★ One Piece 'short fanfiction All Luffy [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #31 : ◣Fanfic◥ [LawxLuffy] Hey! you are my cutie code =) (Part8)

Title: Hey! you are my cutie code =)

Pairing: Law x Luffy
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 8/9

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 ฝ่ามืออบอุ่นที่ประสานกัน ลอว์ยังคงปล่อยให้คนร่างเล็กจูงมือตัวเองเดินเข้าไปในงานต่อไป ความรู้สึกที่อยู่ในหัวของเขาตอนนี้มันกำลังดีใจจนเหมือนจะหุบยิ้มลงไม่ได้ แต่ก็จำเป็นต้องเก็บสีหน้าแบบนั้นลงไปใต้ท่าทางเงียบขรึมที่มักจะแสดงออกมาให้คนอื่นเห็น

มือนุ่มสุดๆไปเลย... จนรู้สึกไม่อยากจะปล่อยเลยซักนิด 

อยากจะคว้าเข้ามากอดให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยซะตอนนี้... แต่ต้องอดทนไว้... 

“ ลูฟี่ เจอพอดีเลย! ” 

และเสียงทุ้มหนึ่งก็ดังขึ้นเรียกไม่ห่าง ทำให้ปลายเท้าของคนทั้งคู่ต้องชะงักลง ร่างของชายผู้เป็นพี่ตรงเข้ามาหาลูฟี่ แต่แล้วเขาก็ต้องเปลี่ยนสีหน้าจากความดีใจกลายเป็นเหยเกทันทีเมื่อเจอร่างสูงของใครอีกคน 

มือที่จับลูฟี่อยู่นั่นคืออะไรฟะ... ปล่อยเลยนะ ปล่อยเลย! 

“ เฮ้ๆ เจ้าหมอนี่มาอยู่นี่ได้ยังไงกันน่ะลูฟี่! ” เอสชี้มือมายังใบหน้าของลอว์พร้อมท่าทางหาเรื่อง ก่อนที่สายตาของทั้งคู่จะเริ่มมีกระแสไฟฟ้าปรายๆส่งใส่กัน 

“ หืม...? ” 

คนตัวเล็กที่ยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์อะไรเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นพี่รหัสอย่างงงๆ และหันกลับมาส่งยิ้มกว้างให้กับคนที่เพิ่งมาถึง 

“ ฉันชวนเขามาเองแหละ...! งานเลี้ยงมันต้องมีหลายๆคนถึงจะสนุกใช่มั๊ยล่ะ! ชิชิชิ ” 

...ลืมไปว่าเด็กนี่เป็นคนแบบนี้ 

แต่ชวนหมอนี่มาพี่จ๋าไม่ยอมมมมมม...!! 

สงครามทางสายตายังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ คนผิวแทนเหยียดยิ้มเย้ยขึ้นมาอย่างผู้ชนะ ยิ่งทำให้ใบหน้าของเอสบูดบึ้งไปมากกว่าเดิม ร่างของแม่ครัวที่เข็นรถอาหารออกมาวางบนโต๊ะที่ไม่ห่างออกไปนัก ส่งผลให้ดวงตากลมโตของคนที่อยู่ท่ามกลางบรรยากาศมืดครึ้มเป็นประกาย ค่อยๆแกะมือของคนที่กุมตัวเองเอาไว้ออกไป 

“ ดาดันเอาออกมาแล้วววว! เดี๋ยวฉันมาแป๊บนึงนะโทราโอะ!! ” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น ริมฝีปากบางยกยิ้มกว้าง ก่อนที่ปลายเท้าทั้งคู่จะพาร่างบางๆนั้นวิ่งห่างออกไป ทิ้งร่างสูงของผู้ชายสองคนไว้ด้วยกัน 

อาหารสำหรับลูฟี่นั้นสำคัญไฉน.... 

