EXO[BAEKHYUN] If U Leave

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

IF U LEAVE

                ‘วันนี้มีอะไรให้ฉลอง’ร่างบางตีหน้าซื่อ

                ‘ไม่รู้หรอ’แบคฮยอนถามด้วยสายตาจับผิด

                ‘ถ้ารู้ก็คงไม่ถามหรอก’ แววตาใสก้มหน้างุดๆเขารู้ว่าคนตัวเล็กรู้ดีอยู่แก่ใจ คนตรงหน้าไม่เคยโกหกเขาได้สำเร็จซักครั้ง

                ‘ถ้าไม่รู้จริงๆต้องโดนลงโทษ’ร่างบางถอยหลังกรูดเมื่อเห็นคนตรงหน้าย่างสามขุมเข้ามา

                เมื่อเห็นท่าไม่ดีร่างบางจึงหันหลังวิ่งแต่นั่นล่ะเข้าทางคนเจ้าเล่ห์อย่างจัง มือหนาจับมือร่างบาง ออกแรงกระตุกให้อีกร่างนั้นเสียหลักลงมาอยู่ในอ้อมแขนของตน

‘ปล่อยฉัน’คนตัวเล็กเองก็แสบ ยอมได้ที่ไหนกันเล่าเสียฟอร์มจะตาย ร่างบางจึงออกแรงดิ้นสุดฤทธิ์ แต่แรงผู้หญิงหรือจะสู้แรงผู้ชาย ยิ่งต่อต้านหลังเล็กก็ยิ่งแนบชิดกับอกกว้างมากขึ้น เมื่อดิ้นไม่ได้ก็พยายามจะแกะมือปลิงของคนเจ้าเล่ห์ออก ถึงจะดูเป็นสงครามน้อยๆ แต่ใบหน้าทั้งคู่ก็เปื้อนรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา

‘แป๊บเดียวสิ ขอสิบนาที’ร่างใหญ่ว่าพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เกยคางตัวเองไว้กับไหล่ของอีกคน ร่างบางหยุดดิ้นอย่างว่าง่าย ก่อนจะเอียงศีรษะตนแนบกับเจ้าของอ้อมกอดที่อบอุ่นนี้

‘ห้านาทีขาดตัว’ร่างบางว่า มือเรียวยกขึ้นไปกุมมือของอีกคนไว้

‘วันนี้วันครบรอบร้อยวันที่เราคบกันนะ’แบคฮยอนเริ่มเฉลยพร้อมกับกดริมฝีปากลงไปที่ไหล่ลาดของคนตัวเล็ก ก่อนจะเปลี่ยนกลับเป็นปลายคางเกยไว้เช่นเดิม

เนื้อเรื่อง

IF U LEAVE

แสงยามเช้าแยงตาจนทำให้ร่างบางที่นอนขดกายอยู่ใต้ผ้าห่มเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ใบหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เผยออกมาทั้งๆที่ยังไม่ได้ลืมตาเสียด้วยซ้ำ บรรจงวาดแขนยาวไปยังอีกฝั่งของเตียงหวังจะโอบรอบกายคนเมื่อคืนที่ทำให้เธอตื่นมาได้ด้วยความรู้สึกที่ดีเกินบรรยายเช่นนี้ แต่แล้วใบหน้าสวยก็ต้องขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม เพราะลำแขนนั้นควรจะไปพาดกับอกหนาแต่ดันร่วงลงมาที่เบาะแทน 

                อื้ออออ...เขาหายไปไหนนะ

                ตาคมสวยลุกขึ้นนั่งจากที่นอน กวาดสายตามองหาบยอนแบคฮยอน จนกระทั่งสายตาไปหยุดอยู่ที่แสงสีเขียวจากข้อความไลน์ที่แบคฮยอนส่งมา

                ‘ผมขอโทษ’

                ขอโทษเรื่องอะไร.....เขาทำอะไรผิด เธอส่งข้อความตอบกลับไปในทันทีหากแต่ส่งไปกี่ข้อความเจ้าตัวก็ยังไม่ตอบกับมาแม้แต่ข้อความเดียว ‘ขอโทษ’ คำนั้นวนเวียนอยู่ภายในจิตใจหญิงสาว น้ำตาหยดใสๆไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ คำขอโทษคงไม่ใช่สำหรับเรื่องเมื่อคืนใช่มั๊ย  เรารักกันจะตาย  ไม่มีทางหรอกที่เขาจะทิ้งไป   
 

