คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : CHAPTER 16 :: เลือก(100%)
CHAPTER 16 :: เลือก
[Baekhyun]
ผมถอดเสื้อโค๊ตชานยอลในกระเป๋าออกมาสวมให้ร่างเปลือยเปล่าของเขา...ผมตัดสินใจจะพาเขากลับไปที่บ้านพักและฝังเขาไว้ข้างๆคนอื่น ผมพยุงร่างที่แข็งทื่อของชานยอลมาอย่างยากลำบาก มีบ้างที่หยุดนั่งร้องไห้และมองร่างที่สิ้นลมหายใจของเขา พร่ำบอกพระเจ้าให้คืนเขามา แต่พระเจ้าช่างใจร้าย ท่านเมินผม ผมได้แต่ร้องไห้ราวกับคนบ้า หวนคิดถึงคยองซูและแทมินรวมถึงคนอื่นๆที่ตายไป...พระเจ้าไม่เคยฟังเสียงของผมเลย
เป็นเวลาร่วมสองชั่วโมงที่ผมลากร่างแข็งทื่อและเย็นเฉียบของชานยอลมาที่บ้านพัก ผมจัดการฝังเขาทั้งน้ำตา ตอนที่ดินกลบตัวเขา ผมยังรู้สึกเหมือนเขานอนร้องไห้อยู่ก้นหลุม ก่อนที่จะรู้ตัวผมก็ลงไปนั่งกอดเขาเสียแล้ว ชานยอลไม่ขยับ เขาไม่ได้ปลอบผมอย่างที่เคยทำ...เขาเอาแต่นิ่งเงียบไม่ตอบ และเขาจะไม่มีวันตอบอีกแล้ว
ผมจมจ่อมอยู่กับหลุมศพอยู่นานจนดึกมาก ผมเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์บนท้องฟ้า ดวงจันทร์กลมโตสวยดึงดูดสายตาผมให้จ้องมันเนิ่นนาน กลิ่นหอมของเปลือกไม้อะไรสักอย่างโชยมาตามลมปะปนกับกลิ่นคลื่นทะเล ผมหันมองหาต้นเหตุของกลิ่น ผู้หญิงชุดดำคนเดิมยืนอยู่ไม่ห่างจากผม!
ผมพยายามตั้งสติไม่ให้วิ่งหนีเตลิดเปิดเปิงไปเสียก่อน เธอยื่นมือออกมา ผมมองในมือของเธอ มีมีดสั้นด้ามหนึ่งวางอยู่ ผมมองเธอด้วยความสงสัยระคนหวาดกลัว แต่เธอกลับพยักหน้าอย่างเชื่องช้าให้ผม...
“มาหยิบไปสิ...”
เสียงเศร้าสร้อยของเธอช่างเย็นยะเยือก ผมชั่งใจก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เธอ เกิดความสงสัยในใจว่าเธอเป็นเพียงวิญญาณหรืออย่างไร แต่เมื่อเข้าไปใกล้ผมก็เปลี่ยนความคิด เธอมีตัวตนและดูมีเลือดฝาด อย่างไรเสียเธอก็ต้องยังมีชีวิตอยู่แน่นอน
“หะ...ให้ผมทำไม?”
เธอยิ้มมุมปาก แม้แต่รอยยิ้มยังเศร้าสร้อย ผมหยิบมีดขึ้นมาแล้วใจหล่นวูบ มันคมกริบอย่างที่ไม่เคยเห็นมีดเล่มไหนจะคมได้ขนาดนี้มาก่อน ผมรู้สึกไม่ชอบมันเลย
‘ คนเดียวเท่านั้น...เลือกได้เพียงคนเดียว ’
เธอพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป ราวกับเธอลอยอยู่เหนือพื้น ทั้งๆที่เดินอยู่แท้ๆ ผมพยายามวิ่งตามเธอแต่ไม่ทัน เธอหายไปแล้ว ทั้งๆที่เธอเดินแต่ผมวิ่ง ผมก็ยังตามเธอไม่ทัน! นี่มันอะไรกัน!
