คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : ◣Fanfic◥ [LawxLuffy] Hey! you are my cutie code =) (Part3)
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 3/9
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ หืออออ... ”
เสียงใสๆ
ถูกส่งออกมาจากริมฝีปากบางของคนร่างเล็ก
เขาเอียงคอไปด้านข้างน้อยๆกับความน่าสงสัยตรงหน้า
ในห้องเรียนที่อยู่ระหว่างช่วงพัก
เสียงคุยกันดังจอแจปนกันจนฟังไม่ได้ศัพท์ เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำสนิท ห้อยหมวกฟางที่ดูจะผ่านการใช้งานมานานไว้ใต้ปกเสื้อ
ในมือมีกระดาษแผ่นเล็กยับยู่ยี่ ตัวอักษรพิมพ์ใหญ่ที่เขียนด้วยลายมือดูจะเลือนๆลงไปบ้างตามสภาพ
กระดาษฉลากของพี่รหัส... ที่เพิ่งจะหยิบขึ้นได้เมื่อสองวันที่แล้ว
น่าสงสัย... น่าสงสัยสุดๆเลย
เป็นใครกันแน่นะเนี่ย
“ ถึงจ้องฉลากไป
มันก็ไม่บอกนายหรอกน่าว่าคนเขียนเป็นใคร “ เสียงทุ้มๆเสียงหนึ่งเรียกให้ดวงตากลมโตที่ยังคงจดจ้องที่ใบฉลากไม่วางตา
ย้ายสายตาไปยังโต๊ะเรียนที่ตั้งอยู่ข้างๆกัน
ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีทองสว่างที่ถูกปัดมาปิดใบหน้าคมคายครึ่งหนึ่งเอาไว้
จะแปลกก็ตรงคิ้วที่ม้วนผิดธรรมชาตินั่น
“ นี่นายไม่รู้จริงๆ
หรือแกล้งโง่กันแน่เนี่ยว่าเขาเป็นใคร ”
รู้สึกเหมือนถูกด่าอยู่ชอบกล...
“ ก็จริงสิ...! จะบอกว่าซันจิรู้อย่างนั้นหรอ ” ลูฟี่มู่ปากเข้าหากันด้วยความรู้สึกเซ็งๆ
คนข้างๆกันเองก็มองร่างเล็กด้วยความเหนื่อยใจอย่างสุดๆ
“ ก็คงงั้นมั๊ง...
”
มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับคว้าอมยิ้ม(?)ขึ้นมาแกะแล้วส่งเข้าปาก
น่าแปลกที่เพื่อนตัวเล็กของเขากลับนั่งเงียบ
แต่ริมฝีปากบางนั้นยังคงยู่เข้าหากันแบบเดิม
“ ไม่อยากให้บอกหรอ ” ซันจิเอ่ยขึ้น ดวงตาสีฟ้าหม่นของเขาจับจ้องไปยังใบหน้าเล็กอย่างนึกสงสัย
ไม่รู้ว่ากลายไปเป็นเพื่อนของเจ้านี่ตั้งแต่เมื่อไหร่
กับคนที่นิสัยแปลกประหลาดแบบนี้น่ะ...
“ ไม่ล่ะ... สู้ไปหาเอาเองมันสนุกกว่าอีกจริงมั๊ยเล่า ชิชิชิชิ ”
แถมยังซื้อบื้ออีกต่างหาก... เอาจริงๆคนทั้งห้องก็รู้กันแล้วล่ะว่าพี่รหัสของเจ้านี่เป็นใคร
“ ของฉันน่ะหรอ...
” ใบหน้าของคนผมทองค่อนไปทางเหยเก
นิ้วเรียวของเขาค่อยๆเปิดใบฉลากออกแบบขยาดๆเหมือนกำลังรังเกียจอย่างบอกไม่ถูก... ถ้าไม่เกรงใจป่านนี้คงโยนลงถังขยะไปแล้ว
“ เจ้ารุ่นพี่เจ้าของฉลากนี่
คิดชื่อโค้ดเนมได้อุบาทว์สิ้นดีเลยล่ะ ”
คนตัวเล็กกว่าชะโงกหน้าเข้าไปมองใกล้ๆด้วยความสนใจ
ข้างในกระดาษแผ่นนั้นของซันจิเขียนด้วยปากกาดำ
ประกอบกับลายมือห่วยๆเพียงคำเดียวสั้นๆว่า 'หล่อ'
“ เออ... จริงด้วย อุบาทว์สิ้นดีเลย ”
แล้วแกมาเออออด้วยทำไมกันเนี่ย...
