนนะ... ฉันพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น อย่างที่คิดไว้ เเทบเดินไม่ไหวจริงๆ ฉันพยายามพาตัวเองไปที่ห้องน้ำ เเล้วพอมาถึงหน้ากระจก...เป็นไปตามคาด เขาเป็นมนุษย์ประเภทซาดิสถ์ดิบเถื่อนหัวรุนเเรงรึไง ฉันก็คนนะ ทำรอยอย่างกับว่าเป็นสิ่งของ ฉันส่ายหัวกับสิ่งที่เซฮุนทำเเละจัดการอาบน้ำเเต่งเตัวให้เรียบร้อย ก่อนจะออกมาทาเเป้งทาครีมนิดหน่อยเพื่อไม่ให้ดูเหมือนศพ เพราะเซฮุนทำให้ฉันกลายเป็นศพไปเเล้ว หน้าเหมือนคนอดหลับอดนอนผ่านสมรภูมิรับเเนวหน้ามายังไงอย่างงั้น
"ตื่นเเล้วเหรอค่ะคุณซันนี่" ทันทีที่ลงมาก็เจอกับว่าที่คู่หมั้นคนสวยของท่านประธาน เฮอะ! เห็นหน้าเเล้วหงุดหงิดชะมัด เธอยิ้มใส่ฉันเเล้วมันก็เป็นรอยยิ้มที่ดูมีความจริงใจอยู่เต็มไปหมด
"เซฮุนไปไหน?" คำเเรกที่ฉันถามทำเอาคุณหนูมินะเงิบ ทำไมก็ฉันจะเรียกเเบบนี้อ่ะ ฉันก็เรียกเเบบนี้มาเเต่ไหนเเต่ไรละ ใครจะไปพี่เซฮุนคะ พี่เซฮุนขาเหมือนเธอกันหล่ะ?
"เอ่อพี่เซฮุนเข้าบริษัทเเต่เช้าหน่ะค่ะ เข้ามาก็คงช่วงกลางวัน"
"อ๋อ" ฉันยิ้มให้คุณหนูมินะ ก่อนจะเดินผ่านเธอไปนั่งที่โซฟาเเล้วเปิดทีวีดู เธอก็เลยเดินมานั่งด้วย ไม่มี่ที่อื่นจะไปรึไง มานั่งด้วยเเบบนี้อึดอัดเเย่ เอาตรงๆเธอเป็นผู้ดีโดยสันดาร เเต่ฉันมองออกว่าเธอก็มีความต้องการในเเบบของผู้หญิงอยู่ไม่น้อยเลย
"เอ่อ....เมื่อวานคุณกับพี่เซฮุนหายไปด้วยกัน...."
"ไม่ได้หายนะ ก็อยู่ในห้องด้วยกัน....ทั้งคืน" ฉันชายตามองมินะเเล้วยิ้มให้เธออีก ตอนเเรกเธอก็มีใบหน้าใสซื่อเเละมองมาที่ฉันเป็นปกติเเต่อยู่ๆก็หุบยิ้มลงเเล้วทำหน้าสด
"เเล้วทำอะไรกันเหรอคะ ฉันได้ยินเสียงโวยวายพวกคุณทะเลาะกันเหรอ" โหยเเม่คุณหนู คงจะได้ยินเเค่เสียงฉันกรี๊ดสินะ เพราะห้องอ่ะมันเก็บเสียง มาอยากรู้เรื่องของคนอื่นเเบบนี้ไม่น่ารักเลย
"ไม่เชิงหรอก นี่....ดูสิ" ฉันเปิดรอยกัดที่หัวไหล่ให้เธอดู เเต่บนผืนร่างกายฉันไม่ได้มีเเค่รอยกัดหรอกมันมีรอยช้ำจากอย่างอื่นด้วย เเน่นอนฉันจงใจให้เธอเห็น
"ตายเเล้ว! คุณซันนี่เจ็บมากมั้ยค่ะ เดี๋ยวฉันไปเอายามาให้นะคะ" มินะจะลุกไปเอายามาให้ฉัน เเสนดีซะจริงเต่ฉันรั้งเธอไว้ก่อน
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวมันก็หายเอง"