                ‘ไวน์จ้า ฉลองกันๆ’แบคฮยอนโชว์ไวน์ยื่นมาให้ เมื่อคนตัวเล็กเปิดประตูให้เข้ามาในคอนโด

                ‘วันนี้มีอะไรให้ฉลอง’ร่างบางตีหน้าซื่อ

                ‘ไม่รู้หรอ’แบคฮยอนถามด้วยสายตาจับผิด

                ‘ถ้ารู้ก็คงไม่ถามหรอก’ แววตาใสก้มหน้างุดๆเขารู้ว่าคนตัวเล็กรู้ดีอยู่แก่ใจ คนตรงหน้าไม่เคยโกหกเขาได้สำเร็จซักครั้ง

                ‘ถ้าไม่รู้จริงๆต้องโดนลงโทษ’ร่างบางถอยหลังกรูดเมื่อเห็นคนตรงหน้าย่างสามขุมเข้ามา

                เมื่อเห็นท่าไม่ดีร่างบางจึงหันหลังวิ่งแต่นั่นล่ะเข้าทางคนเจ้าเล่ห์อย่างจัง มือหนาจับมือร่างบาง ออกแรงกระตุกให้อีกร่างนั้นเสียหลักลงมาอยู่ในอ้อมแขนของตน

‘ปล่อยฉัน’คนตัวเล็กเองก็แสบ ยอมได้ที่ไหนกันเล่าเสียฟอร์มจะตาย ร่างบางจึงออกแรงดิ้นสุดฤทธิ์ แต่แรงผู้หญิงหรือจะสู้แรงผู้ชาย ยิ่งต่อต้านหลังเล็กก็ยิ่งแนบชิดกับอกกว้างมากขึ้น เมื่อดิ้นไม่ได้ก็พยายามจะแกะมือปลิงของคนเจ้าเล่ห์ออก ถึงจะดูเป็นสงครามน้อยๆ แต่ใบหน้าทั้งคู่ก็เปื้อนรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา

‘แป๊บเดียวสิ ขอสิบนาที’ร่างใหญ่ว่าพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เกยคางตัวเองไว้กับไหล่ของอีกคน ร่างบางหยุดดิ้นอย่างว่าง่าย ก่อนจะเอียงศีรษะตนแนบกับเจ้าของอ้อมกอดที่อบอุ่นนี้

‘ห้านาทีขาดตัว’ร่างบางว่า มือเรียวยกขึ้นไปกุมมือของอีกคนไว้

‘วันนี้วันครบรอบร้อยวันที่เราคบกันนะ’แบคฮยอนเริ่มเฉลยพร้อมกับกดริมฝีปากลงไปที่ไหล่ลาดของคนตัวเล็ก ก่อนจะเปลี่ยนกลับเป็นปลายคางเกยไว้เช่นเดิม

‘งั้นเรามาเล่นเกมต่อคำกันมั๊ย ต้องมีคำว่า ร้อย อยู่ด้วยนะ’ร่างบางว่า

‘…’

‘…’

‘เริ่มซักที่สิ’

‘ร้อยวันที่ฉันคบเธอ’แบคฮยอนว่า เรียกรอยยิ้มให้คนในอ้อมกอดได้ไม่น้อย

‘อยากเจอตังค์หนึ่งร้อย’ว่าไปนั่น แบคฮยอนได้แต่ยิ้มรับกับฟอร์มเยอะๆของคนรัก

‘ร้อยวันที่ฉันรักเธอ’ใครจะรู้ล่ะ คำพูดนั้นทำให้ใจดวงน้อยพองโตแค่ไหน

‘อยากเกลอตังค์หนึ่งร้อย’อุตส่าห์หยอดให้อีกคนเล่นบ้างแต่ก็ไม่เป็นผล น่าจะส่งยัยนี่เข้าไปเรียนภาษาจริงๆ

‘ร้อยวันที่เป็นของเธอ’ว่าพลางกดจูบหนักๆไปที่ต้นคอของเธอ คนเจ้าเล่ห์...ใครกันแน่ที่เป็นของใคร

‘อยากเลอตังค์หนึ่งร้อย’ชายหนุ่มหัวเราะร่า ร่างบางจึงตีมือเขาอย่างแรงไปป้าบหนึ่งจึงเหลือเพียงแต่เสียงที่หลุดออกมาจากการกลั้นหัวเราะ

