ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : #RISK | 15
RISK -15- | Don't touch my girl.
"เอ่อ....นายชื่อฮยองวอนใช่ป่ะ" ฉันทนความอึดอัดต่อไปไม่ไหวเเล้วเลยชวนเขาคุย หมอนั่นหันมามองฉัน โหยิ่งมองใกล้ๆยิ่งหล่อนะ เเต่ทำหน้านิ่งงี้ทำให้นึกถึงเซฮุนเลย
"ใช่ครับ" เเล้วเขาก็ยิ้มออกมา โอเคไม่เหมือนเซฮุนล่ะเพราะว่าอย่างน้อยๆนายนี่ก็ยิ้ม
"นายเป็นญาติเขาเหรอ หมายถึงเป็นญาติท่าประธานอ่ะ"
"...เป็นน้องชายครับ...เเต่คนละเเม่...ผมเป็นลูกนอกสมรส" ฮยองวอนยิ้มบางๆเเล้วตอบ...รู้สึกผิดที่ถามเลยเเฮะ โอ๊ยฉันไม่น่าถามเลยจริงๆนะเรื่องเเบบนี้
"เอ่อ...ขอโทษที่ถามนะ"
"ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ" ยิ้มอีกเเล้ว ดูจะเป็นคนมองโลกในเเง่ดีจังเลยน้า หลังจากนั้นเราก็คุยกันเรื่อยเปื่อย เรียนที่ไหนมา เรียนอะไร ทำงานอะไร ถึงได้รู้ว่าเขาจะเข้ามาเป็นกรรมการบริหารที่บริษัทของเซฮุน เเถมจบจากมหาลัยดังที่อังกฤษอีก เขาอายุพอๆกับฉันเลยเข้ากันง่าย เเล้วเขายังเก่งเรื่องทำอาหารด้วย เเต่พอเขาเป็นฝ่ายถามฉันว่าฉันเก่งอะไร ฉันก็หาคำตอบให้ไม่ได้เพราะฉันไม่เก่งซักอย่างนอกจากทำพาร์ทไทม์555555
"งั้นคุณก็เเบ่งเวลาเก่งมากเลยสิ เก็บเงินคงเก่งด้วย"
"ปากกัดตีนถีบเลยหล่ะ ฮ่าๆ"
"เเล้วทำไมคุณมาอยู่นี่" ฉันเกลียดคำถามนี้ ฉันโดนถามบ่อยจนฉันเบื่อที่จะตอบเเล้ว
"ฉันเป็นลูกหนี้ของเซฮุน พ่อกับเเม่ฉันขายฉันเเลกหนี้หน่ะ.."
"ผมไม่น่าถามเลย" ฮยองวอนดูรู้สึกผิดที่ถามฉัน
"อย่าคิดมาก ฉันก็ถามอะไรที่ไม่ควรถามกับนายไปถือว่าหายกัน" ฉันยิ้มให้เขา
"งั้นก็ได้....เเล้วอยู่นี่คุณทำอะไรบ้าง"
"นั่ง นอน กิน ดูทีวี โยคะ อ่านหนังสือ ว่างก็ช็อปปิ๊งออนไลน์โดยมีพี่ชายนายเป็นคนจ่ายให้ จะไปไหนก็ต้องขอเขาก่อน ฉันไม่สามารถไปได้โดยเขาไม่อนุญาต อ่อ! ละถ้าเขาสั่งอะไรฉันต้องไม่ขัด...เเต่ฉันก็ขัดเป็นประจำฮ่าๆ" ฉันตอบไปตามความจริง เพราะวันๆฉันไม่ได้ทำอะไรเลยใช้ชีวิตเเบบสุขสบายกายมาก ...เเต่มันไม่สบายใจเลย
"ฟังดูสบาย เเต่ก็ไม่สบาย...เหมือนคุณสบายกาย เเต่ไม่ได้สบายใจ"
"ถูกเเผง! นายเข้าใจฉันด้วยอ่ะ ไม่มีใครเข้าใจฉันเลยนะ มีเเต่คนบอกว่าฉันโชคดี...ซึ่งไม่ใช่เลย"
"งั้นเรามาเป็นเพื่อนกัน" ฮยองวอนยื่นมือมาให้ฉันจับ เเละฉันก็กำลังจะจับเพื่อรับคำเป็นเพื่อนกับเขา