"เเต่มันช้ำมากเลยนะคะ เขาทำคุณแบบนี้ประจำเหรอ ทำไมต้องใช้กำลังกันขนาดนี้" สีหน้าปนความกังวลของคุณหนูมินะดูเป็นห่วงเป็นใยฉัน....นี่คงคิดว่าพวกฉันทะเลาะตบตีกันงั้นสิ? โอ้วเเสนดีจริงคุณหนู
"ไม่ประจำหรอก......เเค่ตอนฉันยั่วเขามากๆก็จะโดนเเบบนี้" ฉันจงใจพูดกำกวมนะ
"ยั่วโมโหหน่ะเหรอคะ?" เเต่ดูสิ คุณหนูมินะก็ยังมองโลกในเเง่ดี อยากจะหัวเราะจริง
"ทำนองนั้นแหละ เซฮุนขี้โมโหจะตาย" ฉันทำเหมือนไม่มีอะไรเเล้วยิ้มให้เธอเหมือนเดิม "ว่าเเต่ จะมาอยู่ที่นี้ถาวรเหรอ?" ฉันตัดสินใจถามเธอไปตรงๆ เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วย ทำไมจะหมั้นกันมาอยู่ด้วยก่อนหมั้นมันดูไม่งามเหรอ โห....ดูฉันนี่ยัยคุณหนู ถ้าเธอรู้ว่าฉันผ่านอะไรมาบ้างเธอจะสะพรึง
"ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ รอดูว่าพี่เซฮุนจะจัดการเรื่องของเรายังไง"
"อ่อ...ดีจังเลยน้า จะเป็นเจ้าสาวเเล้ว"
"แหมคุณซันนี่ ฉันยังไม่ได้เเต่งงานกันเลยนะคะ อีกอย่างไม่รู้ว่าพี่เซฮุนจะเอายังไงกันเเน่ เเต่ที่ฉันอยากรู้...." มินะเงียบไปทำหน้าเหมือนอ้ำอึ้งจะถามดีหรือไม่ถามดี จนฉันรู้สึกเอียนใช่ว่าฉันจะไม่เคยรวยไม่เคยโดนอบรมอะไรเเบบนี้มาอ่ะนะ เเต่ความลำบากทำให้ฉันมองกลับไปว่าถ้าตอนนี้ฉันมีกริยาเเบบมินะฉันคงน่าอึดอัดน่าดูต้องมาคอยนั่งคิดว่าเรื่องนี้ควรพูดนะ เรื่องนี้ไม่ควร เรื่องนี้จะพูดดีมั้ย
"จะถามเรื่องฉันกับเซฮุนเหรอ" ฉันเลยตัดบทด้วยการถามเเทนเลย ก็พอจะรู้อ่ะนะผู้หญิงด้วยกัน และเธอก็พยักหน้ารับว่าอยากรู้เรื่องนี้จริงๆ "ก็เคยบอกไปแล้ว ฉันเป็นเเค่ลูกหนี้เขาไง" พูดจบฉันก็ยิ้มให้มินะ นี่ฉันยิ้มให้ขนาดนี้ดูไม่ออกเหรอว่าฉันเฟค55555555
"เเต่พี่เซฮุนดูเเคร์คุณมากกว่าใครเลยนะคะ"
"ก็อย่างงี้แหละ ฉันมีมูลค่าเยอะน้า เพราะเป็นหนี้เยอะตัวฉันที่โดนใช้มาเเลกหนี้เลยเเพงไง เขาเเคร์เพราะอีกหน่อยเขาอาจเอาอวัยวะฉันไปขายก็ได้ใครจะไปรู้หล่ะ ฮ่าๆ" ฉันเเกล้งพูดติดตลก เออยัยนี้ก็ขำเเฮะ เออออหอหมกกับฉันเฉยอ่ะ
"คุณซันนี่ตลกจังเลยค่ะ" เธอป้องปากหัวเราะตามสเต็ปลูกผู้ดี...จ้าๆ...ลองมารู้ว่าชีวิตฉันเจออะไรมาบ้างจะขำไม่ออก
"อ่ะ ใกล้เที่ยงเเล้วนี่" ฉันมองนาฬิกาเเกะสลัดทรงยุโรปเรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงทางเข้าบ้าน
"พี่เซฮุนใกล้กลับมาเเล้วล่ะค่ะ" ข้อนั้นฉันรู้ป่ะมินะ -___- "เดี๋ยวขอตัวไปชงชาให้พี่เซฮุนก่อนนะคะ เวลาพี่เซฮุนทำงานมาเหนื่อยๆจะชอบจิบชา" จ้า...เดี๋ยวเจอนมสตรอวเบอร์รี่ของฉันจะเงิบ หึๆ
