เส้นทางแห่งแสง [ จบ ]

ลำดับตอนที่ #27 : บทที่ 1 หลินหงส์ลี่ ภาค ราชันย์ผยองเดช

หลังจากที่หลินเฟยออกมาจากสำนักมังกรหยกหลินเฟยได้ใช้ร่างอวตารสร้างมังกรตัวมหึมาขึ้นเพื่อนั่งไปยัง อณาจักรมังกรฟ้า ซึ่งอณาจักรนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นที่อยู่ของมังกรหลายพันตัวและแต่ล่ะตัวมีปราณขั้นต่ำอยู่ที่ระดับ จักรพรรดิ !

หลินเฟยได้ฝึกใช้ร่างอวตารจนสามารถใช้ได้ดั่งใจตนและตอนนี้หลินเฟยที่นอนอยู่บนหลังมังกรสีทองตัวใหญ่และยาวหลายลี้ก็ได้เห็นอะไรบางอย่าง

"เห๊ะ !? นั้นมันหมู่บ้านหรอ ?? แล้วที่อยู่นั้นมันมังกรนี้ ?? มันกำลังจะทำร้ายคนในหมูบ้านหรอ !!! แย่แน่ๆ !!!"

หลินเฟยที่เห็นเหตุการณ์รีบสั่งมังกรทองตัวใหญ่ยักษ์ลงไปทันที

.........

โฮกกกกกกกกกกก

เสียงมังกรคำรามทำให้อากาศโดยรอบสั่นสะเทือน

"ชิ ! นี้มันแค่คำรามเองนะ !"

เสียงหญิงสาวคนนึงบ่นออกมาด้วยความไม่พอใจ

"เสวี่ยนเอ๋อ !!! มันอันตรายนะรีบหนีมาเร็วเข้า !!!"

ตูมมมมมมม !!! 

มังกรกระทืบเท้าใส่ตัวของหญิงสาวที่ชื่อว่าเสวี่ยนเอ๋อทำให้พื้นที่ตรงนั้นเกิดสั่นสะเทือนอย่างน่ากลัว รอบๆเท้าของมังกรเป็นหลุดขนาดใหญ่ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์นั้นต่างทิ้งอาวุธและหมดใจสู้ทันที

"โถ่...ไม่นะแม่นางเสวี่ยนเอ๋อ ...'

"ทำไม !! ทำไมต้องเป็นท่าน ฮื้อ... !"

"เสวี่ยนเอ๋อ !!!!!!!!!"

ทันใดนั้นเองก็เกิดแสงสีทองส่องสว่างขึ้นที่ใต้เท้าของมังกรยักษ์

ซู้มมมมมมมมมมม !!!

แสงนั้นระเบิดออกมาและมีลูกแก้วสีทองบางๆครอบคลุมมั่วร่างของเสวี่ยนเอ่อคล้ายฟองน้ำทันใดนั้นก็มีร่างของมังกรตัวใหญ่ยักษ์กว่ามังกรที่มาทำลายหมูบ้านอย่างเทียบไม่ติดฝุ่น

ทุกคนเห็นก็รีบก้มตัวกราบทันทีเมื่อได้เห็นร่างของมังกรลอยลงมา

"ท่านมหาเทพ ! พวกข้าขอขอบคุณท่านที่มาช่วยลูกสาวข้าไว้ ขอบคุณท่านจริงๆ !!"

"ท่านมหาเทพผู้สง่างามได้โปรดขับไล่มังกรตัวนี้ที่ได้คร่าชีวิตคนในหมูบ้านขอพวกข้าด้วย!"

"ได้โปรด..."

