คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Part 8 ประชด (Special HyoTae...100%)
ในวันต่อมา
ที่บ้านของฮโยยอน (ร้านขายซีดีแห่งเดิม)
“ฮ้าวว~-o-”แทยอนเดินลงบันไดมาในชุดนักเรียนพร้อมกับหาวไปด้วยเนื่องจากเมื่อคืนเธอนอนไม่หลับเพราะคิดอะไรบางอย่างอยู่
“อ้าวหนูแทยอน ตื่นแล้วเหรอ”แม่ของฮโยยอนทักเมื่อเห็นแทยอนเดินลงมา
“ค่ะ คุณน้า”แทยอนยิ้มให้ก่อนจะมองซ้ายขวาหาคนที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอนอนไม่หลับเมื่อคืน
“ฮโยยอนล่ะคะ?”
“อ้อ ออกไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่หายมืดเลย เดินลงมาก็ทำหน้าเครียดๆ พอน้าถามว่าทำไมไปโรงเรียนแต่เช้าเขาก็บอกว่า จะไปเดินเล่นแล้วจะเลยไปโรงเรียนเลยนะ แทยอนรู้รึเปล่า ว่าฮโยยอนเป็นอะไร น้าไม่เคยเห็นยัยลูกบ้านั่นทำหน้าเครียดแบบนั้นเลย” แม่ฮโยยอนถามยาว แทยอนก็ไม่รู้จะตอบยังไงดี เป็นเพราะเธอรึเปล่า?
“หนูก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ งั้นหนูขอตัวไปโรงเรียนก่อนนะค่ะ”แทยอนพูดพลางโค้งให้แม่ของฮโยยอนหนึ่งทีแล้วเดินออกจากบ้านไป
-
-
-
(Special: Hyoyeon)
ที่โรงเรียน SM
เฮ้อ~ปวดหมองๆๆๆ!!><ทำไมฉันต้องมานั่งคิดอะไรที่ไม่ใช่เรื่องเรียนกับเรื่องเพลงด้วยนะ! โอ๊ย~!!ไม่เข้าใจเลยจริงๆโว้ย~!
“แกเป็นบ้าอะไรรึเปล่า? เฮดโฟนขัดข้องเหรอ?ฉันเห็นแกทึ้งหัวตัวเองอยู่นานแล้ว- -^” ปากกวนๆแบบนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้ยูริ หรือ ไอ้ลิงดำ ที่สิก้ามันเรียกนั้นล่ะ-*-
“ฉันไม่ได้บ้า และเฮดโฟนของฉันก็ไม่ได้ขัดข้องด้วย”
“แล้วเป็นอะไรเล่า ทำหน้ายังกับตูด-o-” ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในช่วงพักฉันจะเอามันไปฆ่าหมกส้วมในห้องน้ำ เพราะถ้าทำตอนนี้มันจะไม่ทัน- -++
“ฉันก็แค่เครียดบวกกับคิดมากด้วย อย่ามากวนได้มั้ยห๊ะ” ฉันบอกเด็ดขาดก่อนจะหยิบเฮดโฟนขึ้นมาใส่ฟังอีกครั้ง แต่พอกำลังจะใส่กลับถูกแย่งออกจากมือโดยฝีมือลิงข้างๆ
“มาคุยกันให้จบก่อนดิ อะไรทำให้แกคิดหนักขนาดนี้-o-”ไอ้ยูริมันถามอย่างจับผิด ฉันคงบอกไม่ได้หรอกมั้ง ว่าคนที่ทำให้ฉันคิดหนักในตอนนี้…..
คือยัยนั่น……
“ว่าไงเล่า ตกลงเรื่องอะไร”
“ไม่มี เอามานะเว้ย” ฉันพยายามเอื้อมไปคว้าเฮดโฟนกลับมา แต่ไอ้ลิงมันยังเอาหลบ
“อย่าบอกนะว่าแกทะเลาะกับพี่ซึงยอน-o-”
“เปล่า เอามานะ” ฉันเอื้อมไปคว้าอีกครั้งแต่ไอ้ลิงก็เอาหลบ ฉันกับมันแย่งกันไปมาอยู่ แง่ง~! เอาของข้าคืนมานะ!.V.
