★ One Piece 'short fanfiction All Luffy [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #38 : ◣Fanfic◥ [ZoroxLuffy] Wha! It was just illusion wall X) (Part4)

Title: Wha! It was just illusion wall X)

Pairing: Zoro x Luffy
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 4/6

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ...

 แต่เพราะสนิทกันเกินไป ...ก็เลยพลอยระแวงไปอย่างไม่มีเหตุผล

คงไม่มีอะไรที่จะปกติไปกว่าการที่ผู้ชายที่ชื่อโซโลคนนี้กำลังเดินหลงทางอยู่ในโรงเรียนของตัวเอง...

            จำได้ว่าเมื่อก่อนหน้านี้เป็นคาบพละที่อาจารย์ประจำวิชาปล่อยให้อยู่ซ้อมกันเอง เขาจึงเลือกที่จะปลีกตัวออกมานอนอยู่คนเดียวในมุมเงียบๆของโรงยิม พอรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ออดหมดชั่วโมงดังขึ้น ไม่เห็นร่างของเพื่อนซักคนในห้องอยู่ด้วยเลย

แม้แต่เจ้าลูฟี่ที่ทำท่าทางตื่นเต้นกับการเล่นดอด์จบอลเอาซะขนาดนั้น... ตอนนี้ก็พลอยหายต๋อมไปอีกคน 

            เอาเถอะ... จะโทษก็โทษความงี่เง่าของตัวเขาเองที่เรียนที่นี่มาตั้งสองปีแล้ว แต่ก็ยังหลงทางได้ ...ไม่รู้ว่าจะสร้างตึกขึ้นมาเยอะแยะทำไม 

น่าจะสายไปมากแล้ว หรือว่าจะไม่เข้าเรียนคาบนี้ดีนะ... ลูฟี่ไปอยู่ที่ไหนกัน

" นักเรียนที่กำลังเดินอยู่ตรงนั้น กรุณาหยุดก่อนค่ะ " อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมาเรียกให้คนผมเขียวสะดุ้งขึ้นเบาๆ ดวงตาคมตวัดสายตามองไปยังร่างของผู้มาใหม่ ท่าทางทะมัดทะแมงกับใบหน้าแบบนั้นทำให้โซโลชะงักลง 

" คุอินะ... " 

            ลมหายใจเหมือนสะดุดเฮือกไปชั่วขณะ ก่อนที่ร่างสูงจะรีบสะบัดหัวไล่ความคิดตัวเองออกไป ร่างบอบบางของหญิงสาวเดินมาหยุดลงตรงหน้า นิ้วมือเรียวยกขึ้นขยับแว่นแล้วจ้องหน้าเขาพร้อมคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน

ทำไมถึงได้เหมือนขนาดนี้... ยิ่งดูใกล้ๆยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่ ถึงจะรู้อยู่ว่าไม่ใช่คนเดียวกันก็เถอะ 

" คาบที่สามของช่วงเช้าเริ่มไปเกือบสิบห้านาทีแล้ว ทำไมคุณถึงยังไม่ไปเข้าเรียนคะ! " คำถามนั้นเขาก็อยากจะย้อนเธอกลับไปเหมือนกัน... 

เสียงก็เหมือน... ท่าทางมั่นใจตัวเองแบบนั้น... โครงหน้าแบบนั้น... นี่กำลังแกล้งให้เขาหัวปั่นอยู่หรือไงกัน 

" เลียนแบบ... " สบถออกมาพร้อมกับพ่นลมหายใจเบาๆ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะหูดีเกินกว่าที่โซโลคิด 

" ห..หมายความว่ายังไงคะ นี่คุณกำลังดูถูกฉันหรอ!? " 

            แล้วก็เป็นอันต้องขมวดคิ้วเข้าหากันยกใหญ่ โซโลกำลังรู้สึกเหมือนโดนพี่สาวตัวเองยืนด่าปาวๆอยู่ตรงหน้า ภาพที่ไม่น่าจดจำในวัยเด็กมันก็พลอยไหลเข้ามาในหัวด้วย 

