(SF & OS) คลังลั่นฟิค`s ขี้ตะไคร่ | CHANBAEK

ลำดับตอนที่ #24 : [SF] CRAZY ONLY! , THERE ARE NOTHING | 01

 CRAZY ONLY! , THERE ARE NOTHING

 01

          ร่างแน่งน้อยสะล่อนอ้อนแอ้นที่เป็นขวัญใจชาย-หญิงทั้งคณะ ก้าวเดินเข้ามาในศูนย์อาหารอย่างมาดมั่นด้วยความมั่นใจพร้อมกับเสยผมหล่อๆ เมื่อเดินผ่านกลุ่มนักศึกษาสาวหน้าตาดีก็ขยิบตาซ้ายส่งประกายเสน่ห์ไปให้..เท่านั้นแหละสาวเจ้าทั้งกลุ่มก็พากันร้องกรีดหวีดว๊ายขอถวายชีวิตกันถ้วนหน้า

          ให้ตายสิ! คนอัลไรหล่อขนาดนี้ หาที่ไหนในโลกไม่มีอีกแร้วนะ บอกเลยยย

          ป๊าบบบบ!

          แต่ยังเดินไม่ทันไรก็มีมือควายๆ โบกเข้ามาที่หลังหัวของคนหน้าหล่ออย่าง บยอน แบคฮยอน ที่ทำให้ถึงกับวืดไปชั่วครู่สมองนี่เกือบไหลไปกองรวมกันอยู่ด้านหน้าหมดแล้ว แต่ด้วยสปิริตเลือดคนหล่อที่สืบทอดกันมารุ่นสู่รุ่น(?) ทำให้อาการวืดนั้นหายไปในชั่วพริบตาแล้วกลับมาหล่อเหลาที่เป็นแบบแบคฮยอนดั่งเดิม

          โอ้โหหห แต่อันนี้ไม่ได้จะโม้ว่าตระกูลบยอนเนี่ยมีแต่คนหน้าตาดีนะ แต่มันคือ ความ-จริง คือบับ..ใครเขาจะเอาความจริงมาพูดเล่นกันจริงปร้า คือทุกคนก็ต้องทำใจยอมรับอะนะว่าความหล่อมันทะลุทะลวงไม่สามารถหยุดหล่อได้จริงๆ

รู้สึกลำบากใจจังที่ทำให้ทุกคนต้องมาอดทนกับความหล่อนี้ .ทำหน้าลำบากใจ

แต่เดี๋ยวก่อน! เมื่อกี้เพิ่งโดนตบหัวไป คือบับ..หล่อจนลืมเจ็บ ;_;

“โอ๊ยยยย ไอ้ห่าจงอินตบมาได้มันเจ็บนะรู้ป้ะแล้วคือ..ถ้าความหล่อของพี่มันลดลงไปอะ เออแล้วนายจะรับผิดชอบยังไง คือบับ..พี่จริงจังกับความหล่อมากเว้ย รู้นะว่านายอิจฉาในความหล่อของพี่แต่ก็ไม่ต้องถึงกับทำร้ายร่างกายกันขนาดนี้ก็ได้มั้ยอะ คือพี่-”

“โว้ยพออออ!! แพร่มอะไรของมึงนี่มันคนละเรื่องเดียวกันแล้ว กูรำคาญ!” จงอินถึงกับเอามือปิดหูทั้งสองข้าง มันจะอะไรกันนักกันหนากับความหล่อที่มโนไปเองของมัน รำคาญญญ!!!!

“เอ้า ก็พี่-”

“หยุด! และรีบเดินไปที่โต๊ะ จะให้พวกกูรอมึงเดินเป็นนายแบบเตี้ยๆ ทั้งวันก็ไม่ไหวหรอกนะ”

โอ้โหหห เจ่บ ;-;

พี่บอกเลยว่ามันเจ่บจนจุกอยู่ที่อกจนพูดไม่ออก นายแบบเตี้ยๆ ว้อททึ? นี่คิมจงอินจะมาพูดแบบนี้กับพี่ไม่ได้ ถึงพี่จะเกิดมาขาสั้นแต่ความหล่อที่พี่มีอยู่มันสามารถกลบความด่างพร้อยนี้ไปหมดแล้ว นายจะมาพูดจาภาษาหมีแล้วมองข้ามความหล่อของพี่อย่างนี้มั่ยดั๊ย!!

