คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : CHAPTER 12 :: เหยื่อ [Re-Write]
CHAPTER 12 :: เหยื่อ
1991.10.07
[Baekhyun]
หลังจากตอนนั้นผมกับลู่หานก็ไม่ได้คุยกันอีก ลู่หานพยายามจะเข้ามาคุยกับผมแต่ผมก็เลี่ยงทุกครั้ง ชานยอลเริ่มประกบติดลู่หาน พักนี้พวกเขาดูสนิทกันเกินไปจริงๆ
“ถ้าหมาป่ายังมีอยู่จริงมันน่าจะออกมาคืนนี้ เพราะมันไม่เคยทิ้งระยะห่างเกินหนึ่งคืน”
ผมพูดขึ้น ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย เราเตรียมอาวุธไว้ ตอนนี้ผมชักจะรู้สึกชินชากับการได้เห็นคนตายไปทีละคนแล้ว ผมไม่ได้รู้สึกหวั่นอีกแล้วว่าจะมีใครตายหรือตัวอะไรโผล่มาอีก
“แล้วถ้ามันไม่มาละ?”
ชานยอลถามขึ้น เขานั่งอยู่ข้างๆผม ตากลมๆของเขากลิ้งซ้ายขวาเพื่อมองทุกคน ดูยังไงผมก็ว่ามันตลก
“นั่นก็แสดงว่าหมาป่ามีตัวเดียวจริงๆก็คือมินซอก และทุกอย่างจะจบ”
เรานั่งรอเวลา จุนมยอนนั่งจดจ่ออยู่ที่ประตู ช่วงเวลานี้เขาดูเข้มแข็ง แต่เวลาที่อยู่ต่อหน้าจงแดทำไมผมถึงรู้สึกว่าเขาอ่อนแอก็ไม่รู้
ผมนั่งนับนิ้วดูว่ายังมีใครเหลืออยู่ในตอนนี้ พวกเราก็จะมี ผม ชานยอล จุนมยอนและลู่หาน ส่วนคนที่ยังไม่ทราบในตอนนี้ก็มีแค่คริสกับเลย์ แต่สองคนหลังผมก็ยังไม่รู้ว่าเขาจะยังมีชีวิตรอดอยู่หรือเปล่า
ผมเดินออกมาเข้าเวรข้างนอกตอนพลบค่ำ ผมนั่งอยู่ตรงชายหาด เราแบ่งกันเป็นสองผลัด ผมอยู่ผลัดเดียวกับชานยอล และจุนมยอนอยู่ผลัดเดียวกับลู่หาน ชานยอลนั่งเอาหลังชนกับหลังผมโดยให้เหตุผลว่าเขากลัว
ผมนั่งไปเรื่อยเปื่อยและมองไปรอบๆตลอดเวลา ชานยอลใช้ไฟฉายส่องไปรอบๆเพื่อเล่นตามประสาของเขา ผมมองตามแสงที่ชานยอลส่อง ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สังเกตอะไรเลยนอกจากแสงไฟแต่ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ตรงนั้น ตรงชายป่าที่ชานยอลส่องไฟผ่านไปกระทบเมื่อกี้นี้!
ผมรอให้ชานยอลส่องไฟฉายไปกระทบอีกครั้ง แล้วผมก็มองเห็นรางๆว่าเขาคือคนที่ออกไปจากกลุ่มเราไป...เลย์! เหมือนเขาจะรู้ว่าผมเห็นเขาแล้ว ร่างนั้นก้าวออกมาจากที่ซ่อน ผมลุกขึ้นยืน ชานยอลแปลกใจที่ผมยืนขึ้นแต่เขาก็รู้ตอนที่ผมตะโกนออกไป
“กลับมาทำไม...”
เลย์เดินเข้ามาหาเราอย่างช้าๆ เขาแค่นหัวเราะออกมา
“มาดูว่าพวกนายยังอยู่ดีหรือเปล่า...”
“ไม่มีใครตายทั้งนั้นแหละ!”
เลย์ชักสีหน้า เขามองไปที่หลุมศพแล้วหัวเราะออกมากลบเกลื่อนความรู้สึก
“แล้วทำไมหลุมศพมีเพิ่มขึ้นมาตั้งสองหลุมล่ะ?”
“มินซอกกับจงอินต่างหากที่ตาย!”
ผมรีบพูดขัดขึ้นก่อนที่เขาจะเดามั่วอีก เลย์ดูตกใจมากกับคำบอกเล่าของผม เขารีบเดินเข้ามากระชากคอเสื้อผม
“นายอย่าบอกนะว่าหมาป่าฆ่าพวกเขา”
“อย่าทำแบคฮยอนนี่นะ!”