" ทำไมเธอจะต้องหน้าเหมือนยัยนั่นด้วย แถมนิสัยก็ยังเหมือนกันอีก เธอนี่มันคนเลียนแบบชัดๆ! " 

            ยกมือขึ้นกุมขมับ หลงทางยังไม่พอ ยังต้องมาเจอคนหน้าเหมือนอีก อีกฝ่ายที่ดูจะทะนงในศักดิ์ศรีของตัวเองพอสมควรก็ไม่รีรอที่จะสวนกลับไปในแบบของตัวเอง มาดขรึมของประธานนักเรียนที่พยายามวางเอาไว้เป็นอันแตกหัก สงครามประสาทขนาดย่อมๆได้เกิดขึ้น 

            ดวงตาคมรีบกวาดมองหาตัวช่วยรอบๆข้าง ถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้ของวัน พลันร่างเล็กๆของใครบางคนก็ปรากฏขึ้นมาในสายตา เจ้าของดวงตากลมโตยืนมองเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ด้วยใบหน้าเอ๋อๆของเจ้าตัว เหมือนกำลังรอให้การทะเลาะกันของคนสองคนจบลง

อยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก แล้วทำไมถึงได้มัวแต่ยืนมองเฉยๆอยู่ได้เล่า... ลูฟี่! 

" ไงลูฟี่! กำลังตามหาอยู่เลย " 

            รีบผละตัวออกมา ตรงไปหาร่างของเพื่อนสนิททันทีอย่างไม่ต้องคิดอะไร อีกฝ่ายเองก็ยกมือขึ้นทักทายเพื่อนตัวสูงพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ 

" โอว้! " 

หมับ... 

            แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าออกเดินไปพร้อมกัน ก็ต้องชะงักปลายเท้าลงตรงนั้น เมื่อมีฝ่ามือของใครบางคนดึงไหล่กว้างของโซโลเอาไว้ ...ผู้หญิงที่หน้าเหมือนกับพี่สาวของเขาดูเหมือนจะไม่ยอมให้ทั้งสองคนเดินจากไปง่ายๆ 

" เดี๋ยวก่อนค่ะ... "         

เป็นลูฟี่ที่มองฝ่ายนั้นกลับไปนิ่งๆ ก่อนที่ปลายเท้าเล็กๆนั้นจะก้าวนำออกไปโดยไม่ได้หันกลับมาสนใจภาพข้างหลังอีก... 

" ไปกันเถอะโซโล... อาจารย์ติดธุระเลยบอกว่าจะเข้าสอนช้าหน่อยน่ะ " 

" เข้าใจแล้วนะ... " เจ้าของใบหน้าคมหันไปพูดเบาๆ มือหนารีบแกะมือของหญิงสาวออก แล้วเร่งฝีเท้าตามไปจนมาหยุดข้างๆร่างของเพื่อนสนิท ทิ้งให้ประธานนักเรียนได้แต่ยืนงงอยู่ตรงนั้น ...ดวงตาคมของโซโลมองร่างบางข้างๆกันอย่างนึกแปลกใจ ...หมอนี่เองก็รู้จักหาเหตุผลเอาตัวรอดเป็นเหมือนกันแฮะ 

" บางทีคนแบบนายก็หาเหตุผลดีๆมาพูดได้เหมือนกันนี่ " 

" หือ? ...อะไรหรอ? "                 

            พอคิดจะชมซักหน่อย สิ่งที่ตอบกลับมาจากอีกฝ่ายก็เป็นเพียงใบหน้างงๆ คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ทำเอาโซโลต้องพ่นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ

 ถ้าอย่างนั้นเรื่องเมื่อกี๊ก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิ... ลูฟี่ก็ยังเป็นลูฟี่อยู่วันยังค่ำอยู่ดี

 " ก็เปล่า... แค่คิดว่าแย่ชะมัดที่มาเจอแม่นั่นก็เท่านั้น " ยกอีกเรื่องเข้ามาแทรกเพื่อต่อบทสนทนา

