[ LOUDER ] YOU ARE MY RISK. {HUNSUN/ETC.}

ลำดับตอนที่ #4 : #RISK | 3

LOUDER

RISK -3- | Be mine

ร่างเล็กของซันนี่เดินตามสาวใช้ที่นำเธอมายังห้องที่เซฮุนรออยู่ เธอไม่ได้เกรงกลัวต่อชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เม้เเต่น้อย ใช่ว่าเธอจะไม่ได้คิดมันไว้ตั้งเเต่เเรก

"คุณซันนี่มาเเล้วคะ"

"อืม" ร่างสูงยังคงมองออกไปตรงวิวนอกหน้าต่างที่เป็นกระจกใส ซึ่งตอนนี้มันก็ค่ำเเล้ว สาวใช้เดินมาบอกก่อนจะออกจากห้องไป เหลือไว้เเค่ชายหญิงสองต่อสองในห้องนี้

"เรียกมาทำไม?" ซันนี่เปิดประเด็นถาม

"เธอจะไม่อาบน้ำนอนเหรอ?" เซฮุนพูดเสียงเรียบ สีหน้าไม่เเสดงอารมณ์ใดๆ

"แล้วไหนหล่ะห้องนอนฉัน?"

"ห้องนี้ไง" เซฮุนพูดหน้าตาย

"นี้นายเอาฉันเเลกหนี้เพื่อมาสนองตัญหาเเค่นั้นเหรอ?"

"คิดว่ายังไงหล่ะ?" เซฮุนสาวเท้าเข้ามาหาร่างบางอย่างเนิบๆ อีกฝ่ายไม่ได้ถอยหนีเเต่อย่างใด ซันนี่ไม่ใช่คนโลกสวยที่จะไม่รู้ว่าโลกนี้มันโหดร้ายขนาดไหน ระบบนิเวศน์ของมนุษย์ก็เหมือนของสัตว์นั้นหล่ะ คนที่อยู่ชั้นบนสุดของห่วงโซ่อาหารก็เอาเปรียบคนที่อยู่ต่ำสุดของห่วงโซ่อาหารเป็นธรรมดา

".........." ซันนี่เงียบเเละจ้องคนที่กำลังเดินใกล้เข้ามา 

"ถามจริง...อย่างนายเนี่ยะนะ" เธอคิดไม่ถึงหรอกว่าคนที่หน้าตายแต่หล่อร้ายเเบบเซฮุนจะทำเรื่องอย่างว่าได้ ไม่งั้นเธอไม่กล้ามาเผชิญหน้าเค้าแบบนี้หรอก

"เลิกใช้สรรพนามห่ามๆแบบนี้กับฉันซะ ฉันใจดีกับเธอมากนะซันนี่" เซฮุนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ซันนี่เงยหน้ามองคนที่สูงกว่า

"อย่าขู่ฉันเลย...ฉันไม่มีอะไรจะเสียอยู่เเล้วนี่" เธอจ้องเค้าอย่างคาดโทษ ถ้าไม่ใช่เพราะเงินของเค้าเธอก็คงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เหรอ

"ไปอาบน้ำแล้วเข้านอนซะ พรุ่งนี้เธอต้องไปทำงานเป็นวันเเรก" พูดจบเค้าก็เดินผ่านเธอไปอย่างเฉยชา...นี่ฉันต้องมาอยู่กับคนประหลาดแบบนี้เหรอ พังชีวิตฉันยังไม่พอ มาทำตัวเเปลกๆแบบนี้อีก พวกคนรวยเป็นแบบนี้ทุกคนเลยรึไง เเต่ยกเว้นมาร์คไว้คนนึงนะ จริงสิ! ฉันไม่ได้บอกเพื่อนเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ซันนี่คิดได้ดังนั้นก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกางเกงสามส่วนของเธอ เเละกดหาเบอร์ของเเทยอนทันที

'อาโหยววว เเม่เสือน้อยของฉ้านน' พอปลายสายกดรับก็หยอกล้อเพื่อนสนิททันที

"เเทยอน...." 

