โซ่รักกำราบร้าย

โซ่รักกำราบร้าย

(ชื่อเดิม...อามี่สื่อรัก)

เมื่อแรกรักคือความเจ็บปวดแถมผลพวงยังคือทายาทที่มีชีวิต ณัฐนิชาจึงเข็ดหลาบกับความรัก แต่ฟ้าก็คือฟ้า โชคชะตามิอาจเป็นเส้นขนาน เธอและเขาจึงต้องกลับมาพบกัน บนเส้นขนานที่ยากจะเข้าใจ...

%%%%%%%%%%%%

อนินมองสีหน้าตื่นตระหนกของเธอก่อนจะหัวเราะออกมา “นี่แม่คุณ...ผมไม่ใช่เทวดานะ ที่จะแก้ไขการบุกรุกที่เกินกว่าสามครั้งอย่างที่คุณทำเมื่อกี้นี้ได้ ในเมื่อผมบอกคุณแล้วให้หยุด คุณไม่หยุดเอง ตอนนี้คุณก็ต้องอยู่กับผมที่นี่จนกว่าจะมีคนมาเปิดให้ โดยที่ไม่ต้องมาโวยวาย ผมไม่ชอบ”

“ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกัน...ปล่อยฉัน!” ณัฐนิชาดิ้นรนให้หลุดจากอ้อมกอดเขา ในขณะที่อนินชักสนุกกับม้าพยศตัวนี้ที่เปลี่ยนไปจากหญิงสาวใสซื่อ ว่าง่ายคนเดิม ดูได้จากร่างกายที่อวบอิ่มขึ้น ริมฝีปากที่ร้อนแรงขึ้น เถียงได้ ด่าเป็น ไม่เหมือนมัทคนเก่าของเขาเลย

“คุณก็หยุดดิ้น แล้วกลับไปคุยกับผมดีๆ สิ ผมถึงจะปล่อยคุณ”

“ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่มีเรื่องจะคุยกับคุณ เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้ เปิด!”

“เอ๊ะ...ก็บอกว่าเปิดไม่ได้ๆ ใครใช้ให้คุณกดมั่วๆ ล่ะ” อนินยิ้มยั่ว กอดกระชับร่างบางยื่นใบหน้าเข้าไปต่อว่าอย่างยั่วยุ ณัฐนิชาเอ็นขึ้นคอ เมื่อโดนกล่าวหาร้ายกาจปานนั้น

“อย่ามาว่าฉันนะ คุณต่างหากที่ไม่รู้จักใช้วันเดือนปีเกิดของตัวเอง ใช้รหัสอะไรก็ไม่รู้ คุณนั่นแหละมั่ว”

“เอ้า ที่กดไปเมื่อกี้คือวันเดือนปีเกิดผมหรอกเหรอ คุณยังจำได้ แสดงว่าคุณยังไม่ลืมผมสิ”  อนินกอดกระชับร่างนุ่มเข้ามาแนบแน่นกับเรือนกายแข็งแกร่งแน่นขึ้นอีก แล้วใช้ความเจ้าเล่ห์ไซ้จมูกไปกับซอกคอขาวกรุ่นเบาๆ “คุณยังคิดถึงผมอยู่ใช่ไหมล่ะ”

“ไอ้บ้า...ปล่อยนะ!”

“อย่าเล่นตัวหน่อยเลยน่ะ ของเคยๆ กันแล้ว ผมรู้ว่าคุณยังคิดถึงผมอยู่”  ไม่ว่าเปล่าจมูกโด่งไล้วนจากซ้ายไปขวาที ระเรื่อยจากขวากลับมาซ้ายที ทำเอาคนในอ้อมกอดโวยวายลั่นสั่นระริก

“ไม่นะ ปล่อย! ถ้าคุณไม่ปล่อย ฉันจะแจ้งความข้อหากักขัง หน่วงเหนี่ยวจริงๆ ด้วย”

“เอาสิ เดี๋ยวผมจะช่วยแถมข้อหาข่มขืนกระทำชำเราด้วย แจ้งเลย” อนินท้าแหยงๆ จมูกก็ยังไม่หยุดนิ่ง ก็ยิ่งทำให้ณัฐนิชาเต้นเร่าๆ

“งั้นคุณก็รีบโทรสิ”

“โทรไปไหน ไปบอกตำรวจว่าผมกำลังจะข่มขืนกระทำชำเราคุณงั้นเหรอ ถ้าเรื่องนั้นน่ะ...ทำก่อนโทรดีกว่า”

“บ้า...ฉันหมายถึงโทรไปหาคนมาช่วยเปิดประตูนี่ต่างหาก”

“เอ้า...ก็คิดว่า...”

%%%%%%%%%%%%

...ฝากติดตามโซ่รักกำราบร้ายด้วยนะคะ...