เรื่องราวมั่วๆ แบบรั่วๆ ในคืนวันคริสต์มาส

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Merry Chrismas ค่า~~^^ ปีนี้ก็ขอฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ ขอให้สนุกไปกับนิยายเรื่องนี้น้า แล้วก็ขอฝากหนู 'เชอร์ลีล เคิร์สสัน' ไว้ในดวงใจของทุกคนด้วยยยย cinnamon

เนื้อเรื่อง

อีกสามวันจะถึงคริสต์มาส...ซึ่งตอนนี้ฉัน 'เชอร์ลีล เคิร์สสัน' ก็กำลังประสบปัญหาอันใหญ่หลวงที่ยากจะแก้ ณ ตอนนี้ ณ บัดนี้ และ ณ บัดนาวแถมให้อีกค่าา~ T^T
ถ้าอยากรู้ว่าปัญหาที่ฉันว่ามาข้างต้นนั้นคืออะไร คุณก็จงตั้งใจฟังบทสนทนาต่อไปนี้ให้ดี ซะนะ
"นะ...นายเป็นใครกันแน่น่ะ" ฉันถามด้วยเสียงสั่นเครือ แง! ฉี่จะราดแล้วนะ
"ผมมาที่นี่เพื่อมารับตัวท่านครับ" ชายแปลกหน้าตรงหน้าฉันพูด จะจับไปเรียกค่าไถ่เรอะ ไม่เอาด้วยน้าา T^T
อ๊ะ! คงกำลังงงอยู่สินะว่า 'ชาย' คนนั้นที่ฉันพูดถึงมาได้ยังไงและมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็ขอเล่าย้อนหลังก่อนเลยแล้วกัน
มันเริ่มจากการที่ฉันกำลังซ้อมร้องเพลงอยู่ในห้องเพื่อไปแข่งขันร้องประสานเสียงในวันคริสต์มาสดีๆ จู่ๆ ชายคนนี้ก็โผล่หน้าเข้ามาทางหน้าต่างเฉยเลย ตอนแรกก็คิดว่าขโมยเลยเตรียมใจแหกปากอยู่แล้วเชียว แต่แล้วเขาก็รีบพรวดเข้ามาอุดปากฉันไว้ทันเหมือนสามารถอ่านใจฉันได้ และสถานการณ์ก็ได้ดำเนินมาจนถึงตอนนี้
"นายต้องการอะไร ฉันให้ได้ทุกอย่างนะ จะเงินหรือทองฉันก็ให้ได้หมด แต่ขออย่างเดียว...ฉันจะไม่ยกตัวฉันให้นายหรอกนะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"แต่ผมคิดว่าผมต้องการท่านนะครับ"
"ไม่ให้...T^T"
"งั้นเดียวผมจะมาหาท่านในวันพรุ่งนี้อีกครั้งนะครับ งั้นผมไปก่อนล่ะ" พอเขาพูดจบก็ออกไปทางหน้าต่างทันที ตกลงเขาเป็นใครกันแน่เนี่ย ฮือ...ฉันกลัวนะ

