ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : #RISK | 5
LOUDER
RISK -5- | Nice to meet you.
[Taeyeon's Talk]
"นี่คือสถานเเห่งบานทรายทอง...ที่ฉันปองมาสู่....ฉันยังไม่รู้ เค้าจะต้อนรับ ขับสู้เพียงหนายยยยยยย"
'ผลั่กก!'
"โอ๊ยย!!!"
ฉันเเทบจะหัวทิ่มลงไปสวัสดีพื้นหินอ่อนเพราะจู่ๆมีคนมาเดินชนฉันจังๆทั้งๆที่ฉันกำลังฮัมเพลงดื่มด่ำกับความอลังการของบริษัทในเครือโอกรุ๊ป
"นี่!! ทำไมเดินไม่ดูตาม้าตาเรือห่ะ อย่ามาอ้างว่ามองไม่เห็นนะฉันไม่ใช่ทิงเกอเบล เห็นอยู่ทนโท่ยังจะเดินมาชนอีก!"
"ขอโทษ" เสียงห้วนๆตอบกลับมาอย่างไม่ใส่ใจฉันเท่าไหร่นัก
"เหอะ ขอโทษ? นายขอโทษอย่างไม่เต็มใจชัดๆให้ตายเถอะคนสมัยนี้"
"พอดีฉันรีบ ไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับเธอหรอก" พูดจบเค้าก็เดินตัวปลิวเข้าไปในบริษัทเลย ว่าเเต่เป็นพนักงานบริษัทนี้รึไง เเล้วเค้าให้เเต่งตัวสบายๆได้ขนาดนั้นเชียวเหรอ ฉันกะจะอ้าปากด่าเเต่เพราะว่าเค้าเดินเร็วจนหายลับตาไปแล้วไม่งั้นฉันคงได้สวดเค้าอีกยาว เชอะดันมาชนสาวน้อยน่ารักอย่างฉันซะได้ ฉันจะถือว่าวันนี้เป็นวันสัมภาษณ์งานวันเเรกจะไม่หงุดหงิดกับเรื่องไม่เป็นเรื่องก็เเล้วกัน
"หมายเลข 198 เชิญเข้าห้องสัมภาษณ์คะ"
ฉันนั่งรอเรียกสอบสัมภาษณ์อย่างชิวๆ เพราะอะไรหน่ะเหรอเพราะคนอื่นๆเค้ามัวเเต่กลัว ตื่นเต้นเเสดงออกทางสีหน้าจนตอนเเรกที่ฉันคิดว่าจะตื่นเต้นเลยกลายเป็นเฉยๆทันทีเพราะมีคนที่ตื่นเต้นกว่า อีกเดี๋ยวก็คิวฉันละ เลขสวยด้วยนะคิวที่ 199 อิอิ
"หมายเลข 198 เชิญเข้าห้องสัมภาษณ์คะ" เยส! เสียงเรียกหมายเลขฉันให้เข้าห้องสัมภาษณ์ดังขึ้นฉันเลยรีบเดินเข้าไปด้วยความมั่นใจ ตั้งเเต่วันที่บอกยัยซันว่าจะมาสมัครงานที่นี้ฉันก็ไม่ได้บอกหล่อนอีกเลยว่ามาวันไหนอะไรยังไง อยากให้เซอร์ไพรส์ง่ะ อิอิ พอเข้ามาก็ต้องยืนอยู่หน้าคนที่จะถามคำถามเรา ในนี้มีอยู่สองคนเเละมีที่ว่างอยู่ตรงกลางตัวนึง
"รอสักครู่นะคะ เราต้องรอท่านประธานพอดีท่านไปเข้าห้องน้ำหน่ะคะ"
"ค่ะ ได้ค่ะ" บริษัทนี้ประธานมาฟังการสอบสัมภาษณืเองเลยเหรอ??/ โอ๊ยจากที่จะไม่ตื่นเต้นตอนนี้ใจฉันเต้นรัวเป็นกลองเลย
"อ่ะ ท่านมาพอดีเลย" ทุกคนลุกทำความเคารพให้คนที่มาใหม่โดยก้มหัวให้ ฉันเลยทำตามรอจนคนที่พวกเค้าเรียกว่าท่านประธานมานั่งประจำที่ถึงจะเงยหน้าได้ เเต่เเล้ว..
