ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (SF & OS) คลังลั่นฟิค`s ขี้ตะไคร่ | CHANBAEK

    ลำดับตอนที่ #7 : [SF] YOUTUBER | 03

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 4.79K
      272
      20 เม.ย. 61





     

    YOUTUBER – 03

     



    “สวีดัดครับทุกคน ผมแบคเซนเยอร์หรือบยอนแบคฮยอน ตอนนี้เราอยู่ที่ญี่ปุ่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!

     

    แบคฮยอนถ่ายไปรอบๆ แบบสามร้อยหกสิบองศาให้ทุกคนดูว่าเขาอยู่ที่ญี่ปุ่นจริงๆ และเขาก็ไม่ได้มาคนเดียวด้วย เพราะถ้าเขามาคนเดียวจริงๆ ก็คงไปไหนไม่รอดเพราะพูดภาษาญี่ปุ่นไม่เป็น ฟังก็ไม่รู้เรื่อง ภาษาอังกฤษก็ไม่ค่อยคล่องอีกต่างหาก

     

    แต่ก็มากับคนที่คุณก็รู้ว่าใครนั่นแหละ

     

    “ต้องขอบคุณผู้สนับสนุนใจดีอย่างซีวายปาร์คที่ได้พาแบคเซนเยอร์มาเปิดหูเปิดตานะครับ”

     

    ไม่ได้ตามมาพักนึงมาฮันนีมูนกันแล้วหรอครับ

     

    “ไม่ใช่นะครับ เราไม่ได้มาฮันนีมูนนะเรายังไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย”

     

    “หืม?” ชานยอลที่โผล่มาจากไหนไม่รู้อยู่ๆ ก็เดิมเข้ามาในเฟรมพร้อมส่งสายตาตั้งคำถามมาให้แบคฮยอนเลย

     

    “ผมหมายถึงเรายังคุยๆ กันอยู่ครับ ยังไม่ได้ตกลงคบกัน”

     

    เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกัน ชงจนแก้วแตกไปหลายใบแล้วค่า

     

    จะมาขอคบกันที่ดินแดนปลาดิบเลยหรอ ร้ายกาจ

     

    ขอพื้นที่ให้คนโสดด้วยค่า

     

    เหมาะสมกันสุดๆ อ่ะ โคตรน่ารัก

     

    “เรามาทำอะไรที่ญี่ปุ่นกันครับแบคฮยอน” ชานยอลถามขึ้น

     

    “ครับ ที่เรามาญี่ปุ่นก็เพราะว่าฉลองให้กับแชนแนลซีวายปาร์คที่มียอดสับสไคร์บเบอร์ถึงหนึ่งล้านแล้วครับ เย้ๆ~

     

    เย้ ล้านแตกกกกก

     

    คอนเกรตตูเรชั่น

     

    ยินดีด้วยครับพี่ชานยอล ผมตามพี่มาตั้งแต่แสนแรกจนตอนนี้ล้านแตกแล้ว

     

    “และที่เรามาถึงญี่ปุ่นก็เพราะว่าจะมาหาของไปแจกให้กับผู้ที่สับสไคร์บซีวายปาร์คนะครับ ส่วนกิจกรรมจะเป็นยังไงผมจะมาบอกอีกทีครับ” ชานยอลอธิบาย

     

    “งั้นตอนนี้เราไปรวมกับคนอื่นๆ ดีกว่า พี่จงอิน พี่จงแด และเซฮุนก็มาด้วยนะครับ ผมตื่นเต้นมากเลยนี่เป็นการมาต่างประเทศครั้งแรกของผมเลยครับ ปกติผมเป็นคนไม่ชอบออกไปไหน ชอบอยู่แต่บ้านเล่นเกมจนได้เป็นยูทูปเปอร์นี่แหละครับ ฮ่าๆๆ”

     

    “เด็กติดเกม” พูดพลางผลักหัวคนน้อง

     

    อ๊ายยย น่ารักอ่ามีหยอกกันด้วย

     

    เรือชานแบคกูนี่บินลอยฟ้าเลย

     