"ซันนี่!" ฉันสะดุ้งเสียงเรียกจนต้องชักมือกลับพอหันไปถึงได้รู้ว่าเป็นเซฮุน ทำไมเขาถึงได้เสียงดังเเล้วดุขนาดนั้นด้วย พอฉันหันไปมองเขาก็จ้องฉันด้วยสายตาไม่พอใจนิ่งๆของเขานั้นแหละ "มานี่"
"เห้อ.." ฉันถอนหายใจ "ไปละนะ" เเละบอกฮยองวอนก่อนจะลุกจากโซฟาเเละเดินเข้าไปหาเซฮุน เเต่แปลกที่พี่น้องเขาไม่ทักทายกัน...เขามองกันนิ่งไม่มีสีหน้าท่าทีเเสดงความยินดีที่ได้เจอกันเลย
"หวัดดีครับพี่" เเต่สักพักฮยองวอนก็เป็นฝ่ายยิ้มบางๆเเล้วทักทายเซฮุนก่อน เเต่เซฮุนไม่ได้ทักทายกลับหรืออะไร เพียวเเต่มองเขานิ่งตามเคย เเล้วจู่ๆมือของเขาก็โอบไหล่ฉันให้ไปประชิดพร้อมกับมองหน้าฮยองวอนนิ่งดดล้วพูดบางอย่างออกมา
"....อย่าเเม้เเต่จะคิด" พูดจบเวฮุนก็พาฉันเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นที่ปีกซ้าย ทั้งๆที่ยังโอบไหล่ฉันอยู่
"ปล่อยเถอะ เดี๋ยวคุณหนูมาเห็นจะร้องไห้เอานะ" ฉันเดินห่างจากเขาเเล้วเอามือไปดันเเขนเขาออกเเต่ไม่เป็นผลเพราะเซฮุนก็ดึงฉันเข้าไปใกล้เหมือนเดิม
"...ยังไม่รู้ตัวอีก อย่าไปยุ่งกับมัน" เซฮุนตอนนี้เหมือนเป็นเด็กเอาเเต่ใจที่กำลังบังคับฉันไม่ให้ไปเล่นกับเด็กคนอื่น ฉันเข้าใจนะว่าเขาคงไม่ชอบลูกคนละเเม่อย่างฮยองวอน เเล้วยิ่งคำว่าลูกนอกสมรสก็ยิ่งเเน่ใจว่าฮยองวอนเป็นลูก..เอ่อ บ้านเล็กบ้านน้อย
"ไม่ได้ยุ่ง ก็เขามาขอเป็นเพื่อน" ฉันลอยหน้าลอยตาพูด เเล้วเซฮุนก็หยุดเดินกระทันหัน
"...แล้วอยากเป็นเพื่อนกับมันเหรอ" เขาหันมาจ้องฉันนิ่ง เเต่เเววตาเหมือนไม่พอใจนะถ้ามองดีๆ
"ท่านประธานอย่าทำตัวเหมือนเด็กหวงของเล่นสิคะ..." ฉันยกยิ้มเเล้วพูด ก็เขาทำเหมือนหวงของเล่นซึ่งฉันก็คือของเล่นของเขาไม่ได้มีค่าอะไรเเต่เขากลับหวงไว้กับตัว..น่าหงุดหงิด
"...อย่ายอกย้อน"
"จะบอกอะไรให้นะ ฉันไม่หนีเเล้วก็ได้เพราะ..เพราะที่นี่มันมีอะไรสนุกๆให้ทำเเล้วหล่ะ" ฉันยิ้มใส่หน้าเย็นชาของเซฮุน เเล้วดันมือเขาออก มันเจ็บนะที่คุณรู้ว่าเขารู้สึกยังไง เเละคุณเองก็รู้สึกเหมือนกันเเต่คุณไม่สามารถไปยืนข้างๆเขาได้อย่างเปิดเผย ได้เเต่หลบซ่อนเป็นสิ่งที่เขาหวงแหนเเต่กลับไร้ค่าอย่างน่าสมเพช เเล้วต้องทนอยู่ในจุดนี้ไปเรื่อยๆโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย
"....จะทำอะไร"
