[ LOUDER ] YOU ARE MY RISK. {HUNSUN/ETC.}

ลำดับตอนที่ #13 : #RISK | 12

RISK -12- | Hug me once.

"ไม่เอาคุณหนูมินะมาด้วยหล่ะ" เสียงใสเอ่ยถามอย่างราบเรียบ เวลานี้ความเงียบปกคลุมไปทั่วรถ เเม้เซฮุนจะรู้ว่าน้ำเสียงของซันนี่ที่เป็นเเบบนี้เพราะไม่พอใจอะไรสักอย่างนึง เเต่เขาก็ไม่รู้ว่าที่ไม่พอใจนั้นคือเรื่องอะไร

"...ทำไมล่ะ?" ประธานบริษัทการเงินเเละอสังหาริมทรัพย์อันดับหนึ่งของเกาหลีวัย 24 ปีเอ่ยถามกลับ ยิ่งทำให้หน้ามุ่ยๆของคนตัวเล็กข้างๆยับเข้าไปอีก

"จะต้องปาดน้ำตาให้ผู้หญิงในความดูแลอีกสักกี่คนเหรอ...เล่นบทพระเอกอยู่รึไง?" ซันนี่เเขวะโดยไม่เกรงกลัวอะไรชายที่นั่งข้างๆนั่นถึงทำให้เขานึกออก

"....อย่าคิดเล็กคิดน้อย" เขาเองก็ตอบกลับไปเสียงเรียบเช่นกัน..ตอนเเรกไม่ได้คิดเลยว่ารับซันนี่มาอยู่ด้วยเเล้วจะต้องตามใจเธอขนาดนี้ เเต่มันก็ไม่ได้หนักหนาอะไรเพราะเขาเองทำไปด้วยความเต็มใจเเละมันก็ไม่ได้ลำบากเลย

"คิดเล็กคิดน้อย?....อ่องั้นถ้ามีคนมาปาดน้ำตาให้ฉันคุณก็จะเฉยงั้นสิ" ตากลมสวยเหล่มองคนข้างๆพร้อมกับทำหน้าท้าทายเขา ซันนี่ตอนนี้เเทบไม่เหลือความเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสา เธอเจ้าคิดเจ้าเเค้นเเละอยากเอาชนะเซฮุนมากไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

".....ซันนี่" เซฮุนถอนหายใจกับความเอาเเต่ใจของคนข้างๆ

"ว่าไงค่ะ? ถ้าทนนิสัยเเบบนี้ไม่ไหวคุณก็ปล่อยฉะ...อ่ะ!" ซันนี่ไม่ได้พูดให้จบประโยคเพราะคนข้างๆรู้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อนั่นทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาจนต้องคว้ากรามเล็กมาไว้ในมือ

"....อย่าพูดคำนั้น" เสียงเย็นเอ่ยออกมาใบหน้าหล่อเหลาไม่ได้เเสดงอะไรมากมายนอกจากคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน

"ก็ทำตัวให้มันดีๆสิเซฮุน" เพราะการโดนตามใจทำให้ซันนี่ได้ใจกล้ายอกย้อนเขาโดยไม่เเคร์ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง

".....ดื้ออีกเเล้วนะ" เซฮุนเลื่อนหน้าลงไปที่คอขาวก่อนจะจงใจทำรอยไว้ที่ตรงนั้นอย่างชัดเจน

"นี่คุณ!ถ้าคนอื่นเห็นจะว่ายังไง!" คนตัวเล็กดูจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก เมื่อคืนก็ได้ใจทำไปทั่วตัวเเล้วยังจะมาทำให้ที่คนเห็นได้ง่ายเเบบนี้อีก ยิ่งจะไปเจอพ่อเเม่กับเพื่อนๆยิ่งหน้าอายเข้าไปใหญ่

"....ก็เธอเป็นของฉัน" พูดเเล้วยังลอยหน้าลอยตาทำซ้ำอีกรอย

"หยุดนะ! ไม่งั้นฉันจะทำคุณบ้างให้คุณหนูมินะอกแตกตายไปเลย!"

