ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [SF] เรื่องสั้น :: กันริท :: 38

    ลำดับตอนที่ #8 : Friendship “เพื่อนสนิท คิดไม่ซื่อ” 3

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 477
      2
      13 มี.ค. 56

    บทที่ 3

     

     

     

     

    ## ริทวันนี้กูไปส่งเมิงที่บ้านไม่ได้นะเว่ย พอดีนัดกับน้องเตยไว้ว่ะ ขอโทษทีนะเว่ย ##

     

    “ไม่เป็นไรเว่ยไอ้กันกูกลับเองได้ พอดีวันนี้ครูปริญสอนศิลปะเค้าให้กูไปช่วยงานพอดี ยังไงวันนี้กูก็กลับบ้านกับเมิงไม่ได้อยู่ดีอ่ะแหละ”

     

    ## กลับบ้านเองระวังๆด้วยล่ะรู้ป่าวไอ้เตี้ย ##

     

    “แค่ไอ้พี่โน่เรียกก็พออยู่และเมิงยังมาเรียกกูเตี้ยอีก - -‘ แล้วอีกอย่างเมิงเป็นเพื่อนกูนะเว่ย ไม่ใช่พ่อนะไอ้กัน

     

    ## นั่นแหละดูแลตัวเองด้วย ##

     

    “เออๆ เมิงไปได้แล้วเดี้ยวน้องเตยสสุดสวาทขาดใจของเมิงจะรอนาน”

     

    ## บ๊าย บ่ายเว่ยไอ้.....เตี้ย ##

     

     

    +++++++++++++++++++++++++++++++

     

     

    เฮ้อ ! สองสามวันนี้ไอ้กันมันไม่ค่อยได้มารับมาส่งผมแล้วแหละ เพราะว่ามันติดที่จะต้องไปกับน้องเตยของมัน ทุกวันนี้ผมก็ได้เจอมันเฉพาะที่โรงเรียนเท่านั้นแหละ ตอนนี้ผมก็เริ่มชินกับการที่ไม่มีมันตามไปไหนมาไหนด้วยและ แต่ใจมันก็ยังเจ็บๆอยู่บ้างอ่ะแหละ ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นแบบนี้มันคืออะไรกันแน่

     

    +++++++++++++++++++++++++++++++

     

    ## ริทวันนี้กูไปส่งเมิงได้และ ดีใจป่าวว่ะ ##

     

    “เออ..คืองี้นะไอ้กันพอดีว่าพี่พีชเค้าว่าจะพากูไปเลี้ยงข้าวน่ะ”

     

    ##แล้วไอ้พี่พีชเนี่ยเป็นใครว่ะ ทำไมกูถึงไม่รู้จัก ปรกติใครที่รู้จักกับเมิง กูก็รู้จักทุกคนไม่ใช่หรอวะ##

     

    “อ้อ ! พี่พีชเค้าก็เป็นรุ่นพี่มอหกน่ะ แล้วที่เมิงไม่รู้จักเพราะเมิงไม่ได้ไปช่วยงานกับกูไง เข้าใจ๊!

     

    ## นั้นกูไปด้วยดิ ##

     

    “ไม่ได้เว่ย เกรงใจพี่เค้าตายเลย และอีกอย่างเมิงก็ไม่ได้รู้จักพี่เค้าอยู่แล้วนิ เมิงจะไปหาพระแสงดาบเลเซอร์อะไรห้ะ”

     

    ## เชอะ ! กูไม่ไปก็ได้ว่ะ ##

     

     

    +++++++++++++++++++++++++++++++

     

    หลังจากเรากินเลี้ยงกันเสร็จพี่พีชก็อาสามาส่งผมที่บ้าน

     

    “ขอบคุณพี่พีชมากนะครับ ทั้งเลี้ยงข้าว แถมยังต้องลำบากมาส่งผมด้วยอีกต่างหาก”

     

    ## ไม่ลำบากเลยครับน้องริทพี่เต็มใจ ##

     

    “ยังไงก็ต้องขอบคุณพี่มากๆเลยนะครับ”

     

    ## วันหลังให้พี่เลี้ยงอีกนะครับน้องริท ##

     

    “ไม่ได้ครับ ให้ริทเลี้ยงบ้างสิ ! ไม่นั้นริทเกรงใจแย่ 555+

     

    ## ได้ๆนั้นคราวหน้าน้องริทต้องเลี้ยงพี่นะ ##

     

    “ได้เลยครับ บ๊ายบ่าย กลับบ้านปลอดภัยนะครับ”

     

    +++++++++++++++++++++++++++++++

     

     

    ## คุยกันซะสนิทสนมเชียวนะ ##

     

    “อ้าว ! ไอ้กันเมิงมาได้ไงเนี่ย”

     

    ## เดินมามั้ง ก็ขับรถมาดิ กูมาขอนอนด้วย##

     

    “อ้าว ! ทำไมมานอนนี่อ่ะ”

     

    ## วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน พ่อแม่ไปทำงานต่างจังหวัด ##

     

    “อืมๆ”

     

     

     

    +++++++++++++++++++++++++++++++

     

    ## สนุกป่ะ ไปกินข้าวกับไอ้พี่พาชอ่ะ ##

     

    “เค้าชื่อพี่พีชเว่ย ! สนุกดี พี่เค้าเป็นคนตลกๆดีนะ อยู่ด้วยแล้วสบายใจดีอ่ะ”

     

    ## ดูจะสนิทกันเร็วเหลือเกินนะ ##

     

    “เอ้า ! ก็พี่เค้าเป็นคนเฟรนด์ลี่อ่ะ สนิทเร็วก็ไม่เห็นแปลกเลย”

     

    ## กูขอเลิกกับน้องเตยแล้วนะเว่ย ! ##

     

    “เชี่ย ! ทำไมเมิงเลิกเร็วขนาดนั้นอ่ะ เมิงนะเมิง น้องเค้าไม่เสียใจแย่หรอว่ะ”

     

    ## พอกูคบกับน้องเค้า กูไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง กูไม่สามารถทำตัวเหมือนที่ทำกับมึงได้ กูอึดอัด และกูก็คิดว่ากูคงไม่ได้ชอบน้องเค้าหรอกว่ะ กูมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ##

     

    “ใครว่ะ ? เมิงไม่เห็นบอกเลย ทำไมกูตกข่าววะเนี่ย กูรู้จักมั้ยวะ”

     

    ## เมิงรู้จัก เมิงรู้จักดีเลยด้วย ถ้าวันไหนกูพร้อมกูจะบอกเมิง แต่เมิงต้องช่วยกูนะเว่ย ##

     

    พอไอ้กันพูดแบบนี้ผมก็รู้สึกเจ็บแปล็บๆอีกแล้ว เฮ้อ ! ไอ้ริทเมื่อไหร่เมิงจะชินสักทีว่ะ แค่เพื่อน..แค่เพื่อนเท่านั้นเว่ย

     

    “กูช่วยเมิงอยู่แล้วเว่ย”...กูว่ากูรู้ความรู้สึกของกูแล้วว่ะ กูว่ากูคงชอบเมิงว่ะไอ้กัน แต่กูจะพยายามเป็นเพื่อนที่ดีของเมิงตลอดไปนะเว่ย...

     

    +++++++++++++++++++++++++++++++

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×