    ไม่จิ้นคนเป็นแฟนกันโว้ยยยย

     

    เขายังไม่ได้เป็นแฟนกัน

     

    “ว่าแต่ผมอ่ะ พี่ก็ติดเกมเหมือนกันนั่นแหละ” แลบลิ้นปริ้นตาใส่คนตัวสูงกว่าแล้วก็หันกลับมาสนใจโทรศัพท์ต่อ “เพราะฉะนั้นนี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาต่างประเทศ ผมจึงต้องเชื่อใจพี่ชานยอลและเกาะติดพี่เขาไว้เป็นปลิงเลย”

     

    “เป็นอย่างอื่นก็ได้นะ”

     

    โอ๊ยยย กูเขินนนนน

     

    อิเชี้ยยยย!!! ขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่เป็นแฟนกัน กูไม่เข้าจายยยยยย

     

    ช่วยด้วย มดขึ้นโทรศัพท์ผม

     

     


     

     

    “จงอินๆ พูดภาษาญี่ปุ่นหน่อยดิ๊!!!

     

    ตอนนี้จงแดรับบทบาทเป็นตากล้องไปแล้วเรียบร้อย พวกเขาทั้งหมดห้าคนกำลังมุ่งหน้าไปยังร้านขายของสะสมอนิเมะ เพราะว่าจงอินอยากได้โมเดลของไซตามะในเรื่อง one punch man และชานยอลก็อยากไปซื้อของรางวัลที่นั่นพอดี

     

    และจงแดมือว่างๆ เลยจับกล้องขึ้นถ่ายวิดีโอเล่นๆ ถ่ายบรรยากาศรอบๆ ที่พวกเขาเดินผ่านบ้าง หรือไม่ก็ถ่ายใครซักคนและจงแดก็เลือกจงอิน

     

    “กูพูดไม่เป็นเว้ยยย”

     

    “เอ้า วันก่อนเห็นดูอนิเมะยังพูดตามมันอยู่เลย”

     

    “ก็กูแค่พูดตามไหมล่ะ”

     

    “ซักประโยคขอเด็ดๆ เลยนะเว้ย”

     

    เพื่อนขอร้องมาทั้งทีจงอินจึงพยักหน้าตกลงไปส่งๆ เอาวะ! ไหนๆ ก็มาถึงญี่ปุ่นจะมาให้เสียเปล่าไม่ได้ การมาครั้งนี้จะต้องคุ้มค่าและมีประสบการณ์กลับไปดินแดนโสมอย่างไม่รู้ลืม

     

    “ยาราไนก๊า~

     

    “อิเชี้ย!!! ฮ่าๆๆๆ  เอาจริงดิ ฮ่าๆๆๆ” จงแดถึงกับขำอย่างสิ้นสติเมื่อจงอินพูดภาษาญี่ปุ่นแต่เป็นประโยคที่ค่อนข้างเรทคนรอบข้างเลยหันมามองจงอินด้วยสายตาแปลกๆ กันหมด

     

    “ไอ้เชี้ย! กูทำอะไรลงไป ฮ่าๆๆๆ” จงอินที่ทำเองอายเองก็ยังกลั้นขำไว้ไม่อยู่ ประสบการณ์โง่อินเจแปนที่แท้ทรู

     

     

    “เอาอันนี้คุมะมงน่ารัก” แบคฮยอนยื่นกระเป๋าใส่เหรียญลายคุมะมงให้ชานยอลดู

     

    “จะเอาเองหรือเอาไปแจก”

     

    “เอาไปแจกซี่ พี่เห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ยเซฮู๊นนนน!! คุมะมงๆ” ประโยคแรกพูดกับชานยอล แต่พอเจ้าตัวหันไปเจอเพื่อนสนิทก็แว๊บหายไปกับเพื่อนเลยทันที

     

    ก็เห็นเป็นคนน่ารักแบบนี้แหละ ชานยอลคิด

     

