[one piece] ทะลุมิติมาโลกวันพีช

ตอนที่ 18 : ตอนที่ 5 ย้อนอดีต(1/2)(ยังไม่ได้ตรวจสอบ)

(ลีน่าพากย์)

ลีน่า : อื้ออออ ที่นี่ที่ไหนกัน?  

พอชั้นลืมตาขึ้น สิ่งที่ชั้นเห็นคือ ตอนนี้ชั้นกำลังนอนอยู่บนเตียงเตียงหนึ่ง สภาพรอบๆของชั้นเป็นห้องที่ดูหรูหรา แล้วชั้นมาอยู่ที่ไหนเนี่ยยย

แต่ก่อนที่ชั้นจะคิดไปไกล ชั้นก็ได้ยินเสียงเปิดประตู

เอี๊ยดดด(เสียงเปิดประตูเบาๆ)

ชั้นที่ได้ยินเสียงประตูจึงหันไปดู พบว่าเป็นเด็กผมทองคนนึงเปิดประตูเข้ามา เมื่อเค้าเห็นว่าชั้นตื่นแล้ว เค้าก็หันไปตะโกนข้างหลังว่า

??? : พี่! เธอตื่นแล้วฮะ!!

หลังจากที่เด็กผมทองคนนั้นตะโกนออกไป สักพักก็มีเด็กมีเด็กที่ผมสีทองเหมือนกันเดินเข้ามา หน้าตาดูหยิ่งๆด้วย เด็กผมทองทั้ง2คนนั้นเดินมาหาชั้นที่เตียงก็ที่เด็กผมทองคนแรกจะพูดว่า

โรซินันเต้ : สวัสดีฮะ ผมชื่อดองกี้โฮเต้ โรซินันเต้ฮะ ส่วนนี่พี่ชายผม

แล้วโรซินันเต้ก็หันไปพูดกับเด็กผมทองที่ยืนกอดอกหน้าหยิ่งๆข้างๆตัวเองว่า

โรซินันเต้ : พี่ดอฟฟี่ฮะ แนะนำตัวกับเธอสิฮะ อย่าเสียมารยาทสิ

เด็กผมทองหน้าหยิ่งก็ทำหน้าไม่พอใจนิดหน่อย ก่อนจะหันมาพูดกับชั้นว่า

โดฟลามิงโก้ : ชั้น ดองกี้โฮเต้ โดฟลามิงโก้ แกหละ

หลังจากที่โดฟลามิงโก้บอกชื่อตัวเองเสร็จ ชั้นก็เกิดอาการสตั้นไป นี่ชั้นย้อนอดีตมาก็เจอตัวละครที่อยากเจอเลยหรอเนี่ย

แต่ทว่าก่อนที่ชั้นจะได้คิดไปเรื่อย ก็มีเสียงตะคอกออกมาจากเด็กผมทองหน้าหยิ่งว่า

โดฟลามิงโก้ : ชั้นพูดกับแกอยู่น่ะ ตอบมาเดี๊ยวนี้!!

ชั้นที่ได้ยินเสียงตะคอกก็ตกใจ แล้วรีบบอกชื่อตัวเองไปทันที

ลีน่า : ช-ชั้นชื่อลีน่า....ลีน่าค่ะ

โดฟลามิงโก้ : งั้นหรอ ว่าแต่แกอายุเท่าไหร่ล่ะ

ชั้นที่ได้ยินคำถามก็รีบตอบกลับทันที เดี๊ยวโดนตะคอกอีกถ้าตอบช้า ชั้นไม่ได้กลัวน่ะแค่เป็นห่วงว่าจะเจ็บคอเฉยๆ

ลีน่า : ชั้นอายุ7ขวบค่ะ

โดฟลามิงโก้ : อายุเท่าโรซี่เลยแฮะ/พูดเบาๆ

ชั้นที่ได้ยินโดฟลามิงโก้พูดอะไรออกมาเบาๆอยู่ ก็นึกว่าพูดกับชั้น ชั้นเลยถามไปว่า

ลีน่า : เมื่อกี้พูดว่าอะไรน่ะค่ะโดฟลามิงโก

โดฟลามิงโก้ : เปล่า! และใครให้คนชั้นต่ำอย่างแกเรียกชื่อชั้นห้วนๆกันห่ะ!!

