the villain - นาง(นาย)ร้าย ที่รัก(yaoi) END

ลำดับตอนที่ #35 : นางร้าย 27

The  villain

นาง(นาย)ร้าย ที่รัก

ตอนที่ 27

เรย์PART

ผมมองผู้ชายตรงหน้าด้วยสีหน้านิ่งเรียบ พยายามสกัดกลั้นความวาบหวิวที่เกิดขึ้นเพื่อไม่ให้ตัวเองเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของเอเดน ผมยอมรับว่าเขาช่ำชองมาก เจนจัดเสียจนผมแทบควบคุมสติไว้ไม่อยู่ รสจูบที่แสนรุนแรง เขาบดขยี้ริมฝีปากของผมเพื่อแสดงเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ ตอกย้ำว่าผมเป็นของเขาแล้วก็ไม่มีวันที่จะหนีเขาไปได้ แล้วอีกอย่างเอเดนคงไม่ยอมที่จะปล่อยผมให้รอดเงื้อมมือเขาไปได้แน่ๆ

คงต้องยอมสินะ

เอเดนจูบไปที่ใบหน้าของผมจนพอใจแล้วเคลื่อนริมฝีผากไปที่ไซร้ที่ซอกคอบางพร้อมดูดเม้นจนเป็นรอยจ้ำแดงอีกครั้ง หน้าอกของผมก็ถูกมือหนาบีบเค้นซะจนรู้สึกเจ็บ ร่างกายและจิตใจของผมสั่นระริกอย่างหวาดกลัวแต่ก็ต้องทน เพราะว่าสิ่งที่เขาทำมันทำให้นึกถึง...

เรื่องเมื่อครั้งก่อน...เมื่อครั้งที่เอเดนทำกับผมในห้องน้ำวันนั้น มันยังฝังรากลึกจนรู้สึกหวาดกลัว

“ฮึก”

ผมกัดริมฝีปากตัวเองแน่นพยายามที่จะไม่เปล่งเสียงออกมา แต่มันก็ดูช่างยากเย็นเหลือเกิน ลิ้นอุ่นร้อนลากไล้ไปที่ลอคอบางแล้วเคลื่อนไปที่หน้าอกทั้งสองข้างพร้อมดูดสลับกันอย่างรุนแรง มือของเขาก็จับไปที่แก่นกลางลำตัวของผม แล้วบีบเบาๆ จนผมสะดุ้งเฮือกก่อนที่จะเริ่มรูดขึ้นลงช้าๆ สลับเร็ว

“อ่ะอ๊า”

พอเขาทำแบบนี้แล้วมันทำให้ผมควบคุมตัวเองแทบไม่อยู่ ใบหน้าผมเชิดขึ้นแล้วเปล่งเสียงครางออกมาเบาๆ มือก็จกลงไปบนที่นอนเพื่อระบายความเสียวซ่าน

“หึ”

เอเดนหัวเราะในลำคอเบาๆ

ผมปรือตามองเขาด้วยความยากลำบาก เอเดนกำลังจับขาของผมให้แยกออกกว้างมากขึ้นกว่าเก่า แล้วนั่น...มันก็ทำให้ผมเริ่มรู้ว่าเอเดนกำลังจะทำอะไร

“ฮึก!”

“อย่าเกร็ง”

เขาบอกพร้อมกับค่อยๆ สอดนิ้วเข้ามาในตัวผม เพราะไม่มีสารหล่อลื่นเลยทำให้ผมเริ่มเกร็งตัวและเจ็บ ช่องทางด้านหลังก็ปฏิเสธสิ่งแปลกปลอมที่สอดแทรกเข้ามา เอเดนมองผมด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความต้องการก่อนจะสอดนิ้วเข้ามาจนสุดในคราวเดียว

“จะ เจ็บ”

ผมกัดฟันทน ร้องบอกด้วยความทรมาน มันเจ็บจริงๆ นะ เหมือนร่างกายจะถูกแยกออกจากกันเลย แต่ดูเหมือนว่าเอเดนจะไม่ฟังคำของผม เขาหมุนคว้านนิ้วเป็นวงกว้างแล้วเริ่มกระแทกเข้าไปตรงจุดไวสัมผัสจนทำให้ผมสะดุ้งเฮือกหลายต่อหลายครั้ง ถึงมันจะเจ็บแต่ก็ยังรู้สึกดีอยู่บ้างแล้วก็เริ่มปรับตัวให้กับสิ่งแปลกปลอม... พอเห็นว่าผมเริ่มที่จะปรับตัวได้เขาก็เปลี่ยนจากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้วแล้วก็ทำแบบเดิม ส่วนผมก็ยังขดตัวเกร็งแน่น ทั้งเจ็บ และจุก เมื่อจำนวนนิ้วเพิ่มเข้ามาเป็นสามนิ้ว

ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกเลย

“พร้อมละนะ”

เสียงทุ้มเอ่ยถาม ผมมองเอเดนผ่านม่านน้ำตาบางๆ ด้วยความอ่อนแรง ขาทั้งสองข้างก็ถูกจับไปไว้ตรงบ่าแกร่ง สะโพกมนก็ถูกยกขึ้นไว้บนตัก ผมหลับตาลงช้าๆ อยู่นิ่งๆ แล้วก็ทำใจยอมรับ

ต้องยอมรับให้ได้!

“เรียบร้อยแล้วครับ ทางเราหาหลักฐานได้แล้วครับ”

ชายหนุ่มในชุดสูทสง่าเอ่ยรายงานรายงานแก่หญิงตรงหน้าพร้อมกับยื่นเอกสารให้เพื่อรายงานบางอย่าง...

บางอย่างที่เป็นหลักฐานสำคัญ!

“ติดต่อกับเจ้าหน้าที่หรือยัง”

“เรียบร้อยแล้วครับ”

‘โรส’ ยกยิ้มอย่างพอใจ เมื่อเห็นลูกตัวเองเดือดร้อนมีเหรอที่คนเป็น ‘แม่’ จะอยู่เฉยๆ...ถ้าหากว่าไม่ใช่คำขอของเรย์ละก็เธอไม่มีวันที่จะอยู่นิ่งๆ แบบนี้หรอก! จนกว่าจะถึงเวลาและจนกว่าจะหาหลักฐานได้ เรย์ถึงต้องเข้าไปอยู่ในดงเสือแบบนั้น!!!

“จัดการให้เรียบร้อย แล้วก็เอาเรย์ออกมาจากบ้านหลังนั้นซะ”

“ครับ นายหญิง”

ชายหนุ่มโค้งรับก่อนที่จะเดินออกไปเพื่อจัดการ ‘งาน’ ที่เหลืออยู่ให้เสร็จสิ้น งานชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่...

“อ๊ากก!!!”

ร่างสูงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเมื่อถูกชายฉกรรณ์รุมเหยียบย่ำตรงแผลที่ถูกยิง ร่างหนากัดฟันทนความเจ็บปวดที่โถมเข้าหาเป็นระรอกคลื่น เจ็บที่กายไม่เท่าไหร่ แต่เจ็บที่ใจนี่สิ!

ภาพที่เรย์ถูกเอเดนจูบยังฉายชัดอยู่ในความทรงจำ อยากจะเข้าไปห้าม อยากจะเข้าไปช่วยแล้วเอาตัวเรย์ออกมาใจแทบขาด แต่ก็ติดตรงที่ตัวเองไม่มีเรี่ยวแรงพอและถูกลูกน้องของเอเดนจับเอาไว้ เลยได้แต่ทนมองเหมือนใจจะขาดรอนๆ

ตุบ! ผัวะ!

“อั๊ก!”

หยาดเลือดสีสดไหลทะลักออกมาจากปาก ไม่มีการออมแรงของผู้กระทำแต่อย่างใด ในเมื่อมันเป็นคำสั่งและพวกเขาก็เป็นลูกน้อง มีหน้าที่แค่ทำตามก็เท่านั้น

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นมาจากอีกทางทำให้เหล่าลูกน้องของเอเดนหยุดชะงัก

“เฮ้ย มึงไปเปิดดิ สงสัยนายมา”

หนึ่งในนั้นกล่าวขึ้น

“แต่นายเพิ่งไปไม่ใช่เหรอวะ”

“สงสัยจะมาดูผลงาน”

ทั้งสามคนยกยิ้มที่ใบหน้าทันทีเมื่อคิดถึงเงินจำนวนมากที่ตัวเองจะได้รับ เพราะงานครั้งนี้เป็นแค่งานง่ายๆ แค่ทำให้คนหายไปจากโลกนี้เพียงคนเดียวก็ได้เงินมาได้อย่างสบาย แล้วดูท่าว่าพวกเขาจะทำงานได้ดีซะด้วย เพียงแค่นี้ค่าตอบแทนก็คงจะได้มากพอเลี้ยงปากเลี้ยงท้องอีกนานแน่ๆ

พอคิดได้แค่นั้นชายคนหนึ่งก็เดินไปที่ประตูโกดังพร้อมกับค่อยๆ เปิดประตูต้อนรับผู้เป็นนาย...หากแต่ว่าสิ่งที่รอรับพวกเขาไม่ใช่เป็นอย่างที่คิด เพราะทันทีที่บานประตูถูกเปิดผู้มาใหม่ก็เข้ามาเยือน

“หยุด! นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ!”

