[ LOUDER ] YOU ARE MY RISK. {HUNSUN/ETC.}

ลำดับตอนที่ #5 : #RISK | 4

LOUDER

RISK -4- | Are you OK?

"น่าเบื่อชะมัดเลย!" 

เสียงเล็กๆของซันนี่ลอบบ่นกับตัวเองเพราะเธอนั่งอยู่หน้าห้องของท่านประธานหนุ่มมาเกือบครึ่งวันเเล้วโดยที่เธอไม่ได้ทำอะไรเลย มันไม่ใช่นิสัยของคนที่ชอบทำงานเเบบเธอเลยสักนิด

"ไม่ไหวๆๆๆๆๆๆ น่าเบื่อเกินไปแล้วนะ!!" สุดท้ายเธออดรนทนไม่ไหว เท้าเล็กๆก้าวฉับๆเข้าไปในห้องที่เธอต้องนั่งเฝ้ามันมาเกือบครึ่งวัน

"นี่นายประธาน ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ฉันทำบ้าง เบื่อจะตายอยู่เเล้วเนี่ยะ!!"

"...."

"หาอะไรให้ฉันทำทีเถอะนะฉันไม่ชอบที่ต้องว่างเเบบนี้เลย"

"...."

ร่างเล็กที่กระฟึดกระฟัดเข้ามาในห้องของท่านประธานอย่างหงุดหงิดกลับยิ่งต้องหงุดหงิดยิ่งขึ้นไปอีกเพราะไร้การตอบรับจากคนที่เธอคุยด้วย

"เป็นใบ้เหรอห่ะ!?" เหมือนสติของเธอขาดผึ่งไปแล้ว ซันนี่ยืนพูดปาวๆโดยไม่สนใจว่าคนตรงหน้าเป็นใครหรืออยู่ในฐานะไหน เซฮุนได้เเต่ส่งสายตานิ่งมาให้เธอเเละกลับมามองเอกสารที่ตนถืออยู่

"เธออยากทำอะไร?" ท่านประธานหนุ่มถามเเต่สายตาก็ไม่ได้ละมาจากกองเอกสาร

"อะไรก็ได้อ่ะ อะไรก็ได้ตอนนี้ฉันเบื่อมาก!"

"งั้นมาข้างๆนี่สิ"  เซฮุนเหลือบมองเธอพร้อมกับออกคำสั่งเรียบๆ ร่างเล็กที่หงุดหงิดเดินเข้าไปหาเค้าอย่างไม่ลังเล ใจก็คิดว่าเค้าคงให้ช่วยจัดการกับงานเอกสารมากมายที่เค้ากำลังดูอยู่ เเต่กลับไม่ได้เป็นไปตามคาด พอเธอไปยืนประชิดข้างเก้าอี้ที่เซฮุนนั่ง มือหนาก็คว้าเอวเธอลงจนเสียการทรงตัวเเละไปล้มอยู่บนตักของเค้าในที่สุด

"อะไรเนี่ยะ!" ซันนี่โวยวายทันทีเมื่อโดนฉุดลงไป เเละพอจะหันไปประจันหน้ากับอีกฝ่ายก็ต้องสะดุด

"ชู่ว..." ร่างสูงกระซิบเบาๆข้างหูทำเอาคนที่จะหันไปด่าต้องชะงัก...ลมหายใจร้อนๆจากเค้าที่รดอยู่บนต้นคอของเธอมันทำให้รู้สึกวูบวาบแปลกๆ...

"ทะ ทำ อะ อะ อะไรของนาย"

"...พูดกับเจ้านายดีๆสิ" เซฮุนยังคงกระซิบไม่เลิก เเทนที่คนอย่างซันนี่จะต้องโวยวายหุนหันพลันเเล่นเเต่กลับต้องนิ่งราวกับต้องมนต์สะกดจากผู้ชายที่ซื้อเธอมาด้วยเงิน กลิ่นน้ำหอมของเค้ามันแอบทำให้ผ่อนคลายเมื่อได้สูดดมบวกกับใบหน้าหล่อๆเเสนเย็นชาที่มีเสน่ห์...ถึงยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงแม้จะมีทิฐิกับคนที่กำลังโอบรัดเธอตอนนี้เเค่ไหนแต่เค้าก็หล่อมากจริงๆเเหละนะ...