"นาย!" ฉันลืมตัวชี้คนตรงหน้าไปโต้งๆ เพราะผู้ชายคนนี้คือคนที่เดินชนฉันเมื่อเช้าจนหน้าฉันจะทิ่มพื้นนี่หน่า พอเห็นหน้าที่เเสดงความตกใจของทุกคนที่เห็นฉันชี้หน้าประธานบริษัทอยู่ ฉันเลยรีบชักมือลงอย่างไว
"ไง เราเจอกันเมื่อเช้าเเล้วนิ" คนตรงกลางที่ตอนนี้อยู่ในชุดสูทเเผ่ออร่าความเป็นประธานบริษัทออกมาเต็มยศ ฉันได้อาร์ไอพีตัวเองไปเรียบร้อยเเล้วค่ะ รู้สึกได้ว่าหน้าซีดเป็นไก่ต้มเเล้วตอนนี้ ;___;
"อะ เอ่ออ" ฉันพูดไม่ออกขึ้นมาทันทีเลย
"...โปรไฟล์ดีจริงๆเลยนะ จบมาด้วยเกรดนิยมซะด้วย เเถมยังได้รางวัลเรียนดีอีกหลายรางวัล...เเต่คงจะไม่ได้เรื่องด้านมารยาทในการสื่อสารกับคนอื่น"
'ฉึก!'
คำพูดเรียบๆเเต่แฝงไปด้วยใบมีดคำพุ่งตรงมาปักกลางอกฉันอย่างจัง ตอนนี้ฉันเลยได้เเต่ก้มหน้ายิ้มเเหย่ๆโดยไม่ตอบโต้ โถ่เอ้ยใครจะไปรู้ว่าเเต่งตัวซะเเบบเเถมยังดูเด็กขนาดนี้จะเป็นถึงประธานบริษัทเเล้วเมื่อเช้าก็ดันปากเก่งกับเค้าไปตั้งสองประโยค!
"ปกติก่อนจะมาสมัครงานที่นี้ได้ทำงานอะไรมาก่อนรึเปล่า?" เค้ายังคงถามฉันเหมือนทุกอย่างมันปกติดี
"อะ เอ่อ ก่อนหน้านี้ดิฉันช่วยคุณพ่อคุณเเม่ดูเเลกิจการที่บ้านค่ะ"
"เเล้วทำไมถึงมาสมัครงานที่นี้?"
"คะ คือดิฉันอยากหาประสบการณ์ใหม่ๆ เเละอยากใช้ความรู้ความสามารถที่ได้เรียนมาให้เป็นประโยชน์ ดิฉันเป็นคนที่ขยันเเละอดทนนะคะเพราะฉะนั้นไม่ว่างานอะไร หรืออยู่ใต้สภาวะความกดดันเเค่ไหนดิฉันเชื่อว่าจะสามารถผ่านมันไปได้คะ"
"เเหม..ทีตอนนี้พูดเพราะจังเลย" โอ๊ยยยย ท่านประธานขาได้โปรดอย่าเเขวะฉันอีกเลย เเค่นี้ก็กลัวจนฉี่จะราดเเล้ว หน้าก็หว๊านหวานเเต่ทำไมถึงได้เเผ่ออร่าความน่ากลัวออกมาได้ขนาดเน้>< ฉันได้เเต่ยิ้มเเห้งๆให้เค้า เเต่เค้าก็ไม่ได้ถามอะไรต่อเอาเเต่พลิกดูเรซูเม่ของฉัน
"เอาหล่ะ ผมรับคนนี้นะพวกคุณไม่ต้องให้เค้ารอการตอบรับจากเรา ผมอนุมัติเลย"
ห่ะ?! ฉันไม่ได้หูฟาดไปใช่ป่ะ รับง่ายงี้เลยอ่อ ง่ายไปปร้าาา เดี๋ยวๆฉันไม่เคยมีประสบการณ์สมัครงานมาก่อนเเต่ก็พอจะรู้เพราะได้ฟังเพื่อนๆเล่าว่ากว่าจะสมัครงานได้เเต่ละที่ กว่าเค้าจะตอบรับถึงเรามั่นใจว่าได้เเน่ๆแต่ก็ต้องรอเค้าเรียกอีกทีไม่ใช่รึไง
"เอ่อ ทำไมฉันถึงผ่านเลยหล่ะคะ?" ฉันไม่ได้อยากจะฆ่าตัวตายหรอกนะถึงได้ถาม เเต่เเค่อยากรู้เหตุผลจริงๆทั้งที่พอถามเค้าอาจเปลี่ยนใจไม่รับก็ได้ เเต่คนมันอยากรู้ง่ะ!
