ตอนที่ 24 : คลั่ง

ตอนที่ 24 คลั่ง

            “เหยียน” ผมเรียกเหยียนเบาๆ ผมกลัว มันน่ากลัวมากจริงๆ นะ “เหยียน อย่าทำแบบนี้สิ ข้ากลัวนะ”

            พอเหยียนได้ยินเสียงที่ผมเรียก เขาก็หันมาจูบหน้าผากผมเบาๆ “อี้เอ๋อร์เด็กดี มีข้าอยู่ เจ้าไม่ต้องกลัว” ผมพยักหน้ารับ เหยียนเชยหน้าผมขึ้นก่อนจะพูดต่อ “ไม่เป็นไรแล้วนะอี้เอ๋อร์ พวกเรากลับบ้านกันเถอะ อี้เอ๋อร์ทำไมหน้าเจ้าซีดแบบนี้ล่ะ?” เหยียนเอ่ยถามด้วยความร้อนใจ    

            “เหยียน ข้าไม่เป็นไร จริงๆ นะ อาจเป็นเพราะข้าตื่นตกใจก็เป็นได้” ผมอธิบายให้เขาฟัง

            แต่ว่าคนอย่างห้าวเหยียนหลอกง่ายที่ไหนล่ะ? เหยียนรีบมองหาความผิดปกติของร่างกายผมทันที แล้วเขาก็มองเห็นแขนของผมที่โชกไปด้วยหยาดโลหิตสีแดงฉาน เลือดของผมหยดลงบนมือของเหยียน เขาสังเกตดูอีกทีก็เห็นว่าแผ่นหลังของผมนั้นก็เต็มไปด้วยเลือดเหมือนกัน ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าช้าๆ “สมควรตาย! ทำไมถึงไม่รีบบอก? นี่หรือยังเรียกว่าไม่เป็นอะไร? เจ้าจะรอให้เลือดหมดตัวก่อนแล้วค่อยบอกข้าหรือไง?”

            เหยียนอุ้มผมไว้ในอ้อมอกก่อนจะกระโดดขึ้นม้าของใต้เท้าหลี่ แล้ววางผมลงบนอานม้าอย่างระมัดระวัง มือซ้ายของเขากอดผมไว้แน่น ส่วนมือขวาใช้บังคับบังเหียนม้า ก่อนจะรีบตะบึงม้ากลับสู้ป้อมวิเวก ไม่ทันได้หันไปมองจิ้งหยางที่กำลังร้องตะโกนเรียก

            ห้าวเหยียนตะกองกอดผมไว้ก่อนจะใช้วิชาตัวเบาพาผมกลับเข้ามาในจวน เขาวางร่างผมไว้บนโต๊ะอย่างเบามือก่อนจะหันไปตะโกนเรียกบ่าวรับใช้ “ไปเอาน้ำมา แล้วเอาผ้าแห้งมาด้วย!” พูดจบก็รีบถอดเสื้อผ้าผมออกอย่างเบามือ เพราะเกรงว่ามือของเขาจะไปกระทบบาดแผลเข้า ดังนั้นผมจึงทำได้แค่ปีนขึ้นเตียง แล้วก็เกิดความโกลาหลของบรรดาสาวใช้ในห้อง แต่ยังดีที่มีเหยียนคอยสั่งการ

            ห้าวเหยียนค่อยเอาผ้าแห้งสะอาดจุ่มน้ำก่อนจะบิดให้แห้งหมาดแล้วปีนขึ้นมาบนเตียง เขาคอยเช็ดบาดแผลของผมอย่างเบามือ เช็ดไปไม่กี่ครั้งก็สะอาดหมดจด “อี้เอ๋อร์ ทนหน่อยนะ อาจจะเจ็บนิดหน่อย...” พูดจบก็หยิบเอาขวดขนาดเล็กขวดหนึ่งออกมา ภายในนั้นเป็นผงละเอียดสีขาวก่อนเขาค่อยๆ เทลงบนบาดแผลของผม

            อ๊ะ...! เจ็บ ผมกัดฟันแน่น รอคอยให้ความเจ็บปวดนั้นทุเลาลง

            “อี้เอ๋อร์ เด็กดี เจ็บก็ร้องออกมา ทนหน่อยนะ!” เหยียนเทยาลงบนบาดแผลพร้อมกับคอยพูดปลอบประโลมผม

            เจ็บ มันเจ็บจริงๆ นะ ผมอยากจะกรีดร้องเพราะทนความเจ็บปวดไม่ไหวแล้ว แต่ผมก็ไม่กล้าร้องออกไปเพราะกลัวว่าเหยียนจะเป็นห่วงผมมากกว่าเดิม ในที่สุดการทำแผลก็ผ่านพ้นไป เหยียนเอาผ้าสีขาวสะอาดพันปิดรอบๆ บาดแผลของผม หลังจากทำแผลเสร็จแล้วก็นอนหงายลงกับเตียง ถึงแม้ว่าผมจะได้รับบาดเจ็บที่หลังแต่พอทายาแล้วความเจ็บนั้นกลับหายเป็นปลิดทิ้ง นอนซมอยู่บนเตียงราวกับไม่เคยได้นอนมาก่อน

            “พ่อบ้านเหยียน หมอล่ะ? ทำไมหมอยังไม่มาอีก?” ผมเอื้อมมือไปดึงเสื้อของเหยียน

            “เหยียน ข้าไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องห่วง! หากเหยียนไปตามท่านหมอมาแล้ว แล้วเหตุใดจึงมิรอให้ท่านหมอมาพันแผลให้ข้าเล่า?”

            “แผ่นหลังของอี้เอ๋อร์นั้นมีเพียงข้าคนเดียวที่มองได้ ข้าไม่อยากให้ใครได้เห็น แม้แต่หมอเองก็ไม่ได้!” เฮ้อ...ผมก็รู้!