“เรื่องของแทยอนใช่มั้ย!?-o-”
กึก!
ร่างกายของฉันที่กำลังจะแย่งของก็หยุดโดยอัตโนมัติไปเลยทีเดียวล่ะ
“นี้แกอย่าบอกนะ ว่านึกถึงแทยอนอยู่นะ!?O_o”
“ทำไมฉันต้องนึกถึงคนที่ไม่ได้อยู่ที่นี่” มันรู้ได้ไงฟะ -_-
“แต่ปฏิกิริยาของแกมันบ่งบอกแน่ชัด-o-” รู้ดีไปทุกเรื่องเลยนะแก มิน่าขนาดเรื่องสิก้ากับทิฟมันยังรู้ ขนาดฉันยังรู้หลังมันเลย
“แกเป็นหมอกฤษณ์ คอนเฟริม์เหรอถึงรู้ไปหมด”
“อูย~ไม่เอาอ่ะ เป็นหมอลักษณ์ดีกว่า เป็นหมอคนนั้นเดี๋ยวโดนฟ้องอีก-o-” ดู๊~ดูมันกวนซิ-*-
“เอาเหอะๆไปเป็นหมอพรทิพย์นู้นไป๊~! ไอ้บ้า!”ฉันพลักหัวไอ้ลิงบ้านี้ไปทีนึง ก่อนจะคว้าเฮดโฟนกลับมาได้แล้วสวมมันเพื่อให้สมองคลายเครียด
บีทของเพลงมันไม่ได้ทำให้ฉันเลิกนึกถึงยัยนั้นเลยสักนิดเดียว……..
.
.
.
ตอนเย็น ที่บ้าน
ทำไม๊~มันถึงเซ็งอย่างงี้นะ-*- เฮ้อ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ทำไมมันถึงหงุดหงิดแบบนี้! ทำไมต้องเป็นห่วงยัยนั่นด้วย นี้มันก็ 6 โมงแล้ว ยัยนั่นจะไปไหนทำอะไรอยู่ก็ช่างซะเถอะ! เอ้อ โทรหาพี่ซึงยอนดีกว่าจะได้เลิกคิดมากซะที คิดแบบนั้นฉันเลยกดโทรศัพท์หาเบอร์ของพี่ซึงยอนแล้วโทรออกทันที
“[ฮัลโหล]”
“ฮัลโหลค่ะ พี่ซึงยอน”
“[จ้า ฮโย มีอะไรรึเปล่า]?”
“ไม่มีโทรไม่ได้เหรอค่ะเนี่ย”
“[ขี้ประชดจริงนะเรา]”
“แหะๆขอโทษค่ะ ก็อยากโทรมาชวน….” ฉันเว้นไปเมื่อเห็น……คนที่ทำให้ฉันคิดหนักทั้งวัน กำลังคุยกับผู้ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะมาส่งอย่างระริกระรี้ เห็นแล้วมันน่าหมั่นไส้ชะมัดเลย!-_-
“กลับมาแล้วค่า” ยัยเตี้ยหมาตืด (กระทบใคร ไรเตอร์ So Sorry- -^) เดินเข้ามาแล้วทักทายแม่ของฉันอย่างสดใส
“อ้าว หนูแทยอน ทำไมกลับช้าจังล่ะ?” แม่ฉันถามด้วยหน้าตางงๆ แหงล่ะยัยนี้ไม่เคยกลับเกิน 4 โมงเลยนิ
“อ้อ หนูไป เดท มาค่ะ” เดทเหรอ…….อะไรนะ!!
“กับเด็กหนุ่มเมื่อกี้นะเหรอ? แหม~หาแฟนเร็วได้ก่อนลูกน้าอีกนะเนี่ย”แม่ฉันพูดหันมามองฉัน ฉันแอบสังเกตเห็นยัยนั่นแอบเหลือบมองฉันทางหางตาอยู่หน่อยๆนะ
แต่เอ๊ะ! ทำไมยัยนั่นต้องเหลือบมองฉันแบบนั้น!?