"เพราะผมเพิ่งกลับมาทำงาน ยังไม่มีเลขาส่วนตัว เธอดูฉลาดดีนี้ น่าจะทำงานกับฉันได้" เค้าพูดเเล้วยกยิ้มนิดนึง ก่อนจะทิ้งท้ายคำสั่งไว้เเล้วเดินออกจากห้องไป
"คนที่เหลือพวกคุณจัดการต่อด้วยนะ ส่วนเธอมากับฉัน" ฉันใช้นิ้วชี้หน้าตัวเองอีกทีเป็นเชิงถามว่าฉันต้องไปกับคุณเหรอ พอเค้าพยักหน้าฉันก้เลยรีบเดินตามเค้าไปทันที
"เธอชงกาแฟเป็นมั้ย?" ในระหว่างที่เราเดินๆกันอยู่เค้าก็เปิดปากถามฉัน
"ปะ เป็นค่ะ"
"ไม่ต้องเกร็งก้ได้...ฉันรู้ว่าเมื่อเช้าเธอไม่รู้"
"ค่ะ"
"ไม่ว่าเธอจะทำอะไรอยู่หรือมีธุระอะไร เเต่เธอสามารถมาถึงห้องฉันทันทีที่ฉันเรียกภายใน 2 นาทีได้มั้ย"
"คะ? เอ่อ คิดว่าได้นะคะ" สองนาทีเหรอ เเล้วถ้าฉันถ่ายหนักหรือเเต่งหน้าอยู่หล่ะ โอ๊ยจะบ้า!
"เเน่นะ?"
"อืม ค่ะฉันจะพยายาม"
"อ่านั่นสิฉันลืมบอกเลย...เป็นเลขาต้องไปทานข้าวกับฉันทุกมื้อด้วยนะ เว้นเเต่ว่าฉันจะไม่ว่างจริงๆ" พอเค้าพูดจบฉันก็หันขวับไปมองเค้าทันที เดี๋ยวๆไม่เห็นจะม่ระบุไว้เลยว่าเป็นเลขาต้องทำหน้าที่นี้ด้วย
"หะ ห่ะ? มันมีหน้าที่นี้อยู่ด้วยเหรอค่ะ?"
"มีสิ ฉันเพิ่งพูดไปเมื่อกี้ไง เธอจะไม่ทำตามเหรอ? หรือว่ามันลำบาก?"
"ปะเปล่าค่ะ ไม่ลำบากเลย เเฮะๆ" ฉันส่งยิ้มเเห้งๆให้เค้าอีกที จนพวกเราเดินมาถึงลิฟท์ ได้ยินมาว่าห้องประธานจะอยู่ชั้นบนสุดเเถมยังครอบคลุมไปครึ่งชั้น ยัยซันนี่ก็เป็นเลขาของประธานอีกคนเเถมยังเคยเล่าให้ฟังว่ามันกว้างเเค่ไหนด้วย แปลว่าฉันกับยัยซันก็จะได้เจอกันทุกวัน ฮรื้อออ ><
"เเล้วเธอมีเเฟนรึยัง?"
"ค่ะ? เรื่องนี้ต้องตอบด้วยเหรอ แฮะๆ" บ้าไปแล้ว คำถามก่อนๆพอจะเข้าใจนะ เเต่อยู่ๆมาถามงี้คืออะไร เรื่องส่วนตัวไม่ใช่เหรอ -//- อีกอย่างฉันไม่อยากจะตอบเลยมันน่าอาย..