"...ทำสิ..ฉันไม่ขัดเธอหรอก ทำเลย" ไม่พูดเปล่า เซฮุนยื่นขอลงมาให้อยู่ในระดับที่ซันนี่สามารถคว้าไปทำรอยได้ เเต่คนตัวเล็กกลับหน้าเเดงขึ้นมาดื้อๆเเล้วดันหน้าเซฮุนออกไป

"ช่างมันเถอะ...เเต่ถ้าคุณยังปาดน้ำตาให้คนอื่นไปทั่ว..ฉันไม่หยุดเเน่"

"...หวงก็เเต่งงานกันสิ เเต่งเเล้วจะไม่ไปยุ่งกับใครเลย" น้ำเสียงเหมือนล้อเล่นเเต่ทำเอาคนฟังใจไม่ดี ซันนี่รีบหันขวับมองเซฮุน 

"เเต่งทำไม ฉันมันเเค่ลูกหนี้มีอะไรเทียบคุณได้..ฉันมันไม่คู่ควรเเต่งไปคุณก็อายคนอื่น....เอ้!หรือคุณจะเเต่งลับๆเเล้วทำเหมือนฉันเป็นเเค่นางบำเรอ?" คำพูดลดค่าตัวเองนั่นทำให้คนพูดเองก็แอบใจเสีย...เธอรู้ว่าไม่คู่ควรกับเขาเเต่ยังไงเธอก็ยังอยากเอาชนะเเต่ถ้าให้เธอแต่งเธอก็คงได้เเค่อยู่เเบบลับๆเพราะเซฮุนเป็นใครเธอเป็นใคร ซันนี่ย่อมรู้ดี

"............" ยิ่งเขาไม่พูดอะไรยิ่งทำให้ซันนี่รู้สึกเเย่ที่พูดเเบบนั้น แปลว่าเธอเองพูดถูกสินะ...

     ไม่นานหลังจากบทสนทนาจบลงรถยุโรปหรูก็มาจอดที่หน้าบ้านของซันนี่ที่ก่อนที่เธอจะหนีเธอก็ได้มาเยี่ยมพ่อเเม่เเล้วครั้งนึง มันดูดีขึ้นพ่อเเม่เธออยู่สบายขึ้นเเละเซฮุนก็ให้ทุกอย่างที่พ่อแม่เขาต้องการ...เเสดงให้เห็นว่าซันนี่เป็นสิ่งที่เอาไว้เเลกหนี้เเล้วคุ้มเเค่ไหน

"ซันนี่" เสียงเเม่เรียกลูกสาวสุดที่รักก่อนจะโผเข้ากอดอย่างคิดถึง พ่อของซันนี่รีบออกมาต้อนรับเซฮุนเเละลูกน้อง

"ท่านประธานไม่ได้บอกเลยไม่ได้เตรียมของไว้ต้อนรับต้องขอโทษจริงๆนะคะ" เเม่ของซันนี่เอ่ยพูดอย่างเกรงใจ

"ไม่เป็นไรหรอกเเม่ เข้าบ้านกันเถอะ" ซันนี่พูดเเล้วรีบดันตัวเเม่ให้เข้าบ้านเเล้วเซฮุนกับพ่อของเธอตามมาโดยมีลูกน้องของเซฮุนรออยู่ข้างนอก

"ซันคิดถึงเเม่กับพ่อมากๆเลยค่ะ"

"พ่อกับเเม่ก็คิดถึงลูก เเล้วทำตัวดีรึเปล่าไปอยู่กับท่านประธานเขา?"

"ไม่เลยค่ะ ซันเป็นเด็กดีมา...."

