Be mine {FrauXTeito} [Yaoi 07-GHOST]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

อ่านเองละกัน แวะมาให้อาหารสัตว์เลี้ยงด้วยนะเออ

เนื้อเรื่อง

คำเตือน: เรื่องนี้คือ Yaoi ถ้ารับไม่ได้ก็กดออกนะคะ

        Be mine {FrauXTeito}

[Yaoi 07-GHOST] 

Story and Credit By:www.fanfiction.net/s/6772724/1/Be-Mine<<<คนๆ นี้เขาเป็นคนแต่งฮะ ไรท์ชอบเรื่องของเขาก็เลยเอามาแปลให้อ่านกันฮะ

Translate By: PK Writer

“พรุ่งนี้ก็วันวาเลนไทน์แล้วสินะครับ” ลาบราดอร์พูดพร้อมยิ้ม เขารักวันวาเลนไทน์เช่นเดียวกับเหล่าดอกไม้ของเขาที่กำลังเบ่งบานเพราะกำลังมีความสุข มันช่างเป็นวันที่แสนจะดี ที่เราจะได้มอบของขวัญให้แก่กันเพื่อแสดงความรัก ไม่ว่าจะเป็นช็อกโกแล็ตแสนหวานหอม หรือตุ๊กตาหมีเท็ดดี้ตัวใหญ่แสนน่ารัก

“แล้วมันทำไม”  ฟราวที่กำลังเอนพิงต้นไม้ใหญ่ก็ได้ถามอย่างเบื่อๆ

“ที่ลาบราดอร์จะพูดก็คือ...นายก็จะต้องไปให้ของขวัญเทย์โตะคุงด้วยน่ะสิ” คาสเตอร์เดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มเย้ย ในขณะที่ลาบราดอร์แอบหัวเราะเบาๆ

“เฮ้ย!!?  ไหนเป็นฉันล่ะฟระ!! ฉันไม่ได้มีความรู้สึกอย่างนั้นกับไอ้เปี๊ยกนั้นสักหน่อย!!!” ฟราวทำตาโตและพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ

“ก็ไม่มีใครบังคับให้นายทำหรอกนะ พวกเราแค่เห็นว่านายกับเทย์โตะคุงก็มีช่วงเวลาดีๆ ร่วมกันเยอะนี่ครับ ก็ถือว่าเป็นการมอบของขวัญเพื่อฉลองช่วงเวลาดีๆของทั้งคู่ก็ได้นะครับ”

“เออ เอาเถอะ...” ฟราวลุกขึ้นพร้อมเดินสายหัวจากไป ในขณะที่คาสเตอร์ได้แอบคุยเบาๆกับลาบราดอร์ว่า

“ความรู้สึกที่เทย์โตะคุงมีให้ฟราวหน่ะแล้วคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับว่าฟราวจะรู้สึกเช่นนั้นไหมด้วยล่ะสินะ” คาสเตอร์พูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเลิกสนใจ2คนนั้นแล้วเดินเล่นลงไปที่ข้างล่างของเนินเขา


 

“...ที่ไอ้พวกนั้นพูดก็ถูก ฉันควรจะจริงจังกับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อไอ้เปี๊ยกนั้นสินะ บางทีฉันน่าจะให้อะไรกับไอ้เด็กนั้นหน่อย...”  เขายังคงพูดกับตนเองในขณะที่กำลังเดินไปที่ห้อง “ฉันคงจะมีความรู้สึกกับหมอนั้นแบบนั้นไม่ได้...เอ่อ ...ฉันควรจะเอ่อ...เข้าใจมากกว่านี้...”

“พูดถึงใครอยู่หรอ? บิชอปฟราว” ฟราวหยุดเดินด้วยความตกใจพร้อมกับหันหลังกลับไป พบกับเด็กหนุ่มผมบลอนด์ตาสีเข้มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

“เอ่อ ฮาคุเร็น... เป็นไงบ้าง~?” เขาถาม

“ก็สบายดี...แล้วคุณล่ะ?” ฮาคุเร็นตอบโดยน้ำเสียงที่ซ่อนความอยากรู้อยากเห็นอยู่ข้างใน

“ก็...กำลังสับสนนิดหน่อย...”  ฟราวตอบพร้อมมองเหมือนกำลังอยากจะขอความช่วยเหลือจากเด็กหนุ่มตรงหน้า

“โอ้จริงเหรอ?  ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยก็บอกนะ บิชอปฟราว”

“อืม...เวลาแกไปซื้อของขวัญวาเลนไทน์ แกเป็นไงบ้าง...” ฟราวถามอ้อมๆ

“ที่คุณถามเนี่ย คุณคงไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรให้เธอมากกว่าสินะ” ฮาคุเร็นถามย้อน