“ เอ..เดี๋ยวสิซันจิ ตรงเหนือชื่อนั่นมีรูปวาดที่เหมือนกับคิ้วของนายอยู่ด้วยล่ะ!
” เสียงเล็กแทรกขึ้นมาเหมือนกำลังตื่นเต้น
ดวงตาคมกวาดมองไปตามปลายนิ้วของคนตัวเล็กที่ชี้อยู่
ก็พบกับรูปวาดที่ขดเหมือนก้นหอยอยู่ด้วย จริงๆก็เพิ่งมาสังเกตเห็น... เพราะมัวแต่ยัวะกับชื่อโค้ดเนมนั่นน่ะแหละ เลยคิดว่ามันไม่ได้สำคัญอะไร
ว่าแต่ว่า... หมอนี่มันจะเอาหน้าเข้ามาใกล้มากเกินไปแล้วเฟ้ย
โป๊ก!
มือหนาสับลงที่กลางหัวของเพื่อนตัวเล็กอย่างหมั่นไส้
อย่าคิดว่าประโยคเมื่อกี๊มันจะเล็ดรอดไปจากโสตประสาทของเขาได้นะ
“ เมื่อกี๊นายพูดวิจารณ์คิ้วสุดแสนจะเพอร์เฟ็คของฉันว่าอะไรนะลูฟี่...
”
“ โอ๊ย! ฉันเจ็บนะซันจิ! ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย!!
” เสียงเล็กเอ็ดขึ้นใส่คนตัวสูงกว่า
ดวงตากลมโตค้อนขวับไปยังใบหน้าคมคายอย่างนึกโมโห
“ เฮ้ๆ
พวกนาย เงียบๆกันได้แล้วน่า... อาจารย์เดินมานู่นแล้วเห็นมั๊ย!
”
แต่แล้วบทสนทนาระหว่างคนสองคนก็ถูกตัดจบโดยเพื่อนร่วมห้องที่นั่งอยู่ข้างหน้าของพวกเขา
เด็กหนุ่มจมูกยาวที่เหมือนจะนั่งฟังบทสนทนามานานหันมาบอกด้วยสีหน้าเหมือนกับเหนื่อยใจเล็กน้อย
แล้วจะไปรู้ได้ยังไงกับเล่าว่าคนๆนี้เป็นใคร... ยิ่งคิดก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่
แอด...
ประตูของชั้นดาดฟ้าโรงเรียนถูกดันออกจนกว้างพอให้คนๆหนึ่งเดินแทรกเข้าไปได้
ก่อนที่ร่างเล็กๆของลูฟี่จะลอดผ่านช่องนั้นเข้าไป
พร้อมกับมองซ้ายมองขวาเพื่อหาคนรู้จัก เวลาได้ดำเนินเข้ามาสู่ช่วงพักกลางวัน
รวมไปถึงเวลาอาหารที่แสนสำคัญของเขาด้วย
“ หือ... ไม่เห็นจะมีใครเลยนี่นา ” มือเล็กยกขึ้นมาไว้บริเวณคิ้วเพื่อบังแสงจ้า
หรือจะเป็นเพราะว่าเขารีบขึ้นมาบนนี้เร็วเกินไปหน่อย จะนั่งรอซักพักก็ได้
ว่าแต่ว่า... หิวจนไส้จะกิ่วแล้วเนี่ย
ใบหน้าหวานเริ่มเหยเก แลบลิ้นออกมาเหมือนเป็นท่าทางเฉพาะเวลาหิว ก่อนที่ดวงตาคู่นั้นของเขาจะไปสังเกตเห็นบางสิ่งที่ผิดปกติ
“ ขาาา!!
”
ขาจริงๆด้วย...! ขาคนกำลังชี้ขึ้นฟ้าอยู่นี่นา!!