"....เธอไม่ค่อยเชื่อฟังสักเท่าไหร่ เอาเเต่ใจ ทำตัวไม่น่ารัก" เซฮุนพูดเเทรกขึ้นมาก่อนที่ซันนี่จะพูดจบเสียอีก เขาพูดด้วยสีหน้านิ่งๆทำให้คนตัวเล็กหลุดหงิดจนกำมือเเน่น

"อย่าไปเชื่อเขาเลยค่ะ...เขางานยุ่งจะมารู้อะไรไม่ค่อยมีเวลามาดูซันหรอกอีกอย่างเขาต้องดูเเลคู่หมั้นเขาด้วย" ซันนี่พูดพลางมองหน้าเซฮุน เเถมเธอยังยักคิ้วท้าทายเขาด้วย

"ท่านประธานมีคู่หมั้น? เเล้วซันนี่ไปสร้างความไม่พอใจให้คู่หมั้นของคุณรึเปล่าครับ?" พ่อของซันนี่ถามด้วยความกังวลใจ กลัวว่าการมีผู้หญิงอยู่ในบ้านเขาจะสร้างความไม่พอใจให้คู่หมั้นของเซฮุน

"พ่อพูดเหมือนซันไปเป็นเมียเก็บของท่านประธานเลยค่ะ ...เอ้..หรือที่เอาซันเเลกหนี้เพราะซันมีค่าเเค่นั้นจริงๆ?" ซันนี่พูดออกมาด้วยความคับเเค้นใจทำไมทุกคนต้องพูดเหมือนเธอไปสร้างความเดือดร้อนทั้งๆที่คนที่พาเธอไปก็เป็นเขา อยากให้เธออยู่ด้วยก็คือเขา ถึงเธอจะเจ็บใจเเต่ขณะที่พูดเธอกลับยิ้มไร้เดียงสานั่นก็ทำให้คนฟังถึงกับเงียบไปชั่วขณะ

"ทำไมพูดเเบบนั้นหล่ะลูก?"

"ก็มันไม่จริงเหรอคะเเม่?" เธอหันไปถามกลับเเม่ของเธอด้วยใบหน้ายิ้มเเย้ม เเต่ในใจเเตกเป็นเสี่ยงๆ....

"...คงต้องกลับเเล้วหล่ะ" เซฮุนพูดขึ้น

"ฉันยังไม่หายคิดถึงพ่อเเม่เลยนะคะ" เเต่ซันนี่เถียงขึ้นมา

"....พอเเล้วเธอต้องกลับไปทำงาน"

"'งาน? งานอะไรหล่ะ ก็ขังฉันไว้เเต่ในบ้านนิ" ซันนี่พูดออกมาอย่างเหลืออด ทำให้พ่อเเม่เธอพากันตกใจ พวกเขาคิดว่าลูกสาวจะทำหน้าที่เลขาที่ดีมาตลอดจนมารู้ว่าเธอกลับโดนให้อยู่เเต่ที่บ้าน

"...ซันนี่" เซฮุนกดเสียงต่ำจนเริ่มทนไม่ไหว เขาเดินเข้าไปดึงเเขนเธอจากอ้อมอกเเม่เเล้วลากเธอออกจากบ้าน "...เเล้วจะพาซันนี่มาเยี่ยมใหม่" เขาพูดเเค่นั้นให้พ่อกับเเม่ของเธอก่อนจะลากเธอขึ้นรถไป

"....ฉันใช้ความอดทนกับเธอมามากเเล้วนะ" เซฮุนเอ่ยเมื่อขึ้นรถมาเรียบร้อยเเล้ว

"ฉันก็ใช้ความอดทนกับคุณมากเหมือนกัน..." เสียงเศร้าๆของซันนี่ทำให้เซฮุนรู้สึกไม่สบายใจเพราะเธอเอาเเต่ก้มหน้า

"...เงยหน้า" เซฮุนสั่งให้ซันนี่เงยหน้าเเต่เธอก็ยังคงเฉย นั่นยิ่งทำให้คนข้างๆของเธอเริ่มไม่สบายใจ