!!!

“Game Over”

ผมนำวัตถุสีดำที่ถูกซ่อนเอาไว้ใต้หมอนมาจ่อที่หน้าผากของเอเดนโดยที่เขายังไม่ทันตั้งตัว รอยยิ้มเหี้ยมแห่งชัยชนะฉายชัดบนใบหน้าของผม...แต่ดูเอเดนเขาคงกำลังตกใจมากพอดู

“เรย์!” เอเดนเรียกชื่อผมด้วยเสียงทุ่ม

“ออกไปซะ อย่าคิดว่านี่เป็นของเล่น แค่ฉันลั่นไก นายได้ไปเฝ้ายมโลกแน่เอเดน”

ผมพูดพลางพยักหน้าให้เอเดนถอยห่างออกไปจากตัว มือของผมก็ยังคงเอาปืนจ่อหน้าผากของเอเดนอยู่ ใช่!...อย่างที่บอก ปืนที่ผมถืออยู่มันเป็นของจริง ถ้าเกิดว่าเขาจะทำอะไรผมแค่เพียงอีกนิดเดียว ผมจะยิงเขาแน่!เขาเล่นสนุกกับร่างกายของผมมากพอแล้ว แล้วที่ผมยอมให้เขาทำอะไรต่อมิอะไรยกเว้นแต่สอดใส่ตัวตนเข้ามาก็แค่เพื่อ...

ถ่วงเวลา!

“มึงไม่กล้าหรอกเรย์”

เอเดนกระเถิบตัวถอยหลังแล้วพูดออกมาด้วยสีหน้านิ่งเรียบเหมือนอย่างเคย

“หึ รู้ได้ยังไงว่าฉันไม่กล้า ฉันกล้ามากกว่าที่นายคิดอีกเอเดน”

เอาสิ...ถ้าอยากลองผมก็พร้อมที่จะให้ลอง

“มึงทรยศกู”

“ฮ่าๆ เพิ่งรู้เหรอ ฉันบอกแล้วไง…Game Over!”

“มึง!”

ร่างสูงทำท่าจะทำร้ายผม เขายกมือขึ้นแล้วพยายามเอามือขวามาปัดปืนที่จ่อหน้าผากเขาอยู่ออก

ปัง! ปัง! ปัง!

“นายครับ! แย่แล้ว ตำรวจมาครับนาย!”

แต่ก่อนที่เขาจะทำอะไรมากกว่านั้น บานประตูที่ถูกปิดสนิทก็ถูกเคาะจากคนด้านนอกพร้อมกับข่าวร้ายสำหรับเขา แต่สำหรับผมมันเป็นข่าวดีซะจริง คนของผมทำงานเร็วเสมอ เพียงแค่ชั่วอึดใจผมว่าตอนนี้มีคนของผมและตำรวจเต็มคฤหาสแล้วมั้ง

“เหี้ยเอ้ย!!!”

เอเดนสบถคำหยาบออกมา เขามองหน้าผมอย่างคนโกรธแค้น แต่มันทำให้ผมรู้สึกสะใจดีเหลือเกิน

“ผมขอจับพวกคุณข้อหาพยายามฆ่า”

หมายจับถูกคลี่ออกมาให้เห็นพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจที่รายลอบ ทั้งเอเดนและบดินทร์ถูกจับ ลูกน้องของพวกเขาก็ด้วย

“ฮึ่ม! พวกแกมีหลักฐานอะไร!”

บดินทร์ขบกรามแน่น

“ทางเรามีทั้งพยานและหลักฐาน รวมทั้งคลิปเสียงครับ เชิญพวกคุณให้ปากคำที่โรงพักด้วยครับ”

“ปล่อย! กูไม่ผิด! อย่าให้กูออกมาได้นะกูจะฟ้องร้องพวกมึงทุกตัว! กูจะเรียกทนาย! ปล่อยกู!!!”