ลูฟี่รีบวิ่งเข้าไปด้วยสิ่งไม่คุ้นตาใกล้ๆโดยทันที
บนชั้นดาดฟ้าที่ล้อมไปด้วยตาข่ายเหล็กสูงปรี๊ด
กลับมีขาทั้งสองข้างของใครบางคนชี้ด้านบนและกำลังพิงอยู่บนสิ่งนั้น
กลับกันกับร่างกายครึ่งบนที่กำลังราบไปกับพื้นคอนกรีต
ร่างของชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบนักเรียนกำลังนอนขาชี้ฟ้าอยู่... ใบหน้านั้นออกไปทางคมคาย
กำลังปิดตาสนิทตัดขาดจากโลกภายนอก ผมสีเขียวแบบต้นหญ้าตัดสั้นเกรียน
รอบๆตัวมีของที่เหมือนกับดาบไม้สองสามอันวางเกลื่อนอยู่
“ อะไรกัน... คนหรอกเหรอ ตกใจหมดเลยนะเนี่ย ” ร่างเล็กทิ้งตัวลงนั่งยองๆใกล้กับร่างของชายแปลกหน้าคนนั้น
พิจารณาดูซักครู่ก่อนจะเลื่อนมือเข้าไปตบๆที่ใบหน้าของคนๆนั้นเบาๆ
“ นี่นาย... ตายหรือยังอ่ะ ตื่นสิ ” เป็นคำพูดที่สวนทางกับใบหน้าน่ารักที่นิ่งเฉยอย่างสุดๆ
เสียงแปะๆดังขึ้นตามแรงมือ
คิ้วของชายคนนั้นขมวดเข้าหากันอย่างนึกขัดใจที่มีคนมากวนเวลานอน
“ หืม...
”
เปลือกตาอันหนักอึ้งค่อยๆเปิดขึ้น
คิ้วเรียวของเขายิ่งขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิม บ่งบอกอารมณ์ของคนถูกปลุกได้อย่างดี
ดวงตาคมมองตรงไปยังใบหน้าของเจ้าเสียงเล็ก
แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเจ้าตัวดันยื่นหน้าเข้ามาใกล้มาก
คำพูดที่ตั้งใจจะสวนกลับไปเป็นอันกลืนลงคอไปเรียบร้อย
น...น่ารักชะมัด
“ เอ๋.. นายนี่หน้าคุ้นๆแฮะ ...ใช่คนที่อยู่ห้องเดียวกันกับเอสหรือเปล่าน่ะ ” ก่อนที่ร่างบอบบางเกินผู้ชายนั้นจะผละออกไปนั่งอยู่ในท่ากอดอก
แต่ในขณะเดียวกันดวงตาสีดำนั้นก็ยังคงจับจ้องมายังใบหน้าของคนผมเขียวอย่างพิจารณา
เคยเห็นหรือเปล่านะ... คนที่สีผมแปลกๆนี่น่ะ
“ เอสน่ะหรอ... อืม.. เจ้าหมอนั่นมันนั่งอยู่ข้างหน้าฉัน ” เสียงทุ้มตอบ เขาเองก็ปรับท่านั่งให้กลับมาอยู่ในท่าปกติเหมือนกับลูฟี่
มือหนาเอื้อมไปรวบเอาดาบไม้เข้ามาอยู่ในมือ
ให้ตายเถอะ... นึกว่าผู้หญิงซะอีก
ลืมไปว่าที่นี่มันโรงเรียนชายล้วน
แต่ว่า... เจ้าเด็กนี่มันจะน่ารักเกินผู้ชายมากไปแล้ว
“ ฉันชื่อลูฟี่
เป็นน้องชายของเอสนะ! ...ว่าแต่ว่านายทำไมมานอนอยู่ตรงนี้เนี่ย ”
จะว่าคล้ายก็คล้ายกันอยู่นะ... กับเจ้าเอสนั่น
เคยได้ยินมาว่าเจ้านั่นมันมีน้องชายมาอยู่บ้าง
“ ...ฉันกำลังฝึกร่างกายอยู่
แล้วคิดว่าลมมันเย็นดีก็เลยเผลอหลับไปน่ะ ”
“งั้นหรอ ” คนตัวเล็กพยักหน้าเข้าใจอย่างว่าง่าย
ก่อนจะเริ่มหันไปมองซ้ายมองขวาอีกครั้ง นึกสงสัยว่าทำไมถึงยังไม่มีใครขึ้นมาอีก
แต่ถึงอย่างนั้น... ทำไมถึงไม่มีใครรู้สึกแปลกใจกับท่าฝึกประหลาดๆของคนๆนี้
ที่หลับไปได้ทั้งๆที่กำลังทำท่าแบบนี้อยู่เลยซักนิดนะ...