"อะไรนะ!!! ตอนนี้แกอยู่ไหน ฉันจะไปปะฉะดะกับไอ่บ้าที่กล้าเอาเงินซื้อแกเดี๋ยวนี้แหละ เเปปๆ หากุญเเจรถก่อน" ซันนี่เล่าทุกอย่างให้เธอฟังจนหมด คนปลายสายเป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นมาทันที เเถมทำอย่างกะจะทะลุออกมาจากโทรศัพท์ให้ได้ โวยวายเหมือนตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำ

"เดี๋ยวเเกใจเย็นๆก่อนนะ เค้ายังไม่ทำอะไรฉันเลย ใจเย็นก่อนนะๆ" กลายเป็นว่าซันนี่ต้องเป็นฝ่ายบอกให้เพื่อนรักใจเย็นๆเเทน ทั้งๆที่ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายนี่

"ใจเย็นกับผีดิ เเล้วเเกเป็นอะไรห่ะทำไมมาบอกเอาป่านนี้ ฉันไม่ยอมนะเว้ยแบบนี้มันมีที่ไหนกัน ฉันจะไปยืมเงินพ่อกับเเม่ให้นะ มันซื้อแกไปเท่าไหร่"

" 1000 ล้านวอน"

"เอองั้นเเกก็อยู่ขัดดอกไปก่อนเเล้วกันนะ ฉันยังไม่อยากขายใต" แทยอนคนที่เป็นเดือดเป็นร้อนเเทนเพื่อนเมื่อกี้คงวิ่งหนีไปแล้ว

"อืม ก็ต้องอย่างงั้นแหละพ่อแม่ดันเป็นหนี้เค้าซะก้อนโต สุดท้ายก็เลือกจะขายลูกตัวเองแลกหนี้" ซันนี่กล่าวถึงความชอกช้ำระกำใจที่โดนพ่อแม่ตัวเองทำแบบนี้ พูดๆไปก็เหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างมาจุกที่คอ เเต่เธอก็ต้องกล้ำกลืนมันลงไปเพราะไม่อยากให้ใครเห็นว่าอ่อนเเอ

"ฉันจะหาทางช่วยเเกเอง บอกเรื่องนี้กับมาร์ครึยัง"

"ยังเลย เเต่คิดๆไปฉันไม่บอกเค้าจะดีกว่า..ฉันรู้จักเค้าดีคงได้บุกมาถึงนี้แน่"

"แล้วเเกจะทำยังไง มาร์คเท่านั้นแหละที่ช่วยแกได้นะ แกยืมเงินเค้าไถ่ตัวเเกออกมาสิยัยซัน"

 

....มันก็จริงอย่างที่เเทยอนว่านะ ยืมเงินมาร์คก็หมดเรื่อง ซันนี่คิดอย่างไตร่ตรอง

"ไม่ดีกว่า..ฉันไม่อยาจะเป็นหนี้ใครอีกแล้วอ่ะ"

"โธ่จะทำยังไงหล่ะ นี่มันเรื่องใหญ่นะ ฉันจะหาทางช่วยแกให้ได้"

"ขอบใจนะ เเต่ฉันไม่เป็นไร...อย่าบอกมาร์คก็พอ"

"ทำยังไงดีฉันจะร้องไห้เเล้วยัยบ้าเอ๊ยทำไมชีวิตเเกต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ"

"เอาเถอะ...พระเจ้าคงไม่ได้ตั้งใจสร้างฉันขึ้นมาท่านเลยไม่ใส่ใจว่าฉันต้องเจออะไรบนโลกที่โหดร้ายนี้ ฉันวางก่อนนะเเทยอน" ซันนี่กดวางสายเพื่อนรัก ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำที่กว้างกว่าห้องนอนของเธอ ยิ่งห้องนอนหรูๆนั่นใหญ่กว่าห้องนอนพ่อแม่ ห้องนอนเธอ ห้องรับเเขกที่บ้านรวมกันซะอีก นี่คือสิ่งที่คนที่ถูกซื้อมาเหมือนเป็นสิ่งของควรจะได้รับจริงๆเหรอ มันมากเกินไป แปลว่าก็ต้องใช้คืนให้มากกว่าสินะ...