“โอ้โห เสด็จมาได้ซักทีนะองค์ชายบยอน กูคิดว่าชาตินี้กูคงจะไม่ได้รับประทานข้าวซะแล้ว”

จงแดเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างเล็กๆ ของเพื่อนร่วมกลุ่มได้เดินทางอันแสนยาวไกลมาถึงโต๊ะกินข้าวได้แล้ว ส่วนแบคฮยอนก็ทำได้แต่มองค้อนใส่เพื่อนอย่างคิมจงแดไปเบอร์ใหญ่

“อัลไร! ก็เพิ่งทำแลปเสร็จป้ะใครล่ะไม่ช่วยพี่ ถ้ามันไม่เออเร่อก็ไม่นานขนาดนี้หรอก” เท้าสะเอวอย่างหาเรื่อง

“เอ้า! ก็ถ้า-”

“พอๆ รีบกินข้าวจะได้รีบกลับไปเขียนรีพอร์ท มันไม่ได้มีเวลาว่างถึงขนาดมานั่งเถียงกันนะโว้ยยยย”

เป็นจงอินที่ช่วยห้ามศึกระหว่างหมาบีเกิ้ลทั้งสองตัวนี้ เขาวางจานข้าวลงบนโต๊ะแล้วนั่งแทรกกลางระหว่างพวกมันสองคนเสียดื้อๆ เช็ดมือกับทิชชู่แล้วลงมือแทะไก่ทอดในจานทันที ณ เวลานี้ไม่มีอะไรที่จะมาขัดขวางความสุขในการแทะไก่ทอดสุดที่รักกับจงอินได้อีกต่อไป

เมื่อได้ยินดังนั้น เจ้าหมาบีเกิ้ลทั้งสองตัว เอ้ย! พวกเขาทั้งสองคนจึงเดินไปซื้อข้าวมานั่งกินที่โต๊ะอย่างสงบเสงี่ยมและเจียมตัว มันเป็นธรรมดาที่เราทั้งสองคนจะทะเลาะกันแล้วมองค้อนอย่างจะฆ่ากันตาย แต่เชื่อเถอะว่าเราทั้งสองคนร๊ากกันม๊ากกกกกกก

แต่เชื่อพี่เถอะว่าที่จงแดทะเลาะกับพี่บ่อยๆ เพราะจริงๆ แล้วจงแดอิจฉาความหล่อของพี่ พี่ก็เลยไม่อะไรมากพยายามเข้าใจว่าจงแดหมั่นไส้ความหล่อที่พี่ได้มาตั้งแต่เกิด หนักใจจริงๆ ขนาดเพื่อนก็ยังอิจฉากับใบหน้าอันหล่อเหลานี้ Y_Y

“เออ รู้หรือยังใครเป็นดาว-เดือนปีหนึ่ง”

ขณะที่กำลังกินข้าวของใครของเรากันอยู่เงียบๆ จงอินที่แทะไก่ชิ้นสุดท้ายหมดจนเหลือแต่กระดูกก็เงยหน้าขึ้นมาถามเพื่อนไซส์มินิทั้งสองคน

“ไม่รู้เลยไม่ได้อยู่ดูตอนประกาศ ทุ่มนึงก็กลับแล้วง่วงมากดูใต้ตาพี่ดิมันคล้ำหมดแล้วอะช่วงนี้นอนมะพอเลย ;-;” แบคฮยอนตอบพร้อมกับชี้ไปที่รอยคล้ำใต้ตาของตัวเองให้จงอินได้เห็นชัดๆ

“แล้วมึงรู้มั้ยจงแด?” แล้วจงอินก็หันไปถามจงแดต่อ

พี่-โดน-เมิน

ไอ้คนใจร้าย กล้าเมินคนหล่ออย่างพี่หรอหึ!?