แทยอนไม่ได้ตอบอะไร ยัยนั่นยิ้มให้แม่ฉันน้อยๆแล้วเดินขึ้นบันไดไป
ชิส์! ไม่เห็นต้องแคร์-_-
“[ฮัลโหล ฮโย ฟังอยู่รึเปล่า?]”
เสียงของพี่ซึงยอนที่ยังอยู่ในโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาในโสตประสาท อ่า…นี้ฉันไม่ได้ยินเสียงพี่ซึงยอนเลยเหรอเนี่ย
“ด…ได้ยินค่ะ”
“[เมื่อกี้ฮโยจะชวนอะไรพี่เหรอ?]”
ชวน….เอ้อ นั่นสิ จะชวนไปไหนนะ ลืมเลย มัวแต่นึกเรื่องยัยบ้านั่น
‘หนูไป เดท มาค่ะ’
เธอไปได้ ฉันก็ไปได้เหมือนกันล่ะนะ คิมแทยอน!
“ชวนพี่ไปเดทไงค่ะ”
ฉันตอบออกไป ดูเหมือนปลายสายจะเงียบไปพักหนึ่งแล้วตอบมาด้วยน้ำเสียงดูตื่นเต้น
“[ไปสิๆ]”
“งั้นเจอกันที่หน้าร้านพี่ตอน10โมงนะคะ”
“[จ้า เจอกันนะ~]”
ฉันกดวางสายหลังจากคุยเสร็จสรรพ น่าแปลกจัง ปกติฉันต้องดีใจจนเนื้อเต้น แต่ทำไมคราวนี้……
ฉันลองเอามือทาบที่หน้าอกด้านซ้ายเพื่อดูปฏิกิริยาของสิ่งที่อยู่ภายในร่างกาย….
ปรากฏว่ามันเงียบ…..เงียบสงบไม่เต้นแรงเกินไป มันเต้นสม่ำเสมอเหมือนไม่มีเรื่องอะไรน่าตื่นเต้นเลยสักนิดเดียว
มันหมายความว่ายังไงกันแน่…..
ฉันไม่ได้รักพี่ซึงยอนหรอกเหรอ?
.................................................
……………………………
………………..
…………
……..
…..
ในวันต่อมา
ถึงเวลานัดในตอนเย็น
เฮ้อ~ทำไมรู้สึกเซ็งเป็ดแบบนี้นะ แค่ยัยนั่นออกไปเที่ยวกับผู้ชายหน้าหมีคนนั้นอีกครั้งก็แค่นั้นเอง
ฉันมองไปข้างนอกก็เห็นแต่คนที่เดินผ่านไปมาอย่างมีความสุข รู้สึกเหมือนตัวเองอารมณ์ไม่ดีอยู่คนเดียวในโลกนี้เลย
“ฮโย ฮโย”
“อ ค่ะ?”
ฉันรู้สึกตัวเมื่อเห็นมือมือหนึ่งโบกไปมาหน้าฉัน ทำให้ฉันผละจากการเหม่อมองข้างนอกผ่านกระจกหันมาหาคนตรงหน้า
“เป็นอะไรรึเปล่า? เห็นเหม่อตั้งนานแล้วนะ” พี่ซึงยอนถามฉันด้วยสีหน้าห่วงๆ
“อ้อ เปล่าหรอกค่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่มีได้ไง ดูซิขนาดพามากินข้าว ยังมัวแต่เขี่ยข้าวในจานอยู่เลย”
พี่ซึงยอนพูดถูก เพราะฉันกำลังเขี่ยข้าวในจานอยู่จริงๆไม่น่าแสดงอาการอะไรออกไปเลย อุส่าต์นัดเดทมากินข้าวกัน ยังจะไปนึกถึงคนที่ไม่ได้อยู่ในที่นี่อีก
“เห็นมั้ย เหม่ออีกแล้ว”
พี่ซึงยอนพูดขึ้นมาอีกครั้ง สติฉันเลยกลับมาที่เดิม
“ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอ ฮโย เราดูสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย พี่เป็นห่วงนะ”
เมื่อฮโยยอนได้ฟังก็ยิ้มออกมา อย่างน้อยก็ยังมีคนห่วงเธอ
“ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ แค่เห็นท่าทางน่ารักกับรอยยิ้มสดใสของพี่ ฉันก็ไม่มีเรื่องอะไรต้องเครียดแล้ว^^”
ฉันตอบยิ้มๆ พี่ซึงยอนไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มบางมาให้แล้วทานอาหารต่อ แต่ที่ทำเอาคิ้วฉันขมวด คือ รอยยิ้มนั่นมันกำลังปกปิดความเศร้าไว้อยู่……………มันหมายถึงอะไรกันนะ
…………………………….