มือบอบบางรีบคว้าเอาอาหารที่ตัวเองชอบใส่ถาดอาหารที่ถูกจัดมาให้ ก่อนที่คนตัวใหญ่ท่าทางมีอายุจะเดินเข้ามาเริ่มบทสนทนาด้วย ...นั่นคือร่างของการ์ปที่เป็นเจ้าของวันเกิดและปู่ของเจ้าตัว กำปั้นแห่งรักหนักๆวางลงบนศีรษะของคนตัวเล็ก เอ็ดที่บังอาจเข้ามาหยิบอาหารออกไปเยอะจนเกินไปพร้อมรอยยิ้มเหี้ยม 

ดวงตาสีนิลของลอว์ที่คอยมองตามร่างเล็กนั้นไป ทำให้คนเป็นพี่ชายรู้สึกสะกิดใจแปลกๆ เดิมทีเขากับหมอนี่ก็ไม่ค่อยสุงสิงกันซักเท่าไรนัก ยิ่งมีลูฟี่ที่มาเป็นประเด็นด้วยแล้ว... คนหวงน้องชายแบบเขายิ่งรู้สึกกีดกันคนๆนี้มากขึ้นไปอีก 

ไม่ว่าใครก็ไม่น่าไว้ใจทั้งนั้น... ก็น้องชายของเขาน่ารักขนาดนี้นี่นา 

“ ที่แกตัวติดกับน้องชายฉันขนาดนี้...มันหมายความว่ายังไงกันฮะ? ” 

...แม้แต่กับเจ้านี่ด้วย ท่าทางกำลังสนใจออกนอกหน้าแบบนั้น 

“ ฉันก็แค่ทำตามหน้าที่ของคนเป็นพี่รหัสก็เท่านั้น... ดูแลน้องรหัสยังไงล่ะ ” ลอว์ยังคงยกยิ้มแบบเดิมเอาไว้บนใบหน้าคมคาย ยักไหล่กว้างขึ้นให้สมกับความหมายที่ว่า 'ไม่มีอะไรพิเศษ' ...แต่ความจริงแล้วกำลังมีอยู่เต็มๆเลยต่างหากล่ะ 

...นึกแปลกใจว่าเจ้านี่ไม่ทันสังเกตเลยหรือไงกันนะ ว่ามันไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวซักหน่อย... 

เขาก็แค่กำลังดูแลน้องรหัสในแบบของเขาก็เท่านั้น... แบบที่มันไม่ค่อยจะเหมือนใครซักเท่าไรน่ะ... 

“ แบบนี้มันเกินกว่าคำว่าพี่รหัสไปมากโขแล้วเฟ้ย...! ” 

เอสรีบเอ็ดขึ้นอย่างรู้ทัน คิ้วทั้งสองข้างหมวดแทบจะชนกัน คนตรงหน้าเขาก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นคนไม่ดีอะไร...ออกจะรักสงบผิดกับชื่อเสียงที่ดังกระฉ่อนโรงเรียนซะด้วยซ้ำ 

ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าเจ้าหมอนี่กำลังคิดอะไรกับลูฟี่... 

ถึงจะรู้แบบนั้น... แต่น้องชายก็สำคัญกับเขานี่ 

“ ชิ... อย่าให้รู้แล้วกัน ว่าแกทำให้ลูฟี่ร้องไห้ตอนไหน ” เสียงชิพ่นออกผ่านไรฟัน ดวงตาคมของพี่ชายตวัดมองไปด้านข้างอย่างนึกขัดใจ ก่อนที่ปลายเท้าจะก้าวออกไปยังกลุ่มคนที่กำลังเรียกตัวเองอยู่ ทิ้งให้ลอว์ได้แต่ยืนทบทวนคำพูดของอีกฝ่ายอยู่เงียบๆ 

พี่ชายอย่างเจ้าหมอนั่น... เปิดไฟเขียวแล้วงั้นสิ? 

ริมฝีปากหนายกยิ้มที่มุมปากด้วยความพอใจ... มือหนาเลื่อนไปขยับหมวกขนสัตว์ของตัวเองให้เข้าที่มากขึ้น 

แต่ถึงพี่ชายอย่างเจ้านั่นจะไม่เปิดไฟเขียวให้... ก็ใช่ว่าเขาจะยอมซักหน่อย... 