ชานยอลกระชากเลย์ออกจากผม เขารีบเข้ามาขวางเลย์ไว้ เลย์มองมาที่ผมด้วยสายตาที่รอคำตอบ ผมกลืนน้ำลายอย่างยากเย็นก่อนจะพูด
“เปล่าหรอก พวกเรานี่แหละที่ฆ่าเขา”
เลย์หน้าซีดเผือด เขาขยับปากไปมา
“วะ...ว่าไงนะ?”
ผมหลับตาและฝืนพูดออกไปอีกครั้ง
“พวกฉันฆ่าเขา...”
เลย์ตะโกนโหวกเหวกและพยายามจะเข้ามากระชากคอเสื้อผมอีกครั้ง แต่ชานยอลผลักเขาออกไป
“แล้วจงอินล่ะ?”
เลย์ถามขึ้นอีกครั้งหลังจากล้มลงไปที่พื้นเพราะชานยอลผลัก เขาดูไม่อยากจะเชื่อคำพูดของผมเลยสักนิด
“พวกฉันก็ฆ่าเขาเหมือนกัน...”
“ไอ้บ้าเอ้ย!”
เลย์ทุบลงที่ทราย เขาพยายามจะเข้ามาทำร้ายผมอีกครั้งและคราวนี้ชานยอลก็เอาไม่อยู่ เลย์ซัดหมัดลุ่นๆใส่หน้าผม ผมรู้สึกได้ถึงเลือดอุ่นๆที่ไหลออกมาจากกระพุ้งแก้มและมันกำลังไหลออกมาจากมุมปากของผม ผมใช้มือปาดทิ้งเบาๆ ตอนที่ตาผมกำลังพร่ามัว เลย์ก็ตรงเข้ามากระชากผมไปต่อยซ้ำอีก ซ้ำอีก และซ้ำอีก
“ทำไมทำอะไรไม่ยั้งคิด มินซอกอาจจะไม่ได้เป็นหมาป่าจริงๆก็ได้ ไม่สิ! เขาไม่ใช่ด้วยซ้ำ!”
เลย์ทิ้งผมลงบนทราย ผมนอนแผ่หลาอย่างหมดปัญญาที่จะลุกขึ้นต่อกรกับเขา ร่างกายของผมทนรับหมัดมาแล้วนับไม่ถ้วนถึงสองวันเต็มๆ ผมรู้สึกได้ถึงแผลที่เหมือนจะแยกออกจากกันอีกแล้ว ร่างกายของผมมีแต่ความเจ็บปวด...และความร้าวรานของจิตใจ
“แบคฮยอนนี่ไม่ได้เป็นคนทำซักหน่อย จุนมยอนต่างหากที่เป็นคนทำ เขาห้ามจุนมยอนแล้วแต่จุนมยอนไม่ฟังเขา”
ชานยอลตะโกนออกมาอย่างเหลืออด เลย์เงียบไป เขาทรุดตัวลงนั่งบนพื้นทรายและกุมขมับแน่น
“ฉันรู้แล้วว่ามันเป็นใคร ฉันรู้แล้ว”
ผมเอียงหัวเพื่อมองเลย์ให้ชัด เขาดูผอมลงเยอะจากวันแรก หนวดเขียวครึ้มขึ้นรอบๆปากเขา เลย์เงยหน้าที่สิ้นหวังนั้นขึ้นมาตาของเขามองเข้าไปในบ้าน เขากำลังอ้าปากพูดแต่จู่ๆเขาก็เงียบแล้วลุกขึ้นมาแล้วลุกขึ้นมายื่นมือให้ผม ผมแค่ยื่นมือไปแตะเขา แล้วตะแคงตัวลุกขึ้นยืนเอง
ผมรีบขึ้นไปชั้นบนเพื่ออาบน้ำล้างเนื้อตัวที่มอมแมม ลู่หานและจุนมยอนออกไปเฝ้ายามแทน แต่ดูเหมือนจุนมยอนจะไม่ค่อยไว้ใจลู่หานสักเท่าไหร่ เลย์เข้ามานั่งที่โซฟาอย่างเงียบๆโดยไม่พูดกับใคร ลู่หานพยายามซักถามเขาแต่เลย์กลับไม่พูดกับเขาสักคำ ลู่หานจึงล้มเลิกความพยายาม
ผมแกะผ้าพันแผลที่เปื้อนทรายออก แล้วผมก็แปลกใจเมื่อแผลมันไม่ได้แยกออกจากกันอย่างที่ผมรู้สึก แต่มันกลับปิดสนิทอย่างที่ไม่ควรจะเป็น ทั้งๆที่มันลึกออกขนาดนั้น แต่มันก็ยังคงเจ็บอยู่ ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องระวังอะไรให้มาก ผมโยนผ้าพันแผลทิ้งแล้วอาบน้ำล้างทรายออก จะว่าไปตัวผมก็มีแผลเป็นเยอะเหมือนกันนะ ผมออกจากห้องน้ำและแต่งตัวเสร็จ ผมก็ค้นยาทาแก้ฟกช้ำในกระเป๋าของคยองซู ผมเอามันมาทาไปทั่วแก้มและบริเวณที่ถูกต่อยและถูกกระแทกทั่วร่างกาย สุดท้ายผมก็ค้นกระเป๋าคยองซูจนได้ เพราะความว่างมากเกินไปของผมเอง