ไม่นานนักรถของเซฮุนก็ขับเข้ามาพร้อมกับเสียงฝีเท้าลูกน้องที่มาคอยต้อนรับเขา ส่วนฉันเหรอนั่งหันหลังให้เเล้วดูทีวีอยู่ ไม่ต้องพยายามหรอกเดี๋ยวเขาก็เข้ามาหาเองนั่นแหละ
"...ซันนี่" เสียงทุ้มเรียกฉันจากข้างหลัง ฉันเลยหันไปมอง พอเห็นเขาฉันก็ยิ้มหวานให้ทันที
"กลับมาเเล้วเหรอคะ? เหนื่อยมั้ย?" ฉันลุกไปดึงชายเสื้อเขาให้มานั่งด้วยกัน
"....วันนี้ทำตัวดีแปลกๆ"
"ไม่ชอบเหรอ?" ฉันลุกไปนั่งตักเซฮุนเขาก็ไม่ได้ขัดอะไรเเถมยังโอบฉันกลับด้วยซ้ำ "อยากกินนมสตรอวเบอร์รี่" ฉันพูดไปแกว่งเท้าไป รู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งห้าขวบเลยเเฮะ เเต่ไม่ได้หรอกเพื่อเอาชนะเขาฉันทำได้ทุกอย่างนั้นแหละ เเล้วเขาก็สั่งให้เเม่บ้านไปเอานมมา จังหวะพอดีกับที่มินะเอาชาร้อนๆเดินตรงมาทางนี้ ซึ่งภาพที่เธอเห็นคงทำเธอช็อคไม่น้อย
"อะ เอ่อพี่เซฮุนคะ ชาค่ะ" เธอเอามันวางลงที่โต๊ะ ส่วนฉันก็ถือมือเซฮุนขึ้นมาตบเล่นกับมือตัวเอง มองอะไรมินะ ฉันก็เเค่ลูกหนี้ของเขาไง หุๆ เเล้วดูอิตาเซฮุนก็เหมือนไม่ได้เเคร์คุณหนูมินะเลยนะ เพราะเขายังปล่อยให้ฉันนั่งเล่นบนตักเเล้วยังโอบเอวฉันไว้ เเล้วเขาก็โน้มตัวมาหยิบชาผ่านไหล่ฉัน คางเขาเกยที่ไหล่ฉันพอดีเลย....เฮ้อ มินะยังมีชีวิตอยู่ใช่มั้ย
"คะ คือมินะขอตัวก่อนนะคะ"
"อ้าวจะไปไหนอ่ะ อยู่ด้วยกันก่อนสิ"
"คือมีเรื่องต้องคุยกับคุณพ่อหน่ะค่ะคุณซันนี่" อ๋อฟ้องพ่อเหรอ เชิญจ๊ะ....
พอมินะเดินออกไป ละทีนี้เซฮุนยิ่งกระชับอ้อมเเขนเเน่นขึ้น เเล้วเอาหน้ามาวางบนไหล่ฉัน...จ้าา ตามสบายเลยค่าท่านประธาน
".....นึกว่าจะตื่นสายกว่านี้"
"ทีหลังคุณจะไปไหนต้องบอกฉันก่อนสิ ทำไมมินะรู้เเต่ฉันไม่รู้" ฉันหันไปมองเขาทั้งๆที่นั่งอยู่บนตักนั้นแหละ
".....ก็ไม่อยากกวนตอนนอน"
"ไม่รู้แหละ...ฉันต้องรู้ทุกอย่างก่อนคุณหนูคนนั้น ทำได้มั้ย?" ฉันมองเซฮุนตรงๆ ทำไมเข้าไม่โมโหหล่ะ เขาควรโมโหหรือไม่ก็ด่าฉันว่าไม่มีมารยาทตั้งเเต่ฉันขึ้นมานั่งตักละ นี่อะไรปล่อยให้นั่งไม่พอยังเล่นด้วยอีก
".....ได้ อยากได้อะไรจะให้หมดเลย" แหนะ....อิตาคนนี้มาแปลก ปกติไม่ใช่งี้ ปกติด่าจนฉันอึ้งไปละ เขาชอบว่าฉันไม่รู้จักมีมารยาทที่ต่ำที่สูงบลาๆ ไม่พูดจาดีงี้หรอกหรือเพราะเรื่องเมื่อวานมันได้ผล?