เสียงกุกกักจากด้านหน้าดังขึ้นมาเรียกสติ ก่อนที่ใบหน้าของคนน่ารักที่คุ้นเคยจะมาพร้อมกับถาดอาหารในมือ ซึ่งอัดไปด้วยถ้วยชามกับอาหารหลายชนิดที่ซ้อนกันอยู่ มากล้นจนจานชามแทบจะเอนไปด้านข้าง 

จะเอามาเยอะเกินไปแล้ว... ถ้าเขาไม่ไปช่วยซะตอนนี้คงจะตกลงมาแตกแน่ๆ 

ไม่นานนักร่างเล็กๆนั้นก็เดินนำคนตัวสูงเข้ามาหยุดในสวนหย่อมหลังบ้านที่มีบรรยากาศร่มรื่น แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงรบกวนจากผู้คน วางถาดอาหารจำนวนมากมายลงบนโต๊ะโลหะสีขาวที่ตั้งอยู่ข้างๆกับใจกลางสนามอย่างน้ำพุรูปวงกลมที่มีที่นั่งล้อมรอบ ประดับไปด้วยต้นไม้สวยงามวางอยู่รอบๆ 

“ หืม... นายไม่เข้าไปในงานหรือไง ” 

พอมาหยุดในที่ที่แทบจะไม่มีคนเลยแบบนี้ คนตัวสูงก็นึกสงสัยขึ้นมา... ลูฟี่ทิ้งตัวลงนั่งกับที่นั่งที่ถูกจัดมา คว้าเอาเนื้อติดกระดูกชิ้นหนึ่งส่งเข้าปากไปพร้อมกับใบหน้างงๆ 

“ ไม่เอาอ่ะ... ปู่คงจะลากฉันไปคุยกับคนรู้จักอีกตั้งหลายคน ...ยุ่งยากจะตาย ” แก้มนิ่มตุ่ยออกไปด้านข้าง มือเล็กยื่นแก้วทรงสูงที่บรรจุน้ำผลไม้ให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆกัน 

...เสียเวลากินของอร่อยจะตายไป 

“ อีกอย่าง... นายก็ไม่ชอบที่ที่คนเยอะๆด้วยใช่มั๊ยล่ะ ” 

พร้อมๆกับใบหน้าหวานที่ปรากฏรอยยิ้มบางๆ ลอว์มองใบหน้านั้นกลับไปนิ่งๆ ก่อนที่เสียงหัวเราะจะดังขึ้นในลำคอ ...จะบอกว่าเจ้าเด็กนี่กำลังตั้งใจจะนั่งอยู่เป็นเพื่อนกับเขาสินะ 

คิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ก็เป็นด้วยหรอ... 

“ ก็จริงของนาย... ” 

ก็ไม่ได้เสียหายอะไร... อยู่กับเด็กน่ารักคนนี้สองคนดีกว่าเห็นๆ... 

ทั้งที่ตอนนี้เหลือมือข้างเดียวแต่ก็ยังอุตส่าห์คว้าเอาอาหารจากหลายๆจานเข้ามากินได้อย่างรวดเร็ว จำนวนอาหารที่กินเข้าไปก็ผิดกับขนาดตัวที่ดูจะผอมบางนั่นอย่างสุดๆ ...ร่างสูงยกมือขึ้นหยุดขนมปังที่คนตัวเล็กทำท่าจะยื่นมาให้ด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก 

                ความจริงแล้ว... มืออีกข้างของลูฟี่มันก็ไม่ได้หลุดไปจากข้อแต่อย่างใด ...เพียงแต่ไม่ว่างพอที่จะเอาไปใช้หยิบสิ่งของได้

...เพราะกำลังกุมมือหนาของเขาอยู่ 

ตั้งแต่ตอนที่ช่วยกันถือถาดอาหารนั้นมาด้วยกัน... จนตอนนี้ก็ยังไม่ปล่อย 

ถึงไม่ต้องพูดอะไรก็รู้สึกได้... ถึงแม้คนตัวเล็กตรงนี้จะไม่เคยบอกความรู้สึกของตัวเอง 

