Chemical love! รักอันตรายของนายเคมี {yaoi}

ลำดับตอนที่ #1 : Chemical love! :: INTRO C

CRY .q

Chemical love! รักอันตรายของนายเคมี
INTRO C
 เพียงแรกพบ ทุกอย่างก็จบแล้ว!

            “นักเรียนทุกคน ผมคิดว่าคงจะสามารถท่องตารางธาตุกันได้ครบแล้วสินะครับ?” คำถามที่ผู้ถามหวังอย่างยิ่งว่าจะเป็นจริงดังที่เอ่ยออกไป หากเมื่อเห็นสีหน้าของผู้ฟังแต่ละคนก็ถึงกับหดหู่ใจ

แน่นอนว่าไม่มีเด็กคนไหนที่ท่องได้แม้แต่คนเดียว...

“โหยยยยยยย คุณครูครับ...คิดเหรอว่าจะมีใครท่องได้แล้วตั้งแต่...วันเปิดเทอม” เสียงผู้กล้าคนหนึ่งเอ่ยแทรกขึ้นในขณะที่ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ

ทันใดนั้นเสียงอื้ออึงของคนที่มีความเห็นเหมือนกันก็ดังสมทบขึ้นเป็นระยะๆจนผู้เป็นอาจารย์ถึงกับกุมขมับ

นี่ตั้งแต่ผมสอนมาโรงเรียนเป็นโรงเรียนที่สิบ ผมไม่เคยเจอเด็กที่ไหนไม่ไปเรียนพิเศษข้างนอกเพื่อเตรียมปรับพื้นฐานเท่าไอ้เด็กพวกนี้มาก่อน ให้ตายเหอะ! แล้วมันจะรอดไหมวะครับ!! -_-

“ไม่มีใครที่อ่านหนังสือมาก่อนบ้างเลยสักคน?” ว่าพลางมองหน้าลูกศิษย์ในโอวาททุกคนอย่างสิ้นหวังเมื่อพบกับความว่างเปล่าในแววตาของนักเรียน

“...”

“หัวหน้าห้อง”

“ครับ!” ภาพที่เห็นคือเด็กชายท่าทางคงแก่เรียนที่สุดในห้องเป็นผู้ขานรับอย่างหนักแน่นกำลังลุกขึ้นยืนจนทำให้ชายหนุ่มเริ่มมีความหวังขึ้นเล็กน้อยจากการมองรูปลักษณ์ของหัวหน้าห้องเรียนนี้

“เธอได้ท่องตารางธาตุมาบ้างไหม?”

“จากใจนะครับ...ไม่เลย” รอยยิ้มที่มุมปากคล้ายจะขอโทษที่ทำให้ต้องผิดหวังถูกส่งมาให้อาจารย์อย่างช่วยไม่ได้ ชายหนุ่มจึงทำสัญญาณมือให้หัวหน้าห้องนั่งลงเหมือนเดิม

พระเจ้าช่วยผมด้วยเถอะครับ!

“โอเค...งั้นครูจะสอนวิธีจำให้พวกเธอนะ...” สุดท้ายเขาจึงต้องเอ่ยขึ้นอย่างจำยอมในชะตาชีวิต

“ครับบบบบ!!!!” เสียงขานรับดังกึกก้องยิ่งกว่าเวลาพักดังขึ้นทั้งห้องเรียน หาใช่เพราะจะได้เรียนรู้วิธีจดจำไม่ แต่เป็นเพราะอาจารย์คนนี้ได้ทำให้คาบนี้กลายเป็นคาบว่างอย่างสิ้นเชิง...มีหรือที่เด็กวิทย์ห้องคิงอย่างพวกเขาจะไม่เคยเห็นตารางธาตุหรือจำไม่ได้...?

ระดับพวกเขาแล้วหลับตาชี้ยังตอบถูกได้เลยต่างหาก!!

ซึ่งการที่ต้องมานั่งฟังอะไรซ้ำๆก็คงไม่ใช่ที...คาบนี้คือคาบนอนหลับพักผ่อนของพวกเขาอย่างแท้จริง!

ออดด

เสียงออดหมดคาบเรียนดังขึ้น อาจารย์หนุ่มผู้สอนวิชาเคมีต้องถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อคาบแห่งการสอนความรู้พื้นฐานของเด็กวิทย์ที่ไม่ควรต้องสอนได้จบสักที ชายหนุ่มเก็บข้าวของอย่างรวดเร็วพร้อมเดินออกจากห้องไป โดยสวนกับอาจารย์ประจำคาบต่อไป...ชีววิทยา

รอยยิ้มพิมพ์ใจของอาจารย์เคมีได้ส่งไปให้เพื่อนร่วมอาชีพอีกคน โดยที่คนตัวเล็กกว่าไม่ได้สนใจในการสร้างมิตรภาพที่ได้รับเลยแม้แต่น้อยเพราะเขาตั้งใจเพียงจะเข้าไปสอนนักเรียนอย่างเต็มที่ในวันเปิดภาคเรียนวันแรก

“เฮ้อาจารย์ครับ” เมื่อคนตัวสูงไม่ได้รับการตอบรับอย่างที่ต้องการจากอีกคน เขาจึงต้องเอ่ยทักให้ครูชีวะคนนั้นได้รู้สึกตัว

“...?” ซึ่งปฏิกิริยาตอบรับมีเพียงเหลือบหางตามามองเท่านั้น จนคนที่ทักเริ่มรู้สึกหงุดหงิด...

อะไรวะ! เป็นครูด้วยกันแล้วหยิ่งทำเพื่อ? -__-

“อาจารย์ชื่ออะไรเหรอครับ?” รอยยิ้มถูกส่งไปให้อีกคนหลังคำถาม ดวงตาที่เหมือนเม็ดเกาลัคเริ่มหยีตาเพื่อแสดงความจริงใจให้อีกฝ่าย

“เป็นครูใหม่น่ะ ทักทายคนอาวุโสกว่าให้ดีกว่านี้แล้วค่อยมาคุยกับผมนะครับ”

แกร๊ก...

เยี่ยม! การทักทายสำหรับครูและนักเรียนโรงเรียนนี้กับครูใหม่ไฟแรงอย่างเขาช่างดูถูกความรู้ผู้เคยคิดโจทย์เลขโอลิมปิกระดับประเทศซะจริงๆ!

ได้! แล้วจะเห็นดีกันทั้งนักเรียนและครูชีวะคนนั้น!

TALK ::
นักเขียนชื่อพลอยนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่า <3
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เปิดขึ้นเล่นๆนะคะ อาจจะแต่งได้ไม่ดีเท่าไหร่เพราะแต่งสดแต่งแก้เครียดกับการเรียน...
เรื่องที่แต่งหลักๆจึงขอมิอัพน้า...T^T
แต่งเองหน้าแดงเองข่า... ครูชีวะและครูเคมีที่โรงเรียนเป็นแรงบันดาลใจให้เปิดเรื่องนี้ เรื่องนี้จะเป็นช็อทฟิคนะคะ ไม่เกิดห้าตอนจบจ้า <3