"..ฉันอยากไปที่ร้านพี่กาฮี" เธอเอ่ยด้วยเสียงเเผ่วๆ เพราะเเทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว เธอรู้สึกเหมือนคนไร้ค่าเหลือเกิน ไม่มีที่สำหรับเธอ ไม่มีที่ที่เธอจะยืนได้อย่างมั่นคง...เธอเเทบจะรู้สึกเหมือนไม่มีตัวตน ทำให้พาลนึกอยากกลับไปเป็นซันนี่ที่ลำบาก ทำงานตรากตำ อย่างน้อยๆเธอก็ยังมีเป้าหมาย มีเพื่อนเเละไม่ต้องมารู้สึก...กับคนใจร้ายเเบบเซฮุน

"....อืม" เเล้วเขาก็สั่งให้คนขับรถพาไปที่ที่ซันนี่เคยทำงาน...ที่ร้านพี่กาฮี

---------------------------------------

     อยากร้องไห้...สิ่งที่อยู่ในหัวฉันตอนนี้คืออยากจะร้องไห้ อยากจะร้องมันออกมา....ทำไมถึงได้อ่อนเเอแบบนี้ ก็เพราะคำพูดของทุกคนนั้นแหละที่พูดเหมือนฉันเป็นตัวปัญหาทั้งๆที่ก็เป็นเพราะพ่อเเม่ของฉันไม่ใช่เธอที่ขายฉันเเลกหนี้  ฉันมันไร้ตัวตนไม่มีค่าไง

"ท่านประธานครับมีงานด่วนเข้ามาต้องรีบกลับบริษัทครับ" เลย์หันมาพูดกับเซฮุน..งานด่วนเหรอเเล้วฉันหล่ะ? อย่าบอกว่าจะอ้อมกลับไปบ้านเขาอีกเเล้วเอาฉันไปไว้ที่บ้านเหมือนเดิมเหมือนฉันไม่มีตัวตน

"ฉันหล่ะ?" จู่ๆก็เศร้า..จะเศร้าทำไมกันนะฉันเคยร่าเริงกว่านี้นิ

"อยู่ที่นี้เเล้วจะมารับ...ไม่นานหรอก" เซฮุนพูดกับฉันเเล้วหันไปสั่งลูกน้องให้อยู่เฝ้าฉันทันทีที่รถจอดที่หน้าร้านพี่กาฮี ฉันลงมาจากรถพร้อมกับลูกน้องของเขาสี่คนก่อนจะไปเขาก็ไม่ลืมที่จะพูดกับฉันว่า "....อย่าคิดหนี"

"พี่กาฮี" ฉันก้าวเข้าร้านไปเเล้วทักทายคนเเรกที่ฉันเห็น เธอกำลังเสิร์ฟกาแฟให้ลูกค้า

"ซันนี่จะมาทำไมไม่บอกก่อน" พี่กาฮีเขามากอดฉัน

"ซันมาหาพ่อกับเเม่ คิดถึงพี่กาฮีเลยเเวะมาเลยค่ะ"

"นี่ถ้าเเอมเบอร์กับลูน่าอยู่มันสองคนนั้นคงวิ่งเเจ้นมาเเล้วเเต่ติดสอบหน่ะสิ" อ่า..สองเเสบติดสอบสินะ เเต่คิดถึงจังเสียดายที่มาเเล้วไม่ได้เจอ

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่กาฮี ไว้มาหาบ่อยๆก็ได้ เเต่อยากกินกาแฟฝีมือพี่กาฮีจังเลย"

"ได้เลย รอพี่แปปนึงนะ"

"เเล้ววันนี้ยุ่งมั้ยค่ะ ให้ซันช่วยนะ" ฉันคิดถึงช่วงเวลาที่ได้ทำงานนะ อยากช่วยพี่กาฮีเหมือนเดิม

"ไม่เอา ซันอุตส่าห์มาเยี่ยมนั่งรอไปเลย" พี่กาฮีพูดฉันเลยไม่ปฏิเสธ ยอมนั่งอยู่เฉยๆ 

"ซันนี่!" เเต่ไม่นานนักก็มีเสียงเรียกจากข้างหลัง เสียงเรียกที่คุ้นเคยเเล้วเเรงหนักๆก็กอดฉันจากด้านหลัง

"มาร์คมาได้ไง!?" 