                                          .......LOUDER......

"ตื่นเเล้วเหรอค่ะ" สาวใช้ทำหน้าแปลกใจเพราะตอนนี้มันตีห้ากว่าๆ ซันนี่ก็อาบน้ำเเต่งตัวเเล้วออกมาจากห้องพอดี เป็นเพราะเธอเคยชินกับการตื่นเช้ามาทำงานเป็นประจำ

"ค่ะ" 

"คุณเซฮุนจะตื่นก็ตอนหกโมงครึ่งนะคะ"

"ช่างเค้าเถอะคะ เอ่อฉันมีอะไรจะถามหน่อย.."

"ได้ค่ะ"

"คือคุณเซฮุนอะไรนั่นใช้เงินซื้อคนเป็นปกติเเบบนี้รึเปล่าคะ?"

"คะ? คือฉันไม่ค่อยเข้าใจที่คุณถาม"

"ก็เค้าซื้อฉันมาเพราะพ่อกับเเม่ขายฉันแลกหนี้นี่คะ"

"ตายจริง! ไม่ใช่หรอกมั้งคะ ก็ฉันได้ยินมาว่าคุณคือเเขกคนสำคัญ"

'เเขกคนสำคัญงั้นเหรอ?'

"คุณได้ยินผิดเเล้วค่ะ..ฉันเป็นเเค่สินค้า"

"เฮ้อ...คุณเซฮุนท่านใจดีมากนะคะ อย่าได้คิดอ่ะไรแบบนั้นเลยคะ" เธอพูดพร้อมกับยิ้มให้ซันนี่เเละโค้งลาเธอก่อนจะเดินหายลับตาไป ร่างบางที่ตื่นเช้าจนชินเวลานี้ก็ว่างๆเลยเดินดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย ของในบ้านนี่เเพงๆทั้งนั้นเเน่ๆเลย เลื่อมทองไปซะทุกอย่างเชียว ซันนี่เดินดูชั้นสองไปเรื่อยๆจนไปสะดุดกับภาพถ่ายเด็กผู้ชายสองคนที่ถือถ้วยรางวัลชูไว้ เธอเพ่งมองดีๆก็รู้ทันทีว่าคนไหนคือเซฮุน...หล่อมาตั้งเเต่เด็กเชียวหรือนี้ เเล้วข้างๆเค้าก็คงจะเป็นพี่ชายงั้นสิ

"ทำอะไรของเธอ"

"ว้ายตาเถร!" ซันนี่สะดุ้งสุดตัว ก็คนที่พูดดันมาอยู่ข้างหลังตั้งเเต่ตอนไหนก็ไม่รู้ หลอนยิ่งกว่าผีซะอีก มาเเบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง

"โอ๊ย! ตกใจหมด"

"นี้ใส่ชุดเมื่อวานเหรอ ได้อาบน้ำบ้างรึเปล่า" เซฮุนมองซันนี่ตั้งเเต่หัวจรดเท้า..ใช่เธอใส่ชุดเมื่อวาน ก็ชุดที่อยู่ในตู้เเต่ละตัวมันเป็นของใครไม่รู้ จะให้เธอหยิบมาใส่สุ่มสี่สุ่มห้าได้ยังไงกันหล่ะ

"อาบสิ ก็ฉันไม่มีอะไรจะใส่นิ"

"ถ้าจะโง่ขนาดนี้ก็ไม่ต้องใส่อะไรหรอก" เซฮุนพูดโดยไม่เเสดงสีหน้าอะไรเเต่มันดันทำให้คนฟังถึงกับปรี๊ด โง่เหรอ? เห็นอย่างงี้ฉันเรียนจบมาด้วยเกียรตินิยมนะ

"นี่!"