เขายังคงดิ้นไม่หยุดระหว่างที่เจ้าหน้าที่ตำรวจพาออกไป ส่วนเอเดนเขากุมท่าทีได้ดีเลยทีเดียว ไม่เหมือนคนเป็นพ่อสักนิด แต่ดูท่าแล้วเขาคงจะแค้นผมมากพอดู ก็แน่ละ...เล่นถูกดัดหลังขนาดนั้นถ้าไม่แค้นนี่ก็แปลกแล้ว...ผมยืนยิ้มอยู่ที่ระเบียงพลางมองไปที่คนพวกนั้นที่เดินไปจนลับตา

มันจบแล้วสินะ

ทุกอย่างมันจบแล้ว

“เรย์”

ผมหันไปมองยังเสียงผู้หญิงที่เรียกผมจากอีกทาง

“คุณแม่”

ผมคลี่ยิ้มบางให้ คุณแม่เดินมาอยู่ตรงหน้าผมพลางโอบกอดผมไว้ด้วยไออุ่น ผมหลับตานิ่งแล้วโอบกอดท่านไว้เช่นกัน

เรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น เรื่องที่ผมมาอยู่กับเอเดน เรื่องของพ่อ...ทุกอย่างมันเป็นแค่แผนการที่ผมวางไว้เท่านั้น แต่ที่ทำทุกอย่างได้ถึงขนาดนี้ก็เพราะว่ามีแม่คอยช่วยเหลือและอยู่เบื้องหลัง ผมถึงได้หาหลักฐานมาเอาผิดได้...ตั้งแต่แรก

ในวันที่ผมเข้าโรงพยาบาลเพราะถูกผู้หญิงคนนั้นชน ถึงตอนแรกคนที่ผมลืมตาขึ้นมาจะเป็นเอเดนก็จริง... เอเดนยื่นข้อเสนอมาให้อีกครั้งพร้อมกับบอกว่าใครเป็นคนร้ายพร้อมกับผู้ที่อยู่เบื้องหลัง เขาบอกว่า ‘พ่อ’ ของผมเป็นคนสั่งให้ผู้หญิงคนนั้นทำ เอเดนบอกผมว่าถ้าแค่กำจัดผมทิ้งไป ทุกอย่างที่เป็นของผมก็จะตกเป็นของหนึ่งโดยทันที

แต่ว่า...ทุกอย่างมันกลับไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด ทันทีที่เอเดนเดินออกไปได้ไม่นานก็มีคนที่เข้ามาใหม่ แล้วคนๆ นั้นก็คือ ‘แม่’ ของผม

อ้อมกอดที่คุ้นเคยกับเสียงร่ำไห้เพราะความเสียใจ มันทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้ฝันไปเองแน่ๆ แม่เล่าเรื่องทุกอย่างให้ผมฟัง เรื่องที่ไปจากผม เรื่องที่ความจำเสื่อมแล้วก็เรื่องความทรงจำที่กลับมา แม่บอกว่าจะพาผมไปอยู่ด้วยแล้วไปเริ่มต้นใหม่ด้วยกันที่นั่น ไปมีชีวิตใหม่ด้วยกันแล้วลืมทุกอย่างไปซะ... ผมกอดแม่เอาไว้ โหยหาในความรักที่ขาดมานาน แต่แวบหนึ่งผมกับคิดถึงคำพูดของบดินทร์

‘ฆ่ามันซะ’

ผมพยายามไล่ความคิดนั้นออกไป พยายามที่จะไม่สนใจเรื่องของผู้ชายคนนั้น จะเป็นจะตายยังไงมันก็เรื่องของเขา...

แต่ผมกลับทำมันไม่ได้

ผมปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้

ผมเลยวางแผนซ้อนแผน ร่วมมือกับเอเดนเพื่อหาหลักฐานว่าพวกเขาทำอะไรและวางแผนอะไรบ้าง ทำให้พวกเขาเชื่อใจให้มากที่สุด ยอมแม้กระทั้งเข้าพิธีหมั่นหลอกๆ ท่ามกลางสายตาผู้คนนับร้อย แต่ข่าวที่แพร่สะพัดออกไปมันทำให้ผมคิดว่าแผนได้ดำเนินการมาเกือบครึ่งทางแล้ว ที่เหลือก็เพียงแค่หาหลักฐานเท่านั้น คนของผมแทรกซึมเข้ามาในบ้านหลังนี้ คอยปกป้องผมห่างๆ แล้วก็รายงานทุกอย่างให้ผมฟังอยู่เสมอ... ส่วนเรื่องของผู้หญิงคนนั้นที่ทำร้ายผม เขาพยายามฆ่าผมให้ตายผมก็เลยไปทำร้ายหนึ่ง ลูกชายที่เขารักมากที่สุด มันเป็นผลพลอยได้ในเรื่องเอเดนเหมือนกัน แม้ว่าผมจะรู้ว่าหนึ่งไม่ได้ทำอะไรผิดแต่ถ้าจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บก็ต้องทำหนึ่ง! แล้วมันก็ได้ผลซะด้วย...ผมทำให้เธอแทบคลั่งแล้วแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา...ใบหน้าที่แสนร้ายกาจถูกปกปิดด้วยรอยยิ้มที่ใจดี ทั้งๆ ที่ตัวตนของเธอนั้นร้ายกาจมากพอดู