“ ถ้าเจ้านั่นล่ะก็... ตอนนี้กำลังทำเวรอยู่น่ะ ”
คนตัวสูงบอกเหมือนกับรู้ว่าลูฟี่กำลังตามหาใครอยู่
ดวงหน้าเล็กหันกลับมามองยังใบหน้าของเขาแบบงงๆ
ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นตกใจอย่างรวดเร็ว
“ เอ้อจริงด้วย! เมื่อเช้าเอสเหมือนจะพูดกับฉันไว้ว่าแบบนั้นนี่นา... ” ร่างเล็กรีบยันตัวขึ้นยืนเตรียมจะออกวิ่ง ปกติพี่ชายของเขามักจะเตรียมข้าวกล่องมาเผื่อให้เสมอ
แต่เพราะวันนี้ดันติดทำเวร เจ้าตัวก็เลยบอกให้น้องชายถือมาเองเผื่อทนหิวไม่ไหว
ลืมไปเลยว่าตัวเองเอาใส่กระเป๋ามาด้วย
“ ถ้าอย่างนั้นฉันลงไปเอาเบนโตะแป๊บนึงนะ! หิวจะตายอยู่แล้ว! ”
“ เดี๋ยวนาย... ลูฟี่! ”
“ ...หือ ”
เสียงทุ้มเรียกให้ปลายเท้าที่กำลังก้าวออกไปชะงัก
คนตัวเล็กหันหน้ากลับมายิ้มกว้างให้กับชายร่างสูงที่กำลังทำท่าเหมือนจะเดินตามเขามาด้วย
ยิ้มอย่างกับกำลังดีใจที่ตัวเองโดนเรียกชื่อ...
“ เอ่อ... ข้างล่างนี่มีสโมคเกอร์ยืนดักรออยู่นะ
ถ้าไม่อยากโดนเรียกไปฝ่ายปกครอง ทางที่ดีนายน่าจะใส่เนกไทล์เข้าไปซะหน่อย ” นิ้วเรียวชี้ไปยังเนกไทล์ตรงคอเสื้อของตัวเอง
เมื่อกี๊รู้สึกเหมือนกับหัวใจมันกระตุบวูบไปชั่วขณะ
“ เอ๋... ตาลุงพ่นควันนั่นน่ะหรอ ” ริมฝีปากบางเบะลงด้านล่าง
กับคนๆนั้นแค่นึกภาพก็สยองแล้ว ถ้าเมื่อวานหนีไม่รอดนี่จะเป็นยังไงนะ
“ แต่ว่านะ... เน็กไทล์น่ะ ฉันใส่ไม่เป็นหรอกนะ ชิชิชิชิ ”
ลูฟี่หัวเราะผ่านไรฟันอย่างภาคภูมิใจ
ปกติไอของแบบนี้ก็ตื่นไม่ค่อยจะทันใส่ซักเท่าไรแล้ว แถมยังใส่ไม่เป็นอีก
ทำเอาคนผมเขียวนึกหน่ายใจขึ้นมาแว๊บหนึ่ง มันน่าภูมิใจตรงไหนกันเนี่ย...
“ นี่... ขอยืมเน็กไทล์ของนายแป๊บนึงสิ ” ชายผู้มีผิวออกไปทางสีแทนเอ่ยขึ้น
ใบหน้าหวานของคนตรงหน้าแสดงออกอย่างชัดเจนว่ากำลังงงอย่างสุดๆ
“ หืม... ยืมหรอ ได้สิ ” แต่ถึงจะงง มือบอบบางก็คว้าเอาเนกไทล์สีกรมท่าออกมาจากกระเป๋ากางเกง
ก่อนจะส่งถึงมือหนาของเพื่อนพี่ชายอย่างว่าง่าย
และไม่ลืมที่จะถามเรื่องที่ตัวเองกำลังสงสัย
“ นายจะเอาไปทำอะไรน่ะ ”
“ ขยับมาใกล้ๆซิ... ”
คนตัวสูงกว่าไม่ได้ตอบคำถาม
แต่กลับกวักมือเรียกร่างเล็กเบาๆ
ซึ่งเจ้าเด็กน่ารักตรงหน้าก็ดันเดินเข้ามาหาเขาอย่างง่ายดาย
เข้ามาใกล้พอที่มือหนาจะโอบรอบคอระหงส์เพื่อนำสิ่งที่เรียกว่าเนกไทล์ใส่ลงไปใต้ปกคอเสื้อได้
ผมสีดำนี่มันนุ่มกว่าที่เห็นภายนอกอีกแฮะ
แถมเจ้านี่ยังไม่มีกลิ่นตัวแบบผู้ชายอีกต่างหาก...