‘ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ’เสียงทุ้มต่ำกระซิบซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ข้างใบหู หญิงสาวในอ้อมกอดหัวเราะร่าก่อนจะผละหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับใบหน้าคมคายที่ตอนนี้ดูจะอารมณ์ดีเสียเหลือเกิน ดูสิยิ้มตาหยี่เชียว ผู้ชายอะไรน่ารักชะมัด 

‘นายแพ้แล้ว’ไม่ว่าเปล่ามือเรียวสวยยกขึ้นไปโยกจมูกโด่งๆนั้นส่ายไปมาอย่างมันเขี้ยว

‘ใช่ ฉันยอม’แบคฮยอนว่าพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น มือเรียวสวยยิ่งกว่าผู้หญิงเอื้อมไปปัดปอยผมของร่างบางในอ้อมกอด ก่อนจะประทับริมฝีปากอุ่นร้อนลงบนหน้าผากมนอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวล

‘ฉันก็ยอม’เธอว่า แบคฮยอนจัดการรวบเอวให้แน่นขึ้น ละริมฝีปากออกมาจากหน้าผาก เลื่อนลงมาจรดเบาๆที่ปลายจมูก ก่อนจะเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากอิ่มสวย  ริมฝีปากของทั้งคู่ค่อยๆแตะกันทีละนิดแล้วผละออก แตะกันแล้วผละออก ก่อนที่ริมฝีปากของคนตัวสูงจะค่อยๆกดลงไปจนแนบสนิท เขาขบริมฝีปากล่างจนคนตัวเล็กเผยอออกแล้วใช้โอกาสนี้ช่วงชิงความหวานจากริมฝีปากคนรักอย่างเต็มแรงปรารถนา ร่างบางอ่อนยวบยาบในอ้อมกอดอันแข็งแกร่งและอบอุ่นของคนตรงหน้า มือก็ยกไปวางไว้บนหน้าอกของแบคฮยอน แรงสั่นสะเทือนถี่ที่ก้อนเนื้อยิ่งทำให้เธอสติขาดวิ่น เสียงหัวใจที่แข่งกันเต้นรัวเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งย้ำเตือนความรักที่เรามีให้กัน มันจะมากขึ้นเรื่อยๆ มากขึ้นเรื่อยๆและมากขึ้นไปอีก

ร่างสูงละริมฝีปากออกมาให้ร่างในอ้อมกอดได้หายใจก่อนจะ

ฟอด!

‘คนเจ้าเล่ห์’

‘เจ้าเล่ห์แล้วรักมั๊ย’

รักจนไม่รู้จะรักยังไงแล้ว (>////<)

‘รู้อะไรมั๊ย ฉันจะเจ้าเล่ห์ไปจนตายเลยล่ะ เจ้าเล่ห์ใส่เธอไปร้อยปีเลยดีมั๊ย’

‘จะมีใครในโลกนี้คบกันถึงร้อยปีบ้างเล่า’

‘อ้าว ก็คู่เราไง รุ่นบุกเบิก’

‘อื้ม’ถึงร่างบางจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แต่ก็อดดีใจกับเสียงกระชิบข้างใบหูนั้นไม่ได้อยู่ดี ‘สัญญานะ’ว่าจบก็เอื้อมมือไปตรงหน้าร่างหนาก่อนที่มือของทั้งคู่จะเกี่ยวกัน ร่างบางยิ้มออกมาเมื่ออีกฝ่ายเกี่ยวมือนั้นแล้วส่ายมันไปมาเป็นการหยอกล้อ

‘สัญญาอย่างนี้เด็กไปรึเปล่า’

‘หาว่าฉันเด็กหรอ!’

‘ร้อนตัวอ่ะ ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย’แบคฮยอนว่าก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ‘สัญญาตามแบบเธอไปแล้ว ทีนี้สัญญาแบบฉันบ้าง’

‘…’

จุ๊บ!

