คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : ตอนที่ 45
ศลิษาพาร่าที่หนัอึ้ไปทุส่วนสัลับมาที่ลานอรถ... เธอ้มลไุแรถเ้าไปนั่ในรถไ้เรียบร้อย ยัไม่ทันไ้เินหน้าออไป นสอนที่เินผ่านหน้าไปทำให้หัวใอเธอเหมือนถูบีบให้แหลเหลวลไปอี...
พระเ้ายัไม่หยุทสอบเธอ... เลยทำให้เธอไ้ทันเห็นเทวินท์เินโอบไหล่ิลวี่ไปยัทิศทาอร้านอาหาร ท่าทาสนิทสนมเินเพื่อนทำให้เธอไม่้อหาำอบใๆ เี่ยวับวามสัมพันธ์อพวเาเลย หัวใอเธอเหมือนถูระาในอนที่เทวินท์แอบ้มหน้าวูบไปหอมแ้มิลวี่อย่าหยอเอิน...
วามริที่น่าลัวปราึ้นในใ อนที่รู้ว่าเามีเ้าอ วามริที่เธอพยายามแอบ่อนมันเอาไว้ในใมาลอ...
เธอรัเทวินท์!
รัทั้ที่ไม่วรรัไม่พอ... อนนี้เธอไม่มีสิทธิ์แม้แ่ะรัเา้วย้ำไป...
ศลิษาไม่รู้ว่าเธอลับมาถึบ้านไ้อย่าไร ไม่รู้ว่าหน้าาเธออนที่บอมาราว่าไม่สบายนั้นูย่ำแย่ปานใ พิมพ์้อวามประาศทุ่อทาว่าไม่สบายเพื่อป้อันไม่ให้ลู้าโวยวายหาอบ้อวามล่า้า... หลัานั้นเธอ็มีเวลาเพื่อัวเอพัให่ๆ สำหรับเสียใอยู่เพียลำพั...
น้ำาหลายหยที่รินไหล เทียบไม่ไ้ับเศษเสี้ยวหัวใที่แหลสลายไม่มีิ้นีเลย...
นอาวามเ็บปวที่พานพบแล้ว ศลิษาิว่าหนทา้าหน้ามัน่ามืมนไปเสียหม... หาทาออไม่เอสัทา
๊อ ๊อ ๊อ
เสียเาะประูทำให้นที่นอนเวียนหัวอยู่บนเียทำไ้เพียปรายามอไปทา้นเสีย เธอร้อไห้อย่าหนันปวหัวมาทั้ืน อนนี้เ้าแล้วเธอยัไม่ลุาเียไปไหนหรือทำอะไร โทรศัพท์ไม่ไ้ถูหยิบึ้นมาู ไอแพไม่ไ้แะ้อทั้ที่่วเ้าที่ะเปิ้อวามที่ลู้าส่เ้ามา่วึเพื่ออ่าน
แ่วันนี้ทุอย่าเปลี่ยนแปลไปไม่เหมือนเิม...
รวมทั้มาราที่มาเาะประูเรียเธอไปินอาหารเ้าเพราะว่าเธอยัไม่ลไป้าล่า ปริเธอไม่เอ้อระเหยบนห้อนาน เ็แปโมเธอ็รีบไปิน้าวและแพ็อแล้ว ท่านเป็นห่วแย่แล้วเพราะเมื่อวานลับมาหน้าีๆ และหลบเ้าห้อมานท่านเ้ามาถามรั้หนึ่และบอให้พัผ่อนั้แ่เมื่อวาน
เธอไม่วรมีเวลาที่รอมรมนานนเินไปนั ศลิษาบอัวเอ
ผุลุึ้นนั่แล้ว็เวียนหัวนอยาะอาเียนออมา เธอลุึ้นวิ่ไปยัห้อน้ำพร้อมๆ ับมาราที่เปิประูห้อเธอเ้ามาเพราะเป็นห่ว ศลิษาไม่่อยล็อห้ออยู่แล้วเพราะบ้าน้านนอล็ออย่ามิิแล้วอยู่ับมาราสอนไม่ัวลอะไร
เป็นนานที่ศลิษาโ่ออาเียนโยมีมาราลูบหลัอย่าเป็นห่ว นเธอล้าหน้าล้าา วาที่บวมว่าปริหันมา้อมาราแล้วเอ่ยเบาๆ
“เรียลระเพาะอีแน่ๆ เลย”
ศลิษาเยเป็นแบบนี้รั้หนึ่ อนที่เลิับวศินแล้วถูถอาารเป็นหุ้นส่วนอบริษัท เสียเพื่อนที่เธอเยิว่าเป็นเพื่อนรัอย่านภาสรไป มันเหมือนานและเสียหลายอย่าไป เธอแทบไม่รู้ว่า้อทำยัไ่อ เรียนน้ำหนัลไปหลายิโลีว่ามีมาราอยู่เป็นเพื่อนและเอวิา็เ้ามาพร้อมสิน้าที่เ้าัวผลิเอมาให้เธอเป็นีลเลอร์ โยเอวิาให้ส๊อสิน้ามา่อนแบบไม่้อ่ายเพราะเธอไม่มีเินสเธอายไ้ำไรถึ่อยืน ศลิษาถึผ่าน่วเวลานั้นมาไ้ไม่นาน็เอปัหาหนี้สินอมาราแ่เธอมีภูมิ้านทานพอเลยสู้ไม่ถอยไม่มีอาารใๆ อี
นมาถึเรื่อเทวินท์ ศลิษารู้สึว่ามันเป็นเรื่อที่หนัหนาว่าเรื่อทั้หมที่เยเอมารวมันเสียอีร่าายเลยอบสนอหนัว่าทุเรื่อที่เอมา เพราะเธอยัผ่านมันไปไม่ไ้เหมือนทุเรื่อที่เยผ่านมา และะผ่านไ้อย่าไร็ยัไม่รู้เหมือนัน...