"ในเมื่อคุณมีทั้งฉันเเละมินะ...ฉันก็จะเป็นเพื่อนกับฮยองวอน" ฉันเยียดยิ้ม คนอย่างซันนี่ถึงจะไม่มีที่ไปแต่ไม่เคยยอมเเพ้ต่อโชคชะตาของตัวเอง ถึงฉันไร้ค่าฉันก็จะไม่ไร้ค่าอย่างน่าสมเพช ถึงจะไม่มีทางชนะเขาฉันก็จะเเพ้โดยที่เขาเองก็ต้องรู้สึกสูญเสีย เเฟร์ๆไง
"...ต่อให้ดีกับเธอเเค่ไหนเธอก็ไม่เลิกดื้อด้าน"
"ไม่ได้หรอก...ฉันจะไม่ยอมคุณจนโง่ เเละจะไม่ขัดขืนคุณโดยที่คุณไม่กังวลใจ" ฉันพูดทั้งๆที่จ้องตาเขาอยู่.......ใช่ฉันจะไม่ยอมเขาเหมือนคนโง่ เเละถึงจะไม่ขัดขืนเขาแต่เขาก็จะไม่ได้รับความสบายใจจากการที่ฉันทำตามคำสั่ง เซฮุนไม่สามารถควบคุมฉันได้หมดทุกอย่างหรอก ในเมื่ออยากจะให้ฉันอยู่ เขาก็ต้องรับมือกับซันนี่หลายๆเวอร์ชั่นเเล้วฉันจะอัพเลเวลขึ้นเรื่อยๆด้วย
"....อยากจะเล่นสนุกอะไรก็เล่นให้พอ...ก่อนจะไม่ได้เล่นอีก" เซฮุนกระตุกยิ้มใส่ฉันเเล้วเขาก็เดินไปเลย...ทั้งๆที่ฉันพูดไปขนาดนั้นทำไมเขาไม่กลัวหล่ะ ปกติเขาต้องร้อนใจสิว่าฉันจะทำอะไรต่อ เเล้วนี่อะไรทำไมไม่หงุดหงิดละ...พอคิดเเบบนั้นขาฉันมันก็พาตัวฉันวิ่งเขาไปดึงชายเสื้อเซฮุนอีกเล้ว เขาหันมาช้าๆ
"นายไม่หวงเเล้วเหรอ" ฉันพูดเเต่ไม่เงยหน้ามองเขา ทำไมรู้สึกหงอยๆแบบนี้นะ
".....ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการเถอะซันนี่" เขาถอนหายใจ "...ฉันเหนื่อยที่จะพูด"
"ไม่ได้ นายต้องดุฉันสิ"
"...ไม่ดุ"
"ฉันพูดไม่ดีนายไม่ชอบต้องห้ามฉัน"
"...ไม่ห้าม"
"เซฮุน!" ฉันเงยหน้ามองเขาที่หันมามองฉันพอดี จะนิ่งเเบบนี้ไม่ได้นะ อย่าเฉยเเบบนี้
"...เธอเเค่อยากให้ฉันเล่นตามเกมเธอเเต่ฉันไม่ใช่ใครที่เธอจะมาคุมได้ง่ายๆ" เซฮุนโน้มหน้าลงมาในระดับเดียวกับฉัน เกลียดสายตาเย็นชากับความหล่อร้ายนี่ชะมัด เเม้เเต่หน้าเฉยๆที่ไม่เเสดงความรู้สึกอะไรยังดูดีไปหมด ไม่แปลกใจนะที่เขามันมีผู้หญิงเข้าหาไม่ขาด
"'งั้นขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย" ฉันเม้มปากเพราะคำถามที่จะถามมันน่าจะได้คำตอบที่ฉันเองก็รู้อยู่เเล้ว "ว่าเมื่อไหร่นายจะปล่อยฉันไป?" ฉันถามออกไปแล้ว...คำถามนี้ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงเพราะฉันอยากจะกลับไปหาพ่อเเม่หรือเพื่อนๆฉันจริงๆ เเต่ตอนนี้ฉันกลับถามเพราะกลัวว่าเขาจะปล่อยฉันไปง่ายๆ....เพราะเขาไม่เห็นจะสนใจฉันเหมือนเเต่ก่อน...