“อ่ออ เห็นว่าดาวน่าจะคณะพยาบาลได้นะ ส่วนเดือนก็สินกำอะ”

“น่านนนน! น้องซูยอนของพี่ต้องได้แน่นอนอยู่แร้วววว” แบคฮยอนตบเข่าฉาด เดาไว้อยู่แล้วว่าคณะพยาบาลต้องคว้าดาวมหา’ลัยปีนี้ไปได้แน่ๆ เขาว่ากันว่าคนหล่อมักจะตาถึงอะนะ อิ_อิ

“เขาไปเป็นของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่ามโนไอ้ห่า!” จงแดเอื้อมมือไปตบแปะเข้าที่หน้าผากของเพื่อนขี้มโนของตัวเอง ไอ้นี่! นับวันยิ่งเลอะเทอะไปกันใหญ่เขาสาบานเลยว่าโปรเจคจบจะวิจัยยาสลายมโนให้ไอ้แบคฮยอนเนี่ยแหละกินเป็นคนแรก ขอเอาใบป.ตรีเป็นประกันเลย

“โหยยย มโนซะที่ไหนคนอย่างบยอนแบคฮยอน แค่ขยิบตาใส่สาวๆทั้งมหา’ลัยก็พากันรุมแย่งแล้ว พี่ล่ะไม่อยากจะโม้”

ก็คือมึงโม้อยู่รู้ตัวป้ะ = = .ความในใจจากคิมจงแด

“จ้า พ่อคนหล่อของมหา’ลัยแห่งนี้ อะไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วลองไปจีบดาวมหา’ลัยให้ติดเป็นขวัญตาหน่อยซิ” จงอินพูดเล่นๆ ขึ้นมาพลางหัวเราะขำใหญ่กับจงแดสองคน

“ดั๊ยยยย!!!” แบคฮยอนตกปากรับคำด้วยสีหน้าจริงจัง “เดี๋ยวจะโชว์ให้ดูว่าคนหล่อๆ เขาจีบคนสวยๆ กันยังไง”

จงแดกับจงอินหันมองหน้ากันแล้วก็ระเบิดหัวเราะใส่กันอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง นี่มันเป็นเรื่องตลกที่ฮาที่สุดในวันนี้เลย จริงๆ แล้วการได้เป็นเพื่อนกับบยอนแบคฮยอนมันมีเรื่องให้ตลกได้ทุกวันเลยนะคุณเชื่อมั้ย นอกจากความอวยตัวเองและขี้มโนแล้ว เรื่องมึนๆ ของแบคฮยอนก็ทำให้พวกเขาหัวเราะจนขี้แตกขี้แตนกันมานักต่อนัก

“อะฮ่าๆๆ อ่าๆ งั้นพวกกูให้เวลามึงเดือนนึงไปจีบดาวมหา’ลัยให้ติดซะนะ” ตบไหล่เพื่อนอย่างให้กำลังใจพลางปาดน้ำตาจากการหัวเราะมาอย่างหนัก

“ไม่ต้องถึงเดือนนึงหรอก สัปดาห์เดียวน้องซูยอนก็หลงพี่หัวปักหัวปำแล้ว” แบคฮยอนพูดอย่างมั่นใจโดยไม่ได้สนว่าพวกเพื่อนสองคนมันจะหัวเราะจนเป็นบ้าตายไปแล้ว คนอย่างแบคฮยอนซะอย่างด้วยความหล่อที่มีมากมายเหลือล้นจนหลายร้อยคนทนไม่ไหวแค่ดาวมหา’ลัยอย่างน้องซูยอน ไม่คณามือพี่หรอกบอกเลย

-crazy only-

แบคฮยอนมายืนรอหน้าคณะพยาบาลศาสตร์ในเวลาบ่ายโมงกว่าๆ ด้วยความที่ว่าวันนี้มีเรียนแค่ช่วงเช้าทำให้ตอนบ่ายสามารถนั่งรถตะลอนๆ มาคณะพยาบาลที่อยู่คนละฟากกับคณะที่เขาอยู่ได้อย่างสัมบาย ในมือก็มีอาวุธอย่างช่อดอกกุหลาบปุกปิกน่ารักหนึ่งกำมือ เนี่ยย! คนก็พร้อม อาวุธก็พร้อม ความหล่อนี่คือพร้อมมาตั้งแต่เกิด รอแต่แค่แม่นางฟ้าเดินออกมาจากคณะเท่านั้นแหละคนอย่างแบคฮยอนก็พร้อมจะเข้าชาร์ตใส่เลย

