เส้นทางแห่งแสง [ จบ ]

ลำดับตอนที่ #30 : บทที่ 4 หวังเอี้ยน ภาค ราชันย์ผยองเดช

"ช้าก่อน !!!"

ทันใดนั้นเองได้มีเสียงของชายผู้หนึ่งตะโกนห้ามไว้

จู่ๆก็มีร่างของชายหนุ่มรูปงามเดินออกมาจากป่าชายหนุ่มรีบเดินเข้าไปหาลี่เอ๋อและป้องมือก้มหัว

"ท่านผู้อาวุโสโปรดระงับโทสะ ข้าคือผู้นำตระกูลหวังนามว่า หวังเอี้ยน ขอรับ ได้โปรดให้อภัยแด่แม่ทัพตระกูลเราที่ล้วงเกินขอรับ"

หวังเอี้ยนรีบหัวมาทางหวังกู่หยวนและหวังมู่หลินทันทีหลังกล่าวขอโทษจบ

"พวกเจ้าไปล่วงเกินผู้ยิ่งใหญ่ที่อยู่ในระดับพระเจ้าได้ยังไงกัน !! ถึงแม้ว่าพวกเจ้าจะอยู่ในตระกูลหลักแต่เจ้าน่าจะใช้หัวคิดไม่ใช่ใช้แต่กำลัง !!! ไอ่พวกโง่ !!!"

สองพ่อลูกปิดปากเงียบเพราะเถียงอะไรไม่ออก

""ขะ...ขออภัยขอรับท่านผู้น้ำตระกูล""

"คนที่พวกเจ้าจะขออภัยไม่ใช่ข้า !!"

สองพ่อลูกเดินมายังด้านหน้าของลี่เอ๋อและกล่าวขอโทษแต่โดยดี

""ท่านผู้อาวุโสโปรดให้อภัยพวกข้ามีตาหามีแววไม่โปรดยกโทษให้พวกเราด้วย""

ลี่เอ๋อหันหน้ามาหาหลินเฟยทันทีและหลินเฟยก็ดูเหมือนจะอ่านสีหน้าออกจึงพยักหน้าหนึ่งครั้งลี่เอ๋อเห็นจึงเข้าใจทันทีและหันกลับไปยังสองพ่อลูก

"หึ !! ถือว่าพวกเจ้ายังยื้อชีวิตออกไปได้นิดหน่อยก็แล้วกัน !!"

""ขอบคุณผู้อาวุโส""

หลินเฟยกระโดดลงมาจากก้อนหินและมายืนข้างๆลี่เอ๋อ

"ท่านผู้อาวุโสเด็กน้อยท่านนี้เป็นลูกชายของท่านรึ ??!"

"ละ...ลูกชาย!"

หลินเฟยได้ยินก็ยืนตัวแข็งทันที

"ละ...ลูกชายบิดาเจ้าน่ะสิ !!! เค้าคือนายท่านของข้า !!! หากเจ้ายังเรียกท่านผู้นี้ว่าเด็กน้อยอีก ข้าจะล้างบางตระกูลเจ้าซ้ะ!"

"นะ...นายท่านงั้นรึขอรับ ! O.O"

"ก็ใช่นะสิ !! หากท่านผู้นี้เอาจริงๆหล่ะก็ มีพลังมหาศาลกว่าข้าหลายล้านเท่าเสียด้วยซ้ำ !!"

หวังเอี้ยนได้ยินก็รีบก้มหัวขอโทษทันที

"ขะ...ขออภัยขอรับ!!"

หลินเฟยที่ยืนอยู่นิ่งก็เปิดปากพูดแทรกขึ้นมา

"เอาหล่ะๆ ลี่เอ๋อใกล้ได้เวลาอาหารเย็นแล้วพวกเรารีบกลับโรงเตี้ยมกันเถอะ"

"เจ้าค่ะ!"

หวังเอี้ยนรีบรั้งเอาไว้ทันที

"รอเดี๋ยวก่อนท่านทั้งสองโปรดรอเดี๋ยว !!! หากพรุ่งนี้พวกท่านว่างข้าขอเชิญพวกท่านมาเยี่ยมที่ตระกูลหวังของข้าได้รึไม่ขอรับ?!"

