คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : kriS.HO + Fly away! + EP.4
นอ่าน็น้อย อแ่อมเม้น์เป็นำลัใหน่อยนะะ *ปาหัวใ*
KRIS x HO
- Fly away! -
ep.4
ไม่มีประโยใๆามมาหลัานั้น ผมไ้แ่นั่ิทบทวนว่าัวเอทำอะไรพลาไปบ้า แ่ไม่ว่าะพยายามนึเท่าไหร่็นึไม่ออะที นานเือบั่วโมที่ิ้วผมมวมุ่นนปว เหนื่อยไปทั้ายทั้ใ
“ห้าวววววววววววว~ ”
เสียหาวอพี่เมเนัมาเรื่อยๆไม่า ผมนึหุหิทุรั้ที่ไ้ยิน ทั้ๆที่มันไม่ไ้ัน่ารำาอะไรนั สาเหุริๆอาแ่เพราะผมอยาให้พี่เมเนหายไปัวไปเนี่ยแหละ! ผมะไ้เลียับไอัวเล็ี่เ่านี่ะที!
“ห้าววววววววววว~ ันะแวะอที่ร้าน้าหน้านะ ะเ้าห้อน้ำะหน่อย ส่วนพวนายิน้าวัน่อน แล้ว่อยเินทา่อ”
ไม่มีใรอบรับแ่ยัไ็เลี่ยไม่ไ้ ุนมยอนปลเบลท์อัวเอออทันทีที่รถอ พี่เมเนับเรื่อแล้วเินนำออไป่อนเพื่อน ผมเลยอาศัยัหวะนั้นรั้้อมือเล็ไว้
“นายเป็นอะไรไป??”
“ปล่อยผมนะฮยอ! ”
“อบันมา่อน!!”
“ไม่!! ปล่อย!!”
“อย่าื้อนะุนมยอน! อบันมา!!”
ผมะอุออไปอย่าเหลืออ ผมนั่เียบอึอัมาลอทา และถ้าอนนี้ผมยัไม่ไ้ำอบ มีหวัไ้มีโศนารรมเิึ้นแน่!
“ผมเ็บ!”
“ถ้าั้น็อบันมาีๆสิ!!”
“ผมเ็บ!!!! ปล่อยผมไ้แล้วฮยอ!!!”
มือเล็อี้าพยายามแะมือผมออทุวิถีทา ทั้ิทั้่วน ใบหน้าเรียวใสึ้นสี้วยวามโรธ
“หยุิ้นแล้วอบมาะ!! ฮยอทำอะไรผิ?? นายโรธอะไรอยู่ันแน่ห้ะ??”
“ผมิถึทุๆน!!! ผมไม่อยาเห็นหน้าฮยอแล้ว!! ปล่อยนะ!”
“ทำไมละ??? ฮยอทำอะไรผิไป?? อบไ้มั้ย....”
ุนมยอนมอผม้วยแววาเศร้า เาไม่อบ ร่าเล็ทั้ิ้นทั้ผลัผมออ ผมเลยรวบัวเามาอไว้แน่น ผมยอมแล้วริๆ อแ่ไุ้ยันให้เ้าใ ผมยอมให้เาทุบผมนายเลย็ไ้...
“ปล่อยนะ!!!! ผมหายใไม่ออ!!!! ฮยอ! ฮือออออออ ผมเ็บ!!”
เสียปล่อยโฮัึ้นพร้อมับแรัืนที่สบล ร่าบานิ่ไปภายใ้อ้อมแน
“ฮยออโทษ อย่าร้อเลยนะ....”
ผมระับอ้อมอปลอบ แ่นัวเล็ลับนิ่ทื่อปิเสธอ้อมอนั้น ใผมเ็บนา อยาะร้อไห้อแเหมือนเ็ๆะให้ไ้ อะไรทำให้เาลายเป็นแบบนี้ไปไ้นะ
“็เพราะฮยอเป็นะแบบนี้....”
ู่ๆเา็พูึ้นเสียแผ่ว
“เพื่อัวเอ....ใระเ็บปวแ่ไหน็ไม่สนใ นาผมบอว่าเ็บ ทั้ะโน ทั้ร้อไห้....”
“........”
“ฮยอ็ไม่ยอมปล่อยผมะที....”