"ฉันถามก็ต้องตอบไม่ใช่รึไง เลขาไม่มีสิทธิ์มีความลับกับท่านประธานนะ" เค้าแหล่มองฉันนิ่งๆทำเอาฉันทำตัวไม่ถูกเลยเเฮะ
"คะ คือ..มันก็ค่อนข้างน่าอายนะคะที่จะตอบว่า ชีวิตนี้ฉันยังไม่เคยมีแฟนเลยค่ะ แหะๆ"
"ก็ไม่น่าเเปลกใจนะ" ท่านประธานพูดพร้อมกับก้าวออกไปจากลิฟท์เพราะมันพาพวกเรามาถึงชั้นบนสุดเเล้ว เเต่เดี๋ยวนะ...ที่เค้าบอกว่าไม่น่าเเปลกใจคืออะไร?? ฉันได้เเต่อ้าปากค้างมองตามหลังเค้า พอรู้ตัวเลยรีบตามเค้าออกมาจากลิฟท์..ที่เค้าพูดเเปลว่าสมควรเเล้วที่ฉันไม่มีเเฟนสินะ หนอยย ฉันออกจะสวยน่ารักมีเสน่ห์ขนาดนี้!
"ดะเดี๋ยว มันหมายความว่าไงที่คุณพูดว่าไม่น่าแปลกใจ??" ฉันรั้งเค้าไว้ด้วยคำถามก่อนที่เค้าจะเข้าห้องไป
"ผู้หญิงที่ฮัมเพลงบ้านทรายทองหน่ะ ไม่มีผู้ชายคนไหนอยากเข้าใกล้หรอกนะคุณคิม เเทยอน"
เค้าหันมาพูดเเล้วโน้มหน้าลงมาอยู่ในระดับเดียวกับฉัน โอ๊ยนี่ฉันเดินตามเค้ามาใกล้ขนาดนี้เลยเหรอ! เเต่ท่านประธานดูใกล้ๆแล้วหน้าใสเวอร์...เเถมยังนะ นะ น่ารักฝุดๆ -//-
"อ้าวคุณมีไข้หรอกเหรอ?"
"ค่ะ? อะ เอ่อเปล่านิค่ะ"
"ก็หน้าคุณเเดงเหมือนบ่มความร้อนไว้ขนาดนั้นนี่หน่า" เป็นอีกครั้งที่เค้ายกยิ้มให้ฉันเหมือนตอนที่ฉันรู้ว่าเค้าเป็นใคร โอ๊ยย! นี่ฉันต้องมาทำงานกับคนเเบบนี้จริงๆเหรอ
"เเล้วก็..นี่โต๊ะทำงานของคุณมันมีทุกอย่างที่คุณต้องการเลยหล่ะ ส่วนมุมโน่นเป็นห้องน้ำ อีกฝั่งเป็นห้องพักคุณอยากกินอะไรในนั้นก็มีให้หมดนั้นแหละนะ ขาดเหลืออะไรบอกผมได้นะ ส่วนฝั่งตรงข้ามกับห้องทำงานผมคือห้องทำงานของน้องชายเค้าเป็นประธานบริษัทนี้เหมือนกัน....นี่ผมพูดมากไปรึเปล่า..เหมือนกับผมต้องคอยบอกทุกอย่างให้คุณรู้เพราะดูเหมือนคุณจะเป็นคนที่ไม่ค่อยรู้อะไรเอาซะเลย หึ" อีกครั้งที่ร้อยยิ้มเยาะเย้ยปรากฎขึ้นบนมุมปากของท่านประธานบ้านี่ ทำเอาฉันไปไม่ถูกได้เเต่ทำหน้าเหลอหลาจนเค้าเดินเข้าห้องไป..ว่าเเต่เเล้วฉันต้องทำอะไรต่อเนี่ยเริ่มทำอะไรก่อนหล่ะ โอ๊ยย เธอมันไม่รู้อะไรเหมือนอย่างที่เค้าว่าจริงๆนั้นแหละยัยคิม เเทยอนเอ๊ยย
----------LOUDER------------
พอจัดการทุกอย่างบนโต๊ะทำงานเรียบร้อยเเทยอนก็เดินไปเดินมาสำรวจพื้นที่เเละคิดว่าจะไปจ๊ะเอ๋เพื่อนรักตัวเท่ากันให้ตกใจเล่น เเต่พอจะไปเซอร์ไพรส์เพื่อนที่อยู่หน้าห้องทำงานตรงข้ามก็ไม่เจอ เลยเดินไปหาที่ห้องน้ำก็ไม่มี ร่างบางเลยเดินไปที่ห้องพัก เผื่อว่าเพื่อนรักกำลังชงกาแฟอยู่ในห้องนั้น