ผมก้มลงไปมองมีดในมือแล้วกำมันไว้แน่นแล้วเดินไปที่บ้านพัก มันถูกล็อกจากด้านในโดยฝีมือผม ตอนนี้ผมไม่สนใจแล้วว่าจะถูกฆ่าหรือเปล่า เพราะตอนนี้ก็เหลือเพียงผม คริส และลู่หานเท่านั้น! ผมเดินอ้อมไปหลังบ้านเพื่อปีนเข้าไปทางช่องลมของห้องน้ำและผมก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ากระจกหน้าต่างถูกทุบ ผมจึงปีนเข้าทางหน้าต่างแทน เมื่อเข้ามาด้านในผมจึงตระหนักได้ว่าผมนั้นทำถูกแล้วที่พาชานยอลหนีไป ข้าวของภายในบ้านกระจัดกระจายและหุ่นแขวนเสื้อก็ถูกขย้ำจนเละ ไม่แน่ตอนนี้มันอาจจะยังอยู่ในนี้ก็ได้!
ผมเดินขึ้นไปด้านบนและกำมีดแน่น ผู้หญิงคนนั้นบอกให้ผมเลือกฆ่าได้เพียงคนเดียว หมาป่ามีตัวเดียวงั้นหรือ? คริสหรือลู่หานกันล่ะที่เป็นหมาป่า? แล้วผู้หญิงคนนั้นเธอไปรู้อะไรมา แล้วเธอมาที่นี่ได้ยังไง หรือเธอจะเป็นพวกนางไม้หรืออะไรสักอย่างที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ชั่วครูต่อมาผมก็หัวเราะสมเพชความคิดของตัวเอง ถ้าให้ย้อนคิด เธอคอยช่วยผมมาตลอด ผมอยากรู้ว่าเธอเป็นใครและเธอรู้อะไรมาบ้าง
ในบ้านไม่มีใครอยู่ ผมจึงทรุดตัวลงนั่งกับโซฟาพลางมองมีดในมือ...ใครกันนะที่ผมควรเลือก? คริสงั้นหรือ? เขามีอะไรน่าสงสัยล่ะ หนีหายไปตลอดเวลา ตกใจชานยอลเพราะกลัวชานยอลรู้เรื่องของเขา ทุกครั้งที่หายไปหมาป่าจะโผล่มา แต่พอเขาไม่ได้หายไปก็ไม่มีหมาป่าโผล่ออกมาแล้วจู่ๆจากนั้นเขาก็โผล่เข้ามาจากนั้นลู่หานและจุนมยอนก็หายไป จุนมยอนตายและถูกกัดหลังจากที่หายไปพร้อมเขา แต่ที่น่าแปลกคือทำไมเขาไม่ฆ่าลู่หานซะ แล้วถ้าลู่หานเป็นหมาป่าล่ะ...ลู่หานเป็นคนพูดจากลับกลอกไปมา เลย์ไม่ไว้ใจเขา จุนมยอนไม่ชอบเขา...นอกจากนั้นล่ะ? ยังมีอีกหรือ? ผมพยายามคิดและระหว่างที่ผมกำลังคิดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นกระชากสติออกจากผม
บรู๊ววววววว..
ผมเด้งตัวขึ้นจากโซฟาแล้วรีบวิ่งลงมาข้างล่างทันที เสียงดังมาจากที่ไม่ไกลนี้...ผมกระซิบมีดแน่นแล้วปลดล็อกประตูออกไป แสงจันทร์ส่องสว่างให้ผมเห็น...ผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากป่าด้านขวามือ ลู่หานมองผมด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ลู่หาน...เป็นนายหรอกเหรอ?”
“อะไรนะ? เขานะเหรอ? บ้าสิ้นดี ฮ่ะๆๆๆ”
ผมหันขวับตามเสียง ผู้ชายอีกคนเดินวางมาดออกมาจากป่าด้านซ้ายมือ คริสแสยะยิ้มอย่างน่าเกลียด ผมหันกลับมามามองลู่หานเขาเองก็ มองคริสด้วยสายตาว่างเปล่าเช่นกัน!
“อะไรกัน!”
ผมมองคริสด้วยความต้องการคำตอบ แต่คริสทำเพียงใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มไปมาอย่างกวนๆ สายตาของเขามองมาที่มีดคมกริบในมือผม ชั่วครู่หนึ่งผมเห็นดวงตาของเขาสลดวูบแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม เขากลัวใช่มั้ย? คริสนั่นแหละหมาป่าใช่มั้ย? ผมกระชับมีดในมือที่สั่นเทา ใจเต้นโครมคราม เหงื่อหลายเม็ดผุดขึ้นมาตามไรผม
“อยากรู้เหรอ..?”