"ปะ ปล่อยนะ อย่าเอามือสกปรกๆมาจับ"

"....เธออยู่ในฐานะที่พูดแบบนี้กับฉันได้เหรอ" เสียงกระซิบเเหบพร่าของเซฮุนยังคงหลอกหลอนไปถึงโสตประสาทการได้ยินของซันนี่ ทำเอาเธอเเข็งไปทั้งตัวใครจะคิดว่าหล่อนิ่งเย็นชาเเบบนี้จะกล้าทำถึงขั้นนี้ ถึงเธอจะคิดไว้เเล้วว่าเค้าอาจซื้อเธอมาสนองตัญหาเเต่เมื่อคืนก็ไม่เห็นจะทำอะไรเธอเลยนี่เเล้วทำไมวันนี้ถึงได้...

"นิ่งเเบบนี้แหละดี"

"..." ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก 

"เด็กดี..."

"..." ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก 

"ปะ ปล่อยนะ"

"พูดให้มันเพราะๆ" ร่างสูงกระชับมือที่เกาะโอบเอวซันนี่ไว้เเละเลื่อนหน้าไปใกล้ใบหูเธอมากขึ้น ลมหายใจร้อนๆยิ่งสัมผัสผิวบริเวณ้นคอยิ่งขึ้นไปอีก ร่างเล็กได้เเต่หลับตาปี๋ขนลุกไปทั้งตัว...โถ่เอ้ยเมื่อคืนก็คิดไว้เเล้วว่าจะโดนแบบนี้ทำไมวันนี้มาตั้งตัวไม่ได้นะเรา!

"ปะ ปะ ปล่อยฉันเถอะคะ"

"หืม...เพราะกว่านี้สิ" ปลายจมูกแหลมของเซฮุนสัมผัสโดนใบหูเล็กๆของซันนี่จนเธอกระตุกตัวเพราะสะดุ้ง

"ทะ ท่านประธานคะ..ปล่อยฉันเถอะค่ะ" ให้ตายเถอะฉันเเพ้หมดรูปเลย! ร่างเล็กที่ตอนนี้กำลังสั่นเป็นเจ้าเข้าตัดสินใจพูดออกมาอย่างเสียศักดิ์ศรี

พรึ่บ

เซฮุนละมือที่โอบเธอออกเเละดันตัวเธอให้ออกจากตัวเค้าอย่างไว้ พร้อมกับกลับมาอยู่ในโหมดปกติเหมือนเมื่อครู่นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น..

"ไอ่บ้า! ฝากไว้ก่อนเถอะ!!" ทันทีที่เป็นอิสระร่างเล็กก็ชี้หน้าว่าเค้าอย่างโกรธเเค้นพร้อมกับหันขวับกลับไปทางที่เธอเดินมาเเล้วก้าวเท้าออกจากห้องของท่านประธานอย่างไว เพราะกลัวว่าใครจะมาเห็นใบหน้าที่ขึ้นสีของเธอ...

--------LOUDER--------

"นี่ถ้าฉันไม่โทรมาแกก็คงไม่คิดจะโทรหาฉันใช่มั้ย"

"ไม่ใช่...คือฉัน..ไม่ว่างหน่ะ" 

โถ่เอ้ยไม่ว่างบ้าบอคอเเตกอะไรหล่ะ...ถ้าไม่ใช่เพราะอีตาบ้านั่นทำให้ฉันอกสั่นขวัญเสียเลยต้องเสียเวลานั่งสงบจิตสงบใจอยู่ตั้งนานสองนาน...

"ทำงานวันเเรกก็โดนจนหนักเลยเหรอ?" ปลายสายถามด้วยความเป็นห่วงเพราะรู้ว่าเพื่อนตัวเองถูกซื้อมาเยี่ยงสิ่งของยังไม่พอต้องมาทำงานเป็นเลขาให้คนที่ซื้อเธอมาอีก

"นะ หนักเหรอ..มะ ไม่รู้สิยังไม่หนักมั้ง -///- "

"แกเป็นอะไร โรคติดอ่างกำเริบเหรอ ฉันถามว่าหมอนั่นจัดหนักใส่เเกเหรอ??"