“ หมวกฟาง... นายยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะ ...ระหว่างฉันกับนาย เรารู้จักกันแบบไหน ”

แต่เพราะเป็นประโยคนี้ที่เพิ่งถูกเอ่ยขึ้น ...ก็ทำให้ลูฟี่ที่กำลังจะกลืนอาหารเกิดสำลักขึ้นมากะทันหัน มือเล็กรีบคว้าเอาน้ำผลไม้มาดื่มจนมือเป็นระวิง ใบหน้าหวานเสมองออกไปด้านข้าง โดยที่ไม่ยอมสบตาเจ้าของเสียงทุ้มแต่อย่างใด 

...คำถามนี้อีกแล้ว ไม่รู้ว่าจะตอบไปแบบไหนดี 

มือที่กำลังจับกันไว้แบบนี้... ไม่เคยนั่งจับมือกับใครได้นานขนาดนี้เหมือนกัน 

แล้วก็รู้สึกยังไม่อยากปล่อยมือไปด้วย...

“ ท..โทราโอะ... เรียกฉันว่าลูฟี่ก็ได้นะ ” 

ขนมเค้กหน้าช็อคโกแลตบนโต๊ะถูกตัดออกเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนที่จะถูกส่งเข้าไปในโพรงปากเล็ก ถึงอย่างนั้นใบหน้านั้นก็ยังไม่หันกลับมามองคนตั้งคำถามแต่อย่างใด อัตราเร็วในการเคี้ยวเป็นตกฮวบลงไปอย่างรวดเร็ว อยู่ๆลูฟี่ก็รู้สึกเหมือนกับว่า สายตาคู่นั้นของคนตัวสูงมันมีพลังงานบางอย่าง(?)ที่ทำให้ยังไงก็ไม่กล้าสบตาตรงๆ ...กลัวว่าจะหายใจไม่ทั่วท้อง 

ลอว์ยกยิ้มขำ... ไอท่าทางแบบนั้นมันอะไรกัน ...ไม่ตอบคำถามเขาแถมยังหลบสายตาอีก ...ใบหูแดงๆนั่นของคนร่างบางมันกำลังบอกความจริงทุกอย่างได้เป็นอย่างดี... 

ทำแบบนี้ไม่รู้หรือไงนะ ว่ามันน่ารักขนาดไหนกันน่ะ... 

มือหนาเอื้อมไปจับใบหน้าเล็กให้หันกลับมาให้มองตัวเองอย่างไม่อาจหลบเลี่ยงได้ ระยะห่างที่คนเป็นรุ่นน้องไม่ทันรู้ตัวว่าเขาขยับเข้ามาใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหน ทำให้ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ และมืออีกข้างนั้นก็ยังคงจับกันเอาไว้อยู่เช่นเดิม... 

จังหวะหัวใจของคนตัวเล็กมันกำลังเริ่มเต้นแปลกไป และเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ... พร้อมๆกับความรู้สึกร้อนๆที่หน้า 

...เพราะแบบนี้ไง 

เพราะแบบนี้ไง... ถึงไม่อยากหันมาสบตากับคนๆนี้เลย 

“ ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้... ฉันก็รู้สึกว่านายมันน่าปกป้องชะมัดเลย ” เสียงนุ่มทุ้มที่น่าฟังเอ่ยขึ้น สายตาคมกริบที่จ้องมาในแววตาสุกสกาวของคนตัวเล็ก มันกำลังยืนยันว่าคนตรงหน้านั้นพูดความจริง ...ยิ่งทำให้จังหวะหัวใจของลูฟี่แปรปรวนไปมากกว่าเดิม 

ตึกตัก...

 น่าปกป้อง... และน่าทะนุถนอมเอาไว้สุดๆ... 

เพราะน่ารักแบบนี้ไง...ถึงไม่อยากให้ใครมาชอบนายอีกนอกจากฉัน...

