คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : Chapter 33
ในเอลีเซียนยามเช้านั้น
เหล่าเบลสซิ่งทั้งหมดได้มารวมตัวล้อมวงกันอยู่ที่โต๊ะใหญ่ชั้งสอง
โดยที่ทั้งหมดนั้นนั่งเล่นต่อไพ่ให้เป็นหอคอยพีระมิดโดยใช้เวทย์มนตร์ระหว่างพูดคุยกัน
การที่มารวมตัวกันเป็นเพราะเทียร่าส่งข้อความมารวมตัวกัน
“แล้วไง
เธอจะบอกว่าเจอเทพเจ้าในงานเลี้ยงของตระกูลเธออย่างนั้นหรือ”
เด็กชายกล่าวออกมาในขณะตวัดไมกายสิทธิ์ที่ต่อไพ่ต่อจากเซเลน่า
ถึงสีหน้าจะทำเป็นสงสัยแต่ใจของเด็กชายนั้นร้อนยิ่งกว่าอะไรเพราะเมื่อคืนเด็กชายพึ่งจะเจอกับทานาทอสในฝันแทนหลังจากที่ตื่นขึ้นนั้นทำให้เด็กชายโกธรเป็นอย่างมาก
เพราะในตอนแรกเด็กชายคิดว่าทานาทอสจะเข้าฝันอย่างเดียวแต่ไม่ใช่
ทานาทอสยังมาเขียนหน้าของเด็กชายอีกด้วย
ถ้าถามว่าไม่คิดว่าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ทานาทอสละ บอกคำเดียวว่าไม่มีทางนั้นจึงทำให้เด็กชายโกธรมากจนขนาดเด็กชายพังตู้เสื้อผ้า
โต๊ะพังไปหมดโชคดีว่าไม่พังประตูห้อง เพราะตอนนี้สภาพห้องของเด็กชายเรียกว่า พังพินาจ
เลยก็ว่าได้
“ฉันค่อยข้างมั่นใจว่าเขาไม่ใช่มนุษย์”
เทียร่ากล่าวออกมาอย่างมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นและเสกไพ่ต่อเด็กชาย
แต่เด็กชายก็คิดว่าเทียร่าก็ยังดีกว่าการที่เด็กชายโดยทานาทอสแกล้ง
แทนต้องมานั่งลบหน้าตัวเองก่อนออกมาจากห้องตัวเองมากกว่า
“ถ้าอย่างนั้นอะไรที่ทำให้เธอมั่นใจขนาดนั้น”
ครั้งนี้เป็นคาร่าที่เป็นคนถมแทนคำตอบของเทียร่านั้นก็ทำให้เด็กชายคิดว่ามันน่าจะใช่ก็ได้การที่เทียร่าเจอกับเทพจ้าเพราะไม่มีทางที่คนธรรมดาๆจะทนกับพลังของเทพเจ้าได้เลย
เกวนที่ไม่ได้กล่าวอะไรก็เสกไพ่ต่อแต่จากสีหน้าของเธอแล้วนั้นเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
ถึงเด็กชายจะไม่ชอบเรื่องที่จะต้องเจอกับเทพเจ้าแต่ถ้าได้เห็นสีหน้าของแต่ละคนนั้นก็ทำให้เด็กชายสนุกแล้วแต่มิเกลก็กล่าวออกมา
“แต่เทพเจ้าไม่ยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์มานานหลายพันปีแล้วนะ”
แค่คำพูดนั้นก็ทำให้ทุกคนตรงนั้นหันมาแต่เด็กชายอย่างจะเถียงกลับเป็นอย่างมากว่าไม่จริงเลยสักนิด
ถ้าเป็นจริงทำไหมทานาทอสยังต้องมายุ่งกับตัวเองอีก
“แต่นั่นละคือคำถามว่าทำไมจู่ๆเทพเจ้าถึงเข้ามาแทรกแซงพวกเรา”
“บางทีพวกนั้นอาจจะว่างหรือหาอไรสนุกๆทำด้วยการมาทำให้พวกเราสติแตกก็ได้นะ”
“ในหัวนายมีแต่เรื่องในแง่ลบใช่ไหมเนี่ย”
เทียร่ากล่าวตอบเด็กชายเป็นอย่างมากจนทำให้เด็กชายตากระตุกข้างซ้ายนิดหน่อย
พร้อมกับในใจที่กล่าวต่างๆนานาใส่เทียร่า
แต่ก็ยิ้มอีกครั้งเพราะคิดว่าถ้าเทพเจ้าของเทียร่าจะทำให้ที่สนุกใส่เทียร่าเข้า
“แต่ที่เซนพูดมาก็มีความเป็นไฟได้อยู่เหมือนกันนะ”
คาร่ากล่าวออกมาอย่างเห็นด้วยกับเซน
เพราะ เทพเจ้าเป็นอมตะมีอำนาจเหลือล้นจนมันทำให้น่าเบื่อ
