เป็นไปได้ก็อยากบอกว่ารัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

         'ทำไงให้มีเพื่อน'

       
       นั้นคือหนังสือที่อยู่ในมือฉัน ณ ตอนนี้ ฉันแทบอยากจะเขวี้ยงใส่หัวหมาทันที(โหด)หนังสือเล่มนี้มันอะไรกัน คนแต่งรู้สึกสมเพชคนที่ไร้เพื่อนหรอถึงได้คิดเขียนหนังสือเล่มนี้ พวกที่ซื้อคงจะเป็นพวกสังคมรังเกลียดสินะ
       "เค้ก หนังสือเล่มนั้นมีอะไรหรอ?"
       พรึ่บ!
       "ปะ เปล่าค่ะ"ฉันรีบเก็บหนังสือนั้นเข้าชั้นทันที ที่พี่รันถาม"หนังสือมันน่าสนใจดีอ่ะค่ะ^^;"
       "งั้นหรอ?"พี่รันทำหน้าเหมือนไม่เชื่อฉัน"จริงสิโรงเรียนใหม่เป็นไงบ้างหรอ สนุกป่าว"
       ตุ๊บ!!
       หนังสือที่อยู่ในมือฉันร่วงลงพื้นทันทีที่พี่รันถาม"กะ ก็ดีค่ะ"ฉันตอบเสียงสั่น"สนุกมากเลยค่ะ มีคนน่าสนใจเยอะเลยล่ะค่ะ"ฉันพูดพลางหลบสายตาที่จ้องจับผิดของพี่รัน
       "จริงหรอจ๊ะ แต่เมื่อกี้พี่เห็นน้องกำลังดูหนังสือ ทำไงให้มีเพื่อน ไม่ใช่หรอ?"พี่เขาเห็นด้วยหรอหรือว่าฉันโกหก(โคตร)ไม่เนียน หรือทั้งสองอย่าง =..=
       "คะ คือ.."
       "เค้ก เจ็ดโมงสิห้าแล้วนะไม่ไปโรงเรียนหรือไง?"พี่เรย์ ผู้จัดการร้านหนังสือสุดหล่อตะโกนถามฉัน จะ เจ็ดโมง สิบห้าแล้วด้วย  
       "ตะ ตายแล้ววววว!!"ฉันรีบถอดผ้ากันเปื้อนที่มีลายเป็นสัญลักณ์รูปของร้านหนังสือที่ฉันทำงานอยู่และไปหยิบกระเป๋าที่หลังเคาร์เตอร์"งั้นเค้กไปก่อนนะคะ พี่เรย์ พี่รัน"
       ฉันรีบวิ่งออกมาอย่างเร่งรีบโรงเรียนเข้าสองโมงเช้าแต่ที่ต้องรีบเพราะรถเมย์ที่ฉันจะขึ้นออกโมงครึ่ง!! ซึ่งถ้าไม่ทันสายนี้ฉันต้องไปสายแน่ๆ ฉันดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง โมงยี่สิบนาทีแล้วหรอเนี่ย?!!
       แฮก แฮก 
       ใกล้ถึงป้ายรถแล้ว แต่ว่ารถที่ฉันขึ้นมาจอดแล้ว และดูว่ามันกำลังจะออกแล้วโมงครึ่งแล้วหรอเนี่ย ฉันรีบดูนาฬิกาตัวเอง โมงยี่สิบเก้า!!! แง นี่ฉันวิ่งช้าหรือนาฬิกามันเดินเร็วกันแน่ ToT
        ประตูรถจะปิดแล้ว! ไม่น้า อย่าเพิ่งT[]T"รอก่อนค่ะ รอด้วยยย!!!"ฉันรีบกระโดดไปที่ประตูรถเมย์ในจังหวะที่มันกำลังจะปิดฉันก็แซกตัวเข้าไปอย่างสวยงาม^o^
        ฉันยืนเด่นสง่างามพร้อมชื่นชมตัวเองไปในใจ คนในรถทั้งคันหันมามองฉันเป็นตาเดียว กำลังชื่นชมฉันกันอยู่ใช่ไหมล่ะ^_^ไม่ต้องชมค่ะดิฉันรู้ว่าดิฉันเก่ง อิ อิ
        เฮ้อ