"ไปเลือกใส่สักตัวเถอะเสื้อผ้าในตู้ ต้องไปทำงานได้เเล้ว" เซฮุนในเสื้อเชิ๊ตสีสะอาดตาเดินผ่านซันนี้ไปเเต่ทิ้งกลิ่นน้ำหอมอ่อนจางๆไว้ตามลม ซันนี่เผลอสูดมันเข้าไปอย่างลืมตัว

"เชอะ" ร่างบางเดินเกลับเข้าไปในห้อง มือควานหาชุดที่ดูหมาะกับเธอ เเต่ละชุดสวยมากเกินจะบรรยาย สัมผัสผ้าก็รู้ว่ามันทำมาจากเนื้อผ้าชั้นดีเเค่ไหน เธอเลยเลือกชุดกระโปรงสีขาวที่เหมาะกับเธอเเล้วจัดการใส่มันซะ หน้าโต๊ะเครื่องเเป้งมีทุกอย่างครบ เครื่องสำอางค์ สกินเเคร์เรียกได้ว่าจัดทุกอย่างไว้ให้เธอเเล้ว เธอหยิบจับอะไรมาปัดเเต่งเติมใบหน้าหวานให้ดูดีขึ้น ถึงจะไม่ค่อยได้มีช่วงชีวิตเเบบผู้หญิงสักเท่าไหร่ เเต่เธอก็เคยโดนแทยอยสอนเเต่งหน้ามาบ้าง ก็พอถูๆไถๆได้

.......LOUDER......

"เธอต้องเรียนรู้งานก่อนจะเริ่ม" เซฮุนพูดพลางมองเอกสารในมือ ตอนนี้เธออยู่ในห้องทำงานเเสนโอ่อ่าที่อยู่ชั้นบนสุดของเค้า นี่เหรอห้องประธานบริษัทมันเเทบจะครอบคลุมทั้งชั้นเลยนิ

"ฟังอยู่รึเปล่า?"

"ห่ะ? อืมฟังอยู่" เธอถูกเรียกให้หลุดจากภวังค์ด้วยเสียงของเซฮุน สงสัยจะมองห้องกว้างๆนี้เพลินไปหน่อย

"พูดกับเจ้านายให้มีหางเสียงหน่อย ฉันเป็นนายเธอนะ"

"ค่ะ ดิฉันกำลังฟังคุณอยู่เชิญพูดมาต่อเลยคะเจ้านาย" ไม่บอกก็รู้ว่าเธอกำลังประชดประชันเค้า เซฮันเหล่มองเธอนิดนึงก่อนจะกลับมามองเอกสารในมือต่อ

"เดี๋ยวจะมีคนมาสอนงานเธอ โต๊ะทำงานเธออยู่หน้าห้องฉันมันมีทุกอย่างครบหวังว่าคงไม่ขาดเหลืออะไร" เค้าอธิบายให้เธอฟัง ซันนี่เผลอมองหน้าเค้าตรงๆเพราะเวลาเค้าขยับริมฝีปากนี่มันช่าง....

"เธอนอนมาไม่พอเหรอซันนี่?" อีกครั้งที่เซฮุนทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ เธอไม่ได้นอนมาน้อยที่เหม่อก็เพราะอยู่ๆเค้าก็ดูดึงดูดขึ้นมาซะดื้อๆ

"เปล่าค่ะ.."

