เก็บไว้ในใจ เก็บไว้ให้เธอ

(ฝากนิยายเรื่องแรกของไรท์ไว้ในใจทุกคนด้วยนะคะ มีอะไรแนะนำก็ช่วยคอมเม้นต์มาบอกกันได้นะคะ อยากได้กำลังใจจากทุกคน ยังไงก็คอมเม้นต์ความคิดเห็นกันมาได้นะคะ ไรท์ยินดีรับฟังค่ะ)

“พูห์ทำแบบนี้ทำไม” คนตัวเล็กเดินเข้ามาขวางฉัน

“เราทำอะไร?” ควรเป็นฉันไหมที่เป็นฝ่ายถามคำถามนั้น สิ่งที่วีรญาทำกับฉัน มันรุนแรง เกินที่ฉันจะให้อภัย แต่ที่ฉันยังทำตัวปรกติ ก็เห็นแก่ความเป็นเพื่อนที่สานกันมาอย่างยาวนาน

“ทำไมระยะหลังๆ พูห์ถึงได้เงียบ ทำตัวเมินเฉยใส่เค้าขนาดนี้” คนตัวเล็กก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาฉัน ที่ตอนนี้น่าจะดูน่ากลัวไม่น้อย เพราะเวลาฉันโกรธ ฉันมักจะทำอะไรที่เกินคนธรรมดาจะคาดเดาได้เสมอ

“เรามากกว่า ที่ต้องเป็นฝ่ายถาม วีทำอะไรผิดหรือเปล่า ทำไมต้องกลัวเราขนาดนี้” ฉันเอ่ยเสียงเรียบ เข้าประชิดตัววีรญาจนสุดขอบประตู วีรญาหันหลังจะเปิดประตูหนี แต่ด้วยความที่ตัวใหญ่กว่า ฉันเลยสามารถเอื้อมมือไปจับลูกกลอนได้เร็วกว่า ฉันจัดการล็อกประตู แล้วหันมาจับแขนวีรญาทึ้งไว้กับประตู 

“เราไม่เคยคิดเลยน่ะ ว่าวีจะทำแบบนี้กับเราได้ ไอ้ที่เราทำดีกับวี ช่วยเหลือวีมาตลอด มันไม่เคยมีค่าในสายตาวีเลยใช่ไหม!!!” ฉันตะคอกใส่หน้าคนตัวเล็กด้วยอารมณ์ที่ฉันเองก็ควบคุมมันไม่อยู่ คนตัวเล็กเงยหน้าสบตาฉัน น้ำตาคลอ สั่นไปทั้งตัวด้วยความกลัว

“เค้าไปทำอะไรให้พูห์โกรธเหรอ บอกมาสิ เค้าพร้อมที่จะอธิบายทุกอย่าง แล้วจะให้เค้าทำยังไงพูห์ถึงจะหายโกรธ” หยดน้ำใสๆค่อยๆหยดไหลอาบแก้มเนียน เมื่อเห็นน้ำตาของคนตัวเล็ก ใจฉันก็อ่อนยวบ รู้สึกผิดขึ้นมาทันที ที่ไม่คิดจะถามไถ่ความจริงจากเธอเสียก่อนที่จะตัดสิน 

“เค้าไม่รู้น่ะ ว่าพูห์ไปรู้อะไรมา แต่เค้าอยากให้พูห์รู้ไว้อย่างหนึ่ง สำหรับเค้าแล้ว...เค้าไม่มีวันทำร้ายหรือหักหลังพูห์ เค้าโคตรเสียความรู้สึกกับสิ่งที่พูห์ทำกับเค้า พูห์ไม่เคยเชื่อใจเค้า เค้าไม่เคยมีตัวตนในสายตาพูห์เลยสักครั้ง พูห์ทำร้ายเค้า ทำร้ายจิตใจเค้า แต่เค้ายอม ยอมให้พูห์ทำอะไรก็ได้ที่พูห์ทำแล้วพูห์รู้สึกสบายใจ เพราะหัวใจเรามันเป็นของพูห์” ฉันตกใจกับคำสารภาพจากคนตัวเล็ก ค่อยๆปล่อยมือคนตัวเล็กที่ฉันกำสุดกำลัง จนปรากฎรอยแดงจางๆตามมือเล็ก ความรู้สึกฉันในตอนนี้มันสับสนตีกันไปหมด ฉันควรรู้สึกยังไงดี ดีใจกับการได้รู้ว่าคนที่ฉันแอบชอบคิดตรงกันหรือจะโกรธตัวเองดี ที่ไม่เคยไว้ใจวีรญาได้เลย จนกระทั่งตอนนี้ ความรู้สึกมันตีกันไปหมด 

“แน่ใจแล้วเหรอ ว่ามันคือความรัก ไม่ใช่เพราะแค่ความไกล้ชิด มันทำให้เธอหวั่นไหว” เพี้ยะ เสียงฝ่ามือเล็กกระทบกับใบหน้าฉันอย่างจัง ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าฉันมาก่อน วีรญา!!! ด้วยอารมณ์เดือดที่ถูกประทุขึ้นมาอีกครั้ง ฉันโน้มหน้าเข้าไกล้คนตัวเล็กอย่างงอุกอาจ ขบเม้มริมฝีปากอวบอย่างถือวิสาสะ คนตัวเล็กทุบไหล่ฉันรัวๆ เพื่อต้องการปลดออกจากพันธนาการ มันทำให้ความต้องการของฉันทวีคูณขึ้นไปอีก ฉันอุ้มวีรญาตรงไปที่เตียง แล้วจัดการ...