        รีบไปหาที่นั่งดีกว่าอีกสิบนาทีก็ถึงโรงเรียนแล้ว  
        พรึ่บ!! 
        เอะO_O ทำไมฉันเดินไม่ไปล่ะ เหมือนติดอะไรอยู่ ระ หรือว่า ฉันรีบหันไปดูข้างหลัง 
        กรี๊ดดดดดดดดดดด 
        ฉันกรี๊ดลั่นรถทันทีเพราะประตูรถมันหนีบกระโปรงฉันอยู่ไม่ได้หนีบธรรมดาแต่มันหนีบไปจนติดก้นฉันT^T อยากจะบ้าตายใครก็ได้เอาไม้ฟาดหัวฉันที
        คิ คิ 
        คนในรถพยายามกลั้นขำเพื่อไม่ให้ฉันอาย(ไม่ต้องแล้วม้าง)ไปมากกว่านี้ ฉันพยายามดึงกระโปรงออกจากเจ้าประตูเจ้ากรรมนายเวร
        ฮึบ ฮึบ
        "ถ้าเธอดึงแรงอย่างนั้นกระโปรงมันไม่หลุดหรอกนะแต่มันจะขาดแทน"ฉันรีบหันไปทางต้นเสียงปรากฏหนุ่มรูปงาม มีผมสีน้ำตาลอ่อนดูสุขภาพดี หน้าตาจิ้มลิ้ม ริมฝีปากได้รูป ดวงตากลมโต บอกได้คำเดียวว่า น่ารักเกินคำบรรยาย หล่อเกินความคาดหมาย!!!
        นี่ฉันเข้าข่ายพวกโรคจิตหรือเปล่าเนี่ย(น่าจะใช่)ถึงได้บรรยายเขาได้ขนาดนี้ นี่แค่มองแวบแรกนะเนี่ย ไม่ได้ๆเขาอาจจะมีสิวที่หน้าซักเม็ดก็ได้ 
        ( ' ' ) จ้อง
        ไม่มี หน้าเขาไม่สิวซักเม็ด จุดด่างดำริ้วรอยที่ใบหน้า ไม่มีซักขี้มด!!! หน้าเขาเนียนใสหน้าสัมผัสมาก 
        หมันไส้คนหน้าตาดีชะมัด:(
        "หน้าฉันมีอะไรติดอยู่หรือไง?"เขาหันมาถามฉันที่จ้องหน้าเขาไม่หยุด มีย่ะ มีความหล่อติดอยู่ที่ใบหน้าเต็มไปหมดจนหาคำว่าขี้เลห์ไม่เจอเลยซักนิด
        "ปะ เปล่าไม่มีนี่"ฉันพูดแล้วหลบหน้าไปอีกทาง"งั้นจะให้ฉันทำยังไงล่ะ?"
        "มานี่ฉันช่วยเอง"เขาเอื้ยมมือมาจับชายกระโปรงฉันและพยายามดึงให้เบามือที่สุดเพื่อไม่ให้กระโปรงขาด"ไม่ออกแฮะ สงสัยต้องรอให้ถึงป้ายหน้าแล้วล่ะ"
        "ป้ายหน้า!!O_oเลยหรอ"ถ้าถึงป้ายหน้าก็โรงเรียนฉันน่ะสิ ตอนประตูรถเปิดฉันได้หงายหลังก้นกระแทกพื้นอย่างแรงแน่เลย แล้วก้นสวยๆของฉันล่ะ"ทำแบบนั้นไม่ได้นะถ้าเกิดคนที่โรงเรียนเห็นล่ะเขาต้องหัวเราะเยาะฉันแน่"
        "แล้วเธอจะทำยังไง?"
        "ยังไงก็ได้ ขอให้กระโปรงมันออกมาก็พอ"
        "พูดง่ายนะแม่คุณ=*="เขาบ่นอย่างหงุดหงิดแต่ก็ยังพยายามช่วยดึงกระโปงฉัน เขาเป็นพวกซึนแน่ๆ เป็นคนดีแต่ไม่แสดงออก ปลื้ม>_<"งั้นถ้าฉันโดนตัวเธอนิดหน่อยคงไม่ว่ากันใช่ไหม"
        หะ?
        หมับ