…………………..
……………..
………..
…….
…
.
ที่บ้าน
ฟู่~!-3- ฉันถอนหายใจหนึ่งทีเพราะวันนี้ที่ไปเดทฉันก็ดันหลุดอาการบ้าๆนั่นออกมาต่อหน้าพี่ซึงยอนสะได้
“กลับมาแล้วเหรอลูก” แม่ของฉันเอ่ยถามทันทีที่ฉันก้าวเดินเข้าบ้าน
“ค่ะแม่”
“ลูกโทรหาแทยอนติดมั้ย แม่เป็นห่วงจัง”
แม่ฉันพูดด้วยสีหน้าห่วงๆนั้นทำให้ฉันขมวดคิ้วก่อนจะพลิกนาฬิกาที่ข้อมือดู
…18:55….
บ้าจริง!ยัยนั่นกลับมืดอีกแล้ว ทำให้คนอื่นต้องมาห่วงแบบนี้ จริงๆเล้ย!
……………………..
…………….
…………
……..
…
..
.
ในวันต่อมา
วันนี้เป็นวันหยุดแล้ว ดีจังแฮะ ฉันจะได้นั่งอยู่บ้านเฉยๆฟังเพลง แนวHip Hopอย่างสบายใจ~
“คุณน้าค่ะ หนูออกไปข้างนอกก่อนนะคะ ไม่ต้องรอกินข้าว”
เสียงเล็กๆปนหวานดังมาจากด้านหลัง ฉันไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร แต่เอ๊ะ? ออกไปข้างนอกอีกแล้วเหรอ ไปไหนของยัยนั่นได้ทุกวันเลยนะ
“วันนี้ออกไปไหนล่ะหนูแทยอน”
“หนูจะไปงานวันเกิดเพื่อนที่บ้านเขานะคะ หนูกลับประมาณทุ่มหนึ่งนะคะ”
ปี๊น!
เสียงบีบแตรรถทำให้การสนทนาหยุดชะงัก ฉันชะเง้อมองผ่านกระจกร้าน ที่บ้านเราทำเป็นร้านกระจกติดแอร์ ประตูรถสปอรต์คันหรูสีดำถูกเปิดออกพร้อมร่างสูง….
….นั่นมันไอ้หน้าหมีแฟนยัยแทนี้หว่า!...
“แฟนหนูมารับแล้ว หนูไปก่อนนะคะ”
ยัยเตี้ยยิ้ม ก่อนจะเดินออกจากร้านด้วยอาการลัลล้าผ่านหน้าฉันไปหน้าตาเฉย
แทยอนยิ้มให้ไอ้หมอนั่นอย่างยินดี ก่อนจะเข้าไปนั่งในรถ ฉันมองสองคนนั่นสักพักก่อนที่รถคันนั้นจะลับหายไป
“เฮ้อ~แม่รู้สึกไม่ดีจังเลยนะ ฮโย”
อยู่ๆแม่ของฉันก็เดินมาทางด้านหลังพลางถอนหายใจหนักๆ ดูจากสีหน้าแล้ว แม่ฉันคงเครียดจริงๆ
“ทำไมล่ะแม่?”
