เส้นทางแห่งแสง [ จบ ]

ลำดับตอนที่ #51 : บทที่ 24 หายนะของราชวงศ์เจียง ภาค ราชันย์ผยองเดช

"ท่านหลินเฟยได้โปรดรับข้าเป็นศิษย์ด้วยขอรับ !!"

"???"

หลินเฟยสับสนชั่วขณะก่อนจะพาคนของตนทั้งหมดเคลื่อนย้ายออกมานอกเมืองโดยที่อวิ้นหลันไม่รู้ตัวพลางตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

"ศิษย์ ? เหตุใดถึงเป็นข้ากันเล่าพี่ชายท่านน่าจะอายุมากกว่าข้าเสียอีก แถมสำนักชื่อดังแถวเมืองหลวงก็มีอยู่มากมายกับข้าที่มีแค่ผู้ติดตามไว้คอยคุ้มกันเพียงไม่กี่คนไหนจะสู้จอมยุทธ์เฉกเช่นเจ้าสำนักได้กัน"

หลินเฟยเดินไปทางอวิ้นหลันหวังจะช่วยประคองร่างกายให้ลุกขึ้นเพราะไม่สมควรที่คนอายุมากกว่ามาก้มหัวขอร้องเช่นนี้แต่อวิ้นหลันนั้นหาได้สนใจเรื่องอายุขอหลินเฟยเค้าเงยหน้ามามองหลินเฟยและกล่าวอย่างจริงจัง

"แม้ว่าสำนักใดก็หาเทียบเท่ากับท่านได้ไม่ข้าได้เห็นตอนที่ท่านประลองฝีมือระหว่างสำนักครานั้นข้าก็ตัดสินใจจะฝึกฝนตนให้แข็งแกร่งขึ้นเพื่อคู่ควรที่จะเป็นศิษย์ของท่าน !! และวันนี้สวรรค์ก็ได้มอบโอกาสให้ข้าได้พบท่าน อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ท่านจะอายุน้อยกว่าข้าแต่หาใช่เรื่องประสบการณ์หรือพลังยุทธ์ไม่เพราะฉะนั้นได้โปรดรับข้าเป็นศิษย์ด้วยขอรับ !!"

หลินเฟยยิ้มเล็กๆในใจถึงแท้จริงแล้วตนนั้นอายุมากกว่าพื้นโลกที่คนรอบข้างของเขานั้นยืนอยู่เสียด้วยซ้ำแต่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่บนโลกในฐานะราชันย์มังกรแห่งแสงแต่อยู่ในฐานะบุรุษนามว่าหลินเฟย

"ย่อมได้ !! ถึงยังไงข้าก็จะก่อตั้งนิกายของข้าอยู่แล้วถือซ้ะว่าบัดนั้นเจ้าจะได้กลายเป็นศิษย์พี่ใหญ่ล่ะกัน"

หลินเฟยที่สวมหน้ากากมังกรอยู่นั้นยิ้มแย้มเหมือนเด็กที่ได้ของเล่นใหม่ส่วนคนอื่นๆก็ไม่ต่างกันเพราะแต่ล่ะคนนั้นก็ต่างอยากจะสอนวิชาต่างๆให้กับอวิ้นหลันไม่แพ้หลินเฟยถ้าหากอวิ้นหลันรู้ว่ากลุ่มคนที่อยู่ข้างหน้าตนนั้นจะมอบความแข็งแกร่วที่น่าหวั่นเกรงให้กับตน

"ขอบพระคุณมากขอรับ !! ท่านอาจารย์ !!"

หลินเฟยประคองร่างอวิ้นหลันขึ้นมาและยื่นโอสถฟื้นฟูที่สร้างจากอาณาเขตแห่งพระเจ้าให้อวิ้นหลัน

"นี้คือ ?"

"ยาฟื้นฟูอาการบาดเจ็บของเจ้าน่ะสิไหนๆข้าก็เป็นอาจารย์ของเจ้าแล้วข้าจะปล่อยให้ศิษย์ข้าต้องมีรอยแผลได้อย่างไร ถึงจะเป็นเพียงแค่ระดับต่ำแต่ก็น่าจะเพียงพอต่ออาการของเจ้าในตอยนี้น่ะนะ"