..ยังไม่หนักสักหน่อย..เเค่ทำโอบเเล้วนั่งตักท่านั้นเอง >////<

"ปะ เปล่า"

"ก็ดีเเล้วหล่ะ....นี่ในฐานะที่ฉันเป็นเพื่อนรักหนึ่งเดียวของเเกเพราะฉะนั้น..." ปลายสายเงียบไปสักครู่นึง

"......"

"ฉันจะไปสมัครงานที่นั่นแล้วอยู่เป็นเพื่อนเเกเอง!!" เเทยอนพูดอย่างหนักแน่น

"จริงเหรอ! แกไม่ได้ล้อเล่นใช่ป่ะ?"

"จะล้อเล่นทำไมละยะ บริษัทใหญ่ขนาดนั้นคิดว่าฉันจะเข้าไม่ได้เหรอโปรไฟล์ดีจบ 4.00 เเบบนี้"

"แต่เเกจะไม่ลำบากเหรอบ้านแกก็มีกิจการของพ่อแม่ให้ดูแล ที่แกเรียนมาเพราะจะช่วยกิจการที่บ้านไม่ใช่รึไง"

"โอ๊ยยย...ฉันว่างงานไงไม่งั้นไม่เสนอตัวไปทำงานกับเเกหรอก ถึงพ่อกับเเม่จะบอกให้ช่วยกิจการที่บ้านเเต่เอาจริงๆคือเเค่ไม่อยากให้ฉันออกไปทำงานนอกบ้านก็เท่านั้นแหละยะ" เเทยอนพูดอย่างเซงๆ มันก็จริงที่บ้านเธอมีกิจการค้าขายเเว่นตาถึงมันจะขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเเต่เธอกก็เเทบจะไม่ต้องทำอะไรนอกจากนั่งสวยๆอยู่หน้าร้านเเละออกแบบเเว่นให้ที่บ้านก็เท่านั้น

"ถ้างั้นก็ขอบใจแกมากๆนะที่จะมาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่ะ ซึ้งจริงๆเลย"

"ไม่มาม่ารามยอนนะเพื่อน เเล้วอย่าคิดว่าฉันทำไปเพราะสงสารเเกเข้าใจมั้ยเลิกคิดว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่นด้วย"

"รู้เเล้วแหละหน่า...ฉันเลิกคิดแบบนั้นมานานเเล้วนะ"

"พอเลยอย่าอ้าง...แกชอบคิดว่าฉันทำดีกับเเกเพราะสงสารเเต่เปล่าเลยฉันทำในฐานะเพื่อนนะ เป็นเพื่อนกันมานานยังไม่รู้อีก"

"รู้เเล้ว รู้เเล้...อ่ะ!" จู่ๆมือถือรุ่นอาม่าของซันนี่ก็โดนฉกไปทั้งๆที่เธอคุยกับเพื่อนยังไม่จบด้วยซ้ำ พอจะหันไปด่าก็ต้องรีบกลืนคำพูดลงคอไปในที่สุด

"...อู้งานเหรอ" คนที่ยืนค้ำหัวเธออยู่มองลงมาด้วยสายตานิ่งๆเช่นเคย...สายตาเเบบนี้มันทำให้เธอหวนคิดไปถึงเมื่อกลางวัน จนคนตัวเล็กต้องรีบหลุบตาลงหลบสายตาเรียวนั่น

"ปะ เปล่า..."

"มากับฉัน.." เค้าพูดเเต่ยังไม่ยอมคืนโทรศัพท์ให้ซันนี่เเละยัดมันลงกระเป๋ากางเกงสเเลกราคาเเพงหน้าตาเฉย

"นี่ เอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ"

"....บอกให้ตามมา" ร่างสูงเดินนำเธอไปโดยไม่เหลียวหลังมามองเธอที่กำลังจะคลั่งเพราะความเย็นชาไร้เหตุผลเเละ....ความหล่อ(?)ของเค้า เธอเดินกระทืบเท้าตามไปอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก

ท่านประธานลงลิฟท์มายังชั้นล่างสุดพร้อมกับเลขาคนสวยที่ตอนนี้หน้ามุ่ยยิ่งกว่าเด็กโดนเเย่งอมยิ้มออกไปจากมือทั้งๆที่กำลังกินอยู่ เธอเดินตามเค้าไปจนถึงหน้าบริษัทที่มีรถมาจอดรออยู่เเล้ว พอเค้าขึ้นไปนั่ง เธอก็ต้องขึ้นตามไปอย่างเสียไม่ได้

"เราจะไปไหนกัน....ค่ะ?" ร่างเล็กพูดห้วนๆเเต่มานึกขึ้นได้ว่าเพราะพูดไม่เพราะเลยต้องโดนอะไรบ้างเธอจึงรีบเติมหลังประโยคด้วยคำสุภาพ

".....ซื้อของ" ท่าประธานเหลือบมองซันนี่ก่อนจะชักสายตากลับไปมองนอกหน้าต่างเหมือนเดิม

"นี่ขอถามอะไรหน่อยได้ป่ะ...ค่ะ?" 

"....อะไร"

"คุณซื้อฉันมาทำไม" เสียงเล็กๆเอ่ยถามเพราะอยากรู้เหตุผลจริงๆทำไมต้องเธอ ในวันนั้นมันไม่มีหนทางอื่นจริงๆเพราะหนี้มหาศาลบวกกับการที่ถ้าพ่อกับเเม่ขายเธอก็เท่ากับหนี้ทั้งหมดถูกยกเลิก ช่างเป็นการเเลกเปลี่ยนที่ไม่ยุติธรรมกับซันนี่เลยจริงๆ ประเด็นคือทำไมเค้าถึงซื้อเธอมา

"...."

"ถามจริง...เอาฉันมาเป็นนางบำเรอรึไง" พอเค้าไม่ตอบซันนี่เลยพูดออกไปอย่างเหลืออด เเต่คนข้างๆกลับกระตุกยิ้ม

"อะไรทำให้เธอคิดแบบนั้น?"

"กะ..ก็คุณไม่เห็นจะทำอะไรฉันเลยอ่ะ ตบตี ซ้อมหรือทรมาณจนกว่าพ่อกับเเม่จะเอาเงินมาคืน เเต่นี้แบบซื้อฉันไม่พอยังเอาเงินให้พ่อเเม่ฉันอีก คือฉันไม่เข้าใจยังไงก็ไม่เข้าใจอ่ะ"

"ไม่ต้องพยายามทำความเข้าใจหรอก...แค่อยู่กับฉันก็พอ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียบๆเเต่มีพลังการทำลายล้างมหาศาล เเค่อยู่กับฉันก็พอ เเค่อยู่กับฉันก็พอ เเค่อยู่กับฉันก็พอ โอ๊ยอะไรกันทำไมต้องมาพูดแบบนี้คนไม่เจนเรื่องผู้ชายอย่างซันนี่ไม่เคยโดนพูดเเบบนี้ใส่นะ!

"ตะ เเต่คุณทำแบบนั้น เอ่อ..เมื่อกลางวัน"

"......ฉันทำอะไร?" เซฮุนพูดเรียบๆราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆที่เมื่อกลางวันเค้าได้สัมผัสตัวเธอไปแล้วเต็มๆ

"กะ ก็กอดฉันไง คะ คุณลวนลามฉันอ่ะ!" ใบหน้าขึ้นสีพูดออกมาเสียงดังๆเเต่กลับหันไปหลบหน้าคนพูด

"....ลวนลามเหรอแต่เธอนิ่งให้กอดเองนิ" 

อิตาบ้า! คนอะไรหน้าด้าน ฉันไม่ได้นิ่งเเต่เป็นเพราะนายกระซิบแบบนั้นต่างหาก!!

"เปล่านะ!!!"

"...ทำเหมือนไม่เคยโดนผู้ชายเเตะตัว"

"ก็ไม่เคยหน่ะสิ!!" ร่างบางกระวีกระวาดพูดออกมาไปเพราะตัวเองไม่เคยโดนผู้ชายเเตะตัวตรงๆขนาดนั้น จะมีก็เเต่มาร์คที่เคยจับมือ จิ้มเเก้มอะไรแบบนั้นเเต่เธอก็คิดว่าเพื่อนทำแบบนั้นกับเพื่อนมันก็ไม่แปลก

"งั้นเหรอ...น่าสนใจ" เซฮุนไม่ได้มองมาที่เธอตอนพูด คนตัวเล็กเขินจนอยากจะกระโจนออกไปนอกรถให้รู้เเล้วรู้รอดกันไปเลย น่าสนใจเหรอ สนใจอะไร สนใจบ้าบออะไร โอ๊ย!!!