ผมหยิบข้าวของข้างในและเสื้อผ้าต่างๆของคยองซูที่จัดเป็นระเบียบออกมาทั้งหมด แล้วก็เจอกับกระเป๋าเงินลายโปโรโร่ที่ได้มาจากสวนสนุกตอนวันเกิดแทมิน แทมินเป็นคนซื้อให้เขาเพราะตาที่เป็นประกายตอนเห็นมันของคยองซูทำให้แทมินทนเห็นเด็กน้อยตากลมนั่งหน้าบูดไม่ได้ต้องซื้อให้เขา ผมเปิดกระเป๋าดูข้างในเป็นรูปสติ๊กเกอร์ที่ถ่ายกันสามคนยังสอดอยู่ด้านใน แต่ที่แปลกใจคือรูปนี้ถูกพับให้เหลือแค่ผมกับคยองซูสองคน ผมดึงรูปออกมาคลี่ส่วนของแทมินที่ถูกพับออกมา ทำไมกัน? คยองซูพับรูปแทมินไว้ข้างในทำไมกัน? เราไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้งนอกจากเรื่องจงอินแล้วเราก็ไม่เคยโกรธกันเลย...
ผมหวนคิดถึงวันที่แทมินมาเล่าให้ฟังว่ากำลังคบกับเด็กใหม่ที่ย้ายเข้ามาเทอมนี้ ผมก็รู้ทันทีเลยว่าเป็นจงอิน แทมินโดนเพื่อนในห้องนินทาเกี่ยวกับเรื่องที่พวกเขาเป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกัน แต่ทุกคนก็แกล้งทำเป็นลืมมันไปซะ เพราะแทมินเป็นคนน่ารัก ใครๆก็ชอบคุยกับเขาและถ้าจงอินจะชอบแทมินก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ต่อมาผมก็รู้ว่าจงอินเริ่มเข้าหาคยองซูมากขึ้นจนแทมินกับคยองซูไม่คุยกันแล้วแทมินก็ไม่ได้คุยกับแทมินอีกเลย...และจงอินก็บอกว่าคยองซูมีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่ทำไมคยองซูถึงไม่บอกแทมินไปเสียตั้งแต่ตอนนั้นเรื่องทุกอย่างจะได้จบ ทั้งคู่จะได้คุยกัน แทมินจะได้สบายใจก่อนตาย หรือบางทีคนที่คยองซูชอบอาจจะเป็นคนที่เราไม่ควรรู้ก็ได้ ผมก็แค่อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร เพราะเขาอาจจะเป็นหมาป่าตัวจริงก็ได้...
***
ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ สุดท้ายคืนนั้นทั้งคืนหมาป่าก็ไม่โผล่มา
“หมาป่าน่ะคงตายไปแล้วจริงๆ”
ชานยอลพูดขึ้นด้วยความดีใจ แต่ทุกคนกลับไม่มีใครเห็นด้วย
“ไม่หรอก หมาป่ายังไม่ตาย เมื่อคืนนี้มันแค่กลัวพวกเราที่เตรียมพร้อมมากเกินไปต่างหาก”
ลู่หานแย้งขึ้น ผมมองไปที่เลย์ที่นิ่งเงียบเพราะเขาบอกว่าเขารู้แล้วว่าใครเป็นหมาป่า แต่ตอนที่ลู่หานพูดเขากลับนิ่งเงียบ ไม่มีอาการว่าเห็นด้วยเลยสักนิด
“แล้วใครล่ะเป็นหมาป่าที่นายว่า?”