อวิ้นหลันไม่รอช้ารีบโยนโอสถเข้าปากไปอย่างรวดเร็วและแทนที่โอสถที่น่าจะค่อยๆละลายช้าๆกลับกลายเป็นว่าละลายทันทีที่สัมผัสลิ้นร่างกายของอวิ่นหลันราวกับเกิดใหม่บาดแผลที่พกช้ำดำเขียวและอาการบาดเจ็บภายในต่างก็หายเป็นปลิดทิ้งก็แน่ละสิเพราะหลินเฟยผสมปราณรักษาของเขาลงไปในนั้นด้วยมันจึงเห็นผลที่น่าตกตะลึงก็ไม่แปลก

อวิ้นหลันตกใจอย่างมากกับผลลัพธ์ของโอสถเม็ดนี้แถมหลินเฟยยังบอกอีกว่าเป็นเพียงระดับต่ำแน่นอนว่าต้องมีระดับสูงกว่านี้เป็นแน่หากนี้คือโอสถระดับต่ำแล้วโอสถระดับสูงทั่วไปที่มันเคยกินคงไม่เป็นเพียงแค่ก้อนสมุนไพรหรอกรึ ?

"อืม....ชุดเจ้ามันขัดตาข้าแปลกๆนะเอาล่ะเจ้าก็เป็นศิษย์ข้าแล้วจะแถมให้ก็แล้วกัน"

แป๊ก !!

หลินเฟยดีดนิ้วหนึ่งครั้งทำให้ชุดของอวิ้นหลันกลับกลายเป็นชุดที่คล้ายของหลินเฟยอย่างมากแต่ต่างกันตรงที่เป็นเพียงแค่ชุดคลุมธรรมดาไม่มีเครื่องประดับอะไรนอกจากรูปดาวหนึ่งดวงที่ติดอยู่ที่อกซ้ายและลวดลายที่สวยงามน่ามองชุดสีขาวที่ประดับด้วยลวดลายคล้ายชุดของหลินเฟยแต่เพียงต่างกันตรงที่ความสวยงามของชุดเทียบหลินเฟยไม่ติดฝุ่นแม้แต่น้อยผมสีดำและดวงตาสีมรกตช่างเข้ากับชุดที่สวมอยู่อย่างน่าประหลาดหลินเฟยจึงไม่คิดลำเอียงและดีดนิ้วอีกครั้ง

แป๊ก !!

ชุดของทุกคนก็ได้กลายเป็นชุดที่หลินเฟยสวมอยู่ลวดลานเดียวกับหลินเฟยครบถ้วนต่างกันเพียงแค่เครื่องประดับไหล่ซ้ายของทุกคนประดับด้วยสัตว์ประจำกายของแต่ละคนทำให้ดูสวยงามนัก

ส่วนของหลินเฟยเพียงแค่แต่งเติมเครื่องประดับเกราะไหล่ด้านซ้ายเป็นหัวของมังกรสีทองอร่ามทำให้ดูสูงศักดิ์อย่างล้นหลาม

อกด้านซ้ายของผู้ติดตามแต่ล่ะคนประดับด้วยดวงดาวเจ็ดดวงเหมือนกับยศของนายทหารส่วนของหลินเฟยเป็นรูปหัวของมังกรที่มองมายังด้านหน้าอย่างองอาจซึ่งทำให้ผู้พบเห็นต่างรู้กันได้ว่าคนผู้นี้เหนือกว่าทุกคนในกลุ่ม

"นี้เป็นของขวัญจากข้าให้พวกเจ้าต่อไปหากข้าตั้งนิกายพวกเจ้าจะมียศสูงสุดเป็นรองเพียงข้าเท่านั้น"

""""""ขอบพระคุณเจ้าค่ะ/ขอรับ""""""

หลินเฟยหันมาทางอวิ้นหลันที่นั่งคุกเข่าและยังตกตะลึงกับการเปลี่ยนแปลงอยู่

"ส่วมเจ้า...อวิ้นหลันถึงข้าจะให้เจ้าอยู่เพียงแค่ระดับหนึ่งดาวแต่ก่อนที่ข้าจะก่อตั้งนิกายข้าขอให้เจ้าใช้พลังของตนที่เรียนรู้จากพวกข้าทำให้มันเพิ่มขึ้นดาวจะเพิ่มขึ้นตามความแข็งแกร่งและการฝึกฝนของเจ้าหากเจ้าอยากอยู่ในต่ำแหน่งห้าดาวก็จงฝึกฝนเพื่อคว้าตำแหน่งนั้นมาซ้ะ"

หลินเฟยตั้งเป้าหมายให้อวิ้นหลันทันทีเพราะคิดว่าถ้าเขามีเป้าหมายที่อยากทำให้สำเร็จแล้วเขาจะต้องตั้งใจฝึกฝนอย่างแน่นอนซึ่งมันได้ผล

"ขอรับ !! ศิยษ์จะตั้งใจฝึกจนถึงระดับห้าดาวเพื่อไม่ให้ท่านอาจารย์ต้องผิดหวัง !!"