"ออกไปได้เเล้ว...เเล้วอย่าคิดหนีหล่ะ ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่ได้ให้คนจับตาดูเธอไว้หรอกนะ" ราวกับอ่านใจได้ เซฮุนรู้ทันสิ่งที่ซันนี่คิด นี่เธอเเค่คิดเล่นๆว่าโต๊ะทำงานอยู่ข้างนอก ทำอะไรเค้าคงไม่เห็น อาจจะเเอบลงลิฟท์ไปชั้นล่างสุด เเล้วเดินออกจากบริษัทไปโดยไม่มีใครสังเกตุ...นี่เเค่คิดเล่นๆจริงๆนะ(?)

"ค่ะ!" เธอเน้นเสียงอย่างขัดใจ เบื่อจริงๆพวกรู้ทัน เเล้วเเน่ใจเหรอจะให้เธอมาเป็นเลขาเค้าเธอเอาอกเอาใจคนใต้สภาวะความกดดันได้ไม่ค่อยดีหรอกนะ ถึงสายที่เรียนมาจะพอทำงานสายนี้ได้ เเต่ก็ใช่ว่ามันจะรุ่ง เธอถนัดเเต่ชงกาแฟกับทอดไก่มากกว่าซะอีก ซันนี่เดินออกไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ก้เห็นว่ามีสาวสวยเเสนเซ็กซี่มายืนรอเธออยู่เเล้ว ชุดรัดรูปกับกระโปรงทรงเอสั้นๆเเถมถุงน่องตาข่ายสีดำนั่นชวนให้คิดภาพอีโรติกขึ้นมา จะว่าไปเธอเองก็เห็นผู้หญิงในบริษัทนี้เเต่งกันเเบบนี้เเทบทุกคนยกเว้นเเม่บ้านเท่านั้นแหละ มันดูดีนะเเต่ล่อเเหลมไปหน่อย

"สวัสดีคะคุณซันนี่ ดิฉันโบราค่ะ จะมาสอนงานคุณ"

"ค่ะ"

สาวสวยคนนั้นเริ่มสอนงานเธออย่างใจเย็น บอกเธอว่าต้องทำอะไรยังไงบ้าง สิ่งอำนวยความสะดวกอยู่ตรงไหน ปุ่มต่างๆบนโต๊ะใช้ยังไง

"มีเเค่นี้แหละคะ"

"อ้าวเเล้วเรื่องอื่นละคะอย่างเช่นงานเอกสาร การรับโทรศัพท์ หรือตารางนัดประชุม"

"เหมือนคุณจะรู้เรื่องการเป็นเลขาดีเชียวนะคะ เเต่เรื่องพวกนั้นท่านไม่ได้ระบุให้คุณทำหรอกคะ มีคนทำอยู่เเล้ว"

"เเล้วหน้าที่หลักของฉันคืออะไรหล่ะคะ นั่งเฉยๆอย่างนี้เหรอ"

"ดูจากรูปการณ์เเล้ว คุณเเค่มีหน้าที่ทำให้ท่านพอใจเท่านั้นแหละคะ...ไม่ต้องห่วงนะคะท่านเก่งมากเลยเรื่องพวกนั้นนะ"

"ระ เรื่องพวกนั้นนี่เรื่องพวกไหนเหรอค่ะ?" เธอจะไม่ปฏิเสธเลยว่างงกับสิ่งที่สาวสวยคนนี้บอก

"ถึงที่นี้จะไม่มีเตียง เเต่บนโต๊ะทำงานของท่าประทานก็โอเคอยู่นะคะ ที่คุณต้องรู้มีเท่านี้แหละค่ะ ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ" โบราคนสวยขยิบตาให้ซันนี่หนึ่งทีก่อนจะโค้งลาเธอ ทิ้งให้คนตัวน้อยสับสนหนักเข้าไปอีก อะไรคือเรื่องนั้น อะไรคือไม่มีเตียง อะไรคือบนโต๊ะทำงานก็โอเคอยู่ มันคืออะไรรรรรรรรรรรรรร

-------------------------------------------------------