“เออ... ใช่...เธอเป็นพวกเอ่อ...จู้จี้จุกจิก...และฉันก็...ไม่รู้จะซื้ออะไรให้เธอน่ะ...” ฟราวพูดโกหกทวนลม แล้วก็เดินต่อ “หวังว่าฉันคิดอะไรออกนะ”

ก่อนที่ฟราวจะเดินจากไป ฮาคุเร็นก็ได้พูดขึ้นว่า

“เอ่อ เดี๋ยวครับบิชอปฟราว! คือ...เพื่อนผม เลโอนี่ เธอมาเยี่ยม แล้วเอ่อ...แล้วเธอก็รักการช็อปปิ้งซะด้วย...คือพอดีผมเองก็มีงานต้องทำอ่ะนะ แต่ผมก็มั่นใจนะ ว่าเธออาจจะอยากออกไปเที่ยวซื้อของ แล้วก็อาจจะช่วยคุณเลือกได้แน่..”

“อืม ก็ดีนะ ขอบใจมากฮาคุเร็น ฉันจะรอตรงนี้แหละ”

ฟราวยืนมองเด็กหนุ่มที่วิ่งออกไปตามหาเพื่อนเขา สักพักเขาก็กลับมาพร้อมกับเด็กสาวร่างสูงหน้าตาน่ารัก พวกเขาแนะนำตัวก่อนที่ฮาคุเร็นจะกลับไปทำงานของเขาต่อ

“กำลังหาของขวัญอยู่สินะคุณบิชอป งั้นชักช้าอยู่ใย รีบไปกันเถอะ^^”

เธอพูดพร้อมเกาะแขนฟราวแล้วลากเขาเดินไป

ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เทย์โตะเดินออกจากห้อง แล้วเมื่อเขามองไปที่ประตูทางเข้า เขาก็มองเห็นฟราวที่กำลังเหมือนเดินควงกับเด็กสาวออกจากบริเวณโบสถ์ จู่ๆ เขาก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกของตนเอง

“ไอ้บิชอปกระล่อนเอ๊ย นายก็ดีแต่ไล่จับผู้หญิงอย่างงี้แหละ...”

เขาเดินมาตรงสวนที่อ้างว้าง ก่อนที่จะนั่งถอนหายใจตรงบริเวณน้ำพุ ต่อมาไม่นานเขาก็รู้สึกถึงหยดน้ำที่กำลังไหลอาบหยดอยู่บนหัวของเขา เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นก่อนที่จะเห็น ราเซ็ท กำลังใช้ศอกท้าวหัวของเทย์โตะไว้อยู่

“สวัสดี ราเซ็ท” เขาทักทายพร้อมฝืนยิ้ม แต่ราเซ็ทก็สังเกตได้ว่าเขากำลังรู้สึกเศร้าอยู่ เธอทำเสียงสงสัยแล้วเอียงหัว

“เอ่อ..คือผมหงุดหงิดนิดหน่อย...แล้วมิคาเงะเองก็กำลังหลับปุ๋ยอยู่...คือผมเองก็หาคนมาคุยระบายด้วยไม่ได้...” ราเซ็ทเอื้อมมือไปลูบหัวเทย์โตะเหมือนกำลังพร้อมรับฟังปัญหาของเขา

“ก่อนหน้านี้ ผมเห็นฟราวเดินออกจากโบสถ์พร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง...ผมรู้ว่าเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับผม...แต่ผมก็รู้สึกบางอย่าง...”” ราเซ็ทขมวดคิ้วก่อนที่ก้มลงฟังต่อ

“ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไม...แต่เวลาที่เห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน...มันรู้สึกเหมือนมีอะไรมาป่นหัวใจผมแตกเป็นเสี่ยงๆ...” เขาพูดพร้อมถอนหายใจแล้วแล้ววางมือลงที่ข้างน้ำพุ

“ผมคิดว่า...ผมอาจจะรู้สึกแบบนั้นกับฟราวก็ได้...ผมรู้สึก...เจ็บเหลือเกิน...”

ราเซ็ทยิ้มขณะที่เธอเฝ้าดูเทย์โตะล้มตัวลงนอนข้างน้ำพุพร้อมกับหลับตาลงอย่างผ่อนคลายและล่องลอยออกไปสู่​​โลกแห่งความฝัน

ซึ่งตอนนั้นเอง ฟราวและเลโอนี่ก็กลับจากการช็อปปิ้งแล้วได้เดินเข้ามา

“ไปกับฉันรับรองความไม่แตกแน่ ถ้างั้นฉันขอตัวไปดูฮาคุเร็นทำงานก่อนนะ ไว้เจอกันใหม่นะ คุณบิชอปฟราว” เลโอนี่ยิ้มพร้อมเดินจากไป

