★ One Piece 'short fanfiction All Luffy [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #50 : ◣Fanfic◥ [AllxLuffy] Candied dream : Cottage in the wild(1) (Part9)

Title: Candied dream : Cottage in the wild (1)

Pairing: All x Luffy
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 9/20

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จงอย่าหลงเชื่อลมปากของคนผู้นั้นเพียงเพราะคารมดี...  

จงอย่าหลงไหลในรูปลักษณ์ที่งดงามแล้วมองข้ามความเป็นจริงไป 

เพราะหากท่านตกลงสู่วังวนเช่นนั้นแล้ว... อันตรายนั้นจะมาถึงโดยไม่ได้ทันตั้งตัว

เป็นผู้ชายสองคนที่สวมหมวกปีกกว้าง ตั้งแต่ตอนนั้นก็โดนลากให้เดินไปไหนมาไหนด้วยกัน ผ้าสีแดงหม่น   โทรมๆถูกโยนมาให้เขา ก่อนเอ่ยปากบอกว่าให้เอาสิ่งนี้คลุมศีรษะเอาไว้เพื่อปกปิดใบหน้าเอาไว้ 

ถึงจะยังไม่ค่อยเข้าใจนัก ลูฟี่ก็ยอมทำตามไปอย่างนั้น ด้วยคำพูดที่ว่า... เขาเด่นเกินไปในเมืองนี้ ใครๆก็สามารถหาตัวเจอได้ง่ายๆ 

ไปเอาความคิดนั้นมาจากไหนกันนะ... เขาก็เป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น 

แต่ก็ดีอย่าง... อากาศของที่นี่อยู่ๆก็เย็นลงซะอย่างนั้น

ผู้ชายตัวสูงสองคนนี้ให้เหตุผลว่าจะมาช่วยเหลือเขาจากอุปราชท่าทางพิลึกคนนั้น วินาทีนั้นลูฟี่ทำได้แค่ยืนนิ่งๆอยู่ในมุมมืด อาศัยร่างสูงใหญ่ของผู้ชายสองคนบังตัวเองเอาไว้จนกระทั่งทหารหายไปจนหมด 

ดูเหมือนพวกเขาจะไม่พูดจาอะไรแปลกๆอย่างเวทมนตร์หรือโชคชะตาอะไรทำนองนั้น ลูฟี่รู้สึกเหมือนกับว่าในเวลานี้เขามีที่พึ่งที่พอจะพาตัวเองกลับไปสู่โลกเดิมได้แล้ว คนพวกนี้ดูจะเข้าใจสถานการณ์ต่างๆที่เขาเป็นอยู่อย่างดี

“ นี่... พวกนายรู้จักโตเกียวหรือเปล่า? ...ฉันกำลังอยากกลับไปที่นั่น! ” เสียงเล็กว่า ก่อนที่ชายหนึ่งในสองคนที่เดินขนาบข้างร่างเล็กจะตอบคำถามนั้นกลับมา 

“ อืม... คิดว่าเคยได้ยินอยู่นะ เอ... ฉันเคยไปหรือเปล่านะ? ” ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้หมวกปีกกว้างกำลังครุ่นคิด ส่งให้ใบหน้าหวานนั้นแสดงความตื่นเต้นออกมาตาม 

“ ล...แล้วมันอยู่ที่ไหน! นายพาฉันไปที่นั่นได้หรือเปล่า! ” 

“ ได้สิ... แต่ที่นั่นมันอยู่ไกลมากนะ นายไม่รู้หรือไง? ” 

ชายอีกคนตอบคำถาม พวกเขาผลัดกันพูดเหมือนกับเป็นลูกคู่ในรายการตลก สองคนนี้ดูจะรู้จักที่ที่เด็กหนุ่มจากมาจริงๆด้วย เขาไม่รู้ว่าจะกลับไปที่นั่นได้ยังไง แต่นี่ก็นานมากแล้วที่มาใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่ไม่รู้จักนี่ 