ความทรงจำในวัยเยาว์ของโซโล ใบหน้าของคุอินะ... พี่สาวของเขาผุดขึ้นมาในหัวเป็นเรื่องราว 

" หืม... "  

" หมวกฟาง นายต้องคบกับฉัน... "

" ไม่! ต้องคบกับฉันต่างหาก! "

            บทสนทนาชวนคิ้วกระตุกดังขึ้นไม่หยุดหย่อน หลังจากที่ออดเลิกเรียนดังขึ้นไม่นาน ร่างบอบบางของลูฟี่ก็ถูกล้อมรอบไปด้วยผู้ชายตัวใหญ่สองคนที่กำลังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนนางร้ายแย่งพระเอกในละครไม่มีผิด

             อา... แล้วทำไมคนแบบโซโลถึงทำได้แค่ยืนมองทุกอย่างอยู่ห่างๆแบบนี้ คนพวกนี้น่าโมโหอย่างสุดๆ จะเป็นใครไปไม่ได้อีก นอกซะจากเจ้านักบาสปีสองที่เจอกันหน้าโรงยิมวันนั้น ถ้าจะบอกว่านี่เป็นเรื่องปกติที่มักจะมีคนพวกนี้มาคอยป้วนเปี้ยนก็คงจะไม่แปลกอะไรเลย

แต่นี่มันจะโจ่งแจ้งเกินไปแล้วเฟ้ย... !  อยู่ๆจะมาขอคบกันโต้งๆแบบนี้เลยเนี่ยนะ

            คนแบบลูฟี่จะไปรู้เรื่องอะไรกันเล่า! จะยังไงก็ไม่ยอมให้สองคนนี้เข้าใกล้เพื่อนสนิทของเขามากกว่านี้อีกแล้ว อยากจะเข้าไปกระชากตัวออกจากวงเดี๋ยวนี้เลย 

" ลูฟี่... กลับบ้านกันเถอะ วันนี้อาฉันอาสาลงครัวเองด้วย " ยกเรื่องสำคัญขึ้นมาชักจูงเพื่อนสนิท เรียกให้ดวงตากลมโตของอีกฝ่ายหันมาสนใจอย่างได้ผล

" เหยๆ อย่ามายุ่งหน่อยเลยน่าแก นี่มันเป็นเรื่องระหว่างฉันกับเจ้าหนูนี่ต่างหาก "

            แล้วก็พลันโดนคนผมแดงสวนกลับมา นิ้วมือเรียวของชายร่างใหญ่ชี้หน้าตัวเองสลับกับใบหน้าของลูฟี่พร้อมรอยยิ้มร้าย ไม่นานนักชายสองคนก็แยกเขี้ยวใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร

 น่าหมั่นไส้มันสุดๆ...

" เฮ้... ตอบฉันสิ ไม่ต้องไปสนใจไอผู้ชายหัวมอสกับไอหน้าโหดตรงนั้นหรอกน่า "

            ชายร่างสูงโปร่งอีกคนเอ่ยขึ้น พอสบโอกาสคู่แข่งกำลังทะเลาะกันอยู่ก็รีบคว้าไหล่ของเด็กหนุ่มให้กลับมามองตัวเอง ใบหน้าคมคายเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ เรียกให้ไอหัวมอสกับไอหน้าโหดหันมามองขวับด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

ของแบบนี้ใครเร็วกว่าย่อมชนะอยู่แล้ว...

            ใบหน้าหวานของลูฟี่มู่เข้าหากันยุ่ง... ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองใบหน้าของคนผิวแทนอย่างไม่เข้าใจ ท่าทางเอียงคอน้อยๆ ทำเอาหัวใจของคนตัวสูงกระตุกวูบไปชั่วขณะ 

งง...