ทันทีที่มาถึงที่หมายคนขับรถรีบลงมาเปิดประตูให้เซฮุน พอเค้าก้าวลงไปทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง..จะไม่ให้หยุดได้ยังไง..พอรถลีมูซีนคันเหยียบร้อยล้านมาจอดหน้าห้างก็เรียกสายตาคนให้มองกันยกใหญ่เเล้วยิ่งคนที่ลงมาจากรถหล่อราวเเทพบุตรมาจุติบนโลกอีก ขายาวๆรูปร่างสูงโปร่งอกผายไหล่กว้างน่าซบ รูปหน้าเเสนเพอร์เฟค ดวงตาคมเฉียวน่าหลงไหลบวกกับเรียวปากบางได้รูป...นี่มันหลุดออกมาจากนิตยสารเเม็กซีนชัดๆ

"ลงมาสิ" เสียงเรียกคนในรถให้ตามลงมาบ่งบอกว่าเค้าเองหงุดหงิดที่ต้องพูดหรือสั่งสิ่งที่คนเราควรจะทำเองได้ ต้องให้ย้ำให้บอกว่าต้องทำอะไรยังไงทุกอย่างมันก็น่ารำคาญ

"รู้แล้ว" ร่างบางเดินตามลงมาพร้อมกับเสียงถอนหายใจของสาวๆบริเวณใกล้ๆที่แอบเสียดายเพราะคิดว่าหนุ่มหล่อราวเทพบุตรมีเจ้าของเสียเเล้ว

"....ทีหลังอย่าให้ต้องบอกทุกเรื่อง..ฉันไม่ชอบพูดมาก"

"ก็ไม่ต้องพูดสิค่ะมันยากตรงไหนหล่ะท่านประธาน" คนตัวน้อยบ่นกระปอดกระเเปดเดินตามเค้าเข้ามาในห้างหรูพลางเงยหน้ามองความใหญ่โตของมัน นานเเค่ไหนเเล้วที่เธอไม่ได้มาเดินห้าง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี้ที่ไหนเเต่ก็เดินตามเค้าเข้ามาจนกระทั่งถึงช็อปของสมาร์ทโฟนที่กำลังเป็ที่นิยมในตอนนี้

"เรามาทำอะไรกันทีนี่...ค่ะ?" ซันนี่ถามด้วยความแปลกใจเเต่ก็เดินตามมา

"อยากได้เครื่องไหนก็เลือก"

"ห่ะ? ทำไมต้องเลือก" ซันนี่ทำหน้าเหลอหลาเพียงเพราะเซฮุนบอกให้เธอเลือกโทรศัพท์ราคาเเพงๆในร้านนี้ซะ เค้าได้เเต่ถอนหายใจเบื่อหน่ายกับท่าทีของเธอ ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าไม่ชอบพูดมากอย่าทำให้ต้องย้ำอีก

"....." เซฮุนส่งสายตาเชิงหงุดหงิดให้เธอ

"ฉันไม่เอาอ่ะ จะมาซื้อให้กันฟรีๆ บอกก่อนเลยคุณไม่รู้จักคนอย่างซันนี่ดีพอ ฉันไม่ชอบที่ใครมาทำแบบนี้เข้าใจไว้ด้วยนะ...ค่ะ" ซันนี่กอดอกพูดอย่างหนักแน่น จะมาสงสารหรือสมเพศเพราะเธอใช้โทรศัพท์รุ่นที่โทออกกับรับสายได้เเค่นั้นถึงกับต้องพามาซื้อให้ใหม่งั้นเหรอ...ไม่เอาหรอก