ฟราวเดินยิ้มกลับมาที่ห้องก่อนล้มตัวนั่งบนเตียง เขาหยิบของขวัญออกมาชื่นชมพร้อมยิ้ม ในนั้นมีทั้งกล่องช็อกโกแล็ตรูปหัวใจ แก้วน้ำลายหมาน้อย ตุ๊กตาหมีเท็ดดี้ แล้วก็อมยิ้มลอลี่ป็อปที่เขียนไว้ว่า “BE MINE” นอกจากนี้แล้ว เขายังคิดที่จะเด็ดดอกไม้จากสวนของลาบราดอร์มามอบให้เทย์โตะอีกด้วย “ฉันควรจะทำอย่างนี้ งั้นสินะ?!!”

แล้วฟราวเดินออกมาจากห้อง ตอนนั้นเองเขาก็ได้สังเกตตรงน้ำพุ เขาเห็นราเซ็ทจ้องอยู่เหนือขอบของริมน้ำพุ และเขาก็เห็นเหมือนปอยผมสีเข้มที่กำลังนอนราบกับพื้น ฟราวรีบวิ่งไปแล้วก้มลงข้างเด็กหนุ่ม

“เฮ้ ไอ้เปี๊ยก เป็นไรอีก! ตื่นสิเว้ย!” เขาสะกิดพร้อมเรียก

“ห...หืม...” เด็กหนุ่มค่อยๆ ลืมตาขึ้น “ฉันง่วงนอนอยู่นะ...”

“ก็ไปนอนที่อื่นสิไอ้เปี๊ยก!! ฉันก็นึกว่าแกจะเป็นอะไรสักอีก...” ฟราวถอนหายใจโล่ง

“อะไรเล่า...!” เทย์โตะเงยหน้าขึ้นพร้อมตะโกนตัดพ้อ “ทำไมนายต้องมาสนใจฉันด้วย!?ทำไมนายไม่เอาเวลาไปไล่จับผู้หญิงแทนเล่า!!?” เมื่อเทย์โตะพูดเสร็จเขาก็วิ่งหนีไป โดยที่ฟราวยังคงมึนงงกับคำพูดของเทย์โตะอยู่

“...? เป็นอะไรของมันอีกล่ะเนี่ย??...โอ๊ย!” จู่ๆฟราวก็โดนราเซ็ทขมวดคิ้วก่อนสาดน้ำใส่หน้าฟราวด้วยความโกรธ

“เออๆ รู้แล้วล่ะน่า...”

“ทำไมไอ้เปี๊ยกนั้นต้องโกรธขนาดนี้ด้วย... แล้วที่ว่าไล่จับผู้หญิงนี่มันหมายความว่าไง?”ฟราวพยายามคิด เวลาผ่านไปสักพักเขาก็นึกออก

ไม่รอช้าเขาจึงตรงดิ่งไปห้องของเทย์โตะ

“เฮ้! ไอ้เปี๊ยก!! ฉันว่าแกต้องเข้าใจผิดแน่ๆเลยว่ะ!!!” ฟราวเปิดประตูเข้ามาในห้องก่อนที่จะมานั่งข้างเทย์โตะที่กำลังตาแดงกล่ำอยู่บนเตียง

“หมายความว่าไง?! ก็ฉันเห็นนายเดินควงกับผู้หญิงคนนั้น...แถมยังชวนกันออกไปนอกโบสถ์อีกด้วย...?!!” เทย์โตะตัดพ้อแล้วพยายามผลักฟราวออกจากเตียง

“ที่แกเห็นฉันเดินควงสาวออกนอกโบสถ์หน่ะ!! ก็คือฉันกับเพื่อนของฮาคุเร็นที่ชื่อ เลโอนี่ เราแค่ไปซื้อของกันเฉยๆ เท่านั้นเอง...”

“อะไรนะ?! ไปซื้อของ?? เหอะ! แก้ตัวได้ดีหนิ... งั้นก็บอกมาสิว่าทำไมนายต้องไปชื้อของด้วย?!”

“เหอะ...” ฟราวยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่จะเดินออกไป

เทย์โตะที่ยังมืนงงและเศร้าใจก็ได้แต่นั่งกอดหมอน “บางที...เราอาจจะระแวงมากเกินไป...เขาอาจแค่ไปซื้อของจริงๆ ก็ได้...”” สักพักเขาก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา

“อ่ะ เอาไปซะไอ้เจ้าเด็กเหลือขอ”ฟราวพูดพร้อมยืนถุงใส่ของขวัญสีแดงให้กับเด็กหนุ่มตรงหน้าเขา