"ฉันควรโกรธมั้ยที่เธอถามเเบบนี้...คนเขาคิดถึงจะเเย่เจอกันพูดเเบบนี้ได้ยังไง" มาร์คไม่ยอมถอดกอดออกเเถมยังมาพูดออดอ้อนกันเเบบนี้อีก จริงๆเลยเพื่อนคนนี้

"ปล่อยก่อนเเล้วมาคุยกันดีๆ" ฉันพูดเเล้วดึงเเขนมาร์คออกจากคอเขาถึงยอมมานั่งข้างๆฉัน พี่กาฮีเอากาแฟมาให้เเล้วรีบไปรับเเขกต่อเลยไม่ได้อยู่นั่งคุยกันเพราะวันนี้ที่ร้านดูจะยุ่งมาก

"เป็นยังไงบ้าง" พอหันไปหามาร์คเเล้วสบเข้ากับดวงตาอบอุ่นที่บ่งบอกว่าห่วงฉันจากใจจริง...จู่ๆน้ำตามันก็พาลไหลออกมาซะดื้อๆ 

"สะ สบายดี ฮึก" ฉันบอกมาร์คไปทั้งเสียงสะอื้น เขาดูตกใจมากที่อยู่ๆฉันร้องไห้เลยดึงฉันเข้าไปกอด

"มันทำอะไรเธอ บอกฉันซันนี่ มันทำร้ายเธอเหรอ" เขากอดเเละผละออก มือของมาร์คจับไหล่ฉันเเล้วหันให้ไปเผชิญหน้า...อย่าสิยิ่งนายมามองด้วยความเป็นห่วงเเบบนี้ฉันยิ่งอยากร้องไห้ สายตาของมาร์คมองสำรวจฉันเเละเขาก็ไปสะดุดเข้ากับรอยที่คอของฉัน ความเงียบของมาร์คทำให้ฉันได้ยินเสียงขบกรามดังขึ้น...ดวงตามาร์คสั่นระริกเเละเขาดึงฉันเข้าไปกอดอีกครั้ง

"ฉันจะฆ่ามันซันนี่ ฉันจะฆ่ามันฉันสัญญา"

"ฮึก..ยะ อย่าเลยมันไม่ได้ร้ายเเรงอะไรหรอกมาร์ค ที่ฉันร้องมันเพราะ ฮึก"

"อย่างน้อยมันควรรับผิดชอบ เเต่มันยังลอยหน้าลอยตาไปไหนเเบบมีคู่หมั้นอยู่ข้างๆ เธอจะให้ฉันทนไปถึงไหนห่ะซันนี่!" มาร์คกระชับกอดเเน่น ฉันยิ่งร้องไห้หนักเลยหล่ะทีนี้ ข่าวของเซฮุนดังมากสินะบวกกับมาร์คอยู่เเวดวงธุรกิจด้วยถึงได้รู้

"ถ้าจะฆ่าเขา ทำให้ฉันตายเถอะ ฮือ เขาตายไปฉันก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้น ฉันเเค่ไม่อยากอยู่เเล้วอ่ะมาร์ค ฮึก" ฉันเริ่มร้องไห้หนักขึ้นอีก

"..อย่าร้องได้มั้ยซันนี่ใจฉันเจ็บไปหมดเเล้ว" มาร์คเอ่ยเสียงเเผ่ว..เขาคือคนที่คอยห่วงหาฉันมาตลอด เเละรักฉันด้วยใจจริงมาเสมอเเต่ฉันก็ตอบรักความรักของเขาไม่ไดเพราะถ้าไม่มีเพื่อนที่ดีๆแบบเขาฉันก็คงไม่เหลือใคร