"ฉะ ฉันทำไม่ได้หรอกค่ะ" เสียงเล็กๆกำลังปฏิเสธอะไรบางอย่างเหมือนมีคนพยายามยัดเยียดมันให้เธอทำให้เเทยอนชะงักเเละหยุดฟังมันอย่างสนใจ
"...เอาหน่า คุณแค่ค่อยๆอ้า...เเล้วฉันจะค่อยๆสอดมันเข้าไป" เสียงหญิงสาวที่ฟังเเล้วดูเซ็กซี่กำลังหว่านล้อมให้อีกคนทำตามที่เธอบอก
"ตะ เเต่มันจะดีเหรอค่ะคุณโบรา ถ้าใครมาเห็นเข้า" เสียงอีกเสียงที่พูดคุยกับเธอมันคุ้นมากซะจนเเทยอนอยากจะโผล่หน้าไปดูให้ชัดๆเเต่ก็อยากรู้ว่าพวกเธอจะทำอะไรกันต่อไป
"ถ้าคุณซันนี่กลัวก็รีบๆอ้าสิค่ะ ฉันจะได้รีบๆยัดเข้าไป...รับรองสวรรค์ถามหาเเน่ๆ" พอได้ยินชื่อนั้นเเทยอนก็เเทบจะสะอึก คิดเเล้วไม่มีผิดเสียงเเบบนี้มีคนเดียวเท่านั้นที่เธอรู้จักมาเป็นสิบๆปี
"ตะ เเต่มันใหญ่ไปมั้ยค่ะ ฉันคิดว่าคงรับมันไว้ไม่หมดหรอก คุณเอาใส่มาเเค่ปลายๆได้มั้ย" เเทยอนยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง..อะไรสอดเข้า อะไรปลายๆ นี่พวกเธอกำลังจะทำอะไรกัน!!
"อ่า...ถ้าอย่างนั้นมันก็ไม่ถึงใจหน่ะสิค่ะ"
"งั้นก็ได้ค่ะ ฉันจะพยายามรับมันไว้ทั้งหมด"
"ดีมากค่ะคุณซันนี่"
"หยุดนะ ฉันทนฟังไม่ไหวอีกต่อไปแล้ววว!!!" แทยอนที่แอบฟังอยู่ถึงกับอดไม่ได้ กลัวว่าเพื่อนจะโดนทำอะไรไม่ดีเพราะที่เธอได้ยินมันส่อไปถึงเรื่องอนาจารอีกอย่างอีกฝ่ายที่กำลังคุยกับเพื่อนของเธอก็ดันเป็นผู้หญิง เเทยอนคนนี้ยอมไม่ได้ถ้าเพื่อนจะกลายเป็นเลสเบี้ยนนน ม่ายยยเด็ดขาดด!!
"ยัยเเท!!!" ซันนี่โพล่งออกมาอย่างดีใจเมื่อเห็นเพื่อนสนิท เเทยอนที่กำลังคิดว่าตัวเองมาทำสิ่งที่ถูกต้องในการขัดขวางไม่ให้เพื่อนเบี่ยงเเบนทางเพศกลับต้องยิ้มเจื่อนทันที เพราะสิ่งที่เค้าพูดถึงเรื่องยัดไม่ยัด ยัดเเค่ปลายเพราะมันใหญ่เกินจริงๆแล้วมันคือไดฟุกุที่ผู้หญิงอีกคนพยายามจะป้อนซันนี่อยู่....
"อะ เอ่อ"
"อย่าบอกนะว่าเเกได้ทำงานที่นี้เเล้ว??? ทำไมไม่บอกฉันห่ะ! ดีใจจนจะบ้าอยู่เเล้วเนี่ยะ" วันนี่เดินเข้ามาเขย่าตัวเเทยอนที่สติหลุดลอยไปแล้ว
"ฉะ ฉันคิดว่าจะเซอร์ไพรส์แก เดินไปหาเเกที่โต๊ะก็ไม่อยู่ เลยเดินๆหาได้ยินเสียงมาจากห้องนี้เลยมาดู ก็คิดว่า..."