เสียงของคนที่เงียบไปนานดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ผมหันไปมองเขา...ลู่หานมองผมด้วยสายตาเช่นเดิม...มือของเขาเขาล้วงกระเป๋าแล้วแสยะยิ้ม ขนผมลุกชันทั้งตัว
“เขานั้นแหละหมาป่า!”
เสียงของลู่หานและคริสดังขึ้นพร้อมกัน ลู่หานเองชี้นิ้วใส่หน้าคริสซึ่งคริสเองก็ทำเช่นกัน ผมมองทั้งคู่สลับกันไปมาแล้วเกิดความสับสนในใจ ผู้หญิงคนนั้นให้ผมเลือกฆ่าได้เพียงคนเดียว นั่นก็แสดงว่าหมาป่ามีตัวเดียวใช่หรือไม่? แล้วสีแดงของตาที่ผมเห็นนั่นอาจจะเกิดจากการหักเหของแสงก็ได้เพราะผมใส่แว่น แล้วคริสหรือลู่หานกันล่ะ? ทั้งคู่ค่อยๆลดนิ้วที่ชี้หน้ากันลงแล้วจ้องตากันเนิ่นนาน ผมกระชับมีดในมือ...คริสหรือลู่หานกันนะ
“อยากรู้ใช่มั้ยล่ะว่าใครเป็นหมาป่ากันแน่..?”
ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะกลืนเข้าปอดเนื่องจากลมหายใจขาดห้วง ลู่หานเดินเข้าไปใกล้คริส จากนั้นทั้งคู่ก็หันมามองผมพร้อมกับ...แสยะยิ้ม
“อยากรู้...ก็ตามให้ทันสิ”
ทันทีที่คริสพูดจบเขาก็เริ่มออกวิ่งหายเข้าไปในป่าด้านขวาอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงผมกับลู่หานสองคน
“...ไม่ใช่นายใช่มั้ย?”
ผมถามลู่หานด้วยเสียงที่แผ่วเบา แม้จะรู้ว่าลู่หานไม่ตอบแน่ เขาเริ่มก้าวไปด้านซ้ายแล้วโบกมือให้ผม...
‘ นายต้องเลือกแล้วล่ะว่าจะค้นหาคำตอบกับใคร ’
พูดจบลู่หานก็วิ่งเข้าไปในป่าด้านซ้าย ทิ้งให้ผมยืนคว้างอยู่คนเดียว หมาป่ามีเพียงตัวเดียวซึ่งผมเองก็ไม่มั่นใจว่าเป็นใครกันแน่ระหว่างลู่หานกับคริส...ในเมื่อจุดนี้เขาน่าสงสัยทั้งคู่!
ผมชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจ ผมเลือกที่จะวิ่งตามคริสไป เสียงวิ่งซวบซาบดังอยู่ไม่ไกลนี้ แล้วพักหนึ่งผมก็เห็นคริส เขากำลังวิ่งโดยไม่มองมาข้างหลัง ผมพยายามสังเกต เขามีอะไรที่ดูเหมือนหมาป่าเหรอ? ร่างที่สูงใหญ่จะเกี่ยวมั้ยนะ? และร่างนั้นก็เริ่มชะลอฝีเท้าจนเปลี่ยนเป็นหยุดวิ่ง
“รู้อะไรมั้ย...การโดนบังคับเป็นสิ่งที่ฉันไม่ชอบเลย”
ผมเอียงคอกับคำพูดของคริส เขาหันหลังให้ผมและยืนนิ่ง
‘ เขาบังคับฉัน ’
“ใคร?”
ผมถามกลับไป คริสหัวเราะสมเพชตัวเองก่อนจะหันกลับมาหาผม
‘ ลู่หาน...เขาบังคับฉันให้คอยหนุนหลังเขา ’
ผมมองคริสด้วยความสงสัยและพยายามจับพิรุธเขา คริสน่ะหรือโดนลู่หานบังคับ? งั้นก็แสดงว่าลู่หานโกหกอย่างนั้นหรือ? ผมพยายามมองคริสให้ชัดแต่เลนส์แว่นที่ร้าวของผมทำให้ผมรู้สึกโชคร้ายที่สุดในโลก ผมมองไม่เห็นสีหน้าเขา
“ลู่หานจะฆ่าผู้หญิงคนหนึ่ง...เป็นรุ่นน้องที่แอบชอบฉัน เธอชื่อป๋ายยี้ แต่ฉันรู้เลยห้ามไว้ เขาเลยยื่นข้อเสนอ ให้ฉันช่วยเขาปกปิด แต่วันนี้ฉันจะไม่ปิดบังมันอีกต่อไปแล้ว ฉันกำลังจะบอกนายว่า...เขาคือหมาป่า”
ตัวของผมชาวูบ คริสค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ผมแล้ววางมือลงบนบ่า ผมสะดุ้งแต่ก็ปรับสีหน้า..ก่อนหน้านี้ต่อหน้าลู่หาน คริสพูดว่าอะไรนะ?