วันรุ่งขึ้น...
ฉันเดินทางไปโรงเรียนด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวจวนจะร่วงโรย (ไม่ใช่ดอกไม้สักหน่อย - -) ในระหว่างที่ฉันกำลังเดินเหมือนคนไร้วิญญาณอยู่นั้น มือปริศนาก็เข้ามาตบที่ไหล่ฉันเข้าอย่างฉัน
"ไง! เพื่อน...ทำไมวันนี้เธอดูซึมๆ ล่ะ" เพื่อสนิทของฉันซึ่งเป็นเจ้าของมือปริศนาเมื่อครู่พูดขึ้น ถ้าจะตบไหล่ก็ช่วยตบกันเบาๆ หน่อยเถอะ ไหล่แทบทรุด TOT
"ไม่เอาน่า 'เบนิต้า' ปล่อยให้เชอร์ลีลเค้าอยู่คนเดียวเถอะ สงสัยคงอกหักมา" เพื่อนอีกคนของฉันทัก 'เบนิต้า เมอร์กินส์' เป็นชื่อของคนที่เอามือมาตบที่ไหล่ฉัน และ 'จูลี่ โจนส์' เป็นชื่อของคนที่ทักฉันด้วยคำว่า 'อกหัก'
"ฉันไม่ได้อกหักสักหน่อย!" ฉันรีบแย้งจูลี่ทันควัน
"โถ่ๆ เชอร์ลีลผู้น่าสงสาร ถ้าอายก็ไม่เป็นไร เอาน่าๆ เรารับปรึกษาเรื่องความรักนะ >_O" ยัยจูรียังแซวฉันต่ออย่างไม่ลดละ และดูเหมือนว่ายัยเบนิต้าก็จะเข้ามาร่วมวงด้วย พวกเธอหยุดรวมหัวกันแกล้งฉันสักทีได้ม้ายยย
"ใช่ๆ จูรี่พูดถูก"
"แล้วเธอคิดว่าเรือนร่างเตี้ยๆ ของยัยจูลี่นี่จะหาแฟนได้เหรอ ถ้ายังไม่มีล่ะก็...คงให้คำปรึกษาไม่ได้หรอก" คราวนี้ฉันเถียงกลับ ซึ่งมันก็ส่งผลได้ดีเยี่ยม เบนิต้ากับจูลี่เงียบไปเลย
ฉันขอเสริมสักหน่อยนะว่าจูลี่น่ะเป็นคนที่ตัวเตี้ยที่สุดในชั้นเรียน เพราะมีส่วนสูงแค่ 155 ซม. เท่านั้น ทั้งๆ ที่อยู่ตั้งม.ปลายแล้วแท้ๆ ขอเพิ่มเติมนะ จูลี่ความจริงแล้วก็เป็นคนสวยอยู่หรอกนะ (ถ้าไม่ติดว่าตัวเตี้ยอยู่แค่ไหล่ฉันเอง) เธอมีเรือนผมสีทองเข้มยาวถึงกลางหลัง และดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล ส่วนเบนิต้า เธอมีเรือนผมสีโก้โก้ยาวถึงกลางหลังเช่นเดียวกัน และดวงตาสีเขียวมรกต สุดท้าย...ก็ฉันสินะ ฉันมีเรือนผมสีน้ำตาลเข้มเป็นลอนยาวละต้นคอ ผมส่วนหน้าของฉันยาวจนมาปกปิดใบหน้าซีกซ้ายไว้จนมิดทำให้ฉันไม่สามารถใช้ตาข้างซ้ายมองได้ ส่วนดวงตาเป็นสีน้ำตาลกาแฟ
"นี่...ว่าแต่เชอร์ลีล เธอก็ได้ลงแข่งประสานเสียงในวันคริสต์มาสเหมือนกันเหรอ" จูลี่ที่เงียบมานานเพราะโดนคำพูดเสียดแทงของฉันพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
"ใช่...แต่ก็ไม่ได้เต็มใจหรอกนะ เพราะโดนรุ่นพี่ที่ชมรมจับลงน่ะ"
"ว้าว! เชอร์ลีลเธอนี่ยอดไปเลย ทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองร้องเพลงห่วยแตกขนาดไหนแต่ก็ยังคิดที่จะลงสมัครอีก" เธอหยุดล้อข้อเสียของฉันสักทีได้มั้ย นี่หล่อนไม่ได้ฟังประโยคข้างท้ายเลยรึไง หรือคิดจะเอาคืนฉันเมื่อกี้ TTOTT
"แต่ฉันก็ยังใจกล้าใช่มั้ยล่ะ ที่ลงแข่งน่ะ" ฉันพูดไปทางเชิงให้กำลังใจตัวเอง
"แบบนั้นเค้าเรียกกันว่า 'ด้าน' ไม่ใช่เหรอ ^^" ยัยจูลี่ยังกล่าวต่อด้วยรอยยิ้ม หน็อย! ยัยจูลี่ร้ายนักนะ ฉันต้องเอาคืน
"แล้วเธอกับแฟนไปกันได้ถึงไหนแล้วล่ะ เขาตอบจดหมายรักของเธอกลับมารึยัง"
"..." คำตอบคือความเงียบ ฮ่าๆ สะใจชะมัด
"หมายความว่า...ยังสินะ ฮ่าๆๆ"
"ที่ฉันเงียบไม่ได้หมายความว่าเขายังไม่ตอบกลับมาสักหน่อย แต่ฉันกำลังหมายถึงว่า 'เขาน่ะมาอยู่ตรงหน้าของฉันแล้ว' ต่างหากเล่า!"
"หมะ...หมายความว่า..." ฉันเสียงสั่น ไม่จริงน่า...คนตัวเตี้ยอย่างยัยนี่เนี่ยนะ
"ไง! จูลี่"
"ไง! อเล็กซ์"
"O____O!!!" ฉันทำตาโตมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง นี่เขายอมตอบจดหมายรักของจูลี่งั้นเหรอ แถมยังตกลงปลงใจเป็นแฟนกันแล้วด้วย
OH MY GOD!!!!
เพล้ง!
หน้าของฉันแตกเป็นเสี่ยงด้วยความอับอาย ฉันจึงต้องรีบหาที่กำบังให้เร็วที่สุด เบนิต้า...เบนิต้าอยู่ไหน O___o!
"เธอกำลังหาฉันอยู่รึเปล่าเชอร์ลีล" ฉันหันไปตามเสียงของเบนิต้า แต่แล้วภาพตรงหน้าก็แทบจะทำให้ฉันอยากจะล้มลงไปกองกับพื้นเสียให้ได้
"นี่เธอก็มีแฟนกับเค้าแล้วเหรอเบนิต้า!" ฉันหวีดร้องสุดเสียง
"แหะๆ ขอโทษนะที่ไม่ได้บอก นี่จอห์นนี่นะ" เบนิต้าผายมมือไปยังชายร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาซึ่งกำลังยืนอยู่ข้างๆ กับเธอ
"พะ...พวกเธอทรยศช้านนนนนนน!!!!"

ทำไม...ทำไมกันนะ ทั้งเบนิต้า ทั้งจูลี่ ทำไมทั้งสองคนถึงมีแฟนกันแล้วล่ะ อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวเซ่!!!!
"เธอเป็นอะไรมากมั้ย...เชอร์ลีล?"
"ทำไมกัน...ทำไมกันนะ..." ฉันไม่แม้แต่จะสนใจเสียงของรุ่นพี่ที่ชมรมเลยสักนิด อย่างมากก็เอาแต่บ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ จนแทบจะสร้างบรรยากาศหดหู่ปกคลุมทั้งห้องชมรมซะเกือบจะมิดอยู่แล้ว
"เฮ้! เชอร์ลีล เธอเป็นอะไรไปน่ะ" คราวนี้รุ่นพี่เริ่มขึ้นเสียงจนทำให้ฉันตื่นจากภวังค์
"ค...คะ"
"เธอควรจะมาซ้อมได้แล้วนะ เดี๋ยวก็แพ้หรอก"
"เอ่อ...ค่ะ" ถึงไม่ซ้อมก็แพ้อยู่ดีแหละค่ะถ้ามีฉันคนนี้อยู่ในวงน่ะ TOT
we wish your a marrychristmas
we wish your a marry christmas
we wish your a marry christmas
and a happy new year~
"ทุกคนร้องได้ดีมากจ้ะ ยกเว้นอยู่แค่คนเดียว" รุ่นพี่เหลือบหางตามามองที่ฉันด้วยสายตาชวนขนลุก แงๆ ถ้ารู้อย่างงี้แล้วก็ถอนฉันออกสักทีสิ TT^TT