"อื้ม! ได้สิถ้าข้าว่างน่ะนะ!"

"ขอบคุณมากขอรับ!"

เงาร่างของหลินเฟยเริ่มหายเข้าไปในป่าทิ้งให้คนของตระกูลหวังยืนนิ่งอยู่กับที่

"พวกเจ้าทั้งสองคนเกือบจะทำให้ทั้งตระกูลหวังต้องล่มสลายเสียแล้วรู้ตัวบ้างมั้ย !! พวกเจ้าคิดว่าท่านผู้นำตระกูลรุ่นก่อนที่อยู่ในขั้นปราณจักรพรรดิจะคุ้มกะลาหัวพวกเจ้าได้รึไงกัน !!"

ทั้งสองพ่อลูกได้แต่ยืนนิ่งเพราะเถียงไม่ออก

.........

"นายท่าน ทำไมท่านถึงได้ให้อภัยมันง่ายดายนักหล่ะเจ้าค่ะเจ้าสองคนนั้นมันเสียมารยาทต่อท่านนะเจ้าค่ะ"

"ช่างมันเถอะน่า ~ เจ้าก็หัดปล่อยวางบ้างน้า...เจ้าพวกนั้นยังมิได้ทำร้ายข้าเลยแม้แต่น้อยแต่ถ้าหากมันทำข้าเจ็บกายเพียงนิดถึงมันจะเป็นไปไม่ได้ก็เถอะข้าจะตัดหัวมันทิ้งทันที"

"ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ"

"งั้นกลับไปนอนที่ห้องกันเถอะ"

.........

ณ บ้านตระกูลหวัง

"ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามาประชุมกันคืนนี้ข้ามีเรื่องที่อยากจะบอกพวกเจ้าพรุ่งนี้หรือไม่ก็วันใดสักวันนึงถ้าพวกเจ้าเห็นเด็กผู้ชายใส่ชุดสีทองตัดขาวผมสีดำและหญิงสาวผมสีทองตัดสั้นทรงหน้าม้าใส่ชุดกี่เพ้าสีทองพวกเจ้าอย่าริอาจทำตัวอวดดีต่อหน้าท่านทั้งสองคนนั้นเด็ดขาดมิเช่นนั้นพวกเราทั้งตระกูลต้องเจอกับปัญหาใหญ่เป็นแน่ข้าหวังว่าพวกเจ้าคงเข้าใจกันนะ"

ทุกคนต่างทำหน้างงๆจากนั้นก็มีเสียงของคนในตระกูลถามขึ้นมา

"พวกเค้าเป็นใครกันรึขอรับทำไมท่านผู้นำตระกูลถึงดูเคารพเช่นนั้นกัน?"

"ใช่ๆ พวกเค้าเป็นคนที่สูงส่งขนาดนั้นเลยรึ ? แล้วพวกเค้ามาจากตระกูลไหนกัน ?"

หวังเอี้ยนได้ยินก็รีบพูดออกมาอย่างหวาดเกรง

"ทั้งสองท่านนั้นฝ่ายหญิงเป็นผู้ที่อยู่ในระดับพระเจ้าส่วนฝ่ายชายข้ายังมิอาจสำผัสพลังของท่านผู้นั้นได้แต่ที่ดูจากฝ่ายหญิงที่เคารพต่อฝ่ายชายข้าว่าฝ่ายชายจะต้องมีพลังมากว่าเป็นแน่แล้วยิ่งฝ่ายหญิงกล่าวไว้ว่าฝ่ายชายมีพลังมากกว่าตนมากมายมหาศาลนักข้าจึงมั่นใจว่าทั้งสองคนนี้อยู่ในระดับพระเจ้า !!!"

"""""""!!!!!!!"""""""

ทุกคนในห้องประชุมยิ่งฟังยิ่งไม่เชื่อหูตัวเองบางคนก็อ้าปากค้างบางคนก็สลบไปเลยเสียด้วยซ้ำ

"งั้น ! ข้าขอฝากพวกเจ้าด้วยหล่ะ!"

"""""""ขอรับ/เจ้าค่ะ!!!"""""""

.........