"ทำไมยอมง่าย"
"........" เซฮุนไม่พูดเเต่จ้องตาฉันเเทน ฉันเลยคิดคำถามสนุกๆออก
"เเล้วถ้าฉันอยากเเต่งงานกับคุณหล่ะ จะเเต่งกับฉันเเทนคุณหนูนั่นมั้ย?"
"....แต่ง"
"นี่ฉันพูดเล่นนะ! เเค่คุณไม่เเต่งกับมินะก็พอ ถ้าผิดคำพูดก็เตรียมตัวตามหาฉันอีกได้เลย"
"....อย่าดื้อสิ ทำตัวน่ารักแบบนี้ทุกๆวันไม่ได้เหรอ"
"ฉันจะน่ารักด้วยถ้าคุณไม่ขัดใจก็เเล้วกัน คุณยังต้องรับผิดชอบฉันนะคะท่านประธาน" ฉันเผลอเอามือไปเขี่ยจมูกเขาเหมือนเวลาที่ฉันพูดหยอกเล่นกับมาร์คเเล้วจะเขี่ยจมูกมาร์คเล่น ตายหล่ะมันคงเป็นการลามปามมากเกินไปมั้ยนะ
"อุ้ย ขอโทษค่ะ" ฉันชักมือกลับเเต่เซฮุนกลับมองฉันนิ่งๆ เขาดูแปลกใจที่ฉันทำแต่เเล้วรอยยิ้มบางๆก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา.....เซฮุนยิ้ม?
"....น่ารัก" เขาพูดเเล้วยิ้มบางๆอยู่อย่างงั้น....ไม่ได้นะใจฉันกำลัง.. ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก...
ไม่ได้นะซันนี่ ต้องไม่รู้สึกอะไรกับตานี่ ต้องไม่เผลอใจต้องไม่หลงเขาสิ! นายนี่มันปีศาจนะ เขาทำลายชีวิตเธอจำไว้ให้ขึ้นใจสิ! ฉันตั้งสติเเล้วรีบหาเรื่องมาพูด ถ้าเขายอมฉันง่ายๆแบบนี้ฉันคงขอให้เขาพากลับบ้านได้
"นี่...ฉันอยากไปหาพ่อกับเเม่ ไปหาเพื่อนๆที่ร้านพี่กาฮี อยากไปหาน้าจีวอนด้วย คุณไปด้วยกันนะ"
"........." เขาเงียบ...นี่ก็เสนอว่าให้เขาไปด้วยกันเเล้วไง ฉันเเค่คิดถึงพ่อแม่คิดถึงเพื่อนๆน่ะ เเต่ถ้าเขาเกรี้ยวกราดขึ้นมาอีกจะทำยังไงดีนะฉัน
"ไม่ได้เหรอ...ฉันไม่ได้จะหนี ฉันถึงบอกให้คุณไปด้วยไง"
"....เเล้วจะไปเจอมันมั้ย?" มันเหรอ? มันไหนอ่ะที่เขาพูดถึง
"....เจอใคร?"
"........." เซฮุนทำหน้าเรียบเฉย ถ้าให้ฉันเดา...มาร์คเหรอ ต้องเป็นมาร์คเเน่ๆ ซวยหล่ะยังไงถ้าฉันได้กลับไปเยี่ยมเพื่อนๆมาร์คก็ต้องไม่โผล่มาเจอ ไม่งั้น...ฉันคิดว่านะ คงจะมีเรื่องเกิดขึ้นเเน่ๆ
"ไม่ไปเจอ จะไปเจอทำไมคุณไปคุมฉันด้วยนี่" ฉันอ้อนด้วยการคล้องคอเซฮุนไว้ ทำให้สีหน้าตึงเครียดของเขาดูผ่อนคลายลงบ้าง
".....งั้นก็ไปเตรียมตัว" เย่! เหมือนจะลอยเลยจะได้ไปหาพ่อกับเเม่เเล้วก็ไปเจอเพื่อนๆด้วย เเบบนี้ต้องเรียกเเทยอนให้มาเจอ อย่างน้อยๆก็รู้เเละว่าที่แทยอนไม่ว่างเพราะทำงานกับพี่ชายของเซฮุน
"งั้นเดี๋ยวฉันลงมานะคะท่านประธาน ใจดีที่สุดเลย!" ฉันหยิกแก้มเซฮุนไปทีนึงเเล้วรีบวิ่งขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ดีใจจนใจเต้นไม่หยุดเเล้วเนี่ย
.............