“ ฉันอยากกลับไปจริงๆนะ! ไกลแค่ไหนฉันก็จะไป ฉันจะกลับไปที่นั่นได้ยังไง? ” ดวงตากลมโตทอประกายแห่งความหวัง ในที่สุดก็เจอเบาะแสเกี่ยวกับบ้านเกิดซักที กลับไปจะไม่ไปเปิดประตูอะไรแปลกๆอีกแล้ว คราวนี้คนที่ยืนอยู่ฝั่งซ้ายของเขาเป็นคนตอบคำถามแทน ใบหน้านั้นฉายซึ่งความลังเลใจ หนักใจ ผสมรวมกัน 

“ ไกล... ไกลสุดๆเลยล่ะ นายจะต้องนั่งทั้งเรือ ทั้งรถม้า แถมยังมีรถไฟที่ค่าขึ้นแพงหูฉี่อีกต่างหาก ...ถ้าจะกลับไปที่นั่นน่ะลำบากสุดๆไปเลยนะ ” 

“ ล... แล้วฉันควรทำยังไงดี... ” 

เหมือนความหวังถูกดับจนเกือบจะมอดลง ใบหน้าหวานเจือไปด้วยความผิดหวังทันที ชายตัวสูงอีกคนที่ดูลักษณะแล้วน่าจะเป็นคนอ่อนโยนกว่ากลับยื่นข้อเสนอที่น่าสนใจให้เขาแทน พร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆที่ชวนให้รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา 

“ ถ้าอย่างนั้นระหว่างที่กำลังหาทางกลับ นายก็มาพักอยู่ที่บ้านพวกฉันก่อนเป็นไง? ” 

“ อ้อจริงสิ! ฉันก็ลืมเรื่องนั้นไปเลย นายนี่ความคิดดีจริงๆ ซาโบ! ” 

ชื่อของชายผู้อ่อนโยนคนนั้นหลุดออกมา ความจริงแล้วพวกเขาได้แนะนำตัวกับลูฟี่คร่าวๆก่อนหน้านี้มาบ้างแล้ว สุดท้ายก็ต้องตัดสินใจไปพักอยู่กับสองคนนี้อย่างช่วยไม่ได้อยู่ดี …ในเมื่อคืนที่อากาศเย็นลงเรื่อยๆแบบนี้ เขาไม่รู้ว่าพอจะมีที่ไหนอีกที่พอจะเป็นที่พักได้แล้ว 

ผู้ชายคนแรกที่เข้ามาปิดปากเขาตั้งแต่ตอนนั้น เป็นคนที่ดูจะมีบุคลิกสุภาพ ยิ้มง่ายกว่าอีกคน ร่างสูงโปร่งสวมใส่เสื้อเชิ๊ตสีน้ำเงิน ประดับด้วยผ้าพันคอสีขาวสะอาดทบกันเป็นชั้นๆ เข้าคู่กับกางเกงขายาวสีซีดและรองเท้า บู๊ทยาวเกือบถึงเข่า สวมทับด้วยเสื้อคลุมสีดำตัวยาวอีกที บนศีรษะสวมหมวกปีกกว้างสีเดียวกันกับเสื้อคลุม คาดด้วยแว่นตาอันใหญ่เหมือนกับแว่นดำน้ำ เป็นหมวกทรงสูงที่ลูฟี่เพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรกก็คราวนี้ แถมยังใส่ถุงมือหนังสีน้ำตาลมันวาวด้วยอีกต่างหาก เขาดูเหมือนกับขุนนางที่ดูมียศถาบรรดาศักดิ์ ด้วยการแต่งตัวและผ้าเนื้อดีที่ถูกเลือกสรรมาประกอบชุด 