“ไม่รู้สินะ เหมือนแม่ดูแลหนูแทยอนไม่ดีเลย……ช่างเถอะ แม่ไปทำกับข้าวก่อนแล้วกัน ดูร้านดีๆล่ะ”
แม่ฉันลูบหัวของฉันสองสามทีก่อนจะเดินเข้าไปที่ครัว เหอะ ถ้าฉันเป็นแฟนยัยแทยอนนะ ฉันจะไม่พาทำตัวให้แม่เครียดแน่ 55555++ เอ๊ะ เดี๋ยว! O_o ฉันกำลังนึกอะไรอยู่เนี่ย
Hello~Hello~ นารึมแตโร ยงกีเนดซอโย
เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น นี่เพลงของSHIneeเลยน่า เนื้อหาน่ารักดี ฉันดูที่หน้าจอว่ามันเป็นเบอร์ของพี่ซึงยอนฉันเลยรีบรับทันที
“ฮัลโหลค่ะ”
“[ฮัลโหล ฮโย]”
“ว่าไงค่ะ มีอะไรเหรอ?”
“[มาหาพี่ที่ร้านหน่อยสิ ตอนนี้เลย……พี่มีเรื่องจะบอก]”
น้ำเสียงของพี่ซึงยอนในตอนท้าย ทำไมมันดูเบาหวิวมากเลยนะ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
“ค่ะ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้”
ฉันวางสายแล้ว บอกแม่ว่าจะไปข้างนอก ดูเหมือนพี่ซึงยอนจะมีเรื่องสำคัญมากๆเลยนะเนี่ย
………….
……….
………
…
..
.
ที่ร้านของซึงยอน
กรุงกริ๊ง
ฉันมาถึงหน้าร้านปุ๊ปก็พลักประตูกระจกของร้านเข้าไป คนในร้านตอนนี้มันน้อยมาก สงสัยยังไม่ถึงเวลาของคนที่เป็นลูกค้าประจำมั้ง
“มาแล้วเหรอ”
พี่ซึงยอนที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ก็ยิ้มมา ฉันจึงเดินเข้าไปหา
“พี่มีอะไรจะคุยกับฉันเหรอค่ะ”
พอฉันถามออกไปรอยยิ้มของพี่ซึงยอนก็บางลงอย่างเห็นได้ชัด
“ตามมาซิ”
พี่ซึงยอนลากฉันไปนั่งที่มุมๆหนึ่งของร้าน ซึ่งไม่มีคนนั่งแถวตรงนี้เท่าไหร่ เรียกง่ายๆคือ มุมอับนั่นแหละ
“เราน่ะเคยบอกว่าชอบท่าทางกับรอยยิ้มของพี่ใช่มั้ย?” ไหงพี่ซึงยอนถึงถามคำถามนี้ มันสำคัญตรงไหนนี่ ฉันได้แต่พยักหน้า
“แต่พี่….เกลียดมันมากเลย”
“ท ทำไมล่ะคะ”
งงค่ะ งง งองูกับงองูเจอกันมันคือ งง (มุขแป๊กค่ะ)
“มันเคยทำให้คนที่พี่รักต้องตาย…..เขาถูกพวกนักเลงรุมทำร้ายจนตาย”
“……..”
ฉันถึงกับพูดอะไรไม่ถูก เลยได้แต่ฟังพี่ซึงยอนพูดต่อไปโดยไม่ขัด
“วันนั้น พี่ก็เปิดร้านปกติ มีนักเลงกลุ่มหนึ่งเข้ามา พวกเราในร้านไม่มีใครกล้าไปบริการ แต่ฉันก็ดันใจดีสู้เสือเลยเดินเข้าไปยิ้มทักทายตามปกติ แต่คนพวกนั้น พยายามจะลวนลามพี่ แล้วเขาคนนั้นก็มาจัดการให้ เขาเป็นคนดีนะ แต่ว่า……พอวันถัดมา พี่เห็นเขาที่ถนนห่างจากร้านไม่ไกลเท่าไหร่ นอนนิ่งอยู่ด้วยสภาพถูกทำร้ายร่างกายอย่างสาหัสมาก”
“……..”
“ที่พี่จะบอกกับฮโยในวันนี้ คือ พี่คิดว่า……เราคงคบกันไม่ได้นะ”
“……..”