คำพูดของคาร่าทำให้เด็กชายถูกใจไม่น้อยแทนเหวนที่นั่งเงียบๆตอนแรกยังเห็นด้วย
“และถ้ามันเป็นจริง
พวกนั้นอาจปรากฎตัวในรูปแบบไหนก็ได้ ทั้งเป็นคนธรรมดาหรือสัตว์สิ่งของ”
“เทพเจ้าจะมีแรงดึงดูดกับพวกเราเบลสซิ่งมากเป็นพิเศษสินะ”
มิเกลถามออกมานั้นทำให้เทียร่าที่กำลังจะต่อไพ่ใบสุดท้ายนั้นกล่าวออกมา
“ฉันคิดว่าไม่เสมอไปเหรอ
ถ้าเกิดพวกนั้นไม่ต้องารให้เรารู้ตัวก็ทำได้ไม่ยาก”
การพูดคุยยังมีต่อมีนิดหน่อยจนการประชุมนั้นสิ้นสุด
ในตอนแรกเด็กชายคิดว่าจะออกไปจากเอลีเซียนเลย
เพราะยังอ่านหนังสือค้างไว้แต่พอได้ไปเปียโนนั้นทำให้เด็กชายยืนมองมันและแสดงสีหน้าตกใจมากนิดหน่อย
ถ้าไม่สังเกตุดีๆก็ไม่รู้
เพราะเด็กชายเห็นคนๆหนึ่งกำลังเล่นเปีบโนอยู่และไม่ใช่ใครผู้หญิงผมสีขาว
ดวงตาสีฟ้าสว่างเข้มหน่อยๆ พี่สาวของเด็กชายที่กำลังบรรเลงเพลงที่ตนและพี่สาวชอบ
“ลินน่า”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับเห็นลินน่าหันมาพร้อมกับส่งยิ้มให้ถึงแม้เด็กชายจะรู้ว่าคนตรงหน้านั้นไม่ใช่ความจริงแต่เด็กชายก็ปรารถนาที่จะได้ร่วมบรรเลงบทเพลงเดียวกับพี่สาว
นั้นจึงทำให้เด็กชายตรงไปที่เปียโนพร้อมกับบรรเลงเพลงที่สมัยก่อนเด็กชายเคยเล่นพร้อมกับลินน่าและเป็นบทเพลงสุดท้ายก่อนที่เธอจะจากไป
“เห็นโรคจิตสองบุคลิกแบบนี้
ไม่เชื่อเลยนะว่านายจะเล่นดนตรีได้น่าฟังไม่น้อย”
เกวนกล่าวออกและยืนอยู่ด้านหลังของเด็กชายแต่เด็กชายไม่สนใจเพราะตอนนี้เด็กชายสนใจกับบทเพลงและคนข้างๆที่ไม่มีใครเห็นและอาจจะเป็นภาพหลอนของเด็กชายก็เป็นได้
จนเกวนชี้ไม้กายสิทธิ์ไปทางเด็กชาย
บทเพลงที่เด็กชายบรรเลงอยู่นั้นจากจังหวะที่เศร้าและโดดเดี่ยวกลายเป็ฯจังหวะที่สนุกสนานเหมือนสวนสนุก
“ยัยหัวหวอก! เธอทำบ้าอะไรเนี่ย”
เด็กชายตะโกนพร้อมกับมองไปข้างๆตนว่ายังเห็นลินน่าพี่สาวตยเองอยู่ไหมและนั้นก็ทำให้เด็กชายอามรณ์เสียถึงแม้สิ่งที่ตนเห็นจะเป็นแค่ภาพหลอกแต่ตัวของเด็กชายก็อยากที่จะบรรเลงบทเพลงให้จบไปพร้อมกับลินน่า
เสียงหัวเราะของเกวนนั้นดังลั่นคาเฟ่ก่อนที่เกวนจะไปทำคนอื่นต่อ
ในใจของเด็กชายนั้นโกธรเป็นอย่างมากและพร้อมที่จะฆ่าเกวนแล้วแทนเสียงหัวเราะของเทียร่าที่ดังอีกนั้นยิ่งทำให้เด็กชายนั้นอยากที่จะให้คาถานี้หายไปเร็วๆ
จนได้ยินเสียงของเซเลน่าตะโกนบอกว่าให้เงียบและนั้นก็ทำให้คาถาที่เกวนร่ายไว้หายไป
พร้อมกับเด็กชายที่ลุกจากเก้าอี้พร้อมกับหันไปมองทางเกวนและเทียร่าด้วยรังสีอำมหิต
“คราวนี้พวกเธอโดนเล่นแน่!! ทั้งคู่เลย!”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่เกวนและเทียร่าก่อนที่ทั้งสองจะหนีพ้นแต่คาถาก็ไปโดนคาร่าและเวโรนิก้าและการไปโดนคนอื่นๆต่อ
จากตอนแรกที่เด็กชายจะเอาคืนเกวนและเทียร่ากับกลายเป็นสงครามสาดแป้งไปซะแล้ว
จนเวลาผ่านไปสิบกว่านาทีก็มีเสียงจากผู้ส่งสาร
“พอแค่นี้ละทุกท่าน!”