ส่วนอีกคนนั้นแต่งตัวค่อนข้างสบายๆกว่า หมวกปีกกว้างของเขาไม่ได้มีทรงสูงนัก แต่สีของมันกลับเป็นสีแสดดึงดูดสายตา ประดับไปด้วยลูกปัดรูปร่างประหลาดตา ร่างนั้นสวมใส่เสื้อคลุมสีดำที่คลุมถึงเอวกางเกง ส่วนล่างของเขาเป็นกางเกงสีดำสามส่วนซึ่งยาวปิดเข่าพอดี เข็มขัดสีเดียวกันกับหมวก และรองเท้าบู๊ทสีดำยาวปิดข้อเท้า บริเวณคอสวมใส่สร้อยคอที่ร้อยเรียงไปด้วยลูกปัดสีแดงอันใหญ่สะดุดตา ลูฟี่นึกแปลกใจขึ้นมาว่า ทั้งๆที่ชายคนนี้กำลังใส่เสื้อคลุม แต่ในขณะเดียวกันทำไมเขาจึงไม่ใส่เสื้ออะไรเลยไว้ข้างในก็ไม่รู้ 

ผู้ชายสองคนนี้มีใบหน้าที่คล้ายคลึงกันอย่างเห็นได้ชัด ทรงผมชี้ยุ่งหยักศกระต้นคอเช่นเดียวกัน ติดก็ตรงผมของเจ้าของหมวกสีแสดเป็นสีดำ แต่ของคนที่ชื่อซาโบเป็นสีทอง และใบหน้าของเขาก็มีรอยแผลค่อนข้างใหญ่พาดผ่านบริเวณตาขวา 

“ หืม... แผลนี่น่ะหรอ? นายพรานที่ฉันไม่ชอบขี้หน้ามากๆเป็นคนทำไว้ล่ะ ฉันยังแค้นเจ้านั่นมาจนถึงตอนนี้อยู่เลย ” 

เหมือนซาโบจะรู้ตัวว่าตนถูกลูฟี่จ้องหน้ามาอยู่ซักพักจึงตอบคำถามนั้นกลับไป ท่าทางสะดุ้งน้อยๆของคนตัวเล็กอดทำให้เขาหลุดยิ้มออกมาตามไม่ได้ 

“ ไม่เหมือนเจ้าเอสหรอก หมอนี่มีกระเต็มหน้าเลย นายเห็นมั๊ยล่ะ ” ประโยคนั้นทำให้เจ้าของชื่อได้แต่จ้องค้อนกลับมา ก่อนที่จะเอ่ยอย่างภาคภูมิใจว่านั่นเป็นของขวัญจากแม่สำหรับเขา 

ชื่อของผู้ชายผมดำคนนั้นคือเอส... นั่นลูฟี่ก็รู้มาซักพักแล้วเหมือนกัน 

พวกเขานั่งรถม้ามาเรื่อยๆ เป็นเวลาถึงชั่วโมงจนกระทั่งมาหยุดตรงหน้าทางเข้าป่าที่ค่อนข้างทึบพอสมควร  ลูฟี่อดจะแปลกใจไม่ได้ เมื่อในป่าลึกแบบนี้ หากเดินเข้ามาตามการนำทางของผู้ชายร่างสูงสองคนนั้นมาพักหนึ่ง จะพบกระท่อมเล็กๆกลางป่าซะอย่างนั้น แต่มันก็ไม่ได้เล็กเกินไปสำหรับคนสองคนซักเท่าไร 

เอสกับซาโบ ทั้งคู่เป็นคนที่คุยถูกคอ ลูฟี่รู้สึกสบายใจเหมือนอยู่บ้านตัวเอง บางทีคนพวกนี้อาจจะไว้ใจได้ก็ได้... 

เพราะอยู่กันแค่สองคน เตียงที่นี่จึงไม่มีเพียงพอกับจำนวนคนในเวลานี้ เป็นซาโบที่เสียสละเตียงให้เด็กหนุ่ม ก่อนที่ตัวเองจะไปนอนกับโซฟาของบ้านแทน ชายหนุ่มเพียงพูดว่าให้ทำตัวสบายๆเหมือนกับอยู่บ้านตัวเอง มันเป็นความคุ้นเคยในความไม่เคยของเขา ทำให้ยิ้มรับข้อเสนอนั้นโดยไม่อิดออด 

ซาโบเป็นคนที่ใจดีชะมัดเลย... เอสก็ใจดีเหมือนกัน ตอนแรกพวกเขาสองคนเถียงกันเรื่องจะยกเตียงนอนให้เด็กหนุ่มอยู่พักใหญ่ แต่สุดท้ายแล้วมันก็ลงเอยแบบนี้ 