"พี่เซฮุนค่ะ" มินะเดินเข้ามาหลังจากเห็นเหตุการณ์ต่างๆอยู่นานเเล้ว เเละเธอก็เเน่ใจว่าความสัมพันธ์ของเซฮุนกับซันนี่ไม่ใช่เเค่ลูกหนี้ที่มาเป็นเลขากับเจ้าหนี้เเน่ๆ
"....ว่าไง" เซฮุนตอบรับมินะเสียงเรียบ ช่างเเตกต่างกับตอนที่ยิ้มให้ซันนี่ซะเหลือเกิน เธอคงเป็นได้เเค่น้องสาวในสายตาเขาเท่านั้น เเล้วเรื่องหมั้นก็เเค่ประคองธุรกิจของพ่อที่กำลังจะล้มเท่านั้น เพราะเป็นคู่ค้าเก่าแก่กันมาก่อนเขาถึงได้ยอมช่วยเหลือ...มีเเต่เธอที่หวังจะอยากได้ดูเเลเขาไปตลอดชวิต
"คุณพ่อมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ" เธอยื่นโทรศัพท์ให้เซฮุน เขารับไปและปลีกตัวออกไปคุย...คนญี่ปุ่นไม่ชอบเรื่องที่ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง เเล้วถ้าจะให้เธอมาเป็นเพียงเเค่เมียเก็บ....เธอคงทนไม่ได้ทั้งๆที่ก็ได้มีข่าวออกไปเเล้วเเท้ๆ
"...มีอะไรไม่พอใจทำไมไม่พูดตรงๆ?" เซฮุนกลับเข้ามาเเละยื่นมือถือคืนให้มินะ
"เปล่านะคะ มินะเเค่เรียนคุณพ่อไปตามปกติ...มินะโกหกคุณพ่อไม่ได้หรอกค่ะ" เธอพูดความจริง ถึงจะไม่ได้มีความรู้สึกเกลียดซันนี่ หรือริษยาเธอเเต่ว่าเธอก็เป็นผู้หญิง มันย่อมมีความรู้สึก...ความรู้สึกที่บางครั้งก็อยู่เหนือความถูกต้อง
"....ฉันเห็นเธอเป็นน้องสาว มาอยู่ที่นี้ก็เพื่อจะดูเเลเธออย่างที่พ่อเธอขอไว้"
"เเค่นั้นเหรอค่ะ? เเต่พี่ก็รู้ว่ามินะรู้สึกยังไง จะให้มินะทำยังไงค่ะพี่เซฮุน" น้ำตาคลออยู่ที่ตาคู่สวย เซฮุนส่ายหน้ากับเรื่องราววุ่นวายนี่....เขาเดินเข้าไปใกล้เธอโดยไม่พูดอะไร
"มินะทำให้ตระกูลขายหน้าไม่ได้หรอกค่ะพี่เซฮุน ถ้าเป็นอย่างนั้นมินะคงไม่มีหน้ากลับไปหาคุณพ่อ" เซฮุนตั้งใจจะยกเลิกทุกอย่างเรื่องหมั้นเพราะซันนี่ขอเขาไว้ เเต่พอมาเจอสถานการณ์น่าอึดอัดเเบบนี้มันก็ยากที่เขาจะจัดการ เขาไม่พูดอะไรเเต่ทำเพียงเเค่ปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบเเก้มใส....
.....โดยไม่รู้เลยว่าภาพที่เขากับมินะทำอยู่ตอนนี้กำลังถูกมองอยู่ด้วยดวงตากลมโตของซันนี่ หมัดเล็กๆกำเเน่น เธอคิดไว้เเล้วว่าต่อให้มินะเเสนดีเเค่ไหนเเต่เธอก็ไม่ได้เเสนดีจนยอมไปหมดทุกอย่างหรอก คนที่ดูจะมีความทะเยอทะยานเเบบนี้ยังไงก้ไม่ปล่อยให้ตัวเองเสียศักดิ์ศรีหรอก....ผู้หญิงทุกคนก็มีความร้ายอยู่ในตัวทั้งนั้น...
------100%--------
ใครจะเอา NC ทิ้งเมลล์ไว้เลยจ้าเเต่อย่าลืมเม้นทุกตอนเพื่อรับ NC นะคะ หากได้รับ NC เเล้วช่วยเเจ้งไรต์ด้วยนะคะว่าเป็นยังไงบ้าง ขอบคุณค่ะ <3
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น