เสียงเคาะไม้เท้าลงพื้นหนึ่งครั้งทำให้คาถาต่างๆสลายไปและทุกคนที่อยู่ตรงที่ซ้อนได้ออกมาพร้อมกับสภาพที่เลอะไปหมดและเสียงหัวเราะของทุกคน
“กระผมดีใจที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บนะครับและนี่คือบทลงโทษของพวกคุณทุกคน”
พ่อบ้านชรากล่าวออกมาพร้อมกับดีดนิ้ว
อุปกรณ์ทำความสะอาดจำนวนมากปรากฎขึ้นกองอยู่ข้างหน้าของทุกคน
“ห้ามใครก็ตามออกจากคาเฟ่จนกว่าทุกซอกทุกมุมของที่นี่จะกลับมาสะอาดเหมือนเดิม..
ตั้งใจทำงานเข้านะครับ”
ตอนนี้ทุกคนก็มานั่งเก็บกวาดกับสงครามส่ดแป้งเมื่อครู่และนั้นทำให้ทุกคนรับรู้ว่าผู้ส่งสารก็มีอารมณ์ที่น่ากลัวแทนตอนนี้ก็แบ่งเป็นคู่ทำความสะอาด
เด็กชายได้เทียร่าเป็นคู่
“ขอโทษทีนะที่แกล้งนาย”
เทียร่ากล่าวออกมาในขณะที่ที่กำลังเช็ดด้านบทของตู้อยู่
“ช่างมันเถอะ
ฉันก็ไม่ได้สนุกแบบนี้บ่อยเหมือนกัน”
เด็ฏชายที่ยืนอยู่ข้างล่างกล่าวออกมาพร้อมกับหยิบหนังสือออกมาเช็ด
จนเทียร่าทำแป้งร่วงมาใส่หัวนั้นยิ่งทำให้เด็กชายที่ตอนแรกหายอารมณ์เสียกับมาอารมณ์เสียเพราะตัวของเด็กชายนั้นรักสะอาดเป็นอย่างมาก
“ยัยบ้า!! ทำความสะอาดดีๆสิ แป้งมันร่วงมาโดนฉันหมดแล้ว”
“ขอโทษทีๆ”
ขณะที่ทำความสะอสดอยู่นั้นจู่ๆบันไดที่เทียร่าปีนก็เสียสมดุลจนเทียร่าตกลงมา
“แม่ร่วง!!”
“อะไรร่วงนะ!!”
เด็กชายกล่าวออกมาด้วยความสงสัยและเงยหน้ามองไปข้างบนเห็นเทียร่ากำลังร่วงลงมา
เด็กชายหน้าเหวอหน่อยๆด้วยความตกใจแต่โชคดีที่เด็กชายรับไว้ได้ทัน
ไม่งั้นเทียร่าได้บาดเจ็บเป็นแน่แท้ หน้าของเด็กชายใกล้กับเทียร่ามากนั้นทำให้เด็กชายเกิดอาการหน้าแดง
คาร่าละเวโรนิก้าที่ล้อเด็กชายและเทียร่านั้นทำให้ความอดทนของเด็กชายหมดลงพร้อมกับปล่อยเทียร่าลงพื้นไป
เด็กชายได้เดินหนีไปพร้อมกับใบหน้าที่แดงถึงหู เด็กชายเดินออกมาไกลจากเบลสซิ่งคนอื่นๆพร้อมกับลำตัวที่ทรุดตัวลงไปด้วยใบหน้าที่ออกสีแดงแสดงความเขินอายออกมามือทั้งสองข้างมาปิดหน้าเอาไว้
“น่า—อายที่สุด-”
ความคิดเห็น