อะไรหลายๆอย่างสั่งสมมาทำให้ร่างเล็กเหนื่อยอย่างสุดๆ เขาเผลอหลับไปแทบจะทันทีที่หัวถึงหมอน... กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีแสงอาทิตย์ยามเช้าก็แยงเข้าตาเสียแล้ว 

“ อือ... ” กายเล็กพลิกตัวลงในท่านอนที่ผ่อนคลาย หลังจากที่รู้สึกถึงอะไรบางอย่างใกล้ๆตัว รวมกับแสงอาทิตย์แสบตาและเสียงนกเจื้อยแจ้วนี่แล้ว ดูท่าจะไม่อำนวยให้เขาได้หลับต่อซักเท่าไร 

เปลือกตาบางเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า พร้อมๆกับคิ้วเรียวที่ขมวดเข้าหากันด้วยความงุนงง 

“ ไงลูฟี่! ตื่นแล้วงั้นหรอ ” ใบหน้าคมคายปรากฏขึ้นแก่สายตา ดวงตาคมสีดำเช่นเดียวกับเส้นผม ริมฝีปากได้รูปเผยรอยยิ้มน่ามอง 

“ ข้าวเช้าเพิ่งทำเสร็จพอดี นายก็ลุกขึ้นมากินสิ ” 

เอสเบี่ยงตัวหลบออกไปด้านข้าง ทำให้เห็นโต๊ะอาหารที่มีจานวางเรียงรายและควันกรุ่นๆของอาหารเพิ่งทำเสร็จ กลิ่นหอมของมันชวนให้ร่างเล็กๆนั้นเด้งตัวขึ้นนั่งทันที ก่อนที่สมองจะได้ทันประมวลผลอะไรเป็นอันดับถัดมา 

อา... นี่ฉันยังอยู่ในโลกนี้อยู่อีกหรอเนี่ย 

ถ้าฝันก็ขอให้ตื่นขึ้นเร็วๆซักทีสิ... 

“ —ฟี่ ลูฟี่! ” 

อ๊ะ!

“ อ๋า... นี่นายไม่ได้ฟังเลยหรอเนี่ย! ฉันบอกว่าใกล้ๆนี่มีสวนผลไม้อยู่ยังไงล่ะ! ” 

“ โอ๊ย! เจ็บนะ! ทำอะไรของนายเนี่ยเอส! ” 

รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ตัวเองจัดการกับอาหารเช้าไปหมดแล้วเรียบร้อย มันเป็นเพียงพายผลไม้ แต่รสชาติอร่อยอย่างเหลือเชื่อ ทั้งเอสและซาโบนั่งอยู่ในตำแหน่งตรงข้ามกับเขา พอเผลอคิดอะไรอยู่คนเดียวนิดหน่อยก็โดนเอส หยิกแก้มพร้อมกับยืดออกเหมือนเป็นของเล่น ใบหน้าหวานมุ่ยเข้าหากันอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก มือก็ยกขึ้นมาลูบแก้มตัวเองป้อยๆ 

“ ว่าไง...? นายสนใจจะไปเก็บผลไม้กับฉันหรือเปล่า? ” 

“ หวาาา! สวยชะมัดเลย! ” 

สุดท้ายก็เผลอหลวมตัวออกมากับเอสจนได้ คงเรียกว่าหลวมตัวก็ไม่ได้ทีเดียว เพราะคนตัวเล็กคล้ายจะถูกฉุดกระชากลากถูออกมาด้วยซะมากกว่า ถึงจะเพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก สำหรับลูฟี่ ผู้ชายสองคนนี้กลับสนิทกับเขาอย่างรวดเร็วเหมือนรู้จักกันมานานนม 

ตรงหน้าคือสวนดอกไม้นานาชนิดที่เรียงรายอยู่ในทุ่งกว้าง มันเป็นทุ่งโล่งที่ถัดออกมาจากป่าทึบที่เคยเห็น ข้างๆกันประกอบไปด้วยต้นผลไม้หลากชนิด ซึ่งหลักๆดูเหมือนจะเป็นแอปเปิ้ลกับองุ่นเสียมากกว่า 

มันไม่ได้งดงามน่าดึงดูดเหมือนกับสวนกุหลาบของอสูรคนนั้น แต่กลับให้ความรู้สึกผ่อนคลายและสดชื่นได้ดีจริงๆ... 