"ดี !"

หลินเฟยหันหน้ามาทางกลุ่มของตนและเรียกให้อวิ้นหลันมารวมกลุ่มด้วยและกล่าว

"ได้เวลาที่พวกเราจะไปทักทายคนในตระกูลหลินกันแล้วหล่ะ ! ไปกันเถอะ !"

"""""""เจ้าค่ะ !! / ขอรับ !!"""""""

.........

ณ จวนตระกูลหลิน

"ท่านพ่อ ! ข้าว่ารอให้หลินเฟยกลับมาก่อนค่อยลงมือเถอะขอรับ...อีกฝ่ายเป็นถึงองค์รัชทายาทเลยนะขอรับ"

หลินโม่ที่ได้ฟังที่หลินหยวนกล่าวถามก็มีสีหน้ากังวลขึ้น

"หลินเฟยตอนนี้ข้าคงไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาตอนไหนไม่แน่หลังจากที่เขากลับมาพิธีอาจจะเสร็จสิ้นไปแล้วก็ได้"

หลังจากนั้นหลินดยว่ก็รีบเอ่ยปากขึ้น

"น้องเล็กจะต้องช่วยพวกเราได้เป็นแน่เจ้าค่ะท่านปู่ !! ข้ามีความรู้สึกว่าน้องเฟยกำลังจะกลับมาเร็วๆนี้แล้ว"

หลินฟางก็เสริมด้วยอีกคน

"ใช่แล้วท่านปู่ !! เสี่ยวหลิงเยว่นั้นเป็นคนที่น้องเล็กมีใจให้ข้าว่าน้องเล็กคงไม่อยู่เฉยๆเป็นแน่!!"

หลินโม่และทุกคนพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วยทั้งหมดได้พูดคุยกันต่อจนมืดค่ำก่อนจะแยกย้ายกันไปเพื่อพักผ่อน

.........

ทางด้านของหลินเฟยที่เดินทางมาเพียงแค่ข้ามคืนก็พาพรรคพวกของตนมาถึงหน้าประตูจวนในยามสายๆพอดิบพอดี

หลินเฟยคงคิดว่าทุกคนกำลังทานข้าวเช้ากันอยู่จึงรีบเดินนำและไม่ลืมที่จะถอดหน้ากากออกและเดินนำทุกคนเข้าบ้านไป

หลินโม่ที่กำลังนั่งทานข้าวและทุกคนทั้งตระกูลรู้สึกถึงคนบางกลุ่มจึงพากันออกไปดูที่ลานหน้าจวน

หลินโม่และคนอื่นๆไม่เว้นแม้แต่สาวใช้และพ่อบ้านต่างตกตะลึงกันจนตาค้างที่หลินเฟยจะกลายเป็นบุรุษงามล่มทวีปเช่นนี้และยังมีผู้ติดตามอีกมากมายขนาดนี้แต่ล่ะคนก็ทั้งหล่อทั้งสวยงามอย่างหาตัวจับได้ยากยิ่ง

"หลานเฟย !! เป็นเจ้าจริงๆด้วย !!"

หลินโม่โถมเข้ากอดหลานรักของตนทันทีหลินเฟยก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรก็ยิ้มและกล่าวว่า

"ท่านปู่ ข้ามิใช่เด็กน้อยแล้วทำแบบนี้ข้าก็เขินเป็นนะขอรับ"

"ฮ่าๆๆๆ หลานเฟยหลานรู้มั้ยว่าหลานตอนนี้กลายเป็นชายรูปงามไปแล้วฮ่าๆๆ แล้วคนเหล่านี้คือใครกันรีบๆแนะนำให้ปู่รู้จักเร็วๆสิ"

หลินเฟยยิ้มและกล่าวตอบไปว่า

"คนพวกนี้คือครอบครัวใหม่ของพวกเราขอรับท่านปู่..เป็นทั้งครอบครัวและผู้ติดตามของข้าในเวลาเดียวกันทุกคนนั้นล้วนแต่อยู่ในระดับไม่ต่ำกว่าเทพเซียนขอรับ"

หลินเฟยกล่าวเสียงเรียบแต่ทุกคนตอนนี้อ้าปากค้างอย่างตกตะลึงและบางคนก็ขาอ่อนจนคุกเข่าลงกับพื้นสีหน้าของหลินโม่ตอนนี้ยินดีอย่างหาใดเปรียบเรียกได้ว่าตายไปซะตอนนี้เขาก็ไม่มีอะไรค้างคาใจอีกต่อไปแล้ว

ทั้งหกคนต่างประสานมือแนะนำตัว

"ข้าหลินหงส์ลี่เจ้าค่ะ !!"