หัวใผมหล่นวูบลพื้น รู้สึที่อบาึ้นมา้วยวามเ็บ ผมรู้ว่าที่เาพูมันไม่ไ้หมายถึเรื่อที่ผมับ้อมือเา เท้าเล็ๆนั่นำลัเหยียบย่ำวามรู้สึผมอีรั้...ุนมยอนำลัยี้หัวใผม้วยเท้าอเารั้แล้วรั้เล่า วามรัอผม....
สำหรับเามัน็แ่วามเห็นแ่ัวสินะ....
ผมุนพูไม่ออ ที่เาพูเป็นเรื่อริทุอย่า.....ผมมันเห็นแ่ัว เห็นแ่ัวที่ไม่สนใวามรู้สึนอื่น เห็นแ่ัวที่ไม่ยอมปล่อยเาไป เห็นแ่ัวเอเพื่อไม่ให้เสียเาไป....
“ผมเลีย เลียนแบบนี้ที่สุ...”
“โห! เมื่อืนนายยับอรัันอยู่เลย!”
เพียะ!!!
มือ้าที่ำ้อมือเล็ไว้ร่วล้าๆ ร่าเล็รหน้าหอบถี่ ในวาลมเอ่อลอไป้วยหยาน้ำ แ้ม้าที่โนมือเล็นั่นบำลัาึ้น้าๆเหมือนสายาเาไม่มีผิ ผมนิ่อึ้ไป รู้สึใและเ็บปวอยู่้าในนุ นั่นยิ่ทำให้ผมยิ่ั้ำถาม.....ทำไมเาถึลับมาเป็นแบบนี้??
ทำไม?!
ผมระาประูออ่อนะวิ่ไปที่ประูำแหน่นับแทน ุนมยอนหันวับมามอ้วยวามใ ทันทีที่ปิประู ผม็ล็อรถแล้วสาร์ทเรื่อเลี้ยวออไปทันที
“ฮยอทำไรนะ!!!! บ้าไปแล้วรึไ!!!!”
ใ่!! ันบ้าไปแล้วุนมยอน! ผมไม่ฟัเสียโวยวายที่ัึ้นา้านหลั เสียโทรศัพท์ัึ้นหลายร้ัิ่อัน แ่พอผมไม่รับ ไม่นานนที่โทรเ้ามา็โทรเ้าเรื่ออุนมยอนแทน
“อยู่ๆฮยอ็ับรถออมาฮะ!! ฮือออ เราลับมาทาเิมอีแล้ว ฮยอ่วยผม้วย!!!”
เสียุนมยอนฟ้อนปลายสายยิ่ทำให้ผมโมโห! เท้า็พาลเหยียบันเร่นมิ นอีฝ่ายร้อออมา้วยวามลัว เสียโทรศัพท์ัระทบพื้นรถ้านหลั
“หยุนะ!!! ฮยอะไปไหน!! หยุเี๋ยวนี้!!! ฮือออ”
เสียะอระนสะอื้นั้ามมาเป็นระยะ แ่ผมไม่สนใ ยัเร่เรื่อับออไปให้ไลที่สุ....
็ผมมันเห็นแ่ัวนิรับ...
“ฮยอะทำอะไรันแน่!”
“หนีไละ!! ในเมื่อนายำลัะหนีันไป! ัน็ะพานายหนีเอ ุนมยอน!!”
“บ้าไปแล้วเหรอ!!! ฮยอิอะไรอยู่!!!”
“นายนั่นแหละ!!! ิอะไรอยู่!? ห้ะ!”
“ผมลัวแล้ว!!! หยุ!!!!”
ยิ่เาโวยวายยิ่ทำให้ผมหุหิ า 120 ิโลเมร่อั่วโม ่อยๆเ้าสู่วามเร็วที่มาว่านั้น และมันะเพิ่มึ้นเรื่อยๆามเสียออีฝ่าย! ผมเ็บและท้อในอยาะบ้าาย ทำไมันุนมยอน....ทั้ๆที่ันบอรันายไปนหมหัวใแบบนั้นแล้ว ทำไมนายยัทำแบบนี้ับัน.....ทำไม?
“พอเถอะฮยอ! พอะที!! ผมทนไม่ไหวอี่อไปแล้ว!!!”
หยุพู....
“ผมไม่อยาทำผิอีแล้ว!! ฮืออออ ฮยอำลัทำร้ายทุๆนนะ! ”
บอให้....หยุ
“ลับไปเถอะนะฮยอ!! ไ้โปร!! ”
หยุพู....ถึนอื่นะที!!!
“นายรัฮยอบ้ารึป่าว?”