และนั่นนนน!!!! โอ้วว ดูสินั่นคือแม่สาวน้อยที่พี่กำลังตามหาอยู่ยังไงล่ะ

เมื่อเห็นเป้าหมายสองเท้าก็รีบพาร่างกายพุ่งเข้าไปด้วยความเร็วแสง พร้อมๆ กับมีร่างยักษ์ที่วิ่งมาขนาบข้างพร้อมกับหยุดยืนอยู่ข้างหน้าน้องนางฟ้าพร้อมๆ กัน แบคฮยอนยื่นช่อดอกไม้ขนาดปุกปิกของตัวเองไปตรงหน้าของหญิงสาวพลางหายใจหอบเหนื่อย แต่แล้วข้างกายก็ปรากฏช่อดอกกุหลาบที่ใหญ่กว่าและหรูหราอลังการงานแปดล้านดวงมากต่อหน้าหญิงสาวคนเดียวกัน

แบคฮยอนหันไปทำหน้าไม่พอใจใส่ทันที อะไร? ทำไม? เป็นใคร? ถึงได้มาแย่งน้องซูยอนของพี่ คือพี่กำลังจีบอยู่ไง คืออย่ามาเกะกะได้ป้ะแค่ดอกไม้ก็เกะกะใหญ่เทอะทะไม่ปุกปิกแล้วยังมาทำตัวใหญ่ใส่อีก

ซึ่งจริงๆ อีกฝ่ายไม่ได้ทำตัวใหญ่แต่เขาดันตัวใหญ่กว่าแบคฮยอนและน้องผู้หญิงรวมกันซะอีก บ้าแหล่ววววว!

“ไรเตี้ย มองหน้าหาพ่อง?”

โอ้โหหหห เตี้ย!

โอ้โหหหห คำพูดคำจา

พี่กริ้วมาก คือมึงจะมาไม้นี้ใช่มั้ย? มาแย่งผู้หญิงพี่จีบแล้วยังมาว่าพี่เตี้ยอีก หนอยยย!

“สวัสดีค้าบน้องซูยอน นี่ครับดอกไม้สำหรับคนสวยๆ”

แบคฮยอนยิ้มทักทายให้กับหญิงสาวตรงหน้าโดยไม่ได้สนใจเสียงนกเสียงกา เสียงหมาเสียงแมวข้างๆ เลยซักนิด ก็คือต่อหน้าผู้หญิงพี่จะแสดงความเกรี้ยวกราดไม่ได้ คือมันเป็นมารยาทระดับนึงไง ก็หมายความว่าคนข้างๆ พี่มันไม่มีมารยาทไง ฮ่าๆ

“อะแฮ่มมม! ส่วนของพี่เป็นช่อดอกไม้ที่นำเข้าจากฟรานซ์ ไม่ได้กิ๊กก๊อกแก๊กเหมือนดอกไม้ของใครบางคนแถวนี้นะครับ” เอ่ยจบก็ยิ้มโชว์ฟันขาวที่ทำเอาดาวมหา’ลัยเราเคลิ้มไปชั่วครู่

โอ้โหหห ดูมันอวดดดดด!!! ดอกไม้กิ๊กก๊อกแก๊กอะไรของเมิง เขาเรียกน่ารักปุกปิกเว้ย! แต่คือไม่ได้ไงต่อหน้าสาวพี่ต้องเฉย พี่ต้องห้ามตอบโต้เราว์ต้องมีมารยาท

“ขอบคุณพวกพี่ทั้งสองคนมากๆ เลยนะคะ”

แล้วสาวเจ้าก็เอื้อมมืออันเรียวงามมารับช่อดอกไม้ทั้งสองอันไป แต่แล้วก็มีมือควายๆ ของใครบางคนเผลอไปปัดช่อดอกไม้เล็กๆ ของบยอนแบคฮยอนจนมันล่วงหล่นจากมือผู้สาวตกสู่พื้นโลก

“ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยย!!!”