เช้าวันต่อมา

หลืนเฟยเฟยเดินออกมาจากโรงเตี้ยมและลี่เอ๋อก็ติดตามมาเช่นเคย

"นายท่าน วันนี้นายท่านจะไปเยี่ยมตระกูลหวังรึไม่เจ้าค่ะ?"

"ก็ดี ! วันนี้ข้าก็ไม่อะไรทำ เจ้าก็อยู่ขั้นพระเจ้าระดับ 5 แล้วข้าก็อยู่ขั้นเซียนระดับ 5 แล้วด้วยคงไม่ต้องกังวลเรื่องอันตรายหลอกจริงมั้ย ? "

ลี่เอ๋อโค้งตัวและตอบกลับอย่างสุภาพ

"เจ้าค่ะนายท่าน!"

หลังจากที่หลินเฟยคุยกับลี่เอ๋อเสร็จก็รีบเดินหาจวนตระกูลหวังทันทีและไม่นานทั้งสองก็หาจวนตระกูลหวังเจอแล้วเพราะหาได้มิยากนักถ้าดูจากภายนอกหลินเฟยเดินไปหน้าประตูขนาดใหญ่ที่มีป้ายแปะไว้ดานบนสุดของประตูมีตัวอักษรอ่านว่าตระกูลหวังหลินเฟยไม่รอช้ารีบเข้าไปหายามทั้งสองที่กำลังเฝ้าประตูอยู่พอดี

ยามเฝ้าประตูทั้งสองที่เห็นหลินเฟยและลี่เอ๋อจึงรีบเดินเข้ามาหาและรีบทำความเคารพ

"เชิญขอรับท่านทั้งสอง"

"เอ๊ะ ? ทำไมพวกเจ้าถึงยอมให้ข้าเข้าไปง่ายๆกันหล่ะ?"

"ท่านผู้นำตระกูลสั่งไว้ว่าถ้าหากมาคนที่แต่งตัวสีทองอร่ามให้ข้าน้อยเชิญเข้ามาเลยน่ะขอรับ!"

หลินเฟยพยักหน้าอย่างเข้าใจ

"อ่อ ! ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง ! ลี่เอ๋อเรารีบเข้าไปกันเถอะ ! "

ณ จวนตระกูลหวัง

หลินเฟยเดินเข้าไปและมองดูรอบๆมันแปลงดอกไม้สีขาวสวยอยู่ทั้งสองด้านมีบ่อน้ำที่ใสสะอาดมีต้นไม้ใหญ่ในสวนที่มองเห็นได้จากทางเดินและจวนอันใหญ่โตที่สมกับเป็นตระกูลหลักมีมังกรสีทองสลักลายอยู่รอบๆเสาทุกต้นกำแพงแต่งเป็นสีแดงพึ้นบ้านเป็นไม้ที่โดนขัดจนเงาอยู่ตลอดเวลาหลินเฟยพึงพอใจกับภาพที่เห็นมากตนจึงอดชมไม่ได้

"โหววววว ! สมกับที่เป็นตระกูลหลักจริง ๆ ถ้าเทียบกันจริงๆจวนตระกูลข้าดูเล็กลงไปเลยนะเนี้ย"

"ข้าว่าใหญ่ไปมันก็เท่านั้นแหละเจ้าค่ะ พอเวลาเกิดเรื่องก็ยิ่งยุ่งยากมากขึ้นเพราะขนาดของจวน"

"นั้นสิน้าาาา พอไฟไม้ทั้งจวนนี้มันก็ยุ่งยากจริงๆนั้นแหละ"

หลินเฟยกับลี่เอ๋อคุยกันได้สักพักก่อนจะมีคนเดินมาหา

"ขอคารวะท่านทั้งสอง ! ขอบคุณพวกท่านมากที่รับคำเชิญของข้า !"

หลินเฟยหันมาดูก็พบว่าหวังเอี้ยนกำลังป้องมือเคารพตนอยู่จึงตอบกลับไปว่า

"เอ่าเถอะท่านลุง ยังไงท่านก็แก่กว่าข้าไม่ต้องมากพิธีก็ได้"

หวังเอี้ยนตกใจกับคำพูดของหลินเฟยยิ่งนัก

'เด็กชายท่านนี้เป็นใครกันข้าคิดว่าผู้แข็งแกร่งทุกคนต้องการความเคารพซ้ะอีก?'