ริมฝีปากอุ่นร้อนทาบทับลงมาเบาๆอย่างรวดเร็ว ก่อนจะมองหน้าหญิงสาวอันเป็นที่รักด้วยรอยยิ้มอบอุ่นที่ใครได้เห็นก็ต้องหลงใหลกันทุกรายไป

‘ฉันจะรักและจะอยู่กับเธออยู่ไปนานนับร้อยปีเลย ฉันสัญญา’

ร่างสูงจัดการโน้มศีรษะของร่างในออมกอดมาแนบไว้กับหน้าอกแกร่งของตน ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นจนรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนภายในอกของกันและกัน

‘ฉันรักเธอ’

                ฉันก็เหมือนกัน...บยอนแบคฮยอน...ฉันรักนาย

……………………………………………………………………………………….

                ‘ผมขอโทษ’

                ติ้ดดดด.......ติ้ดดด.......

                เสียงรอสายของปลายสายยิ่งทำให้หน้าหวานนั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา นี่โทรไปแทบจะสามสิบรอบแล้วนะ ยังไม่รวมข้อความอีก เป็นอะไรไป ในใจหญิงสาววนเวียนคิดถึงแต่เรื่องนี้ ยิ่งคิดยิ่งกระวนกระวาย

                หว่อวี้หว่อๆๆๆ

                จู่ๆเสียงไซเรนก็ดังมาจากไกลๆ  ใจหญิงสาวกระตุกวาบจนกายบางสั่นระริก ก่อนจะพาร่างตัวเองวิ่งออกไปนอกคอนโด ในใจภาวนาว่าอย่าให้สิ่งที่เธอคิดเป็นจริงเลย ยิ่งคิดดวงตาก็ยิ่งคลอไปด้วยน้ำใสๆ

                เธอออกมาจากคอนโดกวาดสายตามองไปรอบทิศจนเจอะกับกลุ่มฝูงชนที่ยืนมุงดูอะไรสักอย่างอยู่ ร่างบางรีบสาวเท้าเข้าไปทันที ยิ่งคิดใจยิ่งกระตุกวาบ บริเวณนั้นคนรักของเธอชอบมาเดินซื้อของบ่อยๆ ไม่จริงนะ ขอให้คำขอโทษเขานั้นเป็นการบอกเลิกอย่างที่คิดไว้ตอนแรกยังจะดีซะกว่า

ภาพที่มองจากไกลๆเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มเห็นรถยนต์คันหนึ่งและร่างหนาร่างหนึ่งนอนแผ่ราบกับพื้นพร้อมกองเลือดรอบกาย

‘ขอร้องอย่าเป็นเขา ต้องไม่ใช่เขา’

ยิ่งใกล้ยิ่งชัด ใจหญิงสาวแทบจะหยุดเต้นภาพของร่างที่นอนอยู่กับพื้นนั้นทำเอาดวงตาช้ำๆบนไปหน้าหวานรื้อไปด้วยน้ำตาอีกครั้งและมันมากขึ้นจนไหลออกมาเป็นสาย

แบคฮยอน...

เธอเดินเข้าไปใกล้ร่างหนา ใบหน้าหลับตาพริ้มพร้อมกับคราบน้ำตาที่ยังหลงเหลือบนใบหน้าหล่อเหลานั้น

รอบกายหนาเต็มไปด้วยเลือด กลิ่นคาวเลือดฟุ้งไปหมด อกที่ไม่กระเพื่อมแม้แต่นิดของเจ้าของหัวใจ ทำให้ร่างบางสั่นเทิ้ม ทิ้งตัวลงกับพื้นข้างๆคนรัก แม้จะเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดแต่มันก็ไม่ทำให้สะทกสะท้านสักนิดพลางลูบไล้ไปหน้าคนรักด้วยมืออันสั่นเทานั้น ก่อนจะก้มศีรษะไปแนบกับอกหนาหวังได้ยินเสียงจากแรงสั่นสะเทือนภายในอกของคนรัก

“ฮือๆๆๆๆ”

 “ไหนว่าจะอยู่ด้วยกันไปจนร้อยปีไง”

“...”

“สัญญากันแล้วนี่ ฮือๆๆๆ”

“...”