ผมำพวมาลัยแน่น วาลมที่สะท้อนอยู่บนระมอหลันั่นำลัมอมาที่ผม วูบหนึ่ที่ผมเห็นร่อรอยวามเ็บปวในนั้น ทุอย่ารอบัวหยุนิ่ อนนี้ผมไม่ไ้ยินเสียอะไรทั้นั้นนอาเสียหัวใที่เ้นระทึอยู่ใน่ออ
“ไม่.....”
เอี๊ย!
“นายลับไปนเียวเถอะ”
........
kim junmyeon part :
วูบหนึ่ผมเือบเื่อเา...
ผมเห็นเาร้อไห้ผ่านระมอหลั ผมเห็น.....
“เอัวแล้ว”
ผมหันวับไปามเสียพู พี่เมเนเินเ้ามาในห้อโถอบริษัท่อนะนั่ลุมมับ้วยวามเหนื่อยล้า
“อนนี้เาอยู่ที่ไหน?”
ผู้ให่ท่านหนึ่อบริษัทถามึ้นเสียเรียบ ผมมอนอีหลายนในห้อที่มีสีหน้าเร่เรียไม่่าันไปมาเียบๆ พวเาโมโหับเรื่อที่เิึ้นมาแน่ๆ แม้แ่ัวผม....ผมยัโมโหัวเอเลย
“ที่หอรับ”
“เห้อ.....”
เพราะผมเป็นห่วนนนั้นมาเหลือเิน....
“สรุปเราะเอายัไับริสีละรับ?”
ผมหันวับไปมอผู้ให่ในห้อ ่อนหน้าผมเล่าเรื่อทั้หมให้เาฟัไปแล้ว แู่เหมือนพวเาะยัไม่เ้าใเรื่อที่เิึ้นบนรถมาว่าเรื่อที่พวเราหายัวไปในอนแร และาเหุาร์ล่าสุทำให้พวเาเล็วามผิไปที่ริสฮยอนเียว
“ปล่อยเาพั่อนเถอะรับ ีที่อนนี้ยัไม่ัมแบ็ แล้วนายละุนมยอน...โอเึ้นแล้วใ่มั้ย?”
“ฮะ....”
“ให้ายเถอะ นี่เราทำานับนไม่มีสิิรึยัไ? ไหนเล่า่อสิ....ู่ๆเา็อรถทิ้นายไว้ในรถ แล้วเินไปามถนนนเียวใ่มั้ย?”
หนึ่ในบอร์บริหารหันมาถามผมามหลัเสียถอนหายใยาวเหยียอเา
“ฮะ เพราะน้ำมันำลัะหม ฮยอ็เลยะเินลับไปามเมเนเอร์ฮยอรับ”
“เหรอ....แล้วพวนายับรถหนีออไปอีรั้ทำไม?”
ผมเียบ...
“มีปัหาอะไรันรึป่าว?”
ผมลืนน้ำลายลออย่ายาลำบา วามลัวทำให้ผมเิเป็นใบ้ึ้นมาะั้น
“ไม่รับ ไม่มี”
“แ่ที่ันุยับเ้าเมื่อี้มันไม่ใ่แบบนั้นนิ...?”
“รับ?”
พี่เมเนพูึ้นแทรพลามอผมอย่าไม่เ้าใ นี่ริสฮยอิะทำอะไรันแน่?
“ริสฮยอบออะไรฮยอเหรอฮะ?”
“เห้อ ริสมันบอว่ามันใพานายหนี....ั้แ่แร”
“อะไรนะรับ?”
อบาผมร้อนึ้นโยอัโนมัิ หัวใบีบรันเ็บ เาทำแบบนั้นทำไม?
“สรุปเายอมรับแล้วสินะว่าใหนี ไม่ไ้แ่เมาอย่าที่นายว่า....”
“ไม่นะรับ! เราแ่เล่นสนุริๆ!”
ู่ๆผม็เิลัวแทนอีนึ้นมาะั้น ปิเสธไม่ไ้เลยว่าผมเป็นห่วร่าสูนั่นมาแ่ไหน
“เหรอ? แล้วทำไมนายถึรับโทรศัพท์ันแล้วโวยวายให้มารับนานั้นละ แถมไอารที่ริสับรถหนีแบบนั้นมัน็ไม่เมเนส์้วย....”
ทุนในห้อ้อมาที่ผมเป็นาเียว บรรยาาศวนอึอัทำให้ผม้อ้มหน้าลยอมำนน ะโหไป็เท่านั้น....