        กรี๊ดดดดๆๆๆอยากกรี๊ดให้ตายกันไปข้างเจ้าคนหน้าตาดีมันจับก้นช้านนนนนน ฉันได้แต่กรีดร้องในใจเพราะว่าที่เขาจับก้นฉันก็เพราะเขาต้องการช่วยฉันให้หลุดออกจากประตูบ้านี่(พึ่งชมว่าเป็นคนดีแท้ๆT^T)
        ก็รู้อยู่ว่าเขาพยายามจะช่วย แต่ไอ้ท่าที่เขาจับนี่สิเขาใช้มือข้างซ้ายจับที่ลำตัวฉันโดยใช้มือโอบลำตัวเอาไว้ ส่วนข้างขวาเขาโอบ เอ่อ ก้นฉันเอาไว้_////_
        "เอาล่ะนะ 1 2 3!!!"เขานับเลขเพื่อให้ฉันเตรียมความพร้อม
        "อะ อื้ม"
        ผลัก
        ตุ๊บ
        หลุดแล้ว กระโปรงฉันหลุกออกมาแล้วถึงสภาพจะไม่ดีก็เถอะ ว่าแต่?ผู้ชายคนนั้นอยู่ไหนนะจะขอบคุณซักหน่อย
        "ยัยบ้า จะนั่งอีกนานไหม"หือ?"มันหนักนะ"
        ช็อก!!!!
        ฉันอยากจะบ้าตายตอนนั้นตัวของฉันนั่งทับเขาเต็มๆ ในท่าที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง"ขอโทษ=///="
        "ว่าแต่เป็นไรมากหรือเปล่า"
        "อื้มไม่เป็นไรหรอกเพราะมีตัวนาย(ก้น)ฉันเลยไม่เป็นอะไร"ฉันพูดและหันไปขอบคุณ"ขอบใจนะ^_^"
        "ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้วล่ะ=_="หน้านิ่งชะมัด
        'ป้ายหน้าเป็นโรงเรียนooo'
        อ๊ะ! โรงเรียนฉันนี่นา ตายล่ะ!! กระโปรงฉันอยู่ในสภาพที่ไม่น่าออกพบผู้คนเลยT_T
        "ใกล้ถึงโรงเรียนแล้ว...ว่าแต่เธอโอเคนะ?"
        "อะ โอเคสิ!"ฉันหันไปพูดกับเขาด้วยสีหน้ากังวลสุดๆ" อะไรทำให้นายคิดว่าฉันไม่โอเคล่ะO_O;;"
        "แล้วทำไมเหงื่อเธอถึงเยอะงั้นล่ะ=_="เขาพูดและชี้หน้าฉัน หวาเหงื่อท่วมตัวฉันเลยอ่ะ มาจากไหนนักหนเนี่ยเหงื่อพวกเนี่ย"แล้วกระโปรงเธออยู่ในสภาพแบบนี้ไม่เป็นไรหรอ"
        ช่างถามจริง=*=
        "ไม่เป็นไรหรอก(มั้ง) ก็แค่ตื่นเต้นนิดหน่อยที่จะถึงโรงเรียนน่ะ"
        "เอ้า!แล้วเธอไม่เคยมาโรงเรียนหรือไง?"จะ จริงด้วยนี่ฉันปัญญาอ่อนถึงขนาดคิดโกหกด้วยมุกติ๊งต๊องขนาดนี้เชียวหรอ"เธอเครียดเรื่องกระโปรงใช่ไหมล่ะ"
        "ก็...ประมาณนั้นแล้วจะให้ฉันทำยังไงนายจะถอดกางเกงมาให้ฉันใส่หรือไง=A="
        "เอาไหมล่ะ= ="หมอนี่รู้จักคำว่าประชดไหมเนี่ย? แต่ว่าถ้าเขาถอดให้จริงๆมันก็โอนะ>///<"ล้อเล่นน่าเธอคิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย"
         ก็เกือบถึงดาวอังคารแหละถ้านายไม่ดึงฉันไว้ฉันก็คงเป็นนักบินอวกาศหญิงคนแรกที่ได้ไปถึงดาวอังคาร"ยังแค่เกือบอ่ะแหละ"
         ครืนนนนน

 

 

เหมียว หง่าว