"...ปล่อยเหรอ?" เซฮุนยกยิ้มมุมปาก...ฉันเเค่กลัว ไม่รู้สิตอนเเรกอยากจะหนีเเทบตายอยากจะไปให้พ้นจากคนใจร้ายเเสนเย็นชานี่ เเต่ตอนนี้...เขากลับเข้ามาทำให้ฉันรู้สึกว่าถ้าเกิดเขาหายไปหรือไม่คอยมาตามฉัน ฉันเองจะเป็นฝ่ายเรียกร้องหาเขา...ฉันเสพติดเขาไปแล้ว มันโงหัวไม่ขึ้นเลยหล่ะ
"อืม จะปล่อยฉันไปมั้ย"
"....ทางเดียวที่เธอจะไปจากฉันได้คือหนีไปตายในวันเวลาที่ฉันไม่รู้" เขาพูดจบเเล้วก็กระชากฉันเข้าไปหาตัว...
"อื้ออออ" เสียงฉันถูกกลืนหายไปด้วยริมฝีปากของเขา...มันร้อน มือของเขาก็บีบคางจนปากฉันเผยอ....ให้ตายเถอะตรงนี้มันกลางโถงชั้นสองของคฤหาสน์เขานะ โจ่งเเจ้งเกินไป เซฮุนเเทรกลิ้นร้อนๆเข้ามาในปากฉัน ไม่รู้ว่าลิ้นของเขาหรืออุณภูมิในร่างกายของฉันสิ่งไหนมันร้อนกว่ากัน เพราะพอมันมาสัมผัสกัน...ปากฉันเเทบจะไหม้
"ถ้าดื้ออีก...มันจะจบที่เตียงไม่ใช่เเบบนี้เเน่" เซฮุนละออกไป เเต่ฉันเเทบทรุดลงไปกองกับพื้น ถ้าฉันเป็นน้ำเเข็งคงละลายไปแล้ว เเข็งขาอ่อนไปหมดให้ตายเถอะ เขาจ้องฉันพักนึงก่อนจะเดินจากไป ถ้าจะทำแบบนี้ฆ่ากันเถอะ เขาทำฉันเเทบคลั่งเเล้วทำฉันค้างง่ายๆงี้เลยเหรอ คนบ้า!
"แหม...ไม่อายฟ้าอายดินเลยนะคะ" ก่อนที่ฉันจะได้ทรุดลงไปที่พื้นจริงๆ มินะก็เดินออกมาจากมุมนึงเเล้วพูด นี่จะวุ่นวายกับฉันไปถึงไหนกัน
"แอบดูด้วยความอิจฉาเหรอ?" ฉันมองเธอนิ่ง
"ไม่รู้สิคะ ฉันว่ามันเป็นภาพที่น่าสงสารมากเลย" เธอกรีดยิ้ม "ยิ่งคุณซันนี่ใกล้พี่เซฮุนเท่าไหร่ เขาก็จะไกลออกไปอีกเท่านั้น...เข้าใจที่ฉันพูดใช่มั้ยค่ะ" ...อืมฉันเข้าใจที่ยัยนี่พูด ต่อให้ใกล้เเค่ไหนก็ไม่มีวันได้เขามาครอง ฉันรู้ดี
"พูดอะไรก็พูดเถอะมินะ ฉันเบื่อจะเสเเสร้งกับเธอละ เเล้วเลิกเสเเสร้งใส่ฉันด้วย รำคาญ"
"ไม่เคยเสเเสร้งค่ะ ฉันเป็นของฉันเเบบนี้ตลอด" มินะยังคงยิ้ม...เชื่อละว่าหล่อนไม่ได้เสเเสร้ง นิสัยเเบบนี้ ร้ายเเบบนี้นี่เอง หึ
"วันหลังก็ทำต่อหน้าเซฮุนด้วยสิ ทำไมไม่บอกหล่ะว่าทำอะไรฉันถ้าไม่ได้เสเเสร้งจริงวันนั้นทำไมไม่บอก"
"เเล้วตอนพี่เซฮุนถามฉันได้บอกเหรอค่ะว่าคุณทำฉันฝ่ายเดียว ก็ไม่...ฉันเเค่ไม่ได้พูดมันไม่ถือว่าเสเเสร้งนะคะ" มินะคือนิยามของคำว่าร้ายกาจที่เเท้จริง เฮอะ...ยกนิ้วให้เลยสำหรับความร้ายนี่