“ มาทางนี้สิลูฟี่ ช่วยฉันเก็บองุ่นหน่อย! ” เอสที่เดินไปถึงสวนองุ่นก่อนเอ่ยเรียก พวกเขาดูจะชื่นชอบการดื่มน้ำองุ่นกันเป็นพิเศษ และมันก็อร่อยจริงๆอย่างไม่ต้องผิดหวัง ลูฟี่เพียงเดินไปหาคนตัวสูงกว่าพร้อมตระกร้าผลไม้ใบใหญ่ที่สะพายมาด้านหลัง การเกิดและเติบโตในเมืองใหญ่ทำให้เขาไม่ค่อยรู้จักวิธีเก็บเกี่ยวผลไม้พวกนี้ซักเท่าไรนัก 

ดวงตากลมโตมองดูการกระทำของคนตัวสูงกว่าอย่างสนใจ อากาศที่นี่ค่อนข้างเย็นกว่าหลายๆที่ที่เขาเจอมา ทำให้ต้องสวมผ้าคลุมสีแดงผืนนั้นอยู่ตลอดเวลา และสิ่งที่ลูฟี่มักจะเห็นอยู่บ่อยๆคือทั้งเอสและซาโบมักจะสวมหมวกอยู่ตลอดเวลา แม้กระทั่งเวลาทำกิจกรรมอยู่ในบ้านก็ด้วย 

เห็นหลายๆคนสวมหมวกแล้ว ลูฟี่คิดถึงหมวกของตัวเองขึ้นมา หมวกฟางใบนั้นเขามักจะพกมันติดตัวอยู่ตลอดเวลา แต่ในตอนนี้มันอยู่ในกระเป๋าเป้ซึ่งเขาไม่ได้หยิบมาด้วยจากปราสาทแรกที่หลุดเข้ามา 

ว่าแล้วก็นึกอยากกลับบ้านขึ้นมาอีกครั้ง... อีกนานแค่ไหนกันนะ 

“ นี่เอส... นายจะพาฉันกลับไปจริงๆหรือเปล่า? ” ปากก็เอ่ยถามไป มือก็เอื้อมไปเด็ดพวงองุ่นออกจากต้น พลางโยนพวกมันลงสู่ตระกร้าด้านหลัง เกือบเผลอไปเด็ดพวงที่ยังไม่สุกดีมาตั้งหลายครั้งจนคนที่มาด้วยกันหันไปห้ามอยู่บ่อยๆ 

ดวงตาคมของร่างสูงเพียงแค่จ้องใบหน้าหวานนั้นเพียงครู่หนึ่ง... ก่อนที่เขาจะหันกลับไปสนใจกับผลไม้ตรงหน้าแทน 

“ จริงสิ... ซักวันหนึ่งพวกเราจะพานายกลับไป ช่วงนี้มันยังไม่มีรถม้าผ่านมาแถวนี้เลยน่ะ ” 

“ งั้นหรอ... ” ริมฝีปากบางยู่เข้าหากันพร้อมกับหางคิ้วที่ตกลงเหมือนลูกหมาตัวน้อยๆกำลังหงอย รู้สึกตัวอีกทีฝ่ามือใหญ่ของคนที่ยืนอยู่ข้างๆก็ยกขึ้นมาลูบศีรษะของเขาเบาๆ ก่อนเปลี่ยนเป็นขยี้เล่นจนผมยุ่งเหยิงไปหมด 

เสียงเล็กโวยวายออกไปพร้อมกับใบหน้าคมคายของอีกฝ่ายที่กำลังหลุดหัวเราะออกมา... ถึงอย่างนั้นลูฟี่ก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนผสมปนรวมกับความห่วงใย ส่งตรงมาจากผู้ชายที่ดูเหมือนจะอารมณ์ร้อนคนนี้ได้ 