“คริสไง เขานั่นแหละเป็นคนเดียวที่ยังอยู่ในป่าตอนนี้” ทุกคนร้องอุทานออกมาเสียงดัง โดยเฉพาะเลย์
“ทำไมนายถึงคิดว่าเป็นเขาล่ะ?”
เลย์ดูโมโหมาก เขาจ้องลู่หานเขม็งก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ลู่หาน ลู่หานถอยหนี เขาหลุบตาลงและพูดขอโทษออกมาไม่หยุด
“บอกมาสิ!” เลย์เขย่าไหล่ลู่หาน จุนมยอนร้องห้ามและดึงเลย์ออกมา
“คริสจะหายไปทุกครั้งที่หมาป่าโผล่มา ฉันเลยคิดว่าเขาใช่ ใช่เขาแน่ๆ”
ลู่หานพูดออกมาเบาๆ เขาก้มหน้าลง เลย์มองมาที่ผม เขาส่ายหน้าให้ผมเบาๆ ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเลย์ส่ายหน้าให้ผม ผมมองไปที่เขาอีกครั้ง เลย์มองที่จุนมยอนและลู่หานสลับกันก่อนที่เขาจะขมวดคิ้วแน่น...คล้ายสงสัยอะไรบางอย่าง
ผมมองไปที่ทั้งคู่บ้าง แต่ก็ไม่เห็นอะไรที่แตกต่างนอกจากจุนมยอนที่นั่งจ้องลู่หานเช่นกัน
ผมนั่งอยู่กับจุนมยอนที่กำลังเขียนไดอารี่หน้าสุดท้ายอย่างขะมักเขม้น เขาเหลือบมองผมเป็นระยะ และชานยอลก็นั่งสัปหงกอยู่ตรงข้ามส่วนเลย์ออกไปข้างนอกกับลู่หาน ผมนวดแผลฟกช้ำไปมา มันใกล้หายดีแล้วแต่รอยช้ำยังคงเป็นรอยจ้ำๆอยู่
“แผลนายหายแล้วเหรอ..?”
ชานยอลที่กำลังขยี้ตาถามขึ้น ผมมองไปที่ข้อเท้า แผลจากหินขูดเป็นรอยยาว ตอนนี้เหลือเพียงรอยแผลเป็น ผมพยักหน้าให้ชานยอล
“ใช่ มันหายแล้ว”
ชานยอลพยักหน้ารับแล้วมองมาที่มือผม แล้วร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ
“โอ๊ะ! ที่มือก็ด้วย แผลที่โดนนกจิกตอนนั้นก็เป็นแผลไปแล้ว”
ผมชูมือขึ้นมอง ใช่อย่างที่ชานยอลว่า รอยนกจิกตอนนั้นเหลือเพียงแผลเป็นจางๆ ถ้าไม่สังเกตคงไม่รู้แน่ว่าเคยเป็นแผลมาก่อน
“แผลฉันหายเร็วเป็นธรรมดาน่ะ”
ชานยอลพยักหน้าแล้วยิ้มแป้นให้ เขานอนกลิ้งลงกับพื้นอีกครั้ง อันที่จริงผมเคยเห็นเขานอนบนโซฟาไม่กี่ครั้งเอง เขาดูจะชอบนอนกลิ้งบนพื้นมากกว่า เหมือนลูกหมาเลย...ผมส่ายหัวให้กับความคิดแปลกๆของตัวเอง
เสียงโหวกเหวกโวยวายข้างนอกทำให้ผมสะดุ้งจากภวังค์ความคิด เสียงคล้ายเลย์ ผมวิ่งออกมาดูหน้าบ้านพักก็เห็นเลย์กับใครบางคนกำลังต่อสู้กันอยู่ ไม่สิ เลย์ต่างหาก เขากำลังทำร้ายใครบางคนอยู่!
“หยุดนะ! หยุด!”
ผมรีบวิ่งออกไปโดยไม่ใส่รองเท้า เมื่อผมวิ่งเข้าไปใกล้ก็รู้ว่าคนที่เลย์กำลังทำร้ายนั้นคือลู่หาน! ลู่หานยกมือขึ้นป้องเลย์ที่กำลังกระชากเขาเข้ามาต่อย ผมรีบวิ่งเข้าไปกระชากเลย์ออกจากลู่หานแล้วผลักเขาไปให้ไกลจากลู่หาน เขาเป็นบ้าหรือยังไง! ถึงผมเองจะไม่ไว้ใจลู่หานสักเท่าไหร่ก็เถอะ แต่การทำร้ายเขาเพราะระแวงนี่มันก็หนักไป
“นายทำอะไรน่ะ!?!”
“.........”
เลย์ไม่ตอบ เขามองมาที่คนข้างหลังผมเขม็ง ลู่หานหายใจกระชั้นชิดด้วยความกลัว เลย์ชี้หน้าลู่หานแล้วเค้นเสียงขู่ออกมา
“แสดงตัวสิ ฉันจับแกได้แล้ว! แสดงตัวออกมา!”
“มะ...ไม่ ฉันไม่ใช่...” ลู่หานส่ายหัวคลอน เขาเอามือออกมาปิดปากไว้แล้วถอยออกห่างผมกับเลย์
“ไม่ใช่ฉัน จริงๆนะ...”
ผมหันกลับไปมองเลย์ เขามองลู่หานเขม็ง มือของเขายกอาวุธแหลมในมือขึ้นมาจ่อใส่ลู่หาน
“งั้นก็ต้องตายก่อนใช่มั้ย?”
พูดยังไม่ทันขาดคำเลย์ก็ตรงเข้าไปหาลู่หาน เขาเงื้อมือจะแทงลู่หานแต่โชคดีที่ลู่หานยังมีสติเร็วพอที่กลิ้งหลบทัน เขารีบลุกขึ้นแล้วพยายามจะวิ่งหนี เลย์ลุกขึ้นและวิ่งตาม ผมควรจะห้ามเลย์ยังไงดี ผมควรจะเข้าไปบอกเลย์หรือว่าลู่หานไม่ใช่หมาป่า คริสนั่นแหละหมาป่า แต่ถ้าคริสไม่ใช่ก็อาจจะเป็นเขาเอง จุนมยอน ชานยอล หรือผมนั่นแหละ เชิญฆ่าได้ตามสบายเลย แต่อย่าฆ่าลู่หานเป็นพอ อย่างนั้นน่ะเหรอ..? ไม่หรอก ไม่ใช่แน่!
ผมมองตามเลย์ที่วิ่งตามลู่หานไป ผมรีบวิ่งตามทันที เลย์วิ่งเร็วมากจนเขากำลังจะตามลู่หานทัน ลู่หานวิ่งล้มลุกคลุกคลานขณะที่เลย์กำลังจะจับตัวเขาได้ในระยะไม่กี่ก้าวเท่านั้น ผมคว้าก้อนหินขนาดพอเหมาะขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าอย่างน้อยมันจะช่วยรั้งเขาไม่ให้ถึงลู่หานก่อนผมก็ยังดี ผมเงื้อมือสุดแรงแล้วขว้างมันออกไป มันไม่โดนเลย์แม้แต่ก้อนเดียวจนก้อนสุดท้าย มันโดนหลังเขา เลย์เพียงแค่สะดุ้งแล้ววิ่งต่อ ผมจำเป็นต้องเร่งฝีเท้าตามอย่างช่วยไม่ได้
สุดท้ายเลย์ก็ตามลู่หานทัน เขาคว้าคอเสื้อลู่หานมาแล้วทุ่มลู่หานลงกับพื้น ลู่หานพยายามดิ้นหนี เลย์ขึ้นไปคร่อมเขาแล้วคว้าของแหลมสีเงินขึ้นมา
“ยะ..อย่าทำฉัน ขอร้องล่ะ...อย่านะ”
ลู่หานส่งเสียงร้องอ้อนวอนขอชีวิต ถ้าลู่หานเป็นหมาป่าจริงๆ ป่านนี้เขาคงสะกดจิตเลย์แบบที่มันทำกับผมไปแล้ว
“แสดงออกมาสิ”
ลู่หานสั่นหัวคลอน ผมรีบวิ่งเข้าไปคว้าเลย์ เขาสะบัดผมออก เขาเงื้อมือพยายามแทงลู่หานอีกครั้ง ผมคว้าแขนเขาไว้ เลย์ยื้อยุดกับผมพักใหญ่ก่อนจะดิ้นหลุดแล้ววิ่งหนีไปอีก แต่ผมคว้าเสื้อเขาไว้ได้ทัน เลย์หันกลับมาแล้วชกผมมาเต็มแรง
“อย่าแส่!”
ผมหน้าชากับคำพูดของเขา สมองผมหมุนไปมา คำพูดที่ไม่น่าจะหลุดออกมาจากปากคนใจดีอย่างเลย์ได้...และสิ่งที่เขาพูดนั้นเหมือนกับที่ผมเคยได้ยินจากไหนสักที่ก่อนหน้านี้!