"อ๋อ! นี่ลืมเเนะนำไปเลย นี่คุณโบราทำงานที่นี้เธอมักจะมาสอนงานฉันบ่อยๆ คุณโบราคะนี้เเทยอนเพื่อนรักของซันเองค่ะ"
"สวัสดีค่ะคุณเเทยอน พอดีเลยมากินไดฟุกุถั่วเเดงสตรอวเบอร์รี่กัน นี้อิมพอร์ตมาจากเจเปนเลยนะคะ หญ่ายยยยยจนยัดเข้าปากไม่ได้เลยหล่ะค่ะ ฉันกำลังพยายามให้คุณซันนี่กินมันเข้าไปทั้งลูกเพราะมันจะได้รสชาติมากกว่าการค่อยๆกิน" แทยอนมองไดฟุกุลูกใหญ่ในมือของสาวสวยที่ชื่อโบราพร้อมกับกระพริบตาถี่ๆ...นี่เมื่อกี้เธอดันคิดอะไรลามกไปได้ยังไงกัน
"แกเกร็งเหรอ? ไม่ต้องเกร็งนะคุณโบราเป็นกันเองมากๆ"ซันนี่ที่เห็นเพื่อนนิ่งไปเลยรียกทัก
"สะ สวัสดีคะคุณโบรา ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" เเทยอนได้สติเลยโค้งทักทายเธอซึ่งเธอก็โค้งตอบ
"เล่าให้ฟังเลยนะ" พอทักทายกันเสร็จซันนี่เลยบอกให้เเทยอนเล่าให้เธอฟังว่าทำไมถึงได้มาทำงานที่นี้ จริงๆไม่ได้คิดเลยว่าเเทยอนจะได้ทำงานชั้นเดียวกันเพราะมันมีโอกาสน้อยมากๆเพราะทั้งชั้นมีห้องทำงานเเค่สองห้อง อีกอย่างเธอเองก็ไม่เคยเห็นจะมีใครเข้าออกห้องนั้นเลยมาเป็นอาทิตย์สองอาทิตย์เเล้วตั้งเเต่มาทำงานที่นี้ พอเเทยอนเล่าทุกอย่างให้ฟังซันนี่ถึงได้เข้าใจ
"ฟังดูเหมือนท่านประธานคนโตชอบคุณเเทยอนเลยนะคะ" โบราพูดตามที่ตัวเองคิด
"ไม่หรอกมั้งคะ เพราะเค้าแกล้งฉันเเถมยังพูดจาทำร้ายจิตใจด้วย"
"ไม่หรอกค่ะ ก็คุณเเทยอนสวยน่ารักขนาดนี้"
"แหม จริงเหรอค่ะ" แทยอนเกาท้ายทอยอย่างเขินๆ
"ว่าเเต่ฉันก็รู้มาว่าท่านประม่านกลับมาวันนี้ เเต่เพิ่งรู้เองนะคะว่าท่านกลับมาเร็วขนาดนี้" โบราว่าพลางหยิบกระจกขึ้นมาส่องใบหน้าตัวเอง
"เเล้วก่อนหน้านี้เค้าไปไหนมาเหรอค่ะ" เเทยอนถามด้วยความอยากรู้
"ท่านไปดูเเลบริษัทลูกที่จีนหน่ะคะ ปกติเเล้วท่านประธานคนโตกับคนเล็กจะผลัดกันไป"
"อ๋อ อย่างงี้นี่เอง"
"ฉันต้องกลับไปทำงานเเล้วค่ะ ตอนนี้ท่านประธานอยู่ที่บริษัททั้งคู่เเล้วคงจะต้องเข้มงวดมากขึ้น อ่าจริงสิฉันต้องบอกคุณเเทยอนด้วย เพราะฉันเองก็บอกคุณซันนี่ไปแล้ว..." โบรายิ้มๆก่อนจะพูดต่อ "ถึงที่นี้จะไม่มีเตียง เเต่บนโต๊ะทำงานของท่านประธานก็โอเคอยู่นะคะ คิกๆ ฉันไปก่อนนะคะไว้จะมาเล่นด้วยใหม่" พูดจบโบราก็เดินออกไปทิ้งให้คนตัวเล็กสองคนมองหน้ากันไปมา