ตั้งแต่เดินออกมาจากห้องก็มาเจออะไรเนี่ย ...คนแบบลูฟี่ไม่เข้าใจจริงๆ

" คบหรอ...? คบแบบไหน... ได้สิ? " เหมือนคนยังเรียบเรียงประโยคไม่เป็น... ถามสิ่งที่อยากรู้ออกไปพร้อมกับคำตอบรับไปอย่างไม่คิดอะไร

 " ไม่ได้นะ! "

             เสียงทุ้มของเพื่อนสนิทดังขึ้นมาขัดรอยยิ้มที่กำลังจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนถามได้อย่างทันควัน สายตาทุกคู่หันมาสนใจใบหน้าคมของโซโลที่ดูกำลังจะโมโหไม่น้อย... แต่นั่นยิ่งทำให้ใบหน้าของลูฟี่ยิ่งแสดงออกถึงความไม่เข้าใจมากขึ้นไปอีก 

" หือ... ทำไมอ่ะ ? " 

...คนแบบลูฟี่มักจะตีความคำพูดออกมาแปลกๆอยู่เสมอ ไม่รู้จะกำลังคิดว่า คำว่าคบหมายความว่าอะไรกันแน่... 

            ดวงตากลมโตของคนตัวเล็กจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของคนผมเขียว เสียงเล็กเอ่ยคำถามที่แสนจะเสียดแทงจิตใจคนฟังออกมาโดยไม่ได้ทันรู้ตัว

" ที่หมอนี่พูดไม่ได้หมายถึงกำลังขอคบกับฉันเป็นเพื่อน... แบบที่นายเป็นเพื่อนกับฉันหรอกหรอ "

กึก... 

เจ็บใจทุกที... เมื่อมีคำว่าเพื่อนมาช่วยเสริมกำแพงกั้นความสัมพันธ์ระหว่างลูฟี่เอาไว้...

            ลูฟี่ก็ยังคงเป็นลูฟี่ เป็นคนที่ซื้อบื้อเกินกว่าจะรู้ว่าคนรอบตัวคิดอะไรกับตัวเองอยู่ สิ่งที่โซโลไม่เคยรู้จากคนๆนี้เลยก็คือความรู้สึกที่มีต่อเขา ...ถึงจะพอเข้าใจอยู่กลายๆว่ายังไงก็คงไม่พ้นคำๆนั้นอยู่ดี 

นายคิดกับฉันแค่เพื่อนจริงๆงั้นหรอ...

นี่ฉันไม่มีโอกาสเป็นได้มากกว่านั้นเลยหรือไง...

" แกก็รู้ว่ามีหลายคนชอบหมอนั่นอยู่ ...แกเองก็ไม่ใช่คนที่จะคอยอยู่เคียงข้างเจ้าหมวกฟางได้ตลอดไปหรอกนะ "

            เสียงทุ้มต่ำของชายหน้าโหดคนเดิมเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นโซโลเงียบไป... นั่นทำให้โซโลทำได้แค่กำนิ้วมือเข้าหากันแน่นก็เท่านั้น คนที่ยืนอยู่ใกล้ลูฟี่รีบฉวยโอกาสที่ชายสองคนยืนคุยกัน คว้าเอาไหล่เล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนอย่างถือสิทธิ์

" นายเองน่ะ ...มีคนที่ชอบหรือยัง " เสียงนุ่มทุ้มกระซิบเบาๆข้างหูของคนตัวเล็กที่อยู่ใกล้เพียงนิดเดียว ริมฝีปากหนาค่อยๆเผยรอยยิ้มกว้าง

" ถ้ายังไงสนใจฉันบ้างหรือเปล่า... "

" เห้ยนี่แก...! "  พอนักบาสอีกคนเห็นท่าไม่ดีก็รีบคว้าเอาแขนบอบบางของคนตัวเล็กออกไปอีกข้าง ลูฟี่ทำได้แค่มองหน้าผู้ชายสองคนตรงหน้าสลับกันไปมาอย่างไม่เข้าใจก็เท่านั้น ใบหน้าคมคายเผยรอยยิ้มมีเสน่ห์ที่สามารถดึงดูดสายตาใครต่อใครได้หลายคน 

...เป็นผู้ชายสองคนที่ผู้หญิงในโรงเรียนพากันหมายปองอยู่ทั้งนั้น...