"ใครบอกจะซื้อให้ฟรีๆ? ฉันจะพูดครั้งเดียวเเล้วจำไว้...ฉันให้เธอมาทำงานก็เพราะจะให้เธอได้ใช้หนี้โดยหักจากค่าจ้าง ที่ให้เงินพ่อแม่เธอด้วยก็เพราะเห็นใจล้วนๆ พูดให้ถูกฉันไม่ได้ซื้อเธอมาเเต่ให้เธอมาทำงานใช้หนี้ฉันต่างหาก เเล้วที่พามาซื้อนี่ก็จะหักจากเงินเดือนเธอด้วย จบมั้ย?" คำพูดยาวเยียดปนหงุดหงิดเเละรำคาญจากร่างสูงทำให้เธอค่อยๆเข้าใจว่าเหตุผลที่เค้าซื้อเธอมาเพราะอะไร

"เเต่นั่นก็ไม่เห็นว่าจะต้องให้ฉันมาอยู่กับคุณเลยนี่ ถ้าจะให้ฉันทำงานใช้หนี้ก็บอกดีๆให้ฉันอยู่กับพ่อแม่ไม่ดีกว่าเหรอจะได้ไม่อคติกับคุณแบบนี้อ่ะ อีกอย่างฉันไม่รู้ว่าเงินเดือนที่คุณจะให้มันเท่าไหร่ จะได้รู้ว่าเมื่อไหร่จะหมดหนี้"

"เห็นฉันใจกว้างมากรึไง..เพราะกลัวว่าพวกเธอจะหนีอีก ฉันให้โอกาสมามากพอเเล้วอย่ามาต่อรองให้ฉันรำคาญจะดีกว่า เเล้วเงินเดือนเท่าไหร่ไม่ต้องไปสนใจ เธอต้องอยู่กับฉันอีกนานเเน่ๆ" เซฮุนหันควับไปบอกอะไรกับพนักงานซักอย่างเเล้วเธอก็เดินมาพาซันนี่ไปดูสมาร์ทโฟนในอีกมุมหนึ่งของช็อป

"ท่านบอกให้ดิฉันพามาเลือกเครื่องที่เเพงที่สุดในร้านค่ะ ไม่ทราบว่าคุณจะเอาสีไหนดี"

"เอ่อ"

"ท่านบอกว่าถ้าคุณลังเลก็ให้เลือกแทนเลย งั้นเอาสีดำนะคะ กำลังเป็นที่นิยมเลย"

"เอ่อคือว่า..."

"รอสักครู่นะคะ" ไม่ทันที่ซันนี่จะเปิดปากพูดอะไรมากพนักงานสาวก็จัดการทุกอย่างให้เธอเรียบร้อย เธออึกอักอยากจะปฏิเสธเเต่ที่เค้าพูดมันก็มีเหตุผล เเต่เงินขนาดนั้นก็คงต้องใช้เวลานานกว่าจะใช้หนี้หมด พันล้านวอนนะไม่ใช่พันวอน

"เรียบร้อยเเล้วคะ" พนักงานสาวยื่นถุงใส่กล่องสมาร์ทโฟนพร้อมกับอุปกรณืต่างๆมาให้เธอเเต่ตัวเครื่องก็ยื่นมาให้ต่างหาก เธอรับมาอย่างงๆ เพิ่งจะเคยได้จับโทรศัพท์ไม่มีปุ่มเเบบนี้เป็นครั้งเเรก

...มันใช้ยังไงวะเนี่ยะ

"อ่านคู่มือซะ คงอ่านหนังสือออกใช่มั้ย" เซฮุนเดินมาพูดกับเธอที่จับๆมองๆสมาร์ทโฟนอยู่ราวกับมันเป็นวัตถุประหลาดที่ตกลงมาจากฟ้า

"อ่านออกสิ...ขอบใจ" เธอเดินไปมองเจ้าเครื่องสีดำที่เพิ่งได้เป็นเจ้าของมาหมาดๆไปพร้อมกับศึกษาคู่มือมันไปด้วย ทำให้ร่างสูงอดที่จะเหลือบมองความไร้เดียงสาของคนข้างๆไม่ได้

"...เดินมองทางบ้าง" เค้าสั่งเรียบๆก่อนจะเลี้ยวมาที่เเผนกเสื้อผ้า ซันนี่เลยเก็บเจ้าเครื่องสีดำลงในถุงเเละเดินตามเค้าเข้ามา สังเกตดีๆก็เห็นว่ามันเป็นเเผนกเสื้อผ้าสตรีที่รวบรวมเสื้อผ้าจากเเบรนดังๆเเพงๆไว้มากมาย

"เรามาทำอะไรกันที่นี่?"