“กลับกันเถอะเรย์ เรื่องทุกอย่างมันจบลงแล้ว”

แม่ลูบผมของผมเบาๆ เป็นเชิงปลอบประโลม

“...คุณแม่ แล้ว...”

ผมเงยหน้าสบตามองแม่ อยากถามเหลือเกินว่าตะวันเป็นยังไงบ้าง...แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดออกไป

“ผู้ชายคนนั้นแม่ให้คนพาไปโรงพยาบาลแล้ว ไม่ต้องห่วง”

“...ครับ”

ผมยกยิ้มบางๆ ให้พลางโอบกอดแม่อีกครั้ง...

ตะวันปลอดภัยแล้วสินะ...โชคดีจริงๆ ที่เขาไม่เป็นอะไร อย่างน้อยการที่ผมกำลังจะจากไปที่นี่ผมก็จะได้ไม่ต้องติดค้างเขา เพราะหลังจากที่เสร็จเรื่องของเอเดน ผมก็จะไปจากที่นี่ทันที

หลังจากนั้นผมก็กลับไปที่คอนโดที่แม่อาศัยอยู่ชั่วคราวที่ประเทศไทย ข่าวของเอเดนดังกระฉ่อนไปทั่ว เรื่องที่ฉ้อโกง ค้าอาวุธเถื่อนและคดีพยายามฆ่า บริษัทฯ ต่างๆ ที่ทำสัญญาซื้อขายกับพวกเขาเอาไว้ต่างก็พากันถอนหุ้นไปหมด จนตอนนี้แทบเรียกได้ว่าทั้งบดินทร์และเอเดนกลับกลายเป็นคนล้มละลายในชั่วพริบตา ถึงจะเอาทนายมาขู่ฟ้องกลับแต่หลักฐานมัดตัวขนาดนั้นก็คงจะรอดยากอยู่ แค่เรื่องพยายามฆ่านี่ก็คงติดคุกไปเป็นสิบๆ ปีแล้ว ส่วนเรื่องของผมกับเอเดนไม่มีการพูดถึง ส่วนนึงเพราะแม่ช่วยปิดข่าวให้ ซึ่งมันก็ดีมากสำหรับตัวผมแล้ว...เพราะแค่นี้เรื่องของผมก็คงจะเป็นที่นินทาสนุกปากไปแล้วละ

แต่อย่างว่า...อำนาจเงินมักพึ่งพาได้เสมอ

“แม่ฟังคำขอของลูกมามากพอแล้วนะเรย์ ต่อไปนี้ฟังคำของแม่บ้าง”

ใบหน้าของแม่เคร่งขรึมมองผมด้วยแววตาจริงจัง

“คุณแม่?”

แม่พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงกันนะ?

“เรื่องผู้หญิงคนนั้น...แม่ไม่ยอมให้มันเสวยสุขหรอกนะ!”

“แม่หมายความว่า...”

ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ไม่อยากนึกถึงสิ่งที่แม่กำลังจะพูดมาเลย...

“นังนั่น! แม่จะเอามันเข้าคุก!”

!!!

“แต่…”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น! แม่ให้อิสระมันมากพอแล้วเรย์ แม่ไม่ยอมให้ลูกเจ็บตัวฟรีๆ เด็ดขาด!”

ผมรู้ว่าแม่พูดจริงทำจริงแน่ แล้วที่ท่านยอมอยู่เฉยๆ จนถึงวันนี้ก็คงเป็นเพราะคำขอร้องของผมว่าอย่าเพิ่งยุ่งเรื่องนี้จนกว่าทุกอย่างจะจบลง พอทุกอย่างเรียบร้อยก็คงจะถึงตาของแม่ผมบ้างแล้วสินะ...

แต่เอาเถอะ อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด

ปล่อยให้ทุกอย่างมันไปตามเวรตามกรรมก็แล้วกัน

TAKE