ทุกคนที่เห็นต่างอ้อนวอนขอให้มังกรตัวนั้นช่วยแต่ทันใดนั้นเองทุกคนก็เห็นเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่บนหัวมังกรตัวนั้นก็ตกใจอย่างมากพวก

เค้าคิดว่ามังกรตัวนี้จะเป็นมหาเทพที่เห็นใจและลงมาช่วยเหลือพวกเค้าแต่ไม่ใช่เลยนั้นมันคือหลินเฟยต่างหาก

"พวกท่านมีใครบาดเจ็บหรือล้มตายหรือไม่ ?"

ทันทีที่ได้ยินเสียงของหลินเฟยทุกคนต่างแหงนหน้ามองก็ได้เห็นเด็กชายอายุราวๆ 12-13 ปี นั่งชันเข่าอยู่ข้างเดียวอยู่บนหัวมังกรชุดที่สวมเป็นชุดสีชาวประดับด้วยทองคำและดวงตาสีทองอันหน้าหลงใหลใบหน้าที่งดงามราวอสตรีและหล่อเหล่าราวบุรุษทุกคนรีบก้มกราบ

แต่ทุกคนก็ต้องตกใจจนแทบจะสลบอีกรอบนั้นก็คือมีเสียงที่องอาจน่าเกรงขามดังมาจากตัวของมังกรสีดำที่อยู่ตรงลานกว้างของหมูบ้านดังขึ้น

มังกรสีดำรีบเดินเข้ามาอย่างไร้ความคิดที่จะทำร้ายคนในหมูบ้านทุกึคนเห็นต่างตกตะลึ่งแต่คนที่น่าจะตกใจที่สุดก็คืดเสวี่ยนเอ่อนางอยู่ในฟองอากาศสีทองและลอยมาข้างๆหลินเฟยมังกรตัวสีดำที่เดินเข้ามายังหน้าของหลินเฟยห่างกันราว 10 ก้าวมันคุกเข่าและโน้มหัวลงและกล่าวว่า

"ท่านบรรพบุรุษในที่สุดท่านก็ตื่นขึ้นมา !...ข้าคือมังกรทมิฬที่อาศัยอยู่ในหุบเข้าพันลี้ขอคราวะท่านบรรพบุรุษผู้ยิ่งใหญ่..."

หลินเฟยที่รู้ดีว่ามังกรทมิฬตัวนี้หมายถึงอะไรจึงกล่าวถาม

"เจ้ารู้จักข้าด้วยรึ ? ข้าจำได้ว่าข้าพึ่งจะมาแถวนี้นิ ?"

มังกรทมิฬรีบโค้งตัวอย่างสุดตัวเพื่อแสดงถึงความเค้ารพ

"มิมีเผ่ามังกรตนไหนไม่รู้ถึงตัวตนของท่าน...ท่านเป็นผู้ให้กำเนิดเผ่ามังกรทั้งมวล ท่านเป็นผู้ยิ่งใหญ่เหนือเทพและพระเจ้าทั้งมวลเป็นสิ่งที่อยู่บนจุดสูงสุดของเอกภพอย่างแท้จริง หากวันนี้ข้าได้ตายข้าคงไม่มีเรื่องค้างคาใจข้าอีกแล้วเพราะข้าได้มาเห็นตัวตนที่เหนือกว่าพระเจ้าอย่างท่านข้าว่าข้าไม่อาจแม้แต่จะมายืนอยู่ตรงหน้าท่านเสียด้วยซ้ำได้โปรดให้อภัยกับความไร้มารยาทของข้าด้วย!"

"เอาล่ะๆ เจ้ารีบกลับไปที่ของเจ้าเถอะ...แล้วจงอย่าได้มาทำร้ายผู้คนในแถบนี้อีก..."

"ย่อมได้ขอรับ"

"หรือว่า..? ที่เจ้ามาทำร้ายคนพวกนี้เพราะเจ้าโมโหหิวกัน ? งั้นเจ้าจงติดตามข้ามาและคอยนำทางข้าไป เจ้ารู้ทางไปอณาจักรมังกรฟ้ารึไม่ ?"