"....." เซฮุนไม่ตอบเเต่กลับถอนหายใจเบาๆ นี่เค้าจะต้องพูดทุกอย่างให้เธอเข้าใจตลอดเลยเหรอ

"อย่าบอกนะว่าจะพามาซื้ออีก ไม่เอาๆๆๆ ฉันไม่อยากสร้างหนี้พิ่มเเล้วค่ะ เเค่นี้ก็เยอะเเล้ว"

"อย่าพูดมาก ไปเลือกมาซะ"

"เเต่ที่ห้องมันก็มีเยอะเเยะเเล้วนิ ฉันใส่ไม่หมดหรอกค่ะ"

"เลือกเองคงถูกใจกว่า..อันไหนไม่ชอบก็ไม่ต้องใส่" คนเย็นชาพูดส่งๆแบบรำคาญ หน้าของเค้าเริ่มฉายชัดว่าหงุดหงิดเเค่ไหนจนซันนี่ต้องรีบเดินเบี่ยงไปเลือกเสื้อผ้าเพราะกลัวว่าเค้าจะโกรธจนบีบคอเธอตายอยู่ตรงนี้...คนอะไรหน้านิ่งเเต่มีหลายอารมณ์เป็นบ้า หน้าเมื่อกี้มันปีศาจชัดๆ!

หลังจากที่ห่ำหั่นกับพนักงานที่เข้ามาช่วยเธอเลือกเสื้อผ้าอยู่นานสองนานเพราะพวกหล่อนต่างพากันยัดชุดนั่นชุดนี้มาให้เธอเป็นร้อยๆชุด เธอปฏิเสธตัวนั้นไปเเต่ก็ถูกเสนอตัวใหม่มากอีกจนเธออยากจะตะโกนด่าให้รู้เเล้วรู้รอดไปเลย สุดท้ายก็ได้กลับมาเป็นคอลเลกชั่น เเล้วจะใส่ยังไงไหว

"พอแล้วนะ ทีหลังไม่เอาแบบนี้แล้วนะคะ มันวุ่นวาย!" ซันนี่บ่นอุบอิบใส่ท่านประธานที่นั่งนิ่งอย่างไม่สะทกสะท้านที่เสียเงินมากมายไปกับเธอ

"....เธออยู่ในฐานะที่จะพูดแบบนี้ได้เหรอ"

"อันนั้นก็พูดไม่ได้อันนี้ก็พูดไม่ได้ ฉันมีปากก็อยากพูดสิ"

"ปากใช้พูดได้อย่างเดียวเหรอ?"

"ก็เอาไว้กิน ขะ ข้าวไง" ซันนี่ลมหายใจกระตุกเหมือนอยู่ๆคนข้างๆก็หันมามองเธอตรงๆ...ตาเรียวคมนั้นมันอะไรกัน เหมือนกับจะดูดฉันเข้าไปได้เลย

"มันทำอย่างอื่นก็ได้...วันหลังจะสอน" ร่างสูงกระตุกยิ้มมุมปากหนึ่งทีก่อนจะหันกลับไปทางเดิม เป็นการกระตุกยิ้มที่ทำให้คนข้างๆหนาวยะเยือกขึ้นมาเสียดื้อๆ

...ทำอย่างอื่นได้อะไรกัน เเล้ววันหลังจะสอนคือ? ตะ ต้องสอนด้วยรึไงเรื่องที่ปากทำอย่างอื่นได้เเต่ฉันไม่รู้หน่ะ!! 

-----------------------------------------------------

TALK

ไม่ตันละค่ะ กลับมาเเล้วค่า ;____; กราบสวัสดีมิตรรักเเฟนเพลงทุกท่านนนน

มาเเล้วกับ 100%ของตอนที่ 4 นี้ หวังว่าจะชอบกันนะคะ ไรต์พยายามเพื่อทุกคนเช่นเคยยย

ชอบไม่ชอบก็เม้นโลดดดดด ขอบคุณที่ติดตามไรต์นะคะ อวยเยอะก็อัพตอนหน้าไว(?) หยอกค่ะหยอก555