“ไปิน้าวินปลาสัหน่อยเถอะลู”
“ษาไม่รู้ว่าะินไหวหรือเปล่า่ะแม่ ถ้าไม่ไหวะอาหารเสริมื่มแทนิน้าว” บอพึมพำับมารา หนึ่ในอที่ายโยเป็นีลเลอร์อเอวิาือผื่ม ที่มีสารอาหารรบและวิามินเสริมในอเียว เวลาินไม่ไ้นอนไม่หลับมีสิ่นี้เหมือนมียาวิเศษทีเียวเพราะมันไม่ทำให้เธอาสารอาหาร แม้ว่าินอะไรไม่ล
“ยัไ็พยายามิน้าวให้หนัท้อไว้่อน” มาราบอ เพราะท่านไม่ินับารินอาหารสัเราะห์ แม้ะลอหลายรั้และเห็นผลว่าอิ่มและแทนมื้ออาหารไ้ริ แ่ท่าน็อยาให้ทานผัทานปลาอาหารปรุใหม่ๆ มาว่า
วามห่วใยอมาราทำให้มีแรใึ้นมาโ เธอแ็ใลมาทาน้าวแม้ยัเวียนหัวอยู่
โ๊ปลาที่มาราทำนั้นเหม็นาวนศลิษาแทบทนไม่ไหว เธอฝืนินไปสอำ็ส่ายหน้าบอมาราว่าินไม่ลแล้วและเินไปเรื่อื่มแทนมื้ออาหารมาื่มเพิ่มพลัให้ร่าาย...
“ะว่าไปไอ้เ้าัวนี้็ีเหมือนันนะ นินไม่ไ้แ่็ไ้สารอาหาร เป็นเมื่อ่อนไม่มี ป่านนี้ษาท้อิ่วหัวโเป็นถั่วอเพราะาสารอาหารแล้ว” มาราที่เ็บถ้วย้าวเ้ารัวบอยิ้มๆ
“เี๋ยวษาัารเอ่ะแม่” เินไปแย่มาราทำาน แ่ลิ่น้าว้มทำให้เธอเือบทำามหลุมือ
“แม่ว่าไม่ไหวหรอ... เราไปพัผ่อนเถอะไป แม่ัารเอ” มาราบอในอนที่แย่ถ้วย้าวาเธอมาถือเอ “ไว้อนเที่ยแม่ะทำ้มืลูรอให้ิน”
เมนูอาหารที่มาราบอเป็นเมนูที่เธออบินอนป่วยเพราะิน่าย เธอลืนน้ำลายเหมือนอยาให้เ็มนาฬิาหมุนไปถึอนเที่ยไวๆ เหลือเิน
อารม์เธอะสวิไปไหนนะ เมื่อวานเศร้าเือบาย อนนี้มายืนอยาินอาหารเียนลั่ แ่พอหวนิไปถึเรื่อหนัอแล้ววหน้าสวย็ไหววูบึ้นมาอี
“ษาไปนอน่อนนะะแม่ อยาพัอีสัหน่อย”
“ไปเถอะลู พัผ่อนเสียหน่อย เผื่อีึ้น” มือเหี่ยวอมารารุนหลัเธอให้เินลับึ้นมาั้นบน ศลิษาแยออมาเพราะลัวะเผลอร้อไห้ให้มาราเห็นนท่านอาะถาม แล้วเธอเล่าเรื่อหนัอหนัใให้ท่านฟั แม่แ่แล้วไม่วรมาแบรับเรื่อแบบนี้
เรื่อนี้เธอเริ่มเอ เธอ็้อบเอ...
...........
ความคิดเห็น