"ขอรับข้ารู้"

"ดี ! งั้นจงเข้ามาใกล้ๆข้า"

มังกรทมิฬได้ยินเช่นนั้นก็รีบถอยออกไปทันทีและพูดอย่างตะกุกตะกัก

"ม..มิได้ขอรับ !! ข...ข้าเป็นตัวตนที่แสนต่ำต้อย ... จ...จะให้ไปใกล้ๆท่านนั้นข้าทำมิได้ขอรับ!"

หลินเฟยที่เห็นว่ามังกรทมิฬนั้นดื้อจะไม่ยอมเข้ามาใกล้ๆตนจึงใช้ก้าวแห่งแสงเคลื่อนไปอยู่ตรงหน้ามังกรทมิฬทันที

หลินเฟยเอานิ้วจิ้มไปที่หัวของมังกรทมิฬและกล่าวว่า

"เจ้าจงมาอยู่ใต้อาณัติข้าและคอยรับใช้ข้า !! ข้าหลินเฟยขอทำสัญญาผู้รับใช้ แด่เจ้า!!"

ทันใดนั้นได้มีแสงสว่างผู้คนที่ก้มตัวลงกราบอยู่รีบหลับตาของตนทันทีและพอแสงสว่างนั้นค่อยๆจางลงสิ่งที่ผู้คนเห็นทำให้ผู้คนต่างอ้าปากค้างและไม่อยากเชื่อสายตา บางคนก็นอนสลบไปและบางคนก็อ้าปากตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึง

เกล็ดสีดำของมังกรทมิฬค่อยๆสลายลงเหมือนกับลอกคราบภายใต้เกล็ดสีดำได้มีเกล็ดสีทองอร่าทั่วร่างของมังกรทมิฬและกลายเป็นมังกรทองสง่างามและเขากลายเป็นเพรชฟันกลายเป็นมรกตสีขาวสวยงามและเรือนร่างของมังกรทมิฬตอนนี้จะเรียกว่ามังกรทมิฬไม่ได้เสียแล้วตัวมันได้กลายเป็นดั่งมังกรของมหาเทพที่อยู่บนสรวงสวรรค์

ร่างของมังกรสีทองค่อยๆกลายเป็นรูปร่างคนและกลายเป็นหญิงสาวรูปร่างงามสง่าจนตอนนี้กลายเป็นว่านางเกือบฆ่าคนทั้งหมู่บ้านด้วยความงดงามของนางหลินเฟยตกใจอย่างยิ่งเมื่อสิ่งที่ตนคิดนั้นผิดมหันต์ ตนนึกว่ามังกรตัวนี้เป็นตัวผู้จึงเอ่ยปากถาม

"เดี๋ยว !!!!!! เดี๋ยว !! เดี๋ยว !! เดี๋ยว !! เดี๋ยว !! เดี๋ยว !! เดี๋ยว !! เดี๊ยวววววววววววว !!!!!!!!! ก่อน! เจ้ามิใช่ผู้ชายอย่างนั้นรึ !! ทำไมเจ้ามีหางเสียงด้วยคำว่าขอรับหล่ะ ? !"

หญิงสาวที่รูปรางงดงามผมสีทองดวงตาสีมรกตสวมชุดแบบกี่เพ้าสีทองเรียวขาอันงองามสีผิวราวหิมะที่เพศเดียวกันเห็นต้องอิจฉา ทรงผมของนางตัดสั้นและข้างหน้าเป็นหน้าม้าทำให้เข้ากันอย่างยิ่งตอนนี้นางนั่งคุกเข่าต่อหน้าหลินเฟยถึงตอบกลับไปว่า

"ข้ากลัวว่าพวกเผ่ามังกรด้วยกันจะดูถูกข้าที่ข้าเป็นอิสตรีข้าจึงดัดเสียงและคำพูดให้เหมือนบุรุษให้มากที่สุดเจ้าค่ะ"