“เาแ่แล้ผมนะรับ”
แ่ผม็ะไม่พูวามริเหมือนัน!
“หืม? แล้?”
“รับ เพราะผมโทรมาหาึฮวานฮยอว่าเราอยู่ที่ไหน....ือ อนแรพวะะลับันเอนะรับ”
“โธ่......ิอะไรเป็นเ็!”
ทุนูะเื่อในสิ่ที่ผมพูไม่น้อย ผมถอนหายใออมาอย่าโล่อ หวัอยู่ลึๆว่านที่ผมปป้อะไม่ทำอะไรบ้าๆอี
“ถ้าั้นเธอลับไป่อนเถอะ ันอุยับผู้ัารเธอหน่อย ”
ผมลุึ้นโ้ลาทุนในห้อ หยิบโ้ทเรียมเินไปที่ประู แ่ไม่ทันะไ้เอื้อมไปเปิ ็มีนเปิมันเ้ามาาอีฟา ผมะัไปเล็น้อยเมื่อสบาับผู้มาใหม่ แววามล้าออีฝ่ายวัลับไปอย่าเย็นา บรรยาาศรอบัวผมเียบสั ร่าสูเินผ่านผมไปไม่แม้แ่ะทั...ปลายนิ้วอเาเียเ้าับ้อมืออผม แม้มันะแ่เล็น้อย แ่ผม็สัมผัสไ้
“อ่าว นายมาแล้วเหรอ”
เสียัไล่หลัมาพร้อมับประูที่ปิล แทนที่ะออเิน าผมลับนิ่ราวับถูรึไว้ที่หน้าประู อบาเริ่มร้อนผ่าวึ้นมาอีรั้เมื่อนึถึสายาเย็นาเมื่อรู่ รู้สึไมุ่้นเยเสียนใเสีย...
นี่เป็นรั้แรที่ผมไ้รับมันาเา....
นานทีเียวที่ผมยืนน้ำาลออยู่หลัประูบานหนา แ่เพียประูั้น ผมลับไม่ไ้ยินเสียใๆลอมาาอีฟาแม้แ่น้อย วามลัวและเป็นห่วเพิ่มึ้นเป็นเท่าทวี เพราะสายาที่เย็นานั่น สายาที่ว่าเปล่า.....ทำไมเาถึูริัแบบนั้นละ? เาแ่หลอเล่นับผมไม่ใ่เหรอ?
ทำไม้อทำเหมือนรัผมริๆแบบนั้น้วย....
........
ผมััวเออยู่ในห้อนเียวหลัาลับมาถึหอ เฮุนเอ็พอะรู้ว่ายัไม่ถึเวลาที่ะถาม เาเลยเสนอัวเอไปนอนับแบฮยอนแทน ในอนแรไม่แปลที่ผมะโนรุมยิำถามใส่าเมมเบอร์ แ่เมื่อผมทำท่านอย์และพูน้อย ทำให้พวเาพอะเ้าใอะไรไ้ เลยเียบไปไม่ัไร้อะไร่อ
๊อๆ
เสียเาะประูัึ้นเบาๆในวามเียบ ผม่อยๆหยััวลุึ้นไปเปิ อี้ิฮยอยืนอยู่รนั้น หน้าาวใสสะท้อนแสไฟภายนอแลูัวล ผมเอ็พอะเ้าใสาเหุอยู่นะ
“เ้าไปไ้มั้ย? นายนอนแล้วรึยั”
“ยัฮะ”
ผมเินนำอีฝ่ายเ้ามานั่ลบนเียัวเอ ่อนที่เาะนั่ลบนเียเฮุน้าๆผม อี้ิฮยอแลูอึอันผิสัเ เาเียบพัหนึ่่อนะเยหน้าึ้นมาสบา
“นายั้ใหนีไปับริสฮยอริๆใ่มั้ย?”
ราวนี้เป็นผมเอที่อึอั ระอัระอ่วนน้อหลบา
“ริๆ้วยสินะ”
“ไม่ใ่อย่าที่ฮยอินะ! เราแ่เมา! แล้ว็เล่นอะไรไม่รู้ัิเท่านั้นแหละฮะ!”
เามอผมอย่า่าใอยู่รู่หนึ่
“นายว่าเป็นไปไ้มั้ยที่ริสฮยอะโรธฮยอนะ”
อี้ิฮยอถามึ้นื่อๆ แ่ผมลับละอายนุอยู่้าใน....
“ไม่หรอฮะ ริสฮยอไม่เยโรธฮยอเลย เา...รัฮยอนะฮะ”
เ็บ...
“เหรอ...”
ถึะอบออไปแบบนั้น แ่สีหน้าเายัูัวลเหมือนเิม.....นี่เาำลัสสัยอะไรอยู่ันแน่?
“ุนมยอน.....”
ู่ๆเา็เรียื่อผม สีหน้าอเายัรุ่นิอะไรบาอย่าลอเวลา
“แล้วนายว่า.....ริสฮยอ”
“........”
“ริสฮยอแอบมีนอื่นรึป่าว....”
หัวใผมแทบหยุเ้นเสียรนั้น รู้สึัวร้อนผ่าวเหมือนับไ้ นี่สินะที่เาเรียว่า ' ร้อนัว'
“เาอบแอบไปเล่นโทรศัพท์นเียวบ่อยๆ... ละ แล้วยัอบออไป้านอนานๆอี!”
“..........”
“แถมพัหลัมานี่เาทำัวห่าเหิน ไม่พูไม่าเหมือนเ่า! ฮึ...ฮยอรู้ัวีว่าเา้อมีนใหม่!! ”
น้ำาผมไหลออมา่อนอีฝ่ายเสีย้วย้ำ ผมรีบเ็มันออไป่อนที่เาะสัเเห็น รู้สึผินอยาะหายัวไปเสียเี๋ยวนี้เลย
็นเลวนนั้น ือ ผมเอ!
ถึะไม่ใ่ผมนเียว แ่ผม็ือหนึ่ในนั้น....หนึ่ในนที่หัหลัอี้ิฮยอ
“ไม่หรอฮะ....”
แ่ผมะบมันเอ และฮยอะไม่้อเ็บอี่อไป.....อี้ิฮยอโผเ้าอผม น้ำาอุ่นๆไหลึมเสื้อผมนื้น ผมัริมฝีปาลั้นเสียร้อไห้อัวเอ รู้สึผิึ้นมหาศาลอีรั้
“ฮือออออ ฮยอผิเอ ุนมยอน! เพราะฮยอระแวเลยถามเาออไปแบบนั้น!! ฮยอทำพลาอีแล้ว!”
“อะไรนะฮะ?”
อี้ิฮยอนิ่ไป่อนะหยััวึ้นนั่เหม่อ เาูเ็บปวมานผมใ
“ถ้าไม่ใ่เพราะฮยอหาว่าเาแอบมีนอื่น! ฮึ....เาไม่เมาแล้วหนีไปแบบนั้น!! อนที่เาหนีไป ฮยออิไม่ไ้.....ว่านนนั้นะเป็นนาย ุนมยอน ฮยออโทษ”
“.......”
“เาพร้อมะหนีไปลอเวลา เาำลัมีวามรั....”
“ะ ็ับฮยอไละฮะ”
อี้ิฮยอเียบไป เาปาน้ำาหยาสุท้ายึ้นสบาผม
“ไม่....ไม่ใ่ฮยอ”
ผมัวแ็ทื่อ......
“ นนนั้นไม่เยรู้ัวามรั ุนมยอน....เาไม่เยรัใรริๆมา่อน ”
หมายวามว่ายัไ?
.
.
.
“ฮยอวนผมหนีมาแบบนี้ทำไม?”
.
.
.
“นายอยารู้ใ่มั้ยว่าฮยอวนนายหนีมาทำไม”
“......”
“ฮยอิว่าเป็นเพราะนาย...ุนมยอน”
tbc.
ราม่าไปปะะ? ฮ่าๆ อนแรที่ิพล็อมานี่อยาะให้มันูหน่วเบาๆนะ
แ่นี่ัรามายิ่ว่าละรไทยแล้วอะ! อ่านแล้วเรีย! ฮ่าๆ
อีสออนบนะ้ะ อ่านแล้วไม่เ้าใลำับเหุาร์ยัไ็บอนะ
ะแ้ไให้ะ!! ^^
อบุรีทุท่านและอมเม้น์ทุประโยเลยนะะ
เรื่อนี้แ่ยาเพราะสำนวนับลำับเหุาร์ะ แถมยัันอี
ยัไ็อบุรีทุนที่ยัามอ่านเนอะ แ่อ่านอเ้า เ้า็ปลื้มแว้ววว! YoY
เอันอนหน้าะ ุ้บๆ :)
ความคิดเห็น