จากที่นิ่งเฉยมาได้ตลอดก็มาสติหลุดเมื่อเห็นช่อดอกไม้ที่เลือกมากับมือโดนไอ้ยักษ์ข้างๆ ปัดตกพื้นราวกับฟางเส้นสุดท้ายขาดออกจากกัน แบคฮยอนเลือดขึ้นหน้าด้วยอารมณ์โมโหจนหน้าแดง กระโจนเข้าใส่ไอ้ร่างยักษ์ไร้มารยาทอย่างไร้ความปราณี เกาะหลังแล้วล็อคคอมันไว้จากนั้นก็กัดหูกางๆ ของมันด้วยความโมโหจนขีดสุด

เอาสิ! ถ้าหูไอ้ยักษ์นี่ไม่ขาดอย่ามาเรียกพี่ว่าแบคฮยอนเลย

“เฮ้ย ไอ้แบคคคค!!”

เพื่อนสองเกลอที่มีนามว่าจงอินกับจงแด หลังจากที่เราเรียนช่วงเช้าเสร็จก็ทางใครทางเราโดยที่แบคฮยอนจะไปหาสาวที่ได้คุยไว้กันเมื่อวานนี้ ส่วนสองจงก็ออกไปหาอะไรกินแถวๆ ศูนย์อาหารแล้วแวะซื้อชานมไข่มุกกันคนละแก้วก่อนจะตามมาดูเพื่อนแบคที่กำลังจะจีบสาวที่คณะพยาบาล

แต่ใครจะไปคาดคิดว่าจะมาเห็นช็อตเด็ดที่เพื่อนของเรากระโจนขี่หลังใครอีกคนแล้วไปกัดหูเขาวะ อยากจะขำให้ท้องแข็งแต่หน้าที่พลเมืองดีมันต้องมาก่อน จึงหาที่เหมาะๆ วางชานมไข่มุกอย่างทะนุถนอมแล้วรีบตรงดิ่งเข้าไปแยกเพื่อนแบคออกจากชายแปลกหน้า

“แง้งง ปล่อยเพพพพ่!! จะกัดหูมัน อ๊ากกกก! หูมันต้องขาดดดดด!”

จงอินเสี่ยงตายด้วยการล็อคแขนแบคฮยอนออกมา ส่วนจงแดก็เข้าไปหาน้องดาวมหา’ลัยบอกว่าให้กลับไปก่อนได้เลยไม่ต้องห่วงทางนี้พวกเขาจะเป็นคนคลี่คลายสถานการณ์กันเอง จากนั้นจึงตรงเข้าไปหาผู้เคราะห์ร้ายที่เอามือทาบหูแล้วร้องโอดโอยไม่หยุด ดูท่าคงจะเจ็บมากซึ่งมันก็คงจะเป็นอย่างนั้นเพราะไอ้เพื่อนแบคมันก็ลูกหมาคันฟันน้ำนมดีๆ นี่เอง

“เฮ้ย นายโอเคมั้ย?” ถามอาการที่ดูจะน่าเป็นห่วงแล้วหันกลับไปดูไอ้หมาแบคที่ถูกล่ามโซ่โดยมนุษย์จงอินที่คาดว่าน่าจะสงบสติอารมณ์ตัวเองได้แล้ว

“เจ็บชิบ นี่มันตัวบ้าอะไรวะเนี่ย” บ่นออกมาอย่างไม่ค่อยจริงจัง ถึงหูของเขาจะไม่มีเลือดออกก็ตามแต่มันคงต้องแดงมากแน่ๆ แล้วเขาต้องฉีดวัคซีนกันพิษคนบ้ามั้ยเนี่ย โดนคนกัดหู