    และเมื่อจงอินได้ของตามที่สมดังใจแม้เงินในกระเป๋าตังจะหายไปเยอะมากๆ เลยก็ตาม แต่เมื่อจินตนาการว่าได้ไปวางโมเดลเหล่านี้บนชั้นสะสมก็ทำให้ความรู้สึกเสียดายตังหายไปเป็นปลิดทิ้ง แต่ชานยอลยังอยากได้ของเพิ่มอีกพวกเขาทุกคนจึงออกเดินทางอีกครั้ง

     

    “วันนี้คุณชานยอลหมดไปเท่าไหร่แล้วครับ” จงแดตากล้องจำเป็นก็ยังคงถ่ายวิดีโออย่างสนุกสนาน แต่คราวนี้เขาเปลี่ยนมาถ่ายชานยอลแทน

     

    “ประมาณแปดหมื่นเยนได้ครับ” (ประมาณสองหมื่นกว่าบาท)

     

    “ขี้อวด” แบคฮยอนยื่นหน้าเข้ามาพูดในกล้อง

     

    “บางส่วนก็ซื้อให้คนแถวนี้ครับ”

     

    “โอ้วโหวว สายเปย์แบบนี้ไปขอเขาจากพ่อแม่เลยก็ได้มั้ง” และกล้องก็แพลนไปที่ด้านหลังชานยอลหรือก็คือจงอินที่เดินคู่อยู่กับเซฮุน

     

    “แฟนยังไม่ได้เป็นเลย ไม่อยากข้ามขั้นตอน”

     

    “ฮิ้ววววว~

     

    สาบานว่าชานยอลพูดประโยคนั้นออกมาด้วยใบหน้าที่ตายด้านจริงๆ แต่แบคฮยอนน่ะเขินม้วนจนหน้าแดงไปหมดแล้ว

     

     


     

     

    ชานยอลได้ของมาอีกสี่ห้าอย่างและเขาคิดว่าน่าจะพอเอาไปสุ่มแจกได้เยอะอยู่ และตอนนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงแล้วชานยอลจึงพาทุกคนไปยังร้านขายซูชิ เพราะแบคฮยอนบอกกับเขาตอนขึ้นเครื่องว่า มาญี่ปุ่นทั้งทีก็อยากจะลองกินซูชิที่เจ้าบ้านเป็นคนทำให้กินต่อหน้าดูบ้าง

     

    แล้วคนอย่างชานยอลมีเหรอจะไม่ตามใจ

     

    “โคตรอร่อยอ่ะ”

     

    ซูชิคำแล้วคำเล่าถูกยัดใส่ปากน้อยๆ ของแบคฮยอนจนเต็มกระพุ้งแก้ม และเดือดร้อนเซฮุนที่ต้องคอยดุให้แบคฮยอนกินดีๆ ไม่ให้มูมมาม

     

    จงแดก็อดถ่ายวิดีโอเพราะประเทศญี่ปุ่นหากจะถ่ายทำอะไรต้องขออนุญาตจากเจ้าของร้านเสียก่อน และหมอนั่นคิดว่ามันยุ่งยากเกินไป เจ้าตัวจึงตั้งหน้าตั้งตากินซูชิอย่างเดียวโดยไม่สนใจใครเลย

     

    ผิดกับจงอินและชานยอลที่นั่งกินไปเรื่อยๆ และพูดคุยกันเกี่ยวกับกิจกรรมแจกของฉลองหนึ่งล้านสับฯ และพูดถึงโล่ทองที่อาจจะได้ในเร็วๆ นี้

     

     

    เมื่อกินกันจนท้องจะแตกแหลกลานแล้วจงแดเสนอให้ทุกคนเดินเล่นย่อยอาหารกันซักหน่อยก่อนกลับเพราะยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะกว่าจะถึงรอบบิน แต่แบคฮยอนดูเหมือนอยากจะกินของหวานเป็นการตบท้ายของคาวจึงชวนเซฮุนไปซื้อเครปเค้กด้วยกัน

     

    “รอตรงนี้แป๊บนึงนะเดี๋ยวมา”

     

    “เฮ้ย เซฮุนไปไหนอย่าทิ้งกันนนนน!