“พี่ยังลืมเขาไม่ได้…..และอีกอย่าง…..ดูท่าฮโยก็คงจะมีคนที่ชอบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ^^”
ประโยคสุดท้ายพี่ซึงยอนยิ้มออกมาน้อยๆ น่าแปลกนะแทนที่ฉันจะเศร้าเสียใจ แต่เปล่าเลยมันแค่ตกใจนิดหน่อยแต่ไม่รู้สึกเจ็บปวดสักนิด
“กลับไปบอกคนที่ฮโยชอบเถอะนะ”
รู้แล้ว……รู้แล้วว่าคนที่ฉันรักจริงๆเป็นใคร……ในที่สุดฉันก็รู้ใจตัวฉันเองสักที
(จบ Special Hyoyeon)
……………………………………..
………………………….
…………………
…………..
……..
….
..
.
เวลา 19.00
เอี๊ยด!
รถสปอรต์สีดำจอดสนิทที่หน้าบ้านของฮโยยอน ซึ่งบัดนี้ภายในตัวบ้านและหน้าร้านก็มืดสนิท
“ขอบคุณรุ่นพี่ คังอินมากนะคะที่มาส่งแท แทคงรบกวนรุ่นพี่มากเลย” แทยอนกล่าวขอบคุณรุ่นพี่มหาลัยที่อยู่ในเครือโรงเรียนมัธยมของเธอ
“ไม่หรอก แทเหมือนน้องสาวพี่คนนึงนะ มีอะไรก็ต้องช่วยกันสิ^^” ชายหนุ่มนาม คังอิน ยิ้มหวานให้รุ่นน้องอย่างคิมแทยอน ทั้งสองสนิทกันมากเนื่องจากพ่อแม่ของทั้งคู่เป็นเพื่อนกัน
“แล้วพี่ลีทึกไม่ว่าเหรอค่ะ”
“ไม่หรอก เขาเข้าใจพี่น่า เป็นแฟนกันก็ต้องเชื่อใจกันสิ~เอ้อ แล้วเรื่องญาติของเราล่ะเป็นไงบ้างมีปฏิกิริยาอะไรมั้ย?”
แทยอนพอได้ยินคำถามนี้ ก็ทำหน้าสลดแล้วส่ายหน้าเบาๆ คังอินเห็นแล้วก็ถอนหายใจเบาๆก่อนจะจับไหล่บางอย่างให้กำลังใจ
“ไม่ต้องกังวลหรอกนะ” แทยอนยิ้มตอบ ก่อนจะลงไป รถสปอร์ตสีดำได้ออกตัวไปแล้ว ร่างบางถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้าน
หมับ!
“อ๊ะ!”แทยอนร้องเสียงหลงเมื่อมีมือปริศนามาจับที่ข้อมือเธอ แต่พอหันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร
“อะไรของเธออีก”
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน” ฮโยยอนบอกเสียงเรียบ
“คุยอะไร นี่! จะพาฉันไปไหน!?” แทยอนร้องบอกเมื่ออีกคนลากเธอไปที่หลังร้านซึ่งเป็นที่จัดสวนของบ้านฮโยยอน
“มีอะไรของเธอ ถึงต้องมาคุยเดี๋ยวนี้ด้วย”แทยอนพูดพลางกอดอกอย่างคนอารมณ์ไม่ดี
“เธอคบกับไอ้หมอนั่นจริงเหรอ”อยู่ๆอีกฝ่ายก็ถามคำถามที่แทยอนคิดว่าจะต้องไม่ถามแน่ๆออกมา
“แล้วทำไมเล่า เธอหึงฉันรึไง” แทยอนถามกวนๆอีกฝ่ายก็เงียบไปทันที
“ถ้าฉัน……บอกว่าหึงล่ะ” ฮโยยอนเอ่ยออกมาเบาๆแต่แทยอนที่ได้ยินมันชัดเจนถึงกับเบิกตากว้าง
“ถ้าฉัน…บอกว่าเป็นห่วงเธอเวลาไปกับไอ้หมอนั่นล่ะ”
“…….”