 “ นายมันน่ารักเกินไปแล้ว... อย่าปล่อยให้คนอื่นเข้าถึงตัวได้ง่ายนักสิ ” คนเป็นรุ่นพี่คลายมือออกจากใบหน้านั้น และเปลี่ยนมาหยิกแก้มนุ่มๆของคนตรงหน้าให้ยืดออกไปด้านข้างแทน ...ใบหน้าที่ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ยังน่ารักแบบนี้ 

อันตรายกับหัวใจของเขาจริงๆ... 

ตึกตัก... 

ตึกตัก... 

“ อุ๊บ...! ” 

           ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้นอีกครั้ง อยู่ๆแขนขาก็รู้สึกไม่มีแรงไปชั่วขณะ ...ความรู้สึกนึกคิดตอนนี้เป็นอันขาวโพลนไปทั้งหมด

สัมผัสอุ่นๆจากริมฝีปากของคนตรงหน้าที่อยู่ๆก็สัมผัสถึงกัน... ทำให้เขาแทบหยุดหายใจ 

ไม่ได้ลึกล้ำ... ไม่ได้ล่วงเกินอะไรไปมากกว่านั้น 

แต่หัวใจมันจะเต้นแรงเกินไปแล้ว... 

ตึกตัก... 

รสชาติหวานจากขนมเค้กยังคงติดอยู่บนริมฝีปากบาง ความหวานจากช็อคโกแลตที่นุ่มละมุน...หวาน ทั้งหวานทั้งน่ารัก... แบบนี้จะให้ทนไม่ให้มอง จะให้ทนไม่ให้ชอบคนๆนี้ไหวได้ยังไงกัน... 

เพราะว่ารักไปแล้ว.... จะให้ทำยังไงได้ล่ะ 

ตึกตัก...

ตึกตัก...

“ ฮะ...! ” 

พอผละออกจากกันได้ มือบอบบางก็รีบยกขึ้นมาจับริมฝีปากของตัวเองแทบจะทันที ใบหน้าเล็กนั้นมันขึ้นสีแดงเรื่อมากกว่าทุกที จนแทบจะเป็นตำลึงสุก สีหน้าที่ไม่รู้ว่าจะแสดงออกมาแบบไหนดียิ่งกระตุ้นให้รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากหนาของอีกฝ่าย ก่อนที่ประโยคหนึ่งจะถูกเอ่ยขึ้นมาตามหลัง 

...เป็นรอยยิ้มและคำพูดที่ร้ายกาจจริงๆในสายตาของลูฟี่ตอนนี้

“ ฉันทำขนาดนี้แล้ว... นายยังไม่รู้อีกหรือไง...? ” 

ดวงตาคมคู่นั้นกำลังจ้องไปยังใบหน้าหวานแบบไม่วางสายตา 

...คนน่ารัก ไม่ว่ายังไงก็น่ารัก ...ขนาดเขินก็ยังน่ารัก

“ ฉันจะรอก็แล้วกัน วันที่นายจะบอกความรู้สึกกับฉันบ้าง... ” ร่างสูงยกมือขึ้นมาขยี้ผมนุ่มของคนตัวเล็กเบาๆ...ลูฟี่คิดคำพูดอะไรจะตอบกลับไปไม่ถูกเลยซักนิด ทุกอย่างมันกำลังโดนกลืนลงไปในลำคอหมดแล้ว ...ทำไมหัวใจมันเต้นเร็วขนาดนี้กัน 

ตึกตัก...

ตึกตัก...

จะเสียงดังเกินไปแล้ว...! จนกลัวว่าอีกฝ่ายจะพลอยได้ยินไปด้วย

ตึกตัก...

 ตึกตัก...

 แย่แน่... อาการแบบนี้แย่แน่...!

 อย่าบอกนะว่าคนอย่างเขา...

คนซื้อบื้อแบบเขากำลังจะ....

…......

….

..

กำลังจะอะไรกันน้าาาาาาา

ทำไมตอนนี้เราเขินก็ไม่รู้ค่ะ แต่งจบแล้วหัวเราะอยู่คนเดียวอย่างกับคนบ้า

หลุดคาแรกเตอร์กันมันส์เลยทีเดียว ตอนหน้าจะเป็นยังไงน้าาา