     

    แบคฮยอนเรียกรั้งเซฮุนเอาไว้แต่เจ้าของชื่อก็ไม่หันหลังกลับมามองเลย แล้วก็หายลับสายตาไปแล้วด้วย เขาจึงทำได้แค่ยืนรอเครปเค้กที่กำลังจะได้แต่ก็ยังคงหันซ้ายหันขวามองหาเซฮุนอีกอยู่ดี

     

    เวลาผ่านไปนานมากๆ แล้วในความคิดของแบคฮยอน เซฮุนก็ยังไม่กลับมาหาเขาเลย จนแบคฮยอนกินเครปเค้กส่วนของเซฮุนหมดไปแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าเจ้าตัวจะมาหา

     

    ตอนนี้แบคฮยอนหลงกับทุกคนไปซะแล้ว

     

    แงงงงงง~

     

    จึ๊กๆ ~

     

    สัมผัสได้ถึงแรงสะกิดอยู่ที่หัวไหล่พอหันไปมองก็ต้องตกใจกับตุ๊กตามาสคอสคุมะมง เจ้าคุมะมงกวักมือเรียกแบคฮยอนเหมือนจะให้เดินตามไป แต่เขาก็อยากจะรอเซฮุนอยู่ที่นี่จนเจ้าคุมะมงทนไม่ไหวจัดการจับแขนของเขาลากไปด้วยกันซะเลย

     

    “เฮ้! ผมกำลังรอเพื่อนอยู่น้า”

     

    เจ้าคุมะมงไม่ฟังคำพูดของแบคฮยอนเลยหรือฟังไม่ออกกันนะ แต่สุดท้ายแล้วเจ้าคุมะมงก็ลากแบคฮยอนมาถึงอีกสถานที่หนึ่งที่มีผู้คนอยู่เยอะประมาณนึงเลยล่ะ แต่แบคฮยอนไม่คุ้นเอาซะเลยมองไปรอบๆ ก็เจอแต่คนแปลกหน้าแปลกตาเต็มไปหมด แต่ดูเหมือนทุกคนจะให้ความสนใจกับเจ้ามาสคอสคุมะมงมากๆ

     

    จนสุดท้ายเจ้าคุมะมงก็ยอมหยุดเดิน และทำท่าทำทางเหมือนจะให้เขายืนอยู่ตรงนี้ห้ามไปไหน

     

    “แบคฮยอน” เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียกก็เจอกับชานยอลที่ทำให้เขารู้สึกอุ่นใจขึ้นมาได้บ้างแล้ว

     

    “ฮื่ออ พี่ชานยอลผมหลงกะ

     

    เป็นแฟนกันนะครับ

     

    ” แบคฮยอนอึ้ง (อีกแล้ววว) อะไรวะทำไมพี่ชานยอลชอบทำเซอร์ไพร์สอยู่เรื่อยเลย

     

    แบคฮยอนไม่รู้จะพูดอะไรเลยเขารู้สึกอึ้งไปหมดแต่ก็พยักหน้าตอบรับรัวๆ เพราะก็ไม่ใช่แค่ชานยอลที่ชอบแบคฮยอนฝ่ายเดียวนะ แบคฮยอนก็ชอบชานยอลเหมือนกัน ในเมื่อใจตรงกันทั้งคู่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปฏิเสธ

     

    “พยักหน้าหมายความว่าไง?”

     

    “ก็ตกลงน่ะสิไอ้พี่บ้าเอ้ย!” และก็ฟาดเข้าให้ที่แขนของแฟนหมาดๆ

     

    ทำไมพี่ชานยอลชอบทำให้แบคฮยอนเขินตลอดเลย แล้วตอนนี้คนอื่นเขาก็มุงดูเราสองคนอายจนไม่รู้จะซุกหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วโว้ยยยยย

     

    แล้วอยู่ๆ เจ้ามาสคอสคุมะมงก็เดินเข้ามาพร้อมกับลูกโป่งสีแดงหลายลูกมายื่นให้กับแบคฮยอน เจ้าตัวก็รับมับไปอย่างไม่คิดอะไร

     

    “ชอบไหม?”