"ฮึก นายเลิกรักฉันได้เเล้วนะ...ฉันสกปรกแล้วฮ่าๆ ฮึก" ฉันหัวเราะทั้งน้ำตา จริงๆไม่ได้เสียใจเรื่องนี้หรอกเพราะยอมเขาเองเเต่เสียใจที่ทำไมชีวิตถึงต้องมาเจอเรื่องเเบบนี้ สิ่งที่พ่อพูดมันทำร้ายฉันดีนะ ทำไมต้องพูดราวกับว่าฉันเป็นผู้หญิงที่จะไปสร้างปัญหาให้กับครอบครัวคนอื่นเเบบนี้กันนะ....มันไม่สนุกแล้วเเบบนี้ไม่สนุกเลย

"มันห้ามได้เหรอ...ฉันรักเธอมาก่อนมันนะ...รักมาตลอดจะให้เลิกรักเพราะเธอเป็นของมันเหรอ...ฉันทำไม่ได้หรอก" ผู้ชายเเสนดีสำหรับฉันพูดขึ้น มันดีเเล้วที่ฉันให้เขาเป็นได้เเค่เพื่อน ดีจริงๆที่องเขาเป็นเเค่เพื่อนเพราะถ้าเราไม่ได้เป็นเพื่อกันเขาคงไม่อยู่เคียงข้างฉันเเบบนี้เเน่ๆ

"ฮึก ฉันเป็นผู้หญิงไม่ดี ฮือ"

"เธอดีที่สุดเเล้ว เธอดีกว่าใครทั้งหมดเลยนะ"

"เเล้วทำไมถึงไม่มีที่สำหรับคนอย่างฉันละมาร์ค ทำไมหล่ะฉันรู้สึกไร้ค่าเหลือเกิน" มาร์คผละออกเเล้วจ้องหน้าฉันอีกครั้ง

"ทำไมจะไม่มีที่ของเธอ? ที่ของเธออยู่ตรงนี้ อยู่ตรงนี้เสมอ" มาร์คชี้ไปที่อกข้างซ้ายของตัวเอง นั่นทำให้ฉันสบายใจขึ้นนะ อย่างน้อยมันก็ยังมีที่ของฉันอยู่ที่นี้

"ขอบใจนะมาร์ค" ฉันยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา

"โอ๋..ไม่ร้องเเล้วนะ ฉันโดดงานมาหาเธอเลยนะ ไหนยิ้มให้ดูอีกทีซิ" มาร์คพูดพลางจับเเก้มฉัน ฉันเลยยิ้มให้เขา

"นายกลับไปทำงานได้เเล้ว มาอู้อยู่กับฉันทุกทีเลย ฉันไม่อยากให้นายเสียเวลากับฉันนะ"

"เจอเธอแค่วินาทีเดียวมันก็มีค่าสำหรับฉันเเล้วซันนี่....โอเคขึ้นมั้ย?"

"โอเคขึ้นมากเลยหล่ะ ดีแบบบอกไม่ถูก ขอบใจนะมาร์ค" มาร์คลูบหัวฉันเเล้วเราก็คุยกันไปอีกซักพัก เขาก็โดนโทรตามตัวให้กลับไปประชุม

      การเป็นประธานบริษัทมันยุ่งขนาดนี้เลยเหรอ ประชุมวันละหลายๆครั้ง เขาเพิ่งจะ 22 - 23 เอง เรียนจบก็มารับช่วงต่อจากพ่อเลย....เซฮุน 24..เเปลว่าเขาก็รับช่วงต่อกิจการที่บ้านตอนายุเท่านี้สินะ...เเล้วฉันจะคิดถึงเขาทำไมกันเนี่ยะ

"...กลับ" พอนึกถึงได้ไม่เท่าไหร่ก็โผล่มาเลยนะ ฉันหันไปมองเขาด้วยใบหน้าเซงๆเเต่ลืมไปว่าตัวเองเพิ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนักมา ตาคงบวมเป่งเเถมเเดงช้ำไปหมดเเล้วมั้ง

"พี่กาฮีซันกลับก่อนน้า เเล้วจะมาหาบ่อยๆนะ" ฉันเดินเข้าไปกอดพี่กาฮีอีกครั้ง ตอนนี้ก็เย็นมากเเล้ว ฉันเดินขึ้นรถอย่างหมดอาลัยตายอยาก

"....กลิ่นน้ำหอมผู้ชาย" เซฮุนพูดเมื่อมานั่งข้างๆฉัน

"จมูกไวจัง เป็นหมาเหรอ?"