“หือ...? อ..อะไรหน่ะ??” เทย์โตะถามด้วยใบหน้าแดงกล่ำ

“ก็ดูเองสิ...” ฟราวมองเทย์โตะด้วยใบหน้ายิ้มภูมิใจในขณะที่เทย์โตะกำลังตื่นเต้นกับของขวัญที่เขาเป็นคนมอบให้ เทย์โตะหยิบของนู่นนี่ออกมาดูเล่น แล้วจู่ๆ เขาก็หน้าแดงกล่ำยิ่งกว่าเดิม

“นาย...เอาจริง?” เทย์โตะหยิบลอลี่ป็อป แล้วอ่านคำว่า BE MINE ในนั้น ฟราวยิ้มก่อนที่...เขาจะกดร่างเทย์โตะทาบลงกับเตียงที่อ่อนนุ่ม

“จะไม่ให้เอาจริงได้ไงล่ะ? ก็แกเวลาเขินหน่ะ...ออกจะน่ารักซะขนาดนี้”

เทย์โกะรู้สึกถึงฟราวที่ก้มลงใกล้ชิดเขามากขึ้นจนเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของลมหายใจที่ปะปนไปด้วยควันบุหรี่ที่ฟราวสูบ ซึ่งตอนนี้กำลังคละคลุ้งอยู่บนร่างของเขา “นายควรจะหัดอมลูกอมมิ้นท์มาก่อนบ้างนะ...” เทย์โตะกระซิบ

“ชอบขัดอารมณ์อยู่เรื่อยเลยไอ้หนู” ฟราวหรี่ตาลง พร้อมลุกขึ้นมานั่งข้างๆเทย์โตะ แต่ตอนนั้นเองเขาก็สัมผัสได้ถึงมืออบอุ่นที่กำลังสวมกอดคอเขาไว้แน่นและตามด้วยริมผิวปากอันอ่อนนุ่มและบางเฉียบของเทย์โตะ เมื่อร่างสูงเห็นว่าร่างบางยอมเล่นด้วยจึงได้ลงแรงริมผิวปากตอบกลับก่อนที่จะค่อยๆ กดร่างของร่างบางทาบลงกับเตียงอีกครั้ง ร่างบางสัมผัสได้ถึงมือใหญ่และอบอุ่นของร่างสูงที่กำลังสอดเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ดและกำลังลูบไล้หน้าท้องของเขา

“ไม่คิดนะเนี่ยว่าแกจะน่ารักขนาดนี้...นึกว่าฉันทำอะไรผิดสักอีก...” ร่างสูงยิ้มเย้ยอย่างพอใจ

“อ...ไอ้บิชอปทะลึ่ง! มือนายกำลัง...!” ร่างบางหน้าแดงกล่ำและดึงเสื้อเขาลงไป “เดี๋ยวแกก็ชินเอง เจ้าหนู...” ร่างสูงยิ้มก่อนที่จะก้มจูบร่างบางอีกครั้ง

คลิก!~~ ขณะที่ทั้งคู่กำลังจะเล่นบทรักกันต่อ เสียงเปิดประตูของห้องเทย์โตะก็ดังขึ้น เมื่อทั้งคู่หันไปก็พบคาสเตอร์ ลาบราดอร์ และฮาคุเร็นที่กำลังรัวแฟลชถ่ายรูปของทั้งสองอยู่

“สุดท้ายพวกนายก็มา...อยู่ด้วยกันที่นี่สินะ...” คาสเตอร์พูดแซว

“โรแมนติกดีนะครับ ทั้งสองคน” ลาบราดอร์พูดพร้อมยิ้ม

“ยินดีด้วยนะ ฉันถ่ายเก็บไว้เป็นหลักฐานแล้วล่ะ รูปพวกนายที่กำลัง...”

ฟราวลุกขึ้นด้วยสีหน้าแดงกล่ำ “ไอ้พวกบ้า!!! หัดเคาะประตูก่อนสิเฟ้ย!!!”

เขาตะโกนด้วยความอายก่อนที่จะดันบิชอปทั้ง3ออกไปแล้วปิดประตูใส่ และเอาหัวชนกับกำแพงปิดหน้าตนเองด้วยความอาย แต่ตอนนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงมือและร่างกายแสนอบอุ่นที่กำลังสวมกอดเขาจากด้านหลัง

“ฟราว...” ร่างบางกระซิบเรียก

“.....อืม..” ฟราวลูบหัวแล้วเองมือไล้ตามเส้นผมของเทย์โตะอย่างอ่อนโยน

“Be mine?” เทย์โตะถามด้วยสีหน้าที่แดงเพราะความอาย

“.....ก็เป็นอยู่แล้วนี่...” ฟราวก้มลงกระซิบข้างหู

.

.
.

...แกเอง...ก็ต้องเป็นของฉันตลอดไปเหมือนกัน...”

 ขอบคุณที่อ่านนะฮะ หวังว่าคงชอบ