‘ เขาน่ะเหรอ? บ้าสิ้นดี ฮ่ะๆๆ ’
แต่ตอนนี้...เขากลับพูดอีกอย่างหนึ่ง แล้วผมควรเชื่อเขามั้ย?
“เขาฆ่าทุกคนนั่นแหละ...เชื่อฉันสิ”
ผมมองคริสอย่างชั่งใจและมองไปที่ด้านหลังของเขา ลู่หานยืนอยู่ตรงนั้น! เขามองเราด้วยสายตาคมกริบและนิ่งเฉย เมื่อคริสสังเกตว่าผมมองนานเกินไปเขาจึงหันไปมองบ้าง...
“อย่าไปเชื่อเขานะ”
ลู่หานพูดขึ้น เสียงนุ่มของเขาทำให้ผมรู้สึกคล้อยตาม ผมมองเขาสลับกับคริส ลู่หานมองคริสด้วยแววตาเคียดแค้นก่อนจะชี้นิ้วมาที่คริส
“หมอนั่น...เป็นหมาป่า เขาใส่ร้ายฉัน”
คริสหัวเราะ คล้ายกับเขากำลังสนุกกับเรื่องที่เกิดขึ้น ต่างจากเมื่อครู่นี้ที่ตีหน้าเศร้าเล่าเรื่องทั้งหมด
“เขาหายไปเสมอตอนหมาป่าโผล่ออกมา...”
‘ หืม? ...แน่ใจเหรอลู่หาน? ’
คริสพูดขัดขึ้น เขาเดินอ้อมมาด้านหลังผมก่อนจะจับบ่าผมดันเข้าไปหาลู่หาน
‘ ไปสิ...ฆ่าเขาเลย ’
ผมส่ายหน้ารัวแทนคำตอบ เหมือนลู่หานจะรู้ว่าเรากำลังคุยอะไรกัน ลู่หานค่อยๆถอยหลังแล้ววิ่งออกไปทันทีที่เรารู้ทัน คริสสบถออกมาด้วยความอารมณ์เสีย เขาวิ่งตามลู่หานไปอย่างรวดเร็ว ผมเองก็ออกวิ่งบ้าง คริสลู่หานหายไปแล้ว ผมมองไปรอบๆเพราะไม่รู้ว่าควรตามไปทางไหน...
‘ ไดอารี่...เปิดสิ ’
เสียงหวานของผู้หญิงดังขึ้นที่ข้างหู ผมเลือกที่จะไม่หันไปมองแล้วคว้าเป้ออกมาหยิบไดอารี่...ผมเปิดมันอย่างรวดเร็วไร้จุดหมาย มือของผมพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อยๆอย่างลุกลี้ลุกลนแต่ก็พบเพียงตัวหนังสือไร้ความหมายของจุนมยอน...
กรรรซ์ซ์...
ผมรีบหันตามเสียง หมาป่าตาสีทองยืนมองผมด้วยแววตาเหยียดหยาม...สายตาของมันคล้ายจะบอกว่า ‘ตามฉันมาสิ’
ผมลุกขึ้นยืนแล้วมองตามมัน...มันค่อยๆก้าวเท้าถอยหลังหายไปในเงามืดของต้นไม้ใหญ่ ผมค่อยๆเดินตามมันเข้าไปอย่างเชื่องช้าด้วยแรงทั้งหมดที่มี มันเดินอย่างอ้อยอิ่งคล้ายกับรอให้ผมตามมันทัน แต่แรงทั้งหมดที่มีของผมทำให้ผมรู้สึกอยากจะขอร้องให้มันขย้ำผมเสียตอนนี้ มันหันมามองผม ก่อนจะเริ่มก้าวเท้าเร็วขึ้นก่อนจะออกวิ่งอย่างรวดเร็ว ผมชะงักฝีเท้าลงแล้วหันมองไปรอบๆ...ไม่มีใครอยู่ตรงนี้เลยนอกจากผม
เสียงลมดังมาจากด้านหลังทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัวชั่วขณะ แล้วผมก็ค่อยๆหันไปมอง...ลู่หานยืนมองผมอยู่ตรงนั้น สายตาว่างเปล่าของเขาทำให้ผมเสียวสันหลัง มือทั้งสองของเขาล้วงกระเป๋า มุมปากเหยียดเป็นเส้นตรง พระเจ้า! เป็นเขาหรอกหรือ? ลู่หานคือหมาป่า!