หวังเอี้ยนไม่คิดที่จะปล่อยให้ทั้งสองยืนอยู่นานจึงเชิญเข้าไปในห้องรับแขก

"จะยืนคุยกันมันก็ยังไงๆอยู่ ข้าว่าเชิญพวกท่านทั้งสองไปนั่งที่ห้องรับแขกเถอะขอรับ"

หวังเอี้ยนเดินนำหน้ามาและมีหลินเฟยกันลี่เอ๋อเดินตามทั้งสองมองดูรอบๆจวนอย่างสนอกสนใจเพราะคามสวยงามแต่เพราะว่าจวนของตระกูลหวังนั้นใหญ่โตมากกว่าทั้งสามจะมาถึงห้องรับแขกก็อีกสักพัดให้หลัง

ณ ห้องรับแขกตระกูลหวัง

"งั้นทุกท่าน ข้าขอแนะนำ คุณชายท่านนี้มีนามว่าหลินเฟย ส่วนคุณหนูท่านนี้มีนามว่า ลี่เอ๋อ"

"แล้วพวกท่านเชิญข้ากับลี่เอ๋อมาทำไมรึ ?"

หวังเอี้ยนรีบตอบทันที

"ข้าแค่อยากให้พวกท่านมาช่วยสู้ให้กับตระกูลหวังน่ะ ^^"

หลินเฟยกับลี่เอ๋อทำหน้างงๆในขณะที่ทุกคนในห้องประชุมมีสีหน้าที่คาดหวังอย่างมาก

"ข้าจะอธิบายให้พวกท่านทั้งสองฟังเอง เนื่องจากอีกสองวันจะมีการประลองระหว่างสามตระกูลหลักและทั้งสามตระกูลจะเรียนเชิญจอมยุทธ์จากที่ใดก็ได้หากชนะจอมยุทธ์คนนั้นจะได้คือ 

1.ตระกูลของจอมยุทธ์ผู้นั้นจะขึ้นมาอยู่อันดับ 1 ของตระกูลรอง

2.ผู้ชนะจะได้โอสถมังกรระดับ 8 จำนวน 10 เม็ด

3.ผู้ชนะจะได้ตรามังกรสีทองที่สามารถผ่านเข้าเมืองได้ทุกเมือง

และชื่อเสียงมากมายท่านคิดว่ามันมิน่าสนใจหน่อยรึ ?"

หลินเฟยสงสัยจึงถามกลับไปว่า

"แล้วหากตระกูลหวังชนะ พวกท่านจะได้ประโยนช์อันใดหล่ะ?"

หวังเอี้ยนยิ้มและตอบว่า

"ตระกูลของเราจะครองตำแหน่งตระกูลหลักต่อไปยังไงหล่ะ และตระกูลของผู้แพ้จะต้องเสียชื่อเสียงของตระกูลหลักอย่างมหาศาล"

หลินเฟยพยักหน้าอย่างเข้าใจหวังเอี้ยนรีบถามต่อทันที

"แล้วพวกท่านคิดว่าอย่างไรบ้างหล่ะถ้าหากข้าอยากให้พวกท่านลงประลองการแข่งครั้งนี้ด้วย"

หลินเฟยมองหน้าลี่เอ่อเพื่อดูว่าลี่เอ๋อพอใจรึป่าว

"ถ้าหากมันทำให้ตระกูลของเรามีชื่อเสียงข้าก็จะขอเป็นกำลังให้ค่ะนายท่าน!"

"ดี ! ^^"

หลินเฟยยิ้มและลูบหัวลี่เอ๋ออย่างอ่อนโยนทุกคนที่เห็นต่างสงสัยว่าที่จริงแล้วหลินเฟยกับลี่เอ๋อเป็นอะไรกันแน่

"เอาหล่ะๆ งั้นเป็นอันว่าพวกท่านตกลงน้ะ ^^"

...ติดตามตอนต่อไป

------------------------------------------------------------------------------------------

วันนี้ถ้าเป็นไปได้ตอนเย็นๆผมจะลงให้อ่านอีกตอนนะคร้าบพอดีวันนี้งานยุ่งมากๆเลยไม่ค่อยมีเวลาแต่งต้องขออภัยด้วยนะคร้าบ