โอยยย ทำไมต้องตะคอกกันด้วยน่ะ ชั้นเลยรีบตอบกลับไปพร้อมถามไปอย่างเร็วๆเพราะกลัวโดนตะคอกอีกครั้งไปว่า

ลีน่า : อ-โอเคๆ ชั้นไม่เรียกชื่อนายแล้วก็ได้ ว่าแต่ถามอายุไปทำไมหรอ?/เอียงคอมอง

โดฟลามิงโก้ : ร-เรื่องของชั้น แล้วแกต้องมาเป็นน้องสาวชั้นซะ

ลีน่า : เอ๋อออ ด-เดี๊ยวสิ ทำไมชั้นต้องไปเป็นน้องสาวนายด้วยล่ะค่ะ

โดฟลามิงโก้ : ก็เพราะชั้นอายุมากกว่าแก เพราะงั้นแกต้องมาเป็นน้องสาวชั้นสะ นี่คือคำสั่ง!!

ลีน่า : (อะไรกัน เอาแต่ใจชะมัด)

หลังจากที่ชั้นกำลังบ่นอยู่ในใจ ก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออกมาอีกครั้งพร้อมกับคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งเดินเข้ามาหาชั้น

เอี๊ยดดดด(เสียงเปิดประตู)

คุณน้า : หนูรู้สึกดีขึ้นบ้างไหมจ๊ะ

ลีน่า : อะ-ค่ะ หนูไม่รู้สึกเจ็บอะไรแล้วค่ะ(ก่อนหน้านี้ชั้นตื่นไปโดนอะไรมารึเปล่าเนี่ย ทำไมเค้าถึงถามเหมือนชั้นพึ่งบาดเจ็บไปกันน่ะ)

คุณน้า : งั้นก็ดีแล้วจ๊ะที่ไม่เป็นไร ว่าแต่หนูชื่ออะไรหรอจ๊ะ

ลีน่า : หนูชื่อลีน่าค่ะ 

คุณลุง : ว่าแต่หนูไปทำอะไรในป่าหรอ ลูกๆของผมไปเจอหนูสลบอยู่ในป่าและก็มีบาดแผลนิดหน่อยน่ะ

พอชั้นได้ยินคำถาม ชั้นก็สตั้นเอ๋อไป แล้วก็ตอบแบบตะกุตะกักไปว่า

ลีน่า : เอ่อออ....คือว่า.....

คุณน้า : ถ้าไม่สะดวกใจจะบอกก็ไม่เป็นไรน่ะจ๊ะ หนูพักอยู่ที่นี่ก่อนดีกว่าน่ะ ร่างกายของหนูยังไม่แข็งแรงพอเลย น้าเป็นห่วงน่ะจ๊ะ

ลีน่า : ขอบคุณมากน่ะค่ะคุณน้า 

คุณน้า : ไม่เป็นไรจ๊ะ มีหนูมาอยู่ด้วยน้าก็รู้สึกเหมือนมีลูกสาวเลยล่ะจ๊ะ 

แต่พอคุณน้าพูดจบ โดฟลามิงโก้ก็พูดแย้งทันทีหลังจากที่ฟังบทสนทนามานาน

โดฟลามิงโก้ : ท่านแม่ ทำไมต้องเอามันมาอยู่ที่นี่ด้วย

คุณน้า : อย่าคิดว่าแม่ไม่ได้ยินที่ลูกสั่งให้หนูลีน่ามาเป็นน้องสาวน่ะ อย่ามาทำเป็นไม่ชอบเลย

โรซินันเต้ : ดีจังเลยฮะ ผมจะได้มีเพื่อนที่อายุเท่ากันแล้วด้วย

โดฟลามิงโก้ : นี่นายก็เข้าข้างมันด้วยหรอโรซี่

คุณน้า : ดอฟฟี่ พูดไม่เพราะเลยน่ะ ไปเรียกหนูลีน่าว่ามันได้ยังไงกัน หนูลีน่าออกจะน่ารักจะตาย

ลีน่า : ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูไม่ถือสา อีกอย่างคุณโดฟลามิงโก้ก็อายุมากกว่าหนูด้วย

คุณน้า : หนูลีน่านี่น่ารักจังน้าา น้าไม่รบกวนเวลาพักผ่อนหนูละ ฝากด้วยน่ะดอฟฟี่โรซี่

โดฟลามิงโก้ : อือ....

โรซินันเต้ : ฮะ!

เวลาผ่านไป

ตอนนี้ชั้นอาศัยอยู่กับพวกเค้ามาอาทิตย์กว่าๆแล้ว และชั้นก็สนิทกับโรซินันเต้ถึงขนาดที่เค้าให้ชั้นเรียกว่าโรซี่แล้วด้วยล่ะ ส่วนพี่โดฟลามิงโก้ รายนั้นชั้นไม่ได้สนิทเท่าโรซี่แต่ก็สามารถเรียกว่าพี่โดฟลามิงโก้เฉยๆได้แล้วล่ะค่ะ ก็เพราะพี่โดฟลามิงโก้บอกว่า เพราะเป็นน้องสาวถึงให้เรียกได้ แต่ที่ไม่ให้เรียกดอฟฟี่เพราะยังไม่ไว้ใจกัน ทั้งๆที่เป็นคนสั่งให้ชั้นมาเป็นน้องสาวแท้ๆ แต่ก็ถือเป็นการพัฒนาความสัมพันธ์ได้ดีขึ้น คุณลุงคุณน้าตอนนี้ก็เปรียบเสมือนพ่อแม่ของชั้นเลยค่ะ

แต่ทว่า ชั้นยังไม่ลืมน่ะค่ะว่าตัวเองย้อนอดีตมา ซึ่งชั้นไม่อยากจะเปลี่ยนเหตุการณ์ในอดีตมากเกินไป ส่วนจะกลับปัจจุบันตอนไหนชั้นก็ยังไม่สามารถระบุได้ แต่ตอนนี้ชั้นต้องไปเล่นกับโรซี่แล้ว

โรซี่ : ลีน่าา! ไปเล่นกันเถอะ

ลีน่า : ได้ค่ะโรซี่ 

แล้วชั้นก็หันไปถามพี่โดฟลามิงโก้ที่นั่งอยู่ใกล้ๆว่า

ลีน่า : ไปเล่นด้วยกันไหมพี่โดฟลามิงโก้

พี่โดฟลามิงโก้ : ........ไม่........

ลีน่า : โอเคจ๊ะ แฮะๆ

พอชั้นถามโดฟลามิงโก้ โดฟลามิงโก้ก็หันมามองก็จะตอบปฎิเสธและนั่งอ่านหนังสือในมือต่อ

เมื่อชั้นเห็นแบบนั้นจึงหันไปพูดกับโรซี่ว่า

ลีน่า : ไปเล่นกันเถอะโรซี่

โรซี่ : อื้อ!

แล้วชั้นกับโรซี่ก็จับมือกันเดินออกจากบ้านแล้วเข้าไปในป่าเพื่อไปเล่นด้วยกัน ระหว่างที่ชั้นกับโรซี่กำลังจับมือเดินออกจากบ้าน ชั้นก็ไม่ได้รู้สึกถึงสายตาจับจ้องที่มองมาทางชั้นเลยแม้แต่นิดเดียว

.

.

.

.

.

.

หลังจากที่ชั้นและโรซี่เล่นกันจนเหนื่อย โรซี่ก็หลับไป ทำให้ชั้นต้องลำบากแบกโรซี่กลับมาที่บ้านด้วย 

.

.

.

.

.

พอมาถึงที่บ้าน ชั้นก็แบกโรซี่ไปที่เตียงแล้ววางร่างของเค้าไว้บนเตียงพร้อมกับห่มผ้าห่มให้เสร็จสรรพ แล้วเดินไปช่วยคุณน้าทำอาหาร

คุณน้า : ไม่เห็นต้องมาลำบากหนูลีน่าเลยน่ะจ๊ะ

ลีน่า : งั้นวันนี้หนูขอมาทำอาหารให้เองน่ะค่ะ คุณน้าไปนั่งรอดีกว่าค่ะ

คุณน้า : เอ๋ น้าว่าไม่ดีกว่าจ๊ะ เกรงใจหนูเปล่าๆ แค่กๆ

ลีน่า : น่ะค่ะคุณน้า หนูขอทำอาหารตอบแทนคุณน้าน่ะค่ะ/ทำหน้าอ้อน

คุณน้า : ก-ก็ได้จ๊ะ งั้นเดี๊ยวน้าไปนั่งรอหนูลีน่าน่ะจ๊ะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกน้าน่ะ แค่กๆ

ตอนแรกคุณน้าก็ตอบปฎิเสธมาแถมยังไอออกมาเบาๆอีก แต่พอชั้นลองอ้อน คุณน้าก็ยอมใจอ่อนพร้อมกับบอกว่าถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้ 

เมื่อชั้นเห็นว่าคุณน้าออกไปจากห้องครัวแล้ว ชั้นก็ลองเรียกระบบร้านค้าในใจทันที

ลีน่า : (ร้านค้า) ติ้ง!

-----------------------------------------------------------------------------------------

[ร้านค้า]

หมวดเผ่าพันธ์ุ

หมวดพลังเวทย์

หมวดทักษะ

หมวดสกิล

หมวดอาวุธ

หมวดของวิเศษ

กาชา

-----------------------------------------------------------------------------------------

ชั้นก็กดเข้าไปที่หมวดทักษะทันที พร้อมกับไปที่ทักษะการทำอาหาร เห็นเรียบร้อยสุภาพแบบนี้ ชั้นก็ทำอาหารไม่เป็นน่ะ 

แต่พอชั้นเห็นราคาของทักษะอาหารก็ต้องคอตก เพราะเงินที่ชั้นมีอยู่มันไม่พอน่ะสิ ชั้นเลยต้องไปหวังพึ่งกาชาแทน เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ชั้นก็ไม่ได้กดสุ่มเลย หวังว่าค่าโชคของชั้นจะช่วยชั้นด้วยน่ะ

ชั้นจึงกดไปที่กาชา ติ้ง!

-----------------------------------------------------------------------------------------

[กาชา]

หมุนฟรี 1 ครั้ง/อาทิตย์

หมุน 1 ครั้ง/10.000 เบรี

หมุน 10 ครั้ง/100.000 เบรี

-----------------------------------------------------------------------------------------

ชั้นกดไปที่หมุนฟรีทันที พร้อมกับพนมมือขอพรเหมือนคนบ้าอยู่คนเดียว

ติ้ง!

-----------------------------------------------------------------------------------------

ยินดีด้วย! ท่านได้รับทักษะทำอาหารขั้นต่ำ จากกาชาฟรี 

ระบบจะทำการติดตั้งทักษะทำอาหารให้ท่านอัติโนมัติ

-----------------------------------------------------------------------------------------

ชั้นที่เห็นแบบนั้นก็ทำท่าดีใจออกมาแต่ชั้นไม่ได้ส่งเสียงออกมาน่ะ เดี๊ยวโดนว่าเป็นบ้าน่ะ

เมื่อได้ทักษะทำอาหารมาแล้วชั้นก็สำรวจวัตถุดิบทันที ซึ่งมันก็มีแค่ไข่ นม เนย และก็พวกเครื่องปรุงกับผักนิดหน่อย ชั้นจึงตัดสินใจทำออมเล็ตให้กับพวกเค้า และไม่นานที่จะรอ ออมเล็ตที่มากจากทักษะการทำอาหารขั้นต่ำของชั้นก็เสร็จ มันน่ากินมากกกก 

 

คุณน้า : ว้าววว หน้าตาน่ากินมากเลยจ๊ะ หนูลีน่านี่เก่งจริงๆเลย ชักอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้แทนลูกสาวซะแล้วสิ/พึมพำ

ลีน่า : ขอบคุณค่ะคุณน้า ว่าแต่เมื่อกี้คุณน้าพูดอะไรหรอค่ะ หนูไม่ค่อยได้ยินเลย/เอียงคอ

คุณน้า : ป-เปล่าจ๊ะ 

แล้วคุณน้าก็ลุกออกจากเก้าอี้เพื่อที่จะเดินไปเรียกคนอื่นๆมากินอาหาร แต่ทว่าชั้นห้ามไว้ก่อน เพราะคุณน้าร่างกายไม่แข็งแรงด้วย ชั้นจึงอาสาไปเรียกให้เอง

คุณน้า : น้าไม่อยากรบกวนหนูลีน่ามากหรอกจ๊ะ เดี๊ยวน้าไปเรียกเองก็ได้จ๊ะ/ทำหน้าเกรงใจ

ลีน่า : ไม่เป็นไรค่ะ คุณน้านั่งรอเลยน่ะค่ะ เดี๊ยวหนูจะไปเรียกเองค่ะ/ทำหน้าจริงจัง

คุณน้า : ก็ได้จ๊ะ

เมื่อเห็นว่าคุณน้ายบอมแล้ว ชั้นก็ลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินไปเรียกคนอื่นๆมากินข้าว

.

.

.

.

.

พอทุกคนมาที่นั่งโต๊ะกินข้าวทั้งหมดทุกคนแล้ว คุณลุงก็เอ่ยพูดออกมาเมื่อเห็นอาหารว่า

คุณลุง : ที่รัก ทำไมวันนี้อาหารหน้าตาดูแปลกตากว่าเดิมน่ะ

คุณน้า : ก็วันนี้หนูลีน่าเค้าขออาสาทำอาหารเอง หน้าตาน่ากินใช่มั๊ยล่ะจ๊ะ

โรซี่ : อร่อยมากด้วยฮะท่านพ่อท่านแม่ ท่านพี่ก็คิดเหมือนใช่มั๊ยฮะ

โรซี่หันไปพูดกับคุณลุงคุณน้า ก่อนจะหันมาถามพี่โดฟลามิงโก้?

พี่โดฟลามิงโก้ : ก็ใช้ได้.....

โรซี่ : โถ่ ใช้ได้อะไรกัน มันอร่อยมากๆเลยต่างหาก ลีน่านี่เก่งจังเลยน่ะ

คุณลุง : ก็อย่างที่โรซี่พูดนั่นแหละ อร่อยมากๆเลยน่ะ หนูลีน่านี่เก่งจริงๆเลย

ลีน่า : //// ก็ไม่ขนาดนั้นค่ะ

หลังจากนั้นครอบครัวดองกี้โฮเต้ก็กินอาหารอย่างมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เพราะพวกเค้าต้องหวาดระแวงพวกชาวบ้านมาตลอด ทำให้ครอบครัวไม่ค่อยมีสีสันหรือมีความสุขเหมือนในครั้งนี้ และพอกินเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน

===============================================

T
B

Select AllCopy To Clipboard