คนเป็นรุ่นพี่ใส่เน็กไทล์ให้ตามขั้นตอนอย่างบรรจง
ดวงตากลมโตของเจ้าเด็กนี่กำลังมองตามมือของเขาไม่วางสายตา
ไม่ยักรู้ว่าน้องชายของโปรโตกัส ดี เอสคนนั้นจะน่ารักขนาดนี้แฮะ... แถมยังน่ารักเกินไปแล้วอีกต่างหาก
“ โหวว
นายนี่สุดยอดเลย! ขอบคุณมากนะ ”
“ โซโล... โรโรโนอา โซโล นั่นคือชื่อของฉัน ” ริมฝีปากหนาหลุดยิ้มบางๆให้อย่างไม่รู้ตัว
ทางฝ่ายรุ่นน้องตัวน้อยเองก็กำลังยิ้มร่า ใบหน้าน่ารักนั้น
เวลายิ้มยิ่งทำให้น่ารักมากขึ้นไปกว่าเดิม
“ โซโลงั้นหรอ... ชิชิชิชิ ยินดีที่ได้รู้จัก! ฉันกับนายเป็นเพื่อนกันแล้วนะโซโล! ”
“ เฮ้เดี๋ยวสิ... ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ!
” ไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ร่างบอบบางนั้นก็หายไปแล้ว
พร้อมกับเสียงปลายเท้าที่วิ่งออกไปตามมาไม่ห่าง
แต่ไม่นานนักเจ้าของร่างเดิมก็เดินขึ้นมาบนชั้นดาดฟ้าอีกครั้ง
ในมือมีกล่องข้าวขนาดใหญ่ผิดกับขนาดตัวของคนกิน ประตูบานเดิมถูกดันออก
ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะฉายให้เห็นบางสิ่งที่แปลกไป
ถ้าเป็นสายตาคนธรรมดาทั่วไปมอง
คงต้องคิดว่าตรงหน้ากำลังมีสงครามเย็นระหว่างชายสองคนเป็นแน่ คนหนึ่งเป็นชายผมเขียวหน้าตาน่ากลัว
กำลังเล่นสงครามทางสายตากับชายผมดำอีกคนที่มีรอยสักแปลกๆตามมือและแขน
บนตักมีหมวกขนสัตว์หน้าตาน่ารักผิดกับเจ้าของ(?)
จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อตัวอันตรายของโรงเรียนดันมานั่งอยู่ในที่เดียวกัน...
แต่จะมีผลอะไรกับคนซื้อบื้ออย่างลูฟี่กันเล่า...
“ เฮ้! พวกนายนี่เอง! ”
มือเล็กโบกไปมาอย่างเริงร่า
ไม่ได้ทันรู้สถานการณ์ตอนนี้แม้แต่นิด
ร่างของเด็กหนุ่มก้าวไปหยุดท่ามกลางสงครามประสาทของสองรุ่นพี่
เรียกให้สายตาทุกคู่มาหยุดที่ใบหน้าหวานที่มีรอยยิ้มชวนฝัน
“ ไง/ไงลูฟี่ ” สองเสียงประสานกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
คนเป็นพี่รหัสหันขวับไปมองชายผมเขียวเหมือนกำลังตกใจในทันที
ไอหมอนี่... แม้แต่ชื่อเจ้าเด็กนี่ฉันยังไม่กล้าเรียกเลยนะ
เหมือนกับรู้ทัน
โซโลหันกลับมาส่งรอยยิ้มเยาะเย้ยอย่างผู้ชนะให้ลอว์ทันที
ทำลายปรอทความอดทนของคนผมดำจนแตกเพล้งไม่มีเหลือ
เฮ้ๆ... อย่ามาตลกน่า
ตัวอันตรายแบบแกไปรู้จักกับเจ้าหนูนี่ตั้งแต่ตอนไหนกัน...
ความคิดเห็น