"....ซันนี่!"

"นี่คือผลของการที่ไปปาดน้ำตาให้ยัยคุณหนูนั่นนะ ถ้ายังมีอีกรับรองไม่ใช่แค่กลิ่นน้ำหอมผู้ชายหรอกเซฮุน อ่ะ!" ฉันโดนเขาดึงเข้าไปจูบอีกเเล้ว เเล้วไอ่การกัดปากกันเเบบนี้ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีหรอกนะเเต่ช่างเถอะ ตามสบายเลยเซฮุน

"....ต้องทำยังไงกับเธอห่ะซันนี่! ฉันจะลงโทษเธอ!"

"เอาสิ...ฉันก็คิดถึงตอนคุณเรียกชื่อฉันไม่ไหวเเล้วเซฮุน" ฉันท้าทายเขาอีก ประสาทเสียไปเลยเซฮุน ฉันอยากให้เขาคลั่งซะเดี๋ยวนี้ 

".....เเล้วเธอจะเสียใจที่อยากให้ฉันลงโทษ"

"ไม่เคยเสียใจหรอก เสียเเล้วเสียเลย สนุกอีกต่างหากรอบนี้มัดฉันไว้กับเตียงเลยนะ หึ" เอาเลยคลั่งสิเซฮุนฉันจะได้ชนะเพราะฉันทำให้นายคลั่งได้หน่ะ

"....ซันนี่" เซฮุนพูดเสียงลอดไรฟันราวกับกำลังสะกัดกั้นอารมณ์แบบสุดขีด 

"คะ?" ฉันทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว เเละสุดท้ายเขาก็ดึงฉันไปจูบอีก คราวนี้ปากฉันเเทบไหม้เลยแหละ กลิ่นคาวเลือดก็คละคลุ้งไปทั่วปาก เขากัดปากฉันอย่างจงใจ ฉันไม่เจ็บหรอก...ตอนนี้ที่เจ็บมันใจฉันต่างหาก พอเจ็บเเล้วน้ำตาก็ไหลอีกแล้ว...

"ฮึก" เสียงสะอื้นในลำคอฉันทำให้เซฮุนผละออกไปฉันเลยพูดต่อ "พอใจรึยัง? ฮึก"

"....ไหนบอกจะไม่มาเจอมัน"

"ฉันไม่ได้ขอให้เขามานิ พี่กาฮีคงบอก" ฉันปาดน้ำตาบ้าๆนี่ออกไป

"...เธอจะหนีไปจากฉันใช่มั้ย" เสียงเซฮุนฟังดูเเผ่วไปนะ...เขากลัวฉันหนีขนาดนั้นเลยเหรอ

"อยากเเล้วหนีได้เหรอ... ถึงอยากเเค่ไหนฉันจะหนีพ้นเหรอ"

"....ทำไมอยากหนีนักนะ"

"เเล้วที่ของฉันหล่ะเซฮุน มันมีที่สำหรับฉันเหรอ...เพราะไม่มีถึงได้ไม่อยากอยู่ไง" คราวนี้ฉันหันไปมองเขาตรงๆ ตาแดงก่ำนี่ทำฉันเเสบไปหมด เเต่ในรถที่มืดเเบบนี้ฉันมองผิดไปรึเปล่าว่าเเววตาของเซฮุนดูเศร้าลงไปอย่างเห็นได้ชัด

"....ที่ของเธอคือฉัน เพราะฉันเป็นของเธอ"

"เเต่ไม่ใช่ฉันที่เป็นเจ้าของนายคนเดียว ถ้านายจะมีคู่หมั้นอยู่เเล้วเราไม่ควรเกินเลยกันขนาดนี้ ฉันอยากกลับไปเป็นซันนี่ที่ร่าเริงคนเดิม เเต่นายพรากเอามันไปหมด พรากเอาความสุขของฉันไปจนไม่เหลือ!"