"หล่อน มะ หมายความว่าไงเหรอ?" เเทยอนหันไปถามซันนี่
"อย่าไปสนใจเลย เราไปทำงานกันดีกว่าเดี๋ยวโดนหาว่าอู้งานนะ"
"โอเค มีอะไรแกก็ตะโกนเรียกฉันได้เลยนะ"
"เออจริง ห่างกันเเค่ไม่กี่เมตรเอง"
"ว่าเเต่เเกเเต่งตัวสวยขึ้นนะซันนี่ ชุดพวกนี้เเกไม่เคยมีนี่หน่า"
"ไม่ใช่เเค่ชุดหรอก นี่ด้วย" ซันนี่ล้วงสมาร์ทโฟนสีดำสนิทรุ่นใหม่ล่าสุดออกมาโชว์ให้เเทยอน
"ทำงานที่นี้เเกได้เงินมากจนซื้อของเเบบนี้ได้เเล้วเหรอ" แทยอนตกใจกับโทรศัพท์ของเพื่อนที่ก่อนหน้านี้มันเป็นเเค่มือถือรุ่นอาม่าที่ทำได้เเค่รับสายเเละโทรออกได้เท่านั้น เเต่ตอนนี้มันเป็นรุ่นเดียวกับเธอที่ต้องอ้อนพ่อกับเเม่เเทบตายถึงจะได้มา
"เปล่าหรอก นี้คือสิ่งที่ทำให้หนี้ฉันเพิ่มมากขึ้น คือยังไงดีหล่ะอิตาประธานคนเล็กที่ซื้อฉันมา บอกเหตุผลว่าเค้าจะให้ฉันมาทำงานใช้หนี้ เเละของพวกนี้ที่เค้าซื้อให้เค้าจะหักจากเงินเดือนเอา"
"เอ้....เเต่ทำไมต้องซื้อแกให้มาอยู่ที่บ้านด้วยกันหล่ะ เอ๊ะ! งั้นก็เเปลว่าเเกอยู่บ้านหลังเดียวกับทั้งประธานคนเล็กเเละคนโตงั้นดิ...นี่ผ่านมาสองอาทิตย์เเล้วนี่หน่าที่เเกอยู่ที่นั่นหน่ะ"
"ก็ฉันเพิ่งจะรู้จากแกว่าประธานคนโตกลับมาเเล้วเนี่ยะ ก่อนหน้านี้ฉันก็อยู่แค่กับ...ประธานคนเล็กไง"
"เค้าคิดอะไรของเค้าอยู่ถึงซื้อแกมา ทั้งๆที่ให้ทำงานใช้หนี้เเล้วให้แกกลับไปอยู่กับพ่อแม่ก็ได้ จะพรากแกมาจากพวกท่านทำไม"
"ฉันเคยถามเเล้ว เเต่เค้าบอกเเค่ว่า...ให้ ยะ อยู่กับเค้าก็พอ" ซันนี่พูดไปพลางก้มหน้ามองปลายเท้าไป
"เดี๋ยวๆ ทำไมแกมีท่าทีแปลกๆก่อนหน้านี้แกทิฐิกับหมอนั่นจะตายไป เเล้วน้ำเสียงแกตอนพูดประโยคหลังนี้มันแปลกๆนะ"
"ปะ เปล่าไม่มีอะไรนี้ ฉันไปหล่ะไม่อยากโดนด่าว่าอู้งาน"
"เดี๋ยวก่อนยัยซัน เดี๋ยว" เเทยอนเรียกเพื่อนตัวเล็กเเต่เธอวิ่งตัวปลิวกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองเเล้ว เเทยอนเลยได้เเต่ส่ายหน้าเเละเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง เผื่อว่าประธานบ้านั่นจะเรียกหาเเล้วเธอจะไปหาเค้าไม่ทันภายในสองนาที...
----------LOUDER------------
[Sunny's Talk.]
ฉันรีบเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานของตัวเองเพราะกลัวว่ายัยเเทจะซักไซร้อะไรมากกว่านี้ ฉะ ฉันเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมถึงได้รู้สึกไปกับคำว่า เเค่อยู่กับคนก็พอ ของอิตาประธานจอมนิ่งนั้นอ่ะ -//- ถึงจะอยู่กับเค้ามาเกือบสองอาทิตย์เเล้วเเต่เเทบจะไม่ค่อยได้เจอกันเลยหลังจากวันที่เค้าพาฉันไปซื้อนั้นนี้ เรากลับบ้านไม่พร้อมกันด้วยซ้ำ เค้ามักจะกลับทีหลัง บางวันก็ไม่กลับเลยให้คนมารับมาส่งฉันเเค่นั้น เอาตรงๆฉันคิดถึงพ่อกับเเม่ คิดถึงพี่กาฮี ลูน่า แอมเบอร์ คิดถึงน้าจีวอน รวมถึงมาร์คด้วย ฉันไม่ได้เจอพวกเค้าอีกเลย คงติดต่อฉันไม่ได้ด้วย ไม่รู้ว่ามาร์คจะเป็นยังไงที่ฉันหายไปหมอนั่นยิ่งขี้เป็นห่วงฉันอยู่ เเต่ฉันไม่มีโอกาสได้โทรหาเค้าเลยกลัวว่ายิ่งบอกยิ่งจะเป็นห่วง เเต่หายมาเเบบนี้มันคงเเย่กว่าไม่บอกอะไรเค้าเลย
"...เหม่ออะไร"
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยดังมาจากด้านหลังฉันเลยหันไปมอง เเน่นอนว่าไม่ใช่ใครที่ไหน คนบ้าที่ซื้อฉันมานั่นเอง อ่าวันนี้ก็หล่ออีกแล้วนะ ทำไมถึงได้เป็นคนที่เย็นชาไร้อารมณ์หน้าตายอยู่ตลอดเวลา...เเต่ว่าเเค่หายใจก็ยังหล่อ เห็นเเล้วหงุดหงิดจริงๆ
"ปะ เปล่า ไม่ได้เหม่ออะไรค่ะ"
".....คิดอะไรอยู่?"
"ฉัน...คิดถึงพ่อกับเเม่"
"..........."
เซฮุนเงียบเมื่อฉันพูดแบบนั้นออกไป ฉันไม่รู้ว่าฉันเเสดงสีหน้ายังไงตอนที่เขาจ้อง เเต่ที่รู้ๆคือฉันพูดออกมาจากความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
"....ถ้างั้น" เขาพูดออกมาหลังจากที่เงียบไปสักพักเเต่ดวงตาเรียวนั้นยังคงจ้องมาที่ฉัน ฉันเองก็รอว่าเค้าจะพูดอะไรออกมาต่ออย่างคาดหวัง เพราะเท่าที่อยู่กับเขามา เหมือนเขาจะไม่ได้เลวร้าย หรือว่าฉันมองโลกในเเง่ดีเกินไปนะ
"....ทำตัวให้น่ารักสิ...เเล้วฉันจะอนุญาตให้กลับไปเยี่ยมพ่อแม่" คำพูดเรียบๆที่ออกมาจากปากได้รูปสวยของเซฮุนทำเอาฉันอยากจะกระโดดโลดเต้นไปทั่วทั้งตึก
"จะ จริง จริงเหรอ...ค่ะ?" ฉันดีใจ ดีใจจนจะบ้าอยู่เเล้ว
"...อืม"
"ละ เเล้วคุณจะไปไหนเหรอ ถึงออกมาจากห้องทำงาน??"
"...เปล่า"
เขาพูดเเค่นั้นเเล้วเดินเข้าห้องทำงานไป...ว่าเเต่ตอนเเรกจะเดินออกมาทำไม ยะ อย่าบอกนะว่าเเค่เดินมาดูฉัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า เเกบ้าไปแล้ววววยัยซัน เขาจะออกมาดูแกทำม้ายย คงออกมาตรวจดูว่าเเกตั้งใจทำงานรึเปล่า ทั้งๆที่ทุกวันนี้ก็เเทบจะไม่มีอะไรให้แกทำอยู่เเล้ว เเกมันคิดไปเอ๊งงงงงง อย่าเผลอหลงหน้าหล่อๆแต่อันตรายเเบบนั้นเชียว เเกต้องหนีำปให้ได้อย่าลืมเป้าหมายของตัวเองเซ่ อย่าให้หน้าหล่อๆมาทำให้เขวสิยัยซันนนน!!
---------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น