"อ้อ.. ! ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง งั้นต่อไปนี้เจ้าชื่อ หลินหงส์ลี่ ! เจ้าต้องมาอยู่ในตระกูลข้าและเป็นผู้รับใช้ข้างกายข้า ข้าได้ให้สายเลือดแห่งข้ากับเจ้าเพียง 1 หยดตอนนี้เจ้าอยู่ในระดับพระเจ้าขั้นที่ 1 แล้ว ข้าจะเรียกเจ้าสั้นๆว่า ลี่เอ๋อเจ้าจะยอมรับใช้ข้ารึไม่"

ลี่เอ๋อรีบคุกเข่าแล้วโขกหัวสาบาน

"ข้าหลินหงส์ลี่ !! จากนี้ไปจะคอยรับใช้ท่านแต่เพียงผู้เดียว !! ผู้ใดกล้ามาทำให้ท่านโกรธกริ้ว ข้าจะตัดหัวมันทิ้งเสียข้าจะคอยรับใช้ท่านจนร่างกายข้านั้นสูญสิ้น !! แม้คราวท่านจากไปข้าจะไม่ขึ้นตรงต่อผู้ใด !! ข้าจะจำใส่ใจไว้ว่าท่านคือนายเหนือหัวเพียงผู้เดียวของข้า !!"

เสียงอันไพรเราะของลี่เอ๋อกล่าวออกมาด้วยตวามสัตย์จริงและโขกหัวสามครั้งก่อนจะลุกขึ้น 

"ดี ! งั้นได้เวลาที่พวกเราจะต้องไปกันแล้ว ..."

ทันใดนั้นได้มีเสียงของหญิงสาวผู้นึงเรียกรั้งหลินเฟยไว้

"รอเดี๋ยวท่านมหาเทพ !! ข้ายังมิได้ตอบแทนท่านเลยแม้แต่น้อย !! ให้ข้าได้ตอบแทนท่านที่ช่วยเหลือหมูบ้านและตัวของข้าด้วยเจ้าค่ะ ..."

หลินเฟยหันมาและกล่าวกับเสวี่ยนเอ๋อ

"เจ้าเพียงแค่แข็งแกร่งขึ้นและจงปกป้องหมูบ้านนี้ซ้ะ ! นั้นถือเป็นการตอบแทนข้าอย่างเหมาะสมแล้ว!"

หลินเฟยกับลี่เอ๋อขึ้นไปบนหัวมังกรนั้นทันทีและลอยไปจนเกือบถึงเมฆหลินเฟยสบัดมือ 1 ครั้งทำให้บ้านเรือนกลับมาเหมือนดั่งมีเคยเกิดอะไรขึ้น สะบัดมือครั้งที่ 2 ทำให้เหล่าสัตว์ที่ล้มตายได้คืนชีวิตและรักษาแผลให้หายดี สะบัดมือครั้งที่ 3 ทำให้ทุกชีวิตที่เข้าต่อสู้กับลี่เอ๋อได้ฟื้นคืนชีพมาและก็ลอยหายวับไป

ทุกคนที่เห็นปาฏิหาริย์ต่างก้มหัวและหลังน้ำตาสัตว์ทุกตัวคุกเข่าลงเพราะส่งเสียงร้องด้วยความปิติยินดี

...ติดตามตอนต่อไป

------------------------------------------------------------------------------------------------

ฮั้นแน่ทุกคนงงอ่ะดี้ว่าผมทำไมลงภาค 2 ไวขนาดนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยเพราะผมว่าง 555

เลยมีเวลาคิดเนื้อเรื่องต่อทั้งวันเยย ตัวละครใหม่ๆจะทะยอยมาเรื่อยๆนะคร้าบแต่ถ้าผมลงวันละตอนนี้คงลงแดงตายแน่เลยถ้าผมว่างอีก วันนี้ผมจะลงให้อีกตอนเนาะ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามครับ