คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่05 :: บัดดี้บัดเดอร์(2)
“ ซื้ออะไรให้พี่ไคดีวะแบค “ ผมถามแบคฮยอนที่ตอนนี้นั่งดูแคตตาล็อคพวกครีมลดรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้า ซึ่งไม่ต้องถามว่ามันจะซื้อไปทำไมในเมื่อหน้าแบคมันเด้งยิ่งกว่าลูกชิ้นหมู
ก็คงซื้อให้พี่ลู่คนหน้าเหี่ยวสินะ
“ กลูต้า ไวท์เทนนิ่ง คอลลาเจนสิ น่าจะเหมาะกับพี่ไค “
แต่ละอย่าง
พี่ไคไม่ดำซะหน่อย
แต่
ราหูเรียกพี่เลย ….
“ เห้ย พวกมึงมานั่งทำไมแถวนี้ “ เสียงคุ้นๆ … คลับคล้ายจะเป็นเนื้อคู่ หัวใจเต้นตึกตักเมื่อได้ยินเสียงเธอนั้น จังหวะกระตึกกระตัก .. เสียงแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่ไคของผม
“ ก็เพิ่งกินข้าวเสร็จ ฮุนกับแบคเลยมานั่งย่อย แล้วพี่มาทำอะไรแถวนี้อะ “ ผมช้อนตามองพี่ไค แบบส่งสายตาหยาดเยิ้มไปให้ แต่พี่เขาเสือกหันไปมองแบค ดี !!!! ทำดี !!!!
ไอพี่ไคบ้า !!! ไม่เปิดโอกาสให้กูอ่อยเลยโว้ยยยยยยย
“ ขยับหน่อย “ พี่ไคสะกิดผมเบาๆ หึ ไม่ต้องมาง้อนะ ไม่ต้องมาง้อ ไม่ต้องมาทำเป็นสะกิดอ่อยผม ผมไม่สนหรอก ผมเซหน้าไปอีกทางทำเป็นไม่รู้ที่พี่ไคสะกิด
“ มึง ขยับหน่อย “ เมินอะเมิน เมินนนนนน เมินอะเข้าใจมั้ย เมินนนน
“ ขยับหน่อย จะนั่งด้วย “ อะไรนะ ใครจะนั่งด้วยอะไรกับใคร เอ้า ที่บอกให้ขยับนี่คือจะนั่งด้วยหรอ ทำไมพี่ไคไม่บอกผม ห้ะ !
เออ กูก็โง่เนอะ เขาคงให้มึงขยับเช็ดเก้าอี้มั้ง
“ ขอนั่งด้วยก็พูดดีๆสิครับ “ ผมหันไปยิ้มหวานใส่พี่ไค ก่อนจะพูดประโยคออกมา ก็แค่หวังอย่าให้พี่ไคเลื่อนไปนั่งทางไอแบคนะ ถ้าพี่ไปเราขาดกัน
“ เรื่องมาก “
.” ว่าผมหรอ “ กล้าด่าแฟนในอนาคตหรอวะพี่ไค ผมเบะปากออกมาใส่พี่ไคด้วยความเคยชินเวลาถูกขัดใจหรือถูกว่า
“ เซฮุนครับ พี่ขอนั่งด้วย “ พี่ไคขยี้หัวผมเบาๆ ก่อนจะยิ้มหวานมาให้ โดยที่ผมก็ขยับตัวไปทางขวาโดยอัตโนมัติ แล้วพี่ไคก็มานั่งข้างๆแทนที่ว่างนั้น
โห ไอสัด หมดเลยกู ใจไปหมดแล้ว …
พ่อจ๋าแม่จ๋ามาหาผมที่โรงเรียนหน่อย มาสู่ขอผู้ชายคนนี้เป็นลูกเขยที่บ้านให้หน่อย
“ พี่ไค กินข้าวเที่ยงยังครับ “ แบคที่นั่งตรงข้ามคู่รักข้าวใหม่ปลามันอย่างผมหกับพี่ไคเอ่ยถามขึ้นมา สงสัยเป็นห่วงเป็นใยแฟนเพื่อนสินะ มึงนี่มันเพื่อนที่ดีจริงๆเลย
“ กูกินละ เออ เอาไป บัดดี้มึงฝากกูซื้อมาให้มึง “ พี่ไคโยนจูปาจุ้บรสนมให้แบค ก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีกข้างแล้วยื่นจูปาจุ้บรสสตอเบอรี่ให้ผม
“ ส่วนอันนี้ก็ของบัดดี้มึงฝากซื้อมาให้ “ น่ะ ไม่พูดเปล่าเอาจูปาจุ้บมาเขกหัวผม จะบอกว่าชอบก็บอกไม่ต้องมาทำเป็นตีหัวผมแสดงความรัก
“ ขอบคุณครับ “ ผมพูดขอบคุณพี่ไคเพราะที่บ้านสอนมารยาทเป็นอย่างดีครับ สงสัยรู้ว่าลูกจะได้เป็นสะใภ้คิม
“ ชอบเปล่า บัดดี้มึงไม่ได้ระบุว่ารสอะไร เลยคิดว่าน่าจะสตอเบอรี่ “
“ ว่าผมนิสัยสตอเบอรี่หรอ “ ผมถลึงตาใส่พี่ไค มาว่าผมสตอเบอรี่ได้ไง !
“ เปล่า คิดเองเออเองเก่งจังนะ “ แน่นอน มโนเป็นงานหลัก คิดถึงพี่ไคเป็นงานรอง …
“ แล้วไง ไปเรียนได้ละครับ เป็นเด็กดี ตั้งใจเรียนนะครับพี่ไค “ ผมผลักตัวพี่ไคให้ลุกขึ้นยืน ก่อนที่พี่ไคจะหันมามองผมอีกรอบแล้วพูดว่า
“ เพื่อนกูมันชอบบอกว่าพวกน่ารักๆ มันเหมาะกับสตอเบอรี่ “
ไอเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยพี่ไคคคคคคคคคคคคคคคคคค
“ พี่ชานยอลประธานมอห้าอยู่มั้ยครับ “ ผมหันไปมองประตูห้องสภาที่เปิดออกโดยเฉินเฉิน โดยพี่ชานยันก็ลุกขึ้นไปรับแมคถุงใหญ่
“ ใครซื้อมาให้กูวะ เออดี กำลังหิว พวกมึงกินกัน “ พูดพลางแกะกล่องแมคจากถุงแล้วตั้งบนโต๊ะโดยมีผมกับไอแบคนั่งตาลุกวาวเหมือนลูกแก้วสีใสรออยู่
“ พี่ยอล มีการ์ดด้วยครับ “ แบคหยิบการ์ดที่แปะอยู่ตรงเฟรนฟรายออกมา
ส่งพิซซ่าหน้าความรักสลัดผักความคิดถึงเฟรนฟรายความคำนึงคิดถึงและห่วงใย
TO chanyeol kon nalove
“ เชี่ย ไรเนี่ย ใครบัดเดอร์กูวะ จะอ้วก “ อย่าว่าแต่พี่เลยว่ะ ผมก็จะอ้วก สงสัยบ้านพ่อขายน้ำมัน เลี่ยนชิบหายเลยครับ
“ พี่ชานกินเถอะครับ เฟรนฟรายมันเหี่ยวเหมือนหน้าเพื่อนพี่แล้วครับ “ แบคพูดก่อนจะหยิบเฟรนฟรายเข้าปาก
ป่านนี้พี่ลู่จามตีนกาหลุดแล้วมั้งน่ะ
หลังจากเลิกเรียนผมก็กลับเข้าหอตามปกติ โดยมีพี่ไคอยู่ข้างห้องเหมือนเดิม ไม่ต้องอิจฉานะครับ คนรักกันอยู่ใกล้กัน เหมือนปาท่องโก๋ที่ต้องอยู่เป็นคู่ เหมือนหูรองเท้าที่อยู่กับรองเท้านั่นแหละครับ
“ แบค กูเอากลูต้าให้พี่ไคยังไงดีวะ “ อ่านไม่ผิดหรอกครับ ผมซื้อกลูต้าให้พี่ไค ก็ไม่รู้จะซื้ออะไรให้ ก็เหลือแต่กลูต้าที่พี่ไคน่าจะใช้ประโยชน์ได้ดีที่สุดละ
“ คาบไปให้มั้ง มึงอยู่ข้างห้องพี่ไค มึงก็แอบเอาไปตั้งไว้หน้าห้องดิว่ะ “
“ บ้า กูเขินเว้ย “
“ อย่ามา อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึงไปแอ๊บนอนห้องพี่ไค “ เห้ย มันรู้ได้ไงวะ นี่เรื่องที่ผมเนียนไปนอนอ่อยพี่ไคในห้อง นอกจากพี่ไคก็ต้องไม่มีใครรู้ดิว่ะ
“ มึงรู้ได้ไง “
“ พี่ลู่บอก “
โอย พ่อเจ้าพระคุณรุนช่อง โอเซฮุนกลายเป็นผู้ชายขี้อ่อยไปแล้วหรอวะ ไม่สิ ไม่ได้เรียกว่าอ่อย เขาเรียกว่าจีบแบบเนียนๆ เดี๋ยวนี้ชอบใครต้องบุก ต้องรุกสิว่ะ
แต่ผมขอรับนะ …
ข้ามมันไปเถอะ !!
เมื่อต้องให้ของบัดดี้ ผมจึงเลือกวิธีวางไว้หน้าห้องแบบที่ไอแบคบอกนั่นแหละ กลูต้าอย่างดีถูกผูกโบว์สีชมพูหวานแหวว พร้อมโพสอิทแผ่นเล็กน่ารักมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งจุ๊กกรู้ว
“ อ้าว มาทำไร “ ชิบหาย .. พี่ไคมาพอดี ผมจึงรีบเอากลูต้าแอบหลังตัวเอง ก่อนจะยิ้มตาหยีให้พี่ไค
น่ารักใช่มั้ย อยากได้ใช่มั้ย
“ เอ่อ … คือ “
“ คืออะไรวะ มาทำไรหน้าห้องกูลับๆล่อๆ แล้วข้างหลังน่ะอะไร “ แหนะ มาทำหรี่ตามอง ไม่ต้องมาอ่อยผมนะ เดี๋ยวจับจูบเลย
“ คือ .. บัดเดอร์ฝากมาให้ครับ “ ตอแหลขั้นเทพ ผมนี่แหละบัดเดอร์พี่เองครับ ..
“ กลูต้า ? “
“ อือ มีโพสอิทด้วย “ พี่ไคดึงโพสอิทออกจากขวดกลูต้า ก่อนจะอ่าน
“ 123 ปลาฉลามขึ้นบก 456 จิ้งจกยัดไส้ 789 เทอคิดถึงใคร 10 รู้ไหมฉันคิดถึงเทอ “
เขินนนนนนนนน ก็คนมันคิดถึงอะ จะให้ทำไง
ผมคิดถึงพี่ไคก็เลยเขียนแบบนั้น
“ ฝากบอกบัดเดอร์พี่ที “ จะบอกว่าน่ารัก ขอบคุณครับใช่มั้ยละ
“ บอกว่าอะไรครับ “
“ ไอเหี้ย แม่งแดกกลูต้าเองเหอะ ไอชานยอลแน่ๆ แบบนี้ “
กูเองแหละพี่ไค …
คือนานมากที่ไม่ได้อัพ ขอโทษด้วยครับ
จะพยายามกลับมาอัพบ่อยๆ
แต่คิดว่าคนลืมแล้ว ขอโทษจริงๆครับ
ตอนนี้แต่งมึนๆงงๆ จำเนื้อเรื่องตัวเองไม่ได้ด้วยแต่ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้เหมือนเดิมนะครับ
เวิ่นเว้อหรือพูดคุย ติดแท็ก #ฟิคอะไรก็ไม่รู้สินะ
ความคิดเห็น