ก่อนที่ใบหน้าหวานจะค่อยๆขึ้นสีเรื่อๆขึ้นมาเล็กน้อย..

" อ..เอ่อ... ก็ยังไม่เคยคิดมาก่อนนะ "

ทำไมถึงต้องหน้าแดงกับคนพวกนั้น... โซโลได้แต่ถามลูฟี่เงียบๆอยู่ในใจ

กำลังทำอะไรของนายน่ะลูฟี่... นายกำลังตั้งใจจะเอาเจ้าพวกนั้นเข้ามาทำให้ฉันรู้สึกโมโหอยู่หรือไงกันนะ...

ถึงจะคิดแบบนั้น... แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ....เพราะฉันก็เป็นได้แค่เพื่อนสนิท

เพราะฉันเป็นแค่เพื่อนสนิทของนายงั้นสินะ...

" งั้นฉันจะเก็บเอาไปคิดละกัน... " ริมฝีปากสีชมพูกุหลาบเผยรอยยิ้มบางๆ

 " พวกนายเองก็ ไม่ใช่คนไม่ดีนี่นา... "  นั่นทำให้ใบหน้าของคนสองคนตรงหน้าขึ้นสีแดงอย่างไม่ทันรู้ตัว เสียงหัวใจเต้นตึกตักขึ้นมาเหมือนกับสาวน้อยที่กำลังสารภาพรักกับคนที่ตัวเองชอบ

 คนอะไรโคตรน่ารักเลย...

เส้นด้ายแห่งความอดทนเหมือนขาดผึงลง... ทนที่จะยืนมองเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่เฉยๆไม่ได้อีกแล้ว

มือหนาของโซโลคว้าข้อมือของเพื่อนสนิทออกไปท่ามกลางความงุนงงของคนที่เหลือ รู้สึกหงุดหงิด... มากๆ 

" กลับบ้านกันเถอะลูฟี่ " 

            เอ่ยด้วยเสียงเรียบกว่าปกติจนคนตัวเล็กสังเกตได้ ไม่ได้หันกลับไปมองหน้าลูฟี่แต่อย่างใด เพิ่งมารู้สึกตัวว่าเผลอบีบแขนบอบบางนั่นแรงจนเกินไป จึงค่อยๆคลายพันธนาการให้หลวมลง 

รู้อยู่แล้ว...

 รู้อยู่แก่ใจอยู่แล้ว... ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ที่จะไปคิดแบบนั้นเลย

ยิ่งลูฟี่ที่มาย้ำความสัมพันธ์นั้นด้วยคำพูด มันยิ่งทำให้ชัดเจนกว่าเดิม

       จะทำยังไง... จะเก็บความรู้สึกแบบนี้กับตัวเองไว้ยังไงดี ...จะต้องปิดมันเอาไว้แบบไหน หรือเขาควรจะยอมให้มันเลยตามเลย 

เพียงชั่ววูบหนึ่ง... ชั่ววูบสั้นๆเท่านั้นที่โซโลกำลังรู้สึกว่า กำแพงสูงตระหง่านนั้นมันเกิดสั่นคลอนขึ้นมากะทันหัน... 

ความรู้สึกที่ปรากฏขึ้นมาเพียงแค่เวลาสั้นๆเท่านั้น ที่รู้สึกว่ามันไม่ชอบมาพากล...

อย่ามาทำท่าทางเหมือนคนไร้เดียงสาแบบนั้นนะ...

 ...นั่นนายไม่รู้เรื่องจริงๆหรือกำลังตั้งใจกันแน่

ฉันกลับคิดว่านายกำลังท้าทายฉันอยู่นะ ...ลูฟี่

 

เอาแล่ววววว เอาแล่ว เอาแล่ววววว

ใครจะเป็นพระเอกกันแน่เนี่ย โซโลไม่ทำคะแนนเลยดูดิ

ตอนแรกเกริ่นๆว่าโซโลจะทำตัวน่าหมั่นไส้ ตอนนี้หมั่นไส้นางไม่ลงแล้วค่ะ น่าสงสารT^T

TB