“กลับมาเถอะนะ ได้โปรด”เสียงหวานสั่นเคล้าไปกับเสียงสะอื้นไห้ มือเรียวเอื้อมมือหมายไปจับมือของอีกฝ่ายแต่ร่างหนากลับกำของบางอย่างในมือแน่น ‘โทรศัพท์’ ร่างบางกลั้นก้อนสะอื้นไว้ก่อนที่จะเปิดมันออกมา เลื่อนโทรศัพท์ปลดล็อกหน้าจอที่แสดงมิสคอลกว่าสามสิบครั้งที่เธอโทรไปหาก่อนจะเป็นแอพไลน์ที่คนรักเปิดค้างไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว

ข้อความสุดท้ายที่คนรักของตนกำลังเขียนและยังไม่ได้ส่งปรากฎแก่สายตาหญิงสาว

 ‘ขอโทษที่ผิดสัญญา ฉันรักเธอนะ รักมากที่สุด....ยกโทษให้ฉันด้วย เสียดายจัง ยังไม่เคยได้ยินเธอบอกรักเลย แต่ชั่งเถอะ...จูบฉันทีสิ ฉันคิดถึงรสจูบขอ(งเธอจะแย่แล้ว)’

                ข้อความที่ยังพิมพ์ไม่เสร็จดีและยังไม่ได้ถูกส่งปรากฎขึ้นมา ใบหน้าหวานที่ตอนนี้สะเอื้อนเล็กๆกลับกรีดร้องออกมาอย่างไม่อายใคร น้ำตาสีใสไหลพรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

ร่างที่คอยกอดเขาทุกวันไม่อยู่แล้ว...

เขาจากไปแล้ว...

‘บยอนแบคฮยอน’ ไม่อยู่ในโลกใบนี้อีกแล้ว...

ไม่จริง! เขาต้องไม่ตาย

“ใครก็ได้ช่วยด้วย ฮือๆๆ ฮึก เขาไม่หายใจแล้ว”

                “ช่วยแฟนหนูด้วย ใครก็ได้”ร่างบางตะโกนเรียกคนที่มุงดูสถานการณ์รอบๆอย่างขอความช่วยเหลือ กายเล็กสั่นสะท้านร้องไห้จนตัวโยน

                เจ็บ...เจ็บมาก

                เจ็บที่เห็นว่าคนที่รักสุดหัวใจจะไม่มีวันหวนกลับมาแล้ว

                “หนูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขาจริงๆ”

                หญิงสาวปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร  เสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือดังระงมไปกับเสียงรถไซเรนที่ดังขึ้นเรื่อยๆและมาจอดในที่สุด

                เธอช้อนตัวคนที่เธอรักที่สุดขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากอุ่นร้อนเจ้าของร่างหลับใหลเบาๆ ละริมฝีปากบางออกก่อนจะจุพิตหน้าผากแบบที่อีกคนชอบทำกับตนเมื่อตอนยังมีลมหายใจ ไล่ลงมายังจมูกโด่ง ก่อนจะจรดย้ำที่ริมฝีปากซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่มีการจูบตอบของร่างหลับใหล ซึ่งปกติเขาจะเป็นคนเริ่มก่อนด้วยซ้ำ

คนใจร้าย...ทำไมใจร้ายแบบนี้

                “แบคฮยอนอ่า ฉันรักนายนะ รักมากๆ รัก... รัก... รักมากที่สุด”

                นึกเสียดายตัวเอง รู้ทั้งรู้ว่าที่คบกันมาร่างสูงบอกรักเขามาตั้งหลายครั้งหลายครา ย้ำมันตลอดเวลาหวังว่าจะได้ยินเสียงหวานใสนี้บอกประโยคแบบนั้นกับเขาบ้าง

                “แบคฮยอนได้ยินรึเปล่า เมื่อกี้หลับอยู่ใช่มั๊ย ฉันพูดอีกรอบนะ ฉันรักนาย ฮึก รัก...รัก...รัก...รักมากที่สุดเลย นายไม่รู้หรอ คนโง่ ฉันบอกรักนายทุกครั้งที่นายบอกรักมานั่นแหละ ฮือๆๆๆ”

                ได้แต่กอดร่างหนาไว้ในอ้อมอกปล่อยให้น้ำตานองหน้าชำระล้างความเจ็บ ร้องไห้ฟูมฟายออกมา มือเรียวที่ถูกเคลือบด้วยเลือดตระกองกอดร่างหนาไว้แน่นขึ้นไปอีก ก่อนที่ทีมหน่วยกู้ภัยที่ยืนเฝ้าสังเกตการณ์อยู่พักหนึ่งจะวิ่งเข้ามาทำการช่วยชีวิต

                มันสายไปแล้ว...

                เขาไม่กลับมา

                “ฮึก แบคฮยอนอ่า บยอนแบคฮยอน ฉันรักนาย”

                “อย่าทิ้งฉันไป”