"...ขอโทษ" เขาดึงฉันเข้าไปกอด...ทำไมถึงได้อุ่นนะ เเทนที่จะเป็นกอดเย็นยะเยือกสิ

"เอาคำขอโทษของนายกลับไปเถอะ มันเเก้ไขอะไรไม่ได้" ฉันร้องไห้อยู่ที่อ้อมกอดของเซฮุนเเล้วเอาเเต่ตัดพ้อเขาด้วยคำพูดเอาเเต่ใจ เเต่ในใจภาวนาอย่าให้เขาถอดกอดนี้ออกไปเพราะมันอุ่นเหลือเกิน "เเค่อย่าเพิ่งปล่อยฉันนะ...กอดไว้เเบบนี้ก่อนฮึก" ฉันซบอกคนใจร้ายร้องไห้งอเเงเหมือนเด็ก เกลียดเเต่กลับต้องการ อยากหนีเเต่ถ้าไม่มีเขาฉันจะอยู่ยังไง ฉันเผลอทำในสิ่งที่เรียกว่าออดอ้อนไปแล้วเต็มๆจนรถเเล่นมาถึงบ้านของเขาเซฮุนไม่ได้ผละออกเเต่ค่อยๆประคองฉันให้มองเขาตรงๆ ฉันเลยเป็นฝ่ายผละออกมาเอง ตอนนี้ถึงได้เริ่มเจ็บริมฝีปาก

"กลับมากันเเล้วเหรอค่ะ?" พอลงรถมาคนที่หน้าสะลอนอยู่ที่บันไดใหญ่ของบ้านก็คือมินะ ฉันเลยยิ้มเเละพยักหน้าให้เธอ เเต่เหมือนเธอจะสังเกตเห็นปากฉันที่เลือดออก "คุณซันนี่คะที่ปาก"

"นี่เหรอ?....เซฮุนทำ..เขาใช้ปากของเขาทำหน่ะ" ฉันพูดเเล้วยิ้มให้เธอก่อนจะเดินผ่านเธอไป คุณหนูทำหน้าช็อคอีกแล้วอ่ะ ไหนๆก็จะช็อคละเอาให้ช็อคเลยละกัน "เซฮุนปวดขาอ่ะ....อุ้มเข้าห้องหน่อย" เซฮุนเข้ามาพอฉันเรียกก็เดินผ่านมินะมาหาฉันเลย

"....ปวดตรงไหน?"

"โอ๊ยะ ปวดขาอ่ะเดินไม่ไหวจริงๆนะ" ฉันเซไปใส่เซฮุนเเล้วสุดท้ายเขาก็ช้อนตัวฉันขึ้นไว้ในอ้อมเเขน ฉันไม่ลืมจะหันไปยิ้มให้มินะเหมือนเดิมเเล้วเธอก็มองพวกเราเดินขึ้นห้องจนเข้าห้องเลยหล่ะ..

-------100%-----

####อย่าเพิ่งเกลียดซันนี่น่า อยากให้ติดตามไปตลอดๆจริงมินะน่าสงสารนะเเต่ก็อย่างว่าผู้หญิงเราย่อมมีความต้องการส่วนตัวซันนี่ที่ดูออกเเค่กำลังช่วยปลุกความต้องการส่วนนั้นของมินะออกมาเเค่นั้นเอง5555 เขาเริ่มมีใจให้กันเเล้วนะไม่ได้สปอยเเต่อ่านดูก็รู้ใช่มั้ยค่ะรีดเดอร์ 55555 เซฮุนกับซันนี่จริงๆก็มีที่มานะไม่ใช่อยากได้เเล้วจะเอา อย่างว่าครอบครัวซันนี่เคยทำงานกับเซฮุนมาก่อนตอนเด็กๆเขาก็ต้องเคยเจอกันค่ะ รอติดตามน้า รักทุกคนเหมือนเดิม ปล. NC เป็นไงกันบ้าง5555