“มาขอโทษเขาเลยมึง มึงไปกัดเขาก่อนอะ” เสียงจงอินดังเข้ามาใกล้ๆ เนื่องจากเขาสามารถทำให้แบคฮยอนหายคลั่งแล้วสงบสติอารมณ์ตัวเองได้แล้วจึงพาเจ้ามนุษย์คลั่งมาหาผู้เคราะห์ร้าย

“ไม่!” แบคฮยอนตอบปฏิเสธแทบจะในทันที มันเรื่องอะไรที่คนอย่างเขาจะต้องมาขอโทษ

คือพี่อะโดนปัดดอกไม้ตกพื้นเลยนะเว้ยมันไม่มีมารยาทกับพี่อะ ที่สำคัญมันทำให้ภาพลักษณ์แรกพบของพี่กับน้องซูยอนแย่มากคือพี่ควรจะมาอย่างหล่อๆ แล้วกลับไปอย่างหล่อๆ พร้อมคอนแทคน้องซูยอนป้ะ แต่นี่อะไร!!! คือ..ที่โดนกัดหูยังน้อยไปด้วยซ้ำ

“โห ไอ้เตี้ยกัดมาทำบ้าอะไรวะ เป็นหมาหรอไง” ชี้หน้าอย่างหาเรื่องแต่ก็โดนแบคฮยอนเอาคืนด้วยการกัดนิ้วเข้าไปเต็มแรงรวดเร็วซะจนจงอินเกือบจับแยกออกมาไม่ทัน

“เฮ้ยๆ ไอ้แบคใจเย็นๆ” จงอินจำเป็นต้องล็อคแขนแบคฮยอนเอาไว้ข้างหลังแล้วให้จงแดคอยกั้นกลางเอาไว้เผื่อแบคฮยอนจะพุ่งชาร์ตเข้าใส่อีกจะได้ช่วยกันห้ามอีกแรง

เสียงร้องเจ็บปวดจากคนร่างยักษ์ทำให้แบคฮยอนยกยิ้มสะใจ ไงล่ะ! อย่ามาซ่าส์กับคนอย่างเพ่ บอกเลยว่าพี่หล่อและกัดเจ็บมาก .ภูมิใจ

“นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะเว้ยไอ้เตี้ย”

“โอ้ว อย่าๆๆๆ” คราวนี้เป็นคนร่างยักษ์ที่เป็นฝ่ายจะพุ่งเข้าใส่บ้างแต่ก็โดนจงแดกันเอาไว้ “ใจเยนนนนนน”

“ทำม้ะ ทีปัดดอกไม้คนอื่นตกไม่มากเกินไปเลยดิ ห๊ะ!?” ตะโกนกลับไปพร้อมสีหน้ายั่วยวนหาเรื่องสุดๆ

คือพวกมึงลืมไปแล้วหรือไงว่าทะเลาะกันอยู่หน้าคณะพยาบ๊าลลลล คือกูอาย TT .ความในใจจากคิมจงแด

“ไอ้สัสมันเป็นอุบัติเหตุป้ะห่า จะอะไรนักหนากะอิแค่ดอกไม้”

“แล้วไมอะก็กูจะให้น้องซูยอน มึงเสือกไรอะไอ้ยักษ์” นาทีนี้ไม่ต้องมีมันแล้วมารยงมารยาท คนอย่างไอ้ยักษ์ไม่ควรได้รับความมีมารยาทจากพี่

“ก็กูจะจีบน้องซูยอนไงไอ้เตี้ย เสือกไรอะ”

“ใจเย๊นนนนนนน” จงอินกับจงแดแทบจะประสานเสียงร้องออกมาพร้อมๆ กัน ให้พวกมันหยุดไฝว้กันซักที ถ้าไม่เกรงใจพวกกูก็กรุณาเกรงใจสถานที่ด้วยนี่มันหน้าคณะพยาบาลไอ้พวกบ้า!

และที่สำคัญเลยคือ..พวกมึงหยุดทะเลาะกันได้แล้ว ชานมไข่มุกกูจะละลายหมดแล้ววววววว

TBC.

็็็๋kf

มีเวลานอนก็ดีเท่ารัยยยย ;-;

เอ็กโซคัมแบคแล้ว .จุดพลุ