“ละ...ลู่หาน!”
ลู่หานเลิกคิ้วขึ้น เขาเอียงคอแล้วมองผม สีหน้าเรียบเฉยของเขาทำให้ผมอยากวิ่งหนีเขาเสียตอนนี้
‘ ฆ่าเขาสิ... ’
เสียงกระซิบดังขึ้นจากข้างหลัง ผมสะดุ้งแล้วหันไปมองต้นเสียง คริสกำลังเดินล้วงกระเป๋าเข้ามา ปากของเขายกยิ้มอย่างเสแสร้ง เขาพยักเพยิดหน้าไปยังลู่หานที่ยืนนิ่ง ลู่หานมองคริสด้วยความเคียดแค้น
“เขาหนีนาย...แสดงว่าเขากลัวนายจะฆ่าเขา จะเพราะอะไรซะอีกล่ะ? ก็เพราะเขาเป็นหมาป่าตัวจริงน่ะสิ!”
ผมมองคริสกับลู่หานสลับกัน ลู่หานกำมือแน่น ขบกรามด้วยความโกรธ คริสมองลู่หานอย่างท้าทาย มีอะไรบางอย่างแฝงอยู่ในแววตานั้นของคริส...เย้ยหยัน เกลียดชัง โกรธแค้น...และยินดี
“ไปเลยสิ...กดมีดลงบนเนื้อเขา ก่อนที่เขาจะฝังเขี้ยวลงบนเนื้อนาย”
คริสกระซิบเบาๆปนกับเสียงลมหวิวๆ เขาผลักผมให้เดินไปข้างหน้า...ลู่หานย้ายสายตาจากคริสมามองผม ผมควานหาร่องรอยอะไรบางอย่างในดวงตาคู่นั้น ความหวาดกลัว ความรู้สึกผิด ความโกรธ แต่กลับพบเพียงแววตาแห่งความขบขันเหมือนเขากำลังหัวเราะเยาะผมอยู่
เขาพยายามขยับตัว และผมเดาว่าเขากำลังหนี ผมรีบหลับตาแล้วหันหน้าเข้าไปหาคนที่ผมเลือกแล้วว่าผมจะต้องจัดการกับเขาเพราะผมมั่นใจแล้วว่าเขานั่นแหละที่เป็นหมาป่า...
ผมเงื้อมือที่ถือมีดขึ้นสูง ผมปล่อยแรงส่งมีดไปข้างหน้า มีดคมกริบเล่มบางหมุนคว้างกลางอากาศก่อนจะปักลงบนผิวขาวนุ่ม เลือดสีสดพุ่งออกมาจากปากแผล ร่างของเขากระตุกสองถึงสามครั้ง สายตาของเขาเหลือบมองผมอย่างขบขันและเจ็บปวดก่อนจะถอนหายใจไล่ลมเฮือกสุดท้ายออกมา...
คริสล้มลงกับพื้น ก่อนจะดิ่งลงสู่ความมืด...ตายสนิท
[Baekhyun]
ตอนนี้สั้นว่ะ ก๊ากๆๆๆๆๆ
เอาล่ะ เราจะไม่พูดอะไรมากนะ
ตอนหน้าจบ จะอัพหลังสอบมศวเสร็จ
หลังจากจบจะลง EXTRA CHAPTER 1-7 อีกนะ
อย่าพึ่งลืมกันนะ ส่วนเรื่องเล่มจะมีสเปเชี่ยลเปิดใจหมาป่า
เด็ดอ่ะ โหยยยย
=.,= #นี่คือไม่พูดมากนะ
ความคิดเห็น