"โอ๊ยผู้หญิงอย่างเธอนี่น่ากลัวจริงๆ" ฉันส่ายหัวเเล้วจะเดินเลี่ยงจากมินะ เเต่ไม่ลืมที่จะเดินห่างๆ เพราะไม่อยากเป็นเหยื่อของเธออีก เกิดฉันเดินเฉียดไปใกล้เเล้วเธอจิกหัวตบฉัน พอฉันตอบโต้ก็ร้องกรี๊ดๆๆๆให้คนมาเห็นอีกหล่ะ ฉันก็โดนกล่าวหาอีกพอดี
"รีบๆกอบโกยความสุขให้ฉ่ำปอดนะคะ เพราะถ้ามินะเเต่งกับพี่เซฮุน คุณจะกลายเป็น...เขาเรียกว่าอะไรน้า" คำพูดเเทงใจของมินะทำให้ฉันชะงัก "อ๋อจำได้เเล้วค่ะ ที่ประเทศฉันเรียกว่าไอจิง...มันแปลว่าเมียน้อย"
"มินะ" ฉันรู้สึกเลยว่าตอนเรียกชื่อยัยนี่ฉันพยายามข่มอารมณ์ตัวเองไว้สุดๆ เสียงที่เรียกเธอมันเรียกได้ว่าลอดไรฟันออกมาด้วยซ้ำ
"ทำไมคะคุณซันนี่ อยากตบฉันเหรอ อยากทำร้ายฉันสินะคะ ทำสิคะ...เเต่ระวังจะโดนพี่เซฮุนตบอีกนะ หึ"
"เธอมันโรคจิต"
"ถึงจะโรคจิตเเต่ฉันก็ไม่เคยเรียกร้องความสนใจจากใคร..เพราะอะไรรู้มั้ยคะ" ฉันหันไปมองเธอ มินะยังคงเยียดยิ้มออ่นหวานเเล้วปากบางๆของเธอก็พูดต่อ "มันน่าสมเพช"
มินะพูดจบก็เดินไป เเต่ฉันสิกำหมัดเเน่นจนจะเป็นลมชัก ทีอย่างงี้ทำไมไม่มีใครมาได้ยินยัยโรคจิตนี้พูดจาเเย่ๆใส่ฉัน โลกนี้ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย!
"คุณไม่ถูกกันเหรอ" เหมือนพระเจ้าเข้าข้างฉัน อย่างน้อยก็มีคนได้ยิน
"นายได้ยินหมดเลยเหรอ" ฉันมองฮยองวอน ถ้าเขาได้ยินหมดมันจะดีมาก เท่ากับมีคนรู้ความร้ายกาจของยัยญี่ปุ่นหน้าขาวนั่น
"ทุกคำ" เขาตอบด้วยเเววตาจริงใจ...เยี่ยมเลยฮยองวอน นายจะเป็นเพื่อนหมายเลขหนึ่งของฉันเเน่ๆ
"ร้ายมั้ยหล่ะ หมายถึงยัยนั่น" ฉันเบะปาก...
"มาก" ฮยองวอนยังคงมีความจริงใจในสีหน้าเเละเเววตา เออเป็นคนดีกว่าที่คิด
"เมื่อวานก่อนนายจะมาก็ตบกันไปแล้วรอบนึง"
"คุณเนี่ยะนะ มีเเรงไปตบใครด้วยเหรอ" เอ้ามาดูถูก อยากลองโดนเเรงที่มือฉันมั้ยหล่ะเเหม
"ลองมั้ย?"
"ไม่เป็นไรดีกว่าครับ"
"เเล้วนี่จะไปไหนอ่ะ"
"ผมจะออกไปห้างสรรพสินค้า คุณจะไปด้วยกันมั้ย...พี่เซฮุนเขาให้คนขับรถพาไป มีคนไปคุมด้วย"
"อยากไปนะ เเต่คงต้องไปขอเขาก่อนอ่ะ"
"งั้นผมขอถาม" ฮยองวอนขมวดคิ้ว ทำสีหน้าจริงจังอีกละนายคนนี้..