“ ฮะฮะ กลับกันเถอะลูฟี่... ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกนะ ฉันจะหาทางจัดการกับมันเอง! ” 

เป็นประโยคสุดท้าย ก่อนที่พวกเขาสองคนจะเดินกลับสู่กระท่อมหลังเล็กหลังนั้นด้วยกัน มันเป็นเวลาเย็นที่ท้องฟ้าจวนจะมืด กลับไปก็พบกับอาหารที่เตรียมพร้อมไว้สำหรับคนสามคน และซาโบที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร 

มื้ออาหารเย็นได้เริ่มขึ้นอย่างเรียบง่าย แต่ในขณะเดียวกันก็โอบไปด้วยความอบอุ่น ลูฟี่รู้สึกมีความสุข การที่พวกเขาได้เจอผู้คนใหม่ๆและถูกชะตาด้วย รวมถึงคนเหล่านั้นก็ถูกชะตากับเขาด้วยเช่นกัน เขาสนุกและอยากจะอยู่กับมันให้นานกว่านี้ซักหน่อย...  

ซาโบหยิบขนมปังชิ้นใหม่ให้กับลูฟี่หลังจากที่เขาเพิ่งกินอาหารในจานหมด เจ้าตัวเล็กเป็นคนที่กินเยอะผิดกับขนาดของตัว เวลาอยู่ด้วยกันรู้สึกเหมือนอยากจะดูแล อยากจะปกป้องเด็กหนุ่มคนนี้อยู่เสมอ 

“ นายนี่... เหมือนกับเป็นน้องชายของเราเลยนะ ” นิ้วเรียวจิ้มลงไปบนแก้มนุ่มของเจ้าของใบหน้าหวานพร้อมหัวเราะเบาๆ ลูฟี่เห็นดังนั้นจึงรีบกลืนอาหารลงไปทันที ก่อนที่รอยยิ้มกว้างจะปรากฏขึ้นบนริมฝีปากสีชมพูระเรื่อนั้น 

“ จริงหรอ! ฉันก็อยากเป็นน้องชายพวกนายนะ! ” 

ท่าทางตื่นเต้นแสดงออกมาอย่างไม่ปกปิด... ก็คนอย่างลูฟี่ไม่มีพี่ชายอยู่ในโลกความจริงเลยนี่นา 

“ อื้ม! ฉันตัดสินใจแล้ว! งั้นนายมาเป็นน้องชายของพวกเราก็แล้วกัน! ” 

เป็นเอสที่เอ่ยคำพูดนั้นออกมาพร้อมใบหน้าแย้มยิ้ม ในเวลานี้ชายหนุ่มเองก็ดูจะกำลังมีความสุขไม่น้อย ลูฟี่หัวเราะร่าขึ้นมาด้วยความพอใจ ยิ่งส่งให้คนผมทองหันมามองหน้าของเอสพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก สายตาแปลกๆถูกส่งหากันเหมือนเป็นที่รู้กันเพียงสองคน... 

เป็นรอยยิ้มที่เหมือนจะยินดีให้ตามสถานการณ์... แต่ในขณะเดียวกันลูฟี่กับรู้สึกว่ามันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ 

“ เห... เพราะถ้าเป็นน้องชาย เขาจะอยู่กับเราตลอดไป ต่อให้โกรธกันยังไงหรือถูกทำอะไรแปลกๆแค่ไหน ก็จะให้อภัยและไม่หนีไปไหนใช่มั๊ยล่ะ? ”

อัพแล้วค่าาาาาา

 

ว้าวววววว พาร์ทนี้มีทั้งเอสและซาโบเลยค่ะ แพ็คคู่><

มีคนทายถูกว่าเป็นซาโบด้วยค่ะ ฮา

เอาล่ะ ต่อไปเรามาลุ้นกันดีกว่าว่าทั้งเอสและซาโบจะมาจากนิทานเรื่องไหนกันนะ

SQW