ผมถอดแว่นออกแล้วสะบัดหัวไล่ความมึน พอตั้งสติได้อีกที เลย์ก็วิ่งออกไปได้ไกลแล้ว ผมลุกขึ้นยืนและวิ่งโซซัดโซเซตามไป เลย์วิ่งตามลู่หานขึ้นไปที่โขดหินใหญ่ มันคล้ายหุบหน้าผาและแน่นอนว่าถ้ามันเป็นหน้าผามันก็ต้องเป็นทางตัน!
ผมมองเห็นลู่หานกำลังตะเกียกตะกายปีนขึ้นไปบนหน้าผา อีกด้านของมันเป็นป่าลึกลงไปคล้ายหุบเขา ถ้าตกลงไปยังไงก็ไม่รอดแน่นอน และลู่หานก็กำลังขึ้นไปด้านบน เขาคงจะไม่รู้แน่ ถ้าขึ้นไปมันจะไม่มีทางให้เขาหนีอีก นั่นก็เท่ากับเลย์มีโอกาสฆ่าเขาได้สูงมาก!
“ขึ้นไปสิ! ขึ้นไป!”
ผมมองเลย์ที่กำลังจะดึงขาลู่หานลงมา ลู่หานพยายามดึงหินก้อนข้างบนแน่น เขาสะบัดเท้าไม่ให้เลย์จับได้ เลย์ดึงลู่หานจนเขาไถลลงมาเรื่อยๆ ผมรีบวิ่งเข้าไปดึงเลย์ออกมา
“ไปซะแบคฮยอน! กลับไปซะ!”
เลย์ไล่ผม แววตาของเขาแข็งกร้าว ผมรู้สึกตัวชากับสายตาดุดันของเขาเมื่อครู่ ก่อนจะกลับมายื้อยุดเขาออกจากลู่หานเหมือนเดิม ลู่หานขึ้นไปได้ไกลเกินที่จะดึงเขาได้แล้ว เลย์จึงปีนขึ้นไปแทน เขาปีนได้เร็วมาก ผมเองก็ตัดสินใจปีนตามขึ้นไปเช่นกัน เลย์ตะเกียกตะกายครั้งสุดท้ายแล้วขึ้นไปเหยียบ ผมเร่งมือในการปีนเพราะกลัวว่าเลย์จะพลั้งมือฆ่าลู่หานไปเสียก่อน
ผมลากตัวเองขึ้นมาจากผาหินแล้วรีบลุกขึ้นวิ่งไปทางเลย์ที่ยืนจ้องลู่หานอยู่ ลู่หานยืนอยู่ที่ริมหน้าผาอีกด้าน มันเป็นการกระทำที่หวาดเสียวมากๆ ลู่หานมองลงไปข้างล่างอย่างหวาดๆ ข้างล่างนั่นมีแต่หินและต้นไม้สูง ถ้าตกลงไปร้อยทั้งร้อยก็คงไม่รอด ลู่หานเค้นเสียงพูดตะกุกตะกักออกมา
“ยะ...อย่าเข้ามานะ”
“เอาสิ...โดดเลย”
เลย์แค่นหัวเราะแล้วทำทีเป็นก้าวเข้าไปใกล้ลู่หานเรื่อยๆ ลู่หานหน้าเสีย เขาถอยหลังไปเรื่อยๆจนจะตกหน้าผาอยู่แล้ว!
“เอาล่ะ เวลานี้แหล่ะ ได้เวลาแสดงตัวแล้วหนุ่มน้อย”
เลย์วิ่งเข้าชาร์จลู่หาน ลู่หานร้องออกมาด้วยความใจเสีย เขาคิดว่าทั้งคู่ต้องตกลงไปแน่ๆจากการเคลื่อนไหวของเลย์ แต่เลย์กลับคว้าลู่หานมาแล้วกลิ้งไปกับพื้นด้วยกัน ผมยืนมองเหตุการณ์นิ่งด้วยความตกใจและไม่รู้จะช่วยลู่หานอย่างไรดี เลย์กระชากผมของลู่หานแล้วลากเขามาที่ริมหน้าผา เลย์จับหัวลู่หานชะโงกออกไปที่หน้าผา ผมสาบานได้ว่าได้ยินเสียงคร่ำครวญขอชีวิตจากลู่หานตลอดเวลา
“จะแสดงมันออกมามั้ย?”