"ถามเยอะมั้ย ถ้าเยอะไปนั่งคุยมั้ย คือเมื่อยอ่ะ" ฉันไม่รอเขาตอบ เเต่เดินไปนั่งที่โซฟา คือโถงชั้นสองของบ้าน ไม่ใช่ ไม่ได้เรียกว่าบ้านใหญ่ขนาดนี้ต้องเรียกว่าคฤหาสน์ อืมที่โถงชั้นสองหน่ะตกแต่งเเบบยุโรป ไม่เเน่ใจเเต่น่าจะยุโรป มีเก่าอี้บุนวมราคาเเพงๆอยู่ ฉันเลยลากสังขารมานั่งเมื่อกี้ยืนนาน เมื่อย...เเล้วฮยองวอนก็ตามมา
"อ่ะถามมาได้" ฉันพูด
"คุณเป็นเมียน้อยพี่ผมจริงๆเหรอ"
"ไอ่บ้าน้ำลายจะพุ่งถามออกมาได้!!!" ฉันเเทบจะฟาดมือลงไปที่หน้าฮยองวอน ไอ่บ้าเอ้ย
"กะ ก็ยัยนางร้ายนั่นพูดว่าไอจิงแปลว่าเมียน้อย" ยังจะมาทำหน้าใสซื่อไม่รู้เรื่องอีก
"ให้ตายเถอะ ฉันจะพูดยังไงดีนะ คือเเบบนายก็รู้ว่าฉันโดนขายมาใช้หนี้ เเต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องยอมเป็นเมียน้อยเขา คือเเบบยังไงล่ะเหมือนนกในกรงอ่ะ ไม่รู้ดิฉันควรเปรียบตัวเองยังงไ ถ้าเเย่หน่อยก็คงเป็นชิวาวาเฝ้าบ้าน"
"อันนี้เหมาะๆ" ฮยองวอนพูดเเทรก
"นี่นาย"
"เล่าต่อเลยๆ" เเล้วเค้าก็ทำเลิ่กลักพูดปัดรู้เลยว่ากลัวฉันด่า
"อืมนั่นแหละ ก็ประมาณนั้นเฝ้าบ้านไปไหนไม่ได้จะไปไหนต้องขอไม่งั้นก็เขาพอใจจะพาไปก็พาไปเองไรเเบบนี้ เเต่สุขสบายนะ อยากได้อะไรเเต่บอก สุขสบายเเบบทรมาณอ่ะ"
"อย่างนี้นี่เอง เเล้วอันนี้ผมสงสัยมาก"
"อะไรอีกหล่ะ"
"คุณกับพี่ผมเเบบ เอ่อเเบบ นอนด้วยกันยัง" คำถามน็อคเอ้าท์ชัดๆ มันไม่มีอะรต้องปิดเเต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องประกาศให้โลกรู้อ่ะเรื่องนี้ เเต่ฉันไม่อยากบอกไงไม่อยากบอกไอ่บ้าเอ้ย
"โอ๊ะ ปวดท้อง ฉันปวดท้องเฉยเลยแปปนึงนะขอตัวก่อน" ฉันไม่รอให้เค้าถามต่อหรือเเค้นคำตอบ ฉันรีบพุ่งตัวออกมาจากตรงนั้นและตรงไปที่ห้องตัวเองปิดประตูลงกลอน(ที่เซฮุนสามารถเปิดได้คนเดียว)ไว้เเล้วโดดขึ้นเตียง
ให้ตายเถอะอย่าพูดถึงเรื่องมีอะไรกันจะได้มั้ย มันรู้สึกละอายใจยิ่งเซฮุนไม่ใช่ผู้ชายของฉันยิ่งเหมือนฉันเเอบลักกินขโมยกินฉันกลายเป็นผู้หญิงหน้าไม่อายเเน่ๆถ้าเรื่องนี้มันโดนขยาย ระหว่างฉันกับเขามันลึกเกินกว่าจะกลับขึ้นมา เเละเรามาไกลเกินกว่าจะกลับไปที่จุดเริ่มต้น ฉันยังเคยคิดว่าถ้าเราเจอกันในสถาณะที่ดีกว่านี้ ทำความรู้จักกันแบบปกติมันคงไม่ยากที่ฉันจะเผยความรู้สึกกับเขาไปตรงๆ เเต่ในตอนนี้มันไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงหน้าไม่อายจริงๆนั่นแหละนะ
-----------100%----------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น