“ถ้าฉันบอกว่า…..ฉันรักเธอ….เธอจะเชื่อฉันรึเปล่า?” น้ำเสียงของฮโยยอนในตอนนี้ช่างนุ่มนวลและอ่อนโยนจนคนฟังอดไม่ได้ที่จะเคลิ้มตาม
“ฉ ฉัน”
“ฉัน…อะไร?”
“ฉัน…เชื่อเธอ..อ๊ะ!OO” แทยอนเมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปก็ปิดปากตัวเองทันที ฮโยยอนยิ้มออกมาก่อนจะขยับเข้าไปใกล้แล้วจับมือบางของอีกฝ่ายที่ปิดปากไว้ออกแล้วโน้มใบหน้าไปใกล้
แทยอนรู้สึกได้ถึงสัมผัสอันอบอุ่นจากทางริมฝีปากที่อีกฝ่ายมอบให้
“เธอเลิกกับไอ้หมอนั่นได้มั้ย?”ฮโยยอนทำตาวิงวอน แทยอนก็กลั้นหัวเราะเต็มที่จนฮโยยอนงง
“ขำอะไรนะ”
“ฉันกับคนคนนั้นเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันต่างหากเล่า พี่เขามีแฟนแล้วด้วยซ้ำ ฮ่าๆๆ” แทยอนปล่อยขำออกมา ฮโยยอนยิ่งขมวดคิ้วหนัก
“งั้นเธอกับไอ้หมอนั่น….”
“ฉันก็แค่แกล้งเป็นแฟนกับพี่เขาให้คนแถวนี้หึงเล่นเท่านั้นเอง”
“ยัยบ้าเอ้ย~”
“อ๊าย~! อย่านะคิมแท” แทยอนดิ้นเมื่อถูกฮโยยอนกอดรวบเอาไว้
“ตอนนี้เธอเป็นแฟนฉันแล้วนะยัยหมาแท^^” ฮโยยอนพูดแล้วยีหัวแทยอนเล็กน้อย
“บ้า! ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงสักหน่อย-//-” แทยอนหลบสายตากรุ่มกริ่มนั้นโดยการหันไปทางอื่น
“อีกอย่างนะ เธอก็กำลังคบกับพี่ซึงยอนไม่ใช่เหรอ” เสียงแทยอนเศร้าลงไปในทันที
“เอ๊ะ เธอรู้ได้ไง ฉันยังไม่เคยบอกว่าฉันกับพี่ซึงยอนเลยนะ” ฮโยยอนเอียงคอถาม
“ก็…เอ่อ…ฉันรู้ตอนไปสวนสนุกอ่ะ”
“งั้นผู้หญิงที่ใส่หน้ากากเซล่ามูนนั่น…คือเธอเหรอ!!??” ฮโยยอนถามอย่างตกใจ แทยอนได้แต่พยักหน้าเบาๆ
“เฮ้อ~ฉันกับพี่เขาเลิกกันแล้วล่ะ”
“เอ๊ะ ทำไมล่ะ?” แทยอนเอียงคอถามอย่างสงสัยบ้าง
“ก็เขามาหาคนที่ฉันรัก….ก็คนที่อยู่ในแขนฉันนี่แหละ” ฮโยยอนยิ้มเจ้าเล่ห์ แทยอนหลบสายตาอย่างเอียงอาย ตอนนี้ฮโยยอนได้ปล่อยให้แทยอนเป็นอิสระแล้ว
“นี่ คิมแท คำตอบล่ะ?” ฮโยยอนถามอีกคนที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดไป
“อ่า…คำตอบงั้นเหรอ….เธอก็รู้อยู่แล้วนิ ฮโย” แทยอนบอกยิ้มๆก่อนจะรีบเดินขึ้นบันไดไปเพราะความเขิน ฮโยยอนได้แต่ส่ายหัวแล้วอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินตามอีกคนไปเหมือนกัน
To be Continue……………
-----------------------------------------------------------------------------------------
เดี๋ยวมาต่อนะคะ
เรียนหนักยุ่งมาก~เน็ตมี
ปัญหาด้วย
จะพยายามอัพนะคะT____T
ความคิดเห็น