“ขอร้องล่ะ ฉันไม่ใช่...นะ”
ผมมองการกระทำของเลย์อย่างไม่ชอบใจ ผมรีบวิ่งเข้าไปกระชากเลย์ออกมาจากลู่หานทันที แต่เลย์กลับกลิ้งเข้าไปใกล้หน้าผาเพราะเสียหลักการทรงตัว ลู่หานรีบคลานหนีออกไปจากเลย์ทันที ตอนนี้ผมกำลังกดคอเลย์อยู่ที่ริมหน้าผาที่หมิ่นเหม่ว่าจะตกที่สุด
“นายคงไม่ให้ฉันตกหรอกใช่มั้ย?”
เลย์ถามขึ้นอย่างอวดดีทั้งๆที่หน้าตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ผมกดเขาลงไปอีกเมื่อเขาพยายามขยับมือเพื่อทำอะไรบางอย่างกับผม
“นายจะทำอะไรลู่หาน?”
“ฉันเคยบอกไปแล้วว่าฉันสงสัยมัน และฉันก็กำลังหาหลักฐานให้ทุกคนเชื่อ หลังจากนั้น...ก็ฆ่ามันซะ!”
เลย์พูดเหยียดยิ้ม ผมมองเขานิ่งรอยยิ้มของเขามันทำให้ผมคิดถึงอะไรบางอย่าง...เลย์ถนัดมือซ้ายเหมือนหมาตัวนั้นแถมยังคอยระแวงคนอื่นไปทั่ว สามารถเดินไปทั่วทั้งป่าได้โดยไม่ถูกทำร้าย และเขาไม่เคยกลัวอะไรทั้งสิ้น นั่นแหล่ะที่ทำให้ผมรู้สึกตะหงิดใจ!
หรือว่าหมาป่าตัวนั้นก็คือเลย์!
“แบคฮยอนระวัง!”
ผมไม่ทันได้ยินเสียงเรียกของลู่หาน เลย์พลิกตัวกลับมากดร่างผม เขาหัวเราะเหยียดผมก่อนจะผลักผมออกไปไกล เขาละจากผมแล้วเดินเข้าไปหาลู่หาน เขากระชากลู่หานไปที่ริมหน้าผาอีกครั้ง ผมใช้แรงทั้งหมดที่มียันตัวขึ้นจากพื้นอย่างยากลำบากและปวดทุกส่วนของร่างกาย ผมลากตัวเดินไปที่เลย์และลู่หาน เลย์กำลังบีบคอลู่หาน! ตาของลู่หานแทบจะถลนออกมาเพราะขาดอากาศหายใจ มือของเขาตีมือของเลย์ที่กดแรงบีบแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาถลนตาและอ้าปากพะงาบๆอย่างทรมาน ผมดึงเลย์ออกมาจากลู่หานและพยายามแกะมือเลย์ออกจากลู่หาน ลู่หานทรุดลงไปนอนหายใจพะงาบๆอยู่กับพื้นข้างล่าง เลย์หันมามองผมด้วยความโมโห
“อะไรของนาย?!”
เลย์คว้าอะไรบางอย่างขึ้นมาจากกระเป๋า เขาใช้มันชี้ไปที่ลู่หาน ตาของผมจดจ้องไปที่มัน รู้สึกเสียวไส้ไม่น้อยที่ได้เห็นปลายแหลมกริบของมัน เลย์จะทำอะไรน่ะ...เขาคงไม่คิดจะใช้มันกับลู่หานหรอกใช่มั้ย?
“ช่วยรอดูเงียบๆจะได้มั้ย?!”
เสียงของแหลมแหวกอากาศและมุ่งตรงไปที่ลู่หาน สติสัมปชัญญะของผมล่องลอยหายไปหมด สัญชาตญาณบางอย่างบอกผมว่าให้ยื่นมือออกไปและ...ผลักเขาซะ
...ผมผลักเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี
เสียงร้องของเลย์ดังคว้างในอากาศชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะสิ้นสุดไปพร้อมกับเสียงของหนักกระแทกพื้น ฝูงนกแตกกระจาย ผมไม่กล้าแม้แต่จะเดินไปดู ผมทรุดตัวลงนั่งกับพื้นและรวบรวมสติหันไปมองลู่หาน เขายังคงนั่งอยู่ตรงนั้น สายตาของเขาผมด้วยความอึ้งและช็อกสุดๆ เขาส่ายหน้าไปมาและพูดเสียงตะกุกตะกัก
“นะ...นายฆ่าเขา ไม่เห็นต้องทำแบบนั้นเลย...”
“ฉันเปล่า...”