"ข้าหลินชิงเอ๋อเจ้าค่ะ !!"

"ข้าหลินอี้เจ้าค่ะ !!"

"ข้าหลินลู่หงส์เจ้าค่ะ !!"

"ข้าหลินเสี่ยวมาวเจ้าค่ะ !!"

"ข้าหลินซุนเฉินขอรับ !!"

หลังจากที่ทั้งหกคนแนะนำตัวเสร็จหลินเฟยก็เดินมายืนข้างๆอวิ้นหลันและกล่าว

"ท่านปู่คนนี้ข้าอยากจะอวดท่านนักเขาคือลูกศิษย์คนแรกของข้า...แนะนำตัวเลยสิ^^"

อวิ้นหลันประสานมือและกล่าว

"ข้าน้อยนามว่าอวิ้นหลันคารวะผู้อาวุโส"

หลินโม่โบกมือเชิงว่าตามสบายและแล้วหลินโม่จึงนึกถึงเรื่องนึงได้ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังและกล่าวออกมา

"หลานเฟย !! ตอนนี้เสี่ยวหลิงเยว่นางถูกบังคับให้แต่งงานกับองค์รัชทายาท เจียงมู่ ปู่ต้องขอโทษเจ้าที่ปู่ช่วยอะไรนางไม่ได้เพราะอีกฝ่ายนั้นอยู่สูงเกินเอื้อมนัก"

เรื่องราวมีอยู่ว่าเสี่ยวหลิงเยว่นางได้ไปงานเลี้ยงที่พระราชวังโดยได้รับจดหมายเชิญจากองจักรพรรดิพอนางเข้าไปเข้าร่วมงานเลี้ยงนั้นองค์รัชทายาทเห็นนางจึงได้เกิดความอยากได้นางมาครอบครองมันทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้นางมาเชยชมมันนั้นมีหญิงงามมากมายแต่เพราะความงามนั้นไม่แม้แต่จะสูสีกับเสี่ยวหลิงเยว่มันจึงอยากได้หลินเยว่มาดับราคะหาได้รักนางจริงไม่มันใช้ทุกวิถีทางเพื่อจะพิชิตใจนางแต่กลับไม่เป็นผลเลยแม้แต่น้อยจนมันต้องไปของพระบิดาของมันออกราชโองการเพื่อที่ตะให้นางขัดขืนไม่ได้และก็เป็นอย่างที่มันหวังเสี่ยวหลินเยว่ไม่อาจจะขัดราชโองการได้นางจึงต้องยอมตกแต่งอย่างไม่เต็มใจนักและอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันแต่งงานของนางแล้ว

หลินโม่กล่าวต่ออีกว่า

"ตอนนี้นางกำลังกินงานเลี้ยงที่จัดขึ้นเพื่อสายสัมพันธ์ระหว่างนางกับองรัชทายาทอยู่เจ้าพอจะมีทางช่วยนางรึไม่หลานเฟย"

หลินเฟยแสยะยิ้มตนไม่ยอมเป็นแน่หากผู้หญิงของตนถูกคลุมถุงชนเช่นนี้คงอยู่เฉยๆไม่ได้

"หากราชวงศ์เจียงไม่ล่มสลายภายในวันนี้อย่ามาเรียกข้าว่าหลินเฟย !!"

หลินเฟยหันมาสั่งรรคพวกด้วยเสียงที่ราวกับฟ้าผ่าลงมายังกลางหัวใจ

"ลี่เอ๋อ !! ชิงเอ๋อ !! อี้เอ๋อ !! หงส์เอ๋อ !! มาวเอ๋อ !! ซุนเฉิน !! อวิ้นหลัน !! ตามข้ามา !!"

"""""""เจ้าค่ะ !!! / ขอรับ !!!"""""""

มิเคยมีใครมาแย่งของของตนไปได้หากใครมันแย่งชิงไปมันจะต้องคืนมาเป็นพันเท่า

...ติดตามตอนต่อไป

------------------------------------------------------------------------------------------------

มีความสุขทุกทีที่ได้เห็นรีดค้าง ฮ่าๆๆๆๆ