     

    “ชอบดิ”

     

    “หมายถึงพี่”

     

    “ก็ชอบมันหมดนี่นั่นแหละ ทำไมต้องทำให้เขิน ฮื่ออออ” แบคฮยอนเอามือปิดหน้าซ่อนความอาย ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ

     

    “อ้าวๆ คู่รักหมาดๆ มองกล้องด้วยครับ”

     

    จงแดที่โผล่ออกมาจากอีกมุมนึงเพราะเมื่อกี้ไปยืนอยู่ตรงนั้นเพื่อถ่ายไอ้คู่นี้ตอนขอเป็นแฟนกันนั่นแหละ เขาเดินเข้ามาหาพร้อมยกกล้องขึ้นระดับสายตาเพื่อถ่ายรูปคู่รูปแรกของทั้งคู่ รอยยิ้มที่ดูมีความสุขนั่นมันอะไรมันไม่ควรมีบนใบหน้าของปาร์คชานยอลเจ้าของใบหน้าตายด้านเลยจริงๆ นะ

     

    “เจ้าคุมะมงก็เข้ามาถ่ายด้วยสิ”

     

    คราวนี้จงแดเรียกเจ้ามาสคอสคุมะมงเข้ามาร่วมเฟรมด้วย สั่งการให้เจ้านั่นยืนข้างขวาของแบคฮยอนที่ถือลูกโป่งไว้อยู่

     

    “หนึ่งสองสาม”

     

    ฟอดดด~

     

    แชะ!

     

    และเมื่อตากล้องนับถึงสามชานยอลก็โน้มใบหน้าลงไปหอมแก้มแบคฮยอนทันที ทำเอาเจ้าตัวที่ยิ้มอยู่ถึงกับอ้าปากเหวอเลยทีเดียว

     

    “โว๊ยยย! เสร็จยังอึดอัดจะตายอยู่แล้ว”

     

    และเสียงโวยวายที่ดังมาจากข้างในเจ้าคุมะมงนั่นก็คือจงอินนั่นเอง พอเจ้าตัวถอดหัวมาสคอสออกก็ทำเอาแบคฮยอนตกใจไปอีกรอบ และเซฮุนที่ยืนดูอยู่ไม่ไกลอีกด้านก็เดินเข้ามารวมกลุ่ม

     

    “แบคฮยอนไหนเครปเค้ก?” พอเดินมาถึงก็ถามหาของหวานจากคนที่เซฮุนสั่งให้ยืนรออยู่หน้าร้านเครปเค้ก

     

    “กินหมดแล้วอ่ะ แฮะๆ” คนตะกละได้แต่หัวเราะแห้งๆ ก็เพราะเซฮุนบอกให้รออยู่ตรงนั้นก็เลยกินรอจนเพลิน จนเผลอไปกินของเซฮุนเข้า ต้องโทษที่มันอร่อยและเซฮุนไม่ยอมมาหาแบคฮยอนเองนะ

     

     


     

     

    หลังจากที่ทุกคนได้กลับมาจากญี่ปุ่นแล้วจงแดก็ทำการลงคลิปที่ไปตะล่อนญี่ปุ่นในทันที โดยจะลงเป็นสองคลิปคือ ตอนที่ตะล่อนเที่ยวซื้อของในญี่ปุ่นกับตอนที่ชานยอลขอแบคฮยอนเป็นแฟน

     

    แน่นอนว่าแฮชแท็ก #chanbaekisreal กลับมาขึ้นเทรนอีกครั้งในทวิตเตอร์ บางแอคถึงกับแจกตังแสดงความยินดีที่คู่จิ้นของเธอได้กันจริงๆ

     

    นอกจากแชนแนล CY. PARK จะฉลองครบหนึ่งล้านสับฯแล้ว ก็ยังฉลองที่เจ้าของแชนแนลได้สละโสดไปแล้วเป็นที่เรียบร้อยจากดินแดนปลาดิบด้วย ต่างคนต่างมาแสดงความยินดีทั้งเรื่องสับฯและเรื่องแฟน

     

    แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะมายินดีให้กับรักที่สดใสเสมอไป











    เขาขอเป็นแฟนที่ดินแดนปลาดิบ /เบะปาก
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×