ลู่หานส่ายหน้าอีกครั้ง
“นายฆ่าเขา...นายผลักเขา...ลงไป”
ผมส่ายหน้าได้เท่าที่แรงมี ลู่หานนั่งมองผมเงียบๆส่วนผมก็ได้แต่เรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสมองและคอยพร่ำบอกตัวเองว่าผมไม่ได้ทำ
ผมไม่ได้ฆ่าเลย์...ใช่มั้ยครับ?
***
ลู่หานกับผมเดินกลับมาบ้านพักเงียบๆ เราไม่ได้คุยอะไรกันอีกและผมคิดว่าลู่หานคงไม่พูดกับผมอีกแล้ว ผมเองก็เสียใจ...
“ไปไหนกันมาอ่า..?”
ชานยอลวิ่งมารับที่หน้าบ้านพัก เขายู่ปากด้วยความโกรธแล้วเปิดประตูรับ ลู่หานเดินเข้าไปแล้วรีบขึ้นไปบนห้องทันที ชานยอลเดินตามผมเข้ามา เขามองรอบๆแล้วหันมาถามผม
“เลย์ล่ะ? ไม่ได้ออกไปด้วยกันเหรอ?”
ราวกับว่าถูกเข็มนับร้อยเล่มทิ่ม น้ำลายที่ไม่รู้มาจากไหนหลั่งออกมาเต็มไปหมด มือของผมสั่นจนลามไปทั้งตัว เสียงสะอึกสะอื้นหลุดออกจากปากทั้งๆที่พยายามจะกลั้นไว้ สุดท้ายผมก็ต้องยอมรับว่าผมร้องไห้เพราะแพ้ต่อความอ่อนแออีกแล้ว ทั้งๆที่แม่คอยบอกเสมอว่าเป็นผู้ชายห้ามร้องไห้ แต่ผมกลับร้องไห้ต่อหน้าชานยอลแล้วถึงสองครั้ง...
“แบคฮยอนนี่...มีอะไร?”
ผมยิ่งร้องไห้หนักเมื่อชานยอลลงมานั่งข้างๆ ตาแป๋วของเขาดูจะไม่สบายใจที่เห็นผมเป็นอย่างนี้ มือของเขาเอื้อมมากุมมือผมไว้
“เลย์...ละ...เลย์ ตายแล้ว”
“หะ...หา?”
ชานยอลเองก็ดูตกใจไม่ใช่น้อย เขาจ้องมองผมเนิ่นนานโดยไม่ได้ถามหรือพูดอะไรอีก
“ฉันฆ่าเขา...ชานยอล ฉันฆ่าเขา...”
ผมคร่ำครวญประโยคเดิมไปมาเหมือนคนบ้า ชานยอลพยักหน้าแล้วลูบหลังผมแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมนั่งร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังอยู่ตรงนั้น ทีแรกผมอาจจะไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงได้เสียใจมากขนาดนี้ที่เลย์ตาย ทั้งๆที่ตอนคนอื่นตายผมไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้ นั่นก็เป็นเพราะว่า...
...เลย์คือคนแรกที่ผมฆ่ายังไงล่ะ
[Baekhyun]
สวัสดี มิงกาบาลา สบายดี
ฮ่าๆๆๆ คิดถึงล่ะสิ =.,=
เม้นเกินพันแล้วอ่ะ ดีใจมาก น่ารักจุง
ต่อไปนี้จะรีบๆอัพให้เร็วกว่าเดิม
เพราะคนอ่านหน้าหัก เอ้ย! น่ารัก #แฮ่!!
ตอนนี้ปกหนังสือเสร็จแล้ว และหลายๆคน(?)ก็ได้เห็นไปแล้ว
จากคนที่คิดว่าจะไม่เอาก็บอกว่าจะเอา
ฉะนั้นมีเวลาให้เก็บเงิน อยากดูปก คลิก
เผื่อจะเปลี่ยนใจอยากได้ เพราะปกสวยมาก
ถ้าตัดสินใจจะเอาให้เก็บไว้เลย 500฿
ไม่เกินนี้ ไม่ต้องห่วง มันหนา ของแถมเพียบจ้า
อีกนานพอควรกว่าจะเปิดจอง ถ้าเก็บตอนนี้ทันแน่จ้า
ไปล่ะ จุ้บๆๆๆๆๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
Twt tag #ficThatWolf
My twt :: @SuperJONGin
ขอบคุณรูปเฮดเดอร์ จากเม้นที่ 871 >///<
ความคิดเห็น